Figulus

Gestaltprincipes. Mijn oneliner.

Ach, maak je niet druk, ik kom de meeste mensen pas tegen in de nachtelijke uren. Dat zijn er heel weinig en dan is het meestal om ze te confronteren met hun eigen stomme keuzes.

Inderdaad, ik heb een heleboel problemen met de tegenwoordige gang van zaken in zowel dit land als in de wereld. Er waait een hypocriete kutmoraal die men moet slikken of anders stikken. Ik kots dat uit en desnoods jou eronder.

Helemaal niet. Het is een realistische uitspraak, de wereld is namelijk vergeven van de laffe wijven met een grote bek die helemaal niks anders verkondigen dan leugens tegenwoordig.

Daar ben ik me terdege van bewust. Maar als het over onpersoonlijke informatie gaat, zou een duidelijke en inhoudelijke bijdrage toch meer op zijn plaats zijn dan dat vage gedraai en gelul. Of gaat het juist daarom steeds de mist in. Ik krijg de indruk dat je je liever verschuilt achter oneliners dan dat je een inhoudelijke discussie aandurft. Ben je een wijf ofzo?

Waarom zou ik van jou moeten schrikken? Je bent gewoon een prutser met je vage gezeik en om de hete brei draaierij. Altijd hetzelfde hier: zodra het de diepte ingaat, verzandt men in oppervlakkige oneliners, en jouw opmerking is daar een uitstekend voorbeeld van.

Daag meneer met zijn oneliner. Prutser.

Een 'fluweelzachte paradigmashift' klinkt mooi, maar wat betekent het concreet? Als we praten over paradoxen zoals vrije wil en voorbestemming, zijn zulke diepe vragen vaak verre van zacht en brengen ze fundamentele conflicten aan het licht. Is dit niet eerder een poging om de zogenaamde complexiteit van echte verandering te verhullen met een wollige term? Een fluweelzachte paradigmashift doet me denken aan fluweelzacht toiletpapier om het afvegen van de kont wat te vergemakkelijken: het lijkt comfortabel, maar het biedt niet per se de substantie die nodig is voor echte verandering, welke mees

God is niet te reduceren tot een abstracte "universele stimulus." God is een persoonlijke, levende realiteit met een wil en bepalingen die ver uitstijgen boven filosofische constructen of algemene principes.

Inderdaad, niet iedereen behoort tot mijn wereld. Maar het koninkrijk van God is geen relatief of subjectief begrip; het is een realiteit gebaseerd op specifieke universele principes en waarheden die niet afhangen van persoonlijke interpretatie, maar van Gods wil en bepalingen.

Hoewel ik de schoonheid en complexiteit van menselijke verbindingen en onderlinge afhankelijkheid waardeer, verwerp ik de implicatie dat dit "grotere geheel" iets goddelijks vertegenwoordigt. Ik maak deel uit van Gods koninkrijk, maar dat betekent niet dat iedereen vanzelfsprekend daarbij hoort.

Ik ben niet het resultaat van mijn zenuwen, maar ik ben bovenal een geest!

En gisteren zweefde ik nog ergens in het autistiforme spectrum. Men kan de boom in met dergelijke categorisaties, en er ook weer uit vallen.

Een autist is net zo mens als ieder ander; de informatieverwerking verloopt echter anders. Daarom is een autist niet per definitie eerlijker of loyaler dan enig ander mens. Het beeld dat autisten "per definitie" eerlijker of loyaler zijn, komt waarschijnlijk voort uit hun neiging tot directere communicatie. Ook lijken ze minder vatbaar te zijn voor sociale manipulatie. Toch spelen bij hen, net als bij ieder ander, context en persoonlijke keuze een grote rol. Het is daarom belangrijk om voorbij stereotypen te kijken en hen als individu te zien.

