Flash Gordon

Ter aanvulling, het is goed te beseffen hoe het donatisme ontstond. Tot dr dag van vandaag komen we de term "traditores" bijvoorbeeld in het Engels tegen als "verraders". En ja, zij die de heilige boeken inleverden waren verraders.
Maar de Kerk nam de traditores terug en veroordeelde de donatisten. Dat moet ons als katholieken iets zeggen denk ik. We zoeken het lijden te ontstijgen door het te ontstijgen in onthechting, wij ervaren dat Christus in ons lijden deelt en we dragen ons lijden op aan Hem. Maar hoezeer we ook streven naar heiligheid, het is niet erg als we falen. Want de lijdende God vergeeft moeiteloos dat wij het lijden liever ontlopen dan aanvaarden en bij Hem brengen. Hij weet immers wat lijden is.

Onthechting betekent in mijn ogen niet de onthechting van andere mensen, ook zelfs in het Boeddhisme niet, maar van wereldse zaken, vooral van geld maar ook van trots, roem en macht. Dat geeft juist vrijheid om de ander te dienen en geluk te ervaren. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we geen pijn lijden. Als wij geen lijden zouden ervaren zouden we ook de ander die wel lijdt niet kunnen begrijpen of troosten. 

Nee, ik reageerde alleen even op wat je daar zei. Ik ben hier even meer een meelezer, want ik vind het onderwerp belangrijk, maar voel niet de rust om er echt voor te  gaan zitten. Maar in het verlengde van wat ik zei (of eigenlijk de basis daarvan) ligt wat Jezus zei in de gelijkenis:
Want Ik had honger en jullie hebben Me te eten gegeven, Ik had dorst en jullie hebben Me te drinken gegeven, Ik was vreemdeling en jullie hebben Me opgenomen. Ik was naakt en jullie hebben Me gekleed, Ik was ziek en jullie hebben naar Me omgezien, Ik zat in de gevangenis en jullie kwamen naar Me toe (Matt 25: 35, 36 WV95).
God is onzichtbaar daar waar lijden is zou je kunnen herformuleren tot: lijden aan Gods onzichtbaarheid/afwezigheid. Zou God aanwezig of zichtbaar zijn als ons lijden direct werd opgeheven? Het welvarende westen heeft God massaal aan de kant geschoven. Dat suggereert anders. Er zijn afgoden in overvloed, zoals rijkdom. Het probleem met het opheffen van het lijden is eigenlijk dat je iets verlangt buiten God om. Je wil wel van Hem profiteren, maar je wil Hem zelf niet. Ik denk dat Jezus daarom zegt: zoek eerst het Koninkrijk en dan ontvangt u alles waar u zich zorgen om kan maken. Dat betekent niet dat God alsnog voor Sinterklaas speelt. Maar door het zoeken naar het Koninkrijk en zijn gerechtheid komt alles in een ander licht te staan. En dan zou je kunnen gaan geloven dat Hij aan je zijde staat en allang bezig is.

Ik denk dat de Boeddha, Jezus die God is, de Kerk of pakweg Sint Ignatius van Loyola hier hetzelfde leren: de onthechting die totaal is verlost de mens van het lijden, en laat medelijden uit liefde voor de mens over als enige drijfveer. Of dat nu Verlichting heet of Heiligheid, maakt weinig uit.
Als ik heilig zou zijn, en ik ben dat niet in het minst, dan zou de dood van mijn kind geen lijden zijn voor mij, maar volledig medelijden.
Het lijden immers zou zelfgericht zijn: IK ben dat kind kwijt en dat is erg voor MIJ. Het medelijden is liefde: uit liefde voor dat kind gun ik het dat het leeft zonder lijden, en de pijn van het sterven dat het moest ondergaan doet me verdriet. Evenzeer kan ik vreugde putten uit de overtuiging dat het nu leeft zonder enig lijden.
Wij katholieken VIEREN de uitvaart, ook al treuren we. Het is een rituele viering die ons helpt op de weg van onthechting, het ritueel geeft ruimte voor uiting van onze onvolmaaktheid waardoor we lijden en het wijst ons naar de onthechting die ons doet beseffen dat de dode niet meer lijdt. Hij of zij staat, in onze beelden gesproken, al bij de hemelpoort waar zijn engelbewaarder en zijn patroon op hem wachten ommet hem de heerlijkheid Gods binnen te gaan.

