TTC

Ervaring leert dat objectmeditatie allerminst een statische bezigheid betreft, het opent daarentegen perspectieven die anders niet of nauwelijks zouden zijn opgevallen. Doorlopend het basistraject krijgen we vragen mee waar we telkens een week over mogen nadenken, om er dan heel misschien iets zinnigs over te kunnen zeggen.

Circular reference. Je moet het maar kunnen, dat uitvinden. Gelukkig dat we die logicakwesties auto-immuun onderhouden om het mogelijk te maken, anders zou het misschien redelijk stil worden. Humor is belangrijk, zolang we het simpele maar kunnen ondermijnen, is alles goed.

Heel misschien dat de tweeledigheid van herstel- en/of groeiprocessen niet alleen het risico impliceert dat we subtiele nuances over het hoofd kunnen zien, maar ook sensitiever mensen diep in het hart kunnen raken.

Sommigen zijn er blijkbaar nog steeds van overtuigd dat gewone mensen hun ogen in hun zakken hebben zitten, wat de argumentatie ook is.

Misschien dat je die structuren beter leert te begrijpen wanneer je start met de lichamen van Plato, toch iets fundamenteler dan de complete nonsens die je hier ten berde brengt.

Wellicht denk je dat niemand zou kunnen weten of begrijpen wat piekervaringen betekenen?

Door al die ggz-tools hebben we gaandeweg misschien ook nood aan een mindmap, het is immers quasi onmogelijk om al onze hulpvragen te blijven onthouden.

Begrijp je iets niet?

Gemakshalve een tussentijdse synthese van het topic gemaakt, onder het motto simpel is het moeilijkst.

De beste manier om op het spoor te komen van anomalieën, is herhalen wat iemand eerder schreef.

Kunnen er de moed en hoop proberen in te houden, maar zo heel prettig zijn die ervaringen nu ook weer niet. Alles wat we waarnemen, kunnen we niet zijn.

Alles is rot, en er is geen hoop meer.

Bij manifesteren neem je de gewenste uitkomst als startpunt, niet als eindpunt. Door daarna laagje voor laagje af te pellen wat die uitkomst die je voor ogen hebt precies voor jou is, ontdek je je werkelijke motivatie. Je vindt dan als het ware de ‘why’ van dat wat je graag wilt realiseren. Beetje als zeggen dat non-lineaire katalysatoren tijdloos zijn, maar onvindbaar.

Ergo, alles is een illusie?

Het idee van meer co-creatieve samenwerking mag dan misschien wel nobel in het hart tot expressie willen gebracht worden, door de onveranderlijk veranderlijke inzetbaarheid van fundamentele kennis komt dat neer alsof een wonder zou kunnen geschieden. Sterker, wetenschap laat ons zien dat er geen garantie bestaat dat fundamentele kennis ook tot effectieve toepassingen leidt, zelfs niet wanneer de maatschappelijke nood daartoe als prangend gezien kan worden. Dit alles kunnen kwetsbare mensen ventileren uit de handboeken van de ggz, wat verder dus maar weinig betekenis zal hebben, de hoop ijdel.

Bizar is het fenomeen, dat sommige dingen pas kloppen wanneer we ze aandacht geven, niet eerder.

Alleen statistici zijn gemachtigd om te spreken in termen van hoger en lager, wees daarom van harte welkom op de wachtlijst voor hoogsensitiever mensen.

Er is een filosofie die al een tijd bezig is bij hybride mensen, deze filosofie heet Transhumanisme. Transhumanisme is een filosofische en intellectuele beweging die pleit voor de verbetering van de menselijke conditie door het ontwikkelen en beschikbaar maken van geavanceerde technologieën die de levensduur en cognitie aanzienlijk kunnen verbeteren.

Een aantal is schijnbaar nog altijd van mening dat wanneer je kwetsbare mensen samenbrengt in een hok, dat ze niet in staat zouden kunnen zijn om met elkaar te communiceren.

Kwantumperikelen.

Wetend dat logica de leer van het strenge betoog genoemd wordt, helemaal een fiasco. Je kent ze inmiddels als uit je broekzak, de eenvoudigste manier om ze te omzeilen is ze volledig anders voorstellen. Als we voor het simpelste draken van zinnen nodig hebben, geef je het misschien sneller op.

Ronduit prachtig studiewerk is het, diep respect overvalt me.

Van romantische signature zijn studiewerken die spreken over surfen op de golven, onze kwetsbaarheden accentuerend op manieren die een aantal zwaar lijkt te onderschatten.

Het uiteindelijke doel van wu wei is het streven naar een evenwichtige situatie en zodoende, zacht en onmerkbaar, in harmonie te geraken met het zelf, anderen, en de omgeving.

Met hun laatste sprankeltje hoop hebben ze zich aan de horizon verankerd, terwijl er continu aan hun nekvel getrokken wordt.