Robert Frans

Wat wil je met zulke dreigementen nu eigenlijk bereiken? Mensen die niet geloven zul je er alleen maar mee afstoten en mensen die wel geloven zullen zich er niet door aangesproken voelen.
Daarbij staat het bekritiseren van Paulus helemaal niet per se gelijk aan het bekritiseren van God. En zelfs dat laatste zal Hij je van harte vergeven als je dat uit oprechte twijfel en waarheidszoeking doet.
Als het goed is aanvaard je Paulus' apostolschap omdat je zijn woorden als heilig en waar beschouwd, als deel van de geloofstraditie waaraan je als christen deelneemt. Niet omdat anders je kop eraf gaat.
Sowieso is geloven om niet in de hel te komen meer egocentrisch lijfsbehoud dan echte liefde voor God. Het kan je helpen op de weg naar die liefde, dat zeker, maar het is niet het eindpunt.

Jij bent vast heel gezellig op verjaardagsfeestjes...

Waarom zou het gegeven dat het nog vroeg in de ontwikkeling is, de foetus precies onmenselijk maken? Ik bedoel, de mens en ook haar bewustzijn is zo'n 25 jaar in ontwikkeling, dus waarom zouden die eerste paar weken dan ineens niet meetellen?
Vanaf de conceptie ligt het bouwplan van het kind grotendeels al vast en de ontwikkeling van het kind gaat in normale omstandigheden onvoorwaardelijk die richting op. Er is geen enkele kans dat het ooit iets anders dan een mens wordt en zelfs niet dat het bouwplan nog zou wijzigen, zodat het ineens een ander persoon zou kunnen worden.
Alles wijst erop dat er gewoon vanaf het absolute begin een volwaardig mens in ontwikkeling is en niet iets anders, en dat die ontwikkeling tot ver na de geboorte doorgaat. Waarom dan bij het eerste stadium ineens willen besluiten dat het eventjes toch nog geen mens is?
En inderdaad, de vrouw moet het kind dragen en baren, wat zowel heel mooi als heel zwaar is. Maar is het dan werkelijk rechtvaardig een welwillende vader de rest van zijn leven zijn kind te onthouden, alleen maar omwille van die negen maanden?
Wanneer een vader de rest van zijn leven voor het kind wil zorgen en de moeder na de zwangerschap afstand kan doen van het kind, dan lijkt het mij dat de vader uiteindelijk veel meer en veel langer werk heeft aan het kind dan de moeder. Die negen maanden zijn zwaar, maar het zijn maar negen maanden. Daarna begint het nieuwe leven pas écht.
Als de vader dat op zich wil nemen en de moeder daarvan dus wil ontlasten, zodat zij na de zwangerschap kan uitrusten, bijkomen en blijven genieten van een vrij bestaan, terwijl de vader de eindeloze reeks gebroken nachten ingaat, dan lijkt het mij heel billijk om hem dat nieuwe leven dan ook te geven.
Laten we dus niet doen alsof het opvoeden van een kind slechts peanuts zou zijn vergeleken met een zwangerschap. Dat is het niet en zal het ook zeker nooit worden in onze steeds complexer wordende samenleving.
Bedenk wel dat in het geval van vrijwillige seks, zowel de man als de vrouw vrijwillig zich aan het liefdesspel hebben overgegeven. Ze wisten beiden als goed ingelichte volwassenen wat de mogelijke gevolgen konden zijn, óók bij het gebruik van voorbehoedsmiddelen. Ze hadden beiden op elk moment alsnog kunnen besluiten niet door te zetten of domweg geen vaginale geslachtsgemeenschap te hebben.
Als ze dan tóch seks hebben, dan is dat natuurlijk hun vrije keuze. Maar als daar dan alsnog een zwangerschap uit voortkomt, dan zijn zowel de man als de vrouw daar ten volle verantwoordelijk voor. Ze hebben mijns inziens beiden dan dus evenveel rechten en ook plichten inzake het kind.
Wanneer een van hen dat niet wil, dan houdt niets hem of haar tegen om geen seks met de ander te hebben. Heeft hij of zij dan tóch seks met de ander, dan zal hij of zij gewoon de gevolgen ervan als een volwassene moeten dragen. Dat hoort net zo bij het leven als het genieten van de mooie dingen.

Wellicht niet op dezelfde wijze als in Afrika. In elke cultuur moet je maatwerk leveren, naar de geldende normen en waarden. In het westen zal het denk ik meer gericht moeten worden op het normaliseren van kuisheid en onthouding, verantwoord ouderschap en monagame trouw aan je sekspartner, die je onder meer uitkiest op basis van het criterium dat hij en jijzelf bereid bent alsnog voor het kind te zorgen als je ongewenst zwanger raakt. Vertrouw je dat hem niet toe, dan weiger je hem sowieso het bed.
Het vergt wel wat maatschappelijke hervormingen die bepaald niet altijd leuk zijn, maar soms is dat nodig om recht te doen. Soms moet je beperkt worden in je vrijheden, omwille van de vrijheid of het leven van een ander. Gelukkig kunnen we hier al wel voortborduren op de prima seksuele voorlichting die we al hebben.
Een besluit tot abortus behoort mijns inziens dan unaniem te zijn. Wanneer één van de partners geen abortus wil, dan kan het kind dus niet worden geaborteerd, ook niet als diegene de vader is. Beide partners behouden dan de zorgplicht.
De meneer in kwestie zal mijns inziens dan alsnog de financiële kosten van de zwangerschap, inclusief eventuele medische complicaties, de kraamzorg en de opvoeding moeten opbrengen, als hij niet in natura voor de moeder en het kind wil zorgen. Dat proberen te ontlopen behoort dan als ernstige misdaad te worden bestraft, met waar nodig een opsporingsbevel voor de verdachte of veroordeelde.
De mevrouw in kwestie zal dan hopelijk voortaan iets kritischer zijn jegens toekomstige potentiële sekspartners, want dit had wel voorkomen kunnen worden.

