Robert Frans

Klein detail: christenen sterven wel. In de doop.

Er zijn drie punten die als antwoord op de openingspost vermeld kunnen worden.
1.
Zoals de openingspost het omschrijft, wordt het weesgegroetje niet altijd gebeden. Het klopt dat vooral bij het gezamelijk bidden van de rozenkrans de gebeden in beurtspraak worden gebeden, dus ook het weesgegroetje. Maar de voorbidder hoeft dan niet altijd een priester te zijn. Iedereen die de rozenkrans kent, kan met anderen deze bidden. En dat hoeft natuurlijk ook niet altijd in beurtspraak.
Alleen de mis kan exclusief door de priester worden opgedragen, maar daarin is het weesgegroetje nergens voorgeschreven. Hoogstens als gregoriaans gezang op bepaalde feesten of zondagen, maar dat wordt dan door het koor gezongen. In sommige parochies wordt vooral tijdens de Mariamaanden mei en oktober ook tijdens of na de mis het weesgegroetje gebeden, bijvoorbeeld tijdens de voorbeden, maar het is dus niet voorgeschreven.
2.
Wanneer je een ander tot Christus brengt, dan ben je dus voor de ander een weg naar Christus. Zonder jou zou de ander Christus immers misschien niet gekend hebben. Toch staat dat het middelaarschap van Christus niet in de weg. Je wordt zelfs opgedragen om het evangelie te verkondigen, zodat God door jou heen mensen bereikt. Ook als je voor de ander bidt, of gewoon voor de mensen die je liefhebt, doe je voorspraak voor hen, maar verstoor je niet het middelaarschap van Christus.
We worden opgedragen om mensen tot Christus te brengen en voor mensen te bidden. Die opdracht houdt niet op na de dood. Want als je in de hemel bent, volmaakt verenigd met God, dan zul je ook delen in zijn vreugden en lijden om de wereld en zo delen in het volmaakte gebed. Ook daar wordt voor ons gebeden en mogen wij ons dus bemoedigd weten door een "wolk van getuigen" in de hemel.
3.
Christenen sterven niet. Natuurlijk zullen we op een dag tijdelijk het lichaam achter ons laten, maar dat is niet het werkelijke sterven. We blijven immers verbonden met Christus en Christus heeft de dood nu juist overwonnen. De scheiding tussen hier en hiernamaals is opgeheven, want God is een God van levenden. Zo is er één gemeenschap van gelovigen, één Kerk, in de hemel en op aarde, verbonden in Christus.
Als de gelovigen in de hemel voor ons kunnen bidden, dan kunnen wij daardoor ook hen vragen voor ons te bidden. Omdat we beiden immers Christus in ons dragen, kunnen wij elkaar in Hem vinden en kunnen wij zo elkaar van onschatbare betekenis zijn.
Het is dus geen spreken met de doden, dat in het OT zo streng afgewezen wordt, maar uiting van een diepe verbondenheid van levende gelovigen in Christus, die door het Offer de dood heeft overwonnen.
Dit alles is van belang om de rol van Maria en de heiligen binnen het katholieke geloof te begrijpen. Maria speelt daarbij dan nog een buitengewoon bijzondere rol, omdat zij Christus heeft gedragen in haar schoot. Zij heeft Hem gebaard, verzorgd, opgevoedt, zijn woorden in haar hart bewaard en zij heeft met Hem geleden onder het Kruis. Door haar kwam Christus in de wereld, door haar fiat, haar "mij geschiede naar uw woord," kon de Verlossing van de mensheid haar aanvang nemen.
Maria is zo de Moeder van God geworden, omdat Christus God is en Hij niet gesplitst kan worden in een menselijk en goddelijk deel. Want Hij is dan wel zowel mens als God, maar altijd allebei tegelijkertijd. Hij is nooit dán weer mens en dán weer God. Wie met Jezus de mens spreekt, spreekt ook met Jezus de God en andersom. Er kan dus geen sprake van zijn dat Maria enkel de Moeder van Jezus de mens zou zijn, want Jezus is volledig en in zijn geheel op aarde gekomen.
Het weesgegroet is dus een bijbels gebed, zowel qua bewoordingen als qua inhoud. We mogen Maria om gebed vragen zoals wij ook elkaar om gebed mogen vragen. En daar het gebed van een rechtvaardige veel vermag en Jezus zijn Moeder nooit iets zal weigeren, is het goed om zo met Maria om te gaan.
En we mogen Maria beminnen zoals wij ook elkaar beminnen, want zal liefde en vriendschap tussen mensen dan altijd afbreuk doen aan de liefde voor God? Natuurlijk niet, want waar liefde en vriendschap is, daar is God. De liefde voor elkaar, zowel tussen man en vrouw als tussen ouder en kind als tussen vrienden onderling, versterkt alleen maar de liefde tot God als wij Hem daarvoor danken.

Daarom is, zo denk ik, de leer van Maria Tenhemelopneming ook zo mooi en belangrijk als het om de Kerk gaat. Want zij laat zien waar de toekomst van de Kerk ligt. Hoeveel beproevingen en hoeveel lijden de Kerk ook moet doorstaan, hoe zwaar de strijd tegen de zonde binnen en buiten haar ook is, hoe fanatiek veel mensen roepen dat God dood is en de Kerk niet van deze tijd (wat natuurlijk waar is, want de Kerk is tijdloos en niet van deze wereld), haar toekomst ligt niet in het graf.
Haar toekomst is bij God, in de hemel, waar zij met haar Zoon en Bruidegom verenigd is. De Kerk zal nooit de dood zien, want de Kerk is van Christus. En omdat de Kerk de dood nooit zal zien, zal de gelovige die binnen haar verblijft ook nooit de dood zien. Want de dood die wij op aarde sterven is geen dood als wij met Christus verenigd worden, maar de voltooiïng van het Rijk Gods in ons. Maria wijst ons dus naar Christus en wijst zo dus ook naar de weg die wij met Christus gaan, tot over de dood heen.
Zij is het volmaakte beeld van de gelovige en van alle genaden die wij van God mogen ontvangen. Want zoals zij naar Christus wijst, zo mogen wij ook naar Christus wijzen in ons doen en laten. Zoals zij zijn woorden bewaarde in haar hart, zo mogen wij ook zijn woorden in onze harten bewaren. Zoals zij onder het Kruis stond, zo mogen wij ook onder het Kruis te staan en van daaruit leven. Zoals zij deelde in het lijden van de Zoon, zo mogen wij ook ons lijden aan Hem opdragen. En zoals zij deelde in de vreugde van de verrijzenis, zo mogen wij ook delen in die vreugde en ingaan in het feest van de Heer.

