TTC

In een poging om de kracht van eenvoud en kleine dingen toegankelijker te maken voor een breder publiek, doen we ons best om alles zo complex mogelijk voor te stellen.

Moest je al op het absurde idee gekomen zijn om bronkennis mee te betrekken in analyses, redenaties, gevolgtrekkingen en in alle bedachtzaamheid geopperde hulpvragen, weet je nog niet hoe het voelt wanneer, zelfs wanneer dat niet doelbewust gebeurt, nu net die bronkennis ook telkens opnieuw buitenspel geplaatst wordt binnen het verloop van dit naar die beleving hoopvolle proces.

Als Heraclitus verleden tijd is, vanwaar al die hedendaagse strijd dan? Het voordeel is echter wel dat we vandaag allemaal andere woorden voor hetzelfde hebben bedacht, zodat het voor de lezer makkelijker wordt om er meer helderheid in te scheppen.

Achteraf gezien zou Heraclitus misschien wel eens een punt kunnen hebben, als oude wijn opgewarmd in kerncentrales.

Het frivole zielengezang op frequenties dat boven het zwaartepunt van de samenleving circuleert is veel vaker onhoorbaar, net zoals het rijkelijke aanbod aan hoopvolle impulsen geen voeten aan de aarde krijgt door ze te blijven interpreteren binnen het perceptieveld waartoe ze van toepassing zijn. Ervaring leert dat je met al die scharnierpunten toch maar beter heel secuur kan omspringen, want voor je het weet raak je misschien gekneld zonder goed te beseffen dat het te maken heeft met een reeks tegenstrijdigheden zoals eigen aan het idee van een paradigmashift. En zo, simpel is het moe

Een non-lineaire katalysator kan gedefinieerd worden als een oplossing voor een repeterend probleem, hiermee zeggend tijdloos beschikbaar voor de des levens volgende die met een gebeurlijk probleem geconfronteerd wordt. En aan problemen is er werkelijk geen schaarste, zodat de metafoor van schoenen veteren hierop past. Moest het gaandeweg beginnen dagen dat je voor sommige hulpvragen reïncarnatie nodig hebt om ze te kunnen stellen, wil dat misschien zeggen dat sommige ggz-adviezen, wat hoopvol veronderstelt, zeer effectief werken.

De wereld is in ons zoals wij in de wereld, het aantal non-lineaire katalysatoren quasi ontelbaar.

We dachten al dat het zoiets zou zijn, het is altijd hetzelfde.

Hoe kan je dan verklaren dat non-lineaire katalysatoren tijdloos rondzweven binnen duale sferen? Deze zijn toch ook onveranderlijk veranderlijk, wat niemand bedacht kan hebben.

Het wordt een beetje beschamend voor het christendom, maar het is wel fijn om lezen. Kunnen we dat niet simpeler maken zodat meerdere mensen dit kunnen begrijpen?

Zullen wel afwachten wat het IMF beslist, die hebben toegang tot niets.

Tja, en de dyade baart oneindig veel getallen, sindsdien is er altijd schaarste aan.

Hallucinant is het vaak, kinderen die tot drie tellen hebben geen Paulus nodig die van z'n paard valt, alleen volwassenen.

Misschien dat we een boek kunnen lezen als alternatief, minder last van interferentie en continue verduistering van informatie.

Wat waar is binnen een gegeven referentiekader, kan zeker zijn volgens dat specifieke referentiekader. Het betekent niet dat het niet onwaar kan zijn volgens een ander referentiekader, wat niet kan beoordeeld worden zonder dat referentiekader ook te kennen. Maar dat is speltheorie, waarin het mengen van verschillende spelvormen haast elke dialoog onmogelijk maakt, met inbegrip van allerhande perverse effecten de normaal haar aanschijn gevend. En zo worden we mogelijks getuige van een schouwspel dat het mensenhart diep beroeren kan, om redenen die binnen dit toxische kluwen niet eens besproken

Nee, daarom dat sommigen denken dat communicatie een middel is om informatie te delen, met hieraan toegevoegd bijvoorbeeld het Elaboration Likelihood Model om bedachtzaam te maken voor hoe deze processen kunnen verlopen. De proef op de som maakt zoiets snel duidelijk, zodat we kunnen zeggen dat sommige informatie als ware het magie alsmaar verdwijnt, wonderbaarlijk. Ter kennisgeving, soms hopend dat het ons meer helderheid mag verschaffen, meer verbondenheid.

Klopt als een bus, net zoals we wat gegeven is kunnen uitsluiten, maar dat zou volgens sommige bronnen tussen onze twee oren zitten. En zo wordt vanzelfsprekend een mysterie, en het smalle pad niet meer dan een verwarrend verhaal dat eindeloos doorgaat omdat we soms, des levens, niet weten wat we vergeten zijn, kinderlijk de logica.

Eindeloos, kunnen dat zo aflezen wanneer we een aantal zaken respecteren, wat wil zeggen insluiten.

Wat vaag en mistig is wordt pas een probleem wanneer we het concreet maken, zodat elke waarheid drie fasen kan doorlopen.

Er is nergens een probleem, dat scheelt een hoop woorden.

Met non-lineaire katalysatoren weet je immers maar nooit tot wat ze zouden kunnen dienen, maar misschien noemt dat de simpele weg. Voor de problemen die zonder dat we het weten al opgelost zijn, zoeken we nog naar een oplossing.

Een hulpvraag kan eenvoudig zijn, het antwoord een moeras. Computationele complexiteitstheorie is een tak van theoretische informatica en wiskunde die als doel heeft computationele problemen te classificeren in een aantal categorieën die de inherente moeilijkheidsgraad van deze problemen aangeven. Een computationeel probleem is een probleem dat door een computer kan worden opgelost.

Generaliserend zien we dat bij these-antithese-synthese de these-antithese in de synthese zit, met inbegrip van alle mogelijke tussenvormen, verwarring, conflict, twijfel en diens meer. De synthese is daarom ook onveranderlijk veranderlijk, het zegt nog niets over het toepassingsgebied. Zonder aandacht en de bereidheid tot introspectie is het echter allemaal betekenisloos, doch haast kinderlijk logisch om te begrijpen. Heb je er iets aan om dat te weten?

In metaforische zin vergelijkbaar met het beklimmen van een berg, we overstijgen het voorgaande niveau waardoor een aantal zelfinzichten geïntegreerd kunnen worden die bruikbaar zijn op het voorgaande niveau. Veel vaker is dit woelig vaarwater door de impulsen die anders zijn dan ‘mainstream’, het verhaal these-antithese-synthese met een overvloed aan bijzonderheden waarover het zelf eerder onwetend was, ontnuchterend en hoopvol. Naargelang eigenheid kunnen we op dit denkspoor verder evolueren om zo, sociaal vreemd wellicht, tot hulpvragen te komen die als onveranderlijk veranderlijk gepercipi

In ieder geval is het gelukt om aan te tonen waarom we altijd mislukken, wat begrijpelijkerwijs slechts een schrale troost kan zijn.