TTC

Een licht euforische sensatie welt spontaan in me op, wanneer het me lukt om peper van zout te onderscheiden.

De omtrek van het beeld is een vijfhoek, maar dat had ik tot m'n eigen verbazing niet opgemerkt.

Kan je in dit beeld ook aangeven over welke drie hoeken het precies gaat? Een driehoek kan ook een cirkel zijn/worden, maar dan verdwijnen de hoeken.

Een consistente theorie is wellicht een theorie die alle mogelijke variaties en meningen die ze inconsistent kan doen lijken, niet uitsluit.

Zoals een kluwen touwen ontwarren, zonder alle knopen in één keer te willen begrijpen, maar door stap voor stap het overzicht te bewaren en intuïtief aan de juiste draadjes te trekken. Dat raakt dan weer aan het simpele in het complexe. Het lijkt alsof we steeds terugkeren naar een kern, dat de diepste waarheid vaak niet in de oplossing ligt, maar in de zoektocht ernaartoe. En daarin schuilt misschien wel de grootste les van alle vooruitgang, dat liefde, intuïtie, en ethiek ons niet alleen leiden, maar ook definiëren.

Inmiddels therapeut, dan zal die universele stimulus wel geen probleem voor je zijn.

Tegen een lege stoel praten?

Apart is het fenomeen dat zolang het aantal hoeken niet verandert, de vorm van een driehoek redelijk herkenbaar blijft.

Zoals we eerder gezien hebben kan serendipiteit zich onverwacht voordoen, als eigen aan dit concept. Dit betekent dat zelfs het schijnbaar meest absurde denkexperiment daartoe aanleiding kan geven, en dat het betrokken inzicht ook over totaal iets anders kan gaan dan het onderwerp van het denkexperiment zelf. Dit kan mogelijks het individuele zelf verwonderen, misschien zelfs verbazen, terwijl dat inzicht misschien al lang gekend is binnen de discipline waarop het betrekking heeft. In het bijzonder, in voorkomend geval kan het zelf hierover enthousiast zijn, terwijl het voor anderen niet meer

In de belevingswereld van een beelddenker gebeurt alles tegelijkertijd, op hetzelfde moment en op dezelfde plek. In tegenstelling tot een begripsdenker, ordent een beelddenker alle elementen uit zijn omgeving in de ruimte.

Zever is dat ik me kan voorstellen wat je toen moet gedacht hebben.

Naarmate de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd ingewikkelder worden, lijkt het inderdaad dat alleen gespecialiseerde wetenschappers met geavanceerde tools en methodologieën in staat zijn om deze effectief te beheersen, te simuleren, of zelfs te begrijpen.

Bijzonder om zien is dat onderliggend aan elke cultuur dezelfde dynamismen kunnen ontdekt worden, zodat naargelang de laag van beschouwing ook veel overeenkomsten kunnen waargenomen worden. In die zin bestaan diepte en oppervlakte niet los van elkaar, zij het enigszins vertroebeld door de strijd die zich binnen een dergelijke complexiteit met inbegrip van een reeks paradoxen manifesteert.

Wat serendipiteit doet, is het verkennen van de ruimte binnen en rondom de fundamentele wetten. Het laat ons zien dat de wetten stabiel blijven, maar de manieren waarop we ze toepassen, begrijpen of benutten oneindig veelzijdig kunnen zijn.

Je bent goed bezig, er zijn vele vormen van geest zo blijkt. Misschien moeten we gewoon maar blij zijn met het idee dat universele stimuli onveranderlijk zijn, maar ook, als ware het ingebakken in het levensspel, flagrant gemist kunnen worden.

Ja, als oefening lijkt het misschien op een vorm van ascese, met mogelijks de onthulling van een aantal inzichten die spontaan gedeeld willen worden. Want, immers, het zijn inzichten die niet behoren tot het individuele zelf, maar nu net gevonden kunnen worden in de diepte van een gelaagde werkelijkheid die we voorheen niet kenden, tegelijk er, hoe verbazingwekkend ook, altijd gewoon is.

Een anamnese is wat een patiënt met betrekking tot de voorgeschiedenis en relevante omstandigheden van zijn ziekte of aandoening aan een zorgverlener kan vertellen.

Ezelsbruggetjes reduceren complexe informatie vaak tot iets eenvoudigs, wat betekent dat nuances verloren kunnen gaan.

Ja, zelfs de Russen doen mee op dit forum, kan je nagaan.

Soms geloof je je ogen niet meer, dat staat helemaal in het begin.

Van mij hoef je geen schrik te hebben, het gaat immers over onpersoonlijke informatie.

Handig, van wat precies heb je schrik?

Dat potentieel vinden we terug in een universele stimulus, is nooit anders geweest.

Ik meen hierin ook op een redelijk doordachte manier voeding te vinden voor het waarom een aantal pleit voor meer bedachtzaamheid en het idee van een fluweelzachte paradigmashift. Niet het ontbreken aan informatie is immers een probleem, misschien wel het ontbreken aan aandacht en de bereidheid tot introspectie. En zo komen we, alsof het allemaal naadloos aan elkaar 'gesponnen' kan worden, terug tot de nobele taak van zorg- en hulpverleners die ons, klant en leek, tot onze goede verbeelding trachten te brengen, met gegeven een veelvoud aan sociogrammen per 'puntje' wisselend succes.

Handig, zelfs leerzaam.