Dat snap ik wel, maar je moet hier echt volksdevotie van katholiek geloof scheiden. Dat mensen behoefte hebben aan een soort moedergodin moge waar zijn, dat wil niet zeggen dat het katholiek geloof is daar Maria voor te "misbruiken".
Katholiek gezien:
er is maar 1 God. Weliswaar 1 God in drie personen, maar allez, dat moet toch maar. Dat die God knap onbegrijpelijk is, dat is duidelijk. Zo duidelijk dat God het zelf ook wel door had, en wellicht daarom dat God de Vader zijn zoon, God de Zoon, die dus wel dezelfde God zijn maar niet dezelfde personen, in de wereld stuurde om daar de genade zelf te zijn.
Daarmee ligt de weg naar God open. Ook al is de drie-ene God eigenlijk gewoon te onbegrijpelijk om een relatie mee aan te gaan, dat geeft niet, want God de Zoon is tevens Jezus de mens, en met hem valt wel een relatie aan te gaan. En daarmee heb je dan meteen een relatie met God.
Maria is de vrouw via wie God de Zoon het vlees heeft aangenomen. Zij is daarmee letterlijk het kanaal tussen hemel en aarde, het kanaal waarlangs de genade in onze wereld kwam. Het is juist daarom dat haar maagdelijkheid van theologisch belang is. Dat is niet vanwege een soort enge seks-vijandigheid van het christendom, en nog minder uit vrouwonvriendelijkheid. In tegendeel, het geeft de grootsheid en betekenisvolheid van Maria's fiat aan: zij, mens, heeft er volledig mee ingestemd werktuig te worden van God. Maar niet een soort passieve rol, zoals die in ieder geval indertijd aan vrouwen werd toegedicht in het idee over bevruchting: de vrouw als een passieve akker waarop de actieve man zijn zaad zaait, waaruit een kind groeit (NB: in de Koran nog steeds het beeld). De maagdelijkheid van Maria duidt niet op het idee dat ze een braaf preuts vrouwke was dat haar benen bij elkaar wist te houden, maar het toont haar machtige rol aan als enige, actieve, door geen man/mens geholpen, gestuurde of bewogen, kanaal van Gods genade zelf.
En daarin vinden we ook haar koningsschap (koningin dan he) van de hemel. Als eerste verloste mens, maar bovenal als de vrouw die in volle vrijheid verkoos haar lichaam ter beschikking te stellen voor de redding van de wereld. En zo noemen we haar het ware tabernakel (haar baarmoeder was de plaats waar het Lichaam van Christus 9 maanden bewaard werd, beschermd, afgesloten en onttrokken aan het zicht), het kanaal van genade (vrij letterlijk: haar geboortekanaal was de weg van het tabernakel naar de wereld).
Bedenk dan ook nog dat Maria volgens de Bijbel de personificatie van de Kerk is (de vrouw die door de draak van de apokalyps wordt gezocht, de moeder van de gelovigen via Johannes onder het kruis, zij die alles wat ze zag en hoorde in haar hart bewaarde en overwoog). Je doet je geloof geen kwaad als je overal waar de Bijbel het over Maria heeft leest "de Kerk", en overal waar je daarna leest over de Kerk "Maria". Dan zal je veel begrijpen van de Kerk en van het katholieke geloof. Bijvoorbeeld:
Dat ALLE sacramenten (tekenen van genade) worden bediend door/via het kanaal van de Kerk (Maria, kanaal van genade)
Dat de redding weliswaar bewerkt wordt door Christus, maar dat Maria's fiat, haar medewerking, nodig was om ons die genade te brengen, zoals de Kerk van Jezus de verantwoordelijkheid en het recht heeft gekregen in aarde en hemel te binden, te ontbinden, en te vergeven. Zo hanteert de Kerk haar fiat in vrijheid om de genade door de wereld te doen stromen. 
Dat de geopenbaarde waarheid van Christus weliswaar in de handen van de apostelen, en via de successie van de bisschoppen, is gelegd, maar dat dezen slechts hun rol spelen in de Kerk, want het is de Kerk die alles hoorde en zag, en in haar hart bewaarde en overwoog.
etc etc
Misschien wel een aardig weetje uit de Tridentijnse Liturgie. Zoals je wellicht weet is de Tridentijnse Liturgie topzwaar, zwanger van symboliek. Werkelijk alles, iedere beweging, ieder object, iedere tekst, iedere houding, heeft een betekenis. De lezing naar het noorden gericht, dus met het gezicht naar de muur? Zoals Christus uit het oosten komt (kerken waren georiënteerd, net als de Mis zelf), zo komt de duivel uit het noorden, en de lezing uit de Schrift weert hem uit de kerk.
Een klein, maar imho erg mooi, Mariaal detail: het brood dat tijdens de epiklese naar substantie verandert in het Lichaam van Christus, ligt aan het begin van de Mis op een verguld koperen schaaltje, de pateen. Je kan je de symboliek wellicht al voorstellen: het brood van de pateen wordt tijdens de consecratie het Lichaam van Christus, die daarmee ahw "geboren wordt" vanaf de pateen. De pateen symboliseert dan ook Maria.
De subdiaken houdt, in de drieherenmis, de pateen omhoog, maar omhuld door een velum, vanaf het moment dat de pateen niet langer gebruikt wordt, tot het pater noster. Hiermee neemt de Kerk, met name de geestelijkheid, in de persoon van de subdiaken, ahw Maria in bescherming vanaf het moment dat Christus zijn offer brengt, gedurende de periode dat de draak haar zoekt te vernietigen, tot de wederkeer van Christus en de tijd dat "Uw wil zal geschieden".
Geheel persoonlijk en terzijde: dit is een van de liturgische uitingen van de reden dat vrouwen niet gewijd worden. Niet alleen omdat de priester in persona Christi handelend de huwelijksdaad tussen Christus en Zijn Kerk voltrekt, maar ook omdat de man, de geestelijkheid, moet strijden met de draak om de Kerk, Maria te beschermen en te verbergen.

Allereerst welkom; en wat al gezegd is in deze draad,volg je geweten,en doe het goede,voorts ga is een Kerk binnen  ga daar gewoon zitten en meer niet;kortom gewoon stil zijn.
 
Wij wensen je dan  ook Pax et Bonum.

Hoe gaan we om met gelovigen die verschillend denken en geloven.
We gaan er niet mee om, we ruziën er alleen maar mee. Zoals ook met nieuwe leden die hier posten; daar gaan we ook niet mee om. We behandelen ze liever ijzig en kil. Is dat omdat er op gelovige tenen wordt getrapt? Ik heb liefdevol nooit per se christelijk gevonden maar de geloofsfora's zijn er voor mij ook een voorbeeld van.
Een liefdeloze, nare omgeving wordt het, jammer. In het dagelijks leven ken ik ze de liefdevolle christen, oh ze zijn hier ook nog, maar worden ondergesneeuwd of reageren niet meer. Dit is mijn persoonlijke mening iedereen mag er anders over denken.
Ik wens jullie veel succes; wie de schoen past trekke hem aan.
 

