Robert Frans

Kunnen we homo's niet gewoon eens een keer met rust laten?
Elke keer als we over hen spreken, gaat het weer over hoe zondig hun gedrag zou zijn en over wat ze níét zouden mogen doen. Maar ik kan me voorstellen dat je ook als vrome homo daar wel een keer genoeg van krijgt, dat je dat wel een keer zat bent. Is dat dan het enige wat we hen te zeggen hebben? Heel inspirerend hoor...
Ik weet zeker dat God voor hen net zo een positieve, barmhartige boodschap heeft als voor hetero's, zonder uitzondering. En dat zij net zo behoefte hebben om daarvan te horen en eens een keer níét geoordeeld te worden, als 'wij' hetero's dat hebben.
Alsof hetero's niet minstens net zulke zondaars zijn; misschien nog wel erger ook als het om seksualiteit gaat.
'Ja, maar zij mogen dit en dat niet en zij zondigen zus en zo en Paulus dit en Leviticus dat...' So what? Dat zijn jouw zaken misschien wel helemaal niet.
Ik bedoel, ik kan ook niet trouwen volgens mijn kerk, omdat ik de gelofte van vruchtbaarheid niet wil afleggen en geen goede echtgenoot en vader kan zijn, maar zouden medekatholieken mij dat dan ook steeds onder de neus moeten wrijven? En zou ik dan bij elke zonde die ik op seksueel gebied zou begaan meteen streng geoordeeld en richting hel gepreekt moeten worden?
Sommige mensen, ook niet-gelovigen, menen zelfs dat mijn gebrek aan een kinderwens of aan seksuele activiteit onnatuurlijk of ongepast zou zijn, maar als dat dan zo zou zijn, so what?
Er zijn zoveel dingen die op ons tegennatuurlijk overkomen, maar die we weer de hemel inprijzen. Je vijanden liefhebben, de andere wang toekeren, lenen zonder terug te verwachten, zij die jou kwaad doen onvoorwaardelijk vergeven, kuis leven... allemaal dingen die we uit onszelf bepaald niet graag doen, maar die we toch mooi en lovenswaardig vinden en waarbij we zelfs om Gods genade bidden om zo te kunnen handelen. Ik bedoel maar.
En alsof dat nog niet genoeg is, heb ik ook nog eens een ongeneeslijke stoornis die mijn hele zijn diepgaand beïnvloedt, waardoor ik vaker niet dan wel aan allerlei sociale standaarden van kerk en samenleving kan voldoen en waardoor ik veel prachtige roepingen zal mislopen daardoor. Ook roepingen die mij aanspreken, soms tot mijn verdriet.
Moet mij dat dan ook steeds verweten worden, moet ik mijn stoornis dan ook uitsluitend als buiten Gods orde zien en moet ik dan vooral mijn mond maar houden als mensen allerlei vervelende tot veroordelende stigma's en clichés erover rondstrooien? En die mij vooral zeggen wat ik allemaal níét zou mogen doen, op straffe van hel en verdoemenis (gelukkig kom ik die in mijn omgeving niet tegen...)?
Of mag ik het misschien ook als een gift beschouwen, een bijzondere roeping in zichzelf, misschien wel om mijn omgeving eens wakker te schudden? Maak je maar geen zorgen, meestal doe ik dat niet, maar zou het kunnen? Zou God zo kunnen werken, dat juist degenen die wij (stiekem) zo minachten, uiteindelijk in de hemel zullen heersen?
Mag ik dan niet mijn eigen roeping in deze wereld weten, mag ik mij daarom niet geliefd weten door God, alleen omdat ik niet alles wat ik zou willen kan en mag doen? Mag ik mijn verhaal dan niet vertellen, louter omdat ik niet aan alle christelijke standaarden zou voldoen? Alsof er íémand is die dat wél doet en die wél alles kan en mag...
Ik zou al die strenge christenen hier willen uitdagen om nu eens een louter positieve post over andersgeaarden te schrijven. En met positief bedoel ik dus echt positief, precies zoals jij zou willen dat God over jou oordeelt straks. Zonder cynisme, zonder gemoraliseer, zonder onderhuidse sneren.
Over de genaden die God hen geeft, over hun bijzondere roeping in deze wereld, over dat zij geliefd en mooi zijn als kinderen van God, dat zij onze liefde, steun en respect daarom onvoorwaardelijk verdienen. Zonder meteen weer allerlei voorwaarden te willen noemen, want die weten we nu wel. Dat is oud nieuws en daar is het Evangelie niet voor.
Probeer nu eens echt over je schaduw heen te stappen en net zo gloedvol over Gods liefde te schrijven jegens bevolkingsgroepen die jou niet liggen, waar je je misschien aan ergert en waar je zo gemakkelijk over weet te oordelen, omdat je misschien niet in hun beproevingen hoeft te delen en het voor jou daarom zo prettig theoretisch blijft.
En als je dat niet lukt: probeer dan eens gewoon te zwijgen en naar hen te luisteren. Écht te luisteren, zonder vooringenomenheid en zonder kritisch te willen reageren. Naar hun verhalen, hun moeiten, hun strijd, maar ook naar hun unieke ervaringen en eigenschappen met God en met elkaar.
Zoals Herman Finkers in een van zijn shows heel droog zegt: 'Tja, homoseksualiteit is tegennatuurlijk. Net als over het water lopen en na een paar dagen weer opstaan uit de dood. Ik bedoel, je zou ook kunnen concluderen dat homoseksualiteit dus eveneens een wonder is.'

