TTC

Als mensen expert geworden zijn binnen het inflatoire paradigma, wordt het voor een aantal E-werkers quasi onmogelijk om een redelijke dialoog te verwachten, omdat ze nu eenmaal anders denken. Om deze reden dan ook de hulpvragen rondom diverse platitudes die als stereotiep inflatoir kunnen genoemd worden, dit zijn zeer gerichte vragen die de meeste GGZ-experten quasi letterlijk uit de lucht doen vallen, tot grote verbijstering, angst en zorg van de klant. Deze vragen kunnen ze oneindig herhalen, met telkens opnieuw dezelfde observaties die ze nuchter doordacht kunnen onderbouwen, simpelweg omd

Metadenkend heb ik de stellingen van Einstein gekoppeld aan biflatie, dit geeft onbegrensde mogelijkheden waardoor veel overtuigingen met betrekking tot geld als onwaar, of op z’n minst dubieus en onvolledig, kunnen gezien worden, het correlaat met diverse stoornissen gaf dan ook de morele impuls om hierover de GGZ te interpelleren, maar zonder succes. Maar omdat amper iemand weet wat biflatie inhoudelijk betekent, kan er ook geen beter begrip ontstaan, wat zich vanuit de visie van biflaten spontaan laat vertalen naar het OPS-lijderschap, onbegrepen.

Binnen het kader van een mondiale paradigmashift kan dit wel tellen inderdaad, hoe komen ze daartoe?

Onze ervaring stelt heel anders, het is niet omdat we verwijzen naar een aantal economische platitudes dat lotgenoten daar ook interesse in hebben, het voedt wel onze pijn omwille van het correlaat met heel wat psychische ongemakken. Maar dat valt onmogelijk te beoordelen, en GGZ-experten zullen daar ook niets over zeggen, zo wordt deze tragiek des te erger, hallucinant.

Het zijn ook maar getuigenissen, door het toelaten van nieuwe concepten en deze in het innerlijke met aandacht te cultiveren werd steeds transparanter hoe een wereldbeeld zich vormt door dat wat de normering voorschrijft, maar niet de enige realiteit is die bestaat. Op deze manier komen we dan ook tot een AB-perspectief, met misschien ook een C die we helemaal nog niet kennen. Maar praktisch gezien en met aandacht voor het heden, volgens het A-perspectief kan een spreektaal domineren en diverse problemen gangbaar zijn, volgens B bestaan ze niet, simpelweg omdat ze strikt theoretisch eenvoudig

Zo lijkt het inderdaad te werken, hoe meer mensen zich niet laten storen door telkens in het oude te verzanden, geeft ruimte om het nieuwe te cultiveren. Op deze manier, wanneer deze groep steeds groter wordt, verdwijnt het oude. Maar jij houdt zoveel van het oude, dat je ook niet kan zien wat het nieuwe betekent, maar je denkt wel realist te zijn. Het idee dat er verschillende realiteiten bestaan, een onmogelijke gedachte aangezien je dan ook heel wat diepgewortelde overtuigingen zal moeten loslaten. En zo kan je dus al jaren grandioos missen wat anderen al lang weten, wonderbaarlijk is het.

Het zou een metafoor kunnen zijn, net zoals jij een GGZ-expert zou kunnen zijn.

Ja, meditatie zou dan tot de bewustwording kunnen leiden dat de geest zich identificeert met dat wat in die geest opgeworpen wordt, met een overweldigend aanbod aan verschijnselen die je ook angst kunnen inboezemen. Toegegeven, het is als gekkenwerk, en wie zoiets allemaal kan verzinnen, een fantast.

