Flash Gordon

Uiteraard is de Katholieke Kerk geen lid van die club... maar wat Vrijheid zegt, klopt gewoon. Al bedoelt hij iets anders dan wat jij in gedachten had met bovenstaande post.

De zogenaamde  wereldraad van kerken is  op sterven na dood.Voorts is nooit belangrijk geweest zet ook geen oecumenische zoden aan de dijk nul coma nul.
 

Ik geef het geen plek. Ik zie het lijden, ik ervaar mijn eigen lijden, maar boven alles zie ik het lijden van God.
Voor mij heeft Gerard Reve het vrij goed verwoord in zijn gedicht "dagsluiting":
 


 
In de eerste eeuwen van het christendom werd Christus vooral beleefd als Christus Pantokrator, de albeheerser. In het Griekse christendom is dat redelijk in stand gebleven, maar in het Latijnse christendom is vanaf pakweg de derde eeuw vooral de lijdende Christus centraal komen te staan.
Het is best iets enorms, als je er bij stil staat: Christus is God. En die God is het hele Evangelie door een nogal onkwetsbare, onmenselijke figuur. Hij weet alles, snapt alles, kan alles, en je kan je nauwelijks met hem identificeren. En dan! In de tuin van Gethsemane, vlak voordat hij gefolterd en vermoord zal worden (koud kunstje voor een godheid nietwaar?), daar is hij BANG. God is bang voor het lijden. En we kunnen nog zo ons best doen dat anders te lezen, om ons beeld van een onkwetsbare God in stand te houden, maar hij is bang. Zo bang dat hij bloed zweet. Zo bang dat hij smeekt dat het lijden aan hem voorbij zal gaan. Maar God die Jezus is, die God is, moet, zoals Paulus het noemt, gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Laat dat eens diep door dringen: God moet gehoorzaamheid leren in de school van het lijden. De volmaakte, almachtige, alwetende, algoede God moet iets leren van de mens, moet iets leren in de school waar alle mensen school gaan: de school van het lijden.
Wij mogen graag rekenen op een almachtige, alwetende, volmaakte God, maar die bestaat niet. God moest mens worden, moest zich uitleveren aan ons om zo ons tot zich te trekken, maar hij moest evenzeer de angst voor het lijden doorstaan, hij moest twijfelen en hij moest gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Wij mensen zijn behept met een macht die zelfs God niet heeft. Wij zijn in staat elkaar lijden aan te doen in een oneindige mate. 
L'enfer, c'est les autres / De hel, dat zijn de anderen (Sartre)
En zo geloven we dan ook over Christus descendit ad inferos (die nedergedaald is ter helle), dat hij daadwerkelijk de hel heeft moeten smaken, de hel die mensen elkaar bereiden, de hel van het lijden dat wij zo goed kennen omdat het zijn bron vindt in onszelf.
 
Hoe geef ik dat een plaats? Hoe geef ik het een plaats dat mijn Heer en mijn God mij niet misvormd heeft, maar mij accepteert zoals ik ben: een mens, een waarlijk hoogleraar in de school van het lijden, in staat, omdat ik mens ben, lijden aan te doen, lijden te brengen, ja, de poorten van de hel te openen voor anderen? Ik kan dat geen plaats geven, anders dan dat ik de liefde ervaar die daaruit spreekt. Mijn God oordeelt mij niet, ook al kan ik het lijden stoppen maar doe ik dat niet, ook al ben ik mij zo bewust van het lijden dat ik aanricht en het nog veel grotere lijden dat ik kan aanrichten en onder de juiste omstandigheden zal aanrichten. Deze God werpt mij niet van zich af, deze God dwingt mij niet anders te zijn. Deze God heeft besloten de school van het lijden te bezoeken en te ondergaan, om zich zo aan mij, lijden veroorzakende mens, te geven.
 
Jacob Revius begreep dat toen hij dichtte:
 


 
Degenen die God voor het gerecht daagden en schuldig bevonden in Auschwitz hebben het, hoe begrijpelijk ook, niet begrepen. Niet God had daar terecht moeten staan, maar de mens. Ecce homo, zie de mens. Niet in haar naaktheid en zwakheid, maar in haar wreedheid en gruwel. Schuldig is de mens, en niemand anders.

