TTC

Achteraf gezien zou het best wel eens kunnen dat een aantal aforismen expressies zijn van diegenen die ons zijn voorgegaan, waarin we, onder de logische voorwaarde dat we daartoe ook bereid gevonden worden, het onveranderlijk veranderlijke kunnen bespeuren. Op deze manier komen we tot een evolutionair pad vol kruimeltjes voor zij die proeven willen, wat het van het dieperliggende signature onpersoonlijke beginsel niets nieuws onder de zon verklaart, van harte.

Het goede en het slechte nieuws, achteraf gezien lijkt mindfulness toch net iets meer dan achterover leunen en in slaap vallen.

Wat in de handboeken van de ggz netjes geordend gepresenteerd wordt, doet zich in praktijk maar al te vaak voor als een chaotische caleidoscoop die het voor het kwetsbare zelf des te moeilijker maakt om er gerichte hulpvragen over te stellen. Lees hierin misschien een voedingsbodem voor veel onnodig onbehagen en vanuit die specifieke beleving ervaren stigma, simpelweg omdat de gerichtheid van de hulpvraagstelling er nu net komt dankzij het prachtige studiewerk van de ggz, niet andersom.

Verwijzen naar de achterkant van de voorkant is vaak een maar al te hopeloze poging om toe te lichten dat we als mensen onmogelijk alles kunnen weten, van waaruit het idee is gegroeid dat subtiele nuances ook een wereld van verschil kunnen betekenen.

Over de relativiteit der dingen kan zoals altijd nog veel gezegd worden, voor sommigen echter niet meer dan, zoals in de bijpassende ervaring van machteloosheid tot expressie gebracht wordt, de helaasheid der dingen.

Interessant om zien is hoe de ene wetenschappelijke discipline de geplogenheden binnen een andere ernstig kunnen verstoren, bedachtzaamheid dan ook gepast. Het lijkt daarom ook niet de taak van kwetsbare mensen om zich hierover dieper te beraden, maar misschien kan het onbewust wel van invloed zijn op innerlijke gewaarwordingen waar technisch niet altijd de vinger op gelegd kan worden, ambivalentie troef.

Bezigheidstherapie is de levenswandel van een atoom trachten te achterhalen, het zegt ondanks misschien wel interessant immers niet waar het in de toekomst zal terecht komen.

In de volgende fase kunnen we de kruisvergelijking plaatsen in het centrum van de kubus die de wereldfabriek veronderstelt, waarbinnen ieder van ons met vallen en opstaan zijn/haar unieke pad beloopt.

Het is al een heel gedoe geweest, en dan gaat het enkel nog maar over een onderzoeksvraag.

Het kan allemaal, we weten het niet zonder context. Hierin zitten alle opties vervat, tweeledig te beschouwen. Maar zoiets lukt niet zonder alle elementen als volwaardig te integreren, alsof we het beginsel buitenboord hebben gezet en dan allerhande constructies verzinnen om het systeem draaiende te houden. De bergmetafoor dient vervolgens om deze vanzelfsprekendheid te herontdekken, wat eenvoud vermag. Het ging enkel om het feit dat wanneer we dezelfde waarden andere symbolen toekennen, dat er geen standaard is zodat anderen misschien kunnen denken dat het telkens over iets an

Mysterieus zijn kruisvergelijkingen met symbolen waarvan we niet weten wat ze betekenen.

Begrijp er niets van, als gesteld wordt dat binnen de natuurkunde het gebruik van verschillende representaties de transparantie niet altijd ten goede komt, dan lijkt me dat niet meer dan een logisch waarneembaar gegeven. Voor biflatie geldt nagenoeg hetzelfde, een beginsel kan uit de collectieve aandacht verdwijnen door onderbelichting en/of overbelichting van zowel de ene als andere pool, maar het beginsel verdwijnt nooit omwille van z'n intrinsieke aard. Op deze manier komen we tot een non-lineaire katalysator die op verschillende manieren kan ingezet worden, afhankelijk van veel factoren di

Vond dit nog, in de Mayakalender was de baktun een periode van 20 katun ofwel 400 tun van 360 dagen. Dat wil zeggen dat een baktun een periode van iets minder dan vier eeuwen omspande, oftewel 144.000 dagen. Begrijp er eerlijk gezegd niets van. Epistemologische obstakels binnen niet-coöperatieve spelvormen met incomplete informatie zijn aanwijsbaar, hiervan afgeleid is het gezegde tot aan de cirkel en niet verder.