https://youtube.com/shorts/YOqBhy1EWs4?si=ePwahV-B0NwybZ1Q

De Bijbel presenteert de schepping in Genesis als "zeer goed" en zonder lijden of dood. Het kwaad en de gebrokenheid die we nu ervaren, worden meestal toegeschreven aan de gevolgen van de zondeval (Genesis 3). Hoewel het woord "perfect" niet letterlijk wordt gebruikt, kan men uit deze teksten concluderen dat de oorspronkelijke schepping harmonisch en volledig in overeenstemming met Gods wil was. De term "zeer goed" in Genesis 1:31 is in de brontaal Hebreeuws geschreven als טוֹב מְאֹד (tov me'od). Het woord מְאֹד (me'od) betekent zeer, uiterst, of intens. Het versterkt het woord טוֹב, wat

Het was interessant zolang het duurde. Ik heb er in ieder geval veel van geleerd. Nu laat ik de papegaai met zijn nootjes in vrede en trek me even terug.

Godot is heel wat anders dan God. Het wachten op Godot symboliseert zinloosheid en wanhoop, terwijl vertrouwen op God een bron van hoop, betekenis en richting is. Het accepteren van paradoxen is niet hetzelfde als een doelloos wachten, maar een manier om te erkennen dat er een grotere Oplosser is, die te zijner tijd helderheid zal brengen. Wel eerlijk blijven he, en niet mijn woorden verdraaien.

Zowel het filter als probleemreductie zijn geen oplossingen, maar hulpmiddelen. Het bijzondere aan paradoxen is juist vaak de spanning tussen ogenschijnlijke tegenstrijdigheden. Door te vereenvoudigen bestaat het risico dat deze spanning verdwijnt, waardoor een essentieel aspect van de paradox verloren gaat. Zo gaan we van paradox naar paradox, zonder dat er een einde aan lijkt te komen. Het wordt pas vermoeiend wanneer we koste wat kost proberen ze allemaal op te lossen.

Ja, zoals een paradox. Die kan prima fungeren als filter. Wat blijft er over als we de oppervlakkige tegenstrijdigheden loslaten? Denk bijvoorbeeld aan de schijnbare tegenstelling tussen vrije wil en voorbestemming. Door deze paradox als filter te gebruiken, kunnen we ons richten op wat echt belangrijk is in ons begrip van menselijke keuzevrijheid en goddelijke soevereiniteit. Maar filters hebben ook beperkingen; ze kunnen ook informatie uitsluiten die juist cruciaal is voor het begrijpen van de paradox. Voorzichtigheid is geboden! De filtertheorie kan ons voorbereiden, maar niet elk

Nog een paradox: Kerst. Enerzijds is daar een dikzak van een elf die het toch voor elkaar krijgt om naar beneden te glijden in de nauwste schoorstenen en wiens volledige vocabulaire bestaat uit het roepen van HOHOHO naar de wereld. Anderzijds is daar Jezus, de Zoon van God met woorden van eeuwig leven voor de hele wereld!

Nee, er wordt vertrouwd op een Oplosser die te Zijner tijd alle paradoxen zal laten smelten als sneeuw voor de zon. Geduld is een schone zaak! Wachten is in dit geval wijsheid.

Wat leuk, een volgende paradox dient zich aan: Is het mogelijk om betekenis te vinden in iets dat we impliciet begrijpen maar niet expliciet kunnen definiëren? Ik stel dat de ultieme paradox het leven zelf is! De oplossing is niet het ontrafelen van paradoxen, maar de acceptatie ervan.

Ik denk niet dat het mogelijk is voor ons, met onze beperkte menselijke ervaring, om precies te zeggen wat God wel of niet zou doen, of hoe Hij zou handelen in gevallen van lijden. Als we werkelijk aannemen dat er een hogere macht is, is het moeilijk te veronderstellen dat onze menselijke maatstaven volledig van toepassing zouden moeten zijn op wat voor God 'liefde' of 'goedheid' betekent. Zou het kunnen dat onze visie op wat goed of liefdevol is, te beperkt is om te begrijpen waarom een almachtig wezen lijden toestaat? Hier ontstaat een interessante paradox: Het valt me op dat je he