Ter aanvulling, het is goed te beseffen hoe het donatisme ontstond. Tot dr dag van vandaag komen we de term "traditores" bijvoorbeeld in het Engels tegen als "verraders". En ja, zij die de heilige boeken inleverden waren verraders.
Maar de Kerk nam de traditores terug en veroordeelde de donatisten. Dat moet ons als katholieken iets zeggen denk ik. We zoeken het lijden te ontstijgen door het te ontstijgen in onthechting, wij ervaren dat Christus in ons lijden deelt en we dragen ons lijden op aan Hem. Maar hoezeer we ook streven naar heiligheid, het is niet erg als we falen. Want de lijdende God vergeeft moeiteloos dat wij het lijden liever ontlopen dan aanvaarden en bij Hem brengen. Hij weet immers wat lijden is.

Is liefde ook gehechtheid? Ik kan slecht uit de voeten met het idee van iemand die bijvoorbeeld een kind verliest en daaronder niet lijdt, door onthechting. Ik kan me een situatie indenken dat iemand daadwerkelijk alleen maar mede-lijdt met het kind en dat hij onthecht is van zijn eigen lijden door het verlies van dat kind, maar dat komt me zo... kil over. Ik kan me meer voorstellen bij het idee dat iemand zijn lijden in een dergelijke situatie accepteert, of is dat alleen een semantisch verschil? Voor mijn gevoel neemt totale onthechting met zich mee dat je inboet aan liefde, en mijn gevoel zegt dan dat de liefde voorrang moet krijgen ook al brengt dit Iijden met zich mee. Dus dat totale onthechting en daardoor niet lijden misschien mogelijk is, maar het maar de vraag is of dat de beste weg is om te gaan (waarbij ik aanteken dat ik eigenlijk geen idee heb wat bedoeld wordt met 'beste' en wat dan de alternatieven zijn).
In deze context denk ik ook aan de verhalen over Jezus die "tot in het diepst van zijn wezen werd bewogen" (of zo) bij het zien van de mensen als schapen zonder herder, en bij de dood van Lazarus. Dat voelt niet onthecht, of duidt het meer op het traject van de God die door het lijden onthechting moet leren? Het verhaal van Jezus kan ik ook zien als totale overgave aan en acceptatie van het lijden, omwille van de liefde.

Volgens mij moet je je onthechten van de afgoden om volledig toegewijd te zijn aan God. En het doen van de liefde naar de naaste is het doen van de liefde naar God.

Interessant
een klein detail waar ik op wil wijzen u's een denkfout die je maakt: wie onthecht is (niet zichzelf verklaard, maar is) wordt ziek, maar lijdt niet. Je gelijkstelling van dat wat in jouw denken samenhangt met lijden valt daar nog niet mee samen.
Precies wat Hitchens zegt: het lijden bestaat niet als objectieve werkelijkheid, enkel als subjectieve interpretatie. Slechts het verlangen naar gezondheid kan ziekte tot lijden maken.

