Robert Frans

Nee, dat is het eigenlijk niet. Een bacterie is namelijk een levend organisme en een virus is dat niet. Een virus is niet méér dan een minuscuul klein deeltje erfelijk materiaal, omhuld door eiwit. Ze planten zich ook niet zelfstandig voort, zoals bacteriën wel doen, maar vermenigvuldigen zich door het infecteren van gezonde cellen . Ook hebben ze geen eigen stofwisseling.

Wat een barbarij inderdaad, dat we elkaar zomaar aanraken, alsof onze lichamen gewoon bij onze natuur horen en gewoon aangeraakt kunnen worden, en geen enge dingen zijn die je zoveel mogelijk moet mijden.
Het idee inderdaad, dat je zomaar onbeschaafd een hand zou geven, iemand een troostende arm om de schouder zou slaan, of je geliefde liefdevol zou zoenen. En in deze tijd dat je die dingen misschien wel heel erg zou missen.
Als het beschaafd zou zijn om het lichaam zodanig te minachten, dat elke aanraking uit den boze zou zijn en men zelfs blijkbaar moet geloven dat Jezus mensen eigenlijk tegen zijn zin aanraakte en ze wilde leren dat je elkaar moet mijden en dat je enkel met het woord mag communiceren, dan ben ik liever minder beschaafd.

Wat een barbarij inderdaad, dat we elkaar zomaar aanraken, alsof onze lichamen gewoon bij onze natuur horen en gewoon aangeraakt kunnen worden, en geen enge dingen zijn die je zoveel mogelijk moet mijden.
Het idee inderdaad, dat je zomaar onbeschaafd een hand zou geven, iemand een troostende arm om de schouder zou slaan, of je geliefde liefdevol zou zoenen. En in deze tijd dat je die dingen misschien wel heel erg zou missen.
Als het beschaafd zou zijn om het lichaam zodanig te minachten, dat elke aanraking uit den boze zou zijn en men zelfs blijkbaar moet geloven dat Jezus mensen eigenlijk tegen zijn zin aanraakte en ze wilde leren dat je elkaar moet mijden en dat je enkel met het woord mag communiceren, dan ben ik liever minder beschaafd.

1.
In het duister van Auschwitz koos vroedvrouw Stanislawa Leszczynska (1896-1974) voor het licht van het leven. Inmiddels loopt er een zaligverklaringsproces voor de Poolse, die in het kamp duizenden kinderen ter wereld hielp komen.
Plots is het doodstil. Verstijfd van angst zitten vrouwen op hun britsen. Het is Kerstavond en SS-arts Josef Mengele komt een barak in Auschwitz binnen. Daar heeft de Poolse vroedvrouw Stanislawa Leszczynska net het brood uitgedeeld dat zij kreeg opgestuurd van thuis. Dat is een vergrijp tegen een van de vele kampregels waarop de dood staat. Leszczynska, door velen in het kamp ‘beschermengel’ genoemd, trotseert de blik van de ‘engel des doods’. Deze slaat de ogen neer en verlaat zonder een woord te zeggen de barak. In deze kerstnacht, zei Leszczynska later, toonde Josef Mengele even menselijkheid.
Lees hier de rest van dit indrukwekkende artikel.
2.
En toch, temidden van dit gekkenhuis was er één sprankje schitterend, onbaatzuchtig gezond verstand. Tussen de krankzinnigen door liepen verpleegsters, jonge meisjes, met gescheurde en groezelige uniformen, maar met kalme gezichten en handen die nooit stilstonden. Ze hadden hun tas met medicijnen nog steeds over hun schouder en ze moesten vechten om op de been te blijven. Maar al die tijd waren ze aan het werk, troostend, verbindend, hier een injectie gevend, daar een aspirine. Niet een van hen vertoonde het geringste spoortje paniek.
Een van hen liep langzaam voort met een zwakke oude man, rustig met hem babbelend alsof ze een wandelingetje door het park maakten. Een ander wist een schreeuwend meisje half dragend, half slepend vooruit te krijgen. Ze vochten om een beetje orde in deze chaos te scheppen. Hun wapens waren medicijnen en dekens, vriendelijkheid en een rustige heldhaftigheid in plaats van geweren of stokken of grommende honden.
En allemaal keken we naar de verpleegsters. Onaangedaan stonden ze in kleine groepjes bij de vrachtwagens, wachtend op toestemming om zich bij hun patiënten te voegen. De SS’ers stonden ook naar hen te kijken, met een respect dat ze maar zelden voor iemand aan de dag legden.
-Rudolf Vrba | Ik ontsnapte uit Auschwitz, blz 190-191, over de aankomst van een goederentrein vol 'krankzinnigen' in Auschwitz
Twee onvoorstelbare, huiveringwekkende voorbeelden van ongelooflijke moed en doortastendheid ten overstaande van een wreedheid die eigenlijk niet te omschrijven is. Twee voorbeelden die het kwaad heel even weten laten te wankelen, het kwaad het voor heel even laat afleggen tegenover de goedheid.
Ik weet niet, maar ik denk dat als je zelfs de ergste menselijke duivels op zo'n wijze zo stil weet te krijgen, dat ze je liefdevolle toewijding en moed zelfs respecteren, dat... nou ja, eigenlijk heb ik ook daar geen woorden voor.

