Robert Frans

Misschien komt het omdat in de andere wetenschappen de termen "hypothese" en "theorie" heel anders gebruikt worden. En het gevoelsmatig niet echt klopt om bijvoorbeeld de Holocaust "slechts" een hypothese te noemen.
Kortweg wordt onder een hypothese over het algemeen verstaan een idee dat een wetenschapper heeft en dat hij/zij verder wil uitzoeken. Weet hij zijn hypothese met bewijsvoering te onderbouwen, dan wordt het een theorie, ofwel een wetenschappelijk feit. Totdat er mogelijk een betere theorie op de markt verschijnt.
Ook als geschiedenis strikt genomen niet zou bestaan, ofwel wij daar niet nu in leven, kunnen we wel degelijk toch feitelijk vaststellen wat er gebeurt is. De aanslagen op Sri Lanka 's morgens zijn bijvoorbeeld toch echt feitelijk gebeurd, al zou je die dan strikt genomen ook een hypothese moeten noemen, in jouw verstaan.
Het gebruik van het woord hypothese komt daardoor wat geforceerd, arbitrair over, alsof je niets zeker zou kunnen weten in de geschiedkunde. Je zou dan á la Big Brother massaal en grondig de hele geschiedenis kunnen herschrijven, alle bewijs van het tegendeel vernietigen, mensen trainen hun herinneringen te herijken, en ziedaar, je hebt de geschiedenis feitelijk veranderd.
Of ik zou als voldoende geoefende solipsist kunnen onderbouwen dat ik de enige ben die werkelijk bestaat, dat jullie slechts producten van mijn hersenen zijn en dat als ik sterf, de hele wereld dan ook eindigt.
En dat is iets wat bij mensen nu eenmaal er niet in gaat. Geschiedenis blijft toch wel degelijk een objectieve werkelijkheid die we juist of niet juist kunnen verstaan. Technisch gezien zul je vast wel gelijk hebben en als de geschiedkunde met die werkwijze zinnige resultaten oplevert, dan moet ze vooral doen wat ze niet laten kan.
Maar bij het gebruik van de termen hypothese en theorie zul je denk ik toch zoveel mogelijk moeten proberen aan te sluiten bij de algemeen aanvaarde definities daarvoor, of constant blijven uitleggen dat je ze anders toepast, om verwarring en ongeloof te voorkomen.

Het is extra vreselijk, omdat Pasen juist ook voor deze gelovigen zo'n belangrijke, mooie feestdag is. Een beetje alsof op je verjaardag je dierbare overlijdt. Dat is altijd even verschrikkelijk natuurlijk, maar op je verjaardag is het wel heel bruut.
Dat maakt deze aanslag daarom dus extra wrang, zéker ook omdat de kerken bomvol zaten en de terroristen dus extra veel slachtoffers konden maken daardoor.
Ik denk dat het helemaal niet verkeerd is om een dergelijk inlevingsvermogen te hebben. Ieder mens en elke cultuur of levensbeschouwing heeft zo diens belangrijke feesten en gebeurtenissen waarop zo'n aanslag dan des te harder aankomt.
JG zijn daarbij ook echt niet het kwaad zelf, maar hoogstens ernstig dwalend als het om de christelijke leer gaat. Het zijn gewone mensen zoals jij en ik, met dezelfde empathische vermogens, die wat ik hier schrijf dus prima doorhebben en kunnen invoelen.

Hoe kom je er in vredesnaam bij dat Heilige Geest te vertalen zou zijn met 'kosmisch bewustzijn' ? Wellicht zijn bede begrippen te verklaren vanuit eenzelfde soort van zweverig denken. Maar de meeste Christenen zien ze niet als synoniemen.
Dat is maar de vraag, we weten immers niets van Jezus eigen ideeën. We hebben slechts dat wat anderen daarover opschreven.
Het lijkt er nu op dat je aardig hebt zitten roken brother.... beetje bijgekomen van je trip inmiddels ?
Zo opmerkelijk is dat niet, want dat lezen ze in de Bijbel. Zo staat dat daar.
Vrijheid van godsdienst, zolang ze niemand anders kwaad doen of lastig vallen zou ik zeggen: laat lekker gaan.
Hoezo 'niet meer alle wezens in het universum verbindt'? Noem een bron waarin staat dat dit ooit wel de opvatting is geweest ? Ik zal maar gelijk reageren: die bron is er niet. Wat je hier poneert is een verzonnen standpunt, waarvan je suggereert dat het ooit bestond, terwijl dat nooit het geval is geweest.
Hiervoor geldt hetzelfde. Er is nul, noppes, nada, niets bekend van de leringen van Jezus zelf. Dus je kunt ook niet stellen dat een verhaal daar heel dichtbij zit.
Wat je hier doet is niet anders dan wat andere gelovigen doen. Een idee dat afwijkt van je eigen idee, betitelen als misvatting. Terwijl er geen enkel objectief argument is dat jou idee geloofwaardiger maakt dat andere. 

