TTC

Synchroniciteit is in essentie altijd eenmalig en uniek, en behoort helemaal toe aan de betekenis die de ontvanger eraan geeft. Daarom is het principe zo moeilijk te onderzoeken volgens de huidige westerse wetenschappelijke maatstaven. Je kunt synchroniciteit niet voorspellen of uitlokken, het kan je alleen maar overkomen.

In de filosofie zijn de grondbeginselen het meest onduidelijk, we gebruiken ze op een voor onszelf onduidelijke manier. Zij moeten dus eerst opgespoord en verhelderd worden, alle moeilijkheden in de filosofie draaien er om de grondbeginselen te formuleren.

Het voor sommigen ondraaglijke verklaren betekent misschien ook dat het simpele vervaagt, ondanks dat nu net zo’n prominente plaats krijgt in correlerende hulpvragen.

Zoals gezegd, niets mag dan wel verborgen blijven, het belet niet dat het morgen WOIII wordt. Aan de Nyaya-Soetras hebben we een stevige kluif, maar het kan ook simpel.

Er is veel discussie geweest over de neurocognitieve mechanismen die aan mentale inspanning ten grondslag liggen.

Bizar eigenlijk, heel soms lijkt het alsof we eerst dingen dienen aan te leren om beter te kunnen begrijpen waarom we ze misschien beter kunnen loslaten.

RFT is een moeilijke theorie. Intussen verschenen enkele werken die RFT toegankelijker maken, hetzij door een stapsgewijze introductie, hetzij door het illustreren via praktische voorbeelden uit het dagelijks leven.

RFT is een theorie die tracht te verklaren waarom mensen een oneindig aantal stimuli met elkaar kunnen associëren zonder ze direct te hoeven ervaren, zo snel nieuwe verbanden kunnen leggen tussen stimuli, gebruik kunnen maken van metaforen, humor, analogieën, enzoverder.

Hoop dwarrelt door de lucht, gaat tijdloos verder. ☀️

Alsof ze niet meer dan pluimpjes zouden kunnen geweest zijn, werden ze telkens opnieuw weggeblazen.

Van half gesloten kunnen we niet zeggen dat het ook niet half open is.

Correlerend met de aspiraties van de nieuwe ggz kunnen we ons nog maar moeilijk van de indruk ontdoen dat chaostheoretici misschien wel eens een punt zouden kunnen hebben.

Ervaring leert dat wanneer we de kracht van eenvoud en kleine dingen zo simpel mogelijk presenteren, een variëteit aan eerder verwarrende responsen het naïeve zelf in een hachelijke situatie kan brengen.

Een proef op de som maakt helder wat we voorafgaand onmogelijk kunnen weten, tenzij je dat per toeval ergens gelezen zou hebben.

Dat zelfs ggz-experten omdenken nogal eens willen onderschatten, leren we uit de respons op hulpvragen.

Als in de gevolgtrekking meer helderheid gerealiseerd kan worden, is de eerste stap cruciaal.

De cartesiaanse twijfel of methodische twijfel is in de filosofie van René Descartes een manier van zoeken naar zekerheid door systematisch aan alles te twijfelen. Descartes besloot tot deze methode na zijn confrontatie met de vele en oneindige discussies die door de traditionele scholastici werden gevoerd, die geen resultaten leken op te leveren.

Van de drie guna’s betekent sattva helderheid, tamas ben ik vergeten en van rajas begrijp ik niets van.

Proefondervindelijk kunnen we niet zeggen dat de zwijgspiraaltheorie binnen repressief tolerant opgezette organisaties niet werkt, dit is sterk afhankelijk van het inhoudelijke aanbod zoals ook middels het Elaboration Likelihood Model in kaart gebracht is geweest.

Niemand is slim genoeg om het altijd verkeerd te hebben. 🙃

Het correlaat tussen epistemologische obstakels en het idee van een fluweelzachte paradigmashift is ons nog volstrekt onduidelijk, zelfs om een punthoofd van te krijgen.

Het koekeloeren werd uit verveling opgevuld met zoveel dure woorden dat ze haast vergaten hoe simpel het ooit is geweest, waarna het averechts aan de verheldering die ze zochten op niet meer dan een verwarrende goochelshow begon te lijken.

Het forer-effect, ook barnum-effect genoemd, is afkomstig uit de psychologie. Het betreft de neiging van mensen om vage en algemeen geldende uitspraken over de eigen persoon te accepteren als rake en typerende omschrijving, dit zonder zich te realiseren dat diezelfde omschrijving voor bijna iedereen opgaat.

Bij filosofie leer je niet alleen verschillende perspectieven met betrekking tot allerlei onderwerpen, maar leer je ook zelf kritisch nadenken. Om dit goed te kunnen doen, is kennis hebben van logica enorm handig. Door logica kun je bijvoorbeeld de waarheid van een stelling bewijzen, of kun je aantonen dat iets juist níet waar is. Het lijkt daarom op een abstracte vorm van wiskunde, het is strak redeneren, maar dan zonder getallen.

Als een synthese alle mogelijke tegenstrijdigheden door de wisselwerking tussen these en antithese omvat, in zekere zin zelfs induceert, hoeven we op z’n minst daar niet aan te twijfelen.