Robert Frans

Ik spreek ook over het heden. De Schrift is echter nog altijd uit een geloofstraditie ontstaan. Je kunt niet eerst een geloofstraditie ontwikkelen, de Schrift daarin canoniseren en vervolgens de hele geloofstraditie weggooien en uitsluitend de Schrift willen gebruiken.
Dat is alsof je de Engelse cultuur bewust volstrekt wil negeren, omdat Shakespeare nu immers klaar is en op zichzelf kan staan.
Daar noem je een aantal prachtige devoties op die de Kerk alle eeuwen door heeft gedragen. En nu nog steeds is de katholieke Kerk de grootste kerk wereldwijd, het meest verspreid en ook het meest gekend. En dat ondanks alle zonde en kwaad, alle aanvallen van de duivel die haar makkelijk hadden kunnen breken.
Maar de Kerk is niet te breken, zij is niet te stoppen, hoe fel de satan ook binnen én buiten haar om zich heen slaat en slachtoffers maakt, omdat zij van God is.
Ze spreken ook niet over Wachttorens en Ontwaakt!'s, congressen, koninkrijkszalen, velddiensten, bloedtransfusieverboden, verplichte stropdassen, internetfora, etc. Dat zijn namelijk allemaal moderne uitingen en extrapolaties van wat volgens het WTG bijbelse handelingen zijn. Ook het WTG ontwikkelt zich, ontwikkelt eigen gewoonten en tradities en leert nu al heel andere dingen dan haar oprichter deed.
Volgens jullie begon de afval al zo'n beetje zodra de laatste apostel stierf. Wij geloven echter in een God die zijn Kerk niet laat dwalen, omdat ook vijftienhonderd jaar geleden mensen God oprecht zochten en Hem ook vonden. Want de zonde brengt slechts tijdelijke schade, maar de dwaling eeuwige schade als zij niet onmiddelijk hersteld wordt.
Hij wacht dus niet eeuwenlang met van zich laten horen, totdat een zekere Charles Russel eens besloot de bijbel te lezen. Nee, Hij hervormd zijn Kerk voortdurend, dag in en dag uit, en laat haar geheel ontwikkelen volgens zijn Wil. Daar kan geen zonde, hoe afschuwelijk ook, iets tegen doen. De Kerk is sterker dan de duivel.
Maar ze zijn er wel.
Dat Schriftgedeelte is altijd weer een gemakkelijke invuloefening. Daar kun je altijd de ánder voor invullen. Terwijl hij net zo goed gewoon over het gnosticisme of het judaïsme had kunnen spreken, geloofsbewegingen die destijds daadwerkelijk een bedreiging vormden voor zijn kerkgemeenschappen.
Daar in dat gedeelte echter niet precies uiteengezet staat wélke dwalingen zouden opkomen, zal elke kerkgemeenschap of gelovige die dat leuk vindt er weer een andere kerkgemeenschap voor invullen. Ook het WTG zelf is daarvoor natuurlijk al gebruikt.
Het Schriftgedeelte is dus geen bewijs.
Die woorden mag je voor je eigen rekening nemen. En daarbij zijn er ook genoeg verhalen bekend van een niet-zo-tedere behandeling door WTG-ouderlingen zelf. In elke groepering en gemeenschap kom je nare dingen tegen en bij hele grote en eeuwenoude gemeenschappen natuurlijk meer dan bij kleine, jonge.
Ook de zonde is dus geen bewijs voor vermeende dwalingen of verdraaiïngen, want de zonde kom je echt overal tegen. En God laat de zonde ook niet in de weg staan om zijn Evangelie te laten verkondigen zoals Hij dat wil.
De geloofstraditie heeft gezorgd voor één heilige Kerk, die al eeuwenoud is, zich volop ontwikkeld en Europa mede heeft helpen ontwikkelen op zowel cultureel als wetenschappelijk gebied, wereldwijd verspreid is en ondanks alle kwaad en gruwel binnen haar tóch standhoud en onschatbaar veel liefdevol werk doet in de wereld. Zelfs het schisma met de orthodoxen heeft beide Kerken niet van de leer doen afdwalen op fundamenteel niveau; beiden vieren de sacramenten, erkennen Maria als Moeder van God en belijden Jezus Christus als God.
Buiten de geloofstraditie vind je vooral versnippering, elkaar verketterende en fundamenteel tegensprekende geloofsbewegingen, kerkgemeenschappen die net zo hard verdwijnen als dat ze opkomen, maar toch hier en daar gelukkig ook verzoening, overeenkomsten, liefde voor God en elkaar en sporen van Waarheid.
Waarbij het WTG zelfs de meest fundamentele beginselen van het christendom afwijst en Jezus reduceert tot een aartsengel.
In de Schrift zelf zul je geen voorwaarden vinden voor de canoniciteit van boeken. Elke redenering daarvan is dus buitenbijbels en gebaseerd op een al bestaand geloof. Het WTG wijst elke vorm van hellenisme af in het christendom, dús aanvaard zij geen mogelijke hellenistische invloeden in de Schrift. Niet andersom.

