Robert Frans

In de eerste drie dagen worden de verschillende ruimten geschapen en van elkaar gescheiden, in de laatste drie dagen worden ze gevuld met de verschillende elementen.
Eerste dag: dag en nacht - vierde dag: zon, maan en sterren
Tweede dag: zee en hemelgewelf - vijfde dag: vissen en vogels
Derde dag: land en gewassen - zesde dag: landdieren en mensen

En "er is maar één God en Hij bestaat uit drie personen", zei de kapelaan. "Kijk, eindelijk iemand waar je normaal mee kunt praten." (ook Finkers). 

Zelf heb ik ook een voorkeur voor de meer "rustige" gebeden. Het weesgegroetje is daarvan natuurlijk de meest bekende, waarin Maria als gezegende onder de vrouwen gewoon om voorspraak wordt gevraagd, maar een ander Mariagebed die ik bij de cisterciënzers in Diepenveen destijds leerde is deze:
Gezegend de Moeder van God, Maria. U gedenkend, bevelen wij onszelf, elkander en heel de wereld door u aan Christus onze God. Amen.
Dit zongen zij altijd na elk getijdengebed en dat doe ik zelf nog steeds. En de Marialitanie is al iets lyrischer, maar wel "zakelijker" in die zin dat zij eenvoudigweg de verschillende titels die zij binnen de katholieke geloofstraditie draagt opsomt, met steeds de aanroep "bid voor ons."

En de wetenschappelijke werken daarover serieus te nemen en niet alleen maar van pseudowetenschappers. De laatste kun je herkennen doordat ze alleen maar bezig zijn hun eigen gelijk aan te tonen of met "schokkende" boeken geld te verdienen. Zo was er ooit in het nieuws dat een theoloog (!!!) het bewijs had gevonden dat de eerste boeken van Genesis niet konden kloppen. Het bewijs was dat in het paradijs geen appelbomen groeiden. Dergelijk nieuws verbaast me niet eens meer. Wat me wel verbaasde was dat die theoloog zijn geloofwaardigheid niet in één klap verloor. Blijkbaar zijn er mensen die zitten te wachten op dergelijke onzin.  
Totale onzin. Blijkbaar heb je geen idee van hoe de meeste christenen denken en leven.
Het heeft helemaal niets met een excuus te maken. Je moet gewoon lezen wat de Bijbel ons hierover mededeelt. Dan snap je het misschien beter.
Robert Frans heeft het over het overgeleverde christendom. Ik snap dan weer niet waarom je dat niet begrijpt. En het grote voordeel van een christen is dat die het jodendom niet hoeft af te wijzen en rustig mag erkennen dat er in andere religies ook een mate van waarheid aanwezig is.
Ik snap wel wat je bedoelt maar je zou m.i. beter kunnen stellen dat de leer ondanks veel geweld overeind is gebleven.

Marcion stelde in de tweede eeuw zijn eigen canon samen, op basis van zijn eigen geloof. Daarop ontstond een brede discussie binnen de christelijke gemeenschappen over welke boeken legitiem waren en welke niet. Al in de tweede eeuw ging er echter een canon rond van het Nieuwe Testament, die vrijwel gelijk is aan de huidige.
De gemeenschap van Marcion heeft nog enige tijd bestaan naast de christelijke Kerk, waarbinnen de canonisering van de Schrift ook nog discussies bleef opleveren. Zo hebben de oosters-orthodoxen lange tijd bijvoorbeeld Openbaringen afgewezen en nu nog steeds wordt het boek niet gelezen in hun liturgie.
Uiteindelijk is het christelijk-gnosticisme verdwenen en is voornamelijk het christendom overgebleven. Binnen de katholieke Kerk werd daarbij de canon van de Schrift pas tijdens het concilie van Trente definitief vastgesteld, als reactie op de reformatie.
Dat het christendom vrijwel als enige overgebleven is en zich volop heeft kunnen ontwikkelen in de geschiedenis, wordt op verschillende wijzen geïnterpreteerd.
Vele christenen zien hierin het bewijs van Gods voorzienigheid, dat Hij uiteindelijk de juiste leer destilleerde uit deze geschiedenis en zo binnen zijn Kerk bewaarde. Dit is vooral de katholieke en oosters-orthodoxe visie.
Anderen zien hierin het bewijs van grote afvalligheid en geloven dat er ofwel altijd ononderbroken kleine gemeenschappen zijn geweest die de juiste leer (deels in het verborgene) bewaarden, ofwel dat de juiste leer in deze tijd alsnog geopenbaard is. Dit is vooral een protestantse visie, met verschillende nuanceringen daarbinnen.