Het gebrek aan fatsoen zit voor mij in de combinatie van het leed dat in de wereld is en dat geen enkele volwassene zonder uitzonderlijke problemen kan missen, en het idee dat er een algoede almachtige alwetende God is die jouw leven wel fijn op orde houdt. Zijn al die mensen die echt zwaar lijden dan minder waard ofzo? Ik vind dit gedachtegelag onfatsoenlijk.
Ik neem dat overigens niemand kwalijk. Ik ben niet zo van het kwalijk nemen. Ooit las ik "don't get mad, get even" en dat vond ik wel aardig. Maar intussen ben ik dat ook wel voorbij. Ik maak me niet meer zo snel kwaad. Een enkele keer wijs ik mensen op gedrag dat gewoon niet zo effectief is, en dat levert dan wel eens gesprekken op waarin milde irritatie opkomt, maar veel erger wordt het niet. Ik ben overigens nooit iemand geweest van de heel heftige emoties, dus zo moeilijk is dat ook weer niet voor me. Ik heb meegemaakt dat iemand on-line van boosheid stierf (I kid you not), maar dat zal mij niet zo snel gebeuren.
Over dat boeddhisme: ik pretendeer zo min mogelijk, maar ik heb op enig niveau wel een gevoel van verwantschap met de prins Siddharta. Ik herken het opgroeien in een betrekkelijk veilige, beschermde wereld (niet eens met opzet, mijn ouders waren zich heel bewust van het lijden in de wereld, maar als kind in een steenrijk land opgroeien is bijna per definitie "beschermd"), en ik herken de neiging je te verliezen in extreme opvattingen. Maar vooral herken ik het inzicht dat op enig moment ontstaat over "hoe het in elkaar zit". Voor de Boeddha was dat vanzelfsprekend geënt op de wereld die hij kende, ik heb het voorrecht en het gemak dat ik me kan baseren op de twee grote mystieke tradities: die van het oosten en die van het westen. Katholicisme en Boeddhisme, ieder met hun varianten, aftakkingen en min of meer vergelijkbare stromingen.
Voor mij is het fundament gelegd door Bernardus van Clairvaux, en de stap naar het oosten is gemaakt door kennis te maken met het werk van Thomas Merton, uit dezelfde kloosterfamilie als Bernardus. Een belangrijk inzicht voor mij is dat alle mystieke tradities in essentie uitkomen op hetzelfde, te weten het vinden van een weg naar de mystieke ervaring, de onthechting en het medelijden. Ieder stelsel dat werkt op basis van een meester-leerling relatie waarin de leerling van de meester leert deze weg te gaan, waar de weg daadwerkelijk een beweging en een ontwikkeling is door oefening, ritueel en meditatie, is daarbij bruikbaar en in hoge mate inwisselbaar. Voor mij is dat stelsel "katholicisme", voor een ander boeddhisme, en voor weer een ander kan het de zinnendans van de Arapaho zijn, bij wijze van spreken. Mij maakt het niets uit. Het enige voordeel van het ene stelsel ten opzichte van het andere is dat het makkelijker communiceert binnen hetzelfde stelsel dan daarbuiten. En dan nog communiceert het weer alleen zinvol met mensen die ook een dergelijke weg gaan. Met katholieken die hele verhandelingen willen houden over hoe God toch echt wel almachtig is, maar onkenbaar in ruimte en tijd, en noem maar op, kan ik prima theologische gesprekken hebben (ik ben theoloog immers), maar er is geen onderliggende verwantschap. 
Om werkelijk over deze dingen te kunnen spreken, moet men ervaringen delen. Darmok en Jalad op Tanagra.
 

Ik zal geheel vrijwillig, zonder enige dwang een nieuw topic openen. 

Mijn eigen gedachten staan al goeddeels in de OP. Ik denk dat een geloof in een almachtige, alwetende liefdevolle God alleen maar valt te aanvaarden met oogkleppen op, een bord voor je kop en een hemeltergend gebrek aan fatsoen, beschaving en empathie.
Het is al jaren duidelijk voor mij, ook al benoem ik het nu voor het eerst letterlijk en openlijk: ik ben een boeddhistisch katholiek. Ik kan niet anders dan erkennen dat de edele waarheden inderdaad waar zijn. Er is lijden, dat lijden komt voort uit gehechtheid, er is een uitweg uit dat lijden en die uitweg wordt ons gewezen door Christus middels zijn Kerk.
Aangezien reïncarnatie niet bestaat hebben er, anders dan de Boeddha dacht, slechts één leven om het nirwana, de hemel, de onthechting te bereiken. Als mens hebben we daar hulp bij nodig, niet een godheid die het voor ons doet, maar een goddelijk verhaal dat ons inspireert en motiveert. Dat verhaal, zie Darmok, is niet een sprookje. Het is, in de uiterste betekenis van het woord, een "waar" verhaal. Het verhaal van de machteloze, lijdende God, die ons bemoedigt, houvast geeft, en helpt de onthechting te vinden door het lijden heen. Hij is bereid ons te huwen en zich fysiek met ons te verenigen en zoals een man zijn vrouw, en een vrouw haar man voorleeft, steunt, nabij is en toch feitelijk NIETS kan doen voor de ander, zo is ook Hij voor ons.

