Robert Frans

Klopt, maar aan de andere kant moeten we wel eerlijk zijn. In de meeste parochies gaat slechts een paar procent van de leden regelmatig naar de Mis. En in de meeste parochies zullen ook maar een paar procent echt geloven in het Evangelie, de eucharistie en de sacramenten. De rijen voor de biechturen zullen in de meeste parochies ook niet bijster lang zijn. Mijn pastoor is er zelfs maar weer mee gestopt, omdat er nauwelijks iemand kwam en de mensen die willen biechten toch wel bellen (je kunt je afvragen of het wel voldoende bekend is gemaakt, maar ik heb het idee dat ook dat niet veel zal hebb

Met die gelijkenis bedoelde ik enkel aan te geven dat het niet verkeerd hoeft te zijn om iemand te waarschuwen voor een mogelijk gevaar dat de ander niet ziet. Als je meent dat iemand gevaarlijk handelt, dan is het niet per se vreemd of bangmakerij als je diegene daarvoor wilt waarschuwen.

Stel, je bent blind geboren en hebt dus nog nooit een snelweg gezien. Je hebt er echter wel eens van gehoord. En je loopt met een net zo blind geboren vriend door de weilanden. Op een gegeven moment hoor je het voortdurende geraas van waarschijnlijk auto's en meent dus dat er een snelweg in de buurt is. Je vriend zegt echter niets te horen en wil gewoon doorlopen, die vermeende snelweg over. Toch blijf je ervan overtuigd dat daar een snelweg is en zomaar doorlopen daarom levensgevaarlijk is. Je vriend houdt echter voet bij stuk en blijft bij zijn besluit. Jullie wegen scheiden dus. Is het dan

MysticNetherlands, het is ook niet vreemd dat je deze gevoelens hebt. Integendeel, dat hoort bij de ontwikkeling van een "zondagsschoolchristen" tot een christen die de echte realiteit stukje bij beetje meer krijgt te zien en te ervaren, maar toch hoop houdt, blijft geloven en liefhebben. En wat jij nu ziet is nog maar een schaduw. De échte werkelijkheid, de passie van Gods liefde en de zwartheid van de zonde, die kun je nog niet aanschouwen op deze aarde. Je zou dan direct sterven. Je eerste reactie is dan ook typerend. Je vergelijkt Gods Rijk met het leven hier op aarde. Terwijl als Gods R

Ik niet, maar dat kunnen we hier laten rusten. Toch draagt God je op die zorgen te behouden, maar wel in vrede. En in het vertrouwen dat God uitsluitend dingen toestaat die uiteindelijk goed voor de mens zijn. Dit klinkt misschien heel hard en misschien onwezenlijk, zelf heb ik daar ook moeite mee, maar wel iets belangrijks om te beseffen: God heeft de schepping en de mens goed gemaakt. Het enige kwaad is de zonde en zelfs dat weet God nog uiteindelijk ten goede te keren. God heeft het leven geschapen precies zoals het is. Hij heeft ons precies zo kwetsbaar en vrij gemaakt als Hij wilde. D

Punt natuurlijk is dat God onze gebeden daarover al verhoord heeft voordat wij ze baden. Er is namelijk voldoende voedsel op aarde om iedereen te voeden, er zijn genoeg voorzieningen op aarde om een voldoende lang en gelukkig leven hier te hebben en we hoeven in feite maar weinig medicijnen echt op dieren te testen. Er is alleen niet voldoende voor onze hebzucht en onze ongebreidelde drang om ten koste van alles maar lang te leven en elk spoortje lijden maar uit de weg te gaan. Zodat we zelfs onze leefomgeving vernietigen. Je punt is dus heel begrijpelijk, maar het besef dat je schetst begint