Dag Miriam,
Twee jaar na mijn huwelijk ben ik begonnen met bijbellezen. Mijn vrouw vond het maar een raar boek, maar ze zag dat het mij gelukkig maakte dus vond ze het prima. We zijn inmiddels dertig jaar getrouwd. Mijn vrouw vindt het nog steeds een raar boek, maar ze ziet dat het mij nog steeds gelukkig maakt dus vindt ze het nog steeds prima. 
Ik wens je veel geluk, wijsheid en liefde toe.

Ik hou het maar gewoon bij de positieve insteek van Carl Sagan.  

Het is heel simpel. In de meerderheidstekst komt Johannes 8:1-11 niet voor. Het vertaalcomite is tot de conclusie gekomen dat deze tekst niet thuishoort in de Bijbel, dus er uit is gehaald. Daar zijn JG trouwens niet de enige in. We hebben trouwens aan deze tekst nooit zo veel theologische betekenis gegeven. Ook in naslagwerken van ons komt deze tekst niet vaak voor.

Of zo:
 

Wel, ik ben nu iedere dag 3 psalmen aan het lezen en het bevalt me goed. Bedankt voor de tip

Ik denk eerder dat we er zélf als kinderen zijn: nieuwsgierig, speels, vrij, jong van geest en lichaam, onvoorstelbaar creatief en vol expressie en passie, met onbegrensde mogelijkheden die we nu nog niet eens kunnen vermoeden.
Als er geen tijd meer is, dan kunnen zoveel miljoen jaren net zo goed een paar seconden zijn en andersom. Je kunt dan bij wijze van spreken vandaag voor drie maanden weggaan en morgen weer terugkeren.
Je bekijkt nu de eeuwigheid vanuit de tijd, daar wij zelf natuurlijk in de tijd leven. Daardoor kun je je niet voorstellen hoe het is om écht zonder tijd te leven, laat staan in een wereld waar je niet alleen bevrijd bent van de tijd en de vergankelijkheid, maar ook van al het kwaad en van al het lijden dat je enkel naar beneden drukt en slechts een schijnvrijheid biedt.
Weliswaar kun je bij tijd en wijle de tijd vergeten als je ergens heel aandachtig mee bezig bent, maar in een dergelijke permanente staat leven is ons nog niet gegeven, hoewel er al mensen blijken te zijn die wel degelijk (grotendeels) zo onthecht leven en dus al een glimp van de eeuwigheid in zich dragen.
Van tijd tot tijd kom je ze tegen. Ze hebben een andere stem en een ander gezicht dan wij: sterker, rustiger, gelukkiger, stralender. Zij beginnen daar waar de meeste mensen ophouden. Ze zijn herkenbaar, zei ik, maar dan moet je wel weten waar je op letten moet. Ze lijken niet veel op "religieuze mensen" zoals je je die voorstelt op grond van wat je zoal gelezen hebt. Ze trekken geen aandacht. Je meent al gauw vriendelijk voor ze te zijn terwijl zij eigenlijk vriendelijk voor jou zijn. Ze houden meer van je dan andere mensen maar hebben je minder nodig. [...] In de regel zullen ze heel veel tijd lijken te hebben: je vraagt je af waar ze die vandaan halen.
-Onversneden Christendom, C.S. Lewis