De wereld heeft veel heftige tijden gekend, waarin echter toch kinderen verwekt werden. Denk aan de pest in de Middeleeuwen, of de vele oorlogen. Zelfs in Auschwitz werden er kinderen geboren én in het verborgene in leven gehouden. Terwijl er toen nog absoluut geen zicht was op bevrijding en baby's bij ontdekking vermoord werden.
We moeten mensen natuurlijk niet dwingen kinderen te krijgen en we moeten inderdaad voor de schepping zorgen, maar je kunt kinderen ook zien als een teken van hoop. Zolang mensen nog graag kinderen willen krijgen, is het blijkbaar nog niet zo slecht gesteld met de wereld. En die hoop mogen we niet doven.

Zij die het niet willen weten, leze nu niet verder.
 
Het is wat je verstaat onder 'feel good'. De jongen gaat verder met zijn vriendin, geloof ik, maar hij omschrijft de uitsluiting op het eind wel alsof je na een zwaar auto-ongeluk weer moet herstellen. Soortgelijke ervaringen hoor je dan ook wel vaker bij ex-Getuigen; de 'wake up' met de daarop volgende uitsluiting is bepaald niet alleen een positieve ervaring.
Door het plotseling wegvallen van je hele familie- en vriendenkring moet je weer helemaal opnieuw een leven opbouwen en nieuwe sociale contacten opdoen. En dat niet alleen, je moet nu ineens heel zelfstandig je eigen keuzes maken, verantwoordelijkheid nemen en integreren in een wereld die je leven lang altijd als Satans koninkrijk werd gepropageerd.
Er zijn geen pasklare antwoorden en geboden meer, er zijn geen broeders en zusters meer die je op het rechte pad proberen te houden (hoewel ouderlingen je soms nog kunnen bezoeken om je op andere gedachten te willen brengen), en dat kan zowel heel bevrijdend als heel beangstigend zijn. Niet alle ex-Getuigen weten daar goed mee om te gaan en niet weinig keren uiteindelijk weer terug.

Het probleem is dan ook niet het uitsluiten zelf, want elke kerk of kerkgemeenschap kent wel een vorm van ex-communicatie. En dat is logisch; ook bij een voetbalclub word je op een gegeven moment geroyeerd als je stelselmatig niet komt opdagen bij de trainingen en je je consequent niet aan de clubregels houdt. Niemand die daar raar van opkijkt.
De JG binden echter een consequentie aan het uitsluiten die vele malen verder gaat dan het enkel royeren van een lid, namelijk het compleet doodzwijgen van zo iemand. Zelfs als diegene een familielid is of een dierbare vriend. In pestjargon noemen we dat gewoon negeren en een hele nare vorm van, wel, pesten.
Je moet ook een zekere hardheid in je hebben en een zekere afstandelijkheid bij het onderhouden van relaties, om dat op commando te kunnen doen bij een hartsvriendin of je eigen kind. En ik geloof ook wel dat JG daarin worden getraind.
Vooral in combinatie met de gehechtheid binnen een JG-gemeenschap en de beperktere contacten daarbuiten, betekent uitsluiting voor iemand die als JG opgegroeid is feitelijk het verlies van zijn hele familie- en vriendenkring, van iedereen die hem dierbaar was.
Alle mensen die hij kent, die hem als kind nog lachend zagen ronddrentelen in de koninkrijkszaal, met wie hij samen langs de deuren ging en die goedkeurend toeknikte toen hij voor het eerst een gesprekje met een wildvreemde bewoner wist aan te knopen, met wie hij op school stiekem spiekbriefjes uitwisselde tijdens proefwerken... al deze mensen doen letterlijk van de ene op de andere dag alsof hij lucht is, alsof hij nooit bestaan heeft.
En dat allemaal door één simpel, klein regeltje, uitgesproken door een ouderling tijdens een willekeurige vergadering: 'N. is niet langer één van Jehovah's Getuigen.'
Jullie interpretatie van Paulus' standpunt hierin doet me erg denken aan de interpretatie die de Schriftgeleerden volgens het Evangelie aan het naleven van de sabbat gaven en daardoor Jezus' leerlingen veroordeelden, omdat die een beetje graan plukten tijdens de sabbat. Want tja, dat was natuurlijk al werk hè.