In het menu "Activiteit" kun je een tijdlijn zien waarin op chronologische volgorde staat aangegeven wat er gebeurt is, met de nieuwste gebeurtenis bovenaan. Zowel waarderingen, afkeuringen (gek genoeg ook waarderingen genoemd), belangrijke profielwijzigingen als nieuwe posts worden er getoond.
Het voordeel is dat je zo direct kunt zien wat er allemaal gebeurd is, wat een zekere dynamiek aan het forum geeft. Het nadeel is dat de pagina helemaal vol kan stromen met gebeurtenissen in een en dezelfde topic, zodat andere topics die je volgt of nieuwe mogelijk interessante topics ondergesneeuwd dreigen te raken voordat je de gebeurtenissen opgemerkt hebt. En dat is jammer, zeker als het dominerende topic jou minder boeit.
Op het oude forum hadden we echter de Active Topics, ofwel de AT-lijst. Deze lijst sorteerde de gebeurtenissen (beperkt tot nieuwe posts) niet chronologisch, maar strikt per topic. Je zag dus alleen een lijst topics, waarbij elk topic enkel één regel van de AT-lijst in beslag nam. Afijn, het systeem moge bekend zijn en hoeft dus niet verder uitgelegd te worden.
Ik zou het daarom erg op prijs stellen als een soortgelijke optie ook in de huidige tijdlijn zou kunnen worden geïmplementeerd. Zodat je alleen een lijst actieve topics ziet en elk topic kan uitklappen om alle nieuwe posts, likes, etc. daarin te aanschouwen. Voor niet-topicgerelateerde zaken, zoals profielwijzigingen, zou dan een aparte kop kunnen worden gemaakt. Uiteraard zou dit dan naast het huidige systeem moeten staan, zodat users kunnen kiezen.
Dit is in de beginfase van het nieuwe forum ook her en der ter sprake gekomen en volgens mij ben ik niet de enige user die een dergelijke AT-achtige optie zou waarderen. Ik ken echter niet de technische mogelijkheden van de huidige software hiertoe, maar ik begreep wel dat de software flexibeler is in dit soort dingen dan de oude.
Mijn vraag is dus in hoeverre jullie als crew hier al over hebben nagedacht en wat de mogelijkheden hierin zijn met deze software. En als er users zijn met meer of betere ideeën om dit goed weg te zetten, dan kunnen zij hier wat mij betreft ook hun feedback hierover geven.

Elke mens is tot het kwade in staat... soms bewust, soms niet.
De spoormedewerker die in 1944 nog even de locomotieven oliede, voor zij naar Auschwitz reden, deed gewoon zijn werk. Hij moest zorgen voor brood op de plank voor zijn gezin, maar daarmee is hij evengoed medewerker aan het kwaad. Hetzelfde geldt voor de ambtenaar die netjes formulieren uittikt en stempelde voor de registratie van joden. Het was zijn werk voor het bevolkingsregister, maar daarmee, al dan niet bewust, medewerkend aan het kwaad.
 
Je kunt dit zelfs nog verder doortrekken. De vader en moeder die een flinke SUV kopen om alle kinderen naar school en voetbaltraining te brengen, zijn eveneens medewerkers aan de uitputting van de aarde door fossiele brandstoffen en CO2 uitstoot. Maar ja, iedereen doet het want het is gewoon maatschappelijk 'normaal' gedrag.
 
Het kwaad is niet altijd zwart-wit door massamoordenaars of terroristen, maar ook door gewone mensen die menen het 'normale' te doen, of die zelfs het goede menen te doen, maar wat uiteindelijk een medewerken aan het kwaad betekent.

Tja, vaak hoor je dat een of andere gruwelijke moordenaar toch zo'n rustige, aardige buurman was. Het begint een zodanig cliché te worden, dat je je gaat afvragen waarom mensen nog altijd zo geschokt en verbaasd reageren als zo'n aardig iemand wordt ontmaskerd. Je zou bijna die ongure kerel in een donker steegje nog eerder gaan vertrouwen...
Vaak worden seriemoordenaars en -verkrachters als monsters afgeschilderd. Alsof mensen dat niet zouden kunnen doen (en alsof monsters geen fatsoen hebben, terwijl ze alleen maar kinderen laten schrikken 's nachts in bed). Maar het zijn en blijven toch altijd gewoon mensen die dat doen, mensen zoals jij en ik. Ongetwijfeld met een vergiftigde geest, maar toch gewoon mensen.
Dit lijkt een wat onzinnig woordspel, want wat maakt het uit dat je iemand een monster noemt? Maar toch zit daar iets achter, want door iemands menselijkheid te ontkennen, ontken je dus dat een mens zoiets kan doen en dat het kwaad dus menselijk is. Terwijl mensen voor zover wij weten de facto als enige bewust goed en kwaad kunnen doen.
Kortom, uiteindelijk kom je toch weer uit op het net zo cliché klinkende "gij zult niet oordelen." Een typisch christelijke dooddoener inderdaad waarmee je natuurlijk vooral anderen de ogen kunt uitsteken in discussies, maar ja, het blijft toch een relevant gebod.

Tja, vaak hoor je dat een of andere gruwelijke moordenaar toch zo'n rustige, aardige buurman was. Het begint een zodanig cliché te worden, dat je je gaat afvragen waarom mensen nog altijd zo geschokt en verbaasd reageren als zo'n aardig iemand wordt ontmaskerd. Je zou bijna die ongure kerel in een donker steegje nog eerder gaan vertrouwen...
Vaak worden seriemoordenaars en -verkrachters als monsters afgeschilderd. Alsof mensen dat niet zouden kunnen doen (en alsof monsters geen fatsoen hebben, terwijl ze alleen maar kinderen laten schrikken 's nachts in bed). Maar het zijn en blijven toch altijd gewoon mensen die dat doen, mensen zoals jij en ik. Ongetwijfeld met een vergiftigde geest, maar toch gewoon mensen.
Dit lijkt een wat onzinnig woordspel, want wat maakt het uit dat je iemand een monster noemt? Maar toch zit daar iets achter, want door iemands menselijkheid te ontkennen, ontken je dus dat een mens zoiets kan doen en dat het kwaad dus menselijk is. Terwijl mensen voor zover wij weten de facto als enige bewust goed en kwaad kunnen doen.
Kortom, uiteindelijk kom je toch weer uit op het net zo cliché klinkende "gij zult niet oordelen." Een typisch christelijke dooddoener inderdaad waarmee je natuurlijk vooral anderen de ogen kunt uitsteken in discussies, maar ja, het blijft toch een relevant gebod.

