TTC

De chaostheorie gaat zoals we inmiddels weten niet zozeer over chaos maar over herstel, met als bijzonderheid dat er een ‘verstoring’ van het vigerende wereldbeeld aan te pas komt, een transformatie die zich op verschillende manieren kan ontvouwen. De nieuwe ggz verwijst hiernaar in haar aspiraties, waarover E-werkers hulpvragen stellen in de hoop dat romantici niet vergeten dat hier ook ethische implicaties aan vasthangen, van harte.

Meer dan gemengde gevoelens kunnen zich ontvouwen bij de observatie en beleving dat we, jij en ik, middels een paar op zich eenvoudige ggz-technieken de stellingen van Einstein in strikt theoretische zin dan wel transparant kunnen maken, maar vervolgens ook telkens opnieuw terecht komen in een mallemolen waarbinnen diverse anomalieën eerder onbewust het discours bepalen, de normaal. De kracht van eenvoud en kleine dingen mag hier dan wel zeer effectief zijn en voor het betrokken zelf innerlijk hoop opwekken, het wordt voor E-werkers als quasi letterlijk kamikaze om ggz-experten te vinden die e

Refresh met interessant beeld dat veel omvat, los van de vier kwadranten zien we cirkels (wereldbeelden) die elk hun specifieke kenmerken (gedachten, aspiraties en strategieën) hebben en onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De dominerende cirkel of wereldbeeld bepaalt het zwaartepunt van het geheel, waardoor de focus komt te liggen op de blauwe cirkel waarin geld, macht en bezit centraal staan, met inbegrip van alle effecten die hier eigen aan zijn, goedschiks, kwaadschiks.

In mensentaal zeggen dat het allemaal zakkenvullers zijn is helemaal niet zo netjes, dan kan je misschien veel beter een discours beginnen over neutraliteit van geld en de geldillusie waarbij we nominaal en relatief door elkaar heen halen, de verwarring op de spits drijven door een aantal economische paradoxen te laten flankeren door anomalieën die geenszins stroken met wat we onder formele logica zouden kunnen begrijpen, om finaal te kunnen besluiten dat het antwoord in eenvoud en kleine dingen gevonden kan worden, wat eigenlijk geen kat interesseert omdat het altijd hetzelfde is, van harte.

Voor wie het verhaal van naderbij volgde was het een bijzondere observatie dat spontaan logisch de vraag opborrelde hoe iemand nu niet klaar kon zijn voor dat wat op zich een tijdloos gegeven is, waarop naar hun doordachte beleving aandacht en de bereidheid tot overdenking het enige antwoord kon zijn.

Het is niet omdat iets onwaar is, dat het niet waar kan zijn.

Apart is de bedenking dat veel aforismen tot stand komen na een grondig zelfonderzoek en ons intuïtief herkenning kunnen geven zonder echter de diepgang te kunnen peilen, deze komen in verschillende maten en gewichten alsof het kruimeltjes zijn op een evolutionair pad voor de volgende die hier het fijne van wil weten.

Tegenover een systeem dat berust op beperkte rationaliteit waarin door de eeuwen heen een aantal duidelijk aanwijsbare epistemologische obstakels zich diep hebben kunnen nestelen en het maatschappelijke discours eerder onbewust haar normaal vorm geeft, kunnen we diverse ggz-adviezen plaatsen die herstel dan wel zeer deskundig en effectief versnellen maar geenszins garantie biedt dat hulpvragen uit preventieve bezorgdheid ook op die manier onthaald worden, veel vaker averechts.

In de klassieke interpretatie van het verhaal van Babel worden zowel de geografische verspreiding als de spraakverwarring beschouwd als een straf van God omwille van hoogmoed. Vanuit dit perspectief is de pluraliteit aan culturen en religies een vloek, waardoor het verlangen ontstaat naar een herstel van de verloren gegane eenheid.

We hebben het hier enkel over de relativiteit met betrekking tot het gebruik van geld, door dit eenzijdig inflatoir toe te passen leggen we onszelf een beperking op. Ergo, het uit de context rukken van een financiële relativiteitstheorie en dat aanwenden om een eerdere stelling te ondermijnen, is de verwerping van heel het discours, oneigenlijk. En zo gebeurt het telkens opnieuw, alsof we nog liever onze eigen beperkingen willen cultiveren om dan te zeggen dat we naar herstel vorsen, wat zo gezien een redelijk absurde bezigheid is.

Apart zijn redenaties van E-werkers die geen gehoor vinden bij ggz-experten omdat het probleem normaal is, om op die manier ook het belang van de hulpvraag totaal over het hoofd te zien, maar toch in alle nuchterheid de angst, zorg en weerzin van een aantal blijft voeden, van harte.