Mijn eigen gedachten staan al goeddeels in de OP. Ik denk dat een geloof in een almachtige, alwetende liefdevolle God alleen maar valt te aanvaarden met oogkleppen op, een bord voor je kop en een hemeltergend gebrek aan fatsoen, beschaving en empathie.
Het is al jaren duidelijk voor mij, ook al benoem ik het nu voor het eerst letterlijk en openlijk: ik ben een boeddhistisch katholiek. Ik kan niet anders dan erkennen dat de edele waarheden inderdaad waar zijn. Er is lijden, dat lijden komt voort uit gehechtheid, er is een uitweg uit dat lijden en die uitweg wordt ons gewezen door Christus middels zijn Kerk.
Aangezien reïncarnatie niet bestaat hebben er, anders dan de Boeddha dacht, slechts één leven om het nirwana, de hemel, de onthechting te bereiken. Als mens hebben we daar hulp bij nodig, niet een godheid die het voor ons doet, maar een goddelijk verhaal dat ons inspireert en motiveert. Dat verhaal, zie Darmok, is niet een sprookje. Het is, in de uiterste betekenis van het woord, een "waar" verhaal. Het verhaal van de machteloze, lijdende God, die ons bemoedigt, houvast geeft, en helpt de onthechting te vinden door het lijden heen. Hij is bereid ons te huwen en zich fysiek met ons te verenigen en zoals een man zijn vrouw, en een vrouw haar man voorleeft, steunt, nabij is en toch feitelijk NIETS kan doen voor de ander, zo is ook Hij voor ons.

Beide manieren van reageren op de Machteloze God zijn verenigd in kerklidmaatschap. Daarin zijn we onderdeel van de meute die Hem kruisigt, doodt en opvreet, maar ook onderdeel van het Lichaam dat Hem voedt, verzorgt, verschoont en huilt aan de voet van Zijn kruis. Het één gaat ook niet zonder het ander. Hij belooft ons dat als Hij ons huwt, wij zonder smet voor Hem zullen staan en daar krijgen we af en toe een voorproefje van (en sommigen meer dan dat) maar de meesten van ons zullen, net als Hij, door de dood heen moeten voor die transformatie. 

Waarom willen we het lijden zin geven ?
In mijn overtuiging is het lijden zinloos. Hebben we niet nodig voor karaktervorming, niet om te doorleven. Ook het goddelijke hoeft niet te lijden.
Laten we het lijden stoppen. Het leidt tot niets.
 
Stoppen doen we dat in mijn optiek door onze eenheid met het goddelijke te herstellen. Zoals de verloren zoon naar huis ging. Bij thuiskomst was zijn lijden voorbij.
Zo zie ik het voor me.

Liefde overwint alles zeggen ze wel eens.
Aan het begin van de relatie tussen mij en mijn vrouw was zij (PKN) protestants en nog redelijk actief, ik was in naam katholiek. Nu 10 jaar later hebben we veel samen doorgemaakt. Zij is niet meer kerkelijk actief gaat nooit meer naar de kerk en ik heb de andere weg bewandeld en ga zo nu en dan naar de kerk en heb ook veel vrijwilligerswerk gedaan voor de katholieke Kerk. Religie is geen echt item wat speelt binnen onze relatie. Op politiek vlak zijn we het overigens ook vaak oneens. Zij is links en socialistisch ik ben meer rechts en liberaal. Ook dat is geen issue alhoewel het soms wel gesprekken en discussie oplevert.
Als je elkaar respecteert hoeft het allemaal geen probleem te zijn in een relatie. En zoals je ziet veranderen er ook dingen naarmate je ouder wordt.
 