Naast de goede post van Gaitema is de kwestie eigenlijk vrij eenvoudig. Aangezien je nog bij je pa en ma thuis woont (gezien je leeftijd ga ik daar althans van uit), val je dus ook onder hun verantwoordelijkheid. Dat betekent dat je dit soort dingen inderdaad met hen moet overleggen en zij uiteindelijk het laatste woord hebben.
Je kunt dus je vader zelf hier respectvol vragen over stellen over waarom hij het niet goed vindt, maar zult je dan wel moeten neerleggen bij zijn antwoorden. Als hij na het gesprek met jou nog steeds niet wil dat je op zondag naar die conventie gaat, dan betekent dat voor jou dat je op zondag dus niet gaat.
Zodra je op jezelf woont, kun je tot op zekere hoogte je eigen huisregels opstellen en los van je ouders je geloofsbeleving verder ontwikkelen. Maar tot die tijd heb je rekening te houden met hun wensen en afspraken, ook als je het er zelf niet altijd mee eens zult zijn.

Met deze tekst wijst God offers niet af, maar geeft Hij aan dat offers niets betekenen als ze niet gepaard gaan met een goed christelijk leven. Als je bewust zondigt, dan verafschuwt Hij je gebed, maar als je rechtvaardig wil leven, dan wil Hij juist dat je daarvoor dagelijks tot Hem bidt.
Het gebed, de sacramenten en de naastenliefde hebben als doel om jou om te vormen naar zijn beeld, om de zondige natuur in jou te doden en jou te bekleden met de nieuwe natuur, namelijk die van Christus zelf. Opdat je door zijn lijden en kruis wordt gebracht tot de heerlijkheid van de verrijzenis.
De tekst is dus geen oproep om het gebed en het misoffer weg te laten, maar ze te verrijken en betekenis te geven in het liefhebben van je naasten. Je zult dan snel genoeg merken hoe hard je gebed en sacrament nu juist nodig hebt om te groeien in volmaaktheid en de liefde voor God en wereld.

Ik zou dat ook niet bij élke organisatie doen.
"Gaat er iemand dood als we het niet halen?"
"Jazeker."
"Oh, wie dan?"
"Jij."
"..."

Ik zou dat ook niet bij élke organisatie doen.
"Gaat er iemand dood als we het niet halen?"
"Jazeker."
"Oh, wie dan?"
"Jij."
"..."

Wat ook kan helpen is het bidden van de psalmen. En dan niet enkel de psalmen die je mooi of gepast vindt, maar zoveel mogelijk álle psalmen, in een vaste volgorde waar je dan niet van afwijkt.
Dit kan door het getijdengebed te bidden, maar ook door simpelweg elke keer de drie volgende psalmen of psalmgedeelten uit de Schrift te bidden.
De psalmen omschrijven verschillende gemoedstoestanden en het zal je dan ook regelmatig overkomen dat je bijvoorbeeld een jubelpsalm bidt terwijl je droevig bent en andersom. Door dan toch gewoon te bidden wat "op het programma" staat, leer je ook God te loven en te prijzen als je daar eigenlijk geen zin in hebt.
Het kan dan zomaar al gebeuren dat je toch enige blijdschap voelt tijdens het bidden, of juist medelijden met hen die daadwerkelijk in zulke nood verkeren. Soms kun je al blij worden door te doen alsof je het bent.
Verder ligt het geheim van de christelijke, bovennatuurlijke vreugde, in het zoveel mogelijk onthechten van natuurlijke verlangens, zoals gezondheid, rijkdom, vrienden, werk, etc.. Die mogen zeker hun plaats hebben in het leven met Christus, maar zij mogen de vrede van Christus niet verstoren.
Dat onthechten doe je door natuurlijk dagelijks te bidden om de geest van onthechting, die alleen Christus kan geven, maar ook door sober en gematigd te leven, mensen geheel vrij te laten in of zij met jou willen omgaan of niet, je vreugde en lijden op te dragen in gebed aan Christus, je werk zo goed en secuur mogelijk te doen, zowel complimenten als beledigingen rustig te ontvangen en je eigen grenzen steeds ietsjes meer te verruimen door steeds ietsjes meer te verdragen.