Een ander nadeel is dat veel vrouwen die alleen komen te staan het niet lukt om zelfstandig inkomen te vergaren. Ook niet in samenlevingen waar werkende vrouwen heel normaal zijn. Het blijkt voor zowel gescheiden mannen als vrouwen nu eenmaal lastig om het singlebestaan weer op te pakken, ook als men geen traditioneel rollenpatroon aanhing. Als alles wat vertrouwd was ineens wegvalt, tja, dan moet je je weer helemaal herijken op een nieuwe realiteit.
Het heeft ook wel iets poëtisch: samen wisten ze elkaar mooi aan te vullen en vormden ze als het ware een geölied team met een eigen, vertrouwd ritme, maar eenmaal van elkaar gescheiden valt die aanvulling weg en moeten ze alles ineens weer zelf doen. De man moet het huishouden weer helemaal zelf doen, de vrouw moet weer helemaal zelf geld verdienen om van te leven. Bepaald niet altijd gemakkelijk, als je zo op elkaar ingespeeld was. En al helemaal niet als de dood de scheiding bracht.
Bij hele langdurige huwelijken, dus vooral bij oudere mensen, zie je dan ook niet zelden dat als de ene partner overlijdt, de andere vrij kort daarna ook de laatste adem uitblaast.

Binnen een gemeenschap gelden regels, waar ieder lid van die gemeenschap zich aan dient te houden. Wil iemand zich daar niet aan houden, dan is het best logisch dat die persoon dan geen onderdeel meer kan zijn van die gemeenschap.
Dat er dan mensen uitgesloten worden, is de consequentie. Ik zie daar op zich niet helemaal het probleem.
Dat je die persoon tot berouw wilt brengen, lijkt mij ook prima. Als iemand in de maatschappij aan het moorden slaat, dan zoek je ook naar berouw bij die persoon. TBS kan langdurig zijn en de persoon kan pas terugkeren als de behandeling aanslaat (althans, zo zou het moeten zijn).
Probleem ontstaat bij het volledig negeren en doodzwijgen van die persoon. Dart is niet nodig en is schadelijk voor allen. Maar ik begrijp uit jouw woorden dat dat geen vereiste (meer) is. Je kan dus nog steeds op een bepaalde manier met die persoon omgaan. Wat ook normaal lijkt, want je gaat immers ook om met anderen buiten jouw geloofsgemeenschap en die zullen ook niet altijd zuiver op de graat zijn.
Goed om te lezen dat het shunnen dus blijkbaar niet verplicht is. Winst voor iedereen.

Dat lijkt me een nogal onwaarschijnlijk motief. Hele hoofdstukken en bijbelboeken staan er vol gewelddadige oorlogsretoriek en massale slachtpartijen en dan zou je specifiek het woordje 'heir' willen weglaten om niet te gewelddadig over te komen? Waarbij het woordje heir ofwel leger niet eens per se een militaire betekenis heeft?
Dat is alsof je een heel boek over voetbalwedstrijden, voetballers en voetbalclubs vertaalt en vervolgens hier en daar het woord 'voetbalveld' vervangt door 'grasveld' omdat het anders te 'voetballerig' zou overkomen...

Nou nee, want het gaat enkel om handelingen waarbij je ejaculeert. Anderssoortige intimiteiten hoeven natuurlijk geen probleem te zijn.
Maar je moet mijns inziens hier ook niet te strigent mee omgaan. Als je samen gewoon openstaat voor kinderen, ofwel een eventuele zwangerschap kan accepteren en je beiden daarin je verantwoordelijkheid kan nemen, dan lijkt het mij niet juist en zelfs nogal vervreemdend om precies te willen bepalen wat dan wel of niet zou kunnen. Behalve natuurlijk op het gebied van wat je samen wel of niet prettig en veilig vindt.
De kerk zou deze boodschap mijns inziens veel meer moeten uitdragen dan alleen zulke technische lijstjes waar in de praktijk toch maar weinig mensen zich ook maar iets van aantrekken.

Je bedoelt dezelfde Trump die urenlang niet ingreep toen het Capitool door duizenden demonstranten werd bestormd en binnengebroken, met galgen en vlaggen van gewelddadige milities op zak, nadat ze door Trump zelf nota bene na een urenlange toespraak vol felle verwijten en valse beschuldigingen omtrent het verloop van de verkiezingen werden opgezweept om samen met hem naar het Capitool te wandelen en de senatoren daar 'aan te moedigen' de verkiezingsuitslag niet te honoreren?
Je bedoelt deze 'vredebewarende' Trump?

