TTC

In ieder geval is het gelukt om aan te tonen waarom we altijd mislukken, wat begrijpelijkerwijs slechts een schrale troost kan zijn.

Het voordeel van standaardisatie is dat het nogal snel een aantal dingen normaal doet lijken.

Interessant om zien is hoe we de positieve desintegratie theorie kunnen koppelen aan veel meer schema’s die de ggz aanbiedt tot nader onderzoek, als een soort van heenweg met een terugkoppeling in de vorm van hulpvragen zonder garantie op aandacht en ontvankelijkheid.

Van sommige schema’s kunnen we niet zeggen dat ze niet zouden helpen om beter te kunnen begrijpen waar we niet moeten zijn om er gerichte hulpvragen over te stellen, hou moed.

Bizar is het fenomeen dat ondanks de technische fiche op een haast kinderlijk speelse wijze begrepen kan worden, het resultaat toch soms op een wonder lijkt. Veel betekenis heeft het echter niet wanneer daartoe te onderscheiden referentiekaders door elkaar heen gaan lopen, zodat zowel het wonder als het speelse kind mogelijks weggeredeneerd wordt, en hiermee averechts het effect.

Ja, in die zin helpt het Elaboration Likelihood Model, het geeft naargelang inhoud een subjectief ervaren proces weer, maar niet de manier hoe daar expressie aan gegeven wordt. Abstractie maakt het mogelijk om hetzelfde zeer beknopt voor te stellen, soms dermate eenvoudig dat het haast ongeloofwaardig wordt waarom we daar nu zoveel woorden voor nodig hebben, eerder paradoxaal. Veel premissen werden door meerderen reeds veel eerder ten diepere gronde onderzocht, dit zegt echter niets over het belang dat aan het resultaat wordt gehecht.

Misschien dat we zonder die waaier aan variaties nooit op het spoor kunnen komen van het simpele in het complexe, maar ook een verklaring zou kunnen bieden aan het idee dat hoop als quasi ondraaglijk ervaren kan worden.

Het was maar om een aantal tegenstrijdigheden niet te verwarrend te laten worden, anders zou je kunnen denken dat alles op de lange baan geschoven wordt. Zo krijgen we straks misschien een haast onontwarbaar kluwen met achtvoudige paden die simultaan bewandeld kunnen worden op verschillende ritmes en niches van potentieel variërende interesse, maal acht miljard mensen waarin we dan proberen te ontdekken wat nu precies het verschil zou kunnen zijn tussen die in diverse geschriften gesuggereerde smalle en/of brede weg, wat heel misschien ook gewoon heel simpel zou kunnen zijn.

We kunnen niet honderd keer hetzelfde ontdekken, letterlijk leesbaar als ont-dekken.

Bateson heeft de logische niveaus van denken, leren en veranderen niet zozeer bedacht als wel ontdekt. Op basis van eerder werk van de wiskundige Bertrand Russel kwam hij tot een natuurlijke orde in onze hersenstructuur.

Heb je hier over nagedacht misschien? En wie heeft dat waarnemen dan bedacht?

Einstein zei dat wanneer ideeën niet absurd zijn, ze ons geen hoop brengen. Het antwoord daarop past echter wel op een bierviltje, en wellicht zal het een brede weg worden om toe te lichten waarom. Veel makkelijker zijn de tegelwijsheden die ik vanop de pot beschouwen kan.

Zeus voegde de daad bij het woord en hij droeg Apollo op om het gezicht en de hals naar de kant van de snede te draaien, zodat de mens bij het zien van zijn wond tot bezinning zou komen. Apollo deed wat hem was opgelegd en genas de wond door de overgebleven huid bij elk van de twee wezens zo ver mogelijk uit te rekken en ze aan de voorkant in een knoop vast te leggen die nu navel wordt genoemd. De geslachtsdelen werden bij deze nieuwe wezens naar de voorkant verplaatst, zodat telkens wanneer ze in hun onophoudelijke verlangen naar hereniging elkaar omarmden, het zaad van de mannelijke helft in

De detectie van anomalieën binnen de perceptiesfeer die het zwaartepunt van onze hedendaagse samenleving bepaalt, zegt niets over de kennis, ontvankelijkheid, interpretatie, elaboratie en/of besluitvorming daarover. Sterker, net omwille van de evolutionaire inburgering van deze anomalieën worden ze onbewust meegedragen in het discours dat we als 'mainstream' benoemen, als een auto-conforme bolide die zichzelf onderhoudt met inbegrip van allerhande perverse effecten die als 'eigen' aan dat referentiekader kunnen gezien worden. Andersom, elke poging om dit in alle bedachtzaamheid onder de aandac

In de lectuur wordt gewag gemaakt dat het navigerende zelf een ‘kwantumsprong’ kan maken van A naar B, alsof we een kloof kunnen overbruggen met een enorme betekenisdiepte die het zelf kan beroeren op een manier waarna geen terugkeer meer mogelijk is. Het komt er finaal op neer dat bewustzijn van het B-niveau zowel verticaal als horizontaal kan denken, gebruik makend van hiërarchieën en holarchieën, als een vorm van tweede geboorte zoals met de metafoor van rups tot vlinder gesuggereerd wil worden. Dit is echter geen rechtlijnig proces maar betekent een innerlijke transformatie die ook heel wa

Inductieve herkadering is een bijzondere ggz-techniek om andersom te werken, en het werkt paradoxaal genoeg compleet averechts.

Vreemd, heeft wellicht te maken met die ontvouwing die niet mogelijk is, waarin reïncarnatie besloten ligt. In het andere geval zou het ook niet mogelijk zijn om te stellen dat het niet mogelijk is, omdat zoiets pas kan gezegd worden door nu net die mogelijkheid.

Grappig eigenlijk, ik zat net nog te denken dat we misschien beter een lijstje bijhouden met onderwerpen die we nog zouden bespreken kunnen, om dan reïncarnatie in het leven te roepen om zoiets überhaupt mogelijk te maken.

Natuurlijk staat de bewustzijnsevolutie, wanneer ze als verklarend principe gebruikt wordt, voor een aantal zwaarwegende moeilijkheden. Daarom hebben we een aantal basisprincipes nodig die zowel vooruitgang als terugval kunnen verklaren, het goede en het slechte nieuws, de positieve en de negatieve kanten van een evolutionaire stuwkracht die niettemin in mensen actief is als in de rest van de Kosmos. Anders worden we geconfronteerd met de extreem bizarre situatie dat we een krachtige wig dwars door de Kosmos slaan - alles wat niet menselijk is, is aan evolutie onderhevig, alles wat menselijk i

Volgens Maslow zouden piekervaringen bestudeerd en bevorderd moeten worden waardoor mensen die ze nooit hadden of ze weerstonden ermee in aanraking gebracht kunnen worden, als een middel om persoonlijke groei en zelfactualisering te bereiken.

Tijdens de cursus is het helder geworden dat mindfulness allerminst zomaar wat achterover leunen betreft, het gaat daarentegen over oefeningen die gepaste begeleiding vergen.

En dan hebben we het nog niet eens over systeemconfiguraties gehad, wat zich vandaag afspeelt in het hier en nu.

Ze maken ervan wat ze willen, dat weet je onderhand wel. Kunnen we deze tijd niet inkorten?

Met je blote voeten over een scheermes wandelen, en dan hopen dat je niet in de ravijn stort. Alvast succes, laat je nog wat weten?

Je bedoelt die smalle weg wellicht, niet die brede. Het is geduldig wachten, de rest is cognitieve inhoud.