Met als benchmark de positieve desintegratie theorie van psychiater Dabrowski, die in vijf lagen weerspiegeld wordt, kunnen gaandeweg een aantal inzichten geïntegreerd worden waarvan we niet kunnen zeggen dat ze nieuw zijn, maar mogelijks wel als dusdanig gepercipieerd wanneer we hier voor de eerste keer mee in aanraking komen. Hoe deze inzichten verwerkt worden nog een andere zaak maar het is op basis van ervaringskennis alvast niet zo dat we deze inzichten snel even kunnen omzetten in doordachte hulpvragen en daarmee denken dat de klus geklaard is, ondanks niets nieuws onder de zon, heel biz

Mooie combinatie is de bifurcatietheorie en non-lineaire attractors waarbinnen onze manier van denken centraal wordt gesteld, complexe materie waarover een aantal uit preventieve bezorgdheid alsmaar hulpvragen blijft stellen. Soms als mysterieus en ongeloofwaardig gepercipieerd, maar het zegt zoveel dan dat we voor een repeterend probleem ook steeds dezelfde remedie kunnen gebruiken, als oude kennis in een nieuw jasje steken maar veel vaker niet gekend, jammer genoeg.

Repressieve tolerantie zegt zoveel dan dat het nooit goed is voor het imago om het kind met het badwater weg te gooien, je kan dan beter in containers voorzien om de badkuipen te stockeren, met hartjes op de deur.

Een chaosvenster mag dan wel woelige periode zijn maar ook ideeën laten opborrelen die een fluweelzachte paradigmashift faciliteren, als opties die aanvankelijk misschien absurd lijken maar ons hoop kunnen bieden. Niettemin bevreemdend is het idee dat we straks begrotingstekorten gaan opvullen met bitcoins, alsof het helikoptergeld zou zijn.

Piekervaringen doen dat met een mens, geniet ervan. Schijnbaar de ver van ons bed show zijn integraal psychologische modellen met vier kwadranten en tot acht verschillende dimensies die onlosmakelijk in elkaar haken als een woeste oceaan, maar tegelijk ook de verbazing wekken wanneer blijkt dat het even dichtbij is dan zo meteen de hond uitlaten, in de serene stilte van de natuur die onze heimwee wekt.

Volgens de New Scientist kampen aspirant-tijdreizigers kampen al tijden met een probleem, de zogeheten grootvaderparadox. Namelijk, als je terugreist naar het verleden en daar iets doet dat voorkomt dat je ooit geboren wordt, hoe kon je dan in eerste instantie beginnen aan je tijdreis? En wij maar hulpvragen stellen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, in de vorm van wat als we niet zouden vergeten zijn wat we 3500 jaar geleden nog als normaal percipieerden?

Met betrekking tot die door een aantal verwachte wereldreligie lijkt het voor velen ver gezocht om te verwijzen naar de drie guna's, maar als we een en ander diepgaander beschouwen zien we wel bijzonder veel correlaten, zij het misschien in heel andere termen gebracht.

Naar de beleving van een aantal E-werkers is het perfect mogelijk om middels ggz-adviezen vergeten basiskennis in verticale zin te integreren in denken en zijn, het is nog een ander om in horizontale zin aandacht te vinden voor de hulpvragen die hier als quasi vanzelfsprekend uit volgen. Onthutsend is de waarneming dat het finaal dan om een simpele kenniskloof gaat, en eigenlijk ook niet meer dan dat, ook niet minder.

Tijdreizen en vlindereffecten lijken iets gemeen te hebben, zo kan een tijdreiziger iets in het verleden veranderen waardoor het heden en de toekomst automatisch mee veranderen. Maar het kan ook veel simpeler, door ons vandaag de vraag te stellen wat er zou kunnen gebeuren wanneer allerhande alternatieven wel in het besluitvormingsproces zouden worden opgenomen, het is maar hoe je het bekijken wil, van harte.

De uitkomst van een vereenvoudigd denkexperiment zegt niets over het verdere verloop ervan, tenzij een helse zoektocht naar ggz-experten die het met aandacht op intrinsieke waarachtigheid beschouwen willen.

Amper in woorden te beschrijven is de tragische absurditeit die zich ontvouwt tussen weten en zien, wat onze hoop voedt.

Bevreemdend is het idee dat een paradigmashift niet zozeer zou te maken hebben met nieuwe kennis dan wel met het gradueel ontsluieren van oude kennis, alsof we evolutionair in een diep dal zijn gezakt, ons hieruit kunnen ontworstelen en terug naar de toekomst gaan, het is apart.

Denk je, probeer eens toe te lichten hoe epistemologische obstakels het zwaartepunt van het volledige netwerk naar beneden zuigen op een manier dat amper iemand ziet wat er gewoon in de schuif ligt te wachten, dat waar jij het altijd over hebt.

Als licht synoniem staat voor oplossingen voor problemen die zich in duistere sferen manifesteren, en we maken de optelsom van hoeveel verschillende problemen er zich kunnen voordoen, kleine en grote, dan kunnen we misschien beter al onze kennis verzamelen om te kijken of we niets over het hoofd hebben gezien. Het was ooit een dom idee, het aanbod overweldigend, van harte.