TTC

Voel je nooit verplicht om te denken in termen van energieën, maar het kan wel.

Niet meer dan begrijpelijk is dat we niet van alle dure woorden de betekenis kunnen kennen, om dezelfde reden kunnen we ons ook hoopvol verslikken in de diepgang van metaforen en aforismen.

Sommigen maken het nog bonter, die maken er een diepe kuil van.

Ervaring leert dat beginselen plaatsen binnen zones waar die beginselen in grote mate veronachtzaamd worden, zelden een aangenaam gevoel oplevert.

Interessant, vraagt even bedenktijd omdat er, op eerste zicht, gebruik gemaakt wordt van verschillende perceptievelden. In realiteit kunnen we geloof hechten aan bergen die door deze of gene manier van denken in stand gehouden worden, oplosbaar binnen een andere manier van denken. Prachtige metafoor is het van die berg, zoveel is wel duidelijk.

Begrotingstekorten bevinden zich in het dal, op de smalle weg zien we dat ze het product zijn van semi-open systemen met incomplete informatie.

In een bepaalde copingstrategie kan gebruikgemaakt worden van een veelheid aan mechanismen. Een veelgebruikte indeling is: Actief aanpakken: het probleem wordt geanalyseerd en opgelost. Sociale steun zoeken: troost en begrip zoeken bij anderen, samen met een ander het probleem oplossen. Vermijden: het probleem wordt ontkend en vermeden. Palliatieve reactie: men richt zich op andere dingen dan het probleem. In extreme vorm kan dit leiden tot verslavingen. Passief reactiepatroon (voorheen depressief reactiepatroon): piekeren, zichzelf de schuld geven, twijfel aan

Misschien dat je dat eerst eens met wandelende takken zou kunnen bespreken, die zeggen misschien heel iets anders. De eenvoudigste manier om te copen met een aantal hulpvragen, maken dat je wegkomt.

Voor natuurkundigen is alles simpel, die trekken een paar pijltjes en klaar is Kees.

En begrotingstekorten zwarte gaten in de kosmos? 🙃

Misschien dat een wandelende tak ook gewoon maar een spreekbuis is, geen idee eigenlijk.

De positieve desintegratie theorie van psychiater Dabrowski verandert niet omdat er verschillende groeisnelheden of niches van interesse bestaan, we kunnen generaliserend hooguit zeggen dat er een haast ontelbaar aantal invalshoeken bestaan van hoe we naar hetzelfde model kunnen kijken. Veel makkelijker is daarom zeggen dat alles een kwestie van perceptie is, net zoals het antwoord in eenvoud en kleine dingen zelden opgemerkt wordt, sterkte.

Als we bijvoorbeeld denken aan wiskundigen zoals Nash en Gödel is het niet aan kwetsbare mensen, generaliserend de vreedzaam modale burger, om zich in een ravijn te storten met betrekking tot een aantal logicakwesties, dan wel een zaak voor experten die hier de nodige studies voor gelopen hebben.

Inherent vreedzame mensen hebben niet verzonnen dat logica de leer van het strenge betoog genoemd wordt, het maakt hen ondanks alle hoop en bedachtzame hulpvragen pijnlijk onbeholpen en machteloos.

Een paradigmashift is als een boek waarin gevraagd om eerst de laatste zin te lezen.

Echt gekkenwerk is een optelsom proberen te maken van alle mogelijke variaties en scenario’s die als potentieel ingeschreven kunnen worden, dan kan je misschien beter op de maan gaan zitten en afwachten wat het finaal wordt.

Gebroken zijn de wandelende takken die ooit spreken konden.

Dat het voor kwetsbare mensen via mindfulness mogelijk wordt gemaakt om een aantal stellingen van bijvoorbeeld Einstein beter te begrijpen, kan wellicht ook niet zonder aandacht en de bereidheid tot introspectie.

Strijd is de vader der dingen zegt Heraclitus, in dualistische zin.

Een aantal logicakwesties bieden als bijzonder voordeel dat ze niet veranderen, maar ook de kwestie aandacht en bijhorende ggz-adviezen des te meer accentuerend.

Beetje als zeggen dat de dyade getallen baart, en dan de monade daarvan de schuld geven.

In simpel kunnen we ons schromelijk vergissen, het veronderstelt immers ontdaan te zijn van die obstakels die nu net het duister duister laten zijn. Paradoxaal merken we nu net binnen het ontwarren van een aantal clusters het arbitraire discours vormen aannemen die vloeiende transities belemmeren, haast onbegrijpelijk en verwarrend nu net het simpele veronachtzamend.

Bizar om zeggen is dat er aan de logische niveaus van Bateson nog steeds niets veranderd is, dan wel misschien bevestigt dat er generaliserend over kwetsbaarheid nogal lachwekkend gedaan wordt zonder deze niveaus diepgaander te exploreren.

Blind komt in vele vormen, veel van die dingen zijn wellicht irrelevant in relatie tot een hoopvoller toekomstbeeld dat nu net door die dingen niet gezien kan worden, of zo. Eenmaal het innerlijke kind gecharmeerd raakt door speltheoretische abstracties en daarin zowel de nood als hoop vindt om er in alle bedachtzaamheid ggz-experten over te interpelleren, wees dan vooral voorzichtig omdat niet iedereen het begrepen heeft op subtiele nuances die quasi onzichtbaar, in die zin veel vaker onbewust hiervan, het geheel der interacties beïnvloeden. Kortom, het innerlijke kind mag dan missch

Gradueel ontsluierend kan dat wat hoop biedt nu net ook een nachtmerrie gaan worden, hierin vinden we een paradoxale verklaring binnen het kader van herstel- en/of groeiprocessen dat zonder aandacht en de bereidheid tot nader onderzoek onmogelijk begrepen kan worden.