Robert Frans

Er zijn twee soorten van kunnen: iets kunnen vanuit je technische mogelijkheden en iets kunnen vanuit je karakter. Zo kan ieder mens bijvoorbeeld gemakkelijk een puppy doodschoppen, omdat wij nu eenmaal sterker en groter zijn dan een puppy. Maar er zijn, als het goed is, maar weinig mensen die dat echt ook zouden kúnnen, dat over hun hart zouden kunnen krijgen of er ook maar aan kunnen denken zoiets verschrikkelijks te doen. Zij kunnen het dus werkelijk echt niet, ondanks hun sterkte en grootte.
Als dus gesteld wordt dat God niet kan liegen, dan wordt denk ik over het algemeen dan ook de tweede soort van kunnen bedoeld: natuurlijk kan God vanuit zijn onmipotentie glashard tegen ons liegen, maar Hij kan het niet over zijn Hart verkrijgen om dat te doen. God is liefde en zonder vertrouwen is geen volmaakte liefde mogelijk, dus vertrouwen we er volledig op dat God waarheid is en er dus geen enkele leugen in Hem kan bestaan. En wij worden ook uitgenodigd om op liefdevolle wijze zo eerlijk en betrouwbaar mogelijk te zijn.

Yep. De Crediblers gingen in die dagen van lente massaal op jacht en vele argeloze prooien werden gevangen. En niet weinigen zijn nog steeds geboeid en gebonden door de liefde.

Ik heb er zelfs eens een relatie aan overgehouden en ik niet alleen. Op een gegeven moment begon het zelfs erg knus te worden met al die liefdesstelletjes hier.

Voor mij persoonlijk niet. Recent nog een aflaat gekocht en ik volg nog steeds één van de zoveel varianten op de Romeinse ritus van voor die vervelende modernistische Trente vernieuwingen.

Maar zonder gekheid:
Wat die schrijver zegt heeft me net iets teveel weg van het idee dat de opwarming van de aarde veroorzaakt is door de afname van piraten. Of om het academisch te zeggen: Correlatie betekent niet automatisch causaliteit.

Maar terugkomend op de vraag:
Ja, dat heeft op de hele westerse kerk(en) invloed gehad. Niet alleen voor protestanten, maar ook voor katholieken. Trente was ook (deels) een reactie op de reformatie. Op mijn geloofsbeleving heeft het ook invloed gehad, het geloof wat ik van huis heb meegekregen is protestants. Dat maakt (als katholiek zijnde) natuurlijk nog steeds deel van me uit, ook al denk ik over sommige dingen nu wat anders.
In de tijd van de reformatie had mij betreft de geestelijkheid wat minder corrupt moeten zijn en heel wat geduldiger met een driftkikker als Luther om moeten gaan. En Luther had een wat stabielere persoonlijkheid moeten hebben en ipv inktpotten naar demonen te gooien. Veel wat Luther aanvakelijk zei en aan de deur spijkerde was katholiek gezien echt niet zo gek. De kerk was op dat moment ook enige tijd al een corrupte bende. De Kerk? Nee, tuurlijk niet, maar er zat onder haar gelederen een hoop foute figuren, tot bepaalde pausen aan toe. Er waren natuurlijk ook goede oprechte geestelijken.
Historisch gezien zie je dat er voor de reformatie een beweging ontstond die protesteerden tegen de misstanden binnen de Kerk en tegelijk een vroom oprecht geloofsleven voor stonden. De Moderne Devotie is er een belangrijk voorbeeld van. Dat waren helemaal geen protestanten zoals we ze nu kennen. Het waren katholieken die tegen de corruptie en misstanden waren. Bij de Reformatie heeft een deel zich losgebroken van de RKK (of zo je wil, uit de RKK getrapt) en een deel is binnen de RKK gebleven. Binnen de Katholieke Kerk heeft toen de Katholieke/contra Reformatie plaatsgevonden (denk aan concilie van trente). Enerzijds een reactie op de reformatie, maar anderzijds ook een hervorming van die misstanden binnen de Kerk. De hele aflaathandel is bijvoorbeeld keihard aangepakt en er zijn best verbanden te zien tussen de Katholieke reformatie en de moderne devotie. De Katholieke leer is daar niet zozeer veranderd, maar er is wel hard ingegrepen op het gebied van alle misstanden.

Mijn persoonlijke mening is dat Luther in deze tijd Katholiek gebleven zou zijn.

Ik hoorde eens een priester zeggen dat de grootste kracht van gebed is hoe het jezelf veranderd. Als dat waar is, dan kan gebed je zelfs helpen om tot actie over te gaan.

Ik denk ook niet dat er veel mensen zijn die ontzettend activistisch zijn, maar dat ze besluiten te bidden passief op de bankjes blijven zitten. Als dat zo zou zijn zou het leger des heils ook niet bestaan. Ik denk zelf dat als gebed er niet was, veel mensen op de bankjes zouden blijven zitten en klagen dat 'de hoge heren in Den Haag, euh, Washington' eens actie moeten ondernemen.