Nee, mee eens. Er bestaat lijden waaraan niemand volledig schuldig is, maar velen zijn schuldig aan het kennen van dat lijden en het toch niet verzachten

Ik geef het geen plek. Ik zie het lijden, ik ervaar mijn eigen lijden, maar boven alles zie ik het lijden van God.
Voor mij heeft Gerard Reve het vrij goed verwoord in zijn gedicht "dagsluiting":
 


 
In de eerste eeuwen van het christendom werd Christus vooral beleefd als Christus Pantokrator, de albeheerser. In het Griekse christendom is dat redelijk in stand gebleven, maar in het Latijnse christendom is vanaf pakweg de derde eeuw vooral de lijdende Christus centraal komen te staan.
Het is best iets enorms, als je er bij stil staat: Christus is God. En die God is het hele Evangelie door een nogal onkwetsbare, onmenselijke figuur. Hij weet alles, snapt alles, kan alles, en je kan je nauwelijks met hem identificeren. En dan! In de tuin van Gethsemane, vlak voordat hij gefolterd en vermoord zal worden (koud kunstje voor een godheid nietwaar?), daar is hij BANG. God is bang voor het lijden. En we kunnen nog zo ons best doen dat anders te lezen, om ons beeld van een onkwetsbare God in stand te houden, maar hij is bang. Zo bang dat hij bloed zweet. Zo bang dat hij smeekt dat het lijden aan hem voorbij zal gaan. Maar God die Jezus is, die God is, moet, zoals Paulus het noemt, gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Laat dat eens diep door dringen: God moet gehoorzaamheid leren in de school van het lijden. De volmaakte, almachtige, alwetende, algoede God moet iets leren van de mens, moet iets leren in de school waar alle mensen school gaan: de school van het lijden.
Wij mogen graag rekenen op een almachtige, alwetende, volmaakte God, maar die bestaat niet. God moest mens worden, moest zich uitleveren aan ons om zo ons tot zich te trekken, maar hij moest evenzeer de angst voor het lijden doorstaan, hij moest twijfelen en hij moest gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Wij mensen zijn behept met een macht die zelfs God niet heeft. Wij zijn in staat elkaar lijden aan te doen in een oneindige mate. 
L'enfer, c'est les autres / De hel, dat zijn de anderen (Sartre)
En zo geloven we dan ook over Christus descendit ad inferos (die nedergedaald is ter helle), dat hij daadwerkelijk de hel heeft moeten smaken, de hel die mensen elkaar bereiden, de hel van het lijden dat wij zo goed kennen omdat het zijn bron vindt in onszelf.
 
Hoe geef ik dat een plaats? Hoe geef ik het een plaats dat mijn Heer en mijn God mij niet misvormd heeft, maar mij accepteert zoals ik ben: een mens, een waarlijk hoogleraar in de school van het lijden, in staat, omdat ik mens ben, lijden aan te doen, lijden te brengen, ja, de poorten van de hel te openen voor anderen? Ik kan dat geen plaats geven, anders dan dat ik de liefde ervaar die daaruit spreekt. Mijn God oordeelt mij niet, ook al kan ik het lijden stoppen maar doe ik dat niet, ook al ben ik mij zo bewust van het lijden dat ik aanricht en het nog veel grotere lijden dat ik kan aanrichten en onder de juiste omstandigheden zal aanrichten. Deze God werpt mij niet van zich af, deze God dwingt mij niet anders te zijn. Deze God heeft besloten de school van het lijden te bezoeken en te ondergaan, om zich zo aan mij, lijden veroorzakende mens, te geven.
 
Jacob Revius begreep dat toen hij dichtte:
 


 
Degenen die God voor het gerecht daagden en schuldig bevonden in Auschwitz hebben het, hoe begrijpelijk ook, niet begrepen. Niet God had daar terecht moeten staan, maar de mens. Ecce homo, zie de mens. Niet in haar naaktheid en zwakheid, maar in haar wreedheid en gruwel. Schuldig is de mens, en niemand anders.