De Maria-verering was er al altijd in de traditie van de kerk. De grote feesten zelf waren gevormd na de tijd van de vervolging, toen de christenen de gelegenheid kregen om hun liturgische eredienst te organiseren. Er is geen 'Maria Hemelvaart' als een aparte feest. We geloven wel dat ze is opgestaan uit de doden drie dagen na haar begrafenis, door Gods wonder en naar het voorbeeld van Jezus. Maar dit hoort bij het verhaal van het grote Mariaanse feest van de Ontslaping van de Moeder Gods (15 augustus). De eerste schriftelijke informatie vind je in de apocriefen (niet-gezaghebbende boeken) - Protoevangelium van Jacob, de evangelie van de Geboorte van Maria, de Ontslaping van Maria. Je kan het in het Engels hier vinden en lezen (Jakobs Protoevangelium, Gospel of the Nativity of Mary, The Passing of Mary) https://www.ccel.org/ccel/schaff/anf08.toc.html#P6204_1831404
'Orthodoxe christenen zegenen, vereren en eren Maria, maar we aanbidden haar nooit.
Een deel van de verwarring over de 'aanbidding van Maria' komt voort uit het idee van aanbidding zelf. Als men in moderne kerken over aanbidding spreekt, bedoelt men meestal het zingen dat vóór de preek plaatsvindt. Als een bezoeker ons over Maria hoort zingen, associëren ze dat zingen met Maria-aanbidding. Maar in de orthodoxe kerk wordt aanbidding opgevat als offer (aan God). Wanneer we de Eucharistie aanbieden, nemen we deel aan het offer van het lichaam en bloed van Jezus. Orthodoxen zouden nooit een offer aan Maria brengen.
We eren Maria vanwege haar relatie met Christus, het wordt nooit geïsoleerd of op basis van haar eigen verdienste gedaan. In de iconen van de kerk zal Maria zelden of nooit in haar eentje afgebeeld worden. Ze wordt altijd met Christus getoond. Het meest voorkomende beeld is dat Maria Christus vasthoudt met haar hand naar Hem wijzend, de gelovigen opdragend om naar Christus op te zien voor redding.
In Lukas lezen we,
LUKAS 11:27-28
Een zekere vrouw uit de menigte verhief haar stem en zei tegen Hem: "Gezegend is de baarmoeder die U gebaard heeft en de borsten die U verzorgden!" Maar Hij zei: "Meer dan dat, gezegend zijn zij die het woord van God horen en het bewaren!"
Maria wordt niet alleen geëerd op basis van het feit dat ze Jezus fysiek heeft gebaard of gekoesterd. Ze is vereerd omdat ze het woord heeft gehoord en het heeft gehouden. Het is haar leven van volledige overgave aan de wil van God dat ze wordt geëerd. Hoewel het baren van Christus Maria's eigen unieke ervaring is, kan haar voorbeeld van onderwerping door alle christenen worden gevolgd.
De orthodoxe kerk leeft de Schrift na,
LUKAS 1:48
"van nu af aan zullen alle generaties mij gezegend noemen."
De afgelopen eeuwen is er veel discussie geweest over de mate van verering aan Maria, grotendeels vanwege de angst om te ver te gaan. Het ongelukkige resultaat is Maria helemaal niet te vereren. In feite heeft dominee Billy Graham herhaaldelijk gezegd: "Wij, evangelische christenen, geven Maria niet wat ze toekomt." Veel moderne christenen beschouwen Maria als een verre historische figuur, maar voor orthodoxe christenen is ze een aanwezige, levende voorbeeld in onze aanbidding van de ene God. Sinds het begin van het christendom tot op de dag van vandaag hebben we nooit opgehouden Maria te eren.
CITATEN VAN DE VROEGE CHRISTENEN
Want terwijl Eva, nog maagd en onbesmet, door het woord dat van de slang kwam, ongehoorzaamheid en dood voortbracht; de Maagd Maria, geloof en vreugde nemend, toen de Engel haar de goede tijding vertelde dat de Geest van de Heer over haar zou komen, en de kracht van de Allerhoogste haar zou overschaduwen, en daarom zou de Heilige die uit haar geboren zal worden de Zoon van God zijn, antwoordde: Het zij me naar uw woord. En zo werd Hij door bemiddeling van haar geboren, over wie... er zoveel Schriftplaatsen gesproken hebben; door wie God de slang omverwerpt, alsook de engelen en mensen die aan hem zijn gelijk geworden, en aan de andere kant verlossing van de dood bewerkstelligt voor degenen die zich bekeren van hun slechte daden en in Hem geloven - heilige Justinus de Martelaar, 'Dialoog met Trypho de Jood' (ca. 160 na Christus)
Net zoals Eva, de vrouw van Adam, maar nog steeds maagd, door haar ongehoorzaamheid de oorzaak van de dood werd voor haarzelf en de hele mensheid, zo werd ook Maria, die nog maagd was, door haar gehoorzaamheid de oorzaak van het heil voor haarzelf en de hele mensheid... En zo kwam het dat de knoop van Eva's ongehoorzaamheid werd losgemaakt door Maria's gehoorzaamheid. Want wat de maagd Eva vastbond door haar weigering om te geloven, dit heeft de Maagd Maria ontbonden door haar geloof. - St. Irenaeus, Tegen ketterijen (175-185 na Christus)
Het hele mensenras op aarde werd uit Eva geboren; maar in werkelijkheid is het van Maria dat het Leven waarlijk ter wereld is geboren. Zodat Maria door geboorte te geven aan de Levende, de moeder werd van alle levenden - St. Epifanius, Tegen 80 ketterijen, 78,9 (c. 374)'
http://theorthodoxfaith.com/article/worship-of-mary/
Daarnaast zijn verschillen met de rooms-katholieke verering van Maria. De Maria-verering wordt niet als dogma gezien in de oosters-orthodoxe traditie en we kennen ook niet het feest of de leer van de Onbevlekte Ontvangenis. 'Orthodoxen geloven dat de Heilige Maagd werd geboren in voorouderlijke zonde, net als elke andere persoon. Dit is belangrijk omdat als Maria niet in voorouderlijke zonde was geboren, God de zondige menselijke natuur niet van haar had kunnen aannemen. Zoals St. Gregorius Nazianzen schreef: "Want dat wat Hij niet heeft aangenomen, heeft Hij niet genezen." Als God de zondige menselijke natuur niet van de Heilige Maagd had aangenomen, had Hij de zondige menselijke natuur niet kunnen redden door de menswording van Christus. Inderdaad, een gebed gericht aan de Maagd Maria uit de dienst van Completen bevat de mooie woorden: "door Uw glorieuze baren heeft God het Woord zich verenigd met de mens en de gevallen natuur van ons ras verbonden met het hemelse."' http://ww1.antiochian.org/node/17079
Meer over deze verschilen vind je in deze lange Engelstalige artikel https://ortodoks.dk/ortodoks-tro-og-praksis/de-hellige/the-orthodox-veneration-of-mary-the-birthgiver-of-god
 
Als je moeite hebt met ROK, vergeet haar. Er zijn nog andere 14 kerkelijke organisaties (zelfstandige lokale kerken) binnen de orthodoxe kerk, wiens voorgangers een andere mening kunnen hebben over meneer Poetin.

Ze wordt inderdaad vereerd (nogmaals: niet aanbeden) als de koningin van de hemel. Echter, zij heeft meer de status van 'koningin-moeder', zoals die in de oude koninkrijken bestond.
Ze heeft dus als moeder veel macht, maar absoluut niet dezelfde macht als de Koning, Christus zelf dus. Hij is en blijft de Almachte en alles wat Maria is, heeft zij van Christus ontvangen en komt dus niet uit haarzelf voort.
Die 'zijwegen' drijven dan ook niet per se van God af, integendeel. Ze kunnen de relatie met God verdiepen, omdat we die dan samen met Maria en de andere de gelovigen in de hemel beleven.
In de Schrift zie je al hoe Maria naar Jezus wijst op de bruiloft van Kana: 'Alles wat Hij u zegt, doe het maar.' En dat doet zij nog steeds. Wie zich tot Maria wendt, komt altijd bij Christus uit.
Natuurlijk is het mogelijk dat een katholiek zo intensief met Maria bezig is, dat Jezus wat op de achtergrond lijkt te verdwijnen. Maar dat is een valkuil die je bij alle vormen van devotie, gebed en vriendschap tegenkomt.
Een bijbeltijgerende protestant kan bijvoorbeeld zo gefocust zijn op de Bijbel, en soms zelfs op maar een paar bijbelboeken, dat hij vergeet dat God méér is dan enkel wat in de Bijbel staat.
Een moeder kan zo gefocust zijn op de liefde voor haar kind, dat ze bezitterig jegens het kind wordt en vergeet dat liefde enkel werkelijk vrucht draagt en goed is als zij als eerste op God is gericht.
Een gelovige activist kan zo fanatiek bezig zijn voor de goede zaak waar hij voor opkomt, dat hij deze zaak teveel vereenzelvigd met waarachtig christendom en daardoor vergeet dat het christendom een dergelijke vermenging niet toelaat.
En een gelovige kan zelfs zo bezig zijn met het hiernamaals, met het willen bereiken van de hemel of juist het vermijden van de hel, dat hij God feitelijk niet meer om God zelf liefheeft, maar enkel nog uit zelfbehoud.
Betekent dit dan dat we de Mariaverering, de Bijbelstudie, de moederliefde, het opkomen voor gerechtigheid en het hemelverlangen moeten verzaken of moeten verbieden? Nee, want al deze dingen zijn op zichzelf goed en verrijken het geloof, geven het handen en voeten.
We mogen het goede nooit vermijden of verbieden vanwege eventuele mogelijkheden tot zonde; dat zou zoiets zijn als een soldaat die de frontlinie vermijdt en zijn eenheid deserteert uit angst te sneuvelen.
Maar de waarschuwing dat alles wat wij doen en zijn altijd eerst op God gericht moet worden om echt vrucht te dragen, geldt echt niet alleen voor Mariavererende gelovigen. Die waarschuwing gaat ons allen aan.