Op de openingsvraag (althans, de allerlaatste zin): zoals je wenst een strikt persoonlijke, en nogal verwarde, visie, gepresenteerd in niet-gegarandeerd consistente kreten:
Dat we het eigenlijk niet zo goed weten hoe het nou allemaal zit. Dat ons Godsbeeld nogal primitief is, en veranderlijk. Dat we over t algemeen toch hoop hebben, wachten op Boven. Of juist alles proberen te redeneren naar t straatje van Boven, uit welke handeling overigens ook hoop spreekt.  Dat we t misschien zelf allemaal mogen en zelfs moeten doen. Dat humanisten en relgieuzen eigenlijk veel meer gemeen met elkaar hebben dan ogenschijnlijk lijkt. Dat God een groot Mysterie is. En dat we wel duidelijk ervaren dat we over t algemeen willen streven naar 't goede, binnen de kaders welke we evolutionair ontwikkeld hebben, maar dat we geen God zien die kindertjes redt terwijl ze gekidnapt en geamputeerd worden om aan straatbendes te worden verkocht als bedelkind. En dar we er dus  desondanks toch vanuit gaan dat Hij, Zij, Het Goed is.  Door onze eigen drang naar 't goede, door de Boodschap van Jezus.

Ik zie crew.eden zich beklagen over hoe druk ze het hebben, en dat snap ik. Maar waarom dan ook nog eens volmaakt zinloos modereren? Een topic sluiten omdat je als crewlid vindt dat het onderwerp wel genoeg besproken is? Het is vaak genoeg duidelijk gemaakt, dit forum is van de crew en de mensen die het vullen zijn slechts te gast en moeten niet zeuren. Prima, dus jullie doen maar. Maar gewoon als tip van eenn gast: topics sluiten waar niets aan de hand is, uitsluitend omdat jij als crewlid meent dat alles wel gezegd is, is echt zinloze tijdverspilling met arrogante uitstraling.
 
Maar nogmaals, het kan niet vaak genoeg gezegd immers: het is slechts een tip van mij, onwaardige gast in jullie huis.

Trek het je niet aan.En vrij mens in doen en laten ondervind altijd tegenstand;wel een teken dat je op de goede weg zit ,met zelfwerkzaamheid van geest en handelen.
Voorts heb je  moderatie en moderatie.

Niks. Conversie oude forum en ben te lui dat weg te halen.

Sacerdos?

Nee, dat lijkt het niet. Het lijkt op álle tijden...En trouwens: zit een lijdend mens te wachten op iemand die hem de les leest met voorgekauwde teksten? Of is het meer zoals Jezus zegt in Matteus 25, als hij de bokken en de schapen scheidt:
"Kom, gezegenden van mijn Vader, neem het koninkrijk in bezit dat vanaf het begin van de schepping voor jullie klaar ligt. Want Ik had honger en jullie hebben Me te eten gegeven, Ik had dorst en jullie hebben Me te drinken gegeven, Ik was vreemdeling en jullie hebben Me opgenomen. Ik was naakt en jullie hebben Me gekleed, Ik was ziek en jullie hebben naar Me omgezien, Ik zat in de gevangenis en jullie kwamen naar Me toe.” (Matt 25:34-36).
Wat heb je gedaan voor je lijdende medemens? Daadwerkelijk getracht zijn/haar lijden te verlichten, of er alleen maar nog méér lijden bovenop gooien door betweterig angst aan te praten d.m.v. een foutieve interpretatie van de Schrift?
 