1.
In het duister van Auschwitz koos vroedvrouw Stanislawa Leszczynska (1896-1974) voor het licht van het leven. Inmiddels loopt er een zaligverklaringsproces voor de Poolse, die in het kamp duizenden kinderen ter wereld hielp komen.
Plots is het doodstil. Verstijfd van angst zitten vrouwen op hun britsen. Het is Kerstavond en SS-arts Josef Mengele komt een barak in Auschwitz binnen. Daar heeft de Poolse vroedvrouw Stanislawa Leszczynska net het brood uitgedeeld dat zij kreeg opgestuurd van thuis. Dat is een vergrijp tegen een van de vele kampregels waarop de dood staat. Leszczynska, door velen in het kamp ‘beschermengel’ genoemd, trotseert de blik van de ‘engel des doods’. Deze slaat de ogen neer en verlaat zonder een woord te zeggen de barak. In deze kerstnacht, zei Leszczynska later, toonde Josef Mengele even menselijkheid.
Lees hier de rest van dit indrukwekkende artikel.
2.
En toch, temidden van dit gekkenhuis was er één sprankje schitterend, onbaatzuchtig gezond verstand. Tussen de krankzinnigen door liepen verpleegsters, jonge meisjes, met gescheurde en groezelige uniformen, maar met kalme gezichten en handen die nooit stilstonden. Ze hadden hun tas met medicijnen nog steeds over hun schouder en ze moesten vechten om op de been te blijven. Maar al die tijd waren ze aan het werk, troostend, verbindend, hier een injectie gevend, daar een aspirine. Niet een van hen vertoonde het geringste spoortje paniek.
Een van hen liep langzaam voort met een zwakke oude man, rustig met hem babbelend alsof ze een wandelingetje door het park maakten. Een ander wist een schreeuwend meisje half dragend, half slepend vooruit te krijgen. Ze vochten om een beetje orde in deze chaos te scheppen. Hun wapens waren medicijnen en dekens, vriendelijkheid en een rustige heldhaftigheid in plaats van geweren of stokken of grommende honden.
En allemaal keken we naar de verpleegsters. Onaangedaan stonden ze in kleine groepjes bij de vrachtwagens, wachtend op toestemming om zich bij hun patiënten te voegen. De SS’ers stonden ook naar hen te kijken, met een respect dat ze maar zelden voor iemand aan de dag legden.
-Rudolf Vrba | Ik ontsnapte uit Auschwitz, blz 190-191, over de aankomst van een goederentrein vol 'krankzinnigen' in Auschwitz
Twee onvoorstelbare, huiveringwekkende voorbeelden van ongelooflijke moed en doortastendheid ten overstaande van een wreedheid die eigenlijk niet te omschrijven is. Twee voorbeelden die het kwaad heel even weten laten te wankelen, het kwaad het voor heel even laat afleggen tegenover de goedheid.
Ik weet niet, maar ik denk dat als je zelfs de ergste menselijke duivels op zo'n wijze zo stil weet te krijgen, dat ze je liefdevolle toewijding en moed zelfs respecteren, dat... nou ja, eigenlijk heb ik ook daar geen woorden voor.

Gavin Bryars vertelt:
In 1971, toen ik in Londen woonde, werkte ik met een vriend, Alan Power, aan een film over het ruige leven in het gebied tussen Elephant and Castle en Waterloo Station. Tijdens het filmen begonnen sommige mensen dronken te zingen – soms stukken opera, soms sentimentele ballads – en eentje, die overigens helemaal niet dronk, zong een religieus lied "Jesus' Blood Never Failed Me Yet". Dit lied werd later niet in de film gebruikt en ik mocht alle ongebruikte delen meenemen, waaronder dit stuk.
Toen ik dit thuis speelde, merkte ik dat zijn gezang mooi gelijk liep met mijn pianospel, en ik maakte er een simpele begeleiding voor. Ik merkte ook dat het eerste deel van het lied – 13 maten lang – een mooie "loop" vormde die zich op een enigszins onvoorspelbare manier herhaalde. Ik nam de band mee naar Leicester, waar ik werkte op de afdeling Fine Art, en kopieerde deze op een continue geluidsband, erover nadenkend of ik er misschien een orkestrale begeleiding aan toe zou voegen. De deur van de opnamestudio opende naar een van de grote ontwerpstudio's en ik liet de band doorkopiëren, met de deur open, toen ik een kop koffie ging halen. Toen ik terugkwam, was de normaal erg rumoerige studio opeens onnatuurlijk ingetogen. Mensen bewogen zich veel rustiger door de studio dan normaal en sommige zaten op een stoel zachtjes te huilen.
Ik was verbijsterd, tot ik besefte dat de band nog steeds speelde en ze getroffen waren door het gezang van de oude man. Dit overtuigde me van de emotionele kracht van de muziek en van de mogelijkheden die door het toevoegen van een eenvoudige, maar geleidelijk evoluerende, orkestbegeleiding zou ontstaan die de nobelheid en het simpele geloof van de zwerver zou respecteren. Hoewel hij stierf voordat hij kon horen wat ik met zijn zang had gedaan, blijft het stuk een welsprekend maar ingetogen getuigenis van zijn geest en optimisme." 
 