Verwoestende gedachte is het, dat iemand een wonderpil zou uitvinden en hiermee naar de GGZ stapt met de vraag om hulp, en vervolgens tot levenslang veroordeeld wordt. Verbeeldingskracht kan hier helpen, het zou immers betekenen dat een enkele GGZ-expert het lot van de rest van wereld in handen heeft, veronderstellend dat het inderdaad een wonderpil is. Maar dat zijn denkexperimenten die wellicht enkel de meest dwazen onder ons maken, maar evenzeer tot levenslang veroordeeld worden. Maar toch succes met het onherstelbaar gewaande herstel, straks mag je je ervaringsverhaal komen vertellen, de n

Al wordt de hoop steeds minder en het idee van euthanasie steeds aanlokkelijker, maar misschien vinden E-werkers, dat zijn de noodlijdende klanten, ooit nog wel eens een GGZ-expert die een simulatie wil maken tussen een wereld met inbegrip van de tot nader onderzoek ingediende epistemologische obstakels, en een wereld waarin verondersteld wordt dat deze zijn hersteld. Om het pas dan nog eens te willen hebben over liefde en verbondenheid, normen, waarden en ethiek.

Met je complotdenken heb je je perfect aangepast aan irrationeel doordachte economische systemen die bol staan van de economische platitudes, met meditatie lossen we dat gewoon op. Hierna mag je dat doorgeven aan de complotdenkers die daar alles van begrijpen, zeggen ze.

Het gaat over meditatie, over het denken over het eigen denken, en dan van binnenuit naar buiten te kijken, voorbij aan wie je denkt te zijn. Toch simpel? Illusie wil niet zeggen dat de realiteit niet bestaat, het wil zeggen dat de realiteit een illusie is. Je lijkt alles door elkaar heen te klutsen om dan te verklaren dat al het andere des duivels is, wat op die manier niet als onwaar kan gezien worden, maar misschien net iets minder doordacht, wat kan gebeuren.

Wat ik altijd bijzonder pijnlijk heb gevonden, zijn mensen die zich druk maken over dat wat de goudstandaard genoemd wordt. Wat we hierover kunnen lezen bijzonder, het complotgehalte van die orde dat een redelijke dialoog als onwaarschijnlijk kan geacht worden, bovenop de sowieso al turbulente dialoog wanneer het over geldzaken gaat. Maar wat zou een simpele E-werker in de GGZ hier nu zo verschroeiend pijnlijk aan kunnen vinden? Enig idee?

Over deze stelling, diegene die slordig is met de waarheid in kleine zaken, kan niet worden vertrouwd in grote zaken, van Einstein, stelt een aantal E-werkers in de GGZ al vijf jaar hulpvragen, uit morele overweging. Op de vraag of er ook naar de klant geluisterd wordt, ligt het antwoord altijd in de toekomst en na verloop van tijd voorspelbaar, wat monddood betekent.

Als we kwaadwillig hadden geweest dan hadden we wellicht niet het geduld gekoesterd om vijf jaar lag hulpvragen te stellen aan GGZ-experten, maar evengoed gewoon terroristen kunnen worden. En als we na vijf jaar nog steeds moeten toelichten waarom, dan weet je ook wat het OPS-lijderschap betekent, maar misschien niet wil weten, ontwijken, negeren en marginaliseren.

Niveautje hoger bestaat niet bij meditatie, omdat al het bedachte uit de denkgeest komt. Angst is dat, omdat het illusoire ego zich verzet tegen wat onvermijdelijk is, hierna is alles complot en niets is mogelijk.

Als ik me bedenk hoeveel dingen ik niet weet, dan is het aanbod overweldigend, dat weet ik nu al door dat wat anderen weten. Maar als ik iets zou weten dat anderen niet weten, en dat weten betrekking heeft op het welzijn van anderen, dan getuig ik van schuldig verzuim door dit niet te delen. Kortom, meditatie kan tot inzichten leiden die niet enkel voor jezelf bestemd zijn, omdat ze universeel zijn.

Zelfs simpele getallen zijn occult, er is immers nog niemand die een getal heeft zien voorbij wandelen. Maar er zijn altijd uitzonderingen, wegtoveren lukt dan weer wel, maar dat zal met iets anders te maken hebben, denk ik.

