Robert Frans

Een feest kun je zo druk en enerverend maken als je zelf wil. Kerst bestaat in principe uit niet méér dan een aantal missen, waarvan er door de gemiddelde parochie twee worden opgedragen: de nachtmis en de dageraads- of dagmis (meestal de laatste). En qua kerstversiering kun je het houden bij een sobere kerstkribbe, als je toch iets wil neerzetten.
Liturgisch gezien is er zelfs geen tweede kerstdag; de dagen na kerst zijn gewijd aan verschillende "kerstheiligen" (Stefanus, Johannes de Doper, de Onnozele Kinderen).
De enige drukke week qua vieringen is het Paastriduum: de avondmis op Witte Donderdag, minimaal één en meestal twee vieringen op Goede Vrijdag, de Paaswake op zaterdagavond en de Paasmis op zondag. Die zijn echter niet allen verplicht, maar als bewuste gelovige wil je deze vieringen natuurlijk niet zomaar missen, vooral de Paaswake niet.
Als je een feest vanwege alle drukte of commercie dus niet viert, dan kies je er dus zelf voor om die drukte onlosmakelijk te verbinden met de feesten. De Kerk vraagt echter niet méér dan dat je de mis (of de eredienst als je protestants bent) bijwoont en de kerstboodschap probeert na te leven.
Zij verplicht geen enkele commercie, geen enkel geschenk, geen enkele versiering, geen enkel familiediner en geen enkele oliebol. Maar het mag wél natuurlijk; christenen zijn vrij om dat soort dingen met een gerust hart te vieren.
Men kan de feesten dus heel rustig en sereen vieren, zoals bijvoorbeeld in vele kloosters ook gebeurt, en dat wordt eigenlijk ook zelfs aanbevolen. Ook tijdens de feestdagen is gematigdheid een goede, bevrijdende deugd om de vreugde juist te laten toenemen.
De feesten zijn bedoeld om de heilsdaden van Christus tegenwoordig te stellen en zo innerlijk met Hem mee te beleven. Alle rituelen, gebeden, gezangen en ook volkse gebruiken zijn daarop gericht.
Zo knielen we in de stal rondom de kribbe, staan we met Maria onder het kruis, zijn we verbaasd als we het lege graf zien en verheugd als de verrezen Christus ons de Schriften uitlegt, staren we Hem na bij de hemelvaart en ontvangen we de heilige Geest.
Zij die menen dat het niet christelijk zou zijn om zo te handelen, om zo biddend, overwegend en vierend mee te leven met onze Heer, geven de feesten een heel andere betekenis dan de Kerk doet en kiezen er dus zelf voor om niet-christelijke elementen toe te voegen aan die feesten.
Ook als je meent dat bepaalde gebruiken niet christelijk zouden zijn, is dat een eigen keuze; de Kerk is uitsluitend christocentrisch.
Hoe weten we dan dat Christus daadwerkelijk wil dat wij die feesten vieren?
Niet per se enkel door de Schrift alleen, want alleen dit topic bewijst al dat die op verschillende wijzen consistent uit te leggen is. Je kunt je eigen uitleg dan enkel nog als de ware beschouwen door de andere uitleggers in diskrediet te brengen; zij zouden niet werkelijk doen wat God hen vraagt, zij zouden de Schrift niet juist bestuderen, noem maar op.
Daar alleen worden we dus niet veel wijzer van.
Gelukkig is er echter een andere manier, die veel gelovigen individueel ook toepassen in hun geloofsleven, namelijk door Gods voorzienigheid in de geschiedenis na te gaan. Hoeveel gelovigen zijn er immers niet die in hun eigen levensloop verschillende gebeurtenissen en ontwikkelingen daaraan toeschrijven?
"God liet mij die opleiding afmaken, God stond mij die ziekte toe, God heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben."
Welnu, zouden we dat dan ook niet bij heel de gemeenschap van Christus mogen toepassen, zodat Gód haar gemaakt heeft tot wie zij nu is? Met al haar zonden en tekortkomingen, net zoals bij zoveel gelovigen, maar ook in al haar schoonheid en passionele liefde voor God en naasten, net zoals bij zoveel gelovigen?
We zien dan niet alleen dat God de feesten rustig laat ontwikkelen binnen de Kerk, op uiteenlopende wijzen, maar ook dat Hij ontelbaar veel mensen inspireert om op basis van die feesten de meest schitterende gebeden, verhalen, gedichten, gebruiken, kunstwerken en muziekstukken te vervaardigen.
We zien dan niet alleen dat de katholieke Kerk deze feesten viert, maar ook de oosters-orthodoxen, de protestanten, de evangelischen, ja, vrijwel alle kerken wereldwijd. Natuurlijk worden niet alle feesten door alle kerken op altijd dezelfde data gevierd, maar de belangrijksten toch wel.
En zelfs niet alleen de kerken, maar ook veel mensen buiten de kerken vieren, natuurlijk vanuit hun eigen gedachten en bedoelingen, een paar van deze feesten mee. Ze zijn dus in grote delen van de wereld, kerkelijk of niet-kerkelijk, een onlosmakelijk onderdeel van de vele culturen geworden.
Zouden we dit dan allemaal aan de duivel moeten toeschrijven, zoals sommigen misschien beweren?
Moeten we het licht, de warmte, de ongedwongen gezelligheid (tenminste, in de betere families), de kunst en de liturgie en de vrijheid dan allemaal als kwaadaardig zien, alsof de duivel in staat zou zijn mensen bijvoorbeeld dit te laten creëren:
Een ieder moet er maar het zijne van denken, maar ik geloof daar echt helemaal niets van. Als God deze feesten niet had gewild, dan had Hij ze niet zover laten ontwikkelen en had Hij ze vanaf het begin al niet toegestaan binnen zijn Kerk. Zo eenvoudig kan Gods voorzienigheid soms zijn.
God speelt geen spelletjes met ons, Hij laat goedwillende mensen nóóít dwalen. En die mensen zijn er áltijd geweest, in alle eeuwen en culturen, binnen én buiten de Kerk, en zullen er ook áltijd zijn.
We mogen dus op Hem vertrouwen en met een gerust en vrolijk hart genieten van alle feestelijkheden die Hij in zijn goedheid ons heeft gegeven, ieder op de eigen wijze.