De precieze kerkgeschiedenis hierin moet ik je schuldig blijven, maar de theologische achtergrond van de door jou genoemde doctrines en gebruiken kan ik je wel op bescheiden niveau weergeven. De kern van het katholieke en ook oosters-orthodoxe geloof (ik zal nu echter bij het katholicisme blijven) is dat de Kerk het Lichaam van Christus is en zij Hem dus op aarde direct tegenwoordigstelt.
Waar de Kerk is, daar is Christus en waar de Kerk handelt, daar handelt Christus. Net zoals jij bent daar waar jouw lichaam is. Ze bemiddelt dus niet tussen Christus en gelovige, net zoals jouw lichaam niet tussen jou en mij bemiddelt in het contact met elkaar. Het meest direct handelt Christus door de viering van de sacramenten, in het bijzonder de eucharistie ofwel de heilige mis, en de uitoefening van het kerkelijk leergezag.
De rol van de zonde is hierin beperkt. Weliswaar kan zij enorme schade toebrengen in allerlei opzichten, zoals de geschiedenis ons ook volop toont, maar zij kan de Kerk op wezenlijk niveau niet laten dwalen en zij kan de continuïteit van de Kerk wereldwijd niet verbreken. De Kerk zal er dus altijd zijn en zal ook altijd het juiste Evangelie verkondigen, hoe dan ook.
In het doopsel en in de biecht worden dus daadwerkelijk op dat moment zonden vergeven. Het huwelijk verbindt echt op dat moment twee mensen tot één vlees. Het vormsel deelt echt de heilige Geest uit aan de vormeling. Het is Christus die dat op dat moment zo doet en daartoe de handen en het spreken van de bedienaar gebruikt.
Voor de werking van de sacramenten maakt het zelfs niet uit of je er nu echt in gelooft of niet, want zij zijn zuiver Christus' werk en niet ons eigen. Zolang ze correct volgens de kerkelijke richtlijnen zijn toegediend, zijn ze geldig. Weliswaar kun je ze oneigenlijk ontvangen, waardoor ze minder tot geen vrucht dragen (of erger), maar aan wat zij zijn doet dat niets af.
De bisschoppen, en in mindere mate de priesters en diakens, delen als opvolgers van de apostelen daarbij in dezelfde volmachten en hebben dan ook precies dezelfde taak als zij hadden. De paus, ook een bisschop, heeft daarin als opvolger van Petrus zelf een leidende rol.
Doordat Christus werkelijk hier tegenwoordig op aarde is, is er dus ook iets van de hemel hier op aarde. Tijdens de eucharistie wordt het Offer van Christus tegenwoordiggesteld, dus naar het heden gehaald: wat op Golgotha gebeurde en tijdens de mis in je plaatselijke parochiekerk, is één en dezelfde gebeurtenis.
Dit gebeurt op onbloedige wijze, onder de gedaanten van brood en wijn, die tijdens het eucharistisch gebed werkelijk het Lichaam en Bloed van Christus worden. Wanneer de gelovige dus tijdens de mis ter communie gaat, ontvangt hij ook werkelijk het echte, fysieke, eeuwige Lichaam van Christus. Hemel en aarde worden dus echt even één en blijven dat ook als de gelovige vroom en toegewijd met Christus blijft leven.
Dit is het kloppend hart van het katholieke geloof, waar alle andere sacramenten, gebruiken, tradities en leerstellingen hun oorsprong in hebben. Door het Offer van Christus brengt de dood niet langer scheiding tussen hemel en aarde, omdat zij in Christus dus met elkaar verbonden zijn.
Zo hebben we de strijdende Kerk op aarde, de zegevierende Kerk in de hemel en de lijdende Kerk in het vagevuur, waar overleden gelovigen gelouterd worden om in de hemel te komen. Maar uiteindelijk is het één Kerk, één Lichaam, één Christus en na de wederkomst van Christus zal dat ook op natuurlijk niveau tegenwoordig zijn.
Daardoor is er contact mogelijk tussen gelovigen in de hemel en gelovigen op aarde, omdat we allen in hetzelfde, ondeelbare Lichaam van Christus opgenomen zijn. En kunnen onze gebeden en goede werken (waarin de aflaten hun oorsprong vinden) de zielen in het vagevuur helpen bij hun loutering; weliswaar zijn hun zonden al volop vergeven, maar zijn er nog littekens in de ziel achtergebleven die op aarde nog niet genezen waren.

Dat is wel typisch goddelijk humor inderdaad: wordt je gebed eindelijk verhoort, krijg je zo'n gekke katholiek in huis...
Serieus weer: ik moet je er echt op wijzen dat er géén sprake is van aanbidding van Maria. Aanbidding en verering zijn echt twee totaal verschillende dingen, ook al kunnen in katholieke uitingen de twee soms op elkaar lijken.
Aanbidding komt exclusief God toe, niemand anders. De Mariaverering komt dus nooit in de plaats van de aanbidding van God. Net zoals in een christelijk huwelijk de liefde tussen de twee echtgenoten niet in plaats van de liefde voor God komt.
Ook is de Mariaverering grotendeels facultief. Je hoeft er ook als je katholiek zou zijn niet aan deel te nemen. Natuurlijk vieren we enkele mariale feestdagen en zijn er enkele dingen over haar die katholieken dienen te geloven, maar de rozenkrans, Mariaprocessies en andere mariale devoties zijn niet verplicht.
Je hoeft dus sowieso niet met je vrouw al die mariale devoties mee te vieren en je kunt vast wel samen een weg vinden in het zoveel mogelijk rekening houden met elkaar hierin.
Als je je vrouw meer wil begrijpen, kan ik je aanraden je wat meer in het katholieke geloof te verdiepen. En haar natuurlijk ook te helpen zich weer in jóúw geloof te verdiepen. Bezoek eens met haar de mis en laat haar je (naderhand) uitleggen wat al die rituelen (voor haar) betekenen. Lees eens enkele katholieke werken die zij je aanraadt.
Twee boeken die ik jou kan aanraden, die mij veel hebben geholpen hierin, zijn het Geloofsboek van de bisschoppen van België (ISBN 90-209-5166-1) en Katholicisme voor Dummies (ISBN 90-430-1248-3). Het eerste boek legt in bondige, uitnodigende stijl de basisbeginselen van het geloof uit, het tweede boek is een zeer uitgebreid naslagwerk waarin vrijwel alle leerstellingen, devoties, morele en maatschappelijke standpunten, geloofsbronnen, etc. van de kerk behandeld worden.