Dat komt vanuit een eeuwenoude, mystieke wijsheid, namelijk dat uiterlijke tekenen de innerlijke gesteldheden beïnvloeden en andersom. Een mooie kerk of tempel, of deze nu barok is of modern, nodigt door de sfeer en schoonheid uit tot bidden en of mediteren, met heel je lichaam en dus ook met al je zintuigen. Je betreedt dan een andere wereld, een wereld van mystiek en aanbidding waarin een heel eigen denkwijze volkomen vanzelfsprekend wordt gevolgd en in het hart begrepen.
Een geordend huis is een geordende geest en schoonheid kan mensen ook inspireren om het goede na te volgen, omdat liefde en schoonheid eigenlijk altijd wel hand in hand gaan. Daarom gaat ook binnen de Kerk al eeuwenlang uitgebreide cultuur en uitgebreide liefdadigheid hand in hand.
Er zijn zaken waar we ván leven en zaken waar we vóór leven. En beiden gaan, ook bij de allerarmsten, constant hand in hand. Kunst, cultuur, architectuur, rite, poëzie, muziek, het zijn allemaal zaken die ons mens máken, die ons (al zou het misschien enkel slechts in gedachten zijn) verheffen boven louter het dierlijke.
De menselijke geest heeft deze uiterlijke tekenen, hoe eenvoudig soms misschien ook, nodig om het innerlijke te concretiseren, om de mystiek toegankelijk te maken voor iedereen en niet enkel voor een heel select groepje, (zeer) streng gelovige mensen.
Het teken, van een mooie kerk tot het rozenkransgebed, is als een lamp die het schilderij beschijnt. Het schilderij is alles waar het om draait, maar de lamp zorgt ervoor dat je het kunt zien. Die lamp hoort daardoor net zo goed bij Christus als het schilderij, omdat beiden zo op eigen wijze Hem tegenwoordigstellen.

Voel weinig behoefte om rekening te houden met terroristen hierin. We moeten onze cultuur toch gewoon kunnen uitoefenen zoals wij dat willen, zonder bang te zijn dat we mogelijk terroristen in de kaart zouden spelen. Anders kun je nauwelijks meer wat doen, omdat terroristen altijd wel wat vinden om ons angst aan te jagen.
Daarbij werd de Notre Dame gewoon als kathedraal gebruikt en werden er dus nog altijd missen opgedragen. Ook liggen er verschillende kunstwerken opgeslagen. Ze was en is dus niet enkel geschiedenis, maar net zo goed onderdeel van het heden, van de Parijse samenleving.
Pas als een gebouw jarenlang leeg en ongebruikt zou verloederen, zonder dat iemand er om gaf, kun je spreken van geschiedenis. Dan zou het weinig zin hebben om zoiets nog te willen restaureren. Maar dat was bij de Notre Dame dus niet het geval.

Het is een symbool voor het christendom, voor wat samenwerking van mensen vermag, voor menselijke opoffering,  voor een belangrijk deel van Europese en in het bijzonder de Franse geschiedenis, voor de stad Parijs en voor weet ik al niet meer. En het gaat nu waarschijnlijk een symbool worden voor menselijke samenwerking om een cultureel erfgoed in zijn luister te herstellen.
En al het andere is in dit geval klein, kneuterig, polder, boekhouder geneuzel.
 

Voel weinig behoefte om rekening te houden met terroristen hierin. We moeten onze cultuur toch gewoon kunnen uitoefenen zoals wij dat willen, zonder bang te zijn dat we mogelijk terroristen in de kaart zouden spelen. Anders kun je nauwelijks meer wat doen, omdat terroristen altijd wel wat vinden om ons angst aan te jagen.
Daarbij werd de Notre Dame gewoon als kathedraal gebruikt en werden er dus nog altijd missen opgedragen. Ook liggen er verschillende kunstwerken opgeslagen. Ze was en is dus niet enkel geschiedenis, maar net zo goed onderdeel van het heden, van de Parijse samenleving.
Pas als een gebouw jarenlang leeg en ongebruikt zou verloederen, zonder dat iemand er om gaf, kun je spreken van geschiedenis. Dan zou het weinig zin hebben om zoiets nog te willen restaureren. Maar dat was bij de Notre Dame dus niet het geval.

Voel weinig behoefte om rekening te houden met terroristen hierin. We moeten onze cultuur toch gewoon kunnen uitoefenen zoals wij dat willen, zonder bang te zijn dat we mogelijk terroristen in de kaart zouden spelen. Anders kun je nauwelijks meer wat doen, omdat terroristen altijd wel wat vinden om ons angst aan te jagen.
Daarbij werd de Notre Dame gewoon als kathedraal gebruikt en werden er dus nog altijd missen opgedragen. Ook liggen er verschillende kunstwerken opgeslagen. Ze was en is dus niet enkel geschiedenis, maar net zo goed onderdeel van het heden, van de Parijse samenleving.
Pas als een gebouw jarenlang leeg en ongebruikt zou verloederen, zonder dat iemand er om gaf, kun je spreken van geschiedenis. Dan zou het weinig zin hebben om zoiets nog te willen restaureren. Maar dat was bij de Notre Dame dus niet het geval.