Ligt eraan hoe katholiek je gelooft. Je weet toch dat katholicisme niet méér is dan atheïsme met slechts een extra God erbij?

Ik denk dat Willem doelt op het opschrift in 1,3:
Zalig de voorlezer en zalig de hoorders van de woorden van deze profetie, als zij in acht nemen wat daarin geschreven staat; want de tijd is nabij.
Het lezen an sich van het boek lijkt niet per se tot zaligheid te leiden, maar het in acht nemen van haar inhoud.
Hoewel dat niet enkel voor Openbaringen geldt maar natuurlijk voor de hele Schrift, is het wel zo dat de Schrift volop tot recht komt als zij voorgelezen en gebeden wordt in de geloofsgemeenschap. En waar velen studeren, doen velen meer inzichten op.
De boeken en brieven zijn immers merendeel aan gemeenschappen geschreven.
Dit staat natuurlijk beslist niet de eenzame, biddende bijbelstudie in de weg, zoals die al eeuwenlang door velen beoefend wordt; de verschillende vormen van Schriftlezing, gebed en studie vullen elkaar aan.
Deze theorie heb ik eerder gehoord en is mijns inziens beslist een mooi inzicht. Satan wil immers God in alles nadoen, maar dan op zijn eigen, geperverteerde wijze. De zonde is immers niet veel anders dan een pervertering van wat goed en mooi is.

Sorry, kon het niet laten, ben al weer weg hier.