In de natuurkunde bedoelt men met tekenconventie een bepaalde overeenkomst over het teken van een bepaalde grootheid die men definieert. Er zijn situaties waar men geen echte eenduidige reden heeft om zo een teken van een grootheid op de ene of andere manier te kiezen. In zulke situaties treedt er weleens verwarring op, verschillende bronnen gebruiken soms een verschillende keuze.

Bekend fenomeen bij speltheoretische abstracties is dat spelvormen door elkaar heen beginnen te lopen, dit maakt omwille van een aantal epistemologische obstakels dialoog quasi onmogelijk. Het idee dat er verschillende wereldbeelden bestaan kan hiervan afgeleid worden, wat naargelang het perspectief kan leiden tot onbehaaglijke gevoelens zoals in vakjargon middels cognitieve dissonantie bedoeld wil worden.

Wat we kunnen leren van de General Problem Solver is dat niet zozeer het bedenken van operatoren een probleem vormt, deze worden immers afgestemd op een doel dat aan het denken daarover vooraf gaat.

Internet komt me soms toe als mindfulness, als een overweldigende massa aan informatie waarin ik af en toe een glimp kan opvangen van een hoopvoller toekomstbeeld.

Het woord misologie, gevormd uit het Griekse miso (haat) en logos (reden), verwijst naar de haat van de logos, dat wil zeggen walging of afkeer die een individu kan testen op de redeneringen van formele logica.

Simpel is zeggen dat in de synthese de verzoening tussen these en antithese gevonden kan worden, een generalisatie die we wetenschappelijk gezien als non-lineair kunnen inschrijven.

Perceptie, het vooraanzicht van een gelaagde kegel is een gelaagde driehoek, het bovenaanzicht concentrische cirkels en het onderaanzicht een platte schijf zonder gelaagdheid. Geen van deze representaties doet afbreuk aan het idee dat de dyade uit het niets getallen baart, strikt theoretisch oneindig herhaalbaar.

Binnen niet-coöperatieve spelvormen met incomplete informatie is co-creatie geen optie, zich manifesterend in een wereldbeeld waarin eerder onbewust onderhouden paradoxen en anomalieën de maar al te vaak conflictueuze en verwarrende voertaal bepalen.

De nadruk op strengheid van Bourbaki kan als een reactie worden gezien op het werk van Henri Poincaré die het belang van de intuïtie in de wiskundige benadrukte, al ging dat ten koste van de volledigheid. Het werk van Bourbaki had wereldwijd invloed op wiskundig onderzoek. Er waren ook negatieve reacties, voornamelijk van de kant van de wiskundigen in de klassieke analyse, die de precisie wel goedkeurden, maar de hoge graad van abstractie niet.

De UDC is van alle universele classificatiesystemen verreweg de meest uitgebreide en ook verst verbreide, zo biedt ze plaats aan honderdduizenden begrippen. Dit systeem maakt het mogelijk een geheel aan objecten in te delen vanuit meerdere gezichtspunten.

Hoop als tweesnijdend zwaard blijft van kracht, zelfs wanneer dat wetenschappelijk onderbouwd kan worden.

Generaliserend geldt dat de beschikbaarheid van informatie niet wil zeggen dat er ook aandacht voor bestaat, en in voorkomend geval nog niets zegt over de respons daarop. In het geval van abstracties die gegeven een onderwerp sowieso ontdaan werden van veel irrelevanties wordt de kans op ontvankelijkheid en degelijke elaboratie quasi onmogelijk, met marginaliserend effect jegens kwetsbare mensen die het misschien bloed, zweet en tranen kost om er ggz-expertise voor te vinden.