Je lijkt hiermee te veronderstellen dat de joden destijds geen enkel geloof hadden, totdat de Schrift was gecanoniseerd. En dat ook de christenen pas begonnen te geloven toen het NT gecanoniseerd was. Iets wat overigens pas tijdens het concilie van Trente officiëel gebeurde.
Mij lijkt dat een wat originele veronderstelling. Logischer is het om te zeggen dat de bijbelse geschriften wel degelijk zijn voortgekomen uit een bestaand geloof. Ook de canon werd vastgesteld op basis van wat men al geloofde.
Daarom vind je in de Schrift ook geen voorgeschreven canon. Elke redenering over waarom welk boek erin zou moeten, is per definitie buitenbijbels, gebaseerd op een eigen geloofstraditie met eigen argumenten ervoor.
Ook het WTG heeft zonder blikken of blozen de protestantse canon overgenomen, zonder een echt puur bijbelse redenering erachter. En de reden daarvoor is heel eenvoudig: omdat zij zelf óók uit een protestantse opwekkingsbeweging is voortgekomen. Dus dan ga je niet zomaar van canon wisselen.
Problemen ontstaan nu juist als men de Schrift totaal los van de geloofstraditie probeert te lezen, waarin zij is ontstaan. Dan krijg je eindeloos veel twisten en scheuringen binnen kerkgemeenschappen, omdat je de Schrift dan op allerlei manieren kunt lezen, ook serieuze manieren.
Ook daar zijn bewegingen als het WTG goede voorbeelden van. Het WTG zelf is immers uit een restaurationistische stroming voortgekomen en vanuit het WTG zijn ook weer schisma's ontstaan, zoals de Vrije Bijbelonderzoekers en de Dawn Bible Students Association.
De Schrift schrijft een dergelijke handelswijze ook nergens voor. Zij schrijft vooral het apostolisch leergezag, de kerk als grondslag en pijler van de Waarheid én het belang van de Schrift voor. Dus niet het exclusíéve belang van de Schrift.
Of je de Schrift nu dus aan het vertalen bent of aan het lezen, je ontkomt niet aan de geloofstraditie, in al haar kleuren, nuances en ontwikkelingen. Die was er immers al veel eerder, voordat er sprake was van een vaststaande Schrift. En dan nog zijn er verschillende canons beschikbaar.
De Schrift willen losweken van haar geloofstraditie is net zoiets als Shakespeare willen interpreteren zonder de Engelse cultuur uit de zestiende eeuw daarin te willen meenemen. Je komt dan onvermijdelijk op theorieën uit die alles over jouzelf zeggen en niets over Shakespeare.
Jouw theorie kan dan misschien perfect kloppen met de tekst, heel vroom overkomen en zelfs geen inconsistenties hebben, maar je bent dan net als de Wilde in de roman Brave New World: die kon vele teksten van hem perfect citeren, maar omdat hij de achtergronden en context volstrekt niet kende en enkel die Nieuwe Wereld als ijkpunt had, kwam hij uit op een bizarre, veel te strenge ascetische leefwijze die op geen enkele wijze recht deed aan Shakespeare en de Engelse cultuur.

Je lijkt hiermee te veronderstellen dat de joden destijds geen enkel geloof hadden, totdat de Schrift was gecanoniseerd. En dat ook de christenen pas begonnen te geloven toen het NT gecanoniseerd was. Iets wat overigens pas tijdens het concilie van Trente officiëel gebeurde.
Mij lijkt dat een wat originele veronderstelling. Logischer is het om te zeggen dat de bijbelse geschriften wel degelijk zijn voortgekomen uit een bestaand geloof. Ook de canon werd vastgesteld op basis van wat men al geloofde.
Daarom vind je in de Schrift ook geen voorgeschreven canon. Elke redenering over waarom welk boek erin zou moeten, is per definitie buitenbijbels, gebaseerd op een eigen geloofstraditie met eigen argumenten ervoor.
Ook het WTG heeft zonder blikken of blozen de protestantse canon overgenomen, zonder een echt puur bijbelse redenering erachter. En de reden daarvoor is heel eenvoudig: omdat zij zelf óók uit een protestantse opwekkingsbeweging is voortgekomen. Dus dan ga je niet zomaar van canon wisselen.
Problemen ontstaan nu juist als men de Schrift totaal los van de geloofstraditie probeert te lezen, waarin zij is ontstaan. Dan krijg je eindeloos veel twisten en scheuringen binnen kerkgemeenschappen, omdat je de Schrift dan op allerlei manieren kunt lezen, ook serieuze manieren.
Ook daar zijn bewegingen als het WTG goede voorbeelden van. Het WTG zelf is immers uit een restaurationistische stroming voortgekomen en vanuit het WTG zijn ook weer schisma's ontstaan, zoals de Vrije Bijbelonderzoekers en de Dawn Bible Students Association.
De Schrift schrijft een dergelijke handelswijze ook nergens voor. Zij schrijft vooral het apostolisch leergezag, de kerk als grondslag en pijler van de Waarheid én het belang van de Schrift voor. Dus niet het exclusíéve belang van de Schrift.
Of je de Schrift nu dus aan het vertalen bent of aan het lezen, je ontkomt niet aan de geloofstraditie, in al haar kleuren, nuances en ontwikkelingen. Die was er immers al veel eerder, voordat er sprake was van een vaststaande Schrift. En dan nog zijn er verschillende canons beschikbaar.
De Schrift willen losweken van haar geloofstraditie is net zoiets als Shakespeare willen interpreteren zonder de Engelse cultuur uit de zestiende eeuw daarin te willen meenemen. Je komt dan onvermijdelijk op theorieën uit die alles over jouzelf zeggen en niets over Shakespeare.
Jouw theorie kan dan misschien perfect kloppen met de tekst, heel vroom overkomen en zelfs geen inconsistenties hebben, maar je bent dan net als de Wilde in de roman Brave New World: die kon vele teksten van hem perfect citeren, maar omdat hij de achtergronden en context volstrekt niet kende en enkel die Nieuwe Wereld als ijkpunt had, kwam hij uit op een bizarre, veel te strenge ascetische leefwijze die op geen enkele wijze recht deed aan Shakespeare en de Engelse cultuur.