Dergelijke luister zijn we in het toch wat calvinistische Nederland wat vreemd inderdaad. We vinden het inderdaad al snel too much, te afleidend. De protestanten zijn daarbij ook christenen die de Mariaverering afwijzen, omdat zij er vanuit gaan dat er geen contact mogelijk is met de levenden in de hemel, ofwel dat de overledenen überhaupt nog niet in het hiernamaals zijn.
Maar in veel andere culturen kan men dergelijk 'theater' en dergelijke soms barokke schoonheid wel waarderen en zijn de mensen zelf vaak ook expressiever, temperamentvoller. Ook kunnen gebaren soms heel andere betekenissen hebben dan wij gewend zijn.
Schrik bijvoorbeeld niet als je in een katholieke kerk iemand ronduit voor een Mariabeeld ziet knielen. Dat is dan géén aanbidding, maar een normale, katholieke gebedshouding die geen andere betekenis heeft dan een uiting van respect voor het hemelse. In sommige culturen en ook in de Schrift zelf kom je ook tegen dat bijvoorbeeld kinderen voor hun grootouders knielen (en de hand kussen), uit eenzelfde teken van respect.
Of je vriendin nu teveel op Maria gericht is, kun je niet zonder meer zeggen, denk ik; haar blijkbaar zeer hechte vriendschap met Maria kan juist voortkomen uit een diep, wellicht minder zichtbaar geloof in Christus.
In het katholicisme en de oosterse-orthodoxie zie je wel vaker dat hoe heiliger en mystieker het geloof is, hoe minder zichtbaar en hoorbaar het wordt. Dat men minder gemakkelijk de persoonlijke, innige relatie met Christus laat zien dan de toch wat laagdrempeliger relatie met Maria. Ook in de klassieke liturgieën zijn de meest heilige handelingen grotendeels niet zichtbaar of hoorbaar voor de meeste gelovigen en de meest mystieke kloosters zijn ook het meest besloten.
In de Schrift kom je dat al tegen: hoe dichter men God in de tempel naderde, hoe meer er verhuld was. Het voorhof was de openbare plaats waar volop gevierd, offerdieren aangeboden en gezongen werd, maar de centrale plaats waar God direct aanwezig werd geacht, bevond zich in het strikt besloten heilige der heiligen, waar enkel de hogepriester eenmaal per jaar mocht komen.
Binnen het katholicisme wordt meestal niet zo openlijk en direct over de persoonlijke relatie met Christus gesproken als in vooral moderne protestantse kerken, omdat men dat heel persoonlijk acht, iets wat je niet zomaar iedereen toevertrouwd.
Niet dat men het christelijk geloof in algemene zin per se voor zich wil houden, of dat we de opdracht tot evangelisatie niet zouden kennen; vele heiligen en martelaren hebben juist volop het Evangelie verkondigt. Maar op persoonlijk niveau is men vaak dus wat terughoudender, moet er meestal eerst een vertrouwensband onder elkaar zijn, omdat men geen 'paarlen voor de zwijnen' wil gooien.
Het is dus heel mogelijk dat als je vriendin het vertrouwen heeft ontwikkeld dat je haar geloof respecteert, echt probeert te begrijpen en dat je haar niet veroordeeld, dat ze op een gegeven moment wat dieper met je erover wil spreken.

De verering van Maria is geen afgoderij, maar is het betuigen van liefde en respect voor wie zij in katholiek en oosters-orthodox verstaan is, namelijk de Moeder van God, en het haar vragen om gebed. Je kunt het vergelijken met een hechte vriendschap die je op aarde met mensen kunt hebben, waarbij je eveneens voor elkaar kunt bidden en elkaar om gebed kunt vragen. Daarmee doe je dan geen afbreuk aan het unieke Middelaarschap van Christus, omdat je dan samen tot Christus bidt.
Geliefden onder elkaar hebben vaak foto's van elkaar in de portemonnee en hebben eigen rituelen of gewoonten in de omgang met elkaar en om daarbuiten aan elkaar te blijven denken. Zo hebben veel gelovigen ook aandenkens en rituelen rondom de Mariaverering. En net zoals de liefde voor je echtgenoot niet de liefde voor God in de weg staat, maar deze integendeel zelfs verrijkt, zo verrijkt onze liefde voor Maria (en de andere heiligen) ook onze liefde voor God, ook omdat zij altijd naar Christus wijst.
Belangrijk daarnaast om te weten is dat wij geloven dat de mensen in de hemel, en dus ook Maria, niet dood zijn, maar integendeel veel volmaakter en werkelijker leven dan wij hier op aarde. Doordat zij in de hemel en wij op aarde verbonden zijn in een en dezelfde Christus, die de scheidslijn tussen dood en leven in zichzelf teniet heeft gedaan, kunnen we door en in Hem onze broeders en zusters in de hemel dus vragen voor ons te bidden.

De Kerk heeft op aarde als het ware twee gezichten. Het eerste is die van het Lichaam of de Bruid van Christus, die onfeilbaar de sacramenten toedient, haar leergezag uitoefent, ononderbroken in gebed is en wereldwijd ontelbaar veel mensen verlicht met zowel geestelijke als materiële hulp en toerusting op allerlei fronten.
Het tweede is die van een gemeenschap vol zondaars, die de onovertroffen gaven en volmachten van de Geest misbruiken voor hun eigen gewin en hun eigen begeerten en daardoor enorm veel schade toebrengen aan de Kerk en zo Christus als het ware opnieuw aan het kruis slaan.
Deze twee volstrekt tegengestelde beelden kunnen worden verenigd in het beeld van de Kerk als een ziekenhuis, waar genezing voor de zonde te vinden is, maar de symptomen van de zonde hardnekkig zijn en waar ook de artsen niet immuun zijn, en in het beeld van de Kerk als een frontlinie, waar de strijd tegen het kwaad het meest fel gestreden wordt en daarom juist zoveel mensen het meest hard getroffen worden door het kwaad.
Eén ding weten we wel: hoe zwaar het kwaad ook binnen en tegen de Kerk woedt, hoe fel de vervolgingen door en tegen haar mogen zijn... ze is er nog steeds.
In al die eeuwen, vanaf de apostolische tijd tot de dag van vandaag, is ze ononderbroken een constante factor geweest in de wereldgeschiedenis. Ook na de Reformatie en ook na de evangelische opwekkingsbewegingen. Want Christus heeft haar immers beloofd dat de poorten van de hel haar niet zullen overweldigen en die oude belofte zal Hij tot het einde der tijden blijven waarmaken.
Hoezeer wij met onze zonden ook ons best doen zijn werk te vernietigen en hoezeer wij ook kunnen neerkijken op zijn verborgen Vrouwe.