Wie ik ben om dat te bepalen? Dat lijkt mij nogal de omgekeerde wereld, alsof mijn visie zo vreemd of arrogant zou zijn. Terwijl het een vrij normale visie is dat het leven te verkiezen is boven de dood. Het is pas sinds de laatste decennia dat zaken als euthanasie toegestaan zijn. Ik ben dus geen vreemde eend in de bijt of zo, zeker omdat ik ook gewoon probeer te onderbouwen waarom ik zus en zo geloof.
In het wetsvoorstel wordt echter helemaal niet geschreven over ondraaglijk lijden, maar over mensen die menen dat het leven voor hen voltooid is. Zou het immers over ondraaglijk lijden alleen gaan, dan zou het wetsvoorstel niet nodig zijn, daar we al euthanasiewetgeving daarvoor hebben.
Daarnaast is ook aangetoond dat mensen met suicidale gedachten en of neigingen inderdaad ziek zijn, inderdaad een ernstige hersenaandoening hebben, meestal met de naam depressie. Binnen de psychiatrische zorg is dat volgens mij een vrij algemeen aanvaard gegeven en wordt daar vanuit ook gewerkt. Mensen die zichzelf proberen te suicideren, kunnen zelfs gedwongen opgenomen worden.
Ik bepaal dus helemaal niets. Ik probeer alleen deze thematiek te verkennen, door te bediscussieren of de zogenoemde vanzelfsprekende vrijheden wel zo vanzelfsprekend zijn. Een aantal roepen hier bijvoorbeeld zonder enige onderbouwing dat zij van zichzelf zijn, terwijl dat een zeer cultuurgerelateerde visie is. Als je echter alles mag betwijfelen in de ethiek en filosofie, dat dan ook. Ik geloof zelf namelijk helemaal niet dat je zonder meer van jezelf bent.
Als je geboren wordt, val je onder de verantwoordelijkheid van pa en ma. Als je naar school gaat, val je onder die van de leraar. Op werk onder die van je leidinggevende. Als je gaat trouwen, dan beschikt je vrouw over jou zoals jij beschikt over haar. In de kerk val je onder je pastoor, dominee of voorganger. En als christen geloof je sowieso dat je God toebehoort, los van al deze mensen.
Een mens behoort dus velen toe en staat nooit op zichzelf. Dat betekent natuurlijk niet dat al deze mensen met jou mogen doen wat zij willen, maar wel dat zij zeggenschap over jou hebben op bepaalde levensgebieden: thuis, school, werk, kerk. Daarnaast kun je moeilijk iets bezitten wat je zelf nauwelijks onder controle hebt. Hoe kun je zeggen dat je over je eigen lichaam beschikt, terwijl deze van de één op de andere dag kan neervallen? Dat gigantisch kloppend orgaan, vol duizelingwekkend ingewikkelde mechanismen en onderdelen, dat zonder jouw inbreng zichzelf in leven houdt, heb je dat werkelijk in bezit?
Tenslotte beweer ik ook helemaal nergens dat je mensen maar moet laten lijden. Integendeel, ik geloof juist dat je ze moet omringen met zorg, liefde, aandacht en tijd. Oudjes, ook als ze dement en bedlegerig zijn, zijn namelijk geen hopeloze, onwaardige gevallen en kunnen zelfs dan nog een mooi, betekenisvol leven lijden, maar hebben daarvoor inderdaad wel onze hulp nodig. En die ligt niet in een vergif of in de gedachte dat je alleen waardevol zou zijn als je (voldoende) nuttig bent voor je medemensen.
Nee, ik geef volgens mij vrij duidelijk aan dat we mensen niet moeten doden als ze depressief worden, maar de samenleving beter moeten inrichten om die depressies te voorkomen. Net zoals een boer met teveel kippen niet hun snavels moet afknippen, maar gewoon de stal ruimer moet maken. Ik pleit dus voor een oplossing zonder doden, die prima uit te voeren is als we maar willen en ook geen andere optie hebben, en daar lijkt mij niets, maar dan ook niets harteloos of kil aan.
Integendeel, een warme, zorgzame samenleving is ver te verkiezen boven een kille, allesvernietigende pil of spuit, die als enige boodschap heeft dat je inderdaad waardeloos bent als je alleen en of bedlegerig bent en inderdaad maar beter dood kunt zijn. Die boodschap weiger ik te verkondigen.

Wie ik ben om dat te bepalen? Dat lijkt mij nogal de omgekeerde wereld, alsof mijn visie zo vreemd of arrogant zou zijn. Terwijl het een vrij normale visie is dat het leven te verkiezen is boven de dood. Het is pas sinds de laatste decennia dat zaken als euthanasie toegestaan zijn. Ik ben dus geen vreemde eend in de bijt of zo, zeker omdat ik ook gewoon probeer te onderbouwen waarom ik zus en zo geloof.
In het wetsvoorstel wordt echter helemaal niet geschreven over ondraaglijk lijden, maar over mensen die menen dat het leven voor hen voltooid is. Zou het immers over ondraaglijk lijden alleen gaan, dan zou het wetsvoorstel niet nodig zijn, daar we al euthanasiewetgeving daarvoor hebben.
Daarnaast is ook aangetoond dat mensen met suicidale gedachten en of neigingen inderdaad ziek zijn, inderdaad een ernstige hersenaandoening hebben, meestal met de naam depressie. Binnen de psychiatrische zorg is dat volgens mij een vrij algemeen aanvaard gegeven en wordt daar vanuit ook gewerkt. Mensen die zichzelf proberen te suicideren, kunnen zelfs gedwongen opgenomen worden.
Ik bepaal dus helemaal niets. Ik probeer alleen deze thematiek te verkennen, door te bediscussieren of de zogenoemde vanzelfsprekende vrijheden wel zo vanzelfsprekend zijn. Een aantal roepen hier bijvoorbeeld zonder enige onderbouwing dat zij van zichzelf zijn, terwijl dat een zeer cultuurgerelateerde visie is. Als je echter alles mag betwijfelen in de ethiek en filosofie, dat dan ook. Ik geloof zelf namelijk helemaal niet dat je zonder meer van jezelf bent.
Als je geboren wordt, val je onder de verantwoordelijkheid van pa en ma. Als je naar school gaat, val je onder die van de leraar. Op werk onder die van je leidinggevende. Als je gaat trouwen, dan beschikt je vrouw over jou zoals jij beschikt over haar. In de kerk val je onder je pastoor, dominee of voorganger. En als christen geloof je sowieso dat je God toebehoort, los van al deze mensen.
Een mens behoort dus velen toe en staat nooit op zichzelf. Dat betekent natuurlijk niet dat al deze mensen met jou mogen doen wat zij willen, maar wel dat zij zeggenschap over jou hebben op bepaalde levensgebieden: thuis, school, werk, kerk. Daarnaast kun je moeilijk iets bezitten wat je zelf nauwelijks onder controle hebt. Hoe kun je zeggen dat je over je eigen lichaam beschikt, terwijl deze van de één op de andere dag kan neervallen? Dat gigantisch kloppend orgaan, vol duizelingwekkend ingewikkelde mechanismen en onderdelen, dat zonder jouw inbreng zichzelf in leven houdt, heb je dat werkelijk in bezit?
Tenslotte beweer ik ook helemaal nergens dat je mensen maar moet laten lijden. Integendeel, ik geloof juist dat je ze moet omringen met zorg, liefde, aandacht en tijd. Oudjes, ook als ze dement en bedlegerig zijn, zijn namelijk geen hopeloze, onwaardige gevallen en kunnen zelfs dan nog een mooi, betekenisvol leven lijden, maar hebben daarvoor inderdaad wel onze hulp nodig. En die ligt niet in een vergif of in de gedachte dat je alleen waardevol zou zijn als je (voldoende) nuttig bent voor je medemensen.
Nee, ik geef volgens mij vrij duidelijk aan dat we mensen niet moeten doden als ze depressief worden, maar de samenleving beter moeten inrichten om die depressies te voorkomen. Net zoals een boer met teveel kippen niet hun snavels moet afknippen, maar gewoon de stal ruimer moet maken. Ik pleit dus voor een oplossing zonder doden, die prima uit te voeren is als we maar willen en ook geen andere optie hebben, en daar lijkt mij niets, maar dan ook niets harteloos of kil aan.
Integendeel, een warme, zorgzame samenleving is ver te verkiezen boven een kille, allesvernietigende pil of spuit, die als enige boodschap heeft dat je inderdaad waardeloos bent als je alleen en of bedlegerig bent en inderdaad maar beter dood kunt zijn. Die boodschap weiger ik te verkondigen.