Nee hoor, dat heeft God zelf al gedaan door mens te worden. Maar ik begrijp je punt wel. Het is natuurlijk vreemd als een zo onmetelijk grote God dat een heel universum heeft geschapen, zich bezig gaat houden met de dagelijkse bezigheden van gewone mensen als jij en ik. Zelf geloof ik ook niet dat God voor elk mens een gedetailleerd plan heeft, maar je verschillende genaden en instrumenten heeft gegeven om te groeien naar het goede, naar Hem dus. Toch moeten we Hem niet teveel binden aan wat wij acceptabel en normaal vinden van een God. God is nog altijd God en Hij houdt zich toch wel graag

Het slot komt mij een beetje over als een nabeschouwing zoals je in films over waargebeurde verhalen ziet. Na de film wordt dan nog heel in het kort vertelt of via tekst weergegeven, hoe het met de hoofdpersonen verder afgelopen is. Het geeft het verhaal, als de film goed is, dan nog een extra dramatische laag, omdat je je dan beseft dat het om echte personen ging, die de vertoonde gebeurtenissen echt hebben meegemaakt. Ik zie het verhaal van Marcus dan zo als een film voor me. De laatste scéne, in het schemerdonker. De vrouwen komen bij het graf, zien het tafereel zoals omschreven en schrik

Dat is niet erg, Josephina, denk maar aan die arme vrouw in de tempel. Het gaat er om dat je zo ook financieel je verantwoordelijkheid neemt ten opzichte van je parochie of gemeente, omdat het onderhoud daarvan nu eenmaal geld kost. En elk bedrag dat je met een blijmoedig en vrijgevig hart kunt geven is goed. Over dat plaatsengeld heb ik niet echt een mening. Elke parochie moet maar doen wat haar goeddunkt daarin en men zal echt niet gaan controleren of je wel geeft. Het is denk ik ook meer iets voor vaste kerkgangers.

Klopt, maar de collecte levert vaak niet veel op. Het is vooral voor de onkosten die bij het opdragen van de Mis horen, zo had ik begrepen. Dus de hosties en wijn, het onderhoud van het altaar, het heilig vaatwerk en de liturgische kleding, de verwarming, de elektriciteit voor licht en geluid, etc. Sommige parochies vragen dan ook plaatsengeld, een soort tweede collecte, maar dan iets minder vrijblijvend en met een vastgesteld bedrag. Meestal iets van vijftig cent of zo.

Proficiat Fee, je gaat een bijzondere weg tegemoet.

Edelweiss, ik kan je enkel aanraden om dit topic nu even te verlaten en morgen of overmorgen hier weer terug te komen. Zodat de storm in je even kan gaan liggen. Want je dreigt nu deuren dicht te slaan die niet dichtgeslagen hadden moeten worden.

Ik vind het een wat lastig onderwerp. Vrijwel alle geboden zijn namelijk mijns inziens gewetenskwesties of zouden dat moeten zijn. Denk aan het zondag naar de kerk gaan, het gebruik van voorbehoedsmiddelen binnen het huwelijk als men al kinderen heeft, de celibaatsplicht voor priesters, het wel of niet voor een katholieke zelfdoder de Mis opdragen, etc. Toch lijkt de Kerk daar nog weleens anders over te denken. Net als bij sommige geboden waarvan zij meent dat ook niet-christenen zich daaraan zouden moeten houden. Mijns inziens moeten mensen buiten de Kerk maar zelf weten of ze naar haar wijsh

Terzijde: de organisatie waar ik cliënt van ben is geen psychiatrisch ziekenhuis of iets in die strekking. Om misverstanden daarover te voorkomen.

Ik wil niet meteen twijfelen aan de integriteit van degenen die dit systeem hebben opgezet. Ik denk dat men echt wel met goede wil geprobeerd heeft simpelweg de verschillende zorgbehoeften inzichtelijker te maken voor het budgetteren en het sneller oplossen van veel voorkomende problemen. De moeilijkheid is echter dat het systeem zo bepalend wordt, dat men te generaliserend gaat "ontzorgen." Procedures zijn goed voor standaard problemen, maar de problemen bij cliënten in deze sector zijn vaak juist niet standaard. Daar doelde ik op met mijn stelling dat de managerscultuur prima is voor bepaal

Geniaal!