Ik pleit eigenlijk alleen voor het herstel van de koppeling huwelijk-seksualiteit-vruchtbaarheid. Dat huwelijk is niet specifiek katholiek, maar kwam je naar mijn weten ook bij de Germanen al tegen.
Deels omdat men natuurlijk weinig keuze had vanwege het gebrek aan goede voorbehoedsmiddelen, maar deels ook omdat men met het huwelijk vooral de voortplanting en het voortbestaan van de familie wilde verzekeren. Al die door Dbi geciteerde regels lijken namelijk vrij duidelijk dat doel voor het huwelijk te beogen.
Het gaat mij er dus niet om om het katholieke huwelijk als enige huwelijksvorm in te voeren, alleen al omdat ik het hierin niet in alles eens ben met wat de katholieke kerk voorschrijft.
'Wijf' was dus een neutraal woord, maar door minachting van wijven werd het hier een scheldwoord (hoewel niet altijd, een 'tof wijf' of een 'moordwijf' is juist weer een hele leuke vrouw). Doch niet overal; in het Engels trouw je immers nog steeds probleemloos met een 'wife' en heeft het niet die negatieve (of positieve) connotatie.
Het woord was dus niet het probleem, maar de minachting erachter die we ontwikkelden. Net zoals debielen, idioten en krankzinnigen destijds gewoon psychiatrische patiënten waren, maar we ook deze medische termen tot scheldwoorden maakten uit minachting voor deze mensen.
En ook daar zijn we nog niet klaar mee, want we bedenken voor deze mensen steeds weer nieuwe eufemismen. Gehandicapt, beperkt, kwetsbaar, uitgedaagd, noem maar op. Terwijl de betreffende stoornis er echt niet minder ernstig door wordt en we psychiatrische patiënten helaas nog steeds teveel stigmatiseren.
Niet elke verandering in taalgebruik is dus ten goede. In dit geval levert het vooral meer nutteloze scheldwoorden op en nóg meer krachteloze (en vaak steeds langer worden) eufemismen, die dan ook weer scheldwoorden worden, etc.. In andere gevallen kan het ook de positief bedoelde kant opgaan, zoals met het woord 'heer' en ook met het woord 'christen' gebeurt.
Zo'n verandering zegt dus veel over hoe wij naar het omschrevene kijken en hoe wij ook naar elkáár kijken. Veranderingen zijn dus nooit neutraal en kunnen daarom altijd onderwerp van discussie zijn.
En daar het huwelijk in vrijwel elke samenleving een vrij fundamentele zuil is, is een verandering van haar definitie dus per definitie een fundamentele verandering in hoe men naar mens en samenleving kijkt, vooral op het gebied van liefde, seksualiteit en gezinsvorming.

In tegenstelling tot @Dat beloof ik heb ik met dergelijke hartstocht weer niet zoveel moeite. Ik geloof dat zulke lyrische passie, voor God of voor je geliefde, een normale menselijke emotie is en ook voor buitenstaanders die zulke gevoelens kennen voor iets of iemand, op zich goed te volgen is. In de katholieke lectuur kom je zulke teksten ook veel tegen, soms tot op het kitscherige af, en we zien zo'n liefde voor God eveneens als een bijzondere gave van Hem.
Voor jonge kinderen is zo'n tekst wellicht nog iets te onbegrijpelijk, maar zodra ze wat ouder zijn en bekend zijn met de liefde voor God, en zéker als ze al popmuziek luisteren met soortgelijke teksten, dan zou het geen probleem moeten zijn om ze zulke teksten te laten lezen of luisteren.
Misschien begrijpen zij in hun argeloze eenvoud wel beter wat ermee bedoeld wordt dan wij die zo fijn rationeel volwassen zijn, keurig binnen de lijntjes, uit angst om voor gek verklaard te worden...
Het ging mij meer om teksten zoals van Johannes van het Kruis, die wat zwaarder op de hand zijn en doordrenkt zijn van complexe, hartstochtelijke symboliek, vanuit een diep, vurig verlangen om altijd bij Christus te zijn en de wereld te verzaken. Deze teksten moeten niet verkeerd verstaan worden en kun je daarom dus niet onvoorbereid zomaar gaan lezen.

Ik ook. Maar het verbaast mij niet. De lhbti-gemeenschap is nu eenmaal veel mediagenieker. Het gaat immers over seks en relaties, ze hebben kleurrijke uitingen en ronkende oneliners en resoneren volop met het huidige utilitaristische denken.
Om hen te steunen hoef je als rijke westerling eigenlijk niet zoveel te doen en je kunt je zelfs prettig verheven voelen boven al die 'homofoben' die niet willen meedoen met die lhbt-uitingen. Vrijwel iedereen in je omgeving doet dat immers, dus dan zal het wel goed zijn, toch?
Terwijl voor het bestrijden van armoede je echt financiële en maatschappelijke offers moet brengen. Armoede is namelijk absoluut niet onvermijdelijk, is ook lang niet overal en in alle tijden gemeengoed geweest, maar het vraagt wel een behoorlijke verandering in denken en leefwijze om het uit te bannen, een verandering die verder gaat dan het zouteloze en veroordelende 'als je er maar hard voor werkt, kun je alles bereiken'.
Bij het WK zie je dat nu ook. Ging de kritiek aanvankelijk nog over de schandalige arbeidsomstandigheden bij de stadions en de schending van mensenrechten, nu gaat het vrijwel uitsluitend over de lhbti-gemeenschap door onder meer die wat kinderachtige discussie over de OneLove-bandjes.
Waarom? Ik denk dus omdat het WK nu echt in beeld is en beeldvorming grotendeels de maatschappelijke discussie bepaalt. En daar de lhbt-gemeenschap zoals gezegd veel mediagenieker is, is zij nu ook het meest in beeld.
En dus ook omdat het steunen van de lhbti-gemeenschap minder moeite en minder geld kost en haar positief klinkende boodschap veel beter resoneert met onze huidige leefwijzen. De boodschap dat iedereen met iedereen van bil moet kunnen gaan en iedereen 'zichzelf' moet kunnen zijn, klinkt nu eenmaal veel prettiger dan de boodschap dat we radicaal moeten veranderen om het vele onrecht te bestrijden, omdat onze leefwijzen grotendeels het onrecht veroorzaken.