En dat laatste gebeurt ook gelukkig steeds meer en meer, er zijn veel verbeteringen gemaakt in de aanpak, maar we hebben nog inderdaad een weg te gaan hierin.
In dit geval hebben we echter te maken met een priester die zélf toegeeft het celibaat te verbreken en niet van plan was zich er alsnog aan te houden. En dat zelfs openlijk doet tijdens een mis, waarin hij ook nog even zijn eigen boek daarover plugt.
Dan is het voor een bisschop natuurlijk een stuk eenvoudiger om die priester daarop aan te spreken, dan wanneer een pedopriester in het verborgene handelt en er een hele doofpotcultuur omheen is gebouwd.
Ik bedoel, voor een vrouw is het ook een stuk eenvoudiger haar man woedend aan te spreken op overspel, als hij bijvoorbeeld tijdens haar verjaardagsfeest aan de visite vol trots zou verkondigen dat hij al jaren met vele andere vrouwen (of mannen!) het bed deelt en zeker niet van plan was zijn vrouw alsnog trouw te blijven.
Of zou dat volgens jou dan ook een schijnreden van haar zijn?
Tijden veranderen, maar de Waarheid niet. Natuurlijk plukt de Kerk de goede vruchten uit élke tijd, maar dus niet enkel uit de tijd van het Westen. En dat haar tijd voorbij zou zijn, wordt al eeuwen verkondigt, terwijl ze al eeuwen toch overeind blijft. In West-Europa krimpt de Kerk misschien, maar daarbuiten niet.
En dat is dus het hele makke: als zij slaafs de tijd zou moeten volgen, wélke tijd dan in vredesnaam? Die van het cynische Europa, die van het kapitalistische Amerika, of die van het oorlogvoerende Afrika, of misschien het totalitaire denken van China?
De Kerk is ouderwets noch modern, zij is tijdloos. Net zoals de muzikale voorbeelden die jij noemt en net zoals ook haar eigen culturele uitingen (gregoriaans, liturgie, kunst, etc.) en wereldwijd verbreide liefdadigheid.
Iedereen het naar de zin willen maken levert uiteindelijk geen blijvende vruchten op, want daarmee maak je het uiteindelijk níémand naar de zin.
Misschien ons daarom maar weer gewoon richten op wat wáár is, in plaats van op wat ouderwets of modern zou zijn? Ik bedoel, jij zal toch ook hetgeen jij als absoluut waar beschouwt niet willen bagatelliseren, omdat het niet zou passen in de cultuur waarin je leeft? Jij blijft toch ook gewoon bij je eigen idealen?
Ik heb dan ook het idee dat de meest tijdloze werken, zoals bijvoorbeeld de Schrift zelf, juist die werken zijn die schuren, die zich niet zo gemakkelijk laten interpreteren, waar je het lang niet altijd mee eens zult zijn, maar die vele diepere lagen kennen.
Ik heb wat deze priester betreft echter toch een beetje het idee dat als hij had verkondigd héteroseksuele relaties en seksuele avontuurtjes te hebben, er veel minder problemen waren geweest met de bisschoppelijke aanpak.
Maar deze priester is een homo, of een lhtb-er, en dan liggen de zaken natuurlijk anders. Dan is het ineens heel dapper om ervoor uit te komen dat een gelofte bij jou blijkbaar geen knip voor de neus waard is, want je bent schijnbaar éérst en vooral een lhbt-er en daarna pas eventueel een betrouwbaar iemand?

Sommige liberalere katholieken hebben nog weleens de neiging om minder-liberalere katholieken openlijk voor het blok te zetten door - o zo transparant - via de media te communiceren en niet gewoon in een goed gesprek, of bijvoorbeeld tijdens een mis openlijk trots mede te delen welke zonden ze begaan hebben.
En sommige bisschoppen hebben daar op een gegeven moment wel een keer genoeg van en besluiten dat die sommige liberalere katholieken maar even niet de pers te woord moeten staan. En andere katholieken dan ook maar even niet.
Net zoals in elke organisatie men zo'n persbeleid zou invoeren als personeel zich openlijk tegen de richtlijnen van het bedrijf zouden keren.
Het is puur kerkpolitiek, nog de laatste restanten uit de polarisatie van de jaren zestig en zeventig. Deze pastoor leeft nog blijkbaar een beetje in die tijd, gecombineerd met het uitbuiten van het "lhbt-knuffelen" van deze tijd.
Dus besluit deze priester om tijdens de mis, gefilmd en wel, een boekje open te doen over zijn o zo interessante seksleven en ook nog maar eens zijn boek aan te prijzen. En zo duidelijk aan te geven dat hij zijn celibaat verbroken heeft, daar geen spijt van heeft en ook niet van plan is om het celibaat te blijven houden.
Natuurlijk had deze beste man dat gewoon in een artikel in het parochieblad kunnen doen, met eventueel de aankondiging van een aparte lezing hierover met de gelegenheid tot het stellen van vragen door parochianen.
Natuurlijk had hij eerst het gesprek met zijn bisschop aan kunnen gaan, om samen te kijken wat hij dan wel niet wil doen, of hij dan niet beter gewoon ervoor kan kiezen om het ambt neer te leggen. Dat is immers op volwassen wijze verantwoordelijkheid nemen: je maakt een keuze en daar leef je naar, of je aanvaard rustig de gevolgen als je later toch een andere keuze maakt.
Maar dat deed hij niet. Hij koos voor de confrontatie, hij koos ervoor veel mensen, de bisschop incluis, ontzettend voor het blok te zetten en zijn gelofte bewust met voeten te treden. En dan grijpt de bisschop in, wat veel mensen dan weer niet lief vinden, zodat de Kerk het weer eens gedaan heeft.
Ook hier trappen mensen erin. Kiezen vrijwel meteen de kant van de priester, puur omdat hij uit de kast zou zijn gekomen. Want daar mag je dus geen kritiek op hebben. Dat outen is als het ware iets heiligs, zonder dat je het dan weer als iets bijzonders zou moeten zien. Dit om het nog ingewikkelder te maken.
En dan wordt natúúrlijk weer geroepen dat de Kerk van deze tijd zou moeten worden. Dat ze niet zo katholiek zou moeten zijn, terwijl overal heel duidelijk te zien is dat daar waar het katholicisme binnen de Kerk verdwijnt, de gemeenschap moeiteloos volgt. Net zoals jij als persoon ook uiteindelijk jezelf verliest, als je niet meer jezelf mag zijn, maar je constant moet aanpassen aan anderen.
Want als de Kerk feitelijk niets anders te bieden heeft dan haar omgeving, als zij het ontzagwekkend Mysterie, die zich openbaart in de sacramenten, de gebeden en de mystieke balans tussen de strengheid der geboden en de barmhartigheid der uitvoering niet tegenwoordig mag stellen, waartoe dient zij dan nog?
Als zij Christus in al zijn grootsheid, nederigheid, gestrengheid, lieflijkheid, weerbarstigheid, hartstochtelijkheid, goddelijkheid en sterfelijkheid niet zou mogen voorhouden, omdat zo'n paradoxale en zowel geliefde als gehate Christus niet zo goed past in onze brave maatschappelijk-politieke modellen van wat een goede leermeester zou zijn, wat kan ze dan anders bieden dan slechts een eigengemaakt, constant veranderd en inspiratieloos beeld van Hem?
Want deze tijd heeft veel hedonisme, seksueel genot, vrijblijvendheid en zelfs schuldgevoel voor de seculier-calvinisten onder ons te bieden. En veel lijden voor kwetsbare mensen en dieren. Maar meer ook niet.
Schuilen achter de tijdsgeest en anderen oproepen ook dat te doen, is schuilen voor je eigen verantwoordelijkheid om zélf de tijdsgeest te vormen, om zélf het goede te doen en het kwade na te laten, ongeacht in welke tijd je leeft.
De Kerk moet niet de tijd volgen, de tijd moet de Kerk volgen. En als het katholicisme niet meer van deze tijd zou zijn, dan wordt het tijd voor andere tijden. Christus roept ons op om Hem te vólgen, niet om Hem mee te sleuren naar wat wij het liefste zouden willen.
Oók als dat een kruis en dus bitter lijden oplevert. Oók als dat betekent dat je in alle bescheidenheid, zonder provocerend theater, je keuzes daadwerkelijk herricht naar je feitelijke leefwijze. Oók als dat betekent dat je het misschien lang niet altijd zomaar met Hem eens zal zijn, dat je misschien vaak met Hem ruziet en niets van zijn wegen voor jou begrijpt, maar erop vertrouwt dat in zo'n hechte, vertrouwelijke liefdesrelatie dat ook helemaal geen bezwaar hoeft te zijn.