Nee, mee eens. Er bestaat lijden waaraan niemand volledig schuldig is, maar velen zijn schuldig aan het kennen van dat lijden en het toch niet verzachten

Ik geef het geen plek. Ik zie het lijden, ik ervaar mijn eigen lijden, maar boven alles zie ik het lijden van God.
Voor mij heeft Gerard Reve het vrij goed verwoord in zijn gedicht "dagsluiting":
 


 
In de eerste eeuwen van het christendom werd Christus vooral beleefd als Christus Pantokrator, de albeheerser. In het Griekse christendom is dat redelijk in stand gebleven, maar in het Latijnse christendom is vanaf pakweg de derde eeuw vooral de lijdende Christus centraal komen te staan.
Het is best iets enorms, als je er bij stil staat: Christus is God. En die God is het hele Evangelie door een nogal onkwetsbare, onmenselijke figuur. Hij weet alles, snapt alles, kan alles, en je kan je nauwelijks met hem identificeren. En dan! In de tuin van Gethsemane, vlak voordat hij gefolterd en vermoord zal worden (koud kunstje voor een godheid nietwaar?), daar is hij BANG. God is bang voor het lijden. En we kunnen nog zo ons best doen dat anders te lezen, om ons beeld van een onkwetsbare God in stand te houden, maar hij is bang. Zo bang dat hij bloed zweet. Zo bang dat hij smeekt dat het lijden aan hem voorbij zal gaan. Maar God die Jezus is, die God is, moet, zoals Paulus het noemt, gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Laat dat eens diep door dringen: God moet gehoorzaamheid leren in de school van het lijden. De volmaakte, almachtige, alwetende, algoede God moet iets leren van de mens, moet iets leren in de school waar alle mensen school gaan: de school van het lijden.
Wij mogen graag rekenen op een almachtige, alwetende, volmaakte God, maar die bestaat niet. God moest mens worden, moest zich uitleveren aan ons om zo ons tot zich te trekken, maar hij moest evenzeer de angst voor het lijden doorstaan, hij moest twijfelen en hij moest gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Wij mensen zijn behept met een macht die zelfs God niet heeft. Wij zijn in staat elkaar lijden aan te doen in een oneindige mate. 
L'enfer, c'est les autres / De hel, dat zijn de anderen (Sartre)
En zo geloven we dan ook over Christus descendit ad inferos (die nedergedaald is ter helle), dat hij daadwerkelijk de hel heeft moeten smaken, de hel die mensen elkaar bereiden, de hel van het lijden dat wij zo goed kennen omdat het zijn bron vindt in onszelf.
 
Hoe geef ik dat een plaats? Hoe geef ik het een plaats dat mijn Heer en mijn God mij niet misvormd heeft, maar mij accepteert zoals ik ben: een mens, een waarlijk hoogleraar in de school van het lijden, in staat, omdat ik mens ben, lijden aan te doen, lijden te brengen, ja, de poorten van de hel te openen voor anderen? Ik kan dat geen plaats geven, anders dan dat ik de liefde ervaar die daaruit spreekt. Mijn God oordeelt mij niet, ook al kan ik het lijden stoppen maar doe ik dat niet, ook al ben ik mij zo bewust van het lijden dat ik aanricht en het nog veel grotere lijden dat ik kan aanrichten en onder de juiste omstandigheden zal aanrichten. Deze God werpt mij niet van zich af, deze God dwingt mij niet anders te zijn. Deze God heeft besloten de school van het lijden te bezoeken en te ondergaan, om zich zo aan mij, lijden veroorzakende mens, te geven.
 
Jacob Revius begreep dat toen hij dichtte:
 


 
Degenen die God voor het gerecht daagden en schuldig bevonden in Auschwitz hebben het, hoe begrijpelijk ook, niet begrepen. Niet God had daar terecht moeten staan, maar de mens. Ecce homo, zie de mens. Niet in haar naaktheid en zwakheid, maar in haar wreedheid en gruwel. Schuldig is de mens, en niemand anders.