De lijdende Jezus is ons spiegelbeeld, dat zijn wij allemaal! Wij zijn die lijdende mens en er wordt ons gevraagd om de ander nabij te zijn. Dat kan door het lijden te verlichten, zoals Jezus hierboven noemt, maar het kan ook gewoon een nabij zijn, zoals Maria en Johannes Jezus nabij zijn aan het kruis. Iedereen praat: de menigte bespot Hem, Jezus roept Zijn Vader aan, ook de hogepriesters bespotten Hem en de gekruisigden naast Hem....maar Maria en Johannes zijn in stilte nabij in Zijn lijden.
Soms kun je ook gewoon niks uitbrengen als je getuige bent van groot lijden. Ondanks dat Jezus zegt dat je niet moet piekeren over de woorden en dat de Heilige Geest ze je wel zal ingeven. Soms valt er ook niks te zeggen. Dan kun je beter gewoon nabij zijn, zonder de ander de les te lezen of angst aan te praten.
Of zoals God zei tegen Catherina van Siena: "Ik had makkelijk al jullie noden kunnen lenigen, zowel materieel als spiritueel. Maar ik wilde jullie afhankelijk van elkaar maken, zodat elk van jullie als priester fungeren, door het uitdelen en dóórgeven van de genaden en gaven zoals jullie die ook van Mij hebben ontvangen."
 

Zelf zie ik twee dingen in de Schrift en ook in de kerkgeschiedenis terug:
1.
God lijkt erg op een schrijver. Zoals je weet, kunnen schrijvers ook hele werelden en zelfs universa scheppen met slechts enkele pennenstreken. Maar als Tolkien zijn Midden-Aarde schept, dan is hij ook niet eerst bezig met miljoenen bladzijden aan evolutie voordat de eerste rassen eindelijk eens opkomen en de geschiedenis van Midden-Aaarde kan beginnen. Nee, hij begint vrij direct met het verhaal. De hobbits bestaan al, de geschiedenis is voor een groot deel al verlopen en Midden-Aarde heeft al een probleem met Sauron. Misschien heeft hij die eerste geschiedenis ook wel in zes dagen geschreven, wie weet.
Het is dus helemaal niet vreemd als de geschiedenis met God pas bij de aarde begint, al zijn er miljarden jaren aan universum achter de rug. Tenzij er nog vele andere beschavingen zijn die al eerder met het verhaal zijn begonnen, zijn die jaren simpelweg minder relevant. God kan ze in één eenvoudig hoofdstuk samenvatten, voordat het interessantere werk begint. En net zoals de bewoners van Midden-Aarde ongetwijfeld hun realiteit zullen kennen als een verzameling natuurwetten, regels, etc., zo kennen wij ook onze schepping als een verzameling natuurwetten.
Schrijvers hebben echter maar één doel: een interessant verhaal schrijven. En daarbij leg je als schrijver onbewust ook iets van jezelf erin. Er is niets persoonlijkers dan zelf een verhaal schrijven. Dus gebeuren er allerlei spannende, ontroerende en epische dingen. En ja, meestal dus ook kwade en ellendige dingen, waar mensen dan uiteindelijk weer bovenop komen. Het is in dat opzicht ook helemaal niet verwonderlijk dat onze menselijke geschiedenis, de geschiedenis van Israël en de geschiedenis van de Kerk zoveel epische verhalen kennen, met duistere en schitterende momenten en met bizarre, mysterieuze plotwendingen.
Schrijft God die verhalen dan, of doen wij dat? Een belangrijkere vraag is: sluit het één het andere uit? Veel schrijvers herkennen wel het moment dat het verhaal als het ware zichzelf begint te schrijven. Elke keuze sluit andere keuzes uit en hoe meer een personage ontwikkelt raakt, hoe meer deze een eigen wil lijkt te hebben. Het verhaal schrijft zichzelf soms net zo goed als de schrijver zelf.
2.
In de Schrift zie je constant hoe de personages God tot de orde roepen, soms op zeer subtiele wijze, soms op vrij directe wijze. Ze gaan met Hem in discussie, ze onderhandelen met Hem, ze roepen Hem ter verantwoording en als ze het volstrekt niet met Hem eens zijn, laten ze dat weten ook. Zij verwachten van God dat Hij zich aan de rechtvaardigheid houdt die Hij henzelf in het hart heeft gegeven. Dat Hij daadwerkelijk een persoon is en niet net zo willekeurig en onpersoonlijk als het weer.
Ook in de modernere geschiedenis blijken hier en daar in concentratiekampen rechtszaken tegen God te zijn gehouden. In de film God on Trial (geschreven door een katholiek) gebeurt dat ook en wordt Hij uiteindelijk schuldig verklaard aan het verbreken van het contract met de joden. En wat er daarna gebeurt? Ze gaan direct vertrouwvol in gebed, tot in de gaskamers.
Hoe God reageert volgens de Schrift? Niet zelden heel onverwacht: Hij erkent niet zelden dat de gelovige in kwestie gelijk heeft en vergoedt vaak nog het aangedane leed. Hij laat zichzelf slaan, staande op een rots, zodat er water vloeit voor de Israëlieten. Hij vergoedt Job alles tweevoudig, wat alleen een dief hoefde te doen. En als David na een onnodig fataal incident met de Ark deze weer parkeert bij dezelfde heidenen als waar het nu juist vandaan kwam, antwoordt God door dat Fillistijnse gezin te zegenen en niet te slaan met allerlei plagen.
Het lijkt er dus meer op dat zijn almacht soms meer in de weg staat dan dat het Hem voordeel geeft. Als schrijver kan Hij doen wat Hij wil, maar elke keuze houdt beperkingen in en met een wispelturige, afwezige God valt geen vriendschap te sluiten. Daar valt niet mee samen te werken en dan kun je net zo goed niet geloven. Zoiets als de zondvloed was buitengewoon disproportioneel, maar dat erkende God zelf ook naderhand. Daarom die regenboog en daarom ook Gods mildheid als Noach na die ramp troost zoekt in teveel drank. Hij beschermd zelfs zijn eerbaarheid door de spottende zonen te bestraffen.
De relatie tussen God en mens is dus een uniek samenspel waarin beiden elkaar uitdagen en verwachtingen van elkaar hebben. God is menselijk en de mens is goddelijk. Waarbij de kruisiging en dood van God zelf natuurlijk het absolute hoogtepunt én dieptepunt is van dit verhaal, de climax die alles plotseling in een helder licht zet en al Gods werkelijke bedoelingen openbaart. Vele verhalen en filosofieën die wij kennen leefden als het ware hier naar toe en doen dat nog steeds.
Ik weet niet of en hoeveel ketterijen ik nu per ongeluk zou hebben verkondigd, maar dit waren zo mijn gedachten bij onder meer het lezen van dit topic. Het christendom is inderdaad een heel menselijk verhaal, maar ik denk dat dat ook niet anders kan als je een menselijk God belijdt.