Kerken, niet "kerkelijken", hebben in Nederland het volste recht binnen eigen kring te regelen wat ze willen. En daarbij wordt de grondwet aardig ver opgerekt. 
Juridisch-historisch is het goed daarbij te bedenken dat we in Nederland drie "kerkelijke" varianten kennen:
De protestantse staatskerk. Hierbij bestond geen echte scheiding tussen kerk en staat. Het gevolg is dat typisch kerkelijke rechtsfeiten, zoals een huwelijkssluiting, tot de dag van vandaag juridisch niet via de betreffende kerk lopen, maar via het burgerlijk recht. De RKK. Hoewel deze een tijd ernstig onderdrukt is geweest, en nooit de status heeft herkregen die ze daarvoor had, is haar historische positie die van een met de burgerlijke overheid gelijkwaardige jurisdictie. Dat heeft tot de dag van vandaag restanten in het burgerlijk recht (een rechtspersoon naar katholiek recht heeft op basis van het burgerlijk wetboek automatisch ook rechtspersoonlijkheid naar burgerlijk recht), en het voortbestaan van de katholieke jurisdictie binnen de landsgrenzen van Nederland, slechts ingeperkt door de grondwet. Dat betekent dat typische kerkelijke rechtsfeiten, zoals een huwelijkssluiting, onderworpen zijn aan het kerkelijk recht. Overigens heeft de Nederlandse wetgever daarbij wel voorrang vereist: een kerkelijk huwelijk mag niet gesloten worden tussen twee personen die niet al burgerlijk gehuwd zijn. Maar beide huwelijken zijn volstrekt los van elkaar geregeld. Zo kan men voor de burgerlijke wet ongehuwd zijn na een echtscheiding, terwijl men voor de kerkelijke wet gehuwd blijft. Andersom zal niemand de nietigheid van een burgerlijk huwelijk inroepen, terwijl dit bij kerkelijke huwelijken met regelmaat voorkomt. De andere kerkelijke gemeenschappen. Deze hebben een tussenvorm. Zo bestaat hier ook de automatische rechtspersoonlijkheid van bij eigen recht opgerichte rechtspersonen, maar veelal niet het eigen huwelijk.  En nu concreet: het non-discriminatiebeginsel van GW artikel 1 is primair gericht op het handelen van de overheid. In zoverre de kerkelijke overheid daarbij zou worden inbegrepen, laat jurisprudentie zien dat de burgerlijke rechter zich niet mengt in de invulling hiervan binnen kerken. Een in katholieke kring nog wel bekende zaak betrof een dame die toelating eiste tot de diaken-opleiding van het seminarie van Den Bosch. Het bisdom weigerde die toelating, en de rechter ging daarin mee, met als argument dat het de RKK vrij staat mensen tot een opleiding te weigeren als vooraf toch al vast staat dat zij deze nooit kunnen voltooien. En de reden van die onmogelijkheid was in dit geval natuurlijk geen andere dan dat de dame een dame was.
Maar een school is geen kerk, maar een openbare nutsvoorziening die invulling geeft aan een wettelijke taak, en de nakoming van een wettelijke plicht van ouders. Dat we scholen op levensbeschouwelijke grondslag toestaan betekent dat de school vrij veel ruimte heeft om die grondslag uit te dragen. Van een docent mag dus, vanzelfsprekend in ons bestel, gevraagd worden bijvoorbeeld geen "hedonistische propaganda" te maken (wat dat in hemelsnaam ook mag wezen). Als RK school mag ik dus wel van een docent vragen les te geven over de gevaren van seks voor het huwelijk, maar of diezelfde docent in zijn of haar vrije tijd tekeer gaat als de konijnen, moet deze docent volledig zelf weten. 
Kan een rechts-radicaal maatschappijleer onderwijzen? Kan een homo les geven op een refo-school? Gaat het die scholen ene moer aan?
Scholen mogen, en moeten, bewaken dat het onderwijs van kwalitatief voldoende niveau is (dus bij biologie braaf biologie onderwijzen en niet stiekem een specifieke Bijbel-interpretatie) en past binnen de gekozen grondslag. Zij mogen niet om het enkele feit dat een medewerker zich buiten de school beweegt buiten de normen van die grondslag, die medewerker weigeren, ontslaan, etc.

Als ik daar een eigen kijk op mag geven: de wil tot wereldverbetering is zeker een nobele wil, maar kan ook veel gevaren opleveren. Het kan je hoogmoedig maken, wettisch en te veeleisend voor jezelf. Zodra je namelijk gelooft dat jouw ideologie of leefwijze daadwerkelijk de wereld gaat verbeteren als iedereen net zo denkt of leeft, dan heb je natuurlijk het brandende verlangen dat iedereen daadwerkelijk zo doet. En het verlangen om de wereld zo te vormen, samen met gelijkgestemden, dat andersdenkenden dat inderdaad gaan doen. Desnoods onvrijwillig, als je daarvoor hartstochtelijk genoeg bent in je streven.
Het verlangen kan daardoor heel veeleisend en compromisloos worden: iets afdoen aan je streven zou dan verraad zijn aan je verlangen en aan de wereld op zich. Mensen die met je hierin optrokken, maar uiteindelijk toch weer de eigen weg gaan, kunnen aanvoelen als verraders, ook als hun redenen op zich legitiem zijn. En als het constant aanhouden van de gestelde hoge eisen niet altijd even goed lukt, of als je door je hoge idealen des te meer geconfronteerd wordt met ogenschijnlijke onverschilligheid en kwaad, dan kun je daardoor verbitterd en vermoeid raken.
De weg van Christus is daarom ook allereerst een innerlijke, geestelijke weg. Zoek eerst het Rijk Gods en al het andere zal je dan gegeven worden. Je wil moet zich niet verplaatsen naar de wereld, maar naar God, naar het behagen van uitsluitend Hem. Je zult Hem dan ervaren als een barmhartige Vader, die jouw heil voor ogen heeft en het heil van je naasten. Zijn idealen zijn hoog en zijn geboden zijn streng, zeer zeker, maar Hij weet dat wij zondaren zijn, zwak van geest, en nodigt ons daarom uit om allereerst bescheiden, liefdevol en zachtmoedig te zijn in ons streven en ons doen. Oók jegens andere mensen.
Je verbetert de wereld dus al door Christus na te volgen in gebed, sacrament en naastenliefde. Door in je eigen omgeving, naar de roeping die je ontvangen hebt, een licht te zijn. Sommige mensen worden geroepen om de missie in te gaan en dus daadwerkelijk in arme landen hele dorpen te bouwen en mensen te voeden, maar anderen worden geroepen om hun eigen werk thuis zo goed en edelmoedig mogelijk te verrichten. Je hoeft dus niet de wereld te verbeteren, maar enkel ervoor te zorgen dat je een goed christen bent, of een goed mens in het algemeen, en je eigen strijd tegen de zonde in jezelf voert.

