Lobke

https://www.telegraaf.nl/nieuws/3452074/orgel-notre-dame-ongeschonden
 

Ontroerend!
Should my heart not be humble
Should my eyes fail to see
Should my feet sometimes stumble
On the way, stay with me
Like the lamb that in springtime
Wanders far from the fold
Comes the darkness and the frost
I get lost, I grow cold
I grow cold, I grow weary, and I know I have sinned
And I go seeking shelter and I cry in the wind
And though I grope and I blunder and I'm weak and I'm wrong
Though the road buckles under where I walk, walk along
Till I find to my wonder every path leads to thee
All that I can do is pray, stay with me
Stay with me

Bron: https://www.nu.nl/buitenland/5848584/frankrijk-kondigt-architectuurwedstrijd-aan-voor-herbouw-van-toren-notre-dame.html?redirect=1
Waar ik persoonlijk erg blij om ben is dat het prachtige orgel niet verloren is gegaan.
Bron: https://www.telegraaf.nl/nieuws/3452074/orgel-notre-dame-ongeschonden
 

Ik kan me zo voorstellen dat er wel andere onderwerpen zijn waarop we kunnen bezuinigen ten behoeve van Giro 555 zonder een stukje cultureel erfgoed op marktplaats te zetten.

Dat komt vanuit een eeuwenoude, mystieke wijsheid, namelijk dat uiterlijke tekenen de innerlijke gesteldheden beïnvloeden en andersom. Een mooie kerk of tempel, of deze nu barok is of modern, nodigt door de sfeer en schoonheid uit tot bidden en of mediteren, met heel je lichaam en dus ook met al je zintuigen. Je betreedt dan een andere wereld, een wereld van mystiek en aanbidding waarin een heel eigen denkwijze volkomen vanzelfsprekend wordt gevolgd en in het hart begrepen.
Een geordend huis is een geordende geest en schoonheid kan mensen ook inspireren om het goede na te volgen, omdat liefde en schoonheid eigenlijk altijd wel hand in hand gaan. Daarom gaat ook binnen de Kerk al eeuwenlang uitgebreide cultuur en uitgebreide liefdadigheid hand in hand.
Er zijn zaken waar we ván leven en zaken waar we vóór leven. En beiden gaan, ook bij de allerarmsten, constant hand in hand. Kunst, cultuur, architectuur, rite, poëzie, muziek, het zijn allemaal zaken die ons mens máken, die ons (al zou het misschien enkel slechts in gedachten zijn) verheffen boven louter het dierlijke.
De menselijke geest heeft deze uiterlijke tekenen, hoe eenvoudig soms misschien ook, nodig om het innerlijke te concretiseren, om de mystiek toegankelijk te maken voor iedereen en niet enkel voor een heel select groepje, (zeer) streng gelovige mensen.
Het teken, van een mooie kerk tot het rozenkransgebed, is als een lamp die het schilderij beschijnt. Het schilderij is alles waar het om draait, maar de lamp zorgt ervoor dat je het kunt zien. Die lamp hoort daardoor net zo goed bij Christus als het schilderij, omdat beiden zo op eigen wijze Hem tegenwoordigstellen.

Prachtig hoor!

Het was en wordt hopelijk weer een prachtige kathedraal; de ronde gebrandschilderde ramen zó mooi. De Notre-dame daar genoten veel mensen van; christenen/anders gelovigen en niet gelovigen.

Cultuur barbaar! ?