Hoe verhoudt zich de leugen tot onwetendheid, als ik op dit eigenste moment niet eens weet dat wat ik schrijf, niet gewoon een leugen is?

Ken je dat, je zoekt uren naar een oplossing voor een gegeven probleem, je geeft het op en dan plots verschijnt de oplossing, alsof het een wonder zou zijn omdat de oplossing er altijd al was, je zag het alleen niet. Dit kardinale punt kan de start zijn van heel iets anders, wat relatief te beschouwen is naargelang het probleem, zowel klein als groot. Het gaat immers om het principe, hierover stelt een aantal nuchter doordacht hulpvragen aan de GGZ, uit morele overweging en ter deskundige toetsing op waarachtigheid, niet zomaar. Kortom, het resultaat van meditatie zou ik toch niet onderschatte

Het volgende thema is om beter te kunnen begrijpen wat roepen in de woestijn nu precies wil zeggen, het vermoeden is namelijk ontstaan dat het samenhangt met de metafoor van het paard en het water. En wat een aantal E-werkers in de GGZ dan in het bijzonder interesseert is het correlaat met de psychische ongemakken van lotgenoten, in wisselwerking met de omgeving die schijnbaar niet altijd het innerlijke van een aantal kan peilen. De vereenzaming die hierop volgt kan immers ook leiden tot suïcide, simpelweg omdat er zo verschrikkelijk veel aandacht voor de klant bestaat, wat paradoxaal lijkt. M

Mensen geloven dat niet, of het is in ieder geval zo verwarrend dat het aan de aandacht ontglipt, absurde dialogen. Het bestaat echt, het wil zoveel zeggen dan dat een klant het moet gaan hebben over een probleem dat niet bestaat, maar in het hoofd van GGZ-experten bestaat het wel. En omdat experten altijd gelijk hebben, blijft het probleem bestaan en de klant is gek, wat absurd is. En voor wie de moeite neemt om dit fascinerende fenomeen te bestuderen, lacht zich aanvankelijk misschien een breuk, waarna de diepe bewustwording volgt naar de diepmenselijke ernst van deze kwestie. En finaal gaat

Het laatste nieuwe inzicht dat ik uit m’n herstelonderzoek kon ventileren is weer bijzonder, angst krijgen van angst voor vrijheid. Deze angst is er gekomen door de aspiraties van de nieuwe GGZ diepgaander te beschouwen, wat eigenlijk niet meer zegt dan dat de oude GGZ stigmatiserend reageert op derde orde impulsen die door E-werkers goedbedoelend aangeleverd worden. De betrokken E-werkers menen hierin een verklaring te vinden voor het waarom eenvoud steeds tot een complexiteit verheven wordt, en hiermee eenvoud dan ook naar de achtergrond verdrijft, samen met de klant, lotgenoten.

Als een samenleving steeds met dezelfde problemen kampt en oplossingen niet veranderen maar ook niet gebruikt worden, en slechts door een minderheid gekend zijn, dan rest er voor die minderheid niets anders dan steeds hetzelfde te zeggen. Ja, het leven kan simpel zijn, maar ook pijnlijk om er elke dag getuige van te zijn, in verbijstering en verschrikking, voor een onbegrepen minderheid dan toch. Meditatie in het hier en nu, zou je denken dat het morgen dan anders wordt?

Als het tot levenslang veroordelen van eenvoudige mensen al een netelige kwestie is, hoe gaat het dan worden wanneer dit onterecht blijkt? Ik hou m’n hart vast, het lijkt daarom beter en vooral raadzaam om er nu al hulpvragen over te stellen, ter preventie van erger. Maar net omwille van een overvloed aan bewijslast, des te pijnlijker, omdat vanuit dat standpunt veel gedreven wordt vanuit onwetendheid. En hoe kom je dat te weten? Veel E-werkers in de GGZ weten dit inmiddels, omdat ze nu net van hun stoornissen een kracht hebben gemaakt, op basis van hun herstelonderzoek.