Ik geef het geen plek. Ik zie het lijden, ik ervaar mijn eigen lijden, maar boven alles zie ik het lijden van God.
Voor mij heeft Gerard Reve het vrij goed verwoord in zijn gedicht "dagsluiting":
 


 
In de eerste eeuwen van het christendom werd Christus vooral beleefd als Christus Pantokrator, de albeheerser. In het Griekse christendom is dat redelijk in stand gebleven, maar in het Latijnse christendom is vanaf pakweg de derde eeuw vooral de lijdende Christus centraal komen te staan.
Het is best iets enorms, als je er bij stil staat: Christus is God. En die God is het hele Evangelie door een nogal onkwetsbare, onmenselijke figuur. Hij weet alles, snapt alles, kan alles, en je kan je nauwelijks met hem identificeren. En dan! In de tuin van Gethsemane, vlak voordat hij gefolterd en vermoord zal worden (koud kunstje voor een godheid nietwaar?), daar is hij BANG. God is bang voor het lijden. En we kunnen nog zo ons best doen dat anders te lezen, om ons beeld van een onkwetsbare God in stand te houden, maar hij is bang. Zo bang dat hij bloed zweet. Zo bang dat hij smeekt dat het lijden aan hem voorbij zal gaan. Maar God die Jezus is, die God is, moet, zoals Paulus het noemt, gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Laat dat eens diep door dringen: God moet gehoorzaamheid leren in de school van het lijden. De volmaakte, almachtige, alwetende, algoede God moet iets leren van de mens, moet iets leren in de school waar alle mensen school gaan: de school van het lijden.
Wij mogen graag rekenen op een almachtige, alwetende, volmaakte God, maar die bestaat niet. God moest mens worden, moest zich uitleveren aan ons om zo ons tot zich te trekken, maar hij moest evenzeer de angst voor het lijden doorstaan, hij moest twijfelen en hij moest gehoorzaamheid leren in de school van het lijden.
Wij mensen zijn behept met een macht die zelfs God niet heeft. Wij zijn in staat elkaar lijden aan te doen in een oneindige mate. 
L'enfer, c'est les autres / De hel, dat zijn de anderen (Sartre)
En zo geloven we dan ook over Christus descendit ad inferos (die nedergedaald is ter helle), dat hij daadwerkelijk de hel heeft moeten smaken, de hel die mensen elkaar bereiden, de hel van het lijden dat wij zo goed kennen omdat het zijn bron vindt in onszelf.
 
Hoe geef ik dat een plaats? Hoe geef ik het een plaats dat mijn Heer en mijn God mij niet misvormd heeft, maar mij accepteert zoals ik ben: een mens, een waarlijk hoogleraar in de school van het lijden, in staat, omdat ik mens ben, lijden aan te doen, lijden te brengen, ja, de poorten van de hel te openen voor anderen? Ik kan dat geen plaats geven, anders dan dat ik de liefde ervaar die daaruit spreekt. Mijn God oordeelt mij niet, ook al kan ik het lijden stoppen maar doe ik dat niet, ook al ben ik mij zo bewust van het lijden dat ik aanricht en het nog veel grotere lijden dat ik kan aanrichten en onder de juiste omstandigheden zal aanrichten. Deze God werpt mij niet van zich af, deze God dwingt mij niet anders te zijn. Deze God heeft besloten de school van het lijden te bezoeken en te ondergaan, om zich zo aan mij, lijden veroorzakende mens, te geven.
 
Jacob Revius begreep dat toen hij dichtte:
 


 
Degenen die God voor het gerecht daagden en schuldig bevonden in Auschwitz hebben het, hoe begrijpelijk ook, niet begrepen. Niet God had daar terecht moeten staan, maar de mens. Ecce homo, zie de mens. Niet in haar naaktheid en zwakheid, maar in haar wreedheid en gruwel. Schuldig is de mens, en niemand anders.

Ik denk dat jij meer aan de ruimtevaart te danken hebt, dan je in eerste instantie zou denken...http://www.nasa.gov/exploration/whyweexplore/why_we_explore_main.html
en: http://www.universetoday.com/37079/benefits-of-space-exploration/
 

Je stelling klopt: dat is wat jij gelooft.
Maar staat de bijbel ook vol met dit gegeven? Paar feiten:
1. de joden geloven het niet. Zij halen het niet uit hun Tenach
2. De discipelen wisten van niets, ook niet na een aantal jaren met Jezus opgetrokken te zijn. Lees maar hoe het bij het lijdensverhaal gaat. Ze geven geen enkele blijk dat ze weten wat er gebeurt.
3. Paulus moet zich beroepen op een goddelijke openbaring. Het was kennis die niet naar voren gebracht mocht worden. Met andere woorden: in de Tenach staat het inderdaad niet
4. De boodschap van Jezus is duidelijk een andere, namelijk: wees een goed mens. Als Johannes hem vraagt of hij degene is die men verwachtte, zegt Jezus niets over zijn lijden en de reden daarvan.
5. In de apostolische geloofsbelijdenis (ongeveer van 150 jaar n. Chr.) staat niet vermeld dat Jezus is gestorven voor onze zonden en dat je dat moet geloven om gered te worden
 