Dat komt omdat jij de bijbel anders interpreteert en daarbij het kerkelijk leergezag en de Traditio niet erkent. Maar ook als je werkelijk uitsluitend de Schrift wil volgen, zul je ontdekken hoe ontzettend veel interpretatiemogelijkheden er zijn en daardoor ook ontzettend veel versplinterde protestantse kerkgemeenschappen die allemaal menen de meest juiste interpretatie te hebben en de Schrift het meest zorgvuldig te bestuderen.
Nee, dat klopt niet. De huidige paus gelooft gewoon katholiek en daarbij kán hij de hel niet ontkennen, al zou hij dat willen. Ook de paus is gebonden aan het kerkelijk leergezag, de Schrift en de Traditio.
Misschien op strikt wetenschappelijk niveau. Maar op literair, artistiek en poëtisch niveau blijft het nog altijd een zeer aansprekende metafoor. De zee draagt vele betekenissen en vele geheimen in haar en die zijn niet uitsluitend biologisch van aard.
 

Ik heb water zien vloeien, ter rechterzijde de tempel uit, alleluia;
en allen tot wie dit water gekomen is, zijn behouden en zullen zeggen,
alleluia, alleluia.
Looft de Heer, want Hij is goed,
want in eeuwigheid duurt zijn barmhartig­heid.
Eer aan de Vader en de Zoon en de Heilige Geest.
Zoals het was in het begin, en nu, en altijd,
en in de eeuwen der eeuwen. Amen.
Ziezo. Ook omdat in een topic over de hemel je nu eenmaal niet zonder gregoriaans kunt.

Vergeet echter niet de betekenis van het dodenrijk. Er staat zelfs dat de zee haar doden teruggaf. Wij vinden de zee misschien aardig om in te zwemmen met dit zomerse weer, maar voor Israël, dat niet echt een uitgebreide zeevarende traditie had, stond de zee vooral voor verdrinking, stormen en zeemonsters als Leviathan.

Die bede kan echter ook een belijdenis zijn. We belijden dan dát zijn Rijk komt, wat inderdaad gebeurt als we de mis opdragen en als we ons al biddend en goeddoenend aan Christus overgeven. Maar sowieso is het altijd goed te bidden dat Gods Rijk met kracht voltooid zal worden en het kwaad definitief vernietigd zal worden.
Dat zegt nog niets. Uiteindelijk gaat het erom wat de katholieke Kerk officiëel leert. Individuele gelovigen kunnen daarbij hun eigen ideeën erover hebben, waarbij ook populaire theorieën nog geen officiële leer hoeven te zijn. En de officiële leer is dat Jezus nog moet wederkomen, dat het grote Oordeel nog plaats moet vinden en dat er een nieuwe hemel en aarde komt.
Wel geloven we dat de Kerk nu alreeds de Bruid is en wij via haar ons verbinden met de Bruidegom als in een huwelijk en dat Gods Rijk dus alreeds in ons midden is. Maar dat is nog geen preterisme.

Zij komt inderdaad in geen van de bijbelse canons voor. Wel is zij van invloed geweest op het NT.
modbreak Trajecto: Volgens Wikipedia wel canoniek in de Ethiopisch-Orthodoxe Kerk.
Zou kunnen, maar het zouden ook andere engelen zijn, speciaal voor het toedienen van (driemaal) de zeven plagen.
Ik ben niet zo thuis in de angelologie. Daarbij is deze tak van sport ook niet verplichtend voor gelovigen om te geloven. De meeste gelovigen zijn tevreden met de aartsengelen en de engelbewaarders, waarvan elke gelovige er een krijgt.
Ik doe niet anders.

Het is dan natuurlijk ook niet zo dat de goddelijkheid van Jezus slechts een detail is, slechts één van zijn titels. Het maakt nogal verschil of je God zelf bent of een mens of engel. Of je moet natuurlijk van mening zijn dat dat niet zoveel uitmaakt, dat mens en God weinig van elkaar verschillen, maar in het christendom blijft dat verschil toch echt heel groot, hoe nabij God ook is.

Op zich allemaal erg interessant, maar ik denk dat dat voor Credible de kwestie niet is. Nicea is nu gewoon een algemeen geldende geloofsbelijdenis en heeft Credible vele jaren prima gediend. Ook de Drie-eenheid als basislering voor het christendom was gewoon modereerbeleid van Credible.
Dat is nu schijnbaar veranderd en het kan dus interessant zijn om te weten waarom dat gebeurd is. Heeft het er inderdaad mee te maken dat nu een JG tot de crew behoort, of zijn er andere overwegingen die hebben meegespeeld? Alleen de crew kan daarop het antwoord geven.

Die juridische kijk op het evangelie, met verdienmodellen en al, doet in elk geval volstrekt geen recht aan het katholieke geloof. Misschien wat schokkend voor sommige protestanten, maar vanuit katholiek perspectief heeft niet God maar de méns het Offer nodig en had God ook zonder het Offer onze zonden gemakkelijk kunnen vergeven. Het Offer van Christus wordt ook door de mens gebracht.
De essentie van het Offer is een mysterie. We weten niet precies hoe de verzoening bewerkstelligd wordt, maar hebben wel een aantal mooie beelden daarover die duiding kunnen geven, waarbij ook het oudtestamentische offerbeeld niet juridisch verstaan wordt, alsof God offers nodig zou hebben.
De kern van het katholicisme is eigenlijk: er is lijden in de wereld, het lijden komt omdat wij door de zonde verkeerde verlangens nastreven, door die verlangens af te leggen en te leven vanuit gebed, sacramenten en naastenliefde verbinden wij ons met Christus, die alreeds alles heeft afgelegd en van daaruit met ons verrijst tot het goddelijk leven.
De "beloning" is dus eigenlijk uitsluitend hetgeen je zelf geeft, want wat je geeft zul je ontvangen. Een eeuwenoude mystieke waarheid die je inderdaad in vele andere levensbeschouwingen tegenkomt, óók atheïstische, en die door God in Christus ten volle is verwezenlijkt.