En dat laatste gebeurt ook gelukkig steeds meer en meer, er zijn veel verbeteringen gemaakt in de aanpak, maar we hebben nog inderdaad een weg te gaan hierin.
In dit geval hebben we echter te maken met een priester die zélf toegeeft het celibaat te verbreken en niet van plan was zich er alsnog aan te houden. En dat zelfs openlijk doet tijdens een mis, waarin hij ook nog even zijn eigen boek daarover plugt.
Dan is het voor een bisschop natuurlijk een stuk eenvoudiger om die priester daarop aan te spreken, dan wanneer een pedopriester in het verborgene handelt en er een hele doofpotcultuur omheen is gebouwd.
Ik bedoel, voor een vrouw is het ook een stuk eenvoudiger haar man woedend aan te spreken op overspel, als hij bijvoorbeeld tijdens haar verjaardagsfeest aan de visite vol trots zou verkondigen dat hij al jaren met vele andere vrouwen (of mannen!) het bed deelt en zeker niet van plan was zijn vrouw alsnog trouw te blijven.
Of zou dat volgens jou dan ook een schijnreden van haar zijn?
Tijden veranderen, maar de Waarheid niet. Natuurlijk plukt de Kerk de goede vruchten uit élke tijd, maar dus niet enkel uit de tijd van het Westen. En dat haar tijd voorbij zou zijn, wordt al eeuwen verkondigt, terwijl ze al eeuwen toch overeind blijft. In West-Europa krimpt de Kerk misschien, maar daarbuiten niet.
En dat is dus het hele makke: als zij slaafs de tijd zou moeten volgen, wélke tijd dan in vredesnaam? Die van het cynische Europa, die van het kapitalistische Amerika, of die van het oorlogvoerende Afrika, of misschien het totalitaire denken van China?
De Kerk is ouderwets noch modern, zij is tijdloos. Net zoals de muzikale voorbeelden die jij noemt en net zoals ook haar eigen culturele uitingen (gregoriaans, liturgie, kunst, etc.) en wereldwijd verbreide liefdadigheid.
Iedereen het naar de zin willen maken levert uiteindelijk geen blijvende vruchten op, want daarmee maak je het uiteindelijk níémand naar de zin.
Misschien ons daarom maar weer gewoon richten op wat wáár is, in plaats van op wat ouderwets of modern zou zijn? Ik bedoel, jij zal toch ook hetgeen jij als absoluut waar beschouwt niet willen bagatelliseren, omdat het niet zou passen in de cultuur waarin je leeft? Jij blijft toch ook gewoon bij je eigen idealen?
Ik heb dan ook het idee dat de meest tijdloze werken, zoals bijvoorbeeld de Schrift zelf, juist die werken zijn die schuren, die zich niet zo gemakkelijk laten interpreteren, waar je het lang niet altijd mee eens zult zijn, maar die vele diepere lagen kennen.
Ik heb wat deze priester betreft echter toch een beetje het idee dat als hij had verkondigd héteroseksuele relaties en seksuele avontuurtjes te hebben, er veel minder problemen waren geweest met de bisschoppelijke aanpak.
Maar deze priester is een homo, of een lhtb-er, en dan liggen de zaken natuurlijk anders. Dan is het ineens heel dapper om ervoor uit te komen dat een gelofte bij jou blijkbaar geen knip voor de neus waard is, want je bent schijnbaar éérst en vooral een lhbt-er en daarna pas eventueel een betrouwbaar iemand?

