TTC

Het sluit mooi aan bij het Elaboration Likelihood Model, waarin de eerste voorwaarde geldt om überhaupt deze of gene stelling tot onderwerp van (subjectieve) studie te willen maken. Het is in relatie tot sociale dynamieken een bizar gegeven, omdat een en ander, ondanks een onderliggend verifieerbare consistente theorie, tot nog meer versnippering, misverstand en conflict kan leiden. Dit betekent ook dat wanneer het navigerende zelf, hoe goedbedoeld ook, betrokken raakt in deze gebieden, als het ware een speelbal wordt van dat wat binnen dit gebied, zij het veel vaker onbewust door een reeks pa

Wetenschappelijke theorievorming is een voorbeeld van intersubjectiviteit. Via een peer review wordt vastgesteld of de door een individuele wetenschapper of een onderzoeksgroep gevolgde onderzoeksmethoden en daaruit getrokken conclusies wetenschappelijk houdbaar zijn.

Een verklaringsmodel is een theoretisch raamwerk dat patronen, oorzaken en mechanismen blootlegt binnen een breed scala aan fenomenen, met als doel coherentie en voorspelbaarheid te bieden over verschillende contexten heen. Het tracht individuele gevallen te overstijgen door abstracte principes te formuleren die op meerdere situaties toepasbaar zijn, zonder daarbij de complexiteit of nuance volledig te verliezen.

Hoewel het enkele weken duurt om één fase te leren en enkele maanden om de volledige reeks te leren, begin je er soepel doorheen te bewegen zodra je het hele proces hebt geleerd. Als je het eenmaal hebt geleerd, is het belangrijk om autogene training minstens één keer per dag te gebruiken, omdat ontspanning en therapeutische voordelen in de loop van de tijd dieper worden.

Denk dat we al van geluk mogen spreken dat het allemaal past binnen hetzelfde beeld, tegelijk zeggend dat simplificaties ook als stofjes doorheen de lucht kunnen vliegen zonder ze op te merken. Het is als een wonder dat zonder aandacht betekenisloos verblijft, ergens verscholen in de ruis, als impulsen van hoop weggespoeld, tijdloos en gratis, voor wie beschouwen wil.

Ongeveer 30% van onze kruiden is wild geplukt en 70% is biologisch, die andere 40% is een beetje onduidelijk.

Ja, dat is het punt, wanneer je naar de achterkant van deze statistiek zou gaan kijken, heel bizar.

In een romantische bui zouden we de wereld kunnen zien als een schilderij dat nooit af is, terwijl onze eigen inbreng de kleuren en de beleving bepalen.

Fysiek en geestelijk hoeven niet per se gescheiden te worden, tijdens het wandelen kunnen we ook andere denksporen exploreren. Grappig eigenlijk, zo zouden van de ene realiteit in de andere kunnen wandelen, en toch is het dezelfde wereld.

Specifiek met betrekking tot angst denk ik dat er veel dingen zijn waar we angstig voor kunnen zijn. We kunnen zelfs waar anderen angstig voor zijn belachelijk vinden. Soms denkend dat enkel dit thema verder uitdiepen een quasi onmogelijkheid betreft, het kan, individueel bekeken, door de tijd heen immers ook variëren, zelfs acuut of situationeel bepaald worden. Ook dit is weer zo een voorbeeld van hoe een enkel woord kan leiden tot een lijvig boek waarin sommige passages herkenning kunnen geven, andere, simpelweg omdat het niet aan de orde is binnen de subjectieve beleving van de lezer, helem

Eerder logisch dan onbegrijpelijk is dat we binnen het panarchisme een veelheid aan visies op mens en samenleving kunnen terugvinden.

Neuroplasticiteit is het vermogen van je brein om zichzelf aan te passen en te veranderen, zowel in structuur als in functie, als reactie op ervaringen, leren en omgevingsfactoren. Dit betekent dat je hersenen nieuwe verbindingen kunnen vormen, bestaande verbindingen kunnen versterken of zelfs ongebruikte verbindingen kunnen afbreken.

Dat kunnen we maar beter niet ambiëren, er zouden misschien teveel ingewijden kunnen ontstaan. Hoewel virussen vaak een negatieve connotatie hebben vanwege hun rol in ziektes, zijn er ook 'vriendelijke' virussen die juist nuttig zijn voor mens, dier en milieu.

Of we glaskikkerstellingen zomaar kunnen synoniem stellen aan een padstelling, betwijfel ik. Het lijkt op het verschil tussen oppervlakkige simplificatie en doordachte distillatie. De eerste kan verwarring vergroten, de tweede kan juist helpen om inzicht te krijgen. Misschien is dat ook waarom sommige inzichten pas echt helder worden nadat je ze eerst in volle complexiteit hebt doorleefd.

Het kan dan ook andersom zijn, of jullie begrijpen elkaar misschien niet.

Geen idee eigenlijk, ik denk dat er nogal wat onenigheid of tal van misverstanden kunnen ontstaan wanneer we deductie overwegen, alsof we enthousiast en met oprechte nieuwsgierigheid aan iets kunnen beginnen dat innerlijk de hoop opwekt dat herstel mogelijk is, en in praktijk gebeurt net het tegenovergestelde.

Door telkens aanvullend te suggereren, is het ook nooit een of/of-verhaal.

Ja, je weet dat maar nooit, of het kan helpen binnen het kader van dit topic.

Deze week toch weer bijzondere tool mogen leren kennen, en zoals altijd is het oefenen aan de ontvanger.

Nog niet eens opgemerkt dat je ooit on topic was, bizar alleszins.

Godzijdank, misschien dat het straks zelfs over het topic mag gaan, wat ons verbazen zou.

Filosofie komt me steeds vaker toe als een factuur van een garagehouder, alleen naakte apen kunnen zoiets verzinnen.

Misschien wordt het pas echt boeiend wanneer ingewijden met elkaar in debat gaan, maak het niet te verwarrend aub.

Het onderscheid tussen een wetenschappelijk en een wiskundig bewijs is niet zomaar een academische kwestie, maar raakt aan fundamentele manieren waarop we kennis structureren en betekenis geven aan de wereld. Een wiskundig bewijs is deductief, gebaseerd op strikte logica en axioma’s, terwijl een wetenschappelijk bewijs inductief is en steunt op empirische waarnemingen en falsifieerbaarheid. Voor wie zich in een kwetsbare positie bevindt, kan dit onderscheid zowel verhelderend als vervreemdend werken. Helder, omdat het toont waarom bepaalde kennisvormen houvast kunnen bieden. Maar ook verwarren

Enigszins bizar is de observatie dat binnen abstracte referentiekaders elke kruisvergelijking op zichzelf al een synthese is, zij het veel vaker onopgemerkt binnen een overvloed aan detail die een veelheid aan interpretaties toelaten die niet zelden elkaar lijken tegen te spreken. Het doet denken aan hoe in complexe systemen emergentie optreedt, een patroon ontstaat dat niet direct af te leiden is uit de individuele componenten, maar eerder uit hun interactie. Hetzelfde geldt voor taal, filosofie en wetenschap. Zodra we een vergelijking maken tussen concepten, ontstaat er een nieuw co