Als je echter alléén bijbelteksten of verwijzingen ernaar in je post plaatst, zonder verdere content, dan zal daar over het algemeen ook op gemodereerd worden. Zomaar teksten, filmpjes, afbeeldingen of links plaatsen zonder enige toelichting heet inderdaad argumenting by link en is niet toegestaan.
De bedoeling hier is namelijk dat je in eigen woorden schrijft wat je wil zeggen en dat links of citaten enkel ter ondersteuning zijn van je betoog. We zijn immers op dat moment in discussie met jou, niet met een artikel of video. Je hoeft dan ook niet steeds geheel Q te citeren als je over Q schrijft, maar kunt ook gewoon relevante delen eruit citeren die je schrijven dus aanvullen. Dat doen users hier immers ook altijd als ze uit de Schrift citeren.
Het is gelukkig dan ook vrij eenvoudig te testen of je post argumenting by link is of niet, namelijk door (in gedachten) alle links, citaten en video's uit de post te verwijderen. Kunnen users dan nog steeds al je argumenten volgen en blijft je betoog dus in zijn geheel overeind staan, dan is het geen argumenting by link. Blijft er echter weinig tot geen content over, of ontbreken er een of meerdere door jou gewenste argumenten, dan is het wél (deels) argumenting by link.
Je post moet dus geheel op zichzelf staan en goed te volgen zijn, ook zonder citaten, links en video's. En ook als een artikel al je argumenten al bevat, zul je deze toch gewoon moeten samenvatten of optekenen in je eigen woorden, met de link als ondersteuning.

Als je echter alléén bijbelteksten of verwijzingen ernaar in je post plaatst, zonder verdere content, dan zal daar over het algemeen ook op gemodereerd worden. Zomaar teksten, filmpjes, afbeeldingen of links plaatsen zonder enige toelichting heet inderdaad argumenting by link en is niet toegestaan.
De bedoeling hier is namelijk dat je in eigen woorden schrijft wat je wil zeggen en dat links of citaten enkel ter ondersteuning zijn van je betoog. We zijn immers op dat moment in discussie met jou, niet met een artikel of video. Je hoeft dan ook niet steeds geheel Q te citeren als je over Q schrijft, maar kunt ook gewoon relevante delen eruit citeren die je schrijven dus aanvullen. Dat doen users hier immers ook altijd als ze uit de Schrift citeren.
Het is gelukkig dan ook vrij eenvoudig te testen of je post argumenting by link is of niet, namelijk door (in gedachten) alle links, citaten en video's uit de post te verwijderen. Kunnen users dan nog steeds al je argumenten volgen en blijft je betoog dus in zijn geheel overeind staan, dan is het geen argumenting by link. Blijft er echter weinig tot geen content over, of ontbreken er een of meerdere door jou gewenste argumenten, dan is het wél (deels) argumenting by link.
Je post moet dus geheel op zichzelf staan en goed te volgen zijn, ook zonder citaten, links en video's. En ook als een artikel al je argumenten al bevat, zul je deze toch gewoon moeten samenvatten of optekenen in je eigen woorden, met de link als ondersteuning.

Jawel die bestaat in Word:
Ctrl+Shift+spatie
Dat geeft een harde spatie.

Je stelt dit als een feit, terwijl dat puur je eigen geloof erover is. Wij weten namelijk wel degelijk wat Christus van de mens vraagt en laten waarheid niet afhangen van of jij het er wel of niet mee eens bent. Daarom is niet iedereen die Christus meent te volgen een christen, maar alleen zij die minimaal de basisbeginselen van zijn leer onderschrijven, zoals uiteengezet door alle christelijke kerken en kerkgemeenschappen. Christus' waarheid is niet relatief en er valt niet mee te onderhandelen: je gelooft Hem of je gelooft Hem niet.
En mocht je nu tegenwerpen dat dat weer "slechts" mijn geloof zou zijn: klopt slechts voor een deel. Het is namelijk niet enkel mijn geloof, maar dat van miljarden christenen wereldwijd, verspreid over vele kerken en kerkgemeenschappen, over vele eeuwen, naties en culturen, zowel in de hemel als op aarde.

"Het bloed der martelaren is het zaad der kerk."
-H. Cyprianus
En dit klopt ook wel weer. Volgens mij probeert China heel erg een weg te vinden in het behouden van de eenheid van het land en het toelaten van vrijheid op zowel levensbeschouwelijk als economisch gebied. En dat is best ingewikkeld, in zo'n groot land met zo'n enorm complexe geschiedenis en verschillende uiteenlopende, elkaar vaak bijtende culturen en groeperingen.
Zij doet daar zowel hele goede, positieve dingen in als hele problematische. China is mijns inziens dan ook zéker niet te vergelijken met Noord-Korea, want zij probeert wél oprecht goed voor haar volk te zorgen en gunt haar volk wel degelijk veel meer vrijheid om een normaal, burgerlijk bestaan op te bouwen.