 

Hij sprak ze aan op hypocrisie, op het uithollen van Gods geboden, niet op tradities an sich. En Paulus laat ons zelfs geheel vrij in het bepalen of we bijvoorbeeld wel of geen offervlees mogen eten en welke feestdagen we wel of niet vieren. Zolang we maar wel elkaars geweten blijven respecteren en dus rekening met elkaar blijven houden.
Het liefst ziet Christus een Kerk waarin de één omwille van de ander geen offervlees in diens nabijheid wil eten, maar de ander omwille van de één weer geen problemen heeft om het samen met diegene te eten. Zodat we dus echt elkáár tot dienst zijn, zo min mogelijk rekening houden met onszelf en daardoor de vorming van facties, partijen en splitsingen weten te voorkomen.
Stel dat we beiden tot dezelfde kerk zouden behoren en beiden Christus wil hierin volmaakt zouden volgen. Dan zou ik bij jou thuis geen kerst willen vieren, omdat dat jouw geweten zou bezwaren. Maar jij zou dan bij mij thuis weer wél kerst willen vieren, omdat je anders mijn geweten zou bezwaren.
Zo zouden we elkaar dus als volstrekt gelijkwaardige partners beschouwen en zouden we niets liever willen dan dat we ons bij elkaar en zo ook bij Christus geheel op het gemak voelen.
Natuurlijk kunnen we dan altijd interessante discussies hierover houden en mogen we elkaar op positieve wijze hierin bemoedigen en de juiste weg wijzen als iemand echt zou dwalen. Maar wel vanuit deze open, liefdevolle houding, vanuit deze vorm van dienstbaarheid naar elkaar toe.
Wat licht met donker te maken heeft? Niets. Dat wij vervolgens toch naar Christus mogen gaan, is dan ook absoluut een goddelijke genade te noemen. Wij leven immers van nature in de duisternis, maar worden toch door Christus aanvaard, bemind en uiteindelijk verlicht.
Niets en niemand kan de Kerk binnentreden zonder door het Licht omstraalt en veranderd te worden. Alleen zij die volharden in de zonde, buiten of binnen de Kerk, zullen uiteindelijk ontdekken dat zij al die tijd in de duisternis geleefd hebben en zullen blijven leven.
De Kerk is een machtig, schrikwekkend leger voor de duivel en is vele malen sterker en krachtiger dan alle afgoden bij elkaar. Wij mogen bij haar bescherming en kracht vinden, als wij oprecht Christus willen volgen en ons met Christus blijven verbinden middels gebed, sacramenten en naastenliefde.

