TTC

Overigens is het is onduidelijk hoe Ockham het precies bedoeld heeft, maar deze kwestie is slechts een bijkomstigheid. Maar weinig filosofen maken zich druk om de juiste historische interpretatie. Het gaat er om dat we hier een universeel instrument hebben, dat toepasbaar is in alle situaties waarin we op zoek zijn naar verklaringen. Eigenlijk is het scheermes een waarschuwing tegen theorieën die te vergezocht zijn.

Met als benchmark bijvoorbeeld het AQAL-model is het aantal niches overvloedig, om niet te zeggen quasi onbevattelijk en overweldigend.

Voor de wet van de spaarzaamheid is het toepassingsgebied variabel en vrij in te vullen, in het verlengde het filosofenprobleem in de informatica oplichtend. 🙃

In abstracte weergaven veranderen de gehanteerde symbolen niet omdat de corresponderende getallen veranderen, in die zin kunnen abstracte verkeers- en/of integrale vergelijkingen dan ook als tijdloos gepercipieerd worden.

Ervaring leert dat bij mindfulness en chunken een minimum aan systeemkennis beslist handig kan zijn, soms leidend tot prangende hulpvragen die zonder basiskennis als vaag en mistig gepercipieerd kunnen worden.

Voor Teilhard de Chardin wordt de noösfeer voorafgegaan door de uitwerking van een planetair informatie-netwerk, dat dan ook het laatste materialistisch-technologisch doorgangsritueel vormt vóór het bereiken van een 'Omega-punt'. Dit Omega punt, ook wel geassocieerd met het mystieke lichaam van Christus, is de ingang van de mensheid en de planeet in de noösfeer, de Ene Geest van de Aarde.

Zeg dat wel, en achterom kijken niet altijd een prettige zaak, de berg is weg, maar toch ook weer niet.

Aan die overvloed aan procesbeschrijvingen komen we precies nog niet zo snel vanaf, zodat geduld koesteren wel eens een kwellende bezigheid zou kunnen gaan worden.

Louis Cauffman behandelt in zijn boek veel vormen van de wondervraag en andere vormen van oplossingsgericht werken. Hierbij wordt veelvuldig teruggegrepen op de bijzondere methodieken van Milton Erickson. Aanrader dus, laten we nu naar meer manieren kijken om de wondervraag toe te passen.

Ervaringskennis is als zeggen dat we zonder de praktijk de theorie niet kunnen schrijven, zodat de theorie bestreden kan worden.

Sociaal vreemd ben je pas wanneer je denkt dat bronkennis werkelijk bestaat.

Het ontrafelen van dat wat per abuis aan de bron verstrengeld is geraakt, duurt meestal net iets langer dan een gezellig babbeltje van een uurtje.

Voor wie zoekt wordt gradueel voortschrijdend steeds meer inzichtelijk gemaakt.

Klopt wat Wilber stelt, we kunnen innerlijk groeien waardoor er een contrast kan ontstaan tussen wat innerlijk speelt en de wereld buiten ons. Dit kan, vandaar ook iets om voorzichtig mee om te springen, tot een aantal neveneffecten leiden waarvan de expressie niet altijd even vreedzaam is, religieus fanatisme bijvoorbeeld. Maar dat zijn verhalen die in schril contrast staan met de hoop op een vreedzamer samenleving, voorbij aan al deze toxische perikelen die binnen het ‘dominante’ wereldbeeld ‘auto-conform’ gangbaar zijn.

Het ontrafelen van een probleem zegt niet dat het ook opgelost is, het wijzigt onze perceptie. 🙄

Sinds we er meer aandacht voor hebben gehad, is procesfilosofie nog niet veranderd.

Technisch noemt het retroactieve inhibitie, of proactief kan ook.

Omdat slechts 1 procent van de bevolking denkt volgens het tweede niveau, en slechts 0,1 % zich in het turkoois niveau bevindt, is bewustzijn van het tweede niveau betrekkelijk zeldzaam omdat het de ‘voorhoede’ van de collectieve menselijke evolutie is. Beck en Cowan noemen voorbeelden die variëren van de noösfeer van Teilhard de Chardin tot de groei van de transpersoonlijke psychologie, waarvan de frequentie tijdens het proces duidelijk toeneemt, met nog hogere memen in het vooruitzicht (?) Tegelijkertijd zal duidelijk worden dat het denken van het tweede niveau bij zijn ontstaan veel weersta

Wat iemand gelooft is niet altijd consistent, paraconsistente logica's kunnen worden gebruikt om menselijk denken nauwkeuriger te omschrijven.

Vers van de wikipers is ‘ex falso sequitur quod libet’, uit het ongerijmde volgt om het even wat.

Het element van utopische gespletenheid is afleidbaar van het idee dat we bronkennis op verschillende manieren kunnen aanwenden.

Veronderstellend dat die berg gezien kan worden als een probleem dat niet kan opgelost worden zonder een aantal a-logische redeneringen te doorzien en op te lossen, zouden we geneigd kunnen zijn om te denken van wel. Maar omdat die a-logische redeneringen misschien zelfs geheel onbewust daarvan de normaal vormen, blijft die berg als schijnbaar realistisch bestaan.

Misschien dat we al van geluk mogen spreken dat een aantal basismechanismen niet veranderen, zo kunnen we het morgen nog eens proberen.

Ja, zo komen we van vage en mistige taal tot dat wat door iedereen eenvoudig begrepen kan worden, in mensentaal dus.

Als betwist wordt dat mensen getallen op een leeg blad kunnen schrijven, wordt het wel heel lastig communiceren.