Zelf bid ik dagelijks de getijden, of althans de lauden, vespers en completen. Het geeft inderdaad structuur aan de dag en het heeft iets rustgevends om gewoon zonder al teveel poespas de psalmen te bidden. Op een gegeven moment komt er dan ook een soort ritmische cadans in, iets wat het getijdenboek zelf ook al aangeeft. Ook vier je daarmee automatisch de kerkelijke tijden en feesten net wat actiever en de getijden sluiten ook mooi aan op de mis, met name op zon- en feestdagen.
Het bijzondere daarbij is dat tezamen met mij vele andere gelovigen hetzelfde gebed bidden, zodat het toch een vorm van samen bidden is, ononderbroken de wereld over. Het bemoedigt mij ook dat ik niet de enige leek ben die zo gek is de getijden te bidden, maar dat het er steeds meer (lijken te) zijn.
Ook het principe dat het Christus zelf is die de psalmen bidt fascineert mij nogal, omdat dan zowel de psalmen als Christus zelf soms in een heel ander licht komen te staan en omdat het gebed zo daadwerkelijk een dialoog is tussen mij en Hem. Vooral ook omdat ik de woorden niet zelf gekozen heb, maar deze door de liturgie worden aangereikt. Iets wat ik ook wel handig vind, want ik ben niet zo heel goed in het vrije mondgebed en houd de eigen intenties bij de slotgebeden dan ook graag kort.
En soms vind ik het wel een mooi idee dat bij bijvoorbeeld een psalm vol leed ik misschien niet eens zozeer voor mijzelf bid, maar voor iemand anders op de wereld, vol lijden, die door dit gebed zo de stem krijgt die hijzelf misschien niet meer kan laten horen.
Niet dat het gebed altijd even vurig wordt verricht, maar dat hoeft ook niet. Mijns inziens is het echt van belang dat je sowieso dagelijks bidt, hoe dan ook, al bid je dan slechts het onzevader. Het gebed is geestelijk voedsel, nodig om te groeien in Christus, en net als bij gewone maaltijden, is de ene maaltijd lekkerder en liefdevoller bereid dan de andere. En heb je de ene dag meer zin in koken dan de andere.
Je kunt echter beter dagelijks een simpel maal eten, dan enkel eens in de paar weken een buitengewoon lekkere maaltijd. Van het eerste blijf je leven, van het laatste ga je uiteindelijk dood. Dagelijks bidden dus, Hem navolgen in je dagelijks bestaan, en de rest aan God overlaten. Ik merk dan ook dat ik het toch een beetje mis, als ik een gebed eens niet heb kunnen verrichten.
Wat betreft de rozenkrans: ik vind het echt een prachtig gebed, ik weet dat Kerk en heiligen er veel zegeningen aan toebedelen, dat Maria er blij van wordt en ik heb ook meerdere malen echt serieus geprobeerd om dagelijks ofwel regelmatig de rozenkrans te bidden. Maar het is toch niet echt mijn vorm van bidden. Ik vind het eerder vermoeiend dan inspirerend.
Misschien komt dat ooit nog, misschien ook wel niet, maar tot die tijd zal ik braaf genoegen nemen met het getijdengebed. Daar zullen ongetwijfeld ook wel een aantal zegeningen aan vastzitten, anders zou het immers niet ingesteld zijn als gebed van de Kerk en zou zij leken vandaag de dag niet aanmoedigen om het te bidden.

Je stelt dit als een feit, terwijl dat puur je eigen geloof erover is. Wij weten namelijk wel degelijk wat Christus van de mens vraagt en laten waarheid niet afhangen van of jij het er wel of niet mee eens bent. Daarom is niet iedereen die Christus meent te volgen een christen, maar alleen zij die minimaal de basisbeginselen van zijn leer onderschrijven, zoals uiteengezet door alle christelijke kerken en kerkgemeenschappen. Christus' waarheid is niet relatief en er valt niet mee te onderhandelen: je gelooft Hem of je gelooft Hem niet.
En mocht je nu tegenwerpen dat dat weer "slechts" mijn geloof zou zijn: klopt slechts voor een deel. Het is namelijk niet enkel mijn geloof, maar dat van miljarden christenen wereldwijd, verspreid over vele kerken en kerkgemeenschappen, over vele eeuwen, naties en culturen, zowel in de hemel als op aarde.

Het bijzondere is dat waarschijnlijk beide zienswijzen juist zijn. Op de heuvel stonden inderdaad enkel stevige, honderden kilo's zware palen, stevig verankerd in de grond. Maar de veroordeelden droegen de veel lichtere dwarsbalk op hun schouders en deze werd, nadat de veroordeelde eraan vastgenageld of gebonden was, met een pen-gatverbinding aan de paal bevestigd. Voeten vast aan de paal en klaar. Het kruis had dus eigenlijk een T-vorm. Er waren wel "echte" kruisvormen, maar die waren te onpraktisch om vaker dan heel soms te gebruiken.
Sorry, kon het even niet laten.

"Het bloed der martelaren is het zaad der kerk."
-H. Cyprianus
En dit klopt ook wel weer. Volgens mij probeert China heel erg een weg te vinden in het behouden van de eenheid van het land en het toelaten van vrijheid op zowel levensbeschouwelijk als economisch gebied. En dat is best ingewikkeld, in zo'n groot land met zo'n enorm complexe geschiedenis en verschillende uiteenlopende, elkaar vaak bijtende culturen en groeperingen.
Zij doet daar zowel hele goede, positieve dingen in als hele problematische. China is mijns inziens dan ook zéker niet te vergelijken met Noord-Korea, want zij probeert wél oprecht goed voor haar volk te zorgen en gunt haar volk wel degelijk veel meer vrijheid om een normaal, burgerlijk bestaan op te bouwen.

Ik kom zelf met regelmaat in Chinese kerken, zowel in Nederland als in China. In Nederland zij an zij met Chinezen wiens vader als pastoor van een 'ondergrondse kerk' in de gevangenis zit als met Chinezen die net flinke hulp van de overheid hebben gehad een nieuwe, grotere kerk te bouwen. De situatie is zeer gecompliceerd, en ik zou er boeken vol over kunnen schrijven. Volgens mij is e.e.a. vooral afhankelijk van de lokale overheid. De link tussen Beijing en e.o.a. dorpje in the middle of nowhere is er vaak niet. Lokale overheden doen vaak maar wat. Uiteraard bid ik voor deze situatie, maar ik pas er voor om dit soort zaken klakkeloos aan te nemen, laat staan te projecteren als iets dat methodisch door de centale overheid wordt uitgedragen.
Het zou mooi zijn als we i.i.g. voor onze broeders en zusters daar zouden kunnen bidden!