Er bestaat dan ook eigenlijk niet zoiets als 'normaal' spraakgebruik in deze, omdat vrijheid nu eenmaal zo'n breed begrip is. Ook is het niet zo dat enkel religieuzen eigen betekenissen aan bepaalde woorden geven, íédere levensbeschouwing en cultuur doet dat.
Natuurlijk bepaald de meerderheid de algemene definitie, maar dat geeft haar niet het alleenrecht om deze definitie aan minderheden op te dringen. Wetten mag ze op democratische wijze opleggen, maar levensbeschouwingen niet zonder meer. Tenminste, zo werkt dat mijns inziens in een vrije democratie.
Er is dus ook geen feitelijke betekenis, omdat de wetenschap eigenlijk niet echt over dergelijke filosofische begrippen handelt. Hoogstens kan zij onderzoeken wat (de meeste) mensen zoal onder zo'n begrip verstaan. Zelf geeft zij geen definitie daarover, omdat het niet echt empirisch meetbaar is.
De Van Dale omschrijft het als onafhankelijkheid, maar ook dat schept niet per se duidelijkheid. Want onafhankelijkheid wáárvan? Wanneer is een mens écht vrij? Kán een mens überhaupt volledig onafhankelijk zijn van alles, of blijft zij toch altijd gebonden aan het een en ander? En zo ja, wááraan dan en in hoeverre kan en of mag zij daarvan loskomen?
Soms heb je beperkingen nodig om vrijheden te creëren. Een voetballer kan pas echt vrij en volledig voetballen, als er spelregels zijn die voor alle voetballers gelden.
Zijn die spelregels dan beperkingen, of juist vrijheidsbevorderende maatregelen?
Ook een gemeenschap heeft wetten, formeel of informeel, nodig om haar burgers vrijheid te geven. Zo zien christenen de navolging van God dus als echte vrijheid, want door hun afhankelijkheid van Hem kunnen ze werkelijk ten volle worden wie ze willen zijn. In Hem worden ze dan onafhankelijk van alles wat hen van het werkelijke geluk afbrengt, namelijk de zonde.
Het is dus echte vrijheid, maar op een andere manier bezien. Of jij het ermee eens bent is een tweede, maar zo kunnen verschillende mensen het begrip vrijheid weer anders inkleuren. En zo doe jij dus ook, want ook jouw reactie op mijn schrijven is geheel gebaseerd op jouw definitie van vrijheid.
Je probeert te voorkomen alsof jouw definitie van vrijheid de meest objectieve definitie is, maar dat is zij dus niet. Je definitie hangt namelijk heel erg af van wat je onder vrij verstaat, hoe je de menselijke natuur dus beziet en de relaties die zij heeft tot haar medemensen en de natuur.
Er zijn verschillende benaderingen, van utilistisch tot nihilistisch, van westers tot oosters. De Nederlandse, westerse cultuur is daarin voor heel veel mensen geen maatstaf en geen objectieve standaard.
En niet alleen voor hen. Veel christenen bekritiseren bijvoorbeeld het liberale abortusstandpunt, omdat die weliswaar de vrijheid van de moeder meer dan respecteert, maar niet de vrijheid van het ongeboren kind. En vaak ook niet de vrijheid van de vader om wel of niet voor het kind te kiezen.
En vroeger werden slaven ook niet als mensen beschouwd, zodat die gouden regel ineens niet voor hén opging.
Je moet dan dus ook weer vaststellen wanneer je over een mens wenst te spreken, wat je als gelijkwaardigheid beschouwt, hoe je vervolgens moet omgaan met wezens die je als niet-menselijk beschouwt, in hoeverre van die gouden regel afgeweken dient te worden als daarmee een hele gemeenschap kan worden gered, etc.
Veel westerse niet-christenen zullen echter weer andere antwoorden daarop geven en tja, als zij de meerderheid vormen, dan ontstaat er vanzelf minder behoefte aan discussie daarover, omdat men het dan wel met elkaar eens zal zijn op veel fronten.
Vaak zal men dan ook andere meningen steeds minder gaan accepteren in het openbaar en dat zie je dan ook nu hier en daar wel gebeuren.
Maar dat betekent niet meteen dat dát het dan is, dat het nadenken over zulke kwesties dan meteen kan ophouden. Want de meerderheid heeft bepaald niet altijd gelijk, ook niet als zij religieus is, en ideeën en gedachten kunnen veranderen.
De discussie over dit soort begrippen en daaraanhangende consequenties zal daarom wel blijven. Misschien soms tot irritatie van de meerderheid, maar ook zij kan van mening veranderen als een minderheid haar daartoe weet te bewegen.
In de geschiedenis is dat dan ook behoorlijk vaak gebeurd, ook ten voordele van jóúw levensbeschouwelijke opvattingen. Wees dus vooral blij dat dat kan, dat mensen altijd zullen blijven nadenken en discussiëren over dit soort dingen.
Dus nee, ik ga niet zonder meer akkoord met jouw definitie van vrijheid. Laat staan dat ik haar als objectief en maatgevend zal beschouwen.

Omdat iconen nooit bedoeld zijn om realistische beelden weer te geven. Sowieso is realisme niet in elke artistieke stroming een belangrijke eigenschap.
Iconen worden binnen de oosters-orthodoxe traditie beschouwd als mystieke vensters op de hemelse werkelijkheid. Wat de bijbel doet met verhalen, doen iconen met beelden. Ze worden volgens zeer nauwkeurige voorschriften geschilderd en bevatten geen persoonlijke, artistieke expressies van de makers zelf.
Elke houding, elk perspectief, elke blik en elke kleur heeft daarin een heel specifieke, eigen betekenis.

Verreweg de meeste theïsten en ook verreweg de meeste christenen doen dat echter ook. De wetenschappelijke methode staat dan ook los van levensbeschouwingen; op de universiteit en in het lab kom je zowel theïsten als atheïsten tegen.

Had zelf begrepen dat ASMR beslist geen erotische lading heeft voor verreweg de meeste 'gebruikers.' Het is voor hen gewoon een mijns inziens vrij onschuldig stuk ontspanning en fluisterende stemmen zijn daarin voor de meesten schijnbaar de beste triggers.
Vandaar dus de vele fluisterfilmpjes.
Hoewel het begrijpelijk kan zijn om seksuele associaties te hebben bij een (mooie) vrouw die zacht in je oor fluistert, wil dat niet zeggen dat het ook de intentie heeft, laat staan dat iedereen die associaties heeft. Vaak kan gefluister ook gewoon gefluister zijn en dergelijke associaties kunnen daarnaast erg cultureel bepaald zijn.
Mijns inziens gaat het daarom ook te ver om makers van zulke filmpjes te betichten van prostitutie, louter op basis van eigen gevoelens of gedachten die je bij zulke filmpjes hebt.
ASMR lijkt een nogal vreemde manier van doen te zijn en veel wetenschappelijk onderzoek erover bestaat (nog) niet, maar niet alles wat vreemd is hoeft mijns inziens meteen kwalijk te zijn en ook niet seksueel van aard.
En als ASMR-fans werkelijk die sensaties zo ervaren als ze omschrijven, en ik zie geen reden om ze van leugens te betichten daarin, dan is dat alleen maar prima voor hen. Ze doen er verder niemand kwaad mee en hebben er dan gewoon een wat eigenaardige vorm van ontspanning erbij.