Het staat je uiteraard vrij om iets anders te geloven, maar ook de bijbel spreekt je tegen. Het is een thema dat bij Paulus opgang heeft gevonden en pas veel later het centrale thema binnen het christendom is geworden.
Het enige wat hij ons vraagt ? De Bergrede wel eens gelezen ? Jezus vraagt iets heel anders.

Ik sjoemel niet. Ik erken expliciet dat die teksten er staan en dat je dus een negatief beeld van de mens kunt hebben, gebaseerd op de bijbel.
Wat ik stel is dat er ook positieve teksten staan. En dat er dus een keuze is hoe je naar de mens kijkt.
Ik constateer dat je de Paulus lijn volgt, en niet de Jezus lijn. Paulus (ondanks mooie teksten als 1 Cor 13) is ernstig negatief over de mens. Jezus daarentegen heeft een heel andere insteek (wees een goed mens).
Ik merk dat je veel moeite hebt met positieve teksten.
Jezus stelt expliciet dat het niet gaat om het geloof (niet hij die roept Here, Here) maar dat het gaat om menselijkheid, je medemens zien (maar hij die doet de wil mijns Vaders).
Maar die tekst negeer je. Jammer.

Ik snap je insteek en dat je bij het onderwerp wilt blijven.
Wat mij opvalt is je timing: zodra er positieve teksten komen, dan probeer je die weg te moffelen. Je gaat niet op de teksten in, maar benadrukt nogmaals dat de mens van nature slecht is.
En dan denk ik: dat is dus een keuze die je maakt. Want er zijn dus ook andere teksten. Maar blijkbaar kun je daar niet zo goed mee overweg. Is je goed recht. Valt alleen op. Je koestert de negativiteit en persoonlijk vind ik dat jammer. Je laat dan veel moois liggen.

Ook dit is een visie. Je kunt het positieve en het negatieve pakken. Jij kiest voor het negatieve. Dat is een persoonlijke keuze. De bijbel geeft ruimte voor beide interpretaties.
Vraag is dan natuurlijk waarom je voor het negatieve kiest. Blijkbaar past dat bij jou.
Ik voel mij veel meer geïnspireerd door positiviteit en mogelijkheden zoals Jezus die meerdere keren uit.

ik laat even alles staan, want dat is toch anders dan in veel protestantse kringen verteld wordt/werd.  Even wat wiki er over schrijft; De erfzonde is, volgens de christelijke leer, de zondigheid die ieder mens door zijn geboorte aankleeft als gevolg van de zondeval van het eerste mensenpaar. Vrijwel alle christelijke kerken onderschrijven dit leerstuk.
Zo werd het (niet in mijn christelijke opvoeding) nogal eens verteld, en nog . Zelfs zo dat wanneer er een erfelijke ziekte is in families dit met de erfzonde te maken heeft. 
Wat je hier schrijft; 
is dat hij best weet wat moreel goed en slecht is, maar dat hij toch het goede nalaat en het slechte doet. Niet alleen maar, niet de hele tijd, maar al met al lukt het hem niet als een heilige te leven. En dat noemt hij "de erfzonde": de geheel menselijke ervaring dat hoe hard je ook je best doet, je er maar niet in slaagt heilig te worden.
Ja dit herken ik, niet het heilig worden. Een woord wat me niet eigen is. Maar meer hoe hard je ook probeert dingen te begrijpen, je steeds meer in verwarring raakt. Heeft wel raakvlakken.
Flash Gordon; bedankt! 
 
 

Laten we dit niet verder off-topic gaan? Bakkelei hier naar hartelust in PM's over, maar hier gaan we verder met student's topic.

Dat klopt. Het was ook geen zoenoffer.
Maar dat is niet gevaarlijk......voor mij was het bevrijdend.

