TTC

Volgens het boeddhisme hebben we allemaal dronken, rumoerige aapjes in ons hoofd die ons voortdurend afleiden en uit het hier-en-nu halen. Dit wordt ook wel onze monkey mind genoemd. Hè, wat gek, denk je misschien. Maar als je de redenering achter deze metafoor hoort, maakt het veel duidelijk op gebied van de muizenissen in je hoofd en hoe je hier op een gezonde manier mee kan leren omgaan.

Hypergevoelig zijn kwesties waarin we ons de vraag gaan stellen of er een correlaat bestaat tussen zonder respons dan wel doordacht hulpvragen stellen, en de keuze om afscheid van het leven te nemen.

Sommigen doen net alsof de hulpvragen van kwetsbare mensen zouden handelen over hoe het überhaupt mogelijk is dat absurdisten met solipsisten kunnen communiceren met elkaar, terwijl het enkel gaat over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen.

We zijn er als de kippen bij wanneer het over karma gaat, dat noemen we spiritueel. Maar als het gaat over causale verbanden leggen die finaal uitmonden in een wereldconflict, is het niet meer spiritueel. Fluweelzacht, of een poging daartoe toch, voegen we aan het strikt duale een non-lineaire katalysator die causaliteit en synchroniciteit als onlosmakelijk laten opmerken, maar ook maar enkel voor wie het zien en begrijpen wil.

Aan psychologen werd de vraag gesteld of het niet meer dan een hallucinatie is wanneer op één dag de prijzen verviervoudigen.

Innerlijk weten wordt aanzienlijk makkelijker gemaakt door gewetensvol onderzoek, waarvan het resultaat weggehoond kan worden.

Veronderstellend dat een wereldmunt als einddoel gesteld wordt, is alle strijd voorafgaand redelijk absurd.

Paradoxaal is de observatie dat een beginsel de kiem vormt voor ontelbare variaties maar ook mogelijk maakt om het beginsel te veronachtzamen, zelfs marginaliseert op een manier die gewone stervelingen diep in het hart kan raken.

Zo gaat dat nu eenmaal, een wiskundig bewijs is niet hetzelfde dan een wetenschappelijk bewijs. Maar een wiskundig precies bewijs waarin inductieve herkadering noodzakelijk is om het correct te kunnen interpreteren, vereist aandacht en de bereidheid tot introspectie. Tengevolge daarvan lopen er twee wereldbeelden door elkaar heen, de bergmetafoor wetenschappelijk op basis van rationele gronden doordacht verklarend.

Op de kruisvergelijking passen we een sleutel toe, omdat beginselen nu eenmaal niet veranderen tijdloos beschikbaar.

Ruiterlijk toegegeven, we kunnen niet zeggen dat de zwijgspiraaltheorie niet proefondervindelijk zou kunnen getoetst worden op intrinsieke waarachtigheid, is nagenoeg hetzelfde dan de wet van de uitgesloten derden. Hoe ingenieurs een zware machine verhuisd krijgen zonder ook eerst de schroeven in het beton los te draaien, is nog steeds een onopgelost raadsel.

Enigszins jammer dat ggz-experten het alsmaar zo druk hebben, zo krijgen klanten nooit eens de kans om in alle rust en sereniteit iets te laten onderzoeken.

Naargelang input van deze of gene informatie is elaboratie het verwerkingsproces waarin voor nietsvermoedende klanten termen zoals niet-monotone logica en paraconsistente logica tot enige verwarring kunnen leiden, niet omdat het zo hoeft te zijn maar door bij het idee van een fluweelzachte paradigmashift referentiekaders eerder onbewust te gaan mengen. Hulpvragen met betrekking tot deze kwesties vergen dan ook de bereidheid tot introspectie om niet tot het averechtse effect te leiden, ondanks het vooronderzoek van waaruit ze geopperd worden. Dat logica de leer van het strenge betoog genoemd wo

Niet ongebruikelijk is dat deductie leidt tot het in herinnering brengen van een aantal beginselen die in deze of gene zin onderbelicht zijn geraakt, hiermee dan ook aanvullende percepties toelaat die zonder deductie slechts als vage en mistige veronderstellingen zouden gebleven zijn.