Wat weer leidde tot vervolgingen van katholieken en het verbod om openlijk het katholieke geloof te belijden, waarop katholieken juist weer meer fanatieker werden in het geloof en de kerk in Nederland nog strikter verzuilde. Zo kunnen misstanden aan beide zijden elkaar weer versterken. Met agressie kom je uiteindelijk dus ook niet verder.
Het is echter Christus zelf die apostelen aanstelde met de volmacht het Evangelie te prediken, zonden te vergeven, door handoplegging de heilige Geest uit te delen en het brood te breken. De Kerk is het Lichaam van Christus, waardoor Hij zijn hogepriesterlijk werk verricht en zo werkelijk tegenwoordig is op aarde. En net zoals jouw mond en jouw handen niet bemiddelen tussen ons als wij met elkaar spreken, zo bemiddelt de Kerk niet tussen jou en Christus, maar stelt ze Hem dus direct tegenwoordig.
Je kunt dus ook prima beredeneren dat het Christus zelf is die voortdurend orde in zijn Kerk of Gemeente wil scheppen, ook als wij heel hard willen proberen die orde af te breken. Misschien is die menselijke neiging dus wel een ingeving van de Geest, een poging om afgedwaalde gemeenschappen weer dichter bij het authentieke, traditionele christendom te brengen.
Ik ook. Sterker nog: vrijwel elke kerk, traditioneel of modern, heeft dit als uitgangspunt en ziet haar geestelijken als dienaren. Je bent hierin dus niet uniek.
Wij geloven dat Maria als Moeder van God van tevoren werd uitverkoren en geheiligd om als eenvoudige, nederige maagd uit vrije wil de kostbaarste Schat van heel de mensheid in haar schoot te dragen. Een schat zo groot, zo zuiver en zo puur, dat geen zonde erbij in de buurt kan komen. Wij geloven dat zij voor haar volmaakte nederigheid en haar verschrikkelijke lijden onder het Kruis verheven en rijkelijk beloond is door God en dat alle geslachten haar met luister zalig zullen blijven prijzen tot aan het einder der tijden.
Maria is voor ons hét voorbeeld van de volmaakte christen en ook hét beeld van de Kerk: trouw aan haar opdracht ontvangt zij het Woord en overweegt deze in haar hart, draagt zij het Woord in haar binnenste mee en schenkt zij deze aan de mensheid, heeft zij het Woord lief en koestert zij het, lijdt zij met Jezus mee onder het kruis en deelt zo in zijn Offer, zorgt zij als een moeder voor zijn geliefde leerling die Hij haar toevertrouwd en ontvangt zij daartoe de heilige Geest. En is zij uiteindelijk met ziel en lichaam in de hemel opgenomen, omdat onze toekomst niet in het graf ligt, maar ten volle bij God.
'Zie de dienstmaagd des Heren, mij geschiedde naar uw Woord.' Moge wij dat met heel ons hart haar nazeggen en moge zij ons daartoe tot voorspraak zijn.
'Wat Hij u ook zegt, doe het maar'. Dit zijn de woorden van Maria op de bruiloft te Kana tegen de dienaren, waarop Hij zijn eerste teken verricht. Alles binnen het katholicisme is gericht op Christus en wijst naar Christus, dus ook Maria haarzelf.
Het hart en het enige bestaansrecht van de katholieke kerk is de werkelijke, dus ook fysieke tegenwoordigheid van Christus in het Sacrament en zo dus ook de tegenwoordigheid van de hemel op aarde. Want waar Christus is, daar is de hemel.
We vormen zo samen één Kerk, één machtige gemeenschap die hemel en aarde overstijgt, omdat Christus overal is waar wij Hem aanbidden en dienen. Niet machtig door kracht en geweld, hoevaak we ook daarin zondigen, maar door zijn Geest, door zachtmoedigheid, nederigheid en geloof.

Dit is echter een bijbelstudie op een christelijk forum. Hier worden dus vanuit een bewust beleden christelijk geloof de bijbelse verhalen verder uitgediept. En in dit topic nog niet eens over of ze letterlijk historisch gebeurd zouden zijn of niet, maar puur de theologische, allegorische betekenis ervan. Waarom je dat dus aanhaalt, is mij daarom een raadsel.
Als je die verhalen en of het christelijk geloof echter sowieso onzin vindt, dan is het beter om hier gewoon niet te reageren en de christelijke deelnemers hier met rust te laten. Want het is vrij irritant als je je geloof met anderen wil verdiepen, terwijl een andersgelovige constant er doorheen zit te drammen dat het allemaal onzinnig en totaal niet waar zou zijn.

Waarom kunnen christenen het volgens jou nooit goed doen? Spreken ze over Gods liefde, dan doen ze aan goedpraterij. Spreken ze over Gods toorn, zoals dus in dit topic, dan doen ze aan bangmakerij. Dat kan alleen maar betekenen dat Gods karakter voor jou helemaal niet de kwestie is, maar dat je het christelijk geloof sowieso onzin vindt en het dus totaal geen zin heeft om hierover met jou in discussie te gaan. Immers, als bij een vraag geen enkel antwoord de goede kan zijn, dan is die vraag vrij duidelijk de vraag niet.

Waarom kunnen christenen het volgens jou nooit goed doen? Spreken ze over Gods liefde, dan doen ze aan goedpraterij. Spreken ze over Gods toorn, zoals dus in dit topic, dan doen ze aan bangmakerij. Dat kan alleen maar betekenen dat Gods karakter voor jou helemaal niet de kwestie is, maar dat je het christelijk geloof sowieso onzin vindt en het dus totaal geen zin heeft om hierover met jou in discussie te gaan. Immers, als bij een vraag geen enkel antwoord de goede kan zijn, dan is die vraag vrij duidelijk de vraag niet.

Waarom kunnen christenen het volgens jou nooit goed doen? Spreken ze over Gods liefde, dan doen ze aan goedpraterij. Spreken ze over Gods toorn, zoals dus in dit topic, dan doen ze aan bangmakerij. Dat kan alleen maar betekenen dat Gods karakter voor jou helemaal niet de kwestie is, maar dat je het christelijk geloof sowieso onzin vindt en het dus totaal geen zin heeft om hierover met jou in discussie te gaan. Immers, als bij een vraag geen enkel antwoord de goede kan zijn, dan is die vraag vrij duidelijk de vraag niet.

Dit is echter een bijbelstudie op een christelijk forum. Hier worden dus vanuit een bewust beleden christelijk geloof de bijbelse verhalen verder uitgediept. En in dit topic nog niet eens over of ze letterlijk historisch gebeurd zouden zijn of niet, maar puur de theologische, allegorische betekenis ervan. Waarom je dat dus aanhaalt, is mij daarom een raadsel.
Als je die verhalen en of het christelijk geloof echter sowieso onzin vindt, dan is het beter om hier gewoon niet te reageren en de christelijke deelnemers hier met rust te laten. Want het is vrij irritant als je je geloof met anderen wil verdiepen, terwijl een andersgelovige constant er doorheen zit te drammen dat het allemaal onzinnig en totaal niet waar zou zijn.

Waarom kunnen christenen het volgens jou nooit goed doen? Spreken ze over Gods liefde, dan doen ze aan goedpraterij. Spreken ze over Gods toorn, zoals dus in dit topic, dan doen ze aan bangmakerij. Dat kan alleen maar betekenen dat Gods karakter voor jou helemaal niet de kwestie is, maar dat je het christelijk geloof sowieso onzin vindt en het dus totaal geen zin heeft om hierover met jou in discussie te gaan. Immers, als bij een vraag geen enkel antwoord de goede kan zijn, dan is die vraag vrij duidelijk de vraag niet.