Voor wat je die uitleg waard vindt he
Het idee van de erfzon de wordt nogal eens vrij juridisch uitgelegd, zeker in protestantse kring. Maar als je terug gaat naar Augustinus, die er een paar verstandige (en een paar minder verstandige :#) dingen over schreef, dan zal je ontdekken dat het hele idee van erfzonde niet alleen een theologische constructie is, maar eerst en vooral een ervaring.
Wat Augustinus ervaart, en wat naar ik vermoed iedereen ervaart die eerlijk naar zichzelf durft te kijken, is dat hij best weet wat moreel goed en slecht is, maar dat hij toch het goede nalaat en het slechte doet. Niet alleen maar, niet de hele tijd, maar al met al lukt het hem niet als een heilige te leven. En dat noemt hij "de erfzonde": de geheel menselijke ervaring dat hoe hard je ook je best doet, je er maar niet in slaagt heilig te worden.
Een interessante parallel is overigens dat de strijd van Augustinus vrijwel identiek is aan de strijd van prins Siddharta. Vanuit totaal verschillende levensvisies, filosofische context en religies, komen beide mannen terecht in een strijd tussen extremen: totale ascese en lefverloochening om heilig te worden versus totale genotzucht. En beide mannen ontdekken dan dat de middenweg het antwoord is: onthechting, maar ook accepteren van het menselijke tekort, en zo uiteindelijk de pijn van het leven overwinnen.

Wie niet generaliseert kan geen enkel onderwerp bespreken dat het individu overstijgt.

Je hebt gelijk! Sorry. 

De W95 is nooit goedgekeurd voor de liturgie.
De W78 vertaalt met "opdat", en dat is de vertaling voor de liturgie, dus volgens het katholieke geloof

Het geloof is niet uit de bijbel. De bijbel is uit het geloof.
Veel theologische nonsens zou niet verkondigd worden als dat bij christenen goed in hun denken geworteld zou zijn.

Ach ach, het defensieve blijft maar. Ik zal je verder maar negeren, ook al mag dat niet in "jouw huis".

Als je de moeite leest van mijn posts daadwerkelijk te lezen in plaats van de houding aan te nemen die je nu aanneemt (en die op mij heel aanvallend overkomt), dan zou je gelezen hebben dat ik mijn denkfout al rechtgezet hebt. 

"haar" is in dit citaat kennelijk de Eerste Kamer.
 
Zou je eens willen vertellen waar precies staat dat de (enige) taak van de Eerste Kamer is te toetsen of een wet in strijd is met de grondwet.
Ik ben natuurlijk maar een simpele ziel, die van het juristenvak niks weet, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de grondwet zelf iets anders zegt. Artikel 85 GW zegt, zeg ik als totale leek natuurlijk, volgens mij wat de Eerste Kamer wel doet met wetsvoorstellen. 
Maar goed, je stelligheid doet vermoeden dat jij het wel weet, dus vertel eens, waar staat precies wat jij als feit brengt?

Nou op verscheidene plaatsen zijn katholieken bezig om confessionele scholen te stichten waar het geloof hoog in het vaandel staat. Vaak worden ze hierin nog wel tegengewerkt door de overheid op lokale niveau's die meent dat er genoeg katholieke opties zijn met betrekking tot bijzondere scholing, maar die volgens de initiatiefnemers deze titel eigenlijk niet meer waard zijn. Heb pas nog een documentaire gezien waar ze wel al bezig waren met een basisschool, waar nu wel nog weinig leerlingen opzaten, maar waar wel vraag naar was zelfs vanuit andere provincies die daar naar toe wilde reizen. Een middelbare school zat er voorlopig nog niet aan te komen. De katholieke 'communes' vind ik ook niet al te onrealistisch, iets vergelijkbaars zie je op verscheidene plaatsen. Een concreet voorbeeld is Ave Maria in Florida. Het katholicisme is iets wat persoonlijk beleefd kan worden maar ook juist heel collectivistisch kan zijn. Het hele geloofsleven hoort ingebakken te zitten in de cultuur, en komt zo in het DNA van de persoon. Indien men zijn geloof als een individu beleefd en niet in contact komt met geloofsgenoten kan dit een bevreemdend effect hebben, vandaar dat ook jongerendagen en de wereldjongerendagen in het bijzonder voor Nederlandse katholieken van zo'n vitaal belang zijn.