TTC

Een aposiopesis een stijlfiguur waarbij een zin, nog voordat deze voltooid is, plotseling wordt afgebroken. Zeer zeker, zo kunnen een paar lijnen op een blad veel betekenen uit hoofde van de betekenaar, betekenisloos voor de toeschouwer.

Het absurdisme is een filosofische stroming die de spanning onderzoekt tussen de menselijke zoektocht naar betekenis en de fundamentele zinloosheid van het universum. Ja, kunnen ook alle vrijwilligerswerk waarderen aan een fictief loon van 20 €/hr, zou dat goed zijn voor het BNP?

Eenvoudige modellen zijn krachtige ankerpunten omdat ze universele structuren weerspiegelen. Maar wanneer we lagen van interpretatie toevoegen, zoals circumplexen, archetypes, en dynamieken, raken we verstrikt in de complexiteit die ontstaat. Die complexiteit maakt het rijker, maar ook lastiger om de kern te blijven zien.

Dat maakt het alleen iets lastiger om het midden te bepalen, als dat het überhaupt al is.

Ja, en we kunnen ook niet zeggen dat iemand uitgesloten is geweest, bizar eigenlijk.

We kunnen niet zeggen dat het niet mogelijk is, omdat het al eens gedaan werd.

Dat het na toepassing van inductieve herkadering redelijk onnavolgbaar kan worden, heeft meestal te maken met de methode in combinatie met het toepassingsgebied.

Hadden het precies beter bij Justin Bibber kunnen laten, anders wordt het te simpel.

Door te zeggen 'niets wordt uitgesloten', wordt 'niets' in een positie geplaatst waarin het zowel allesomvattend als paradoxaal beperkt is. De stelling lijkt te spelen met het idee dat 'niets' zelf een vorm van bestaan krijgt, wat logisch gezien tegenstrijdig is.

Die stimulus lijkt er zelfs een beetje op, niets wordt uitgesloten.

Komt het begin na de finale?

Binnenpretjes zijn de onzichtbare parels van het dagelijks leven, kleine, persoonlijke glimlachmomenten die ons net dat beetje extra vreugde geven, zonder dat iemand anders het hoeft te merken. Ze zijn vaak intiem, ongrijpbaar, en toch ongelooflijk waardevol.

Ben er geen expert in, maar ik gok op een anadiplosis die begint te neigen naar een epiploke.

Kunnen ons gelukkig prijzen dat we niet het ene met het andere gaan verwarren, en toch zit het er allemaal in vervat.

Een epizeuxis is een vorm van woordherhaling die onder andere toegepast wordt voor extra nadruk of spanning, of om een ritme in een tekst te brengen.

Alles gaat over miljarden, zelfs begrotingstekorten.

Zoals we gezien hebben kan, denk aan onze driehoek bijvoorbeeld, simplificatie ook het resultaat zijn van herstelonderzoek. Het doet geen afbreuk aan de complexiteit, wat tegelijk een aandachtspunt is om er niet telkens weer in te verzanden. In die zin is kritiek niet altijd onterecht, maar misschien ook een getuigenis dat de eenvoud van de synthese niet altijd op dezelfde manier gewaardeerd wordt.

Toen ik iemand die filteroptie zag gebruiken, zakte ik quasi letterlijk door de grond.

Ja, en het is allemaal redelijk afleidbaar, wat eenvoud vermag.

Ja, alsof we in een fuik gezogen worden, en niets over die paradoxen.

Per traditie moet er in het hier en nu eerst iets ergs gebeuren, anders klopt het verhaal niet meer.

Hebben we al gemerkt, behalve die niet vermeld worden.

Onderhand heb je al een hele berg verzameld krijg ik de indruk, bestaan ze werkelijk?

Er was toen nog geen sprake van een bos, zelfs geen lucht om te ademen.

Kunnen we terug vooraan beginnen, net gemist.