Nee, over het algemeen niet, maar ze zijn er dan wel op uit om het echtpaar te helpen om het huwelijk waar mogelijk weer te repareren, of op een zo goed mogelijk wijze te leven met of apart van elkaar binnen het huwelijk. Ik meende dat hier werd gesproken over het helpen van echtparen in het algemeen en mijn visie is dus dat dat niet per se enkel door gehuwden gedaan kan worden.
Deze twee punten vind ik erg interessant, om twee redenen. De eerste is dat in beide citaten op geen enkele wijze minderwaardig of respectloos over de veronderstelde positie van de vrouw wordt gesproken. Ik heb wel meer traditionelere katholieke teksten hierover gelezen en geen van allen beschreef de traditionele rol voor de vrouw als minderwaardig. Integendeel zelfs.
Dat minderwaardige spreken is volgens mij vooral het domein van harde mannenhumor en van bepaalde feministische groeperingen.
De tweede is dat het kerkelijk spreken de positie eigenlijk helemaal niet gebiedt, maar er vanuit gaat dat vrouwen in die positie het beste tot hun recht komen. En dat ze niet gedwongen mogen worden buitenshuis te werken. Je moet mensen dan ook niet gebieden om een rol aan te nemen die hen niet past.
Vrouwen die willen werken of moeten werken omdat ze niet gehuwd zijn, moeten dat gewoon doen; in genoeg tijden was dat heel normaal en nu ook. Maar vrouwen die huisvrouw willen zijn binnen hun huwelijk, moeten dat ook gewoon doen. Dat is net zo goed prachtig, waardevol en verantwoordelijk werk.
Als je dan kijkt naar de praktijk in onze samenleving qua werk en huishouden, dan zie je ook dat vrouwen meestal parttime werken, voor een verzorgend beroep kiezen en dat in een huwelijk de man vaak toch het meest werkt. Ook zijn er teveel vrouwen die bijvoorbeeld na een scheiding niet voldoende financiëel onafhankelijk zijn. Daarnaast worden in onze samenleving ook weleens eisen gesteld die vrouwen lang niet altijd passen. Zo vrouwvriendelijk zijn wij eigenlijk ook lang niet altijd.
Waarom zouden per se meer vrouwen bijvoorbeeld in de techniek moeten werken, terwijl vrij duidelijk blijkt dat er heel weinig animo onder meisjes is om de opleidingen daarvoor te doen? Waarom moeten meer vrouwen per se topfuncties bekleden, terwijl veel vrouwen de daarvoor te brengen offers helemaal niet willen brengen? Waarom wordt in reclames en damesbladen zo ontzettend veel nadruk gelegd op een druk, enerverend bestaan voor de vrouw?
Wat ik al zei: als een vrouw zulke dingen wil, dan moet dat natuurlijk gewoon kunnen en moeten de geschikte wegen voor haar daartoe openliggen. Maar als ze die wegen niet wil gaan, wel, prima toch? Als ze maar gelukkig en zelfredzaam is, binnen of buiten een huwelijk.
Wat, weer directer terugkomend op je punt, ook interessant is, is dat in kerken met gehuwde geestelijken, zoals protestantse kerken en de oosters-orthodoxe Kerk, van oudsher er helemaal niet zo verschillend naar het huwelijk wordt gekeken. Goed, de orthodoxe Kerk kent scheiding bij overspel, maar dat is het dan ook wel. En tot een paar decennia geleden was in vrijwel geen enkele protestantse kerk scheiden toegestaan.
De visie op het huwelijk en de pastorale praktijk heeft mijns inziens dus geen aantoonbaar verband met de celibataire leefwijze van katholieke geestelijken; ook al omdat het celibaat niet altijd bestaan heeft. Gehuwde en niet-gehuwde geestelijken zijn beiden evengoed in staat om een echtpaar van pastorale zorg te voorzien.
Daarbij mag je binnen de katholieke Kerk in principe gescheiden van elkaar leven, ook als door de geleden huwelijksschade betekent dat je dat in de praktijk je leven lang zult doen. Je kunt dan alleen niet hertrouwen.

