TTC

Omdat slechts 1 procent van de bevolking denkt volgens het tweede niveau, en slechts 0,1 % zich in het turkoois niveau bevindt, is bewustzijn van het tweede niveau betrekkelijk zeldzaam omdat het de ‘voorhoede’ van de collectieve menselijke evolutie is. Beck en Cowan noemen voorbeelden die variëren van de noösfeer van Teilhard de Chardin tot de groei van de transpersoonlijke psychologie, waarvan de frequentie tijdens het proces duidelijk toeneemt, met nog hogere memen in het vooruitzicht (?) Tegelijkertijd zal duidelijk worden dat het denken van het tweede niveau bij zijn ontstaan veel weersta

Wat iemand gelooft is niet altijd consistent, paraconsistente logica's kunnen worden gebruikt om menselijk denken nauwkeuriger te omschrijven.

Vers van de wikipers is ‘ex falso sequitur quod libet’, uit het ongerijmde volgt om het even wat.

Het element van utopische gespletenheid is afleidbaar van het idee dat we bronkennis op verschillende manieren kunnen aanwenden.

Veronderstellend dat die berg gezien kan worden als een probleem dat niet kan opgelost worden zonder een aantal a-logische redeneringen te doorzien en op te lossen, zouden we geneigd kunnen zijn om te denken van wel. Maar omdat die a-logische redeneringen misschien zelfs geheel onbewust daarvan de normaal vormen, blijft die berg als schijnbaar realistisch bestaan.

Misschien dat we al van geluk mogen spreken dat een aantal basismechanismen niet veranderen, zo kunnen we het morgen nog eens proberen.

Ja, zo komen we van vage en mistige taal tot dat wat door iedereen eenvoudig begrepen kan worden, in mensentaal dus.

Als betwist wordt dat mensen getallen op een leeg blad kunnen schrijven, wordt het wel heel lastig communiceren.

Als betwist wordt dat mensen getallen op een blad kunnen schrijven, wordt het wel heel lastig communiceren.

Beetje als de zoeker is het gezochte, dat kan ook niet.

Het is maar een idee, het lijkt me weinig waarschijnlijk dat morgen plots iedereen interesse gaat tonen in alle mogelijke gedachtenspinsels die zouden kunnen leiden tot Kaivalya, volgens de lectuur het punt dat de ziener zichzelf ziet.

Vergeet dat de dyade getallen baart, heeft niets te maken met waar we over bezig zijn.

Ervaring leert dat je met een financiële achtergrond meer kans op afwijkingen hebt.

Niet onlogisch dat bronkennis de ver van ons bed show lijkt, we lopen immers elke dag doorheen het resultaat van hoe we die kennis aanwenden.

Door te upchunken, word je abstracter en algemener, waardoor je steeds verder uit het probleem raakt. Het linguïstische resultaat is in principe de ambigue taal van het milton-model.

Is terug te vinden in de besluitvormingstheorie van Herbert Simon, het is perfect mogelijk dat een oplossing bestaat zonder dat we er kennis van hebben. Bizar genoeg, vaak wordt het pas echt een probleem wanneer dergelijke stellingen ook concreet gemaakt worden, zodat die bergmetafoor eeuwig hetzelfde kan blijven.

We denken dat die logicakwesties vooral in het dal spelen, waardoor die berg misschien niet meer is dan een metafoor.

Dat de iets gevoeliger medemens niets te maken wil hebben met het nogal kille en vaak ook nogal botte rationalisme waar logica nu eenmaal om bekend staat, is niet meer dan begrijpelijk.

Bizar, dat begrip horizonversmelting begint gaandeweg steeds meer te lijken op een onderzoek naar het waarom de toekomst in het verleden ligt, ambivalentie troef.

Gek genoeg, abstraheren is verhelderen wat we trachten te verduisteren.

Het toepassingsgebied van deze definitie kende echter verschillende interpretaties.

Eenmaal voorbij aan de twijfel maakt het misschien nog lastiger, dan mag je nog op zoek naar iemand waar je niet aan twijfelt. Het zegt echter niet dat diegene waar je niet aan twijfelt, zelf niet twijfelen kan.

Fascinerend is het idee dat hetzelfde signaal tijdloos kan verder schrijden zonder opgemerkt te worden, maar ook op zoveel verschillende manieren kan geïnterpreteerd worden dat het telkens opnieuw spoorloos lijkt te verdwijnen. Het idee van een nieuwe ggz lijkt hier allerminst vreemd aan, tegelijk ook een aantal hypergevoeligheden des te meer accentuerend. Als het quasi ondraaglijke, het tragische absurde, als het antwoord in de kracht van eenvoud en kleine dingen, in de beleving van ervaren onmacht, ondanks alle hoop.

Moeilijk en zelfs ongepast is mensen ‘meesleuren’ in een gewetensvol onderzoek dat voorafgaat aan hulpvragen, bij wijze van fundering kunnen we er indicatief wel naar verwijzen of expressie aan geven middels willekeurige visieschetsen. Quasi onmogelijk, sowieso allerminst expert, om hierover snel even te communiceren om dan te denken dat het helder zou zijn, dat is begrijpelijk.

Het goede nieuws is dat overwoekerende informatiestromen geen afbreuk doen aan onderliggende basismechanismen waarover we in alle bedachtzaamheid hulpvragen kunnen stellen, het andere wijst zichzelf uit door terug vooraan te beginnen en niet opgewassen te zijn tegen de overwoekering die auto-conform de normaal vorm geeft.