Nou ja, evangeliseren doe je mijns inziens niet door zomaar een tekst neer te zetten in dit topic en zeker niet om iets te willen bewijzen. Dat doe je denk ik voornamelijk in gesprekken, waarbij je zoveel mogelijk aansluit op wat de ander wel en niet gelooft en vindt en van daaruit Christus boodschap probeert te duiden.
Ten diepste is God met elk mens bezig, laat Hij zich door iedereen vinden, dus zul je altijd een spoor van waarheid vinden in wat de ander gelooft en vindt. En daarop kun je dan respectvol voortborduren, zonder de overtuiging van de ander belachelijk te maken.
Een mooi voorbeeld is de apostel Paulus zelf, die in Handelingen 17 te Athene het evangelie predikt. Hij haalt geen Schriftgedeelten aan, spreekt zelfs niet over offers, maar citeert Griekse schrijvers, begint zelfs over het altaar van de onbekende god, en beredeneert van daaruit waarom Christus de wereld zal oordelen en daartoe uit de dood is verrezen.
Sommige evangelisten hebben de gewoonte om ook bij geseculariseerde westerlingen volop uit de bijbel te citeren, die zij niet meer kennen, en Christus kruisdood uitsluitend te duiden naar het oudtestamentische offerbeeld, dat hen vaak al helemaal wezensvreemd is. Ik denk echter dat je daarmee alleen maar verwarring geeft en een veel te eenzijdig beeld van het christelijk geloof en van het evangelie zelf.

Zou kunnen, dat is aan God zelf. Uiteindelijk blijft het meestal toch achteraf-gepraat. Je weet immers vaak achteraf pas of een plan slaagt of niet en veel gelovigen komen dan een beetje in de OT-stand: bij succes was het alleluia! Gods wil, bij falen was het blijkbaar tóch niet Gods wil.
Gelukkig hebben we Job nog, die dat soort denken stevig relativeert.
God spreekt en handelt, zo ik geloof, direct door de sacramenten, de dagelijkse gebeden binnen de Kerk, de heilige Schrift, met name natuurlijk het Evangelie, de contemplatieve stilte en het kerkelijk leergezag. Al het andere is vrij voor persoonlijke interpretatie.
Uiteindelijk komt het vertrouwen op God hierop neer: je doet hetgeen waarvan je gelooft dat je daarmee het beste doet, je belijdt je zonden en tekortkomingen en als je iets vervelends overkomt, dan ga je er zo goed als mogelijk maar vanuit dat God daarmee wel een bedoeling zal hebben, die je pas achteraf zult ontdekken. Of niet.
Ga regelmatig naar de mis of de eredienst, bid elke dag, lees bij tijd en wijle uit de Schrift, leef sober en gematigd en probeer een zo onvoorwaardelijk mogelijk goede naaste te zijn voor de mensen om je heen. Al het andere kun je maar beter stil aan God overlaten, want je krijgt toch nooit van tevoren alles te weten.

Zou kunnen, dat is aan God zelf. Uiteindelijk blijft het meestal toch achteraf-gepraat. Je weet immers vaak achteraf pas of een plan slaagt of niet en veel gelovigen komen dan een beetje in de OT-stand: bij succes was het alleluia! Gods wil, bij falen was het blijkbaar tóch niet Gods wil.
Gelukkig hebben we Job nog, die dat soort denken stevig relativeert.
God spreekt en handelt, zo ik geloof, direct door de sacramenten, de dagelijkse gebeden binnen de Kerk, de heilige Schrift, met name natuurlijk het Evangelie, de contemplatieve stilte en het kerkelijk leergezag. Al het andere is vrij voor persoonlijke interpretatie.
Uiteindelijk komt het vertrouwen op God hierop neer: je doet hetgeen waarvan je gelooft dat je daarmee het beste doet, je belijdt je zonden en tekortkomingen en als je iets vervelends overkomt, dan ga je er zo goed als mogelijk maar vanuit dat God daarmee wel een bedoeling zal hebben, die je pas achteraf zult ontdekken. Of niet.
Ga regelmatig naar de mis of de eredienst, bid elke dag, lees bij tijd en wijle uit de Schrift, leef sober en gematigd en probeer een zo onvoorwaardelijk mogelijk goede naaste te zijn voor de mensen om je heen. Al het andere kun je maar beter stil aan God overlaten, want je krijgt toch nooit van tevoren alles te weten.