De filmpjes die je toont komen vrij duidelijk voort uit een charismatische beweging. Ook binnen de katholieke Kerk is een charismatische beweging actief en die blijkt her en der inderdaad vooral jongeren te helpen het geloof te vernieuwen. Met rijen voor de biechtstoelen, intensievere beleving van de mis en devotie tot vooral het Vaderhart als gevolgen.
Maar zo zijn er verschillende geloofsbelevingen binnen de Kerk actief die veel of minder vrucht dragen, naar gelang tijd en omstandigheden en met name sinds Vaticanum II zijn er veel nieuwe stromingen opgekomen, van het Neocatechumaat tot de Petrusbroederschap. Doch wel allemaal verenigd rondom Woord en Sacrament, dus binnen het katholieke geloof en daardoor ook goedgekeurd door het Vaticaan.
In het persoonlijk geloofsleven kennen veel gelovigen de zogenoemde getijdenbeweging. De ene periode ben je vol inspiratie en enthousiasme, de andere periode ben je vol dorheid en leegte. Deze perioden wisselen elkaar af en soms duurt een periode langer of korter.
Sommige heiligen, zoals Johannes van het Kruis, spreken zelfs over een "nacht van het kruis," waarin je langere tijd helemaal niets meer voelt, denkt of hoort van God, maar toch Hem blijft gehoorzamen. Om er uiteindelijk sterker, zuiverder en liefdevoller uit te komen, want God werkt juist het diepst als Hij je even "verdooft." Hij kan jou er dan als het ware even niet bij hebben met je mooie gedachten en gevoelens en uiteindelijk wil Hij dat je Hem liefhebt los van wat je voelt of denkt. Dat het letterlijk enkel om Jezus gaat en niet meer om jou.
Geen van deze perioden is echter slechter of beter; hoe je ermee omgaat bepaalt of ze vrucht dragen. Tijdens de hoogtijdagen blijf je nederig en oordeel je niet over hen die niet net zo enthousiast zouden zijn, tijdens de laagtijdagen waak je voor cynisme en blijf je Christus navolgen in gebed, sacrament en naastenliefde.
Ik denk dat het met de Kerk niet veel anders is. Wereldwijd groeit en krimpt zij steeds op andere plaatsen en in andere tijden. Nederland heeft haar hoogtijdagen gekend (het Rijke Roomsche Leven) en lijkt zich nu vrij duidelijk in de laagtij te bevinden, terwijl in andere werelddelen, zoals Afrika, het geloof juist weer groeit.
Maar ik noem het niet voor niets een getijdenbeweging; de tijden wisselen elkaar af en geen enkele tijd staat op zichzelf. Het geloof zal ook in Nederland dus weer terugkomen. Misschien anders dan we ons nu voorstellen, maar wel nog altijd in Woord en Sacrament.
Christus bewaart zijn Kerk en zal er altijd voor zorgen dat we Hem leren kennen en beminnen zoals Hij dat wil, los van de tijden. Er is altijd ruimte voor vernieuwing, voor revitalisering, voor verrijzenis, omdat wij Christus volgen. Ondanks alle zonden, ondanks alle kwaad binnen en buiten de Kerk.
Daarnaast draagt Hij ons op om het geloof te bewaren, de sacramenten juist te blijven vieren en vanuit liefde en compassie te handelen, omdat Hij anders kan besluiten dat als er geen geloof meer is, er dan net zo goed geen Kerk meer kan zijn.
De term opwekking is vooral een charismatische term om de hoogtijdagen aan te duiden. Charismaten gebruiken, zo ik zie, graag grote, epische woorden voor geloofswaarheden die al tweeduizend jaar bekend zijn, en hebben nog weleens de neiging om het wiel opnieuw uit te willen vinden of het werk van de Geest te forceren of in hun eigen kaders te duiden.
Heel klein simpel voorbeeldje in je eerste filmpje: de trailer zegt dat de film helemaal door de Geest is gemaakt: onvoorbereid, zonder planning, etc. Dit stamt uit het idee dat de Geest alleen of voornamelijk werkt op basis van spontaniteit en passie. Terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn.
Natuurlijk zijn deze gaven van belang, maar de Geest werkt niet zelden juist ook heel geordend, gestructureerd, volgens Schrift en Traditie. Hij werkt ook door de pastoor die zorgvuldig zijn preek voorbereid, Hij werkt ook door een wonderschone liturgie die al eeuwenoud is en waarin onze voorvaderen ons als het ware toezingen en bemoedigen, Hij werkt ook door strak geregisseerde video's heen. En hopelijk ook door veel te lange posts.
Voor buitenstaanders kan dat soms zelfs heel saai en menselijk lijken, terwijl Hij zo voor stabiliteit, vrede en sterkte zorgt en zo voor een hele unieke, intieme en mystieke wisselwerking tussen mens en God.
Het één sluit het ander dus niet uit en ik geloof dat dit voor elke gelovige, charismatisch of niet, een essentiële waarheid is.
Tenslotte wat betreft fysieke genezingen: die moeten wel goed onderzocht kunnen worden door onder meer artsen, ook op de lange termijn. Sommigen vinden dat wat kleingelovig klinken, maar we hebben niets aan prachtige wonderverhalen die naderhand helemaal niet waar blijken te zijn of helemaal niet per se bovennatuurlijk geduid hoeven te worden.
Bewuste onwetendheid is geen deugd.
En dan nog, zo is het binnen het katholicisme in elk geval wel, moeten gelovigen altijd vrij zijn om een door de Kerk erkend wonder wel of niet te geloven. Zij behoren immers tot het domein van private openbaringen, ofwel persoonlijke bemoedigingen voor de personen in kwestie om hun geloof te versterken, en maken dus geen deel uit van de algemene geloofsschat van de Kerk.