Ik weet niet of er interesse is voor de baptistische insteek, die ik vanuit mijn baptistenverleden nog wel ken. Dat kan misschien ook een interessant, protestants licht op de zaak geven.
Het bijzondere is namelijk dat binnen het baptisme dit regeltje nog best actueel was, althans, toen ik nog baptist was. Om dat te begrijpen, is het goed om te weten hoe het baptisme in Nederland georganiseerd is.
Baptistengemeenten zijn namelijk in principe zelfstandig en functioneren als verenigingen; ze houden ledenvergaderingen over zowel theologische als huishoudelijke kwesties, beroepen zelf hun voorgangers en kerkeraadsleden en ze bepalen zelf tot op zekere hoogte hoe ze de eredienst vieren en welke eigen tradities ze daarbij aanhouden. Alleen doop en avondmaal zijn aan enige gemeenschappelijke voorschriften gebonden.
Je hebt daarbij gemeenten die aangesloten zijn bij de Unie van Baptistengemeenten in Nederland, maar deze functioneerd meer als een dienstencentrum, die onder meer baptistenvoorgangers opleidt, en heeft dus geen synodale status. Ze kent echter wel de jaarlijke Algemene Vergadering, om de landelijke, bestuurlijke en deels ook theologische koers vast te stellen. Je hebt echter ook gemeenten die daar niet bij horen, de zogenoemde vrije baptistengemeenten, en die zijn dus ook niet gebonden aan de gemeenschappelijke voorschriften en basisbeginselen van de Unie.
Lid van een gemeente wordt je in principe door het doopsel, mits deze geldig is toegediend volgens de beginselen van het baptisme, dus uit eigen vrije wil en door volledige onderdompeling. Het doopsel kan dus ook in een andere kerkgemeenschap worden toegediend, maar dus niet als je als kind gedoopt werd.
Het baptisme koppelt het christen-zijn dus heel direct aan het lid zijn van de plaatselijke gemeente, met alle rechten en verantwoordelijkheden die je er als lid hebt. Aan de andere kant echter erkent het baptisme vrijwel alle andere kerkgemeenschappen, inclusief de katholieke Kerk, als medekerken en hun leden dus ook als broeders en zusters in het geloof, gedoopt of niet gedoopt.
Ze heeft dus een inclusivistische kijk op de Gemeente van Christus: die overstijgt alle kerkmuren en bestaat uit alle ware christenen die binnen hun kerken of gemeenten Christus oprecht proberen na te volgen. Zij ziet zichzelf, nuances daargelaten, dus als één van de gemeenten die zo bijbels mogelijk proberen te leven en niet als de enige of de ware gemeente.
Nochtans blijven mensen mensen, dus ook binnen het baptisme heb je verschillende ideeën, discussies en stromingen. De discussie over de verhouding tussen de plaatselijke en de universele Gemeente werd in mijn tijd dan ook zeker nog wel gevoerd, ook op landelijk niveau. En hier komt Paulus om de hoek kijken.
De "Paulusgangers" hechtten dan vooral veel belang aan de zelfstandigheid en de urgentie van de plaatselijke gemeente, vonden dan ook niet alle kerken even legitiem en wilden ook liever niet teveel bemoeienis van de Unie.
De "Appolosgangers" legden meer de nadruk op het baptisme in het algemeen en haar identiteit binnen het Nederlands kerkelijk landschap; zij zagen het baptisme meestal dan vrij nadrukkelijk ook als het meest bijbels en juist.
De "Petrusgangers" vonden al die kerkmuren maar hinderlijk en waren dus vooral de inclusivistische visie toegedaan; gereformeerden hoefden dan ook niet baptistisch te worden of omgekeerd en men kon dan ook prima samen erediensten houden en het avondmaal vieren.
De "Christusgangers" waren van mening dat kerken en gemeenten helemaal niet nodig waren om Christus na te volgen; Hem alleen is genoeg en al het andere leidt enkel maar van Hem af.
Dit uitte zich dan in discussies over hoe streng de verbintenis doopsel-lidmaatschap zou moeten zijn, of al die voorschriften, plaatselijk of landelijk, werkelijk zo nodig waren, over de moreel die in de gemeente diende te heersen, over hoe ver oecumene diende te gaan, etc. Paulus waarschuwt in zijn brief dus allevier de groepen, niet enkel de eerste drie, en geeft aan dat de Gemeente in alle toonaarden bestaat en elke toon de muziek maakt.
Christus is niet gebonden aan kerken en gemeenten, maar wij hebben ze wel nodig en Hij spreekt wel door hen heen. Zowel de plaatselijke als de universele Gemeente is van belang, zowel de eigen identiteit als die van de ander, maar Christus is degene die dit alles voedt en leidt.
Je mag dus de Gemeente niet afwijzen, je mag niet doen alsof enkel het baptisme het helemaal juist heeft, je mag je niet zomaar losmaken van de plaatselijke gemeenten en je moet altijd voor ogen houden voor wie je het doet. Allevier de lagen zijn nodig en je moet elkaar daarover dus niet in de haren vliegen en je eigen voorkeuren niet als de meest zuivere of bijbelse verkondigen.