We kunnen inderdaad de vereenzaamde bejaarden de mogelijkheid geven zichzelf te doden. We kunnen natuurlijk ook de samenleving zódanig inrichten, dat ouderen er tot op hun laatste dag erbij horen, met alle ongemakken die erbij horen. Dat hebben we vele eeuwen al zo gedaan, zoals bovenstaande users hier omschrijven, dus dat is het probleem niet. Het probleem is alleen dat dat niet past in onze individualistische samenleving en we dat misschien ook helemaal niet meer willen.
Dus kiezen we niet voor een collectievere oplossing waarin we naar elkaar omzien en waarin we respectvol, menselijk en sociaal met onze senioren omgaan, maar liever voor een individualistische oplossing waarin de bejaarde diens problemen maar zelf moet opknappen, desnoods door zichzelf te doden.
Ik zie die "voltooide levens" meer als een symptoom van een dieper liggende oorzaak, die in de samenleving zelf ligt. Daar moeten we naar kijken, om te voorkomen dat iemand dood wil. Want waarom zouden suicidale gedachten na een zekere leeftijd ineens begrijpelijk zijn? En wie bepaald die leeftijd dan? Moeten mensen met suicidale neigingen dan niet meer psychiatrisch geholpen worden? Het wetsvoorstel spreekt, zoals al gezegd, niet eens over leeftijdsgrenzen. Iemand van dertig of veertig zou er dan ook onder kunnen vallen en waarom dan ook niet?
Dood willen is echt niet normaal. Zelfs in de meest extreme en verschrikkelijke omstandigheden, waarbij in een luier moeten lopen nog paradijselijk is, blijven mensen tóch vastberaden te overleven. Bij mensen met suicidale gedachten is er dus ook medisch iets mis in de hersenen.
Als in een rijk en welvarend land, waar we zelfs voldoende vrije tijd kunnen genereren om elkaar te bezoeken en voor elkaar te zorgen, ouderen zichzelf als waardeloos en eenzaam zien en zelfs dood zouden willen, dan is er mijns inziens dus iets vreselijks mis in dat land. Dan weten we blijkbaar geen gezonde omgeving te creëren voor deze mensen en maken we ze extra vatbaar voor depressies, tot aan genoemde suicidale gedachten aan toe. En we hebben het hier dus niet over ondraaglijk lijden hè? We hebben het enkel over mensen die hun leven "voltooid vinden." Als dat al ondraaglijk lijden zou zijn, dan kun je heel veel psychiatrische cliënten ook wel deze mogelijkheid aanbieden.
Het lijkt mij dan nogal cynisch om mensen eerst welbewust in zo'n uitzichtloze situatie te plaatsen, die we dus helemaal zelf creëren, en vervolgens ze gelegenheid te geven zichzelf te (laten) doden, omdat ze de uitzichtloze situatie niet aankunnen. Alsof je iemand levenslang in een kleine cel stopt met een strop aan het platfond.
Daarbij: wie zegt dat de dood inderdaad verlossing brengt? We weten niet eens zeker wat er na de dood gebeurt. Sommigen hier zijn er volstrekt zeker van dat er na de dood niets is, maar heel veel meer mensen hebben daar toch een licht andere kijk op. En de wetenschap kan er ook niets over zeggen, want zij houdt zich enkel bezig met wat hier aan deze kant van de dood zich afspeelt.
Maar ook als er na de dood niets zou zijn, dan brengt zij geen verlossing. Want met het lijden, verlies je dan ook al je herinneringen, al je gedachten, al je zintuigen, al je besef van tijd en ruimte, alles. Alsof je nooit geboren zou zijn geweest. Dat is wel wat anders dan verlichting of rust.

We kunnen inderdaad de vereenzaamde bejaarden de mogelijkheid geven zichzelf te doden. We kunnen natuurlijk ook de samenleving zódanig inrichten, dat ouderen er tot op hun laatste dag erbij horen, met alle ongemakken die erbij horen. Dat hebben we vele eeuwen al zo gedaan, zoals bovenstaande users hier omschrijven, dus dat is het probleem niet. Het probleem is alleen dat dat niet past in onze individualistische samenleving en we dat misschien ook helemaal niet meer willen.
Dus kiezen we niet voor een collectievere oplossing waarin we naar elkaar omzien en waarin we respectvol, menselijk en sociaal met onze senioren omgaan, maar liever voor een individualistische oplossing waarin de bejaarde diens problemen maar zelf moet opknappen, desnoods door zichzelf te doden.
Ik zie die "voltooide levens" meer als een symptoom van een dieper liggende oorzaak, die in de samenleving zelf ligt. Daar moeten we naar kijken, om te voorkomen dat iemand dood wil. Want waarom zouden suicidale gedachten na een zekere leeftijd ineens begrijpelijk zijn? En wie bepaald die leeftijd dan? Moeten mensen met suicidale neigingen dan niet meer psychiatrisch geholpen worden? Het wetsvoorstel spreekt, zoals al gezegd, niet eens over leeftijdsgrenzen. Iemand van dertig of veertig zou er dan ook onder kunnen vallen en waarom dan ook niet?
Dood willen is echt niet normaal. Zelfs in de meest extreme en verschrikkelijke omstandigheden, waarbij in een luier moeten lopen nog paradijselijk is, blijven mensen tóch vastberaden te overleven. Bij mensen met suicidale gedachten is er dus ook medisch iets mis in de hersenen.
Als in een rijk en welvarend land, waar we zelfs voldoende vrije tijd kunnen genereren om elkaar te bezoeken en voor elkaar te zorgen, ouderen zichzelf als waardeloos en eenzaam zien en zelfs dood zouden willen, dan is er mijns inziens dus iets vreselijks mis in dat land. Dan weten we blijkbaar geen gezonde omgeving te creëren voor deze mensen en maken we ze extra vatbaar voor depressies, tot aan genoemde suicidale gedachten aan toe. En we hebben het hier dus niet over ondraaglijk lijden hè? We hebben het enkel over mensen die hun leven "voltooid vinden." Als dat al ondraaglijk lijden zou zijn, dan kun je heel veel psychiatrische cliënten ook wel deze mogelijkheid aanbieden.
Het lijkt mij dan nogal cynisch om mensen eerst welbewust in zo'n uitzichtloze situatie te plaatsen, die we dus helemaal zelf creëren, en vervolgens ze gelegenheid te geven zichzelf te (laten) doden, omdat ze de uitzichtloze situatie niet aankunnen. Alsof je iemand levenslang in een kleine cel stopt met een strop aan het platfond.
Daarbij: wie zegt dat de dood inderdaad verlossing brengt? We weten niet eens zeker wat er na de dood gebeurt. Sommigen hier zijn er volstrekt zeker van dat er na de dood niets is, maar heel veel meer mensen hebben daar toch een licht andere kijk op. En de wetenschap kan er ook niets over zeggen, want zij houdt zich enkel bezig met wat hier aan deze kant van de dood zich afspeelt.
Maar ook als er na de dood niets zou zijn, dan brengt zij geen verlossing. Want met het lijden, verlies je dan ook al je herinneringen, al je gedachten, al je zintuigen, al je besef van tijd en ruimte, alles. Alsof je nooit geboren zou zijn geweest. Dat is wel wat anders dan verlichting of rust.

Niet mee akkoord. Dat zou namelijk betekenen dat pasgeboren baby's in de hemel niet hetzelfde geluk zouden kennen als mensen die na een lang leven daar zijn aangekomen. Terwijl volgens Christus elke hemelbewoner dezelfde zaligheid wacht, volgens de gelijkenis van de dagloners.
Hoewel wij hier op aarde een bijzondere roeping hebben, namelijk deelname aan de strijdende Kerk, en hoewel het lijden inderdaad louterend kan werken voor de ziel als men deze opdraagt aan Christus, is daarmee niet gezegd dat het lijden noodzakelijk zou zijn om het eeuwig geluk te verkrijgen.
 