Nu kun je mensen natuurlijk niet met het mes op de keel dwingen hun gebeden te verrichten ("BIDDEN ZUL JIJ, BIDDEN! VOOR MIJ!" ), maar ik geloof wel dat Christus ons wel degelijk opdraagt te bidden. Dat het gebed allesbehalve een vrijblijvend advies is.
Het gebed is geestelijk voedsel, dat je dagelijks nodig hebt, waarin jij tot God spreekt en God tot jou. Een relatie met God is onmogelijk zonder gebed. Het gebed hoeft dan echt geen uren te duren, men kan in beginsel volstaan met een paar kortere gebeden door de dag heen, bijvoorbeeld driemaal daags het onzevader, maar het is wel goed om er dagelijks echt even tijd voor te nemen.
Om dan je werkzaamheden neer te leggen, je terug te trekken, enkel gericht te zijn op God en in elk geval te probéren niet te verstrooid te zijn. Uiteraard is het altijd goed om tijdens het werk te bidden ("ora et labora"), maar wel ter aanvulling op het gebed om het gebed.
Het is dan ook terecht om geestelijke leiders tot het gebed te verplichten. Vijf uur per dag kan wel érg zwaar zijn, maar in elk geval 's morgens en 's avonds langer dan een kwartier. Zij leven immers in het bijzonder van het gebed en hebben Gods nabijheid juist des te harder nodig.
En hoe kun je iemand nu aansporen tot een biddende relatie met God als je die zelf niet eens onderhoudt?
Moet je dan ook bidden als je geen zin hebt of er totaal niets bij ervaart? Dan juist, want het gebed is, net zoals de liefde, allereerst een zaak van de wil, van trouw.
Zo eet je ook dagelijks je maaltijden, om je lichaam te verzorgen. En zul je niet snel verhongeren omdat je al heel lang geen zin had om te eten. Alleen als je ernstig ziek bent, verlies je misschien de wil om te eten, maar anders is het iets wat er gewoon bijhoort en wat je dus blijft doen.
Zou dat met het gebed dan ook niet zo moeten zijn, om zo je ziel te verzorgen? Niet elke maaltijd zal even lekker of uitgebreid zijn en zo zal ook niet elk gebed even aangenaam of inspirerend zijn. Maar ze voeden je wel.
Je hoeft dan enkel te letten op een zo gezond mogelijke houding tijdens het gebed: nederigheid, eerbied, volharding. In het besef dat je allereerst God wil dienen in het gebed, niet jezelf.
En soms moet je jezelf ertoe aansporen door het gebed even als harde plicht neer te zetten: "Het kan me niet schelen hoe en wat, ik behoor nu te bidden, dus ga ik dat nu doen, of ik dat nu leuk vindt of niet." Alleen zo oefen je werkelijk je vrije wil uit en zul je ook Gods vrede en zegen ontvangen.