Wat je hier wellicht bedoelt is these-antithese-synthese, zich in realiteit manifesterend als een woelige zee vol met toxische spanningsvelden die zich vandaag als een evolutionair scharnierpunt laten opmerken. Althans, wanneer het dubbeltje naar de juiste kant valt, bemoeilijkt door nu net de synthese niet op te merken.

Een vereffening is als een dal opvullen met een berg die niet werkelijk is.

Bij die druppels in die grote oceaan der liefde zijn we nog vergeten te melden dat ze onderverdeeld worden in vierduizend deelverzamelingen met bijhorende statistieken die zich als een hoge muur opwerpen, maar eigenlijk niets gezegd wordt over wat er op de achterkant van die muur geschreven staat. Maar dat doet ook helemaal niet terzake, dat gaat enkel over al die andere druppels. Liefde ziet alles zoals het is, het is alleen maar verwarring.

Bizar is het fenomeen dat door niet ook die andere perceptievelden in het wereldbeeld te betrekken, de illusie ontstaat dat ze niet bestaan.

Het zegt nog niets over die basale logicakwesties van het dal, wat niet-monotone en paraconsistente logica door elkaar heen laat lopen en van het rechte pad een soort van hobbelparcours maakt. We weten als van nature wat er van al dat hobbelen vaak komt, nog meer verwarring en duisternis, op het binnenplein in de schaduw van die berg.

Herstel- en/of groeiprocessen zijn zoals altijd individueel te doorlopen, biflatie als katalysator helpt aanzienlijk om dit proces te versnellen. Dit genoopt een aantal kanttekeningen om niet tot te voorbarige conclusies te komen, meer een zaak van de geesteswetenschappen dan dat we hier als leken enige expertise zouden willen pretenderen. Fundamenteel onderzoek doet op zichzelf niets, tenzij bewustwording faciliteren.

Voor die basale logicakwesties zullen we denkelijk reïncarnatie nodig hebben, omdat we het nu eenmaal zo gewend zijn.

Toegegeven, we kunnen er maar moeilijk omheen dat het iets langer dan vijf minuten duurt om een lijst met yogakrachten naar intrinsieke waarde te beoordelen, maar eigenlijk ook niet de verantwoordelijkheid van kwetsbare mensen die er in alle bedachtzaamheid slechts hulpvragen over kunnen blijven ventileren.

Na SD, PDT en ELM dat ons een breed en vooral dynamisch kader heeft opgeleverd, werd duidelijk dat het makkelijker is om subtiele nuances over het hoofd te zien dan ze op te merken.

Zoals we nu gezien hebben dragen we allen die katalysator in ons, dit maakt het soms lastiger om het onpersoonlijke van het persoonlijke te onderscheiden. De katalysator is een gegeven of een beginsel, hoe we hiermee omgaan een keuze die naargelang de omgevingsfactoren kan variëren. Kortom, we kunnen niet zeggen dat iemand hiervan uitgesloten wordt, we kunnen hooguit zeggen hier in meer of mindere mate bewust van te zijn, met neveneffecten in deze of gene zin.

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie stortte de economie van Rusland volledig in. De communistische partij gaf de politieke macht uit handen, en mede hierdoor kwam de economie in een vrije val. Per 1 januari 1992 liet president Boris Jeltsin de prijzen vrij in de hoop daarmee de lege winkels te vullen. De prijzen verviervoudigden van de ene op de andere dag en bleven het land lange tijd plagen. In het jaar 2000 was bijna 2 miljoen Russische roebel nodig wat in 1990 nog voor 100 roebel aangeschaft kon worden. Het spaargeld werd ook veel minder waard. Medio 1993 kregen de Russen twee weken de