Wat je bij Job ziet, is dat hij een rechtszaak tegen God wil aanspannen, dat hij er ten volle van overtuigd is dat hij volledig in zijn recht staat, als God maar naar hem wilde luisteren. En dat God hem vervolgens gelijk geeft door hem alles tweevoudig te vergoeden, wat volgens de Wet alleen bij diefstal hoefde, en zijn eer ten volle te herstellen jegens zijn vrienden.
Deze discussie met God zie je ook onder meer terug bij Abraham, in zijn onderhandelingen over Sodom en Gomorra, bij Mozes als God het volk wil vernietigen en zelfs al bij Kaïn, als deze na zijn moord op Abel meent dat de aanvankelijk opgelegde straf te zwaar is.
De discussie met elkaar én met God is heel belangrijk in het jodendom, waarbij God niet zelden ook de discussie verliest. Vanuit het principe dat Hij hen de wet heeft gegeven en zij dus geacht worden deze vrij te kunnen interpreteren en bediscussiëren, zonder verdere goddelijke inbreng.
God is daarbij net zo goed aan het recht gebonden als de mens, anders is Hij niets anders dan een onpersoonlijke, willekeurige despoot, met wie geen relatie te onderhouden valt.
Ik denk dat je bij het zoeken van een joodse kijk op de Schrift dit principe voortdurend in het achterhoofd moet houden: het is een godsdienst van discussie, van twist. De Schrift is geen keurig uitgewerkt theologisch manifest, maar de neerslag van verschillende discussies, zienswijzen en uiteenlopende religieuze ervaringen. Ook de Talmoed is vooral een enorme verzameling commentaren op commentaren op commentaren op vele discussies over de Torah.
Wanneer je een goed onderlegde jood dus deze geciteerde visie op Job zou overleggen, zal hij waarschijnlijk even nadenken, het heel interessant vinden en het vervolgens meteen bediscussiëren en proberen te weerleggen. Ook als hij het mogelijk met je eens is.

Kijk, hier zien we al een prachtige duiding van het Offer. Onthechting van alles wat ons van de goddelijke liefde en zo het goddelijk leven afhoudt is iets wat Christus zelf ook al verkondigde: wie zijn leerling wil zijn, moet immers zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Hem volgen. We moeten in zekere zin sterven aan onszelf om volledig onszelf te wórden.
En precies dát heeft Christus ons voorgedaan, door ook zichzelf volledig te ontledigen en zo naast ons te komen staan. Zo kan Hij ons vanuit onze diepste menselijkheid, die kwetsbaar, door de zonde gewond en sterfelijk is, samen met ons door de verrijzenis optrekken tot in het goddelijk leven. We hoeven zo er niet alleen voor te staan. Christus is altijd bij ons, zelfs en misschien ook juist in onze diepste noden, tot in de dood.
Dat is wat de priester tijdens de mis ook bidt als hij bij de bereiding van de gaven (dus de brood en de wijn) een druppel water in de wijn mengt: 'Water en wijn worden één, Gij deelt ons menszijn en neemt ons op in uw goddelijk leven.'
Zo zie je, zo kun je het Offer op verschillende, al dan niet zeer mystieke wijzen duiden. En al die wijzen kunnen elkaar aanvullen en zo meer of minder zicht geven op het Mysterie van Gods liefde, die Hem zo ver liet gaan om zich volmaakt met ons te verenigen. En God zal als jij hem toestaat jou door het gebed, de sacramenten en de naastenliefde leiden tot een verstaan die jou aanspreekt en jouw hart doet verheffen tot Hem, de Bron van alle goedheid en liefde.
Totdat je uiteindelijk geen verstaan, geen beelden meer nodig hebt, omdat Christus zelf je al genoeg is, en de loutering, de genezing en de onthechting van de ziel écht kan beginnen.

Kijk, hier zien we al een prachtige duiding van het Offer. Onthechting van alles wat ons van de goddelijke liefde en zo het goddelijk leven afhoudt is iets wat Christus zelf ook al verkondigde: wie zijn leerling wil zijn, moet immers zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Hem volgen. We moeten in zekere zin sterven aan onszelf om volledig onszelf te wórden.
En precies dát heeft Christus ons voorgedaan, door ook zichzelf volledig te ontledigen en zo naast ons te komen staan. Zo kan Hij ons vanuit onze diepste menselijkheid, die kwetsbaar, door de zonde gewond en sterfelijk is, samen met ons door de verrijzenis optrekken tot in het goddelijk leven. We hoeven zo er niet alleen voor te staan. Christus is altijd bij ons, zelfs en misschien ook juist in onze diepste noden, tot in de dood.
Dat is wat de priester tijdens de mis ook bidt als hij bij de bereiding van de gaven (dus de brood en de wijn) een druppel water in de wijn mengt: 'Water en wijn worden één, Gij deelt ons menszijn en neemt ons op in uw goddelijk leven.'
Zo zie je, zo kun je het Offer op verschillende, al dan niet zeer mystieke wijzen duiden. En al die wijzen kunnen elkaar aanvullen en zo meer of minder zicht geven op het Mysterie van Gods liefde, die Hem zo ver liet gaan om zich volmaakt met ons te verenigen. En God zal als jij hem toestaat jou door het gebed, de sacramenten en de naastenliefde leiden tot een verstaan die jou aanspreekt en jouw hart doet verheffen tot Hem, de Bron van alle goedheid en liefde.
Totdat je uiteindelijk geen verstaan, geen beelden meer nodig hebt, omdat Christus zelf je al genoeg is, en de loutering, de genezing en de onthechting van de ziel écht kan beginnen.

Hoe het Offer werkt is een mysterie. We weten dat het verzoening brengt tussen God en mens, dat het de band tussen hen herstelt en het de volmaakte uiting van Gods onbevattelijke liefde is. We weten ook vrij zeker dat God het Offer omwille van ons bracht en niet omwille van zichzelf. En we hebben enkele theologieën erover, waarbij protestanten vooral die van de genoegdoening of schuldbetaling aanhangen en bij katholieken de volstrekte overgave als in een huwelijk weer meer gangbaar is. Dit even heel kort door de bocht gezegd. Maar het Offer zelf is een absoluut, ondoorgrondelijk mysterie, net als God zelf.

Is iets goed omdat het van God komt, of is iets van God omdat het goed is? Een vrij belangrijke vraag die wel vaker opsteekt in discussies met vooral ook niet-gelovigen en waar mijn reactie vandaan kwam.
Ook in de Schrift wordt die vraag regelmatig verkend, als geloofshelden als Abraham en Job God aanspreken op zijn rechtvaardigheid.
Als katholiek geloof ik zelf het tweede. God zal nooit iets doen wat wij niet zelf ook als goed kunnen herkennen. Ook Hij is, hoe vreemd het misschien ook mag klinken, gebonden aan het recht, omdat je anders met een willekeurige despoot te maken hebt, die zijn beloften feitelijk dan ook niet meer hoeft te houden. Daarmee valt geen liefdesrelatie aan te houden.
Weliswaar zal Hij vanwege de heilspedagogie destijds dingen toestaan die Hij nu absoluut niet toestaat en we weten niet altijd waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Maar Hij verwacht wel van ons dat wij het kwade kwaad noemen en daar nooit onverschillig onder blijven.
Die oorlogen uit het OT hebben daarom wel hun plaats in die heilspedagogie, maar de hele Schrift verhaalt nu juist een lang, ingewikkeld en geleidelijk verlopend leerproces om dat tribale denken af te leggen. Een leerproces dat binnen de Kerk gewoon doorgaat, want ook wij blijven moeite hebben om dat denken af te leggen.
God heeft beslist geen oorlogen, geweld en wreedheid nodig om zich aan ons te openbaren en ons te geven wat Hij wil geven, toen niet en nu niet. Alles wat Hij toestaat en uiteindelijk hervormt naar zijn Wil is omwille van óns, niet van Hém.
Wanneer iemand met Schrift of geloofstraditie in de hand meent namens God te handelen, dan behoren we altijd na te gaan of hij (of zij) wel echt liefdevol, rechtvaardig en barmhartig handelt. Of hij wel echt naar het Evangelie predikt of profeteert.
Zo niet, dan dienen we niet naar diegene te luisteren, al zou diegene de paus zelf zijn.