Sorry, ik zie het probleem niet zo..
Die dieren aan hun lot over laten mag niet (verhongeren ze, zielig, worden mensen boos). Afschieten mag ook blijkbaar niet. Blijkbaar moet het een dierentuin worden.
Begrijp me goed, ik ben tegen plezierjacht en als ik zou kiezen tussen vegetariër zijn en bio industrie, dan kies ik het eerste. Wat mij betreft wordt al het vlees verboden wat geen biologisch keurmerk heeft. Die herten daar hebben het beter dan menig kip of varken.
Er is geen goede eco structuur daar. Schiet ze dan maar neer, ipv verhongeren. Ik vind het hypocriet om daar tegen te zijn zolang wij hier een vlees industrie hebben waar diertjes dusdanig worden behandeld dat ik denk dat ze veel gelukkiger zouden zijn om in dat dat natuurgebied te worden afgeschoten.
Die hele plofkip industrie is pas walgelijk...
 
Ow, trouwens terzijde, ik stem doorgaans niet op die partijen.

Ik ken iemand die bedlegerig is en liever heeft dat haar man vreemdgaat (wat hij niet doet!) dan dat hij haar verlaat. En misschien is je man, vrouw of gezin verlaten vanwege een ernstig ziekbed inderdaad wel het ergste wat je kunt doen, de meest verschrikkelijke vorm van huiselijk verraad. En mijns inziens ook onbeschrijflijk laf.
Iemand die zoiets doet, christen of geen christen, hoeft hierboven denk ik niet op een gezellige ontvangst te rekenen.

Die is mooi inderdaad. En voor geïnteresseerden de betreffende mis in het geheel hieronder, met interessante toelichtingen van Herman Finkers zelf:
 

@Dat beloof ik Dus jouw oplossing is eigenlijk om gewoon te stoppen met katholiek zijn en netjes te geloven wat jij gelooft? Dan zijn we natuurlijk snel uitgepraat, dat begrijp je ook wel.
Dus nogmaals: veel plezier met je juichende gevoelens bij dit nieuwsbericht. Ik vind het vooral een naar verhaal, maar ja, ik ben dan ook katholiek hè?
Voor een groot deel is dat in Nederland niet gebeurd. De laatste tijd is er een langzame kentering op gang, maar veel schade is dus al verricht.
Het is niet de enige oorzaak inderdaad, maar wel een belangrijke. Zonder geloof geen kerk.
Dat is dan ook precies wat de kardinaal probeert te doen, in samenwerking met de andere Nederlandse bisschoppen. Maar dat is bij tijd en wijle een zaak van de lange adem. Want je kunt immers niet zomaar mensen aan de kant schuiven en zult altijd de door mij genoemde balans moeten zien te vinden.
Misschien. Maar dat velen dat niet willen, zegt nog niets over het waarheidsgehalte van de Kerk. En of iets nu ouderwets of modern is, is ook niet relevant. Het gaat erom of iets juist is of niet.
De Kerk verkondigt wat zij van harte gelooft dat Christus wil dat zij verkondigt. Of die verkondiging nu populair is of niet. We verzinnen niet zomaar wat, maar houden ons bezig met geloofsfeiten. Volle kerken zijn dan ook niet het doel, maar kunnen een positieve vrucht zijn van een krachtig en liefdevol beleefd Evangelie.
De kardinaal wijst alleen aan dat er parochies gesloten worden en geeft mogelijke oorzaken daarvan.

