TTC

Bijzonder is dit, naarmate we steeds meer abstraheren kan het oplossen van een wereldprobleem steeds meer op kinderspel gaan lijken, om vervolgens aan volwassenen hulp te gaan vragen die je voor gek verklaren. Alle gekheid op een stokje, de stellingen van Einstein zijn heel waarheidsgetrouw, wat natuurlijk best met de nodige professionaliteit beschouwd kan worden in een sfeer van milde overreding. Met een blik op de toekomst, niet op het verleden dat slechts kan leiden tot een zoektocht naar schuldigen die oneindig kan doorgaan, mijn mening.

GGZ is de kerk, ze zeggen al duizenden jaren dat ze die Jubeljaren vergeten zijn, maar dat zijn ze vergeten.

Vandaag zijn er alleen nog maar belangenkwesties, en over het maatschappelijke belang zullen we het nadien nog wel eens hebben. Je kent het, perverse effecten, het kan ontstaan door een initieel misschien goedbedoeld systeem dat pas na verloop z’n mankementen begint te vertonen. Op dat moment wordt het als een onmogelijke opdracht gepercipieerd om er nog een speld tussen te krijgen, terwijl we eigenlijk maar een tandenstoker nodig hebben om heel het systeem te laten imploderen. Het zijn manieren van zeggen, makkelijker om aan te tonen dan dat iemand er aandacht voor zou kunnen hebben, want we

Oplossingsgerichte denkers zitten meestal moederziel alleen thuis, zich de vraag stellend of ze niet beter gewoon hun euthanasie kunnen aanvragen. En dat zeggen ze uit ervaringskennis, na een ervaringsgericht herstelonderzoek waarmee ze zowat alle hoeken van de kamer gezien hebben, niet omwille van de oplossingen zelf maar door wat hier soms van gemaakt wordt. En als ze hiermee naar de GGZ stappen uit morele overweging, wordt het zowaar nog veel erger, de paradox. Maar moederziel alleen thuis, starend uit het raam, denkend over hoe het zou kunnen zijn, de moed en hoop in de schoenen. Heel af e

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat tijdloos makkelijker aan de aandacht ontglipt dan dat het begrepen zou worden, en eenmaal je dat weet de wereld als een weerzinwekkende vertoning overkomt. Veel christenen zeggen dat, God toelaten betekent je schikken naar tijdloosheid, niet omdat de ene of andere groep uitverkoren zou zijn.

Als ik al een bewijs voor God zou willen zoeken, dan zou ik dat vooral doen door te zoeken naar iets dat tijdloos is. Verschillende concepten binnen tijd en ruimte lijken me hier de expressie van, waarvan ik vermoed dat niet iedereen deze kent. We zoeken verder, misschien zijn er nog wel veel meer, zoals eenvoud bijvoorbeeld. Maar misschien dat tijdloos ook moeilijk te vangen of te bevatten valt binnen een continu bewegende wereld of door het strikt lineaire denken, het is in ieder geval vreemd.

Veel succes, gelukkig weet je niet waar het over gaat, maar dat volgt dan wel. We hadden het over psychische dis-identificatie, niet over al dit gezever.

Dat is wat je allemaal denkt, hoe ga je reageren wanneer de psychische dis-identificatie plaatsgrijpt? Omdat je letterlijk alles beter weet dan wie ook, volstaat een eenvoudig antwoord.

Je bent nog maar halverwege, spreken elkaar later nog eens.

Ja, je zit natuurlijk ook hopeloos gevangen, het is dan beter te lachen dan het verstand te gebruiken, zo werkt het nu eenmaal.

Hoeveel hopelozer kan een situatie zijn, dat elke oplossing gekaapt wordt door het inflatoire denken waartoe het een hulp wil zijn, en hulpvragen hierover betekent dat je voor gek verklaard wordt, net omwille van het inflatoire denken. En wie denkt dat Einstein moeilijk te begrijpen is, heeft er enkel nog nooit over nagedacht, het is de eenvoud zelve. Maar toch succes.

Het verhaal van het paard en het water kennen een aantal E-werkers als geen ander, dit kunnen ze herhaaldelijk testen omdat het metaforische water een tijdloos element bevat. Een pragmatische vertaling komt er door het begrip biflatie vrij te presenteren, waarvan de meeste paarden niet weten wat het betekent. Op generlei kunnen ze hier enig oordeel over vellen, maar het is wel voldoende om heel wat lotgenoten tot levenslang te veroordelen, de normaal van deze wereld, niet de moraal. Maar verder worden de vreedzame E-werkers vertrappeld alsof ze niet eens zouden bestaan, het water gratis.

Het grote mysterie der mensheid, als de prijzen stijgen dan verdampt het geld in het stijgen van die prijzen, en als we de prijzen laten dalen dan verschijnt er geld uit het niets, spontaan. Maar eigenlijk is dat het verdampte geld, een vorm van recyclage, of elementaire basiskennis in de economie. Het mysterie is daarom niet zozeer een mysterie maar een kwestie van boerenlogica, maar geen GGZ-expert te vinden die iets van mysteries begrijpt, sorry, verwarrend, het is logica. Wat wel kan, uitleggen waarom we dat niet begrijpen omdat het in de GGZ-handboeken staat, maar dat is dan weer een myst

Als het navigerende zelf bevangen raakt tussen twee werelden dan is het vaak een helse taak om dat helder te krijgen, wat eigenlijk verbluffend eenvoudig is maar door de meeste GGZ-experten niet eens (h)erkend wordt, zelfs tegengewerkt. En wanneer we die twee werelden over elkaar zouden leggen dan krijg je inzage in het wereldbeeld zoals een aantal E-werkers de hedendaagse realiteit dagelijks ervaren, wat concreet betekent dat ze kennis hebben van een aantal obstakels die herstel ernstig kunnen belemmeren, maar veel lotgenoten ook niet altijd weten. Om al deze redenen stellen ze in alle integr

