TTC

Ja, verschillende stimuli kunnen helpen bij dit proces, relevante lectuur in overvloed.

Ja, beetje lastig wanneer je niet weet waar dat precies over gaat, begrijpelijk. Volgens Leibniz zou de geest voorgeprogrammeerd zijn, misschien kan je dan ook niet anders dan die thema's buitenspel te zetten. Ik weet het niet, het is vaak ook zo'n warboel dat het nog amper mogelijk is om er enige helderheid in te vinden.

De verbinding tussen kubisme en de Platonische lichamen biedt een diepere kijk op het kubisme, niet alleen als een kunststroming, maar als een manier van denken die gebaseerd is op fundamentele geometrische principes. Deze principes zijn al duizenden jaren onderdeel van het menselijk denken, en het kubisme kan worden gezien als een moderne herinterpretatie van deze tijdloze ideeën. Dit perspectief laat zien hoe kunst en filosofie vaak samenkomen om nieuwe vormen van expressie en begrip te creëren, die hun wortels hebben in eeuwenoude tradities.

De wereld is extreem complex. Elk fenomeen kan op talloze manieren worden begrepen, afhankelijk van de context en het perspectief. De natuurwetenschappen, bijvoorbeeld, omvatten alles van de kleinste subatomaire deeltjes tot de uitgestrektheid van het universum, terwijl de geesteswetenschappen de menselijke ervaring in al zijn rijkdom en diversiteit onderzoeken. Simpel is zeggen dat nul in het midden staat, maar wat het nu precies betekent een raadsel.

Tenzij iemand anders wil beweren, het is onmogelijk alles van alles te weten.

Het goede nieuws is dat de stimulus niet verandert, de rest lijkt een kwestie van aandacht.

Kubisme, als reactie op het intuïtieve en expressieve fauvisme, introduceerde een nieuwe benadering van kunst die de nadruk legde op orde, reflectie, en de constructie van driedimensionale vormen. Door de werkelijkheid vanuit meerdere perspectieven tegelijk te presenteren, probeerden de kubisten de complexe en gefragmenteerde aard van het zien en begrijpen te onderzoeken. Dit markeerde een belangrijk moment in de kunstgeschiedenis, waarin de representatie van de wereld niet langer gebaseerd was op enkel wat zichtbaar was, maar ook op de manier waarop de geest de wereld analyseert en reconstrue

Het onderzoek loopt nog, het kan alle richtingen uit. Vroeger hadden we niet meer nodig dan een aantal axioma's, maar dat is gerekend zonder interferentie die elke vorm van milde overreding quasi onmogelijk maakt.

Wanneer we dat niet onderzoeken, lijkt het onwaarschijnlijk dat er ook naar verwezen kan worden. Maar wellicht is dat ook afhankelijk vanuit welk perceptieveld een en ander beschouwd wordt. Dit sluit wellicht ook aan, of naargelang perceptie een afgeleide daarvan, bij dat gezegde over dat potje. Ja, complete nonsens is vaak de respons, vaag en mistig omdat niet iedereen geneigd is om er gerichte aandacht aan te besteden.

In de praktijk wordt het onbekende gebied vaak over het hoofd gezien of krijgt het minder aandacht, omdat mensen zich doorgaans richten op het open gebied waar communicatie en interactie plaatsvinden, en het verborgen gebied waar persoonlijke geheimen of kwetsbaarheden liggen.

Het is zomaar gebeurd, hadden geen idee dat het zo zou verlopen. Hilarisch, en dan hebben we het nog niet over het vervolg. Leibniz stelde dat er helemaal geen wisselwerking plaatsvindt tussen lichaam en geest. Deze twee entiteiten leven volstrekt naast elkaar maar hebben wel een gezamenlijke oorsprong waardoor hun gedragingen sterk op elkaar lijken.

We zouden anders geen topics kunnen openen die eeuwig voortkabbelen, zelfs al zal dit niet meer dan een voetnoot blijken.

Het is als wormgaten zoeken, volgens sommigen bestaan ze niet.

De volgende keer dat ze met die paraplutermen beginnen te jongleren, maak ik dat ik weg kom.