Ik weet niet of er interesse is voor de baptistische insteek, die ik vanuit mijn baptistenverleden nog wel ken. Dat kan misschien ook een interessant, protestants licht op de zaak geven.
Het bijzondere is namelijk dat binnen het baptisme dit regeltje nog best actueel was, althans, toen ik nog baptist was. Om dat te begrijpen, is het goed om te weten hoe het baptisme in Nederland georganiseerd is.
Baptistengemeenten zijn namelijk in principe zelfstandig en functioneren als verenigingen; ze houden ledenvergaderingen over zowel theologische als huishoudelijke kwesties, beroepen zelf hun voorgangers en kerkeraadsleden en ze bepalen zelf tot op zekere hoogte hoe ze de eredienst vieren en welke eigen tradities ze daarbij aanhouden. Alleen doop en avondmaal zijn aan enige gemeenschappelijke voorschriften gebonden.
Je hebt daarbij gemeenten die aangesloten zijn bij de Unie van Baptistengemeenten in Nederland, maar deze functioneerd meer als een dienstencentrum, die onder meer baptistenvoorgangers opleidt, en heeft dus geen synodale status. Ze kent echter wel de jaarlijke Algemene Vergadering, om de landelijke, bestuurlijke en deels ook theologische koers vast te stellen. Je hebt echter ook gemeenten die daar niet bij horen, de zogenoemde vrije baptistengemeenten, en die zijn dus ook niet gebonden aan de gemeenschappelijke voorschriften en basisbeginselen van de Unie.
Lid van een gemeente wordt je in principe door het doopsel, mits deze geldig is toegediend volgens de beginselen van het baptisme, dus uit eigen vrije wil en door volledige onderdompeling. Het doopsel kan dus ook in een andere kerkgemeenschap worden toegediend, maar dus niet als je als kind gedoopt werd.
Het baptisme koppelt het christen-zijn dus heel direct aan het lid zijn van de plaatselijke gemeente, met alle rechten en verantwoordelijkheden die je er als lid hebt. Aan de andere kant echter erkent het baptisme vrijwel alle andere kerkgemeenschappen, inclusief de katholieke Kerk, als medekerken en hun leden dus ook als broeders en zusters in het geloof, gedoopt of niet gedoopt.
Ze heeft dus een inclusivistische kijk op de Gemeente van Christus: die overstijgt alle kerkmuren en bestaat uit alle ware christenen die binnen hun kerken of gemeenten Christus oprecht proberen na te volgen. Zij ziet zichzelf, nuances daargelaten, dus als één van de gemeenten die zo bijbels mogelijk proberen te leven en niet als de enige of de ware gemeente.
Nochtans blijven mensen mensen, dus ook binnen het baptisme heb je verschillende ideeën, discussies en stromingen. De discussie over de verhouding tussen de plaatselijke en de universele Gemeente werd in mijn tijd dan ook zeker nog wel gevoerd, ook op landelijk niveau. En hier komt Paulus om de hoek kijken.
De "Paulusgangers" hechtten dan vooral veel belang aan de zelfstandigheid en de urgentie van de plaatselijke gemeente, vonden dan ook niet alle kerken even legitiem en wilden ook liever niet teveel bemoeienis van de Unie.
De "Appolosgangers" legden meer de nadruk op het baptisme in het algemeen en haar identiteit binnen het Nederlands kerkelijk landschap; zij zagen het baptisme meestal dan vrij nadrukkelijk ook als het meest bijbels en juist.
De "Petrusgangers" vonden al die kerkmuren maar hinderlijk en waren dus vooral de inclusivistische visie toegedaan; gereformeerden hoefden dan ook niet baptistisch te worden of omgekeerd en men kon dan ook prima samen erediensten houden en het avondmaal vieren.
De "Christusgangers" waren van mening dat kerken en gemeenten helemaal niet nodig waren om Christus na te volgen; Hem alleen is genoeg en al het andere leidt enkel maar van Hem af.
Dit uitte zich dan in discussies over hoe streng de verbintenis doopsel-lidmaatschap zou moeten zijn, of al die voorschriften, plaatselijk of landelijk, werkelijk zo nodig waren, over de moreel die in de gemeente diende te heersen, over hoe ver oecumene diende te gaan, etc. Paulus waarschuwt in zijn brief dus allevier de groepen, niet enkel de eerste drie, en geeft aan dat de Gemeente in alle toonaarden bestaat en elke toon de muziek maakt.
Christus is niet gebonden aan kerken en gemeenten, maar wij hebben ze wel nodig en Hij spreekt wel door hen heen. Zowel de plaatselijke als de universele Gemeente is van belang, zowel de eigen identiteit als die van de ander, maar Christus is degene die dit alles voedt en leidt.
Je mag dus de Gemeente niet afwijzen, je mag niet doen alsof enkel het baptisme het helemaal juist heeft, je mag je niet zomaar losmaken van de plaatselijke gemeenten en je moet altijd voor ogen houden voor wie je het doet. Allevier de lagen zijn nodig en je moet elkaar daarover dus niet in de haren vliegen en je eigen voorkeuren niet als de meest zuivere of bijbelse verkondigen.

Ik weet niet of er interesse is voor de baptistische insteek, die ik vanuit mijn baptistenverleden nog wel ken. Dat kan misschien ook een interessant, protestants licht op de zaak geven.
Het bijzondere is namelijk dat binnen het baptisme dit regeltje nog best actueel was, althans, toen ik nog baptist was. Om dat te begrijpen, is het goed om te weten hoe het baptisme in Nederland georganiseerd is.
Baptistengemeenten zijn namelijk in principe zelfstandig en functioneren als verenigingen; ze houden ledenvergaderingen over zowel theologische als huishoudelijke kwesties, beroepen zelf hun voorgangers en kerkeraadsleden en ze bepalen zelf tot op zekere hoogte hoe ze de eredienst vieren en welke eigen tradities ze daarbij aanhouden. Alleen doop en avondmaal zijn aan enige gemeenschappelijke voorschriften gebonden.
Je hebt daarbij gemeenten die aangesloten zijn bij de Unie van Baptistengemeenten in Nederland, maar deze functioneerd meer als een dienstencentrum, die onder meer baptistenvoorgangers opleidt, en heeft dus geen synodale status. Ze kent echter wel de jaarlijke Algemene Vergadering, om de landelijke, bestuurlijke en deels ook theologische koers vast te stellen. Je hebt echter ook gemeenten die daar niet bij horen, de zogenoemde vrije baptistengemeenten, en die zijn dus ook niet gebonden aan de gemeenschappelijke voorschriften en basisbeginselen van de Unie.
Lid van een gemeente wordt je in principe door het doopsel, mits deze geldig is toegediend volgens de beginselen van het baptisme, dus uit eigen vrije wil en door volledige onderdompeling. Het doopsel kan dus ook in een andere kerkgemeenschap worden toegediend, maar dus niet als je als kind gedoopt werd.
Het baptisme koppelt het christen-zijn dus heel direct aan het lid zijn van de plaatselijke gemeente, met alle rechten en verantwoordelijkheden die je er als lid hebt. Aan de andere kant echter erkent het baptisme vrijwel alle andere kerkgemeenschappen, inclusief de katholieke Kerk, als medekerken en hun leden dus ook als broeders en zusters in het geloof, gedoopt of niet gedoopt.
Ze heeft dus een inclusivistische kijk op de Gemeente van Christus: die overstijgt alle kerkmuren en bestaat uit alle ware christenen die binnen hun kerken of gemeenten Christus oprecht proberen na te volgen. Zij ziet zichzelf, nuances daargelaten, dus als één van de gemeenten die zo bijbels mogelijk proberen te leven en niet als de enige of de ware gemeente.
Nochtans blijven mensen mensen, dus ook binnen het baptisme heb je verschillende ideeën, discussies en stromingen. De discussie over de verhouding tussen de plaatselijke en de universele Gemeente werd in mijn tijd dan ook zeker nog wel gevoerd, ook op landelijk niveau. En hier komt Paulus om de hoek kijken.
De "Paulusgangers" hechtten dan vooral veel belang aan de zelfstandigheid en de urgentie van de plaatselijke gemeente, vonden dan ook niet alle kerken even legitiem en wilden ook liever niet teveel bemoeienis van de Unie.
De "Appolosgangers" legden meer de nadruk op het baptisme in het algemeen en haar identiteit binnen het Nederlands kerkelijk landschap; zij zagen het baptisme meestal dan vrij nadrukkelijk ook als het meest bijbels en juist.
De "Petrusgangers" vonden al die kerkmuren maar hinderlijk en waren dus vooral de inclusivistische visie toegedaan; gereformeerden hoefden dan ook niet baptistisch te worden of omgekeerd en men kon dan ook prima samen erediensten houden en het avondmaal vieren.
De "Christusgangers" waren van mening dat kerken en gemeenten helemaal niet nodig waren om Christus na te volgen; Hem alleen is genoeg en al het andere leidt enkel maar van Hem af.
Dit uitte zich dan in discussies over hoe streng de verbintenis doopsel-lidmaatschap zou moeten zijn, of al die voorschriften, plaatselijk of landelijk, werkelijk zo nodig waren, over de moreel die in de gemeente diende te heersen, over hoe ver oecumene diende te gaan, etc. Paulus waarschuwt in zijn brief dus allevier de groepen, niet enkel de eerste drie, en geeft aan dat de Gemeente in alle toonaarden bestaat en elke toon de muziek maakt.
Christus is niet gebonden aan kerken en gemeenten, maar wij hebben ze wel nodig en Hij spreekt wel door hen heen. Zowel de plaatselijke als de universele Gemeente is van belang, zowel de eigen identiteit als die van de ander, maar Christus is degene die dit alles voedt en leidt.
Je mag dus de Gemeente niet afwijzen, je mag niet doen alsof enkel het baptisme het helemaal juist heeft, je mag je niet zomaar losmaken van de plaatselijke gemeenten en je moet altijd voor ogen houden voor wie je het doet. Allevier de lagen zijn nodig en je moet elkaar daarover dus niet in de haren vliegen en je eigen voorkeuren niet als de meest zuivere of bijbelse verkondigen.