Dat klopt en we kunnen BDE's gelukkig ook steeds beter onderzoeken. Ik doelde dan ook enkel op haar ervaringen van "dood en verrijzenis." Ik ga er ook vanuit dat zij niet werkelijk dood is geweest, maar wel dat haar leven mogelijk zodanig aan een zijden draadje heeft gehangen, dat ze dat dus echt als dood ervaarde.
Mystieke ervaringen, veroorzaakt door BDE's of niet, kunnen buitengewoon intens en allesomvattend zijn. Ze kunnen iemands leven totaal op de kop zetten; je leest en hoort ook weleens verhalen van mensen die na zo'n (BD-)ervaring veranderen in karakter en hun leven omgooien.

Wat er aan de hand is, is dat zij een absoluut overweldigende ervaring heeft gehad, zo intens dat zij dood leek, maar toch leefde, en die je misschien als mystiek zou kunnen beschouwen. Of het nu wel of geen BDE was, dat zal die ervaring niet meer of minder waar maken.
Tenzij ze natuurlijk ronduit zit te liegen daar, maar dat is niet iets waar ik zonder meer vanuit ga. Meer mensen hebben immers dergelijke ervaringen gehad, ook zonder BDE, dus wat zij aan ervaringen omschrijft is mijns inziens helemaal niet zo ongeloofwaardig.
De duiding ervan kan geloofwaardig of ongeloofwaardig zijn, dat natuurlijk wel, en de omschrijving kan gebrekkig zijn wegens een tekort aan algemeen bekende mystieke begrippen, maar de ervaring zelf kan gewoon helemaal waar zijn.

Zonder iets over BDE's an sich te willen zeggen, kan ik me voorstellen dat het ook érg moeilijk is om een dergelijke (mystieke) ervaring te omschrijven, zéker als je daarvoor niet een meer systematische, uitgebreide taal kent, zoals verschillende mystieke godsdiensten en levensbeschouwingen die bieden.
Volgens mij doet deze vrouw oprecht haar best om het toch een beetje invoelbaar te maken voor hen die een dergelijke ervaring nooit gekend hebben, maar moet je waarschijnlijk wel echt zelf dit meegemaakt hebben om concrete inhoud aan haar woorden te kunnen geven.
Misschien ligt daarin ook wel een tekort van onze cultuur, dat we geen voldoende uitgebreide taal meer daarvoor kennen. Of dat we die wel hebben, met name gelegen in het katholicisme en het traditionele protestantisme, maar dat we die niet meer voldoende begrijpen en of niet meer wíllen begrijpen en spreken.
Niet dat je met zo'n taal alles zou kunnen omschrijven, alleen al omdat je daarvoor minimaal ook rituelen, muziek, gebeden en dergelijke nodig hebt en dat niet altijd past in de format van een talkshow, maar je kunt dan wel wat vollediger zeggen wat je bedoelt en zo ervaringen met elkaar uitwisselen.

Omdat ik Christus ontmoet heb. Omdat ik mijn leven lang al met Hem optrek. Omdat ik in Hem alles herken wat de mens voortdrijft, wat de mens wil en doet, behoudens natuurlijk de zonde. Omdat de dienst aan God, van de heilige liturgie tot de broederlijke naastenliefde, zo wonderschoon en tijdloos is, temidden van een jachtig en veeleisend bestaan, die grootheden als Franciscus en Benedictus, maar ook Mozart en Bach voortgebracht heeft.
Maar vooral omdat ik Christus ontmoet heb.

Ik vergeet zeer zeker niet het "baas in eigen buik" dat indertijd als slogan gebruikt werd; en ik ben het niet eens met de strekking die het had en heeft bij degene die het zo zeggen. Het wordt zo uitgebreid opgevat dat het een in mijn ogen verwerpelijke gedachte wordt. Het wordende kind is geen lichaamsonderdeel van de vrouw en zou mijns inziens bescherming dienen te hebben op vergelijkbare wijze als dat je dat hebt in het huis van een ander. Wanneer die ander een huis heeft en daar woont  geldt dat hij de baas in zijn eigen huis is en mag zijn. Dat recht wordt erkend maar dat betekent niet dat iemand in zijn huis over leven en dood mag beschikken en heer en meester in dit opzicht is over alles en iedereen die zich in het huis bevindt.
Maar de wet die er nu al lang is bepaalt anders dan wat mij als juist zou voorkomen en de topicstarter denkt ongeveer als ook ik, lijkt me. Hij pleit ervoor om nog eens te denken over de wet en dat met name ook aangezien de wet in de praktijk ruimer schijnt te worden toegepast dan dat indertijd bedoeld was.