@zendeling Het valt me wel op hoe snel en graag je hier over mensen en hun geloofsbeleving oordeelt en het allemaal maar als leeg, poppenkast en inhoudsloos bestempelt, louter omdat zij niet jouw specifieke evangelie volgen.
Je moet het zelf weten, maar door je zo op te stellen, zul je inderdaad nooit erachter komen hoe ontzettend diepgaand de door jou genoemde geloofsbelevingen zijn en hoeveel betekenis en rijkdom de riten eigenlijk hebben. En dat er een groot verschil is tussen als buitenstaander de liturgie aanschouwen en als gelovige daadwerkelijk eraan deelnemen.
Daardoor spreek je in feite helemaal niet over het katholicisme of het hindoeïsme, maar enkel over wat jij denkt dat zij zijn. En spreek je dus ook niet over de gelovigen zelf, omdat zij zich volstrekt niet zullen herkennen in jouw schrijven en het eerder (erg) aanmatigend zullen vinden.
Je komt zo een beetje over als de gelovige waar je zelf waarschijnlijk de neus voor ophaalt, namelijk de gelovige die alles wat niet precies in zijn straatje past veroordeelt, daarom weigert er echt kennis van te nemen en vervolgens er feitelijke onzin over uitkraamt.
Of als iemand die de Japanse taal maar inhoudsloos gebrabbel en nodeloos moeilijk gedoe vindt, omdat hij de taal niet begrijpt en ook weigert te leren, en vervolgens meent dat die Japanners maar wat in het luchtledige zwetsen en hij wel degelijk het Japans zou kennen, beter nog dan die Japanners zelf.
Ongetwijfeld zal deze handelswijze je geloofsbeleving voeden, want sommige geloofsbelevingen hebben nu eenmaal een dergelijk afzetten tegen anderen nodig om voort te bestaan, maar het maakt jou als gesprekspartner en jouw boodschap voor veel mensen wel een stuk oninteressanter en ook een stuk zwakker.

Het verband tussen celibaat en misbruik is echter niet aangetoond. Wel is helaas in ruime mate aangetoond dat ook niet-celibataire mannen kinderen misbruiken, zowel in gezinnen als in veel verenigingen. Ik zou bijna willen zeggen: wás het maar zo dat het aan het celibaat lag, dan was het misbruik heel eenvoudig de wereld uitgeholpen door het huwelijk toe te staan voor priesters zoals de oosters-orthodoxe Kerk ook doet.
Maar helaas, het misbruik staat helemaal los van ongehuwdheid en seksuele inactiviteit; er speelden toen heel andere dingen mee. We hoeven dus ongehuwde of seksueel niet (zo) actieve mannen dan gelukkig ook niet scheef aan te kijken.
Natuurlijk, maar hier wordt de discussie op theologisch en spiritueel niveau gevoerd. Het gaat hier dus wel degelijk om het geloof zelf en om de Kerk zoals zij die beleden wordt binnen het katholicisme. Over het misbruik zijn andere topics of kunnen andere topics worden geopend.
Dat zei ik echter niet. Ik zei dit:
Precies, en die kennis geeft Hij ons onder meer door middels de Kerk. Niets zwaarmoedigs aan hoor en ook helemaal niet geheimzinnig. De Kerk kent geen geheime initiatieriten met geheimhoudingseden, maar houdt zelfs haar meest heilige rite, namelijk de eucharistie, gewoon in een voor iedereen toegankelijke kerk of kapel en vele katholieken, zowel priesters als leken, zijn prima bereid je te vertellen wat het katholicisme inhoudt.
Ik schrijf dus dat:
1. de Kerk geen geheime initiatieriten met geheimhoudingseden kent, dus dat je toetreding tot de Kerk in een openbare ceremonie gebeurt en je niet hoeft te zweren alles wat zij je leert geheim te houden;
2. dat zij zelfs haar meest heilige rite in voor iedereen toegankelijke kerken of kapellen houdt, dus dat ook haar belangrijkste ceremonie gewoon openbaar is;
3. veel katholieken bereid zijn te vertellen wat het katholicisme inhoudt, waarmee ik in de context van dit topic natuurlijk gewoon doel op de leer en spiritualiteit van het katholicisme.
Niet meer, niet minder. Het is best mogelijk en begrijpelijk als vanwege je emotie over het misbruik een dergelijk schrijven je al snel in het verkeerde keelschat schiet en je wellicht er meteen meer in wil lezen, maar wat jij schrijft, schreef ik echt niet.

@zendeling Het valt me wel op hoe snel en graag je hier over mensen en hun geloofsbeleving oordeelt en het allemaal maar als leeg, poppenkast en inhoudsloos bestempelt, louter omdat zij niet jouw specifieke evangelie volgen.
Je moet het zelf weten, maar door je zo op te stellen, zul je inderdaad nooit erachter komen hoe ontzettend diepgaand de door jou genoemde geloofsbelevingen zijn en hoeveel betekenis en rijkdom de riten eigenlijk hebben. En dat er een groot verschil is tussen als buitenstaander de liturgie aanschouwen en als gelovige daadwerkelijk eraan deelnemen.
Daardoor spreek je in feite helemaal niet over het katholicisme of het hindoeïsme, maar enkel over wat jij denkt dat zij zijn. En spreek je dus ook niet over de gelovigen zelf, omdat zij zich volstrekt niet zullen herkennen in jouw schrijven en het eerder (erg) aanmatigend zullen vinden.
Je komt zo een beetje over als de gelovige waar je zelf waarschijnlijk de neus voor ophaalt, namelijk de gelovige die alles wat niet precies in zijn straatje past veroordeelt, daarom weigert er echt kennis van te nemen en vervolgens er feitelijke onzin over uitkraamt.
Of als iemand die de Japanse taal maar inhoudsloos gebrabbel en nodeloos moeilijk gedoe vindt, omdat hij de taal niet begrijpt en ook weigert te leren, en vervolgens meent dat die Japanners maar wat in het luchtledige zwetsen en hij wel degelijk het Japans zou kennen, beter nog dan die Japanners zelf.
Ongetwijfeld zal deze handelswijze je geloofsbeleving voeden, want sommige geloofsbelevingen hebben nu eenmaal een dergelijk afzetten tegen anderen nodig om voort te bestaan, maar het maakt jou als gesprekspartner en jouw boodschap voor veel mensen wel een stuk oninteressanter en ook een stuk zwakker.

