Peter79

Ik heb een bruikbaar overzicht gevonden dat laat zien dat enkel bijbelse argumenten niet de doorslag kunnen geven (je kan beide kanten op) en dat uitloopt op de volgende conclusie: De doop kan het beste benaderd woorden vanuit de betekenis ervan. De doop is een teken van de eenmalige overgang van de wereld naar een nieuw leven met Christus. De doop is daarmee ook een teken van de vergeving van de zonde. En een teken van de opname in het verbond dat God geeft. Daarna geeft de schrijver zijn voorkeur aan voor de doop op belijdenis (geloofsdoop/volwassendoop). Zelf denk ik dat de geloof

De kern van het christelijke leven ligt in het gebed: Het hart van de persoonlijke ontmoeting van de gelovige met God ligt besloten in het gebed. Daar raken we op dat wat niet van ons uit uitzegbaar is, juist daar stuiten we op de grenzen van het woord. Het gebed was in dit opzicht van grote betekenis voor Bonhoeffer.[19] Het meditatieve zwijgen in het gebed werd door hem beschouwd als een vorm van luisteren, als de 'bereidheid om zich het woord toe te eigenen'. Het is een zwijgen voor het horen van het woord 'zoals een kind zwijgt wanneer het de kamer van zijn vader betreedt. (...) We zwijgen

Geloof is geen voorwaarde voor de doop, maar geloof is samen met doop een voorwaarde voor behoud. Kinderdoop heeft voor jou geen waarde. Prima. Ik heb uitgelegd wat ik vind en geloof als voorwaarde voor doop vind ik te individualistisch. De doop laat iets zien van het evangelie en dat is groter dan de individuele mens. De kamerling uit morenland vroeg wat er op tegen was om hem te dopen. Behalve zijn geloof stond er niets in de weg om te dopen. Ik denk dat het bij de kinderdoop ook de vraag is wat er op tegen is, als het in geloof gedaan wordt. Wat mij betreft is het geloof van de gemeent

Ik las iets dat je eerst moest geloven alvorens gedoopt te mogen worden. Daarom haal ik dit topic omhoog. Ik beschouw de doop in de eerste plaats als een opdracht aan de volgelingen van Jezus Christus. Een voorwaarde om de doop mogelijk te maken, is dat mensen zich laten dopen. Iemand die zich tegen de doop verzet, kan niet gedoopt worden en dat zou ook in tegenspraak zijn met de doop zelf. Wat beelden de volgelingen van Jezus uit als ze kinderen (baby's) dopen? Ik denk dat de heiligheid van de gemeenschap dan vooropstaat. Je kan niet bij de gemeenschap horen als je niet gedoopt bent

Als je het niet eens bent met belangrijke kwesties in de kerk kan je weggaan of blijven. Als je blijft, kan je proberen de situatie te veranderen of te relativeren. Ik ben zelf van kerk veranderd, niet omdat een bepaalde (dogmatische/beleids-)kwestie de doorslag geef, maar omdat ik me ging afvragen wat de kerk deed om mensen te trekken en het besef dat ik geen enkele verplichting had aan de kerk waar ik lid van was. Er was geen goede reden om te blijven, maar wat was dan een goede reden om weg te gaan? Dat was aangesproken worden, aantrekkingskracht, ... Het heeft een tijdje geduurd dat

Mee eens De Bijbel heeft het over 1 doop. Als je als kind gedoopt bent, waarom dan nog een keer dopen? Maar ik denk dat de Bijbel er ook geen bezwaar tegen heeft als je vaker doopt. Het gaat erom wat de doop uitbeeldt en in die zin is er 1 doop.

Misschien zijn de bewoordingen wat scherp geworden? Gisteren zei je zelf dit: "De 3-1heid is een dwaling." Zelf zie ik drie-eenheid als iets uit de kerkhistorie, en speelt het begrip eigenlijk geen rol in mijn geloofsleven. Ik aanbid de Vader en ik aanbid Jezus en ik zie daarin geen conflict.

Dat denk ik niet. Ik denk dat je geen aanstoot moet nemen aan drie-eenheid want het dogma kwam tot stand omdat er mensen waren die beweerden dat christenen drie goden aanbidden: naast de Vader ook de Zoon en de Geest. Dan zeggen christenen: nee, God is 1, er zijn niet drie goden. En hoe dat kan zijn is een raadsel, mysterie, dat we niet kunnen oplossen.

Dank voor je kritisch opbouwende reactie. Het zinnetje dat ik van je quote (staat ook in de Bergrede), is volgens mij hoe Jezus de Farizeeen typeert: zij trekken het land rond om 1 bekeerling te maken ...maar wat er gevraagd wordt, is meer dan de gerechtigheid der Farizeeen. De waarheid is een persoon - de persoon Jezus - en het leven is niet te vinden buiten Hem om. Zijn woorden zijn wat Hij tot ons spreekt door de Geest. Er waren mensen die probeerden met Jezus' naam geesten probeerden uit te drijven, maar omdat deze woorden uitgesproken werden zonder dat deze geestenbezweerders een re

Dan zet ik die van mij erbij.

Ik denk dat je moet onderscheiden tussen een algemene wil en een persoonlijke roeping. De algemene wil zou je de wet kunnen noemen. Die is voor iedereen gelijk. Paulus schrijft dat als heidenen die de wet [van Israel] niet kennen, toch doen wat de wet gebiedt, zij zichzelf tot wet zijn. In feite is dit het humanisme, het leven volgens de gouden regel. Daarnaast is er een persoonlijke roeping. God kent ieder mens persoonlijk, ieder mens heeft unieke kwaliteiten en de algemene oproep om God lief te hebben, vertaalt zich in iedere persoon op een andere manier, zodat niet iedereen hetzelfde

En "dankjewel" is geen contraprestatie?