Als je iets als een misdaad ziet, dan is het logisch dat je middels wetgeving en maatschappelijke discussie daaraan iets wil doen. We hebben het hier over het doden van nieuw leven en dat gaat wel degelijk iedereen aan.
Extreem hypothetisch voorbeeld: stel dat binnen een familie het gewoon is om geboren baby's na veertig dagen te doden als ze in hun ogen niet sterk genoeg zouden zijn, omdat zij menen dat het dan nog geen ziel heeft en dus gedood kan worden, dan zullen heel veel ook niet-gelovigen dat een absolute schande vinden en van mening zijn dat zo'n familie opgepakt en berecht dient te worden.
Ander voorbeeld: stel dat het binnen een familie gewoon zou zijn dat meisjes vanaf tien jaar uitgehuwelijk worden en na hun eerste ongesteldheid al meteen het huwelijk moeten consumeren (seks dus, met het oog op zwangerschap), dan zou dat ook een schandaal opleveren in de samenleving.
En stel nu dat beide voorbeelden wettelijk toegestaan zouden zijn hier in Nederland of niet verboden, dan zul jij denk ik toch ook samen met mij ten strijde trekken om op democratische wijze (!) strenge wetgeving tegen dit soort afschuwelijke praktijken af te dwingen.
Je kunt niet alle normen en waarden tot eigen keuzes maken, zeker niet als het om leven en dood gaat. Niet alles achter de voordeur is toegestaan, dat geldt in de huidige wetgeving ook zo.
En dat jij abortus niet als het doden van een kind wil zien, betekent niet dat iedereen dat maar moet doen en zich daarbij moet neerleggen. Er zijn duidelijk meerdere visies op leven en dood voorhanden en het geeft geen pas om jouw eigen visie zo op te dringen, door andere visies als irrelevant te beschouwen in de wetgeving.
Dat je als vader dan inderdaad zonder enige inbreng je eigen kind door de dood ontnomen kan worden, alleen maar omdat je het niet in de schoot kunt dragen. Het kind is níét alleen van de moeder, maar óók van de vader.

En dit is een kindje van tien weken. Ziet er al aardig menselijk uit, vind je niet? Zelfs al met vingertjes en teentjes. Een beetje alien, dat klopt, maar ja, een pasgeboren baby is natuurlijk ook nog maar een grappig wurmpje vergeleken met een volwassen mens.
En direct vanaf de conceptie ligt al vast welke kleur ogen het kind krijgt, welk geslacht het heeft, waarvoor het qua ziekten en talenten aanleg heeft, noem maar op. Een compleet mens-in-wording, dat maar een paar weken nodig heeft om er menselijk uit te zien en slechts negen maanden om als serieuze baby geboren te worden.
Sommigen proberen inderdaad met cynische termen als "tumor" zo achteloos mogelijk over het ontspringende leven te praten, zodat het gemakkelijker te aborteren zou zijn. Net zoals sommige lieden moeders van grote gezinnen graag als "baarmachines" aanduiden, om zo te doen alsof hun diepe minachting daarvoor ten goede zou komen van de vrouw.
Maar ik geloof dat een dergelijk stuitend cynisme, een dergelijke oneerbiedigheid voor alle biologische aspecten en offers rondom het nieuwe leven en degenen die het schenken, uitsluitend en alleen iets over de aanhangers ervan zegt en het uiteindelijk níémand ten goede komt. Laat staan zo'n ongeboren baby'tje.