Omdat wij dat regeren heel anders interpreteren en niet zuiver politiek of monarchisch, zoals jij doet. Als je wil weten hoe dat moet, lees dan Genesis 1 en vraag jezelf af: waarover moest de mens toen heersen en wat betekent dat precies?
Zéker omdat jullie geloven dat alles weer zal worden zoals in Genesis 1 en 2, moet het geen probleem zijn om daarop antwoord te geven.
Daarbij zijn jullie niet eens consequent in het letterlijk nemen van dat getal, want de 144.000 zijn in Openbaringen heel concreet opgebouwd uit 12.000 gezalfden uit de 12 stammen van Israël. Zonder die getallen kun je niet tot 144.000 komen. Dus waarom 144.000 wél letterlijk nemen, maar die 12 x 12.000 ineens niet?
Het probleem met jullie tweeklassentheorie is verder dat jullie aan de hand daarvan allerlei andere bijbelse beloften en kenmerken van de Kerk uitsluitend op die klasse moeten toepassen, om jullie verhaal staande te houden.
Dan mogen ineens alleen die gezalfden aan het Avondmaal deelnemen, zijn ineens alleen zij de Bruid van Christus, zijn ineens alleen zij kinderen van God, ontvangen ineens alleen zij de heilige Geest en bidt ineens enkel in hen de heilige Geest, zijn ineens alleen zij losgekocht van de aarde, mogen ineens alleen zij in de hemel al biddend wachten op Christus' komst, noem maar op.
Daarvoor halen jullie dan Schriftgedeelten aan, waarin die kenmerken echter helemaal niet expliciet alleen op die gezalfden worden toegepast. Maar omdat jullie hebben besloten dat die gezalfdenklasse bestaat, moeten jullie wel die teksten enkel alleen daarop toepassen.
Dus als iemand bijvoorbeeld de heilige Geest ontvangt in een bijbelverhaal, dan besluiten jullie meteen dat dat wel een gezalfde zal zijn geweest, ook als dat helemaal niet genoemd wordt en zo'n uitleg zelfs vrij geforceerd overkomt.
Jullie gaan hiermee volstrekt tegen de christelijke geloofstraditie in, die vanaf het begin al deze teksten op álle gelovigen toepassen en die dus een heel andere, veel bredere kijk op Openbaringen heeft dan jullie.
Daarom zien wij niet wat jullie willen zien, omdat wij ons houden aan de leer van Christus, die al tweeduizend jaar getrouw is overgeleverd en wij mogen blijven vertrouwen op de prachtige, heerlijke beloften en genadegaven die Christus al tweeduizend jaar rijkelijk en mateloos schenkt aan álle gelovigen.
En wat een onvoorstelbaar licht en onvoorstelbare vreugde zal de dag zijn dat ook jij eens die waarheid juichend zult begroeten en ten volle zult ervaren wat het is om opgenomen te worden in de gemeenschapsvolle liefde en de bevrijdende waarheid die God is.

Er staat nergens dat de boekrol nieuwe instructies bevat. En wat zij zingen is inderdaad een lied, een gezang, dat ook in het getijdengebed regelmatig terugkeert, zoals afgelopen dinsdag in het avondgebed:
Lofzang Apok. 4, 11; 5, 9.10.12
De lofzang van de verlosten
Waardig zijt Gij, onze Heer en onze God,
te ontvangen de heerlijkheid en de eer en de macht.
 Want Gij hebt het heelal geschapen:
 door uw wil ontstond het en werd het gemaakt. _
Waardig zijt Gij, Heer, het boek te nemen
en zijn zegels te verbreken.
 Want Gij zijt geslacht en Gij hebt ons gekocht voor God met uw bloed
 uit elke stam en taal en volk en natie.
Gij hebt ons voor onze God gemaakt, °
tot een koninkrijk van priesters,
en wij zullen heersen op aarde.
 Waardig is het Lam dat geslacht werd °
 te ontvangen de macht en de rijkdom,
 de wijsheid en de kracht en eer en heerlijkheid en lof. _
Eer aan de Vader en de Zoon
en de heilige Geest.
 Zoals het was in het begin en nu en altijd
 en in de eeuwen der eeuwen. Amen.
De boekrol openbaart Christus zelf en heel de heilsgeschiedenis. Daarom is ook alleen Christus waardig hem te openen, omdat alleen Hij de gehele geschiedenis en heel het heelal in zijn hand heeft en daartoe het Offer ten volle heeft gebracht.
Het blijft dus een vreemd beginsel om 'een (nieuw) lied' te interpreteren als een set instructies voor een nieuwe wereld.
Je haalt daarmee mijns inziens ook alle muziek, poëzie en schoonheid uit de hemelse beelden van Openbaringen, alsof het enkel om een politieke regering zou gaan die zakelijke wetteksten formuleert en niet om een majestueuze, symfonische aanbidding en epifanie Gods, waarin de heilsgeschiedenis, het heden en de komende dageraad van het heil middels complexe bijbelse beelden op apocalyptische, zinnebeeldende wijze wordt geschilderd.
Liederen zijn liederen en wetteksten zijn wetteksten, dat is ook in de Schrift vrij duidelijk merkbaar. Ook als we een bijbelgedeelte plechtig gezongen reciteren, zoals zowel joden als veel christenen doen, is dat anders dan het daadwerkelijk zingen van een lied.
God zong niet tot Mozes toen Hij volgens het verhaal hem de wet gaf, maar sprák tot hem. Hij gaf hem geen nieuw lied, maar een nieuw woord, een wet voor de kinderen van Israël.
En toen de kinderen van Israël juichend over de bevrijding zongen nadat ze door de Rietzee getrokken waren, gaven ze elkaar geen instructies over wat ze nu moesten doen, maar bezongen ze Gods heilsdaden en macht.