De "hiërarchische uitleg" had ik inderdaad al eerder gehoord, maar ook de uitleg dat Paulus gewoon partijvorming binnen de kerk wilde voorkomen. Ik denk dat beide uitleggingen waar zijn. De Kerk is niet uitsluitend je eigen pastoor, je eigen bisschop, de paus of zelfs uitsluitend Christus. De Kerk is dat alles. Je kunt niet vroom roepen dat je de Kerk niet nodig hebt om tot Christus te komen, zoals de laatste leus lijkt te beweren. Nee, je hebt Christus nodig om tot de Kerk te komen. De vorming en voltooiing van de Kerk is het doel van Christus op aarde.
Christus is dus inderdaad binnen de Kerk te vinden. Natuurlijk is Hij nergens aan gebonden; Hijzelf kiest ervoor zich te binden, zoals ook in het topic over de machteloze God overwogen wordt. Als je Christus toebehoort, dan behoor je dus ook de Kerk toe, met de paus, de bisschoppen, de priesters, de monastieken, etc. En als je de bisschop volgt, zowel je eigen als die van Rome, dan volg je ook Christus.
Het is dus een totaalpakket en het is daarom volstrekt onwenselijk om de vele gaven die we binnen de Kerk ontvangen tegen elkaar uit te spelen, alsof het ene meer zou zijn dan het andere.
Je zou dit misschien zelfs nog op spiritueel niveau kunnen zien. Sommigen gaan er prat op dat ze dagelijks de rozenkrans bidden. Anderen zijn misschien weer van mening dat het getijdengebed het belangrijkste gebed is. En weer anderen hechten juist de meeste waarde aan de completatie, aan het stille gebed. "Ik ben van de rozenkrans!" "Ik van het getijdengebed!" "Ik heb al die vormen en technieken niet nodig om gemeenschap met God te hebben!"
Nee, zegt Paulus dan, zo behoor je niet te redeneren. Al deze gebeden zijn manieren om je tot God te richten en zijn ons door God gegeven. Je kunt het ene gebed, of de ene leefwijze, niet tegen de andere uitspelen, alsof het ene vromer of diepgaander zou zijn dan het ander. Ál deze gebeden en leefwijzen behoren tot de Kerk, leveren onschatbare verdiensten en genaden aan vrome gelovigen en uiteindelijk kunnen wij helemaal niets zonder Gods barmhartigheid. Je geestelijke instelling en je gedrag jegens je naasten bepaald uiteindelijk of en hoe God je gebeden verhoort, niet zozeer het gebed zelf.

Maar dat zat en zit het niet.
 
De tijd zal het leren. Maar het nee was niet op economische gronden maar op emotionele gronden (Brussel, immigratie, opzettelijke manipulatie van het nee-kamp, een falende repliek van het ja-kamp). het laatste conservatieve congres toonde vooral aan dat er gewoon geen plan is. En ondernemers beginnen op voorhand la te zuchten bij de bureaucratie die gaat ontstaan omdat de Britten uit het vrije verkeer van mensen en goederen gaan vallen.
Dit is een emotioneel argument. Want Brussel mag dan wel de schijn hebben van ondemocratisch maar er zijn Europese parlementsverkiezingen, de Europese commissie wordt samengesteld door de democratisch gekozen leiders van de leden en heel veel regelgeving moet door de democratisch gekozen parlementen van de verschillende landen worden goedgekeurd (Rutten zit niet voor niets met het Oekraïne referendum in zijn maag). Wat gemakshalve altijd maar vergeten wordt is dat Brussel afspraken maakt die de burgers kosten besparen (in denk bijvoorbeeld aan telefoon tarieven). Het Centraal Plan Bureau heeft becijferd dat iedere Nederland gemiddeld € 1.500 meer overhoudt per jaar dankzij de EU. 
Cijfermatig heb je helemaal gelijk, maar hoe democratisch is een besluit wat met een meerderheid van 0,2% wordt afgedwongen?
Ik ben het hier niet met je eens. Ik ben namelijk van mening dat onze politici de bevolking wel serieus nemen. Ik denk dat een groot deel van de bevolking denkt dat problemen eenvoudig zijn op te lossen terwijl dat niet zo is. En er zijn politieke partijen die daar op inspelen (PVV, SP) en dat ontstaat al snel het beeld dat de politiek onwillig is de problemen op te lossen.

Dat doet me dan ook denken aan hoe de H. Benedictus het westerse kloosterleven hervormde. De vroege woestijnvaders en ook de kloosters erna leefden, om het kort te zeggen, heel streng en legden veel nadruk op gebed, versterving en boetedoening. De woestijnvaders hielden bij wijze van spreken een wedstrijdje wie op het minste aantal rijstkorrels per dag kon leven.
Benedictus schreef toen een mildere Regel waarin hij meer nadruk legt op de balans tussen werk, gebed en rust. Hij erkende dat de menselijke geest nu eenmaal zwak is en dat je haar ook tegemoet moet komen voor een vruchtbaar monastiek leven. De geschiedenis van deze Regel van Benedictus moge bekend zijn.
Ook de H. Franciscus van Assisi was buitengewoon streng voor zijn broeders en duldde volgens de verhalen geen enkele nuancering in de leefregel. Uiteindelijk kwam er toch wel een derde orde, van leken die gewoon in een huis woonden en vanuit hun burgelijke leefwijze toch de idealen van Franciscus probeerden na te leven. En de clarissen leefden ook gewoon in een klooster.
De kerkgeschiedenis lijkt ons dan ook te verhalen dat de Kerk eigenlijk helemaal niet zo dol is op al te rigoureuze, strenge en niets ontziende leefregels, maar dat ze liever een balans zoekt tussen versterving en genieting. Men mag op aarde gelukkig zijn, een mooi huis bewonen en zinvol werk doen, en het is goed om de zieken te genezen, de naakten te kleden en zo het lijden bij anderen zoveel mogelijk weg te nemen. Maar men moet zich wel berusten in wat niet bestreden of voorkomen kan worden en men moet ook zonder rijkdom, gezondheid en comfort een liefdevol leven met God kunnen leiden.
Zelf heb ik ook sterk het idee dat de weg van de totale onthechting, van de "heilige onverschilligheid" heel mooi is, maar gewoon niet voor iedereen zo weggelegd. Althans, niet hier op aarde. Daarom kennen we ook een speciale roeping daarvoor, die in klooster of kluizenaarscel wordt nagevolgd.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon geroepen zijn een mooi, zinvol en gelukkig bestaan op te bouwen samen met God, door gebed, sacramenten en naastenliefde. Om daarna, als het tijdelijke eeuwig wordt, verenigd met God voltooid te worden in dat geluk en eindelijk rust te vinden in waar ze al die tijd misschien toch mee hebben geworsteld.
Het is dan ook heel mogelijk, en ook wel een mooie gedachte, dat het oordeel niet enkel een uur van angst en beven zal zijn a la het dies irae, maar ook een uur van onbeschrijfelijke troost en bemoediging: "Je hebt veel geleden en veel gestreden, zowel tegen als met Mij. Maar nu is het eindelijk voorbij, nu zullen je tranen worden gedroogd. Nu ben je op je bestemming."