Ik lees nog weleens, vooral een beetje in vegan-achtige kringen, dat we eigenlijk niet zoveel kinderen meer zouden moeten krijgen. Dat de aarde al veel te vol zou zijn. Misschien, zou kunnen. Rationeel zal dat vast allemaal wel kloppen.
En natuurlijk volg ik ook soms de discussies over abortus, euthanasie en wel of niet voltooid leven.
Maar alle terechte of onterechte discussies, argumenten, gevoelens ten spijt; ik denk dat als in een samenleving er een groter taboe zou gaan heersen op het laten ontstaan van nieuw leven dan op het doden van ongeborenen en ernstig zieken, je dan toch (onbewust) een soort van cultuur van de dood krijgt.
Een moeder loopt met haar Down-zoontje over straat. Een andere, wildvreemde vrouw spreekt haar aan: "Ach, dat is toch niet meer nodig..." Dit gebeurt al echt, dit bedenk ik niet.
De onvoorstelbare onbeschoftheid van zo'n vrouw, die het blijkbaar zo vanzelfsprekend vindt dat kinderen met Down geaborteerd dienen te worden en moeders op zo'n wijze verwijten maakt als ze deze kinderen wél een leven gunnen en deze kinderen wél liefhebben, ondanks alle offers die daarbij horen.
Als dit de vruchten gaan worden van de westerse kijk op abortus, dan hoef je denk ik geen pro-lifer te zijn om je serieus zorgen te moeten gaan maken.
Ik geloof best dat er hele dramatische uitzonderingen zijn die een dergelijke daad heel begrijpelijk maken en zal ook niet oordelen over ouders die zo'n keuze daarom maken. Maar ik ben er steeds minder van overtuigd dat we werkelijk hiermee zorgvuldig zullen blijven omgaan.
Ik denk dan ook dat je, los van wat je ervan vindt, abortus nooit als een recht moet gaan zien, maar als een tragedie. Ook als de redenen heel begrijpelijk zijn. Misschien dat daar de grens dan wel bepaald wordt.

Je moet zijn voorbeeld volgen. Doen zoals hij deed. En op die manier op hem lijken. Maar je kan nooit hem 'worden'. Want wie van de vruchten van de levensboom neemt, zal leven. En het lijkt mij niet dat jij, ik, of de apostelen anderen het leven kunnen geven. 
Hij zegt: wees heilig, want ik ben heilig. 
Dat is net even een andere nuance. 
Daar is het een forum voor. Iemand zegt wat, en een ander reageert. ?
Uiteraard is de doop slechts het begin. Het begin van een nieuw leven. Een leven zonder zonden. 
Op de grote verzoendag, jom kippoer, moesten er twee identieke bokjes in de tempel worden gebracht. Het ene werd de woestijn in gezonden "voor Azazel" en het andere moest worden geofferd. In de wet staat precies voorgeschreven wat er deze dag moest gebeuren. De priester moest onder meer tijdens het belijden van de zonden van hemzelf en het volk de hand op het hoofd van het bokje leggen. En het bloed van het bokje moest gesprenkeld worden op het deksel van de ark die in het heiligste van het heilige stond. En waar diende dit hele ritueel toe? Tot vergeving van de zonden. Uiteindelijk mocht de priester na het offeren het volk meedelen dat hun zonden waren vergeven. 
De tempel is in opdracht van de Eeuwige gebouwd met de hoofdingang naar het oosten en het heiligste van het heilige naar het westen. En als je weet wat de priesters allemaal moesten doen met het offeren, dan zie je dat zij de hele dag op de meridiaan van het oosten naar het westen en vice versa liepen. Zo ook met het bloed van het bokje. Deze wereld heeft een noord- en een zuidpool. Maar geen oost- of westpool. Dus feitelijk deden de priesters wat de profeten al zeiden: "zo ver het oosten verwijderd is van het westen, zo ver doe ik uw zonden van u". Dat is dus onmeetbaar en oneindig ver. 
En wanneer Jesjoea komt en de wetten vervuld worden, wordt hij als zoon van de vader samen met Barabbas voor het volk geleid. Bar Abba is Hebreeuws voor: zoon van de vader. Hier zien we dus twee zonen van één vader, identiek. Een wordt weg gestuurd, de ander geofferd. Jesjoea krijgt een kroon van dorens op. Waarom? Omdat Adam gezegd wordt dat de aarde dorens en distels zal voortbrengen. En hier wordt verwezen naar deze tekst omdat eindelijk deze vloek zal worden opgeheven. En de zonde die voorafgaat aan die vloek zou beleden moeten worden door de priester terwijl hij de hand op het hoofd van het bokje legt. En hoe wordt die wet vervuld? De priesters slaan Jesjoea in het gezicht, terwijl zij uitroepen: blasfemie, g'dslastering, hij stelt zichzelf gelijk aan de Eeuwige - en dát is de zonde van de mens "u zal niet sterven, maar aan g'd gelijk zijn..." Tot in detail wordt de wet vervuld, en daarmee dus ook het offer tot vergeving van de zonden. Met de doop zijn de zonden vergeven, en weg gedaan zo ver als het oosten verwijderd is van het westen. En dát is het nieuwe begin, een nieuw leven zonder zonden dat in ons is gelegd. 