Voel weinig behoefte om rekening te houden met terroristen hierin. We moeten onze cultuur toch gewoon kunnen uitoefenen zoals wij dat willen, zonder bang te zijn dat we mogelijk terroristen in de kaart zouden spelen. Anders kun je nauwelijks meer wat doen, omdat terroristen altijd wel wat vinden om ons angst aan te jagen.
Daarbij werd de Notre Dame gewoon als kathedraal gebruikt en werden er dus nog altijd missen opgedragen. Ook liggen er verschillende kunstwerken opgeslagen. Ze was en is dus niet enkel geschiedenis, maar net zo goed onderdeel van het heden, van de Parijse samenleving.
Pas als een gebouw jarenlang leeg en ongebruikt zou verloederen, zonder dat iemand er om gaf, kun je spreken van geschiedenis. Dan zou het weinig zin hebben om zoiets nog te willen restaureren. Maar dat was bij de Notre Dame dus niet het geval.

En dat laatste gebeurt ook gelukkig steeds meer en meer, er zijn veel verbeteringen gemaakt in de aanpak, maar we hebben nog inderdaad een weg te gaan hierin.
In dit geval hebben we echter te maken met een priester die zélf toegeeft het celibaat te verbreken en niet van plan was zich er alsnog aan te houden. En dat zelfs openlijk doet tijdens een mis, waarin hij ook nog even zijn eigen boek daarover plugt.
Dan is het voor een bisschop natuurlijk een stuk eenvoudiger om die priester daarop aan te spreken, dan wanneer een pedopriester in het verborgene handelt en er een hele doofpotcultuur omheen is gebouwd.
Ik bedoel, voor een vrouw is het ook een stuk eenvoudiger haar man woedend aan te spreken op overspel, als hij bijvoorbeeld tijdens haar verjaardagsfeest aan de visite vol trots zou verkondigen dat hij al jaren met vele andere vrouwen (of mannen!) het bed deelt en zeker niet van plan was zijn vrouw alsnog trouw te blijven.
Of zou dat volgens jou dan ook een schijnreden van haar zijn?
Tijden veranderen, maar de Waarheid niet. Natuurlijk plukt de Kerk de goede vruchten uit élke tijd, maar dus niet enkel uit de tijd van het Westen. En dat haar tijd voorbij zou zijn, wordt al eeuwen verkondigt, terwijl ze al eeuwen toch overeind blijft. In West-Europa krimpt de Kerk misschien, maar daarbuiten niet.
En dat is dus het hele makke: als zij slaafs de tijd zou moeten volgen, wélke tijd dan in vredesnaam? Die van het cynische Europa, die van het kapitalistische Amerika, of die van het oorlogvoerende Afrika, of misschien het totalitaire denken van China?
De Kerk is ouderwets noch modern, zij is tijdloos. Net zoals de muzikale voorbeelden die jij noemt en net zoals ook haar eigen culturele uitingen (gregoriaans, liturgie, kunst, etc.) en wereldwijd verbreide liefdadigheid.
Iedereen het naar de zin willen maken levert uiteindelijk geen blijvende vruchten op, want daarmee maak je het uiteindelijk níémand naar de zin.
Misschien ons daarom maar weer gewoon richten op wat wáár is, in plaats van op wat ouderwets of modern zou zijn? Ik bedoel, jij zal toch ook hetgeen jij als absoluut waar beschouwt niet willen bagatelliseren, omdat het niet zou passen in de cultuur waarin je leeft? Jij blijft toch ook gewoon bij je eigen idealen?
Ik heb dan ook het idee dat de meest tijdloze werken, zoals bijvoorbeeld de Schrift zelf, juist die werken zijn die schuren, die zich niet zo gemakkelijk laten interpreteren, waar je het lang niet altijd mee eens zult zijn, maar die vele diepere lagen kennen.
Ik heb wat deze priester betreft echter toch een beetje het idee dat als hij had verkondigd héteroseksuele relaties en seksuele avontuurtjes te hebben, er veel minder problemen waren geweest met de bisschoppelijke aanpak.
Maar deze priester is een homo, of een lhtb-er, en dan liggen de zaken natuurlijk anders. Dan is het ineens heel dapper om ervoor uit te komen dat een gelofte bij jou blijkbaar geen knip voor de neus waard is, want je bent schijnbaar éérst en vooral een lhbt-er en daarna pas eventueel een betrouwbaar iemand?