Sommige liberalere katholieken hebben nog weleens de neiging om minder-liberalere katholieken openlijk voor het blok te zetten door - o zo transparant - via de media te communiceren en niet gewoon in een goed gesprek, of bijvoorbeeld tijdens een mis openlijk trots mede te delen welke zonden ze begaan hebben.
En sommige bisschoppen hebben daar op een gegeven moment wel een keer genoeg van en besluiten dat die sommige liberalere katholieken maar even niet de pers te woord moeten staan. En andere katholieken dan ook maar even niet.
Net zoals in elke organisatie men zo'n persbeleid zou invoeren als personeel zich openlijk tegen de richtlijnen van het bedrijf zouden keren.
Het is puur kerkpolitiek, nog de laatste restanten uit de polarisatie van de jaren zestig en zeventig. Deze pastoor leeft nog blijkbaar een beetje in die tijd, gecombineerd met het uitbuiten van het "lhbt-knuffelen" van deze tijd.
Dus besluit deze priester om tijdens de mis, gefilmd en wel, een boekje open te doen over zijn o zo interessante seksleven en ook nog maar eens zijn boek aan te prijzen. En zo duidelijk aan te geven dat hij zijn celibaat verbroken heeft, daar geen spijt van heeft en ook niet van plan is om het celibaat te blijven houden.
Natuurlijk had deze beste man dat gewoon in een artikel in het parochieblad kunnen doen, met eventueel de aankondiging van een aparte lezing hierover met de gelegenheid tot het stellen van vragen door parochianen.
Natuurlijk had hij eerst het gesprek met zijn bisschop aan kunnen gaan, om samen te kijken wat hij dan wel niet wil doen, of hij dan niet beter gewoon ervoor kan kiezen om het ambt neer te leggen. Dat is immers op volwassen wijze verantwoordelijkheid nemen: je maakt een keuze en daar leef je naar, of je aanvaard rustig de gevolgen als je later toch een andere keuze maakt.
Maar dat deed hij niet. Hij koos voor de confrontatie, hij koos ervoor veel mensen, de bisschop incluis, ontzettend voor het blok te zetten en zijn gelofte bewust met voeten te treden. En dan grijpt de bisschop in, wat veel mensen dan weer niet lief vinden, zodat de Kerk het weer eens gedaan heeft.
Ook hier trappen mensen erin. Kiezen vrijwel meteen de kant van de priester, puur omdat hij uit de kast zou zijn gekomen. Want daar mag je dus geen kritiek op hebben. Dat outen is als het ware iets heiligs, zonder dat je het dan weer als iets bijzonders zou moeten zien. Dit om het nog ingewikkelder te maken.
En dan wordt natúúrlijk weer geroepen dat de Kerk van deze tijd zou moeten worden. Dat ze niet zo katholiek zou moeten zijn, terwijl overal heel duidelijk te zien is dat daar waar het katholicisme binnen de Kerk verdwijnt, de gemeenschap moeiteloos volgt. Net zoals jij als persoon ook uiteindelijk jezelf verliest, als je niet meer jezelf mag zijn, maar je constant moet aanpassen aan anderen.
Want als de Kerk feitelijk niets anders te bieden heeft dan haar omgeving, als zij het ontzagwekkend Mysterie, die zich openbaart in de sacramenten, de gebeden en de mystieke balans tussen de strengheid der geboden en de barmhartigheid der uitvoering niet tegenwoordig mag stellen, waartoe dient zij dan nog?
Als zij Christus in al zijn grootsheid, nederigheid, gestrengheid, lieflijkheid, weerbarstigheid, hartstochtelijkheid, goddelijkheid en sterfelijkheid niet zou mogen voorhouden, omdat zo'n paradoxale en zowel geliefde als gehate Christus niet zo goed past in onze brave maatschappelijk-politieke modellen van wat een goede leermeester zou zijn, wat kan ze dan anders bieden dan slechts een eigengemaakt, constant veranderd en inspiratieloos beeld van Hem?
Want deze tijd heeft veel hedonisme, seksueel genot, vrijblijvendheid en zelfs schuldgevoel voor de seculier-calvinisten onder ons te bieden. En veel lijden voor kwetsbare mensen en dieren. Maar meer ook niet.
Schuilen achter de tijdsgeest en anderen oproepen ook dat te doen, is schuilen voor je eigen verantwoordelijkheid om zélf de tijdsgeest te vormen, om zélf het goede te doen en het kwade na te laten, ongeacht in welke tijd je leeft.
De Kerk moet niet de tijd volgen, de tijd moet de Kerk volgen. En als het katholicisme niet meer van deze tijd zou zijn, dan wordt het tijd voor andere tijden. Christus roept ons op om Hem te vólgen, niet om Hem mee te sleuren naar wat wij het liefste zouden willen.
Oók als dat een kruis en dus bitter lijden oplevert. Oók als dat betekent dat je in alle bescheidenheid, zonder provocerend theater, je keuzes daadwerkelijk herricht naar je feitelijke leefwijze. Oók als dat betekent dat je het misschien lang niet altijd zomaar met Hem eens zal zijn, dat je misschien vaak met Hem ruziet en niets van zijn wegen voor jou begrijpt, maar erop vertrouwt dat in zo'n hechte, vertrouwelijke liefdesrelatie dat ook helemaal geen bezwaar hoeft te zijn.