Ik lees nog weleens, vooral een beetje in vegan-achtige kringen, dat we eigenlijk niet zoveel kinderen meer zouden moeten krijgen. Dat de aarde al veel te vol zou zijn. Misschien, zou kunnen. Rationeel zal dat vast allemaal wel kloppen.
En natuurlijk volg ik ook soms de discussies over abortus, euthanasie en wel of niet voltooid leven.
Maar alle terechte of onterechte discussies, argumenten, gevoelens ten spijt; ik denk dat als in een samenleving er een groter taboe zou gaan heersen op het laten ontstaan van nieuw leven dan op het doden van ongeborenen en ernstig zieken, je dan toch (onbewust) een soort van cultuur van de dood krijgt.
Een moeder loopt met haar Down-zoontje over straat. Een andere, wildvreemde vrouw spreekt haar aan: "Ach, dat is toch niet meer nodig..." Dit gebeurt al echt, dit bedenk ik niet.
De onvoorstelbare onbeschoftheid van zo'n vrouw, die het blijkbaar zo vanzelfsprekend vindt dat kinderen met Down geaborteerd dienen te worden en moeders op zo'n wijze verwijten maakt als ze deze kinderen wél een leven gunnen en deze kinderen wél liefhebben, ondanks alle offers die daarbij horen.
Als dit de vruchten gaan worden van de westerse kijk op abortus, dan hoef je denk ik geen pro-lifer te zijn om je serieus zorgen te moeten gaan maken.
Ik geloof best dat er hele dramatische uitzonderingen zijn die een dergelijke daad heel begrijpelijk maken en zal ook niet oordelen over ouders die zo'n keuze daarom maken. Maar ik ben er steeds minder van overtuigd dat we werkelijk hiermee zorgvuldig zullen blijven omgaan.
Ik denk dan ook dat je, los van wat je ervan vindt, abortus nooit als een recht moet gaan zien, maar als een tragedie. Ook als de redenen heel begrijpelijk zijn. Misschien dat daar de grens dan wel bepaald wordt.