Het verband tussen celibaat en misbruik is echter niet aangetoond. Wel is helaas in ruime mate aangetoond dat ook niet-celibataire mannen kinderen misbruiken, zowel in gezinnen als in veel verenigingen. Ik zou bijna willen zeggen: wás het maar zo dat het aan het celibaat lag, dan was het misbruik heel eenvoudig de wereld uitgeholpen door het huwelijk toe te staan voor priesters zoals de oosters-orthodoxe Kerk ook doet.
Maar helaas, het misbruik staat helemaal los van ongehuwdheid en seksuele inactiviteit; er speelden toen heel andere dingen mee. We hoeven dus ongehuwde of seksueel niet (zo) actieve mannen dan gelukkig ook niet scheef aan te kijken.
Natuurlijk, maar hier wordt de discussie op theologisch en spiritueel niveau gevoerd. Het gaat hier dus wel degelijk om het geloof zelf en om de Kerk zoals zij die beleden wordt binnen het katholicisme. Over het misbruik zijn andere topics of kunnen andere topics worden geopend.
Dat zei ik echter niet. Ik zei dit:
Precies, en die kennis geeft Hij ons onder meer door middels de Kerk. Niets zwaarmoedigs aan hoor en ook helemaal niet geheimzinnig. De Kerk kent geen geheime initiatieriten met geheimhoudingseden, maar houdt zelfs haar meest heilige rite, namelijk de eucharistie, gewoon in een voor iedereen toegankelijke kerk of kapel en vele katholieken, zowel priesters als leken, zijn prima bereid je te vertellen wat het katholicisme inhoudt.
Ik schrijf dus dat:
1. de Kerk geen geheime initiatieriten met geheimhoudingseden kent, dus dat je toetreding tot de Kerk in een openbare ceremonie gebeurt en je niet hoeft te zweren alles wat zij je leert geheim te houden;
2. dat zij zelfs haar meest heilige rite in voor iedereen toegankelijke kerken of kapellen houdt, dus dat ook haar belangrijkste ceremonie gewoon openbaar is;
3. veel katholieken bereid zijn te vertellen wat het katholicisme inhoudt, waarmee ik in de context van dit topic natuurlijk gewoon doel op de leer en spiritualiteit van het katholicisme.
Niet meer, niet minder. Het is best mogelijk en begrijpelijk als vanwege je emotie over het misbruik een dergelijk schrijven je al snel in het verkeerde keelschat schiet en je wellicht er meteen meer in wil lezen, maar wat jij schrijft, schreef ik echt niet.

Seksueel misbruik is géén rite en géén officieel onderdeel van de Kerk en haar leer. Ook niet als veel katholieken er slecht mee omgaan of als het veel voorkomt. Ook kent de liturgie geen officiële beëdigingen van misbruikers of slachtoffers tot geheimhouding.
Daarom kan ik dus uitstekend schrijven wat ik schreef, want het misbruik hoort niet thuis in de katholieke kerk en heeft daar ook nooit thuisgehoren. Misbruik hoort namelijk nérgens thuis.
Ik blijf hier gewoon schrijven wat het katholieke geloof inhoudt. Als je inderdaad bij elke katholieke post het misbruik erbij wil halen, ook als het off-topic is, dan is dat je eigen keuze. Ik ga dat er níét steeds bij halen en ga ook niet het katholieke geloof louter identificeren daarmee.
Sterker nog: ik verwerp met kracht de aantijging dat het misbruik bij het katholieke geloof zou horen en dat elke katholiek dat dus zou moeten praktiseren.
Mijn schrijven is daarom ook beslist geen klap in het gezicht van de slachtoffers, want ik schreef niet over hen en ik schreef niet over het misbruik. Ik schreef over de katholieke leer en haar initiatieriten, dus het doopsel en het vormsel. Het katholicisme is geen inclusief genootschap zoals bijvoorbeeld de vrijmetselarij dat is en haar leer en rituelen zijn dus gewoon te kennen voor hen die er geïnteresseerd in is.

@HJW Je opmerkingen over de zware weg zijn terecht; je moet jezelf niet steeds voorhouden dat een weg zwaar is. Vaak kan het bij het leren van een vaardigheid juist goed zijn om níét te weten of het moeilijk is of niet.
Niet zelden leert iemand zichzelf iets onmogelijks aan en laat daarmee andere mensen versteld staan, omdat hij of zij simpelweg niet wist dat het onmogelijk wás. Blijkt een student een niet te kraken wiskundeprobleem op te hebben gelost, omdat hij dacht dat het gewoon het huiswerk was voor het volgend college.
Christus juk is inderdaad zacht en licht; Hij zal je nooit meer opdragen dan je aankunt en is barmhartig en vergevingsgezind als je iets verkeerd doet. Daarom zijn de katholieke geboden allereerst ook idealen, waarvan we zeggen: als de wereld zó zou leven, zou zij werkelijk menswaardig, gelukkig en rechtvaardig zijn.
Dit levert in katholieke culturen meestal dan ook een meer ontspannen, "lossere" omgang hiermee op, omdat we uit ervaring ook weten dat je mensen niet zomaar in dat strikte keurslijf kan houden. De prediking kan en moet bij tijd en wijle streng zijn, in de praktijk wordt de soep meestal niet zo heet gegeten.
Dat Christus spreekt over het nauwe pad is denk ik ook niet om mensen te verontmoedigen, maar om ze juist te bemoedigen: het geeft niet als je vaak valt, dat doen zoveel mensen en Ik blijf je altijd weer oprichten.
Het kan ook uitnodigen tot een passende overgave en berusting, want als je je beseft dat je nooit helemaal volmaakt zult leven en dat dus ook niet steeds krampachtig moet willen proberen, kun je rustig en vrolijk je weg vinden in de navolging van Christus.
Misschien is het te vergelijken met het bouwen in het spel Minecraft. Als je al die schitterende, complexe bouwwerken ziet op internet, dan zou je er moedeloos van worden en geef je het misschien des te sneller op: dit gaat mij toch nooit lukken?
Maar als je al die pracht en praal gewoon vergeet, geheel onbevangen in het spel duikt en gewoon bouwt en doet waar jij zin in hebt, dan behoud je het plezier in het spel, vind je het niet zo erg om fouten te maken en te moeten herstellen en ontwikkel je alsnog je eigen bouwwerk.
Wie weet blijkt na jaren spelen dat je wereld eigenlijk ook uitgegroeid is tot een enorm uitgebreid werk, omdat je stukje bij beetje verder gebouwd hebt. Een complex dat jouw verhaal vertelt en waarvan je in het begin niet dacht dat je ooit zoiets zou bouwen.
En zo niet, ach, dan heb je in elk geval een mooie tijd gehad en om weer terug te keren naar Onze Lieve Heer zelf: Hij zal dan alsnog afbouwen wat jij begonnen bent.