Volgens mij zijn er net zoveel kleuren katholicisme. Het lijkt aan de buitenkant dat iedereen de Paus volgt, maar in werkelijkheid doen de katholieken wat ze zelf willen. En als de kerk een uniform geloof wil, moeten ze eens wat aan uitwassen in Afrika doen.

Ook de kerk past zich aan naarmate de tijd, verstrijkt alleen in een ander tempo dan de tijdgeest. De priester in kwestie heeft zich op geen enkele manier aan de voorwaarden van zijn ambt gehouden. Daar kun je van alles van vinden maar wat de RKK daar van vindt kan niet als verrassing komen. De bisschop kan ook niet heel veel anders door de manier waarop de publiciteit gezocht is. Kortom geen verstandige actie van Pierre.

Sommige liberalere katholieken hebben nog weleens de neiging om minder-liberalere katholieken openlijk voor het blok te zetten door - o zo transparant - via de media te communiceren en niet gewoon in een goed gesprek, of bijvoorbeeld tijdens een mis openlijk trots mede te delen welke zonden ze begaan hebben.
En sommige bisschoppen hebben daar op een gegeven moment wel een keer genoeg van en besluiten dat die sommige liberalere katholieken maar even niet de pers te woord moeten staan. En andere katholieken dan ook maar even niet.
Net zoals in elke organisatie men zo'n persbeleid zou invoeren als personeel zich openlijk tegen de richtlijnen van het bedrijf zouden keren.
Het is puur kerkpolitiek, nog de laatste restanten uit de polarisatie van de jaren zestig en zeventig. Deze pastoor leeft nog blijkbaar een beetje in die tijd, gecombineerd met het uitbuiten van het "lhbt-knuffelen" van deze tijd.
Dus besluit deze priester om tijdens de mis, gefilmd en wel, een boekje open te doen over zijn o zo interessante seksleven en ook nog maar eens zijn boek aan te prijzen. En zo duidelijk aan te geven dat hij zijn celibaat verbroken heeft, daar geen spijt van heeft en ook niet van plan is om het celibaat te blijven houden.
Natuurlijk had deze beste man dat gewoon in een artikel in het parochieblad kunnen doen, met eventueel de aankondiging van een aparte lezing hierover met de gelegenheid tot het stellen van vragen door parochianen.
Natuurlijk had hij eerst het gesprek met zijn bisschop aan kunnen gaan, om samen te kijken wat hij dan wel niet wil doen, of hij dan niet beter gewoon ervoor kan kiezen om het ambt neer te leggen. Dat is immers op volwassen wijze verantwoordelijkheid nemen: je maakt een keuze en daar leef je naar, of je aanvaard rustig de gevolgen als je later toch een andere keuze maakt.
Maar dat deed hij niet. Hij koos voor de confrontatie, hij koos ervoor veel mensen, de bisschop incluis, ontzettend voor het blok te zetten en zijn gelofte bewust met voeten te treden. En dan grijpt de bisschop in, wat veel mensen dan weer niet lief vinden, zodat de Kerk het weer eens gedaan heeft.