Dat kan een teken zijn dat je ondervoed aan het raken bent.

Of je neemt de opmerking van Robert Frans serieus.  Fruit en soep lijkt me geen gezond dieet.  En als het eindigt in een vreetbui heeft het in spirituele zin ook geen zin gehad.  Fruit wat je in de winkel koopt bevat weinig voedingswaarde (wel vitaminen e.d.) maar wel snelle suikers (fructose).
Experimenteren met voeding is een riskante zaak, je lichaam kan er schade van oplopen.

Ter aanvulling op @Dat beloof ik: je kunt een inkijkexemplaar als pdf-bestand downloaden op de door jou genoemde website. Deze bevat het boek Prediker met alle aantekeningen en een aantal thema-pagina's. De geciteerde tekst komt uit de themapagina Toeval, ter hoogte van Prediker 12.

Ter aanvulling op @Dat beloof ik: je kunt een inkijkexemplaar als pdf-bestand downloaden op de door jou genoemde website. Deze bevat het boek Prediker met alle aantekeningen en een aantal thema-pagina's. De geciteerde tekst komt uit de themapagina Toeval, ter hoogte van Prediker 12.

Ter aanvulling op @Dat beloof ik: je kunt een inkijkexemplaar als pdf-bestand downloaden op de door jou genoemde website. Deze bevat het boek Prediker met alle aantekeningen en een aantal thema-pagina's. De geciteerde tekst komt uit de themapagina Toeval, ter hoogte van Prediker 12.

@Chaim Je samenvatting van moderne bijbelinzichten is inderdaad vrij correct en kom ik ook gewoon in mijn Willibrordbijbel tegen. Het zal je ongetwijfeld niet verbazen dat ik en ook mijn godsdienst daar echter vervolgens andere conclusies uit trek en de feiten dus anders interpreteer.
Sta me toe om op enkele van je uitspraken uit verschillende posts hier enkele opmerkingen te maken.
Meestal als iemand over de 'historische Jezus' begint, dan heeft die het vooral over hoe hij of zij zélf Jezus beziet. Feit is echter dat er weinig over zijn jonge jaren bekend is, Hij zelf niets geschreven heeft en we het dus vooral moeten doen wat óver Hem geschreven is.
De term historisch Jezus zegt mij in die context dus niet zoveel, eerlijk gezegd. In het boek 'Jezus van Nazareth' geeft de vorige paus mijns inziens goede argumenten om de evangelieën als historisch vrij betrouwbaar te zien.
Met name in Lucas kom je meer nuances tegen in zijn omgang met de farizeeën. Ze nodigen Hem regelmatig uit voor de maaltijd en waarschuwen Hem voor Herodus als deze Hem wil doden. De farizeeën en Jezus hadden qua geloofsopvattingen veel met elkaar gemeen; Hij sprak ze vrijwel alleen aan op huichelachtig gedrag. Alleen met de sadduceeën had hij ook echt theologische geschillen, zoals over de opstanding der doden.
Johannes daarintegen is weer veel polemischer, waarschijnlijk omdat deze voor een nog jonge Kerk geschreven was, die zich kritisch wilde verhouden tot het jodendom. Het is ook het jongste Evangelie van de vier.
In Handelingen lees je ook dat de eerste gelovigen in 'zeer hoog aanzien' stonden bij het volk en dagelijks in de tempel bijeen waren.
Heb eens de theorie gelezen dat het christendom feitelijk met de hellenistische tak van het Jodendom ervandoor ging en deze verder heeft ontwikkeld. Een voorbeeld van die ontwikkeling zou je dan al zien als Jezus de tempelwisselaars en handelaren uit de tempel jaagt. Die waren daar namelijk in principe op hun plaats, omdat zij ervoor zorgden dat men gave offerdieren kon brengen en met de heilige tempelmunt kon aanschaffen.
Ook het geloof in een onsterfelijke ziel en in een uitgebreider hiernamaals dan enkel een nietszeggend dodenrijk (waar Jezus in zijn verhaal over Lazarus en de rijke man naar lijkt te verwijzen) zou een meer hellenistische invloed zijn geweest op het jodendom destijds.
In Handelingen 15 lees je over een concilie, ofwel een vergadering met de apostelen, over de wet van Mozes in relatie tot niet-joodse christenen. Daarin werd besloten dat zij zich niet aan die wet hoefden te houden, behoudens een paar eenvoudige voorschriften om de joden niet voor het hoofd te stoten.
Ik denk dat hiermee zeg maar de grote scheiding begonnen is, omdat Paulus vervolgens daarop verder borduurde en de zogenoemde 'judaïsten' streng berispte. Ook vandaag de dag zie je soms nog christelijke bewegingen die de wet van Mozes willen houden, maar het algemene christendom noch het jodendom zitten daar op te wachten.
Het is heel mogelijk dat als het christendom de 'weg van Jakobus' gegaan zou zijn, ze niet zo wereldwijd gegroeid zou zijn en inderdaad gewoon een beweging binnen het jodendom gebleven zou zijn.
Ik denk dat ze gewoon kernachtig de meer diepgaande discussies tussen Hem en de farizeeën samenvatten, om papier te besparen. Er zit inderdaad zeker een polemische toon in, zoals je zelf ook omschrijft, maar toch blijken die samenvattingen diepgaand en rijk genoeg te zijn om ook vandaag de dag mensen aan te spreken.
Als alle discussies helemaal uitgeschreven zouden zijn, dan zou het zomaar kunnen zijn dat ze eigenlijk alleen voor goed onderlegde joden nog begrijpelijk zouden zijn. Net zoals je als niet-jood ook niet zomaar de Talmoed gaat lezen, zonder grondige, diepgaande kennis van de Torah en het rabbijnse jodendom toen en nu.
Ik had echter begrepen dat discussies onder joden sowieso heel fel en temperamentvol kunnen zijn, vol hyperbolen, zonder dat ze elkaar werkelijk naar de keel willen vliegen.
Dit klopt inderdaad. Er kunnen echter twee dingen spelen: dat er plaatselijk toch nog volksgerichten plaatsvonden onder een niet al te sterke, gecentraliseerde overheid (in veel landen zie je dat nog steeds gebeuren), of dat ze helemaal niet van plan waren om haar ter plekke te stenigen, maar haar misbruikten voor een theologisch dispuut over de doodstraf.
Je ziet dan ook dat ze haar al snel met rust laten en weer weglopen als Jezus zijn befaamde antwoord geeft: blijkbaar waren ze daar gewoon tevreden mee. Ik denk dat als ze haar écht hadden willen stenigen, ze er niet zo gemakkelijk van af was gekomen.