Dat zal vast nog weleens gebeuren. En dan zullen we beiden de Waarheid juichend begroeten.
Daarboven in de hemel zien wij elkander weer,
daar drinken wij een glaasje met Onze Lieve Heer.
Ook hij die nooit geloofde heft daar met ons het glas
en kan dan maar niet geloven dat hij ooit op aarde was.
-Herman Finkers

O nee, dat is zéker geen speculatie. Want zodra je zulke mensen tegenkomt, of alleen al over ze leest of hoort, dan merk je meteen de diepte en rijkwijdte van hun geloof. Dan is dat geen speculeren meer, maar iets dat in je eigen hart resoneert, dat je eigen geest net zo kan verheffen en dat andere gelovigen ook merken. In zo iemand herken je zowel de lijdende als de overwinnende Christus, in alle zachtmoedigheid en vrolijkheid.
Klopt, en die onnodige ellende houdt in dat je je lijden en vreugde niet aan Christus weet op te dragen, maar integendeel verbitterd raakt door je lijden of hoogmoedig door je vreugde. Welvaart is een bron van ellende als zij je van Christus houdt. Lijden is een bron van voorspoed als zij je aan Christus bindt.
Een diep geloof betekent dat zowel het kwade als het goede, zowel het lijden als de vreugde je sterker en gelukkiger maakt, omdat je met Christus bent. Dat je voor alles wat je overkomt dankbaar bent en er rotsvast op vertrouwt dat alles wat God toestaat uiteindelijk tot welzijn is van je ziel.
Het betekent dat niets je meer kan scheiden van Christus, niets je meer verbitterd, hoogmoedig of onverschillig kan maken, omdat je iets meedraagt dat zelfs de duivel je nooit kan afpakken als je trouw blijft.
Rijkdom, voorspoed, gezondheid, vrienden, maar ook ziekte, honger, oorlog en kou, dat gaat allemaal verloren, dat is allemaal slechts tijdelijk, bestemd om je te laten groeien in het geloof, in de liefde tot God en je naasten. Alleen Christus blijft en alleen de verdiensten, de hemelse schatten die je met Hem verwerft.

Ik weet van mensen in concentratiekampen die oneindig meer geloof hadden dan jij en ik samen. Iemand als de priester Titus Brandsma onderging vele martelingen in Dachau en stierf daar uiteindelijk door honger en uitputting, maar bleef innig met God verbonden, wist in de barakken mensen te bemoedigen, wist soms zelfs hosties en wijn binnen te laten smokkelen voor een mis en had intens mededogen voor zowel zijn medegevangenen als voor de SS-ers.
En ik heb persoonlijk ook gelovigen gekend die ernstig ziek waren/zijn, maar toch altijd vrolijk, krachtig en vol vertrouwen bleven, hoe moeilijk en zwaar ze het ook hadden. Zij waren al vele malen meer genezen dan vele kerngezonde christenen en vele malen meer dan ikzelf.
Als jij en ik ook maar één procent van zo'n geloof zouden hebben, dan zouden we niet eens dúrven te speculeren over de veronderstelde mate van geloof van zovele christenen die onder zwaar lijden gebukt gaan.

Ik weet van mensen in concentratiekampen die oneindig meer geloof hadden dan jij en ik samen. Iemand als de priester Titus Brandsma onderging vele martelingen in Dachau en stierf daar uiteindelijk door honger en uitputting, maar bleef innig met God verbonden, wist in de barakken mensen te bemoedigen, wist soms zelfs hosties en wijn binnen te laten smokkelen voor een mis en had intens mededogen voor zowel zijn medegevangenen als voor de SS-ers.
En ik heb persoonlijk ook gelovigen gekend die ernstig ziek waren/zijn, maar toch altijd vrolijk, krachtig en vol vertrouwen bleven, hoe moeilijk en zwaar ze het ook hadden. Zij waren al vele malen meer genezen dan vele kerngezonde christenen en vele malen meer dan ikzelf.
Als jij en ik ook maar één procent van zo'n geloof zouden hebben, dan zouden we niet eens dúrven te speculeren over de veronderstelde mate van geloof van zovele christenen die onder zwaar lijden gebukt gaan.

Ik weet van mensen in concentratiekampen die oneindig meer geloof hadden dan jij en ik samen. Iemand als de priester Titus Brandsma onderging vele martelingen in Dachau en stierf daar uiteindelijk door honger en uitputting, maar bleef innig met God verbonden, wist in de barakken mensen te bemoedigen, wist soms zelfs hosties en wijn binnen te laten smokkelen voor een mis en had intens mededogen voor zowel zijn medegevangenen als voor de SS-ers.
En ik heb persoonlijk ook gelovigen gekend die ernstig ziek waren/zijn, maar toch altijd vrolijk, krachtig en vol vertrouwen bleven, hoe moeilijk en zwaar ze het ook hadden. Zij waren al vele malen meer genezen dan vele kerngezonde christenen en vele malen meer dan ikzelf.
Als jij en ik ook maar één procent van zo'n geloof zouden hebben, dan zouden we niet eens dúrven te speculeren over de veronderstelde mate van geloof van zovele christenen die onder zwaar lijden gebukt gaan.

