Figulus

Met die slokjes van jou wordt het wel heel lang borrelen.

Er zijn inmiddels teveel mensen over de grens die niet akkoord gaan met andermans neutraliteit. En hoewel Oekraïne zelf geen chips produceert, levert het kritieke grondstoffen voor de wereldwijde halfgeleiderindustrie.

Niks zo vervelend als de wind in de haren, daar gaat het maar van wapperen.

Ik heb de ultieme controle over mijn eigen kapsel en hanteer de tondeuse al 30 jaar. Mocht dat falen, dan trek ik ze er met de blote handen uit.

Heel reactief. Maar nutteloos. Verbieden of reguleren na de schade zet weinig zoden en des te meer waternavel aan de dijk. Dat noemen ze dan weer reactieve groei...

Het is allemaal oorlog, alleen is die oorlog niet altijd zichtbaar als tanks en raketten. Het speelt zich net zo goed af in handelsroutes, informatiestromen, diplomatie, en afhankelijkheidsstructuren. Wat betreft die chips: waarom denk je dat Europa zo een verschrikkelijk groot belang bij Oekraine heeft?

De situatie midden oosten doet me enigszins denken aan een buurman uit het verleden die het in zijn hoofd haalde om mij in mijn gezicht te stompen in mijn eigen huis.

Zo ging dat met de waternavel: Men kijkt eerst weg. Dan bagatelliseert men het probleem (“het komt wel goed, geef het tijd”). Vervolgens probeert men het te managen met te lichte of te trage maatregelen (een lullig bootje met amper ruimte en een paar ongemotiveerde prutsers die meer oog hebben voor het brandend houden van de sigaret dan voor de plant). Tot het moment komt waarop het onherstelbaar complex en gevoelig is geworden. En dán zegt men op een dag: “tja, nu kunnen we niets meer doen zonder grote gevolgen…” Of het nu gaat om exoten in het water of onverenigbare culturen in de

We importeren wel ideologische spanningen die uitmonden in geweld en maatschappelijke verdeeldheid. Niet elke migrant is een dreiging, maar we kunnen ons niet langer veroorloven om naïef te zijn over de gevolgen van ongecontroleerde instroom. Er is sprake van een asymmetrische strijd, waarbij sommige extremistische groepen het Westen als vijand zien, ook al is er geen formele oorlog. De intolerantie van de islam moet niet bestreden worden met tolerantie, tenzij je je eigen vrijheid wil ondermijnen. Dat is de paradox waarin het Westen zich nu bevindt. Je ziet toch hoe dat gaat in de natuur

We moeten ook niet naïef zijn: soms is het geopolitiek voordelig voor een staat als de vijand intern verdeeld en instabiel is. Dat geldt ook voor Israël. Een instabiele vijand kan geopolitiek minder gevaarlijk zijn dan een stabiele, goed georganiseerde vijandige staat. Het idee van vrede klinkt mooi, maar wie onder constante dreiging leeft, zoekt eerst naar strategisch voordeel, zelfs als dat betekent dat de buren instabiel blijven. Divide et impera.

Van Kruistocht tot Vredesmissie - Hoe we oorlog blijven voeren in naam van vrede... Inleiding De wereld leert zelden werkelijk van haar verleden. De middeleeuwse kruistochten - religieus omklede militaire expedities - lijken ver achter ons te liggen. Toch herkennen we vandaag dezelfde dynamiek, nu verpakt in termen als "vredesmissie", "veiligheidsoperatie", of "humanitaire interventie". Het geweld is gebleven. De taal is veranderd. 1. De kruistocht als blauwdruk De kruistochten combineerden morele rechtvaardiging met politiek en economisch gewin. Men sprak over "reddi

En wat als de vrede verdedigd moet worden?

Zodra het toeval ophoudt te bestaan, hebben casino's niets meer te gokken.

De voorwaarden kunnen niet vervuld worden.

In strikt natuurkundige zin is een dobbelsteenworp deterministisch: als je alle krachten, hoeken, snelheden en ondergronden exact kent, kun je de uitkomst voorspellen. Daarom twijfel ik aan de geschiktheid van het woord 'kans' in deze context.

Dat kan nauwkeuriger: Een dobbelsteen fungeert als toevalsgenerator die, als de dobbelsteen zuiver is en de omgevingsfactoren constant zijn, met gelijke kansen van 1⁄6 de getallen 1 t/m 6 voortbrengt. Het is de vraag of er dan van kans gesproken kan worden, of van onvermogen om de uitkomst te voorspellen.

Interessant: je zegt alleen nog te reageren op mensen die je respecteert, en toch richt je je tot mij. Ofwel is dat respect er tóch, of je probeert je frustratie met een mooi zinnetje te camoufleren. Ik laat het aan jou over om die tegenstrijdigheid op te lossen.

Wanneer jij besluit inhoudelijk te reageren in plaats van te steken uit te delen, ben ik er klaar voor. Hehehe.

Je lijkt veel waarde te hechten aan het “zelf formuleren” van gedachten. Ik ben benieuwd: komt al jouw kennis dan volledig uit jezelf, zonder enige invloed van boeken, gesprekken, onderwijs of andere bronnen? Niemand is een gesloten systeem. De vraag is niet of je externe input gebruikt, maar of je er iets inhoudelijks en zinvols mee weet te doen.

Door te zeggen dat God heel wat uit te leggen heeft, degradeer je God tot een subject dat zich moet verantwoorden, of je verheft jezelf als subject tot goddelijk rechter. In beide gevallen worden de rollen omgedraaid: de Schepper wordt behandeld als schepsel, en het schepsel plaatst zichzelf op de troon van het oordeel. Maar als God werkelijk God is, dan is Hij geen partij in een debat, Hij ís de norm. Dan is het niet de vraag of Hij ons iets uit te leggen heeft, maar of wij Hem erkennen. De uitleg is er, en die zal voor een christen hetzelfde zijn als een atheïst, maar niet iedereen wil

Voor concrete voorbeelden van Gods ingrijpen in de afgelopen tweeduizend jaar kun je het beste luisteren naar de vele miljoenen christenen die door de eeuwen heen getuigen van Zijn werking in hun leven.

De komst van Jezus Christus zelf. Gods ingrijpen is altijd opvallend en indrukwekkend, maar vooral voor degenen die Hem met geloof ontvangen. Waar buitenstaanders misschien weinig zien, verandert er in het hart van de gelovige alles. Het is een ingrijpen dat levens keert. Voor wie in God gelooft, is dat ingrijpen onmiskenbaar groot en krachtig, al is het vaak verborgen voor het oog van de wereld.

Mijn bijdrage was inhoudelijk: ik gaf aan dat Gods ingrijpen in de geschiedenis altijd radicaal is, en dat Zijn huidige terughoudendheid voortkomt uit genade en geduld. Als je vindt dat dat geen inhoud is, kun je dat beargumenteren, maar gewoon roeptoeteren dat het inhoudsloos is, is op zichzelf juist geen inhoudelijk argument. Dus: waar ben je het precies mee oneens?

Wat maakt het uit of ik m’n woorden zorgvuldig formuleer met of zonder hulpmiddel? Als het waar is wat ik zeg, zou het je aan het denken mogen zetten, en niet tot sarcasme hoeven leiden. Probeer inhoudelijk te reageren in plaats van ad hominem. Of prikt het te veel?

probeer dat maar eens kant en klaar uit chatgpt te krijgen dan.