@Chaim Je samenvatting van moderne bijbelinzichten is inderdaad vrij correct en kom ik ook gewoon in mijn Willibrordbijbel tegen. Het zal je ongetwijfeld niet verbazen dat ik en ook mijn godsdienst daar echter vervolgens andere conclusies uit trek en de feiten dus anders interpreteer.
Sta me toe om op enkele van je uitspraken uit verschillende posts hier enkele opmerkingen te maken.
Meestal als iemand over de 'historische Jezus' begint, dan heeft die het vooral over hoe hij of zij zélf Jezus beziet. Feit is echter dat er weinig over zijn jonge jaren bekend is, Hij zelf niets geschreven heeft en we het dus vooral moeten doen wat óver Hem geschreven is.
De term historisch Jezus zegt mij in die context dus niet zoveel, eerlijk gezegd. In het boek 'Jezus van Nazareth' geeft de vorige paus mijns inziens goede argumenten om de evangelieën als historisch vrij betrouwbaar te zien.
Met name in Lucas kom je meer nuances tegen in zijn omgang met de farizeeën. Ze nodigen Hem regelmatig uit voor de maaltijd en waarschuwen Hem voor Herodus als deze Hem wil doden. De farizeeën en Jezus hadden qua geloofsopvattingen veel met elkaar gemeen; Hij sprak ze vrijwel alleen aan op huichelachtig gedrag. Alleen met de sadduceeën had hij ook echt theologische geschillen, zoals over de opstanding der doden.
Johannes daarintegen is weer veel polemischer, waarschijnlijk omdat deze voor een nog jonge Kerk geschreven was, die zich kritisch wilde verhouden tot het jodendom. Het is ook het jongste Evangelie van de vier.
In Handelingen lees je ook dat de eerste gelovigen in 'zeer hoog aanzien' stonden bij het volk en dagelijks in de tempel bijeen waren.
Heb eens de theorie gelezen dat het christendom feitelijk met de hellenistische tak van het Jodendom ervandoor ging en deze verder heeft ontwikkeld. Een voorbeeld van die ontwikkeling zou je dan al zien als Jezus de tempelwisselaars en handelaren uit de tempel jaagt. Die waren daar namelijk in principe op hun plaats, omdat zij ervoor zorgden dat men gave offerdieren kon brengen en met de heilige tempelmunt kon aanschaffen.
Ook het geloof in een onsterfelijke ziel en in een uitgebreider hiernamaals dan enkel een nietszeggend dodenrijk (waar Jezus in zijn verhaal over Lazarus en de rijke man naar lijkt te verwijzen) zou een meer hellenistische invloed zijn geweest op het jodendom destijds.
In Handelingen 15 lees je over een concilie, ofwel een vergadering met de apostelen, over de wet van Mozes in relatie tot niet-joodse christenen. Daarin werd besloten dat zij zich niet aan die wet hoefden te houden, behoudens een paar eenvoudige voorschriften om de joden niet voor het hoofd te stoten.
Ik denk dat hiermee zeg maar de grote scheiding begonnen is, omdat Paulus vervolgens daarop verder borduurde en de zogenoemde 'judaïsten' streng berispte. Ook vandaag de dag zie je soms nog christelijke bewegingen die de wet van Mozes willen houden, maar het algemene christendom noch het jodendom zitten daar op te wachten.
Het is heel mogelijk dat als het christendom de 'weg van Jakobus' gegaan zou zijn, ze niet zo wereldwijd gegroeid zou zijn en inderdaad gewoon een beweging binnen het jodendom gebleven zou zijn.
Ik denk dat ze gewoon kernachtig de meer diepgaande discussies tussen Hem en de farizeeën samenvatten, om papier te besparen. Er zit inderdaad zeker een polemische toon in, zoals je zelf ook omschrijft, maar toch blijken die samenvattingen diepgaand en rijk genoeg te zijn om ook vandaag de dag mensen aan te spreken.
Als alle discussies helemaal uitgeschreven zouden zijn, dan zou het zomaar kunnen zijn dat ze eigenlijk alleen voor goed onderlegde joden nog begrijpelijk zouden zijn. Net zoals je als niet-jood ook niet zomaar de Talmoed gaat lezen, zonder grondige, diepgaande kennis van de Torah en het rabbijnse jodendom toen en nu.
Ik had echter begrepen dat discussies onder joden sowieso heel fel en temperamentvol kunnen zijn, vol hyperbolen, zonder dat ze elkaar werkelijk naar de keel willen vliegen.
Dit klopt inderdaad. Er kunnen echter twee dingen spelen: dat er plaatselijk toch nog volksgerichten plaatsvonden onder een niet al te sterke, gecentraliseerde overheid (in veel landen zie je dat nog steeds gebeuren), of dat ze helemaal niet van plan waren om haar ter plekke te stenigen, maar haar misbruikten voor een theologisch dispuut over de doodstraf.
Je ziet dan ook dat ze haar al snel met rust laten en weer weglopen als Jezus zijn befaamde antwoord geeft: blijkbaar waren ze daar gewoon tevreden mee. Ik denk dat als ze haar écht hadden willen stenigen, ze er niet zo gemakkelijk van af was gekomen.