Ook hier trappen mensen erin. Kiezen vrijwel meteen de kant van de priester, puur omdat hij uit de kast zou zijn gekomen. Want daar mag je dus geen kritiek op hebben. Dat outen is als het ware iets heiligs, zonder dat je het dan weer als iets bijzonders zou moeten zien. Dit om het nog ingewikkelder te maken.
En dan wordt natúúrlijk weer geroepen dat de Kerk van deze tijd zou moeten worden. Dat ze niet zo katholiek zou moeten zijn, terwijl overal heel duidelijk te zien is dat daar waar het katholicisme binnen de Kerk verdwijnt, de gemeenschap moeiteloos volgt. Net zoals jij als persoon ook uiteindelijk jezelf verliest, als je niet meer jezelf mag zijn, maar je constant moet aanpassen aan anderen.
Want als de Kerk feitelijk niets anders te bieden heeft dan haar omgeving, als zij het ontzagwekkend Mysterie, die zich openbaart in de sacramenten, de gebeden en de mystieke balans tussen de strengheid der geboden en de barmhartigheid der uitvoering niet tegenwoordig mag stellen, waartoe dient zij dan nog?
Als zij Christus in al zijn grootsheid, nederigheid, gestrengheid, lieflijkheid, weerbarstigheid, hartstochtelijkheid, goddelijkheid en sterfelijkheid niet zou mogen voorhouden, omdat zo'n paradoxale en zowel geliefde als gehate Christus niet zo goed past in onze brave maatschappelijk-politieke modellen van wat een goede leermeester zou zijn, wat kan ze dan anders bieden dan slechts een eigengemaakt, constant veranderd en inspiratieloos beeld van Hem?
Want deze tijd heeft veel hedonisme, seksueel genot, vrijblijvendheid en zelfs schuldgevoel voor de seculier-calvinisten onder ons te bieden. En veel lijden voor kwetsbare mensen en dieren. Maar meer ook niet.
Schuilen achter de tijdsgeest en anderen oproepen ook dat te doen, is schuilen voor je eigen verantwoordelijkheid om zélf de tijdsgeest te vormen, om zélf het goede te doen en het kwade na te laten, ongeacht in welke tijd je leeft.
De Kerk moet niet de tijd volgen, de tijd moet de Kerk volgen. En als het katholicisme niet meer van deze tijd zou zijn, dan wordt het tijd voor andere tijden. Christus roept ons op om Hem te vólgen, niet om Hem mee te sleuren naar wat wij het liefste zouden willen.
Oók als dat een kruis en dus bitter lijden oplevert. Oók als dat betekent dat je in alle bescheidenheid, zonder provocerend theater, je keuzes daadwerkelijk herricht naar je feitelijke leefwijze. Oók als dat betekent dat je het misschien lang niet altijd zomaar met Hem eens zal zijn, dat je misschien vaak met Hem ruziet en niets van zijn wegen voor jou begrijpt, maar erop vertrouwt dat in zo'n hechte, vertrouwelijke liefdesrelatie dat ook helemaal geen bezwaar hoeft te zijn.

