TTC

En armen, handen, benen en voeten, bedacht om van punt A naar punt B te bewegen.

Ja, daar was de basis nog gewoon de basis, zodat het ook makkelijker wordt om te zien wat er vergeten wordt.

Ja, we zitten al op het niveau van de basisschool, heeft eigenlijk maar weinig met obscure geesten te maken.

Dat ze hun plan trekken met hun onnozel vragen over logica, we houden ons in veiligheid en verbondenheid liever bezig met het idee van een fluweelzachte paradigmashift.

Ja, de verschillen tussen de rechter- en linkerhersenhelften worden in populaire psychologie vaak te ver doorgetrokken. Terwijl het klopt dat bepaalde functies meer gelateraliseerd zijn, zoals taalvaardigheden meestal in de linkerhersenhelft en visueel-ruimtelijke vaardigheden meer in de rechterhersenhelft, werken beide helften in werkelijkheid zeer nauw samen.

Exact, het voordeel van in alle rust en sereniteit andere paden te kunnen verkennen, wordt dan ook vaak onderschat. Beter is misschien zeggen dat we niet kunnen onderschatten wat we niet weten, en in alle gebeurlijke heisa ook niet zullen opmerken. Een nog niet opgelost probleem is hoe en waar in de hersenen waarneming van objecten tot stand komt, het bindingsprobleem. Hoe zijn de hersenen bijvoorbeeld in staat de elementaire kenmerken van een gezicht of een tafel zoals vorm en kleur samen te voegen tot een geheel?

Exact, het voordeel van in alle rust en sereniteit andere paden te kunnen verkennen, wordt dan ook vaak onderschat. Beter is misschien zeggen dat we niet kunnen onderschatten wat we niet weten, en in alle gebeurlijke heisa ook niet zullen opmerken.

Geen idee eigenlijk, heb enkel vernomen dat Trump verkozen is. Later onderzoek heeft deze theorie verder verfijnd;. Andere modellen, zoals die van Anne Treisman, stelden dat de filterfunctie niet absoluut is, maar dat sommige prikkels gedeeltelijk worden doorgelaten. Broadbent’s idee was echter een cruciale basis voor het begrip van selectieve aandacht en vormt nog steeds een referentiepunt in cognitief onderzoek naar hoe wij informatie selecteren en verwerken in complexe omgevingen.

De filtertheorie van selectieve aandacht is bedacht door Donald Broadbent in 1958. In de oorspronkelijk versie stelt deze theorie dat alle prikkels uit de omgeving parallel in een soort sensorisch buffer worden verwerkt.

Ja, daarom misschien dat simpele vragen buiten het aandachtsveld vallen, omwille van te alledaags.

Door een 'Fermiparadox' vraag te stellen, toetsen we vaak niet alleen ons begrip van het onderwerp, maar ook van onze eigen perspectieven en beperkingen. Het vormt een venster op het mysterie van onze waarnemingen, die bij nadere beschouwing bijna altijd openstaan voor interpretatie. En die onopgeloste vragen blijven een bron van zowel wetenschappelijke als filosofische reflectie, een bewijs van de diepte en complexiteit van ons bestaan.

In het land der paradoxen heerst nu eenmaal een andere logica, waarin de vruchtbare pogingen van gisteren vandaag alweer verstrikt raken in nieuwe tegenstrijdigheden. De vruchten die zich ontvouwen, tonen vaak enkel een glimp van het beoogde doel, of brengen verrassende uitkomsten voort die nauwelijks in lijn zijn met de oorspronkelijke intentie. Daar lijkt elk antwoord een nieuwe vraag te genereren, en elke doorbraak slechts een verdere verkenning van een eindeloze lus.

Er staat paradoxen, niet keuzeloosheid.

In het land der paradoxen hebben de probeerselen hun vruchten afgeworpen, maar het mocht niet baten.

Er zijn veel methoden, dat is het probleem niet.

Kunnen niet anders dan afwachten hoe die koude oorlog verder evolueert, zelfs wanneer middels simulatiemodellen heel andere dingen kunnen getoond worden. Ondertussen kunnen we nog wat mediteren of iets dergelijks, voor een goed gevoel.

Ja, de synthese is van onpersoonlijke origine, in simulaties vrij te gebruiken. Als er al interesse voor bestaat, twee verschillende dingen.

Ja, de synthese is onveranderlijk, dat weten we onderhand wel.

Ja, heeft zelfs voorzien in syntheses die we kunnen vergeten, of wegredeneren zonder te weten waar het over gaat.

Processen van inferentie en interferentie, meestal zegt het niets wanneer we daar geen interesse in tonen. Het zijn zeer precaire processen zoals psychologen ook wel weten, heel anders dan de nogal rigide systeemtaal en bijhorend discours, om niet te zeggen koude oorlog. Ja, met je eens, in alle rust en sereniteit kunnen we nog veel meer informatie vinden, als hoop met een kanttekening.

Ja, wellicht omdat het gewoon op internet staat, je bent nooit alleen.

Ja, wat principieel helder is raakt vaak verloren in het chaotische kluwen dat geenszins nog laat vermoeden dat die helderheid opgemerkt zal worden, en ook niet kan zonder de bereidheid tot introspectie in alle rust en sereniteit. Daarenboven, het systeem bestrijden is als kamikaze, zodat het idee van een eilandmodel ons de mogelijkheid biedt om met een propere lei te beginnen. Op deze manier krijgen we als het ware twee werelden of referentiekaders, met hiertussen een imaginaire brug die we innerlijk of geestelijk kunnen overbruggen. En dat heeft niets met dwingelandij te maken, noch met kwak

Niet echt, objectief is er de synthese die zich in praktijk laat opmerken als een samenspel tussen these en antithese, waardoor de synthese op een schijnbaar mysterieuze manier buitenspel valt. En ja, zoals je het zegt, in het verlengde, als eigen aan het spel, gaat het subject alle kanten op, nogal vaag en mistig door de vele percepties die hierdoor mogelijk worden, zij het zonder de synthese als beginsel te (h)erkennen. En binnen dit, laat ons eerlijk zijn, chaotische kluwen kunnen we een reeks paradoxen bespeuren die enig discours in milde overreding quasi onmogelijk maken, een kwestie van

In dit spanningsveld ontstaat iets vreemds, de objectieve wetmatigheid die inflatie nastreeft wordt een sociaal-cultureel dogma. Het evenwichtige principe dat zowel opbouw als afbouw omvat, raakt als een soort cultureel geheugen verloren. Deze eenzijdige gerichtheid betekent ook dat het potentieel voor veerkrachtige economische adaptatie verkleint, zodra de andere pool uit beeld is, verliezen we mogelijk het vermogen om ons organisch aan te passen. Zo krijgen de regels en conventies zelf de neiging de economie te sturen in plaats van dat ze als hulpmiddel voor adaptieve balans dienen.

Tenzij het gaat om non-lineaire katalysatoren, dan stroomt er niets meer?