Ik lees nog weleens, vooral een beetje in vegan-achtige kringen, dat we eigenlijk niet zoveel kinderen meer zouden moeten krijgen. Dat de aarde al veel te vol zou zijn. Misschien, zou kunnen. Rationeel zal dat vast allemaal wel kloppen.
En natuurlijk volg ik ook soms de discussies over abortus, euthanasie en wel of niet voltooid leven.
Maar alle terechte of onterechte discussies, argumenten, gevoelens ten spijt; ik denk dat als in een samenleving er een groter taboe zou gaan heersen op het laten ontstaan van nieuw leven dan op het doden van ongeborenen en ernstig zieken, je dan toch (onbewust) een soort van cultuur van de dood krijgt.
Een moeder loopt met haar Down-zoontje over straat. Een andere, wildvreemde vrouw spreekt haar aan: "Ach, dat is toch niet meer nodig..." Dit gebeurt al echt, dit bedenk ik niet.
De onvoorstelbare onbeschoftheid van zo'n vrouw, die het blijkbaar zo vanzelfsprekend vindt dat kinderen met Down geaborteerd dienen te worden en moeders op zo'n wijze verwijten maakt als ze deze kinderen wél een leven gunnen en deze kinderen wél liefhebben, ondanks alle offers die daarbij horen.
Als dit de vruchten gaan worden van de westerse kijk op abortus, dan hoef je denk ik geen pro-lifer te zijn om je serieus zorgen te moeten gaan maken.
Ik geloof best dat er hele dramatische uitzonderingen zijn die een dergelijke daad heel begrijpelijk maken en zal ook niet oordelen over ouders die zo'n keuze daarom maken. Maar ik ben er steeds minder van overtuigd dat we werkelijk hiermee zorgvuldig zullen blijven omgaan.
Ik denk dan ook dat je, los van wat je ervan vindt, abortus nooit als een recht moet gaan zien, maar als een tragedie. Ook als de redenen heel begrijpelijk zijn. Misschien dat daar de grens dan wel bepaald wordt.

Maar misschien was het wel helemaal niet de bedoeling van onder meer Paulus om zo scherp onderscheid te maken tussen Heer en Jehovah. Misschien was het voor hem wel heel natuurlijk om zowel Jezus als Jehovah Heer te noemen en was het voor de vroege christenen helemaal niet zo verwarrend allemaal. En is die verwarring alleen gekomen bij gelovigen die per se Jezus niet als God en dus als Heer willen zien.

Maar misschien was het wel helemaal niet de bedoeling van onder meer Paulus om zo scherp onderscheid te maken tussen Heer en Jehovah. Misschien was het voor hem wel heel natuurlijk om zowel Jezus als Jehovah Heer te noemen en was het voor de vroege christenen helemaal niet zo verwarrend allemaal. En is die verwarring alleen gekomen bij gelovigen die per se Jezus niet als God en dus als Heer willen zien.

We worden wedergeboren door water en Geest, ofwel door het doopsel en het ontvangen van de heilige Geest. Daarin sterven en verrijzen wij met Christus en worden we bevrijd van de erfzonde.
Natuurlijk begint dán pas de strijd tegen de persoonlijke zonden en de groei in Gods liefde, net zoals een geboren mens ook nog moet groeien en zich moet ontwikkelen. Maar net zoals een mens geboren moet worden om zich te ontwikkelen, zo moet een mens wedergeboren om vergeving van zonden te ontvangen en met Christus liefdevol verenigd te worden.
Zoals Jezus zegt in Johannes 3, 5-7: "Voorwaar, voorwaar, Ik zeg U; als iemand niet geboren wordt uit water en geest, kan hij het Rijk Gods niet binnengaan. Wat geboren is uit het vlees is vlees, en wat geboren is uit de Geest is geest. Verwonder u niet dat Ik u zei: gij moet opnieuw geboren worden."
De wedergeboorte is dus een duidelijk aanwijsbaar moment in elk christenleven en het begin van het leven door en met Christus.
 

Het werd al snel ontdekt, de kopiïsten werden ontslagen en kregen een flinke boete en er zijn zoveel mogelijk exemplaren opgespoord en verbrand (de Engelse kerk destijds deelde dat hemelse gevoel voor humor iets minder...). Er zijn nog echter een onbekend aantal exemplaren over en een paar ervan zijn af en toe te bezichtigen.