Een leven zonder mythen lijkt mij echter nogal saai. Dan zit je alleen met droge feiten opgescheept. Mythen leveren kunst, literatuur, poëzie en vooral eerbied en verwondering voor het mysterie op. Zij kennen diepe betekenissen en gelaagdheden die verder gaan dan wij kunnen uitdrukken. Mythen zijn dan ook niet zomaar verhalen, maar gecodeerde boodschappen die een diepe waarheid willen onthullen voor hen die er open voor staan. En zij geven zin en betekenis aan ons zoeken naar waarheid en liefde, op welk gebied ook. Zij die oren hebben, hore.
Ik denk ook niet dat het met plagiaat te maken heeft, maar met herkenning, met dat die verhalen resoneerden in onze ervaringen. Anderssoortig voorbeeld ter verduidelijking: ik las laatst een artikel over hoe mensen 11 september als een soort vervulling van rampenfilms ervaarden, ofwel van films waarin monsters een stad verwoesten. Alles wat zij in bioscopen, in boeken en theaters daaromtrent zagen, werd ineens afschuwelijke werkelijkheid, werd ineens angstwekkend echt. De stad werd werkelijk aangevallen door een groots, ongrijpbaar monster.
Betekent dit dan dat deze films 11 september voorspelden, alsof 11 september al die tijd op het punt stond te gebeuren? Vast niet; de regisseurs wilden gewoon spannende verhalen op film zetten, met lekker veel actie, rondvliegend puin en wellicht nog een aardige boodschap over samenwerken, liefde en overleven. Maar toch bleken die films plotseling indirect of zelfs directer (denk aan films over terroristische aanslagen!) heel erg over 11 september te gaan. Alsof 11 september daadwerkelijk die films "vervulde." Film is werkelijkheid geworden.
Plato schreef al in één van zijn werken wat er zou gebeuren als een volmaakt rechtvaardig mens in een onrechtvaardige wereld zou komen: deze persoon zou uiteindelijk gedood worden. Verschillende godsdiensten verhalen over dood en verrijzenis van goden en seizoenen, over graangoden, offermaaltijden en zelfs over goden waarmee mensen konden huwen. Als dan het Evangelie in de wereld komt, is het daardoor volstrekt niet vreemd dat op dezelfde gronden mensen in Hem herkennen wat zij al die tijd al indirect wisten en ervaarden. En mensen dat nu nog steeds doen.

Een leven zonder mythen lijkt mij echter nogal saai. Dan zit je alleen met droge feiten opgescheept. Mythen leveren kunst, literatuur, poëzie en vooral eerbied en verwondering voor het mysterie op. Zij kennen diepe betekenissen en gelaagdheden die verder gaan dan wij kunnen uitdrukken. Mythen zijn dan ook niet zomaar verhalen, maar gecodeerde boodschappen die een diepe waarheid willen onthullen voor hen die er open voor staan. En zij geven zin en betekenis aan ons zoeken naar waarheid en liefde, op welk gebied ook. Zij die oren hebben, hore.
Ik denk ook niet dat het met plagiaat te maken heeft, maar met herkenning, met dat die verhalen resoneerden in onze ervaringen. Anderssoortig voorbeeld ter verduidelijking: ik las laatst een artikel over hoe mensen 11 september als een soort vervulling van rampenfilms ervaarden, ofwel van films waarin monsters een stad verwoesten. Alles wat zij in bioscopen, in boeken en theaters daaromtrent zagen, werd ineens afschuwelijke werkelijkheid, werd ineens angstwekkend echt. De stad werd werkelijk aangevallen door een groots, ongrijpbaar monster.
Betekent dit dan dat deze films 11 september voorspelden, alsof 11 september al die tijd op het punt stond te gebeuren? Vast niet; de regisseurs wilden gewoon spannende verhalen op film zetten, met lekker veel actie, rondvliegend puin en wellicht nog een aardige boodschap over samenwerken, liefde en overleven. Maar toch bleken die films plotseling indirect of zelfs directer (denk aan films over terroristische aanslagen!) heel erg over 11 september te gaan. Alsof 11 september daadwerkelijk die films "vervulde." Film is werkelijkheid geworden.
Plato schreef al in één van zijn werken wat er zou gebeuren als een volmaakt rechtvaardig mens in een onrechtvaardige wereld zou komen: deze persoon zou uiteindelijk gedood worden. Verschillende godsdiensten verhalen over dood en verrijzenis van goden en seizoenen, over graangoden, offermaaltijden en zelfs over goden waarmee mensen konden huwen. Als dan het Evangelie in de wereld komt, is het daardoor volstrekt niet vreemd dat op dezelfde gronden mensen in Hem herkennen wat zij al die tijd al indirect wisten en ervaarden. En mensen dat nu nog steeds doen.