Ik geloof dat die vraag uitsluitend relevant is voor het eigen gewetensonderzoek, doch dan beter geformuleerd als: 'Hoe moet ik Christus zo getrouw mogelijk navolgen in deze wereld?' Het is namelijk niet aan ons om te bepalen wat een 'echte christen' zou zijn, want dat leidt onvermijdelijk enkel tot onrechtmatige oordelen.
De enige vraag die van belang is, is wanneer iemand christen wórdt en daar is de door zowel katholieken als protestanten gedeelde geloofstraditie redelijk duidelijk over: door het doopsel en het belijden van de algemene christelijke leer zoals vervat in de Apostolische Geloofsbelijdenis en de Geloofsbelijdenis van Nicea. Nu stelt niet elke kerkgemeenschap het doopsel als absolute voorwaarde, maar wel als minimaal een belangrijke opdracht die geen christen zou mogen weigeren.
Het probleem bij gelovigen of geloofsgemeenschappen die vanuit vaak absoluut vrome intenties onderscheid willen maken in 'ware christenen' en 'naam-christenen' en als gemeenschap daar zelfs beleid op proberen te maken, is dat je onvermijdelijk gaat oordelen.
Het woord 'christen' wordt van een zakelijke omschrijving van iemand die dus gedoopt is en apostolisch gelooft, tot een soort eretitel, een subjectief compliment voor iemand die volgens de betreffende gemeenschap voldoende vroom en toegewijd zou leven.
Om die in principe onmeetbare criteria toch meetbaarder te maken, grijpt men vervolgens meestal terug op allerlei vaak ongeschreven geboden en regels die de gelovige dan zo precies mogelijk moet naleven om als ware christen gekwalificeerd te worden. Een zinssnede waaraan je zo'n informeel gebod kunt herkennen is: 'Als je écht van God houdt en écht de zonde wil mijden, dan...'
Natuurlijk heeft ook het teveel veronachtzamen van het geestelijk klimaat binnen een gemeenschap haar valkuilen. Bijvoorbeeld in de eerste drie hoofdstukken van Openbaringen zijn de vele waarschuwingen daarvoor niet van de lucht.
Het is heel gezond om elkaar op liefdevolle wijze te bemoedigen, uit te dagen en waar nodig te vermanen tot een vroom, toegewijd leven van gebed, sacramenten en naastenliefde. Met de voorbeelden van vele heiligen c.q. geloofshelden die veel daartoe geschreven en zelf doorleefd hebben. Je mag en soms zelfs moet van je leden wel meer kunnen verwachten dan enkel een paar keer per jaar naar de kerk gaan en vervolgens verder feitelijk leven en denken als 'de wereld'.
Alleen kun je daar verder maar heel beperkt invloed op hebben, zonder het gevaar te beheersend, te controlerend of zelfs te farizeeïsch te worden jegens jezelf en of je medegelovigen. Het is uiteindelijk aan Christus om te bepalen wie Hem werkelijk navolgt en wie niet. En dat kunnen heel wel mensen zijn van wie je het totaal niet verwachtte.

Ik verwijt niemand dat ie mythen naloopt, maar wel wanneer die mythen verwoestend zijn voor in dit geval de schepping. En natuurlijk loop ik ook mythen na en kent mijn godsdienst ook haar mythen. Een leven volstrekt zonder mythen, puur en alleen vanuit onze biologische natuur, zou er totaal anders uitzien dan zoals nu de meeste westerse atheïsten leven.
Je ontkomt dus niet aan het navolgen en belijden van mythen, al dan niet gegrond in historische gebeurtenissen.
God is zelf zichtbaar in de sacramenten, de gebeden, het leergezag van de katholieke Kerk, de schepping en in onszelf. Als de door jou genoemde verdragen dus reëel zijn omdat ze op papier staan, hoe reëeler moet God dan zijn, die zich in de meest uiteenlopende culturele, rituele, poëtische en dogmatische uitingen manifesteert?

Maar in hun eigen verhaal maken die hoofdrolspelers natuurlijk het verhaal precies zo werkelijk mee zoals jij en ik onze wereld ervaren. Vanuit ons gezien zijn zij slechts letters op papier, alleen te begrijpen voor wie kan en wil lezen. Maar vanuit hún gezien is het verhaal en het boek een net zo werkelijke wereld.