Ken je dat, bijzondere ervaringen binnen de GGZ, het is werkelijk magisch. Hoe kan je dat als E-werker ervaringsgericht toetsen? Heel simpel, als je thuis een goed boek leest en je begint je zorgen te maken over de inhoud, hierin in het bijzonder een paar passages oplicht en dit boek meeneemt naar de GGZ, dan verdwijnen niet enkel die passages maar plots heel dat boek, alsof dat nooit geschreven werd. En als je thuis komt, dan verschijnt dat boek weer, wat dan weer een wonder kan genoemd worden. De strikvraag komt aan het eind, wat is nu precies de hulpvraag van de klant?

Als het leven een open geheim is, en iedereen hetzelfde kan zien, dan kunnen we ons de vraag stellen hoe het komt dat niet iedereen hetzelfde weet, of anders interpreteert. Het wonder van informatie, het verdwijnt niet uit de ether, we kunnen het wel vergeten of naar de achtergrond verdringen, of door andere informatie laten overschaduwen, of vermengen met gedachten die een oorspronkelijk idee er heel anders doet uitzien dan wat het principieel zegt. Op deze manier kijkt een aantal naar de wereld, een wereld vol oplossingen of kansen, maar niet gezien, of niet bewust van. Met de lockdown is er

Ken je dat, E-werkers die domme vragen stellen? Simpel gaat het zo, zou het mogelijk zijn dat economische platitudes, het politieke debat en de neveneffecten zoals deze zich kunnen manifesteren binnen het schizoïde spectrum enig verband houden met elkaar? Zo ja, waarom niet? Oplossing, laat ons met rust met je oeverloos gekrakeel, het is immers nooit de bedoeling geweest dat E-werkers ook hun verstand zouden gebruiken. Resultaat, een aantal E-werkers maakt zich een beetje zorgen maar durft niets meer zeggen, want stigma bestaat niet. Moeilijk? Gevolgen? Liefde en verbondenheid, co-creatie?

Ja, leuke vraag, voor wie of voor wat zouden we nu de GGZ hulpvragen blijven stellen? Is dat nu omdat we ons ook zorgen maken om anderen, of gewoon omdat we het nu eenmaal leuk vinden om vragen te stellen over een tragisch absurde wereld waar GGZ-experten er schijnbaar niet in slagen om het verband te leggen tussen kapitale denkfouten en wat veel lotgenoten in mensentaal zeggen? Ja, waarom zouden we het leven nog enige nutswaarde toekennen, zou het dan ook geen doordachte beslissing kunnen zijn om afstand te nemen van dit soort leven? Wie gelooft dit verhaal nu nog? En wie weet nu waar dit eig

Stel dat iemand zegt dat na vijf jaar in alle integriteit hulpvragen stellen de tijd en ervaring het voordeel van de twijfel heeft ingehaald, zou je dat dan arrogant vinden?

Hoe diepgaand of doordacht de analyse ook, stigma is een dodelijk proces waar je eens mee zal lachen, en niet eens wetend wat er aan de hand is.

Er bestaat letterlijk niets, en al wat bestaat moet kapot, er bestaan geen mensen op deze planeet.

Zelfs tot twee tellen lukt niet eens meer op een nuchter doordachte manier, het is nog veel erger dan we ooit hadden durven vermoedden. Maar experten in letterlijk alles, vooral in het beschrijven van de neveneffecten die alles nog meer verduisteren, als blinde mollen.

Voor E-werkers wordt de tragiek der mensheid steeds pijnlijker naarmate hun herstelonderzoek steeds meer voortschrijdende inzichten oplevert, en dat is niet omdat ze deze zouden moeten verzinnen maar simpelweg door te reflecteren over wat velen al eens gezegd hebben. En hiermee getuigen ze slechts van loyaal te zijn jegens de richtlijnen van de GGZ, om vervolgens door diezelfde GGZ afgeschreven te worden als wormvormige aanhangsels die dan het product moeten voorstellen van de GGZ. Over ethiek reppen we met geen woord, en over wat pubers met een telraam evengoed kunnen bedenken of becijferen,

Finaal zijn het eenvoudige ervaringsverhalen, wie de stellingen van Einstein gericht en gewetensvol aandacht geeft en op basis daarvan uit morele overweging hulpvragen gaat stellen aan de GGZ, wordt zich spontaan bewust van hoe ernstig de situatie is. Een situatie waarvan klanten de dupe zijn, niet een GGZ die dit alles onder de mat blijft schuiven, welke rationalisering hier ook voor bedacht wordt, dat is van beroepsethiek een fabeltje maken. Dat klanten na verloop van tijd nog amper iets durven zeggen, is niet meer dan menselijk omdat stigma nu eenmaal pijnlijk is, innerlijk verwoestend en l

Door het overweldigende aanbod aan inzichten en prachtig studiematerieel, hebben een aantal E-werkers besloten om alles drastisch te vereenvoudigen. Dit wil niet zeggen dat ze enige beperking willen opleggen dan wel ter bevordering van hun communicatie met de GGZ, om niet telkens opnieuw in een moeras te verzanden en de geest bij de les te houden. Paradoxaal genoeg, het is net dan dat nog veel meer inzichten aan het firmament verschijnen, verhelderend. Voor lotgenoten zijn dit gouden inzichten, niet om zomaar te geloven dan wel ervaringsgericht te toetsen op waarachtigheid, voor wie dat wenst.