Ik zie het zo dat de ontvanger ook een stem heeft: als die het pakketje niet wil aannemen, dan kan de gever nog zo onbaatzuchtig zijn, maar de transactie komt niet tot stand. Bij jou lijkt de ontvanger overruled te worden, die heeft er geen stem in, want als de ontvanger een keuze zou hebben, zou er sprake zijn van contraprestatie.

Ik ben het niet met de schrijver eens dat zelfverloochening de diepste betekenis is. Zelfverlochening is een middel om achter Jezus aan te gaan: Als iemand achter Mij aan wil komen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen. Het is een middel om het leven te vinden; juist het vastklampen aan het leven, maakt dat je het leven niet kan vinden: Want wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven zal verliezen om Mij, die zal het vinden. Je zelf en je leven zijn innig met elkaar verbonden, ik zou zeggen: ze komen op hetzelf

Jodendom kent verschillende stromingen. In de tijd van het Nieuwe Testament had je onder meer de sadduceeen en de farizeeen. De sadduceeen geloofden niet in de opstanding van de doden, de farizeeen geloofden dat wel. De opstanding van de doden vindt plaats aan het einde van de tijd, wanneer JHWH komt. De gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus geeft weer hoe de farizeeen dachten. Lazarus werd getroost en de rijke man leed pijn. Je kan dit hemel en hel noemen. Het christendom verschilt van het Jodendom, doordat er nu al 1 man de opstanding heeft meegemaakt: Jezus is opgestaan

Wat God om niet geeft - opstanding en eeuwig leven - is de redding in mijn optiek. Het leven loopt uit op de dood, maar de redding is dat de dood niet het laatste woord heeft. Maar als je niet in God gelooft, hoe kan je dan door Hem gered zijn? En als je in Hem gelooft, dan is dat volgens mij je redding. Omdat dan de relatie tussen jou en God weer goed is. Maar als die relatie in de praktijk geen invulling heeft, als er geen gebed en geen vetrouwen op God is, dan vraag ik me sterk af of er een relatie is en of je gered bent.

Ik denk dat als de remonstranten niet duidelijk zijn over hun bron je er een humanistische grondslag in kan zien. Persoonlijk denk ik dat als je God wegstreept uit het christendom dat je humanisme overhoudt. Nee, het is daarom effectiever om uit te zoeken welk principe wel jouw leven bepaalt en waarop dat gebaseerd is. Vertel... wat verlangt een christen als tegenprestatie voor wat God om niet weggeeft? Als ik iets meemaak dat met mijn gebed te maken heeft, dan denk ik er over na of het een antwoord is en wat de consequentie zou zijn in het geval het wel of juist niet

Dit punt is nu inderdaad wel helder en als dat ook is wat de remonstranten geloven, dan heb je hiermee verwoord waarom ik me daar niet thuis zou voelen. Als je met Jezus leeft, dan kan je de wetenschap niet meer verabsoluteren. God heeft de mens dan wel bijna goddelijk gemaakt en het wetenschappelijk gebouw is zeer indrukwekkend, maar het blijft mensenwerk. Als de wetenschap zegt: dit is de waarheid, dan zegt Jezus: ik ben de waarheid. De wetenschap heeft niet het laatste woord. Mensenrechten suggereren dat ieder mens rechten heeft, maar waar is dat op gebaseerd? Liefde heeft zu

Als je het zo zegt, ben ik akkoord, maar dat is niet wat de schrijver zegt. Bovendien zegt Jezus dat je het leven vindt door het te verliezen; dat is m.i. een herschepping en niet het opheffen van een individu (mens wordt niet God)

Je zou ook kunnen zeggen dat ze alledrie God aanbidden, maar dat Islam een valse godsdienst is; net zoiets als het tienstammenrijk God bleef vereren, maar op een verkeerde manier.

De schrijver formuleert helder: Daarom leerde Jezus de zelfverloochening en het opgeven van het afgescheiden ego. Dit, en niet de radicale dienstbaarheid, is de diepste betekenis van de oproep tot navolging Ik geloof wel dat het om dienstbaarheid gaat. Een dienstbaarheid is een relatie, en een relatie is er tussen twee of meer. Voor zover ik tegen dualisme ben, is dat tegen individualisme, ik zou voor holisme kiezen, het geheel waar alle delen op betrokken zijn. Zo spreekt Paulus dan ook over het lichaam waarin alle onderscheiden delen samenwerken en een eenheid vormen. Man en vrouw zijn

Ik denk dat God de basis is van geloof: Jodendom, Christendom, Islam en andere godsdiensten. Degene die geloven christelijk maakt, is Jezus Christus.

Dat ben ik niet met je eens. Jezus Christus is de basis van het christelijk geloof

Klopt, maar ieder mens heeft een beginpunt in plaats, tijd, cultuur, karakter, sociale status etc. en van daaruit vertrekt een Jezus-volger naar een onbekende toekomst.

Stefan Paas (jr) had wel een mooi model: in plaats van twee smaken (gelovig vs niet-gelovig) kan je het inzichtelijk maken met vier smaken: dichtbij Jezus en naar Hem toe bewegend dichtbij Jezus en van Hem af bewegend verder van Jezus en naar Hem toe bewegend verder van Jezus en van Hem af bewegend. (je kan dan ook nog een stilstand-optie toevoegen, maar voor het begrip zijn deze vier smaken denk ik voldoende). Volgens de evangeliën is Jezus heel radicaal (Mattheus 10 HSV): Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waard; en wie zoon of dochter liefheef