TTC

Dan worden ze ook niet opgelost, en ze zijn al opgelost.

Het is onmogelijk, want we weten zonder oplijsting ook niet over wat het gaat.

Kan allemaal, we zouden het anders ook niet over paradoxen kunnen hebben.

Het moerasprobleem is dan ook geen ongekende materie, voor wie begrijpen wil.

Enkel het benoemen van een aantal is door ze niet te kennen al veelzeggend, want hoe zouden we er dan rekening mee kunnen houden? En dat er meerdere zijn maakt het allerminst makkelijker, het moerasprobleem ontrafelen voor liefhebbers. Wat zegt God daarover?

Kunnen gemakshalve misschien een aantal oplijsten, we weten hier inmiddels wel wat de kortste en/of langste weg is.

Ja, wie belet ons om een aantal paradoxen op te lossen? En wie heeft ze bedacht?

Paradoxen zijn schijnbare tegenstrijdigheden en hebben vaak iets verrassends, doordat twee uitersten op een onverwachte manier bij elkaar komen. Ze prikkelen de nieuwsgierigheid, roepen verbazing op en kunnen tot verwarring leiden.

Popova had al sinds 1918 een merkbaar zwakke gezondheid en stierf in 1924, 35 jaar oud, aan roodvonk. Haar werk kreeg vanaf het einde van de twintigste eeuw hernieuwd grote belangstelling en wordt nog steeds getoond op grote exposities over de gehele wereld.

Een periode van 5 jaar lijkt voor een 60-jarige voorbij te zijn gevlogen, maar kan voor een tiener eindeloos lang hebben geduurd.

De paradox wil, zo lees ik, dat het antwoord op de vraag wat filosofie nu precies is, op zichzelf een complex filosofisch vraagstuk is.

De amygdala speelt ook een belangrijke rol in positief conditioneren. Het lijkt erop dat afzonderlijke neuronen reageren op positieve en negatieve prikkels, maar er is geen clustering van de afzonderlijke neuronen tot duidelijke anatomische kernen.

Het is begrijpelijk om je overweldigd te voelen door de enorme complexiteit van wetenschappelijke onderzoeken, vooral als het gaat om zaken als kwantumcomputers, simulaties van het multiversum, of grensverleggende theorieën over het universum. Deze gebieden zijn inderdaad vaak verbonden met enorme datasets, complexe algoritmes, en technologie die ver buiten het bereik van de gemiddelde persoon ligt.

Binnen de context van memetica kan retro worden gezien als een fenomeen waarbij de sociale transmissie van ideeën tijdelijk stopt maar later weer wordt geactiveerd. Dit gebeurt vaak doordat bepaalde triggers in de cultuur, technologie of maatschappij de heropleving van deze ideeën mogelijk maken.

Economische systemen functioneren als dynamische mechanismen met een aanzienlijke mate van adaptiviteit en onverwachte uitkomsten. Ze bevatten paradoxen en laten vaak zien hoe beperkte menselijke perceptie of aannames ons begrip ervan vormen. Uiteindelijk speelt de balans tussen flexibiliteit en rigiditeit een sleutelrol in hoe deze systemen overleven en evolueren. De metafoor van een systeem dat 'een loopje met ons neemt' vat treffend samen hoe ongrijpbaar en complex economische processen kunnen zijn, ondanks onze beste inspanningen om ze te beheersen.

Ja, dat zal het zijn, de rest vergeten we snel.

Hoe hoger dieper kan zijn, is me nog steeds een volkomen raadsel.

Er zijn in de geschiedenis veel voorbeelden waarin economische druk en handelsbelemmeringen aan de basis lagen van latere conflicten, zoals in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog, waar het embargobeleid en de economische sancties tegen Japan uiteindelijk bijdroegen aan de escalatie. Handelsbeleid kan dus zowel een preventiemiddel als een escalatiefactor zijn, afhankelijk van hoe ver landen bereid zijn te gaan om hun belangen veilig te stellen.

Een kanttekening staat net omwille van het asynchrone verloop van dergelijke processen echter gepast, net zoals we van een glaskikker maar moeilijk kunnen verwachten de kunst van kleiduifschieten ooit volledig onder de knie te krijgen.

Binnen het kader van groei- en/of hersteltrajecten mag het duidelijk zijn dat we in wezen allen uniek zijn, dit betekent dat zowel naar ervaringskennis, trauma en/of interesses individuen er sterk verschillende percepties en/of overtuigingen op kunnen nahouden. In die zin kunnen we het leven beschouwen als een ontdekkingsreis voor het navigerende zelf, in meer of mindere mate bewust zoekend naar meer verbondenheid, harmonie of zingeving. De variëteit aan niches en/of percepties is echter dermate overweldigend dat het als kwetsbare nietige ikjes simpelweg onmogelijk wordt om alle mogelijke zien

Ja, en de zoeker is het gezochte wellicht, wat niet anders kan wanneer er alleen maar geest blijkt te zijn. Wereld en aarde zijn strikt gesproken verschillende dingen, wat nogal eens tot verwarring kan leiden.

Soms denkend dat wanneer Plato in moderner tijden had geleefd, hij misschien wel master in de computerwetenschappen was geworden.

Je bedoelt hiermee de kosmos zoals gemanifesteerd in oneindigheid, of enkel de aarde?

Dat nog aan toe, het gaat vlotjes.

En dan hebben we het nog niet eens over een concrete toepassing in het eeuwige nu gehad, kan je nagaan.