Dat doet me dan ook denken aan hoe de H. Benedictus het westerse kloosterleven hervormde. De vroege woestijnvaders en ook de kloosters erna leefden, om het kort te zeggen, heel streng en legden veel nadruk op gebed, versterving en boetedoening. De woestijnvaders hielden bij wijze van spreken een wedstrijdje wie op het minste aantal rijstkorrels per dag kon leven.
Benedictus schreef toen een mildere Regel waarin hij meer nadruk legt op de balans tussen werk, gebed en rust. Hij erkende dat de menselijke geest nu eenmaal zwak is en dat je haar ook tegemoet moet komen voor een vruchtbaar monastiek leven. De geschiedenis van deze Regel van Benedictus moge bekend zijn.
Ook de H. Franciscus van Assisi was buitengewoon streng voor zijn broeders en duldde volgens de verhalen geen enkele nuancering in de leefregel. Uiteindelijk kwam er toch wel een derde orde, van leken die gewoon in een huis woonden en vanuit hun burgelijke leefwijze toch de idealen van Franciscus probeerden na te leven. En de clarissen leefden ook gewoon in een klooster.
De kerkgeschiedenis lijkt ons dan ook te verhalen dat de Kerk eigenlijk helemaal niet zo dol is op al te rigoureuze, strenge en niets ontziende leefregels, maar dat ze liever een balans zoekt tussen versterving en genieting. Men mag op aarde gelukkig zijn, een mooi huis bewonen en zinvol werk doen, en het is goed om de zieken te genezen, de naakten te kleden en zo het lijden bij anderen zoveel mogelijk weg te nemen. Maar men moet zich wel berusten in wat niet bestreden of voorkomen kan worden en men moet ook zonder rijkdom, gezondheid en comfort een liefdevol leven met God kunnen leiden.
Zelf heb ik ook sterk het idee dat de weg van de totale onthechting, van de "heilige onverschilligheid" heel mooi is, maar gewoon niet voor iedereen zo weggelegd. Althans, niet hier op aarde. Daarom kennen we ook een speciale roeping daarvoor, die in klooster of kluizenaarscel wordt nagevolgd.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon geroepen zijn een mooi, zinvol en gelukkig bestaan op te bouwen samen met God, door gebed, sacramenten en naastenliefde. Om daarna, als het tijdelijke eeuwig wordt, verenigd met God voltooid te worden in dat geluk en eindelijk rust te vinden in waar ze al die tijd misschien toch mee hebben geworsteld.
Het is dan ook heel mogelijk, en ook wel een mooie gedachte, dat het oordeel niet enkel een uur van angst en beven zal zijn a la het dies irae, maar ook een uur van onbeschrijfelijke troost en bemoediging: "Je hebt veel geleden en veel gestreden, zowel tegen als met Mij. Maar nu is het eindelijk voorbij, nu zullen je tranen worden gedroogd. Nu ben je op je bestemming."

Onthechting betekent in mijn ogen niet de onthechting van andere mensen, ook zelfs in het Boeddhisme niet, maar van wereldse zaken, vooral van geld maar ook van trots, roem en macht. Dat geeft juist vrijheid om de ander te dienen en geluk te ervaren. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we geen pijn lijden. Als wij geen lijden zouden ervaren zouden we ook de ander die wel lijdt niet kunnen begrijpen of troosten. 

Ter aanvulling, het is goed te beseffen hoe het donatisme ontstond. Tot dr dag van vandaag komen we de term "traditores" bijvoorbeeld in het Engels tegen als "verraders". En ja, zij die de heilige boeken inleverden waren verraders.
Maar de Kerk nam de traditores terug en veroordeelde de donatisten. Dat moet ons als katholieken iets zeggen denk ik. We zoeken het lijden te ontstijgen door het te ontstijgen in onthechting, wij ervaren dat Christus in ons lijden deelt en we dragen ons lijden op aan Hem. Maar hoezeer we ook streven naar heiligheid, het is niet erg als we falen. Want de lijdende God vergeeft moeiteloos dat wij het lijden liever ontlopen dan aanvaarden en bij Hem brengen. Hij weet immers wat lijden is.

@Flash Gordon De vraag is dan wat je precies onder lijden verstaat. Stel dat het mij niets meer zou kunnen schelen of ik gezond ben of niet, dan nog kan ik lijden aan een ziekte. Simpelweg omdat de symptonen ervan heel erg pijn doen. Clusterhoofdpijn bijvoorbeeld, ook wel zelfmoordhoofdpijn genoemd, levert in het ergste geval dagelijks onvoorstelbare pijn op. Zoveel pijn, dat je niet eens de energie meer hebt om te onthechten van wat dan ook, omdat die pijn heel je leven beheerst.
Mij lijkt dat toch ook een manier van lijden, die je niet zomaar oplost door overgave eraan. Pijn is nu eenmaal een krachtig mechanisme dat wil voorkomen dat ik mij nogmaals in de situatie begeef die de pijn veroorzaakte. Maar als ik die situatie niet kan ontwijken, of als mijn hersenen door een ziekte onterecht pijnsignalen afgeven, zal de pijn altijd blijven voortduren. Je kunt in veel gevallen misschien ermee leren leven, of je kunt het (grotendeels) tenietdoen door medicatie of een strikte leefregel, maar pijn blijft pijn.
Hoe bezie je dan dus deze vorm van lijden, die puur uit het lichaam zelf komt?

