TTC

Lezing van de theorie schept alvast de indicatieve contouren, finaal een kluwen waarin het onpersoonlijk simpele schittert.

Denk dat we al van geluk mogen spreken dat abstracties onveranderlijk blijven, anders zouden we ze kunnen vergeten.

Stel dat je nadien rustig wil terugzwemmen, blijken die doorzichtige wanden prompt van staal. In het kielzog van een tanker is het vrij lastig om de helderheid van abstracties op te merken, noch is het in alle bedachtzaamheid hulpvragen stellen over een aantal anomalieën een prettige bezigheid.

Voor open deuren hebben we geen sleutel nodig, beetje als zeggen dat alles een kwestie van perceptie is en het daarbij laten.

Alsmaar op je bord krijgen wat je net hebt losgelaten, is zelden prettig.

In beeldspraak lijkt positieve desintegratie sterk op een proces waarbij we in een wilde rivier stappen en proberen de overkant te bereiken, zij het niet-wetend dat iets verder ook een brug ligt.

Sinds de eerste positieve resultaten van Kabat-Zinn zijn er steeds meer psychologen geïnteresseerd geraakt in experimenteren met mindfulness.

Vederlicht zijn de loodzware kladjes, dat is hoop, liefde en ethiek.

Moest je per abuis aan iets twijfelen, hoef je er niet absoluut een hulpvraag over te stellen.

In termen van licht en duister krijgen we een ander verhaal, het Dunning-Krugereffect.

Beetje als zeggen dat de atomen van ons lichaam op het eind van het jaar nagenoeg allemaal vervangen zijn, met als bijkomende vraag wie er dan precies voorbij gewandeld is? In de lectuur staat het beter gekend als Het Schip van Theseus, niet meer dan een gedachte-experiment.

Ander fenomeen is dat binnen de wetenschappen het wiskundige bewijs ook enige twijfel kan opwekken, maar ook maar enkel dan wanneer er aandacht voor gevonden kan worden.

Hyperbolische twijfel zegt zoveel dat men niet zeker kan zijn dat de dingen die men ziet echt zijn, maar men lijkt toch zeker te zijn van de wiskunde.

In de voor leken hoopvol aanlokkelijke titel stond nochtans positieve desintegratie, niet marginalisatie.

Veel plezier in de woestijn, vergeet die zandkorrels niet even te tellen onderweg. Je kent het, ggz-adviezen die tussen de ‘soep en de patatten’ gedeeld worden, alsof het allemaal in een handomdraai doorlopen zou kunnen worden.

Als het te ingewikkeld is, is het misschien raadzaam om het eerst te proberen alvorens er iets over te kunnen zeggen. Zo werkt de kracht van eenvoud en kleine dingen nu eenmaal, op een dieper/hoger systemniveau waarop downchunken volgt, simpel.

Abstractie is de eenvoud zelve, het toepassingsgebied een ander.

Chunken is de techniek om te veranderen van abstractie niveau. Het bewegen van een abstract naar een concreter niveau noemen we downchunken en het bewegen van een concreet naar een abstracter niveau noemen we upchunken. Het horizontaal bewegen over hetzelfde abstractieniveau noemen we lateralchunken.

Een idiosyncrasie is een eigenaardigheid, een typische eigenschap of een karaktertrek van een zaak of persoon.

Het woord tijdsfactor wordt meestal in het midden van een zin gebruikt, en wordt uitgesproken zoals het klinkt.

Basale logica is niet meer dan basale logica, net zoals hoopvolle impulsen in het duister kunnen verdwijnen door oneigenlijke interpretaties van wat bronkennis is.

Basale logica is niet ingewikkeld, maar dat weet je niet wanneer je niet weet dat die logica zoek is, mysterieus.

Netelig zijn een aantal tegenstrijdigheden, wat simpel tot het moeilijkst maakt. Beetje als het Chicago Plan Revisited, het zegt niets over de besluitvorming zodat het vandaag nog even actueel is.

Per definitie is bronkennis voor iedereen toegankelijk, dat is het altijd al geweest.

Die mogelijkheid bestaat zeker, het is ook op die manier dat we zien hoe ze verduisterd kunnen worden, pardoes.