Die balans tussen de leer en de praxis blijft daarom altijd ingewikkeld. Zoals je misschien weet bestaan er al daadwerkelijk vrijzinnige kerken, die zich ook letterlijk zo noemen. En is er in het verleden in katholiek (en ook protestants) Nederland veel geëxperimenteerd met liturgie, werd de katholieke moreel veel minder strikt nageleefd en probeerde men zo juist de kerk zoveel mogelijk te laten passen in de moderne tijd.
Soms letterlijk van de één op de andere dag werd het Latijn afgeschaft, werden er vrije, vaak onbegrijpelijke teksten gezongen, bleek het Allerheiligst Sacrament ineens enkel symbolisch en werd de boodschap in de prediking vooral politiek en moralistisch van aard.
De biecht werd "afgeschaft," het samen vasten verdween, de dood en verrijzenis van Christus werd niet meer geleerd of slechts op vrijblijvend symbolisch niveau, de seksuele moraal werd losgelaten, etc. Kortom, in veel parochies is precies gebeurd wat sommigen nu ook graag zouden willen.
Stroomden toen de kerken en kloosters vol? Werden er toen voortdurend nieuwe parochies opgericht en zijn die parochies nu nog steeds bijzonder populair, met veel priesterroepingen en vele financiële middelen? Nee.
Dat experiment uiteindelijk op niets uit. Na aanvankelijk enthousiasme liepen de parochies nog harder leeg en verloren ze juist ook gelovigen die het katholicisme niet meer herkenden in liturgie en leven. Want als de Kerk hetzelfde doet als "de wereld," waarom dan nog naar de kerk gaan?
Moet de Kerk dan niet een passend antwoord vinden op deze tijd? Ja, en dat hééft zij ook gedaan, namelijk middels Vaticanum II. De liturgie ís al herzien en laagdrempeliger geworden, de moraal ís al genuanceerd en veel positiever verwoord, de verhouding met andere levensbeschouwingen is veel opener geworden, noem maar op.
Maar de Kerk blijft wel katholiek. En haar taak is niet het opstellen van een eenvoudige of ingewikkelde, een traditionele of moderne godsdienst, maar het vieren en doorgeven van de leer en geboden van Christus. Ook als die soms schuren met wat andere mensen geloven, ook als die niet altijd even populair zijn, ook als de Kerk daardoor in aantal gelovigen kan krimpen.
Hier in Nederland bevindt de Kerk zich in een woestijnperiode, waarbij die schandalen natuurlijk bepaald ook niet meewerken, maar dat is niet altijd zo geweest en zal ook niet altijd zo zijn. Wereldwijd zijn er plaatsen waar zij groeit en bloeit en plaatsen waar dat niet zo is. Zowel in rijke als in arme landen.
Al biddend en overwegend zullen we moeten luisteren naar zowel Gods Woord als naar elkaar en zullen we dicht bij het geloof moeten blijven. Want het geloof, de sacramenten, de werkelijke tegenwoordigheid van Christus en de liefde voor elkaar is het enige dat ons samenbindt, dat de Kerk bestaansrecht geeft.
We moeten ons daarom denk ik niet blindstaren op de situatie zoals die nu is, maar kijken naar de schatten die wij van Christus ontvangen hebben en naar hoe wij in deze samenleving deze schatten op mooie, aansprekende en liefdevolle wijze kunnen delen met hen die ervoor openstaan.
Wondermiddelen daartoe bestaan niet, dus ook niet een vruchteloos terugkeren naar de jaren dertig qua geloofsbeleving. Daar sta ik ook niet voor en de kardinaal ook niet. Maar we hebben wel Iemand die ons de weg wijst, de Weg ís. En we kunnen alleen naar Hem luisteren, door Kerk en Schrift, als wijzelf dan ook ons voor Hem openstellen en niet enkel voor wat de mensen om ons heen zeggen.

Het is meer alsof de directie van MacDonalds klaagt dat de zaken in Nederland niet meer goed lopen, omdat in veel vestigingen ze al decennia enkel slappe, verdunde hamburgers verkopen, tegen het beleid in, omdat die laagdrempeliger en gemakkelijker te eten zouden zijn.
Als dan de directie zegt dat de hamburgers weer vol van smaak en goed gekruid moeten zijn, dat je zonder smaak en kraak uiteindelijk failliet gaat en dat zelfs kan bewijzen met de vele sluitingen van vestigingen, nog vóórdat er enig schandaal naar boven kwam, dan wordt de directie als wereldvreemd gezien. Terwijl wereldwijd zijn MacDonalds nog altijd zeer populair is en de grootste franchise in de hamburgerwereld. Tja.