Wij noemen dat de heilspedagogie. God openbaart zich aan een volk naar de cultuur van dat volk, maar vervolgens vormt hij de kwalijke aspecten van die cultuur stapsgewijs om naar zijn Wil.
Stel dat een volk slaven houdt, dan zal Hij in de meest ideale vorm van deze heilspedagogie dus eerst ervoor zorgen dat die slaven niet buitensporig mishandeld of gedood worden.
Vervolgens kan hij het volk op een gegeven moment verbieden om volksgenoten tot slaaf te maken en strengere regels instellen voor het tot slaaf maken van buitenlanders.
Daarna kan Hij slaven het recht toekennen onderlinge relaties familiebanden aan te gaan, bepalen dat iemand slechts een beperkte tijd slaaf kan zijn en daarna moet worden vrijgelaten, vervolgens de slaaf als gelijkwaardig aan de meester laten verkondigen, daarna de slaaf het recht verlenen op vergoeding voor zijn arbeid dat uiteindelijk echt loon kan worden en tenslotte de slavenhouder de finale keuze geven: de slaaf als gelijkwaardige werknemer met volle rechten aannemen, of de slaaf vrijlaten.
Dat is dus een proces dat vele generaties kan duren en in de praktijk door onze kwade neigingen natuurlijk grilliger, schoksgewijzer en onoverzichtelijker verloopt dan zoals ik nu omschreef.
Het kan zelfs gebeuren dat God het als het ware te lang vindt duren allemaal en ons een stevige wake-upcall geeft door de betreffende misstand een tijdje gruwelijk uit de hand te laten lopen, zoals bij de Amerikaanse slavernij.
Het christendom had bijvoorbeeld voldoende heilsmiddelen en voldoende revolutionair elan om de slavernij daar waar deze onderhouden werd binnen een aantal generaties af te schaffen; eerst binnen haar eigen gemeenschappen en middels een positieve en ook politieke invloed ook daarbuiten.
Dat gebeurde echter dus niet van harte, het werd uiteindelijk zelfs nog erger dan de oud-oosterse slavernij uit de Bijbel ooit geweest was, waardoor we die schok van de gruwelijke trans-Atlantische slavenhandel nodig hadden om ons te beseffen dat dit écht niet meer kan. Maar het had dus níét zo ver hoeven komen.
Probleem is natuurlijk dat de duivel sneller werkt dan God. Niet dat God traag is, maar waar God ons in vrijheid naar zijn liefde wil laten ontwikkelen, opdat het allereerst uit onszelf komt, wil de duivel enkel ons veroveren en hoeft hij daarvoor alleen maar onze natuurlijke driften heftig te stimuleren.
Jezus zelf zegt al in het Evangelie dat de kinderen van deze wereld slimmer met elkaar omgaan dan de kinderen van het licht (vgl. Lc 19,8). En zowel in de politiek als in de rechtshandhaving zie je dat immorele politici en criminelen veel gemakkelijker en efficiënter hun verderf weten te verspreiden en zelfs media-aandacht weten te genereren, omdat zij zich aan geen wet en fatsoen gelegen laten en met charisma en humor veel van hun slechtheid kunnen verhullen.
Op bovennatuurlijk niveau is het niet anders, daar zij immers de basis vormt van al ons handelen. God zal uiteindelijk overwinnen, maar er zullen nog wel wat stevige wake-upcalls en verderfelijke razendsnelle ontwikkelingen volgen, toegejuicht door velen, voordat het zover is. En tot die tijd blijft Hij gewoon zijn Wil verkondigen, of die ons nu bevalt of niet.
In het verhaal van de toren van Babel zien we dat God er niet vies van is flink wat verwarring en verspreiding te zaaien, als de mens te machtig en te hoogmoedig wordt. In de bijbelse geschiedenis van Israël zien we dit ook gebeuren en mogelijk dus ook in onze eigen kerkgeschiedenis. En ook hier in onze samenleving, met haar huidige polarisatie.
Ja, Jezus bidt om eenheid tussen zijn leerlingen, Hij wil één gemeenschap van gelovigen en voor een groot deel bestaat die ook gewoon nog wereldwijd. Maar deze gemeenschap zal zich moeten verhouden tot haar verschillende nog behoorlijk invloedrijke afsplitsingen en zal nederig, bescheiden en barmhartig moeten blijven, ook in gebieden waar zij de meerderheid vormt.