Heb je het er met haar over gehad? Heb je haar gevraagd waarom ze zo doet en haar eerlijk en zonder verwijt (!) gezegd dat je het daar moeilijk mee hebt? Dus niet met de ontmaagding an sich, maar met de schijnbare gehechtheid die ze er nog aan lijkt te hebben? Het beste is om niet meteen van het kwade uit te gaan. Misschien zijn door omstandigheden haar gevoelens ook door de war geraakt en speelt er misschien wel meer mee. Misschien moet ze gewoon nog onthechten, zeg maar, en heeft dat even tijd nodig. En wie weet ook juist jouw hulp.

Edelweiss, op basis van wat je hier schrijft denk ik dat je heel erg moet waken voor hoogmoed. Dat je maagd bent en dat wil blijven is beslist een mooi gegeven, maar weet wel dat je ook daarin altijd afhankelijk bent van Gods genade. Niet iedere jongere lukt het om die moeilijke moraal na te leven; de menselijke geest is maar zwak en kwetsbaar. God is echter barmhartig en liefdevol voor een ieder die heeft gezondigd en weer opnieuw wil beginnen. En Hij vraagt jou om precies zo te doen, omdat Hij immers ook jou voortdurend een nieuwe kans geeft. Je hebt dus, hoe moeilijk misschien ook, toch de

Overigens moeten we mijns inziens niet al te achteloos omgaan met de zondagsrust die D66 dus ook wil afschaffen. In de bijbelse tijd was de joodse sabbat iets beslist unieks. Het joodse volk was een van de weinige volken dat wekelijks een echte vrije dag had, waarop niet gewerkt en gehandeld werd. Andere volken kenden dat niet, of slechts heel sporadisch. Elke week een dag vrij van (zware) arbeid was in die tijd dus al een echte verworvenheid. En omdat de sabbatsrust verplicht was, ook voor inwonende niet-joden, kon er niet mee gesjoemeld worden. Vele eeuwen later werd in Nederland de zondags

De Speld is echter geen serieuze krant, Progton. Zoals in de disclaimer staat: De artikelen die geplaatst worden op deze website zijn persiflerend, satirisch of parodiërend van aard.

Wel grappig om, als je verder kijkt, al die dierengeluiden in verschillende talen te horen.

Gij hoogst onaangenaam riekende en zelfs voor visueel volmaakt beperkten afschrikwekkend uitziende incarnatie van een geestelijke en bovenal mentale stal waar de zwijnen nog niet in zouden willen verkeren Gij hardnekkig klevend en hoogst irriterend en zelfs het interieur van de stupiditeit volstrekt verpestende overblijfsel van het braaksel der dwaasheid Gij tenenspieren van zelfs de ernstigste dwazen heftig stimulerende en maaginhoud van zelfs de meest geharde jongens opwaarts activerende belediging voor elk dier dat wij met de soortnaam equus africanus asinus plachten te tooien Zoiets?

Tja, en binnen de katholieke Kerk is dat dus vrij onmogelijk. Er is immers maar één sacrament die je één-op-één kunt ontvangen, dus zonder naar de kerk zelf te hoeven gaan, en dat is de biecht. Maar van de biecht alleen, hoe zegenrijk en belangrijk ook, kan een gelovige niet leven. Alle andere sacramenten worden in beginsel in de gemeenschap der gelovigen ontvangen, dus in de of een plaatselijke parochie. Natuurlijk zou de priester de Mis kunnen opdragen met enkel de pedofiel als deelnemer, maar dat is niet erg praktisch en ook een hoogst onwenselijke situatie. Men kan een pedofiel dus

Dat is waar, maar ik meende dat Hendrik het over de geloofsgemeenschap in het algemeen had, dus dat zo iemand in geen enkele parochie zou kunnen komen vanwege de dingen die hij noemt. Maar dat kan ik verkeerd hebben verstaan.