https://youtu.be/5PmgAA_z-os
❤
 

Een priester doet de belofte celibatair te leven en dat stelt iets voor. Ook al zien wij alleen diegene die de belofte niet kunnen houden. Het lijkt mij moeilijk, maar wel eerlijker om dán je ambt neer te leggen.
 

Ik kwam even langs, van zoveel hoogmoed word ik toch een beetje misselijk. Ooit viel mijn fiets iets tegen een Jehovah fiets van keurige Jehova's, zelfs één van de vooraanstaanden. Misschien was zij wel één van die 144.000 (misschien heb ik een nulletje teveel of te weinig maar dat mag de pret niet drukken) Op die fiets zat een klein krasje en ze wilde dat ik het doorgaf aan de verzekering die mij belde dat de opgegeven schade 400 € was. Ik gaf door dat ik dat nogal vreemd vond voor een krasje van 2 cm. De verzekering stuurde ons een brief, ze waren gaan kijken naar de fiets; schade €25,-. Jehovah getuigen zijn gewoon mensen met al hun lek en gebrek; sommigen zijn eerlijker dan anderen, sommigen beliegen en bedriegen de kluit. Dat is het sjako en en niet anders.

Mijn antwoord staat er niet tussen. Wat nu?

Ik weet van mensen in concentratiekampen die oneindig meer geloof hadden dan jij en ik samen. Iemand als de priester Titus Brandsma onderging vele martelingen in Dachau en stierf daar uiteindelijk door honger en uitputting, maar bleef innig met God verbonden, wist in de barakken mensen te bemoedigen, wist soms zelfs hosties en wijn binnen te laten smokkelen voor een mis en had intens mededogen voor zowel zijn medegevangenen als voor de SS-ers.
En ik heb persoonlijk ook gelovigen gekend die ernstig ziek waren/zijn, maar toch altijd vrolijk, krachtig en vol vertrouwen bleven, hoe moeilijk en zwaar ze het ook hadden. Zij waren al vele malen meer genezen dan vele kerngezonde christenen en vele malen meer dan ikzelf.
Als jij en ik ook maar één procent van zo'n geloof zouden hebben, dan zouden we niet eens dúrven te speculeren over de veronderstelde mate van geloof van zovele christenen die onder zwaar lijden gebukt gaan.

Gebruik deze site nooit, sjako! Ook "jouw" leraars komen hier slecht af. Probeer op basis van argumenten de leer te verdedigen of te weerleggen. Verlaag jezelf niet tot het niveau van deze site. Los van onze grote verschillen in inzicht, ben jij prima in staat zelf iets te weerleggen of te verdedigen.
Hoezo? Welke aap?
En terecht!!!!

Toen ik nog kerkte bij de VEG was daar een voorganger die veel godsvertrouwen had ( hebben ze heus niet allemaal) . Hij vertelde dat hij ging vliegen een paar dagen na 9/11. Er heerste veel spanning onder de mensen en ze keken argwanend naar iedere donker getinte medereiziger. Hij zei tegen zijn collega " hoe dan ook we komen altijd thuis''. Is het niet hier `naar beneden wijzend` dan wel daar `naar boven wijzend`, hij had een ongekunselt Godsvertrouwen, zoiets als Corrie ten Boom. Geen schriftgeleerden, geen haatzaaiers maar voorzichzelf een Godsvertrouwen en daar is mi niets verkeerd aan. Niet "mij overkomt niets" maar "ik weet mij geborgen". 

Volgens mij was Kaasjeskruid daar sarcastisch jegens WdG en was het dus geen serieuze opmerking van hem.
Wat de nabestaanden van deze verschrikkelijke aanval betreft: ook zij kunnen ervaren wat Sjako zegt, als maar genoeg mensen troostend en helpend om hen heenstaan. Ze hebben in elk geval het Nederlandse volk achter zich staan, dat met bloemleggingen, condoleances en steunbetuigingen liefdevol van zich laat horen.
Nu ervaren ze natuurlijk een verschrikkelijk, peilloos verdriet en woede dat niet snel over zal gaan. Maar daar zal het niet bij blijven. Uiteindelijk, na een voor ieder verschillende tijd, kunnen de wonden (min of meer) helen en zal de angst en woede afnemen.
Het kwade wint dan slechts wanneer men levenslang verbitterd of overmatig angstig zou blijven, zodat men het leven niet meer oppakt en alles door een zwarte, cynische blik zou blijven waarnemen. En dat is iets wat niet hoeft te gebeuren, hoe groot het verdriet en de woede nu ook is.
De liefde verslaat inderdaad het kwade. Ook in dit geval. Dat betekent niet dat het kwade nooit kan toeslaan, maar wel dat zij nooit het laatste woord zal hebben.
We moeten daarvoor zelf ook hard werken inderdaad en om de slachtoffers heenstaan met onze gedachten, gebeden, troost en hulp, maar als we ons op het goede blijven richten, dan kan geen terrorist of massamoordenaar ons afhouden van die weg.
Dat is wat wordt bedoeld met de overwinnende liefde: het kwaad is sterk, héél sterk, maar nooit sterk genoeg om ons definitief kapot te maken. Het leven, het goede vindt altijd haar weg. Soms in de vorm van een oplaaiend vuur, soms in de vorm van een klein, nauwelijks zichtbaar vlammetje.

Want christenen worden nooit ziek, krijgen geen ongelukken of gaan nooit dood? ?

And if you're homesick, give me your hand and I'll hold it.