Er kan enkel sprake zijn van een monade 'lichaam' en een monade 'geest'. Dit brengt echter het probleem voort dat bij de mens deze twee monaden lijken te interageren, terwijl dit in het systeem van Leibniz strikt genomen onmogelijk is. Als oplossing voor dit probleem werkt Leibniz een parallellisme uit, in de vorm van een Harmonia Praestabilita, waarbij God de werking van de geest en het lichaam op elkaar heeft afgesteld, zoals twee klokken die perfect gelijk lopen.

Een belangrijk inzicht is dat we ons vaak niet bewust zijn van de perspectieven of posities die we nog niet hebben verkend. Deze 'onbekende' posities kunnen nieuwe inzichten bieden, maar blijven verborgen totdat we actief op zoek gaan of toevallig worden geconfronteerd met nieuwe ideeën.

We zouden op z'n minst een nuancering kunnen maken tussen Nietsisten en/of Nietzschisten, met als voetnoot dat een aantal hierin mooi hun kans ziet om elke vorm van redelijke dialoogvorming te ondermijnen. Tegelijkertijd kan opgemerkt dat processen die naar hun inherente aard in fasen verlopen een aantal kwetsbaarheden impliceert waar zeer gewone mensen sterk onder kunnen lijden, tot de vorming van suïcidaal gedachtengoed aan toe. Maar dat is geen issue dat ook maar enig belang heeft, we kunnen onder het mom van het christendom immers ook alles wegredeneren, zij het op voorwaarde dat we toch a

Strikt in termen van geld komt die verhouding uit op ongeveer 1:48, in kwalitatieve zin misschien onbetaalbaar.

RFT is een theorie die tracht te verklaren waarom mensen een oneindig aantal stimuli met elkaar kunnen associëren zonder ze direct te hoeven ervaren, zo snel nieuwe verbanden kunnen leggen tussen stimuli, gebruik kunnen maken van metaforen, humor, analogieën e.d. Cognitieve netwerken kunnen alleen uitgebreid worden, inhoudelijk kunnen ze niet veranderen.

Het fenomeen nestelt zich graag in sferen waar dubbelzinnigheden gangbaar zijn, wellicht om er zeker van te kunnen zijn dat andere dingen niet aan het licht komen. Maar dat is zoals altijd cognitieve inhoud, en dat kan niemand zien.

Herlees nog eens wat je eerder schreef, of hoe je van het christendom een karikatuur kan maken?

En zo meteen zeg je weer dat niets in iets zit, zodat we in iets niets kunnen zien.

De mogelijkheid om discussies en reflecties eindeloos voort te zetten zonder ooit tot een definitief antwoord te komen, is een herkenbaar fenomeen. Dit kan soms leiden tot een gevoel van vermoeidheid of frustratie, maar het kan ook de weg vrijmaken voor een eenvoudigere, diepere realisatie, dat sommige waarheden al lang duidelijk zijn, maar dat we ze over het hoofd zien door te veel analyse en intellectuele overweging.

Met op zich prachtig studiewerk dat tot acht verschillende niveaus beschrijft, is het voor leken ervaringswerkers allerminst makkelijk om er enige helderheid in te blijven vinden. Maar misschien vinden we hierin ook een reden voor veel onbegrip, tegelijk dermate hypergevoelig dat een aantal issues, met alle gevolgen van dien, quasi onbespreekbaar zullen blijken. En dat is geen zaak van verwijt dan wel een angstschreeuw van het innerlijke kind dat weerloos verblijft, onmachtig.

Het meest bevreemdende zijn responsen over dimensies waar geen onderscheidingsvermogen meer mogelijk is, wat niet lijkt te resoneren met een topic waarin verwezen wordt naar een complexiteit met een haast ontelbaar aantal niches die nu net vanuit die dimensie ontspringen. In die zin, zo lijkt de proef op de som toch te bevestigen, kan een universele katalysator tijdloos voortschrijden, maar schijnbaar toch niet opgemerkt worden. Kortom, met weinig woorden kan de synthese beschreven worden, het zegt daarom niet dat het simpele in het complexe ook als dusdanig gewaardeerd wordt, niet in het mins