Op die manier. Sta me toe daar drie kanttekeningen over te maken.
1. Een gebed uit gewoonte hoeft echter nog niet ijdel te zijn. Want zo'n gewoonte kan voortkomen uit een diepe devotie, een vanzelfsprekende relatie met God, die echter niet altijd zichtbaar of kenbaar voor de buitenwereld hoeft te zijn.
Net zoals een echtpaar dat elkaar elke morgen voor vertrek even kust dat als een vertrouwde, mooie gewoonte zal zien, ook al doen ze het misschien veel vaker onnadenkend dan passioneel.
Als ik naar mijzelf kijk, weet ik dat ik het dagelijkse getijdengebed soms wat routineus lijk te bidden, niet zelden met de aandacht er niet helemaal bij. Maar toch zou ik het niet willen missen, is het toch belangrijk voor me dat ik het blijf doen. Het structureert de dag, het houdt mijn relatie met God levend en confronteert me toch regelmatig even met wat Hij in dat gebed te zeggen heeft.
Net zoals ik vaker uit routine eet dan dat ik er altijd helemaal volop van geniet, maar toch beter dagelijks een simpele maaltijd uit routine eet dan enkel af en toe een groot feestmaal. Anders verhonger ik immers.
2. Je behoort je inderdaad terug te trekken als je in gebed gaat, ook als je samen bidt. Daarom bidden we als geloofsgemeenschappen ook vaak in kerken, met de deur meestal dicht tijdens de vieringen.
Het samen bidden raadt Jezus natuurlijk net zo goed aan, als Hij belooft dat waar twee mensen of meer samen bidden, Hij in hun midden zal zijn. Niet voor niets begint het onzevader met 'ónze Vader'.
Dat betekent niet dat je nooit buiten mag bidden, maar het gebed moet wel uitsluitend gericht zijn tot God, niet gericht op het maar zichtbaar willen zijn.
Jezus geeft ook specifiek aan hoe de heidenen bidden, namelijk om gezien te worden en in de verwachting dat ze dan wel extra verhoord zullen worden. Met die intentie bidden is dus niet toegestaan.
Ook als je samen bidt en ook als je met vaste woorden en lange gebeden bidt, doe je dat enkel omdat je samen met God wil zijn en Hem wil aanbidden. Of Hij je nu verhoort of niet.
Het verwelkomen van gasten tijdens de vieringen, of de vieringen streamen voor hen die op afstand willen meebidden, wordt hier echter eveneens niet mee verboden; het gaat er dan om dat tijdens de viering het gebed en de devotie centraal blijft staan. Een katholieke viering is ook over het algemeen enkel gericht tot God en tot de gelovigen zelf.
3. Dat je een katholiek tijdens de vastentijd nooit hebt zien doen wat je omschrijft, is nu juist exact de bedoeling (al zijn er genoeg katholieken die überhaupt niet vasten). Jezus geeft hier aan dat je tijdens het vasten je niet moet laten zien dat je vast.
Het zalven met olie van het gezicht was destijds een gewone handeling ter verzorging, net zoals we nu ook bijvoorbeeld shampoo gebruiken tijdens het douchen. Het is dus geen bijzonder voorgeschreven ritueel.
Dat moet je dus gewoon blijven doen tijdens het vasten. Je moet er niet extra somber en onverzorgd bij lopen, maar gewoon zoals je er normaal ook bij loopt. Gewoon je shampoo, deodorant en andere dagelijkse producten blijven gebruiken dus.
En ook hier gaat het dus niet om het wassen zelf, maar dat je niet je vroomheid tentoonstelt, om even te laten zien hoe goed je wel niet bezig bent.

Dat had ik al begrepen, geen zorgen.
Wat je verder zegt klopt op zich wel natuurlijk, alleen is het goede natuurlijk oneindig sterker dan het kwade. De enige reden dat het kwaad nog wat in de melk te brokkelen heeft, is omdat God hem dat toestaat.
Ik zelf houd daarom een beetje de vuistregel aan dat als iets zowel aan het conto van de duivel als aan het conto van God kan worden toegeschreven, zoals dus bijvoorbeeld zo'n paganistisch symbool, ik het dan graag aan God toeschrijf, omdat uiteindelijk toch alles wel uit zijn hand komt.
Het is dus heel mogelijk dat zo'n paganistische triniteit de gelovigen destijds (al dan niet onbewust) voorbereidde op de openbaring van de echte Drievuldigheid, zodat deze relatief gemakkelijk kon worden aanvaard.
Net zoals de joodse tempeldienst met haar offers, voorschriften en andere riten de Joden op eigen wijze voorbereidde op de komst van Christus en Hem daartoe voorafschaduwden.