Ik weet van mensen in concentratiekampen die oneindig meer geloof hadden dan jij en ik samen. Iemand als de priester Titus Brandsma onderging vele martelingen in Dachau en stierf daar uiteindelijk door honger en uitputting, maar bleef innig met God verbonden, wist in de barakken mensen te bemoedigen, wist soms zelfs hosties en wijn binnen te laten smokkelen voor een mis en had intens mededogen voor zowel zijn medegevangenen als voor de SS-ers.
En ik heb persoonlijk ook gelovigen gekend die ernstig ziek waren/zijn, maar toch altijd vrolijk, krachtig en vol vertrouwen bleven, hoe moeilijk en zwaar ze het ook hadden. Zij waren al vele malen meer genezen dan vele kerngezonde christenen en vele malen meer dan ikzelf.
Als jij en ik ook maar één procent van zo'n geloof zouden hebben, dan zouden we niet eens dúrven te speculeren over de veronderstelde mate van geloof van zovele christenen die onder zwaar lijden gebukt gaan.

Jan heeft dat geld niet gestolen.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Iemand anders heeft het gestolen.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Hij zál het stelen, hij zou het kúnnen stelen of hij is het áán het stelen. Of verontwaardigd.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Hij heeft ander geld gestolen.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Hij heeft iets anders gestolen.
Jan heeft dat geld niet gestolen. - staalharde ontkenning
Jan heeft dat geld niet gestolen. - Hij heeft het verdiend, ontvangen, gevonden, ...

Dus blijf je verdeeld. Natuurlijk bedoelde ik mijn opmerking luchtig, om aan te laten voelen waarom die verdeeldheid er is. Vóór de reformatie was zij inderdaad de enige kerk, in elk geval in het westen (in het oosten had en heb je voornamelijk de oosters-orthodoxe Kerk, die echter vrijwel hetzelfde als de katholieke Kerk gelooft). Christen zijn en katholiek zijn was één en hetzelfde.
Christenen die dus de verdeeldheid veroordelen, terwijl ze nota bene zelf tot een afsplitsing (van een afsplitsing van een afsplitsing, etc.) behoren, of überhaupt niet eens tot een kerk behoren en daardoor feitelijk een eenmanskerkje vormen, kunnen dus heel eenvoudig erachter komen waarom die verdeeldheid niet zo gemakkelijk opgelost is, door naar hun eigen geloof en hun eigen kerkgemeenschap of gebrek daaraan te kijken.

Waarbij ter nuancering wel gezegd moet worden dat de verschillende oosters-orthodoxe kerken samen één Kerk vormen, net als de verschillende katholieke kerken en de verschillende oriëntaals-orthodoxe kerken. Ze verschillen enkel qua geografie en of qua ritus van elkaar.
Alleen die katholieke kerkgemeenschappen waarvan Wiki zegt dat ze de paus niet erkennen, vormen daadwerkelijk zelfstandige gemeenschappen binnen het katholicisme, hoewel het Pius XII-genootschap wél de paus erkend, alleen niet Vaticanum II.
Echte, fundamentele verdeeldheid qua leer en kerkinrichting kom je eigenlijk voornamelijk tegen bij de protestanten.

Volgens mij was Kaasjeskruid daar sarcastisch jegens WdG en was het dus geen serieuze opmerking van hem.
Wat de nabestaanden van deze verschrikkelijke aanval betreft: ook zij kunnen ervaren wat Sjako zegt, als maar genoeg mensen troostend en helpend om hen heenstaan. Ze hebben in elk geval het Nederlandse volk achter zich staan, dat met bloemleggingen, condoleances en steunbetuigingen liefdevol van zich laat horen.
Nu ervaren ze natuurlijk een verschrikkelijk, peilloos verdriet en woede dat niet snel over zal gaan. Maar daar zal het niet bij blijven. Uiteindelijk, na een voor ieder verschillende tijd, kunnen de wonden (min of meer) helen en zal de angst en woede afnemen.
Het kwade wint dan slechts wanneer men levenslang verbitterd of overmatig angstig zou blijven, zodat men het leven niet meer oppakt en alles door een zwarte, cynische blik zou blijven waarnemen. En dat is iets wat niet hoeft te gebeuren, hoe groot het verdriet en de woede nu ook is.
De liefde verslaat inderdaad het kwade. Ook in dit geval. Dat betekent niet dat het kwade nooit kan toeslaan, maar wel dat zij nooit het laatste woord zal hebben.
We moeten daarvoor zelf ook hard werken inderdaad en om de slachtoffers heenstaan met onze gedachten, gebeden, troost en hulp, maar als we ons op het goede blijven richten, dan kan geen terrorist of massamoordenaar ons afhouden van die weg.
Dat is wat wordt bedoeld met de overwinnende liefde: het kwaad is sterk, héél sterk, maar nooit sterk genoeg om ons definitief kapot te maken. Het leven, het goede vindt altijd haar weg. Soms in de vorm van een oplaaiend vuur, soms in de vorm van een klein, nauwelijks zichtbaar vlammetje.