Een leven zonder mythen lijkt mij echter nogal saai. Dan zit je alleen met droge feiten opgescheept. Mythen leveren kunst, literatuur, poëzie en vooral eerbied en verwondering voor het mysterie op. Zij kennen diepe betekenissen en gelaagdheden die verder gaan dan wij kunnen uitdrukken. Mythen zijn dan ook niet zomaar verhalen, maar gecodeerde boodschappen die een diepe waarheid willen onthullen voor hen die er open voor staan. En zij geven zin en betekenis aan ons zoeken naar waarheid en liefde, op welk gebied ook. Zij die oren hebben, hore.
Ik denk ook niet dat het met plagiaat te maken heeft, maar met herkenning, met dat die verhalen resoneerden in onze ervaringen. Anderssoortig voorbeeld ter verduidelijking: ik las laatst een artikel over hoe mensen 11 september als een soort vervulling van rampenfilms ervaarden, ofwel van films waarin monsters een stad verwoesten. Alles wat zij in bioscopen, in boeken en theaters daaromtrent zagen, werd ineens afschuwelijke werkelijkheid, werd ineens angstwekkend echt. De stad werd werkelijk aangevallen door een groots, ongrijpbaar monster.
Betekent dit dan dat deze films 11 september voorspelden, alsof 11 september al die tijd op het punt stond te gebeuren? Vast niet; de regisseurs wilden gewoon spannende verhalen op film zetten, met lekker veel actie, rondvliegend puin en wellicht nog een aardige boodschap over samenwerken, liefde en overleven. Maar toch bleken die films plotseling indirect of zelfs directer (denk aan films over terroristische aanslagen!) heel erg over 11 september te gaan. Alsof 11 september daadwerkelijk die films "vervulde." Film is werkelijkheid geworden.
Plato schreef al in één van zijn werken wat er zou gebeuren als een volmaakt rechtvaardig mens in een onrechtvaardige wereld zou komen: deze persoon zou uiteindelijk gedood worden. Verschillende godsdiensten verhalen over dood en verrijzenis van goden en seizoenen, over graangoden, offermaaltijden en zelfs over goden waarmee mensen konden huwen. Als dan het Evangelie in de wereld komt, is het daardoor volstrekt niet vreemd dat op dezelfde gronden mensen in Hem herkennen wat zij al die tijd al indirect wisten en ervaarden. En mensen dat nu nog steeds doen.

Een leven zonder mythen lijkt mij echter nogal saai. Dan zit je alleen met droge feiten opgescheept. Mythen leveren kunst, literatuur, poëzie en vooral eerbied en verwondering voor het mysterie op. Zij kennen diepe betekenissen en gelaagdheden die verder gaan dan wij kunnen uitdrukken. Mythen zijn dan ook niet zomaar verhalen, maar gecodeerde boodschappen die een diepe waarheid willen onthullen voor hen die er open voor staan. En zij geven zin en betekenis aan ons zoeken naar waarheid en liefde, op welk gebied ook. Zij die oren hebben, hore.
Ik denk ook niet dat het met plagiaat te maken heeft, maar met herkenning, met dat die verhalen resoneerden in onze ervaringen. Anderssoortig voorbeeld ter verduidelijking: ik las laatst een artikel over hoe mensen 11 september als een soort vervulling van rampenfilms ervaarden, ofwel van films waarin monsters een stad verwoesten. Alles wat zij in bioscopen, in boeken en theaters daaromtrent zagen, werd ineens afschuwelijke werkelijkheid, werd ineens angstwekkend echt. De stad werd werkelijk aangevallen door een groots, ongrijpbaar monster.
Betekent dit dan dat deze films 11 september voorspelden, alsof 11 september al die tijd op het punt stond te gebeuren? Vast niet; de regisseurs wilden gewoon spannende verhalen op film zetten, met lekker veel actie, rondvliegend puin en wellicht nog een aardige boodschap over samenwerken, liefde en overleven. Maar toch bleken die films plotseling indirect of zelfs directer (denk aan films over terroristische aanslagen!) heel erg over 11 september te gaan. Alsof 11 september daadwerkelijk die films "vervulde." Film is werkelijkheid geworden.
Plato schreef al in één van zijn werken wat er zou gebeuren als een volmaakt rechtvaardig mens in een onrechtvaardige wereld zou komen: deze persoon zou uiteindelijk gedood worden. Verschillende godsdiensten verhalen over dood en verrijzenis van goden en seizoenen, over graangoden, offermaaltijden en zelfs over goden waarmee mensen konden huwen. Als dan het Evangelie in de wereld komt, is het daardoor volstrekt niet vreemd dat op dezelfde gronden mensen in Hem herkennen wat zij al die tijd al indirect wisten en ervaarden. En mensen dat nu nog steeds doen.

Een aflaat? Is dat nu zo'n uitlaat die precies loslaat, net als je er op de snelweg in de wagentje nietsvermoedend achter rijdt??