Vind ik ook érg lastig hoor. Ik zie het nu maar zo: er zijn een aantal algemene waarheden, die soms echter niet altijd voor iedereen opgaan of lijken op te gaan. We kunnen vertrouwen op de sacramenten, de dogma's en het dagelijks gebed, maar hoe God daarbuiten handelt weten we eigenlijk niet. Het enige wat we kunnen doen is Gods handen en stem zijn in de wereld, net zoals we dat op sacramenteel en biddend niveau zijn in de Kerk.
Maar als ons bewustzijnsniveau ontoereikend is, dan zijn ze toch alsnog niet bereikbaar? Immers, wij geloven nu juist dat we niet zonder meer Gods geboden volmaakt kunnen navolgen, vanwege onze neiging tot het kwaad, ofwel het leven zonder God. De erfzonde mag na het doopsel dan wel geen probleem meer zijn, maar die neiging blijft. Zou die neiging er niet zijn, tja, dan was er natuurlijk niets aan de hand.
Of geloof je dat we op aarde op net zo bereikbare wijze van die neiging af kunnen komen, of zoals jij het zegt ons bewustzijnsniveau kunnen veredelen?
Dat komt omdat je nu een leven leidt die jou niet past. De mens was én is bestemd om eeuwig ofwel tijdloos te leven, op aarde en na een prachtige tijd bij God in de hemel, zonder te sterven. Net zoals Enoch, Mozes, Elia en Maria. Waarbij hemel en aarde uiteindelijk ook één zullen worden.
Een vis die het water als onnatuurlijk ervaart, is dan ook ofwel niet goed bij diens koppie, ofwel misschien bestemd uiteindelijk een landdier te worden. Dat jij de wereld als vergankelijk en bevreemdend beschouwt, als ik je goed begrijp, is dan ook een ervaring die vele vooral mystici met je delen. De Schrift is dan ook allereerst een mystiek geschrift, over de vereniging tussen God en mens.
De kunst is dan natuurlijk om dat verlangen om te zetten in mooie voornemens. Want het aardse mag dan wel vergankelijk zijn, maar je kunt wel veel "meenemen" naar de hemel. Hemelse schatten verzamel je door Gods Rijk te zoeken hier op aarde en gerechtigheid te doen.
Hoor ik daar een calvinistisch stemmetje spreken?
Serieus weer: er is inderdaad heel veel kwaad en ellende in de wereld. Maar uiteindelijk is er ook iets ánders, namelijk hoop. Het meest krachtige wat we hebben, tezamen met het geloof en vooral de liefde.
God heeft je niet bestemd om hier ongelukkig te zijn. Om een oude cathechismus te citeren: wij zijn hier op aarde om God te dienen en daardoor hier en hiernamaals gelukkig te zijn. En als je mij toestaat deze zin wat brutaal te parafraseren: als je God ten volle dient, maar er niet gelukkig van wordt, dan doe je iets niet goed.
Niet dat Hem dienen alleen maar blijheid vrijheid oplevert, natuurlijk niet, maar het mag niet tot bitterheid en geestelijke vermoeidheid leiden.
Het geluk mag je daarom ook vinden in het vele goede dat óók gebeurt in deze wereld. Sterker nog, als ik je een beetje mag uitdagen: zou het goede dan niet eens een keer voorrang mogen krijgen boven het kwade in je denken en voelen?
Zelfs in de meest verschrikkelijke oorden zijn er kleine lichtjes van goedheid en ik geloof dat die lichtjes sterker zijn dan de zwartste geschiedenissen. Ik bedoel, als je door de nacht dwaalt, let je dan op de nacht, of op dat kleine lichtje dat je de weg wijst?
Misschien sluit het één het andere niet uit. Christus heeft ons de Kerk opgericht om zijn evangelie op concrete wijze gestalte te geven en zichzelf ook lichamelijk aan ons over te geven, maar dat betekent niet dat met de leer van de Kerk alles gezegd is. Nee, dan begint het juist interessant te worden.
God blijft een onnoemlijk mysterie, een bestaansvorm die wij ons niet eens kunnen voorstellen. Wij kunnen enkel in aardse beelden spreken en ervoor zorgen dat dezen met elkaar kloppen en werkelijk recht doen aan wat wij van Gods wezen weten en wat wij als mens ten diepste ervaren.
Misschien zou je de Kerk, even oneerbiedig gezegd, kunnen zien als een groots spel, het Theater van Rome, waarin met gezangen, rituelen, scriptaanwijzingen, decorstukken en gelaagde poëtische teksten een grootse Waarheid wordt verkondigd en gevierd, namelijk het huwelijk tussen God en de mens, met alle passie, hartstocht, intrige, mysterie, kwaad, tederheid, overspel, overgave en verzoening dat daarmee gepaard gaat.
Maar het blijft spel, hoe ernstig en plechtig ook. Het blijft een voorafbeelding van de hemelse liturgie en aanbidding. We doen het zo, omdat de geschiedenis ons dat opdraagt, ons daartoe ontwikkeld en blijft ontwikkelen; ook wij zijn immers geschiedenis en zijn daarom in haar geworteld.
Als eenmaal het doek valt, als de Regisseur het toneel opkomt en de werkelijkheid zichtbaar wordt, dan zullen we echter de Waarheid werkelijk zien zoals zij is. In haar schokkende, maar ook wonderschone kwetsbaarheid. Het huwelijk wordt dan definitief voltooid.
Woorden en vergankelijke ogen schieten dan tekort en kunnen slechts zo goed en nauwkeurig mogelijk heenwijzen, zoals zij nu doen.