Ja, je haalde de tekst zelf al aan, Openbaringen 14: 3 en 4.
Als Levi daar dan terecht iets van zegt, kom je met een antwoord dat m.i. kant noch wal raakt. Je beweert dat het om 'geestelijke maagdelijkheid gaat' maar dat gaat niet op: er staat immers letterlijk dat het om lichamelijke maagdelijkheid gaat.
Dat Levi dit antwoord wel begrijpt, gaat er bij mij dus niet in. Een uitleg als onderstaande kán heel goed zijn: 
maar gaat niet op als het woord maagd vooraf wordt gegaan door 
want dán gaat het dus wel om lichamelijke maagden.
 
Het lijkt er op dat je voornamelijk voorgekauwde antwoorden produceert.
Neem nu deze:
 
Hier wordt gevraagd hoe JIJ een denkstap maakt, en je komt met het antwoord 'dat moet ik even opzoeken'. Dat laatste is een antwoord dat we hier vaker van jou of Antoon zien, maar in dit geval is het helemaal geen antwoord. De vraag was immers hoe JIJ een denkstap maakt. Zo'n antwoord moet je direct kunnen produceren, omdat het om je eigen denkproces gaat. 

Misschien, maar ook dan moet de uitleg van een symbolische omschrijving wel raakvlakken hebben met die omschrijving. En een lied is van een heel andere signatuur dan een handleiding. Tenzij bij jullie liederen ook altijd instructies bevatten en of bij jullie alle lezingen en spreekbeurten altijd gezongen worden, maar bij ons zijn het toch altijd gebeden, gedichten, lof- en dankzeggingen, verzuchtingen, geloofsbelijdenissen, smekingen, noem maar op.
Daarbij kent de Schrift zelf al volop andere, relevantere symbolen voor de wet, namelijk een licht (voor de voeten), een gids, een aanwijzing, Gods woord, geestelijk voedsel, etc. De wet wordt er nimmer vergeleken met een lied, laat staan een nieuw lied. Ze wordt volop bezongen, dat wel, maar niet als lied zelf aangeduid.
Als in de Schrift dus over 'een nieuw lied' wordt gesproken, dan lijkt het wel erg onwaarschijnlijk dat het dan over een wettekst of instructie zou gaan. Het gaat dan over een unieke vorm van aanbidding, een volstrekt nieuwe wijze van lofprijzing en dankzegging, dat op aarde nog nimmer vertoond is.
Het gaat dan over de vervolmaking van onze uiting van liefde naar God toe en zo van de vereniging tussen God en mens, hemel en aarde. Het is iets wat ook daadwerkelijk aan óns gebeurt, een levend en krachtig woord dat het hart verheft, geheel aan God toewijdt en omringt met Gods eindeloze schoonheid.
Een mooi lied kan je als geen ander in vervoering brengen, je de tijd doen vergeten en je stil laten staan bij wat écht van belang is, dus is het heel logisch dat de hemel wordt voorgesteld als een plaats van muziek (en ook stilte), waar God wordt bezongen, God zelf misschien ook volop de mooiste liederen zingt, en men zo ook in vervoering en in absolute tijdloze eeuwigheid wordt gebracht, enkel gericht op wat écht van belang is, namelijk God zelf.

Tja, je moet het allemaal zelf weten natuurlijk, maar bij een nieuw lied denk ik toch echt eerder aan dit:
of aan dit:
en niet bepaald aan dit:
Maar zoals ik al zei: het is helemaal aan jou natuurlijk...

Mag ik je dan voorstellen, de katholieke Magnificat:
Dit is gezongen op een meer plechtige melodie; meestal wordt een andere, meer eenvoudige gebruikt. Het is dus het gehele gedeelte en wordt tijdens de vespers gezongen, na de psalmen en Schriftlezing.
Vóór en na het magnificat wordt, net als bij de psalmen, ook een antifoon gezongen of gebeden. In de kerk wordt op zondagen en hoogfeesten vóór of tijdens het Magnificat gewoonlijk gewierookt.
Tijdens de lauden zingen of bidden we het Benedictus, ofwel de lofzang van Zacharias, en tijdens de completen zingen we het Nunc Dimittes, de lofzang van Simeon.
Op zondagen en hoogfeesten zingen of bidden we aan het eind van de metten het Te Deum, die als volgt gaat:
Dacht dat je dit ook wel interessant zou vinden.