Moest er nog bijkomen dat dat niet het geval zou zijn geweest. Dat de reformatoren dachten: "Ach, kom, laten we er wat boeken uithalen, anders is de bijbel zo dik hè."
Nee, ze deden het natuurlijk, even heel globaal gezegd, omdat de inhoud van die boeken niet altijd even strookte met wat zij geloofden en niet overeenkwamen met wat zij alreeds verstonden onder legitieme bijbelboeken.
De bijbeltekst zelf geeft immers geen canon weer of zelfs criteria voor een canon, dus je ontkomt nu eenmaal niet aan buitenbijbelse argumenten vanuit een al bestaand geloof.
Dat is dan ook de meest logische manier van doen: eerst je geloof vaststellen, daarna op basis daarvan een bijbel samenstellen, omdat je nu eenmaal niet vanuit een nog samen te stellen bijbel die bijbel kunt samenstellen. Maar een aantal protestanten en daaraan gelieerde gelovigen moeten dat nog toegeven.

Moest er nog bijkomen dat dat niet het geval zou zijn geweest. Dat de reformatoren dachten: "Ach, kom, laten we er wat boeken uithalen, anders is de bijbel zo dik hè."
Nee, ze deden het natuurlijk, even heel globaal gezegd, omdat de inhoud van die boeken niet altijd even strookte met wat zij geloofden en niet overeenkwamen met wat zij alreeds verstonden onder legitieme bijbelboeken.
De bijbeltekst zelf geeft immers geen canon weer of zelfs criteria voor een canon, dus je ontkomt nu eenmaal niet aan buitenbijbelse argumenten vanuit een al bestaand geloof.
Dat is dan ook de meest logische manier van doen: eerst je geloof vaststellen, daarna op basis daarvan een bijbel samenstellen, omdat je nu eenmaal niet vanuit een nog samen te stellen bijbel die bijbel kunt samenstellen. Maar een aantal protestanten en daaraan gelieerde gelovigen moeten dat nog toegeven.

Aiai, had al zo'n vaag gevoel dat er iets fout zat... Vijfhonderd jaar uiteraard.

Ach, soms mis ik best wel dat "baptistensfeertje" van weleer hoor. Lekker met zijn allen op de camping allerlei spellen (bijbelkwis!) doen en met een keyboard in een tent fijn Opwekkingsliederen en Johannes de Heer zingen.
En ik kan me best voorstellen dat als je zelf niet zo snel op mensen afstapt of je opgeeft voor een vereniging, of als je sowieso moeilijk binnenkomt in een meer gesloten dorpscultuur, zo'n grote parochie best wel afstandelijk kan overkomen en het moeilijk kan zijn om je er echt thuis te voelen.
Ik denk dat elke cultuur, kerkelijk of niet kerkelijk, zo haar voor- en nadelen heeft en dat je sowieso altijd zelf de eerste stappen zal moeten zetten als je iets wil. Wat je geeft is immers wat je krijgt.
Ook weleens gehoord van gemeenten waar men zo'n beetje massaal op de argeloze nieuwkomer duikt om diegene eens even lekker fijn welkom te heten, als jagers die een prooi bespringen. Die zijn heel eng.

Het zal voor bepaalde groeperingen nooit, nooit genoeg zijn. De Sint zal uiteindelijk ook niet goed genoeg zijn, als blanke, niet-gehandicapte mannelijke bisschop. Denk dus maar niet dat zij zullen zwijgen als wij hun volop de zin zouden geven, zelfs al zou de Sint uiteindelijk een stevige, Surinaamse vrouwelijke imam in een rolstoel worden.
Macht maakt nu eenmaal dorstig naar meer en het zeer politiek-correct mogelijk "SJW-denken" kan érg verslavend worden als je het gevoel voor relativering en humor kwijtraakt. Net zoals een strenge religie alleen maar meer strengheid en compromisloosheid kan opwekken bij gelovigen die de bovengenoemde nederigheid en vrolijkheid van hart missen.
Niet teveel van aantrekken, denk ik dan, en ook niet al te serieus nemen.
Misschien dat Herman Finkers je daarbij een handje kan helpen?
 

Heb het idee, en ook weleens in een nieuwsitem gezien, dat kinderen over het algemeen een stuk volwassener hierop reageren dan de grote mensen zelf. Voor het gemiddelde kind maakt de kleur daarbij echt niet zoveel uit, zolang er maar pepernoten worden geleverd. Een vrij pragmatische benadering dus.