Volgens mij was Kaasjeskruid daar sarcastisch jegens WdG en was het dus geen serieuze opmerking van hem.
Wat de nabestaanden van deze verschrikkelijke aanval betreft: ook zij kunnen ervaren wat Sjako zegt, als maar genoeg mensen troostend en helpend om hen heenstaan. Ze hebben in elk geval het Nederlandse volk achter zich staan, dat met bloemleggingen, condoleances en steunbetuigingen liefdevol van zich laat horen.
Nu ervaren ze natuurlijk een verschrikkelijk, peilloos verdriet en woede dat niet snel over zal gaan. Maar daar zal het niet bij blijven. Uiteindelijk, na een voor ieder verschillende tijd, kunnen de wonden (min of meer) helen en zal de angst en woede afnemen.
Het kwade wint dan slechts wanneer men levenslang verbitterd of overmatig angstig zou blijven, zodat men het leven niet meer oppakt en alles door een zwarte, cynische blik zou blijven waarnemen. En dat is iets wat niet hoeft te gebeuren, hoe groot het verdriet en de woede nu ook is.
De liefde verslaat inderdaad het kwade. Ook in dit geval. Dat betekent niet dat het kwade nooit kan toeslaan, maar wel dat zij nooit het laatste woord zal hebben.
We moeten daarvoor zelf ook hard werken inderdaad en om de slachtoffers heenstaan met onze gedachten, gebeden, troost en hulp, maar als we ons op het goede blijven richten, dan kan geen terrorist of massamoordenaar ons afhouden van die weg.
Dat is wat wordt bedoeld met de overwinnende liefde: het kwaad is sterk, héél sterk, maar nooit sterk genoeg om ons definitief kapot te maken. Het leven, het goede vindt altijd haar weg. Soms in de vorm van een oplaaiend vuur, soms in de vorm van een klein, nauwelijks zichtbaar vlammetje.

Volgens mij was Kaasjeskruid daar sarcastisch jegens WdG en was het dus geen serieuze opmerking van hem.
Wat de nabestaanden van deze verschrikkelijke aanval betreft: ook zij kunnen ervaren wat Sjako zegt, als maar genoeg mensen troostend en helpend om hen heenstaan. Ze hebben in elk geval het Nederlandse volk achter zich staan, dat met bloemleggingen, condoleances en steunbetuigingen liefdevol van zich laat horen.
Nu ervaren ze natuurlijk een verschrikkelijk, peilloos verdriet en woede dat niet snel over zal gaan. Maar daar zal het niet bij blijven. Uiteindelijk, na een voor ieder verschillende tijd, kunnen de wonden (min of meer) helen en zal de angst en woede afnemen.
Het kwade wint dan slechts wanneer men levenslang verbitterd of overmatig angstig zou blijven, zodat men het leven niet meer oppakt en alles door een zwarte, cynische blik zou blijven waarnemen. En dat is iets wat niet hoeft te gebeuren, hoe groot het verdriet en de woede nu ook is.
De liefde verslaat inderdaad het kwade. Ook in dit geval. Dat betekent niet dat het kwade nooit kan toeslaan, maar wel dat zij nooit het laatste woord zal hebben.
We moeten daarvoor zelf ook hard werken inderdaad en om de slachtoffers heenstaan met onze gedachten, gebeden, troost en hulp, maar als we ons op het goede blijven richten, dan kan geen terrorist of massamoordenaar ons afhouden van die weg.
Dat is wat wordt bedoeld met de overwinnende liefde: het kwaad is sterk, héél sterk, maar nooit sterk genoeg om ons definitief kapot te maken. Het leven, het goede vindt altijd haar weg. Soms in de vorm van een oplaaiend vuur, soms in de vorm van een klein, nauwelijks zichtbaar vlammetje.

Volgens mij was Kaasjeskruid daar sarcastisch jegens WdG en was het dus geen serieuze opmerking van hem.
Wat de nabestaanden van deze verschrikkelijke aanval betreft: ook zij kunnen ervaren wat Sjako zegt, als maar genoeg mensen troostend en helpend om hen heenstaan. Ze hebben in elk geval het Nederlandse volk achter zich staan, dat met bloemleggingen, condoleances en steunbetuigingen liefdevol van zich laat horen.
Nu ervaren ze natuurlijk een verschrikkelijk, peilloos verdriet en woede dat niet snel over zal gaan. Maar daar zal het niet bij blijven. Uiteindelijk, na een voor ieder verschillende tijd, kunnen de wonden (min of meer) helen en zal de angst en woede afnemen.
Het kwade wint dan slechts wanneer men levenslang verbitterd of overmatig angstig zou blijven, zodat men het leven niet meer oppakt en alles door een zwarte, cynische blik zou blijven waarnemen. En dat is iets wat niet hoeft te gebeuren, hoe groot het verdriet en de woede nu ook is.
De liefde verslaat inderdaad het kwade. Ook in dit geval. Dat betekent niet dat het kwade nooit kan toeslaan, maar wel dat zij nooit het laatste woord zal hebben.
We moeten daarvoor zelf ook hard werken inderdaad en om de slachtoffers heenstaan met onze gedachten, gebeden, troost en hulp, maar als we ons op het goede blijven richten, dan kan geen terrorist of massamoordenaar ons afhouden van die weg.
Dat is wat wordt bedoeld met de overwinnende liefde: het kwaad is sterk, héél sterk, maar nooit sterk genoeg om ons definitief kapot te maken. Het leven, het goede vindt altijd haar weg. Soms in de vorm van een oplaaiend vuur, soms in de vorm van een klein, nauwelijks zichtbaar vlammetje.