Hier is Orthodoxe Magnificat (plus nog een andere korte hymne op het einde). Dit is niet de hele Magnificat, maar een korte versie daarvan. Het bijzondere is dat tussen de zinnen van de Magnificat wordt telkens een andere hele bekende hymne toegevoegd: 'U eerbiedwaardiger dan de Cherubijnen en onvergelijkelijk glorierijker dan de Serafijnen, die ongerept God het Woord hebt gebaard, in waarheid Gods Moeder U verheffen wij.'
 

Ondanks de frustraties, soms lusteloze dagen, zondige neigingen, twijfels hier en daar, verstrooiïngen en de ellende die ik om mij heen zie en mij soms machteloos doet voelen, maakt het leven met God mij inderdaad gelukkig en anders het leven in elk geval een heel stuk waardevoller.
Alleen liefde en mededogen kunnen een mens gelukkig maken, al het aardse is slechts tijdelijk en vluchtig. Misschien denk je dat je zonder God pas echt vrij en gelukkig zou zijn, maar uiteindelijk blijkt het leven dan ook maar net zo gewoon en alledaags te zijn, doch zonder je grootste Geliefde. En blijken zelfs de echt gelukkige niet-gelovigen in hun doen en laten onbewust toch heel dicht nabij God te leven, maar Hem alleen (nog) niet te herkennen.

Na de xenofoben, psychiatrische patiënten, gnostici en anti-vaxxers nu ook nog complotdenkers, heel veel dieper kan Credible niet meer zinken.

Meer dan een kwart eeuw oud, maar maakt nog steeds diepe indruk:
 

Wel, je moet er rekening mee houden dat de bijbel sowieso een vrij pittig boek kan zijn voor een nieuweling als jij. Het bestaat uit verschillende boekjes, waarin mooie verhalen en mythen worden afgewisseld met lange geslachtsregisters en oude offerwetten, en die niet altijd op de meest voor de hand liggende volgorde staan.
Deze boeken zijn verdeeld in twee delen: het Oude Testament en het Nieuwe Testament. Voor iemand als jij is het daarbij denk ik het beste om met het Nieuwe Testament te beginnen (vanaf het boek Matteüs), omdat die direct over Jezus en het christelijk geloof gaat.
De bijbel is dan ook eigenlijk bedoeld voor mensen die al meer ervaren zijn in het geloof. Dat wil zeggen: je kunt haar heel goed lezen, vooral de vier evangelieën waarin over Jezus zelf wordt verhaald, maar je zult wel veel termen en denkwijzen tegenkomen die je wellicht aanvankelijk onbegrijpelijk overkomen.
Als je dus echt de betekenis van het geloof wil weten, dan kan ik je toch sterk aanraden om vooral ook met christenen zelf te spreken. Dat kan hier op het forum, maar nog beter is het om dat (ter aanvulling) bij de verschillende kerken en of christelijke verenigingen in je buurt te doen.
Bij de meeste kerken kun je ook probleemloos met de pastoor, dominee of voorganger over het geloof spreken en daarvoor eventueel een afspraak maken. Die heeft vaak beter zicht op wat er in de betreffende parochie of gemeente speelt en heeft gemiddeld veel meer kennis en inzicht in het geloof.
Wat betreft het uitzoeken van een bijbel, kan ik je aanraden om in een (christelijke) boekwinkel gewoon eens door de daar beschikbare bijbels heen te bladeren, om zo een beetje al te zien hoe de teksten eruit zien.
Elke betere boekhandel heeft wel een setje bijbels te koop in verschillende vertalingen en ook op internet kun je vaak bijbels inzien als je op ze googlet.
Een goede richtlijn is, denk ik: als je een gemiddelde roman kunt lezen, dan is de NBV qua taalniveau voor jou ook geen probleem. Heb je daar meer moeite mee, dan is de BGT wellicht een goede optie. Daarin zijn de zinnen heel kort en staccato, met eenvoudige woorden en begrippen.

