TTC

Aan het 3D-4D-5D-complex hebben we al een stevige kluif gehad, het is en blijft boeiend.

Wat gelezen wordt is het volgende, een doorbraak naar het nieuwe paradigma wordt doorgaans afgedwongen doordat bepaalde nieuwe wetenschappelijke inzichten steeds opnieuw en door steeds meer wetenschappers proefondervindelijk worden gestaafd. De nieuwe proefondervindelijke kennis kan niet langer vanuit het oude paradigma worden verklaard en lijkt daarmee niet zelden zelfs in volledige tegenspraak te zijn.

We zien het zo gebeuren, die fluweelzachte paradigmashift.

Van wat ik gelezen heb begrijp ik eerlijk gezegd nog steeds geen snars, maar we doen ons best.

Traumatische ervaring leert dat naarmate we met vallen en opstaan verder schrijden, de paradoxen je om de oren vliegen.

Wanneer kwetsbare mensen het hebben over jongleren alsof hun leven er van afhangt, bedoelen ze dat ze quasi onmogelijk wegwijs kunnen raken uit de overvloed aan modellen en studiewerken die hen door ggz-experten op het bord wordt gelegd. Het veronderstelt empowerend te moeten werken, terwijl het nu net pompen of verzuipen wordt, sterkte.

Het gedachtegoed van Gurdjieff, het zogeheten Gurdjieff-werk, wordt ook wel beschreven als de Vierde weg. De Eerste weg in deze beeldspraak is die van de fakir, die zich richt op (het beteugelen van) de lichamelijkheid. De Tweede weg, de weg van de monnik, richt zich op (het beteugelen van) emoties en gevoelens. De Derde weg van de yogi richt zich op (het beteugelen van) het denken en het intellect.

De essentie van Gurdjieffs lering is dat de individuele mens zichzelf niet of nauwelijks kent en zich daar niet bewust van is. Volgens hem denkt en handelt de mens mechanisch, hij identificeert zich met tal van denkbeelden en als gevolg daarvan 'gebeurt' hem ook alles. De mens verkeert in een bewustzijnstoestand die in de esoterische wetenschappen wel als waak-slaap wordt beschreven. Met andere woorden, het lichaam is weliswaar wakker, maar de geest, of zo men wil, datgene wat de mens in essentie ís, slaapt. Bron internet.

Interessant is gebleken om ons de spiraaldynamiek voor te stellen als een grammofoonplaat, met wisselende muziek naargelang onze gemoedstoestand en/of de perceptiesfeer waarin we ons bevinden.

Zo zijn artefacten door de mens in het leven geroepen met een bepaald doel, het doel veranderen niet zo'n probleem maar de artefacten her-configureren misschien wel. Zie verder heerlijke lectuur waarin gedaan wordt alsof dat al in orde zou zijn, we dromen hoopvol verder.

Levensbeschouwelijk fascinerend is de aanname dat een aantal stellingen van Einstein naar hun intrinsieke aard dan misschien wel in een relatieve nanoseconde begrepen kunnen worden, maar tijdruimtelijk en/of lineair denkend niet door iedereen op hetzelfde moment.

De wet van de uitgesloten derden is voor vele interpretaties vatbaar, idealiter nog het liefst zonder inmenging van al die diegenen die op wachtlijsten staan te kwetteren.

Zeer genegen, escapisme is een vak apart, allerminst onbegrijpelijk weliswaar.

In de speltheorie staat het Nash-evenwicht gekend als eigen aan niet-coöperatieve spelvormen met incomplete informatie, de wet van de uitgesloten derden geeft hier mits diepgaander introspectie een andere kijk op. Althans, voor wie het interesseert, per definitie paradigmashift een vat vol tegenstrijdigheden waarin een aantal (onbewuste) logicakwesties dialoog in milde overreding amper toelaten, des levens.

Hoe ambivalentie ons parten speelt is veel vaker des te pijnlijker voor wie het aandachtiger bestudeert dan aan wie de hulpvragen toekomen, en elke ijdele poging daartoe maakt het alsmaar erger. Het marginaliserende effect ondanks alle hoop die nu net door gewetensvol onderzoek in het innerlijke werd gecultiveerd, het definitieve failliet van het kwetsbare zelf stimulerend, ongewild. Haast onbegrijpelijk voor wie niet vertrouwd is met deze hypergevoelige kwesties, dat wat je lotgenoten beslist wil besparen maar eigenlijk niets aan kan verhelpen omwille van het gemis aan ontvankelijkheid, in ve

De dubbel-aspecttheorie, dual-aspecttheorie of dual-aspectmonisme is de theorie binnen de filosofie van de geest die stelt dat fysiek en mentaal twee aspecten van, of perspectieven op, eenzelfde substantie zijn. Het veronderstelt een oplossing te zijn voor het zogenaamde lichaam-geestprobleem.

Verwarrend is dat een tunnel ook een brug kan zijn, afhankelijk van welke metafoor we als leidend beginsel hanteren.

Zowel kunstenaars als wetenschappers hebben zulke verhelderende ogenblikken van ontzag en verwondering beschreven, waarin een chaotische situatie zich op wonderbaarlijke manier uitkristalliseert tot een nieuw idee of oplossing voor een tot dan toe schijnbaar onoplosbaar probleem. Door het door en door non-lineaire van het proces laat het zich echter niet altijd ten volle analyseren door ons strikt lineaire denken, zodat we vaak geneigd zijn het als sociaal vreemd te percipiëren, zoniet mysterieus.

Helemaal niet, is immers altijd hetzelfde wanneer we these-antithese-synthese effectief toepassen, in termen van geld wordt dat inflatie-deflatie-biflatie. Het beginsel is de synthese die tijdloos, onpersoonlijk en onveranderlijk is, in de metafoor op de top geplaatst maar in wezen in onszelf kan gevonden worden, overgeleverd aan de vrije wil. Rationele onwetendheid of rationele onverschilligheid treedt op wanneer de inspanning of kosten voor het verwerven van kennis over een onderwerp om goed geïnformeerd een besluit te nemen, groter is dan het voordeel of de opbrengst dat zo'n beslui

Wanneer we metaforen mengen kunnen we een berg recht door zee beklimmen, als een zielsworsteling die ons van slag kan brengen en de vrucht onopgemerkt laat verblijven.

Paradoxaal is dat een verklaring voor het quasi onmogelijke veel eenvoudiger is dan de complexiteit waarbinnen ze verdwijnt, tegelijk het failliet van zij die er in alle bedachtzaamheid gewag van maken.

Als denkexperiment kan inductieve herkadering toegepast worden op referentiekaders die we kennen, niet op diegenen die we niet kennen.

Generaliserend is reverse engineering van toepassing op alles dat aan ons geestesoog verschijnt, van vuile sokken tot supernova’s.

Oefening baart kunst.

Stel dat we zeggen dat op de top een beginsel ligt waarover we het onmogelijk oneens kunnen zijn, wat zou je vervolgens dan met dat beginsel doen?