Zelf zie ik twee dingen in de Schrift en ook in de kerkgeschiedenis terug:
1.
God lijkt erg op een schrijver. Zoals je weet, kunnen schrijvers ook hele werelden en zelfs universa scheppen met slechts enkele pennenstreken. Maar als Tolkien zijn Midden-Aarde schept, dan is hij ook niet eerst bezig met miljoenen bladzijden aan evolutie voordat de eerste rassen eindelijk eens opkomen en de geschiedenis van Midden-Aaarde kan beginnen. Nee, hij begint vrij direct met het verhaal. De hobbits bestaan al, de geschiedenis is voor een groot deel al verlopen en Midden-Aarde heeft al een probleem met Sauron. Misschien heeft hij die eerste geschiedenis ook wel in zes dagen geschreven, wie weet.
Het is dus helemaal niet vreemd als de geschiedenis met God pas bij de aarde begint, al zijn er miljarden jaren aan universum achter de rug. Tenzij er nog vele andere beschavingen zijn die al eerder met het verhaal zijn begonnen, zijn die jaren simpelweg minder relevant. God kan ze in één eenvoudig hoofdstuk samenvatten, voordat het interessantere werk begint. En net zoals de bewoners van Midden-Aarde ongetwijfeld hun realiteit zullen kennen als een verzameling natuurwetten, regels, etc., zo kennen wij ook onze schepping als een verzameling natuurwetten.
Schrijvers hebben echter maar één doel: een interessant verhaal schrijven. En daarbij leg je als schrijver onbewust ook iets van jezelf erin. Er is niets persoonlijkers dan zelf een verhaal schrijven. Dus gebeuren er allerlei spannende, ontroerende en epische dingen. En ja, meestal dus ook kwade en ellendige dingen, waar mensen dan uiteindelijk weer bovenop komen. Het is in dat opzicht ook helemaal niet verwonderlijk dat onze menselijke geschiedenis, de geschiedenis van Israël en de geschiedenis van de Kerk zoveel epische verhalen kennen, met duistere en schitterende momenten en met bizarre, mysterieuze plotwendingen.
Schrijft God die verhalen dan, of doen wij dat? Een belangrijkere vraag is: sluit het één het andere uit? Veel schrijvers herkennen wel het moment dat het verhaal als het ware zichzelf begint te schrijven. Elke keuze sluit andere keuzes uit en hoe meer een personage ontwikkelt raakt, hoe meer deze een eigen wil lijkt te hebben. Het verhaal schrijft zichzelf soms net zo goed als de schrijver zelf.
2.
In de Schrift zie je constant hoe de personages God tot de orde roepen, soms op zeer subtiele wijze, soms op vrij directe wijze. Ze gaan met Hem in discussie, ze onderhandelen met Hem, ze roepen Hem ter verantwoording en als ze het volstrekt niet met Hem eens zijn, laten ze dat weten ook. Zij verwachten van God dat Hij zich aan de rechtvaardigheid houdt die Hij henzelf in het hart heeft gegeven. Dat Hij daadwerkelijk een persoon is en niet net zo willekeurig en onpersoonlijk als het weer.
Ook in de modernere geschiedenis blijken hier en daar in concentratiekampen rechtszaken tegen God te zijn gehouden. In de film God on Trial (geschreven door een katholiek) gebeurt dat ook en wordt Hij uiteindelijk schuldig verklaard aan het verbreken van het contract met de joden. En wat er daarna gebeurt? Ze gaan direct vertrouwvol in gebed, tot in de gaskamers.
Hoe God reageert volgens de Schrift? Niet zelden heel onverwacht: Hij erkent niet zelden dat de gelovige in kwestie gelijk heeft en vergoedt vaak nog het aangedane leed. Hij laat zichzelf slaan, staande op een rots, zodat er water vloeit voor de Israëlieten. Hij vergoedt Job alles tweevoudig, wat alleen een dief hoefde te doen. En als David na een onnodig fataal incident met de Ark deze weer parkeert bij dezelfde heidenen als waar het nu juist vandaan kwam, antwoordt God door dat Fillistijnse gezin te zegenen en niet te slaan met allerlei plagen.
Het lijkt er dus meer op dat zijn almacht soms meer in de weg staat dan dat het Hem voordeel geeft. Als schrijver kan Hij doen wat Hij wil, maar elke keuze houdt beperkingen in en met een wispelturige, afwezige God valt geen vriendschap te sluiten. Daar valt niet mee samen te werken en dan kun je net zo goed niet geloven. Zoiets als de zondvloed was buitengewoon disproportioneel, maar dat erkende God zelf ook naderhand. Daarom die regenboog en daarom ook Gods mildheid als Noach na die ramp troost zoekt in teveel drank. Hij beschermd zelfs zijn eerbaarheid door de spottende zonen te bestraffen.
De relatie tussen God en mens is dus een uniek samenspel waarin beiden elkaar uitdagen en verwachtingen van elkaar hebben. God is menselijk en de mens is goddelijk. Waarbij de kruisiging en dood van God zelf natuurlijk het absolute hoogtepunt én dieptepunt is van dit verhaal, de climax die alles plotseling in een helder licht zet en al Gods werkelijke bedoelingen openbaart. Vele verhalen en filosofieën die wij kennen leefden als het ware hier naar toe en doen dat nog steeds.
Ik weet niet of en hoeveel ketterijen ik nu per ongeluk zou hebben verkondigd, maar dit waren zo mijn gedachten bij onder meer het lezen van dit topic. Het christendom is inderdaad een heel menselijk verhaal, maar ik denk dat dat ook niet anders kan als je een menselijk God belijdt.

Eerst zeg je dat redelijkheid niet voldoende is en daarna zeg je dat je argumenten voldoende zijn. Maar goede argumenten zijn toch ook gebaseerd op redelijkheid?
Daarnaast ben ik tot nu toe niet heel erg onder de indruk van de huidige "discussiewijze" in Nederland. De harde lijn wordt inderdaad wel vaker ingezet, maar het resultaat is over het algemeen vooral dat de partijen nog dieper de hakken in het zand zetten en nog ferventer het eigen gelijk gaan propageren. Het werkt dus duidelijk niet.
Ik probeer niet zozeer redelijk te zijn, als wel praktisch. Zelfs nog zo praktisch, dat als bijvoorbeeld gereguleerde abortuswetgeving, met voldoende abortusloze alternatieven, aantoonbaar en duurzaam tot véél minder abortussen zou leiden dan een streng verbod, ik nog eerder voor die wetgeving zou willen stemmen. Mijn ideaal is immers een wereld zonder abortus, niet een wereld waar abortus verboden is.
Dus als een beschaafd debat over welk onderwerp ook ervoor zorgt dat er minder olie op het vuur wordt gegooid, zodat de andere partij enkel nog maar met normale argumenten kan komen, dan heeft die beschaving toch echt mijn voorkeur. Bij de ander een vervolgingscomplex aanwakkeren is volgens mij nooit een goed idee.
Ik ken deze spoormensen niet. Misschien zijn het in het echie juist wel heel zachtmoedige, redelijke mensen, waarmee je wel degelijk een goede boom hierover kunt opzetten. Ik bedoel, de SGP heeft ook zo haar voor mij nogal wezensvreemde ideeën, vervat in strenge sterke partijbeginselen, maar ik vind haar in de politiek wel één van de meer integere en ook stabielere partijen. En ook mijn eigen katholieke kerk kent een hele rits strenge geboden en verboden, maar uiteindelijk ook een mildere, pastorale benadering daarin. Letter en geest zijn niet zelden twee verschillende dingen.
Als een beweging dan openlijk haat zaait, discrimineert, oproept tot geweld en de democratie wil omverwerpen, dan kunnen we daar altijd nog het strafrecht op toepassen. Daar hebben we voldoende middelen voor, dus daar zie ik geen probleem in. Tot die tijd maar gewoon op werkzame wijze discussieren, met behoud van de normen en waarden die we nu juist zo graag uitdragen.

De laatste week was er op het forum een zeer negatieve stroming. Hoe dat komt?? M.i niet door de crew.
Ik ben het dan ook maar ten dele met Flash Gordons kritiek eens. Het topic sluiten was misschien niet nodig, maar de manier waarop we met elkaar omgingen was niet aan de crew te wijten maar aan ons zelf. Dus de hand in eigen boezem steken is voor ons als forum leden wel eens goed.
Ik heb gemerkt dat ik ook niet meer wilde reageren om de negatieve lading en voor mij persoonlijk kwam die niet van Flash Gordon af. Ik ken zijn soms boute manier van reageren maar ook de diepte waarmee hij mij iets geeft. Laten we onze talenten gebruiken, en elkaar als het kan waarderen. Ik zie hier op zich mensen die absoluut  zinvolle bijdragen leveren. Maar ik zie ook negativiteit en ik had zo'n houding van doei..ga lekker je gang. Ik neem me voor om die personen waar ik niet mee door één deur kan niet te negeren maar hun te bevragen.
Crew ja jullie doen je best, en jullie maken fouten net als iedereen. Maar toch; het was hier goed en het wordt weer goed. ik heb alle vertrouwen in jullie!!