Je gaat dus uit van de historische waarheid van de Schrift. Voor een deel inderdaad terecht, voor een deel echter ook weer niet. Wat je verder schrijft over de geschiedenis is dan wel vreemd. Want naast de Schrift zijn er ook in deze tijd enorm veel gezaghebbende werken geschreven en persoonlijke verhalen over Gods aanwezigheid en ingrijpen in deze wereld. Zowel door de Kerk als door vele individuele heiligen.
Waarom zouden die dan niet net zo opgeld doen? Waarom die verhalen volstrekt willen negeren of weg willen verklaren door ze louter natuurlijk op te vatten?
Waarom is het naïef om Gods ingrijpen in de wereld te zien en niet naïef om dat niet te doen? Waarom zou het kwade werkelijker zijn dan het goede? Waarom zou het kwaad überhaupt normerend moeten zijn in ons oordeel over alles?
Ik zie heel veel goeds in deze wereld en schrijf dat allereerst inderdaad aan God toe. Het kwade richt enorm veel schade aan en brengt ook bij mij twijfel in het hart, maar zij heeft níét het laatste woord. Het kwaad staat dan ook niet op zichzelf, maar is de afwezigheid van het goede, net zoals het duister de afwezigheid is van het licht.
Het is je misschien opgevallen dat de Tweede Wereldoorlog relatief zeer kort duurde, dat Auschwitz nu een museum is en dat het antisemitisme en ook de eugenetica een heel stuk minder gangbaar zijn geworden in de wetenschap en de samenleving. En het joodse volk is er nog steeds.
God laat het kwade dus toe, om onze vrije wil niet aan te tasten, maar nooit voor altijd. En in de geschiedenis van deze oorlog zijn toch wel heel wat bizarre twisten en 'toevalligheden' te vinden waardoor de oorlog alsnog eindigde. En wie weet wat er erger had kunnen gebeuren als Hitler níét aan de macht had gekomen, als we Auswitch níét als schrikbeeld hadden gehad?
We weten het simpelweg niet en kunnen met onze beperkte breinen dan ook nooit de volledige loop van de geschiedenis en het heden bevatten. Dat moeten we dus aan God overlaten.
In de film Trial by God (aanrader!) spant een barak joden in Auschwitz aan de vooravond van hun dood een rechtszaak aan tegen God, met als beschuldiging dat Hij het verbond met hen verbroken zou hebben. Een hele discussie vanuit zowel joods-religieuze als atheïstische gezichtspunten volgt, afgewisseld met dramatische kampgebeurtenissen.
Uiteindelijk komen ze tot een oordeel: God is inderdaad schuldig. Om vervolgens vertrouwvol tot Hem biddend de gaskamers in te gaan. Mijns inziens een unieke, krachtige vorm van gebed en uiting van geloof. Ook al is er veel kwaad, ook al laat God het allemaal maar gebeuren, toch is er hoop en vertrouwen. En als later in de film een kleinkind vraagt of God dat gebed verhoord heeft, zegt de opa heel eenvoudig: we zijn er nog steeds.
Zo zijn er wel meer echt wonderlijke verhalen uit onder meer Auschwitz (er schijnen echt zulke rechtsspraken te zijn gehouden in de barakken). Titus Brandsma die medelijden had met zowel zijn kampgenoten als de door het kwaad vergiftigde SS-ers en zijn barakgenoten wist te bemoedigen en te sterken, om uiteindelijk in diepe vrede te sterven aan ziekte en uitputting.
Uitzonderlijk moedige verpleegsters die de 'krankzinnigen' in de trein richting Auschwitz tot in de gaskamers geruststellen, verplegen en troosten, onverschrokken en zelfs respect afdwingend bij de SS-ers.
Stanislawa Leszczynska die als vroedvrouw daar weigert de pasgeboren kindjes te doden en zelfs Mengele weet te weerstaan: hij is woest op haar dat zij de kampregels overtreedt, maar ze kijkt hem strak in de ogen aan en uiteindelijk druipt hij af.
Ja, God heeft ook daar diepgaand gewerkt, heeft daar vele gebeden gehoord, ook gebeden waarin Hij stevig vervloekt, bevraagd, bediscussiëerd en uitgescholden werd. Ook die mensen hebben, zo geloof ik, uiteindelijk hun vrede ontvangen, want zulke felle oprechtheid kan Hij meer waarderen dan inhoudsloze vroomheid.
En al deze goede dingen, die jij in je schrijven afdoet als louter menselijk, beschouw ik zelf als normerend, als komend van God, als de maatstaf voor deze wereld. Niet de SS-ers. Niet Mengele. Niet Hitler.
Als jij dat naïef wil vinden, dan is dat jouw zaak. Maar ik beschouw een dergelijk doorleefd geloof, dat ik ooit hoop te mogen ontvangen, of een dergelijke heilige woede om ongerechtigheid als alles behalve naïef. Ik beschouw dat als het meest krachtige, het meest goddelijke en ja, absoluut als het meest bovennatuurlijke wat een mens in deze wereld kan bereiken.
Sowieso moet je altijd uitkijken met mensen naïef noemen als ze een dergelijk vertrouwvol gemoed uiten. Je weet immers nooit vanuit welke achtergronden ze spreken, welke verhalen (en wonden) zij meedragen. Er zijn genoeg mensen die ongeveer hetzelfde geloven als ik, terwijl zij nog veel zwaardere en heftigere kruizen meedragen dan ik.
Christus is het Woord van God en de Schrift een belangrijke weerslag daarvan. En de Schrift is toch net zo goed door mensen geschreven? Geïnspireerd door God natuurlijk en absoluut heilig, maar wel door mensen geschreven.
Als je dus uitsluitend en alleen aan de hand van de Schrift wil discussiëren, dan zullen er hier vast genoeg protestanten zijn die dat met je willen aangaan. Maar als katholiek doe ik daar niet aan mee. Ik volg de Kerk en voor minder doe ik het niet.

Ik maak dan ook onderscheid tussen de heiligheid van het ambt en de heiligheid van de persoon die het ambt bekleedt. Het pauselijk ambt is heilig, daar de paus Petrus opvolgt. Maar dat betekent niet dat elke paus als persoon heilig is. Het pausschap is geen garantie voor de hemel, integendeel haast: hoe meer verantwoordelijkheid, hoe strenger het oordeel.
De meest verdorven personen kunnen diaken, priester, bisschop, kloosterling of watdanook zijn, omdat een dergelijke roeping niet je vrije wil ontneemt. Het geeft vele zegeningen om die roeping waar te maken, maar ook vele beproevingen die niet iedere geroepene weet te weerstaan. Dat is onderdeel van het mysterie van de roeping, dat mensen het kunnen misbruiken om hun eigen verdorven verlangens te (blijven) botvieren.
De zonde kan dus onnoemlijk veel schade aanrichten en veel mensen verderven, maar zij vermag niets tegen de Kerk zelf. Die blijft ononderbroken in de geschiedenis voortbestaan en blijft de leer van Jezus getrouwvol verkondigen.

Beiden. Het is God, ofwel de heilige Geest, die de mens roept tot bekering en het is de mens die daarop reageert en vervolgens bij een positieve beweging richting God het doopsel en de heilige Geest middels het vormsel kan ontvangen. De relatie tussen God en mens is altijd tweerichtingsverkeer, al heeft God in Christus alreeds de eerste stap gezet door zelf Mens te worden en als onze Welbeminde naast ons te staan.

Veel protestanten gebruiken deze tekst om hun doctrine 'alleen de Schrift' te onderbouwen, maar feitelijk staat dat er niet. Er staat dat 'heel de Schrift' gezaghebbend is, maar niet 'alléén de Schrift'.
Ook zal het je misschien opgevallen zijn dat de tekst niet aangeeft waar de Schrift dan precies uit bestaat. Je vindt nergens een inhoudsopgave van bijbelse boeken in de bijbeltekst zélf. Natuurlijk kent elke bijbel wel een inhoudsopgave, maar die behoort niet tot de Schrift zelf.
Voor veel users hier zal het wellicht vanzelfsprekend zijn dat het om de 66 bijbelboeken gaat, maar de kwestie is dat enerzijds die canon (dus index van bijbelboeken) niet in de Schrift zelf wordt aangegeven en dat anderzijds er meerdere canons in omloop zijn. De katholieke bijbel heeft bijvoorbeeld 73 boeken en enkele aanvullingen op bestaande boeken en de oosters-orthodoxen hebben zelfs meer boeken in hun bijbel. Over sommige bijbelboeken, vooral Openbaringen, was destijds nog wel wat discussie voordat ze uiteindelijk in alle kerken in de Bijbel terechtkwamen. De protestantse canon is naar mijn weten zelfs de jongste canon, pas ontstaan na de Reformatie.
Zelfs in Jezus' tijd was er al discussie over welke boeken nu in de joodse canon behoorden: de sadduceeën hielden het bijvoorbeeld uitsluitend bij de vijf eerste boeken, ofwel de Torah, terwijl de farizeeën ook de Profeten erkenden. Pas in de eerste eeuw na Christus werd een officiële Joodse canon vastgesteld, als reactie op het opkomende christendom.
In deze tekst gaat het waarschijnlijk uitsluitend om wat wij nu het Oude Testament noemen, daar de nieuwtestamentische geschriften nog niet bestonden, ofwel nog (lang) niet gecanoniseerd waren in een Nieuwe Testament. Historisch gezien kun je deze tekst dus uitsluitend toepassen op het OT, nog niet op het NT.
Wil je echter wél het NT tot de Schrift en dus Gods Woord rekenen, dan ontkom je niet aan buitenbijbelse argumenten. Je ontkomt dan niet aan een ook toen al bestaande legitieme geloofstraditie, die aan de hand van de overgeleverde, apostolische leer uiteindelijk kan vaststellen wat tot de Schrift behoort en wat niet.