TTC

Wellicht nog een erfenis van destijds, ik heb vernomen dat er ook al atoombommen bestaan. Als ik je goed begrijp dan zou jouw 'script' kunnen zijn om non-lineaire katalysatoren als niet-valide te doen voorkomen binnen een discours dat handelt over smalle en/of brede wegen. Pro forma, een katalysator doet op zichzelf niets, het kan een proces versnellen in de richting van een doelstelling, veel variaties zijn mogelijk.

Beetje als de aap die uit de mouw komt, echter geen idee of het dan nog rijmt met wat je hier precies bedoelen wil.

Het is geen zaak om alles letterlijk te nemen, knopen doorhakken kan ook verwijzen naar deze of gene keuze.

Evident, anders zouden we het ook geen bronkennis noemen, laat het per toeval ook een katalysator zijn.

Prettige toevoeging bij de stelling hoop een tweesnijdend zwaard is, laat het aub niet te verwarrend worden.

Bij 'radicaal' kunnen we denken aan non-lineaire katalysatoren die zonder omwegen naar bronkennis verwijzen, naar de 'wortel' zoals middels de term radicaal geïnterpreteerd kan worden. Het is een soort radicaal van onderliggend vreedzame signature, in schril contrast tot bliksem en donderwolken die mensen de stuipen op het lijf jaagt op een manier die de perceptie doet opwellen dat elke vorm van sociale innovatie wel de voorbode van een nieuwe Holocaust moet zijn. In het bijzonder, volledig los van welke interpretatie dan ook, het doet geen afbreuk aan die non-lineaire elementen die per defini

Laagdrempelig kunnen we, naar categorie, niches en ervaringskennis, voortaan misschien beter nuanceren in die zin dat onderliggende abstracties ons dan wel meer inzicht kunnen bieden met betrekking tot het zogeheten antwoord in eenvoud en kleine dingen, maar ook van die lage drempel een steile rotswand maakt. Dit doet op generlei afbreuk aan het idee dat alles een kwestie van perceptie is, het zegt echter wel dat zonder aandacht, interesse, introspectie, verdieping en/of elaboratie een aantal percepties minder gekend zullen/kunnen blijven, en daarmee ook het correlaat eerder vaag en mistig, on

De berg is de praktijk die dwingt tot diep denken en beter begrijpen. De theoretische oplossing is de vlakte die de last van de berg graag onderkent niet reëel te zijn. En dat wordt ook onderkend, door wie op die vlakte staat, en de leegte voor ogen ziet. Maar alleen wie dat ziet, erkent dat onderkennen als empirisch en als bewijs. Jij denkt diep en je begrijpt beter, maar de vlakte waarmee je spreekt, is in tegenspraak met de vlakte waarop je zou moeten staan. Want een wetmatigheid steunt nooit op gekromde wetten en lijnen. Maar op wetten van recht en rechtlijni

Als het niet iets met aandacht te maken heeft, zullen we wel verkeerd gekeken hebben.

Zet de stop er maar terug op, net gemist zullen we maar denken.

Deze vegen we snel even weg en zoeken verder naar het volgende ezelsbruggetje, onderhand een hele berg.

Niet meer dan een willekeurig voorbeeld is dat bijvoorbeeld de CASSA-methode kan leiden tot een drieletterwoord zoals SPV, dat vanaf dan als een ezelsbruggetje kan gaan fungeren. Volgens dezelfde methodiek kan na verloop een als eigen aan deze of gene discipline vakjargon ontstaan waarmee communicatie onmogelijk is, tenzij we ons verdiepen in wat er met een reeks ezelsbruggetjes zou kunnen bedoeld worden, niet meer, niet minder.

We zien het wel gebeuren, vorige keer is het ook zo gegaan. Het enige dat we nu weten is dat non-lineaire katalysatoren tot ieders beschikking staan, en het lukt telkens opnieuw perfect om er doorheen alles niets over te weten te komen. Is dat niet een wonder op zich?

Dat is de kwestie, door de CASSA-methode weet een aantal dat wel, begrijpelijkerwijs. Het contextuele kader mag dan misschien wel onveranderlijk blijven, het zijn hierbinnen vooral een aantal dynamismen en patronen die vrijwel spontaan doen verzoeken tot nader onderzoek, kwestie van empathie wellicht. Als nietige ikjes staan we echter geparkeerd op wachtlijsten, een gevoel van machteloosheid inducerend, het geweten getart, het hart gekweld, ondanks alle hoop die we nu net, paradoxaal genoeg, in de kracht van eenvoud weerspiegeld kunnen zien, pardoes.

Hoe creatief we zouden kunnen zijn met een SPV, laat die maagdelijkheid misschien een heel ander aanschijn geven.

Ernstig misleid door de berichtgeving kan je worden wanneer je pro forma eens wil weten uit hoeveel lichaamscellen het menselijke lichaam bestaat.

Tweestrijd laat zich maar al te traumatisch doorleefd opvallen omdat je niemand toewenst wat je zelf ervaren hebt, maar misschien wel zou moeten om beter te kunnen leren begrijpen waarom je dat überhaupt niemand zou willen toewensen.

Vooral lastig wanneer die tussen onze twee oren blijkt te zitten, maar we schieten met rasse schreden op.

Zo wonderbaarlijk is het, benoemd als ezelsbruggetjes voor wie het eerder al eens aandacht geschonken heeft.

Soms is het praktisch ondoenlijk om reacties te laten verlopen zonder katalysator. De activeringsenergie is dan dusdanig hoog, dat het zonder katalysator eeuwen zou duren voor de evenwichtstoestand wordt bereikt.

Onveranderlijk is de abstractie, alleen het kalenderjaar is veranderd. Veronderstellend dat Sisyphus wel de top van die berg bereikt, wat dan?

Simpel is je buurman vragen of hij weet waartoe een SPV dient.

Heel misschien dat ervaringen van toenemende complexiteit er nu net toe leiden dat abstrahering meer in gebruik wordt genomen om er meer klaarheid in te scheppen, zij het op een ander niveau dan wat zich aan de oppervlakte afspeelt. In die zin is het niet-ongebruikelijk dat de onderliggende helderheid van abstracties minder alledaags zijn, en sowieso de nodige aandacht en introspectie genoodzakend om er überhaupt met enige relevantie over te kunnen oordelen.

Stel eens een vraag over basale logica's, krijg je dit.

Een garagist die je vraagt wat er eigenlijk op z’n factuur staat, kom je maar zelden tegen.