De NGB is geen tijdloos document, dus er zijn tal van zaken te vinden die niet (meer) kloppen in onze tijd.
Ik heb het ook altijd vreemd gevonden dat een sacrament een teken en een zegel is (maar dat is weer een apart verhaal, off-topic).
De grote Abram Kuijper wilde het zinnetje wissen waarin de overheid het zwaard droeg om alle vreemde godsdienst te weren (een zinnetje dat de SGP'ers nog wel hebben). Maar moet je zulke oude boeken aanpassen aan de tijd of gewoon erkennen dat ze tijdgebonden zijn.
Ik acht mij niet gebonden aan de NGB, ook al ben ik gereformeerd. Ik zal hem ook niet zomaar onderschrijven, vanwege deze en andere voorbeelden. De gereformeerde kerken hebben zich gebonden aan de drie formulieren van enigheid om tot eenheid te komen. In dat soort documenten moet je dan ook niet gaan wijzigen.
Traditie is het gezamenlijk geloof van de gelovigen nu en vroeger, door de Heilige Geest. Een geloofsbelijdenis is wat een bepaalde groep gelovigen samen uitspreekt en behoort dan ook tot de traditie.

@Flash Gordon
Dan is je eigen vraag voor jou ook relevant

Er is dan weer geen enkel Bijbels bewijs voor de bewering dat Jezus vervelende mensen op een internetforum niet negeerde.