"In de Naam van de Vader..." OEMPF "...de Zoon..." OEMPF "...en de heilige Geest..." OEMPF "Amen. Klaar."
Sorry, ben al weer weg.

We hebben ook geen kunst en cultuur nodig om te leven, maar toch maken we het graag en definiëren zij wel ons menszijn. Idealiter heb je inderdaad deze prachtige door jou genoemde hulpmiddelen niet nodig, maar we leven niet in een ideale wereld.
Dus schenkt God ons in zijn barmhartigheid die hulpmiddelen in overvloed.
Het één hoeft daarom ook het andere niet uit te sluiten. Je kunt én liefdadigheid verrichten én gezongen gebeden. Je kunt én schitterende altaren oprichten én tafels vol voedsel voor iedereen. Je kunt én verre pelgrimsreizen maken én prachtig werk verrichten in je eigen buurt.
Je hoeft dus helemaal niet te kiezen. De katholieke Kerk is mystiek, maar ook liefdadig, onderrichtend, verkondigend en ook een speler op het wereldtoneel. Rijke kunstwerken en sobere leefwijzen kunnen prima hand in hand gaan en vullen elkaar aan.
De Kerk is er voor iedereen. Voor de doorgewinterde mysticus en voor de eenvoudige bekeerling. Je kunt niet van elke gelovige verwachten dat ze meteen voluit de mystieke weg van onthechting, zelfverloochening en contemplatie bewandelt, dus reikt de Kerk vele hulpmiddelen en richtingwijzers aan daarvoor.
Net zoals een voetbalvereniging toch ook elftallen op lagere niveau's en zelfs leeftijden hebben, omdat je van een beginnende voetballer niet kunt verwachten dat het al met Messi kan meevoetballen.
Daarbij wijst zij het lichamelijke dus niet af; Christus wil ook fysiek met ons verenigd zijn en daarvoor heeft Hij ons de sacramenten gegeven. Daardoor ontstaat een mystieke vereniging die héél de mens en alles wat zij is omvat en opneemt in het goddelijk leven.
Héél de mens is goed geschapen en héél de mens is beminnelijk, niet alleen haar geest en niet alleen haar denken of voelen.
En zelfs met die hulpmiddelen is het zeker niet "veel te gemakkelijk." Het is een harde weg die veel vraagt van onze zwakke geesten. Maar hoe meer wij geven, hoe meer wij ontvangen en hoe eenvoudiger het wordt. Hoe kleiner we worden, hoe groter we zijn.
God is er alleen niet op uit om het ons zo moeilijk mogelijk te maken. De enigen die het zo moeilijk maken, zijn wijzelf. Door bijvoorbeeld te menen dat wij Gods hulp niet nodig hebben, dat wij zijn hulpmiddelen niet dankbaar mogen gebruiken en dat wij onze rijke culturele uitingen niet mogen richten op God zelf.
Door de vreemde gedachtengang aan te houden dat we onze eigen huizen mooi en sfeervol mogen inrichten, maar Gods huis ineens kaal en sober zou moeten zijn, alsof God niet van kunst houdt, Hij die dit schitterende universum geschapen heeft en de meest prachtige verhalen daarin laat ontstaan.
Of door te verkondigen dat Christus alleen werkelijk te kennen zou zijn in hele specifieke reconstructies van vermeende geschriften die nog nooit gevonden zijn, op basis van een hele specifieke Vedische traditie die totaal vreemd is aan de bijbelse cultuur waarin Hij leefde.
Nee, misschien is Christus inderdaad niet gebonden aan uitsluitend de katholieke traditie; uiteindelijk is Hij geheel soeverein in zijn doen en laten.
Maar deze traditie is wel buitengewoon toegankelijk voor álle lagen van de bevolking en kent in elk stadium van de geestelijke groei prachtige wegen en leefwijzen die je daarin kunnen helpen. Zij beantwoord wel heel consistent aan Gods liefde voor íédereen en voor de héle mens.
Nog als kleine terzijde: het is rooms, niet roomsch. We leven immers niet meer in de negentiende eeuw. Beter nog spreken we echter gewoon van katholiek, of van rooms-katholiek. Het lijkt me goed om wel zorgvuldig Nederlands te blijven schrijven.

Hmmm, inderdaad ook hier een akelige lege lijst! Daar gaan we werk van maken.

Dat komt denk ik door de topictitel. Daarin wordt gevraagd hoe we ons het hiernamaals voorstellen, niet hoe volgens de Schrift het hiernamaals eruit zou zien. Ook in de openingspost wordt naar een beeld gevraagd en dus niet naar een theologische verhandeling.
Als je dus concreet een bijbelstudie wil over het hiernamaals en het leven daar, dan zul je ook concreter daarover moeten vragen in de opening.