Mjah, ik had toch ook begrepen dat de Verlichting juist een strengere, seksuele moraal predikte, omdat de ratio immers belangrijker was. En dat de Kerk eigenlijk pas sinds die tijd ook strenger in haar seksuele mores werd en dat rationele denken dus enthousiast overnam, inclusief het afwijzen van bijvoorbeeld masturbatie, terwijl daarvóór er eigenlijk niet zo op werd gelet.
Met de tijd meegaan is wellicht niet altijd het beste idee.
Ik vraag me dan ook af in hoeverre men daarvóór nu werkelijk negatief tegenover homoseksuele uitingen stond, of misschien niet eerder gewoon wat onverschillig. De meeste vroegere teksten daarover komen toch van theologen en geestelijken, die destijds toch in een eigen wereldje leefden en veel minder raakvlakken hadden met wat de gewone man dacht dan nu.
Waarbij men homoseksualiteit als geaardheid overigens zeer waarschijnlijk niet kende; mogelijk ging men er vanuit dat het om heteromannen gingen die op een bizarre, onnatuurlijke manier ontucht met elkaar pleegden.
Overigens lijkt het mij ook goed om onderscheid te maken tussen acceptatie van homo's en acceptatie van lhbti-uitingen/propaganda. Dat zijn toch twee heel verschillende zaken, ook al proberen die uitingen dat natuurlijk tot één geheel te maken.
Iemand of een hele cultuur kan prima geen problemen hebben met homoseksualiteit, maar wel met al die symbolen op zelfs verkeerstekenen, rituelen (zoals de gay pride) en openlijke seksuele uitingen daaromheen.
En ook met het soms wat opdringerige karakter daarvan, als zelfs bestaande (volks)verhalen gecensureerd zouden moeten worden naar lhbti-standaarden en provincies op bepaalde dagen ineens een regenboogvlag zouden moeten hijsen, terwijl dat voor andere minderheidsgroeperingen niet hoeft.
Homo's respecteren staat nu eenmaal niet gelijk in het in alles met hen eens zijn. Ik bedoel, ik heb zelf ook voor veel mensen respect, zonder dat ik in alles hun visie en hun leefwijze deel. En vice versa. Moet toch ook gewoon kunnen, lijkt mij zo.

Jawel, dat kun jij wel en heel goed zelfs. Er is alleen een belangrijk verschil: jij past al die teksten over de hemel en de 'hemelse opstanding' toe op uitsluitend een speciale klasse van slechts 144.000 'gezalfden'.
Dus elke keer als jij in de Schrift leest over de gezalfde broeders en zusters van Christus, het kindschap Gods, de uitstorting van de heilige Geest, de gemeenschap met Christus door het nuttigen van zijn Lichaam en Bloed, de hemelse woning met vele kamers, de martelaren die in de hemel bidden om gerechtigheid, de te verzamelen schatten in de hemel, de groten en kleinen in het hemels koninkrijk en de Kerk of Gemeente als de hemelse Bruid van Christus, dan pas je die heerlijke beloften en zegeningen in jouw uitleg enkel toe op jullie 'kleine kudde.' Ze zijn dan nooit voor jou bedoeld, tenzij je jezelf tot die 144.000 rekent natuurlijk.
Als zo'n tekst in de Schrift dan concreet op een gelovige of een groep gelovigen wordt toegepast, dan maak je van die gelovigen in jouw uitleg meteen een deel van die gezalfden, ook als de tekst zelf daar niet per se toe leidt.
Je bent daarom van harte uitgenodigd om al die prachtige gaven en beloften van Christus je eigen te maken, van Hem rijkelijk te ontvangen en niet allemaal op te willen sluiten in die bedachte klasse.
Hij wil jou zien, Hij wil jou aanraken, Hij wil jou volledig vullen met zijn Geest en zijn liefde en Hij wil ook na je heengaan op aarde opnemen in het volle, goddelijke leven, volmaakt verenigd in Hem, dat alle tijd en ruimte overstijgt. Want wie in Christus is, zal nooit de dood proeven, maar heeft nu al eeuwig leven.
Dan zullen je de ogen opengaan, zul je Christus ten volle ontmoeten, gemeenschap met Hem hebben op een wijze die vele malen verder gaat dan studie en verkondiging alleen en zal alles wat in de Schrift staat je ineens volkomen helder worden.

Twee dingen:
1.
Als God het wil, kan Hij je een glimp van de hemelse heerlijkheid laten zien of ervaren, zoals Hij ook bij Paulus gedaan heeft (vgl. 2 Kor 12,2-4). Zoiets wordt meestal een mystieke ervaring of vertroosting genoemd en dergelijke ervaringen zijn eigenlijk niet echt goed te omschrijven in woorden.
Vandaar de uitgebreide muzikale, liturgische en artistieke cultuur binnen onder meer het katholicisme en de vele wonderlijke verhalen in onder meer de Schrift.
Of BDE's daadwerkelijk het hiernamaals tonen, dat betwijfel ik, maar het zijn vaak wel intense ervaringen die de patiënt meestal ten goede veranderen. Het kan dus wel zo zijn dat God zo iemand op deze bijzondere, natuurlijke wijze wil aanraken en bekeren.
2.
We hebben geen ziel, we zíjn een ziel, net zoals we ook een lichaam zíjn. Dat is althans wat de katholieke Kerk leert. Ziel en lichaam vormen één geheel; het lichaam is geen 'kerker' waar de ziel in opgesloten zou zitten.
De mens is de verbintenis tussen het natuurlijke en het bovennatuurlijke, tussen de aarde en de hemel. Weliswaar worden ziel en lichaam tijdelijk gescheiden bij het sterven, maar op de jongste dag zullen ze weer verenigd worden, ter verheerlijking of ter schande, afhankelijk van in hoeverre men in Christus geleefd heeft.