Hopper

Ik denk niet dat dat van God kwam. De mensen waar je het over hebt kunnen hun eigen gevoelsleven niet begrijpen en hanteren. Als medemens kun je helpen dragen (zie de eerdere opmerkingen) , maar qua gevoelsleven dient ieder mens toch op enig moment op eigen benen te staan. Sommige mensen lukt dat niet.

De mens kan niet weten waar zijn verantwoordelijkheden liggen, terug kijkende lagen ze op plaatsen die ik nooit had kunnen bedenken. Daarom ben ik ook vrij van verwachtingen, die komen nooit uit. Daarom ben ik ook vrij van hoop, het loopt toch altijd anders dan je denkt. Weten wat ik niet weet is mijn dierbaarste niet-bezit. Alleen dat houdt mij in tegenwoordigheid. En vrij van schulden.

De hele dag op een forum zitten lijkt me ook niet de werken die de geestelijke mens typeren. Concreter ga ik het niet maken, Breuk.

Ik denk dat de tegenstelling tussen vlees en Geest niet specifiek uit de koker van Augustinus komt, maar dat het m.n. Paulus was die er veel aan refereerde. Mogelijk heeft Augustinus hier verder op gewerkt. Ik denk niet dat Paulus het vleselijke zozeer veroordeelde, maar dat zijn brieven er van getuigen dat er meer is dan een vleselijk bestaan. Dat geeft Gal 2:20 feitelijk weer. Christus kan een geestelijke betekenis hebben. Dus ja, over de Geest of de eigen geest kunnen we het hebben. I.m.o. is het onvergankelijke synoniem aan de geest en kan het vlees (het lichaam) het onvergan

Geen van beiden, het is een leerweg die de mens kan gaan. Het is niet zo dat ik ooit eerst een routekaart heb bedacht.

Ik zie het hart als een werkplaats. Gevoelens die zelf-gerelateerd zijn kunnen plaats maken voor een diepere afstemming. De gevoeligheid des hart. Zo lees ik de tempelreiniging ook. Het hart van veel mensen is een rovershol waar geldwisselaren hun bezigheden hebben. Laat Jezus het hart maar ledigen van die flauwekul. Dan kan God ook gemakkelijker ingang vinden. Met een bedachte God heb ik nu eenmaal niks op.

Ben je het dan met me eens dat wat we empathie noemen eigenlijk een soort van egoïsme is? Je hebt het dan met iemand te doen omdat je je kunt voorstellen dat het jou overkomt.

Ik denk dat we momenteel naast elkaar aan het praten zijn. In een persoonlijke vorm van naastenliefde is er niet zo zeer aandacht voor de Ander. Maar verbind ik me wezenlijk met de Ander. De intenties van de Ander worden waargenomen zoals ze daadwerkelijk zijn, waarmee het verschilt van empathie wat middels het eigen voorstellingsvermogen werkt.

Ik heb niet over een beloning gesproken. Daadwerkelijk meeleven en meevoelen met de Ander is niet altijd een aangename zaak.

Waar de zelfzucht en het zelfbeeld is verdwenen is een 'verstaan' met de Ander mogelijk buiten het denken om. Door daadwerkelijk meeleven en meevoelen kom ik tot een persoonlijke vorm van naastenliefde. Enerzijds met hen welke het Koninkrijk Gods verstaan, anderzijds met hen die het minder hebben getroffen.

Ik sta er ambivalent in. Enerzijds ben ik een existentie - denker, waar ik dus de verantwoordelijkheid bij mijzelf zoek. Anderzijds had ik de Ander nodig om Mijzelf te vinden. Uiteindelijk bleek de Ander een andere Mij.

Ja. Daar lopen we tegen een lastige kwestie aan, wie de wereld ten kwader trouw is, die zal het zichzelf ook zijn. Gerechtigheid.

Ik weet het. Levinas is te hoog gegrepen.

Volgens mij is Paulus de auteur. Jezus heeft niks geschreven. Natuurmensen vliegen elkaar per definitie in de haren, niks nieuws onder de zon. Over de uitleg van welk gedeelte dan ook is al eeuwenlang gekissebis.

Romeinen 8:1 Zo is er dan nu geen verdoemenis voor degenen, die in Christus Jezus zijn, die niet naar het vlees wandelen, maar naar den Geest. ------------------------------------------- Hoe ver zijn jullie in het naar de Geest wandelen? Het is toch wel een serieuze zaak, in vers 8 lees ik: "En die in het vlees zijn, kunnen God niet behagen." Dus om God te behagen en 'in Christus Jezus' te zijn, dient er wel een bepaalde -geestelijke- omwenteling te zijn.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Bronvermelding

Misschien denken we ook maar dat we in de wereld zijn.

Dat moet toch in kleermakerszit? Daarom doe ik het ook nooit. Mijn botten zijn daarvoor te oud. Had ik geweten dat het ook op een stoel gedaan mag worden, had ik het kunnen overwegen. Of nog beter: liggend in mijn bed.

De mens die 'de weg' gaat, die komt er achter dat de Bijbel gelijk heeft. We dienen ons kruis op te nemen en Jezus te volgen. Dat lijkt mij de enige mogelijkheid om Mij te kennen en daarmee ook de Vader. De Vader en de Zoon zijn dezelfde existentie. Waarmee ik radicaal afwijk van de kerkelijke leer. God is geen persoon , laat staan 3 personen. Wij mensen zijn personen.

Er is nog een andere optie, zie de uitspraak "Daarom leef ik zelf niet meer, maar Christus leeft in mij." De mens kan de Zoon kennen volgens Jezus. Maar dat hoeft geen zintuigelijk kennen te zijn. Dat staat immers nergens geschreven.

Ik en de Vader zijn een, zegt Jezus. En: wie MIJ kent, kent ook de Vader. Dat verwijst er naar dat er geen wezenlijk onderscheid is tussen de Vader en de Zoon. Het menselijk beeld (gedachte) van een vader met een kind zet je op het verkeerde been.

Niks mis met depressiviteit. De gevoeligheid des harten kan alleen existeren in combinatie met lijden en depressieve gevoelens van verlatenheid.

Daarom kan het tijdelijke nooit het eeuwige beërven. Maar nu zit ik weer Paulus na te praten, iedereen weet dat natuurlijk op dit forum.

Er zit natuurlijk wel een 'maar' aan. Als je je overgeeft aan God's wil in de hoop op een ticket voor het hiernamaals, dan is het wel een behoeftebevrediging van de natuurmens. Namelijk de behoefte bevredigen om zelf na de dood voort te bestaan. Terwijl Jezus juist aangeeft dat wie het leven wilt behouden het zal verliezen. Geloof in een hiernamaals is ook een behoefte bevrediging van de natuurmens. Dat zagen we al bij de oude Germanen. Die wilden na de dood naar het Walhalla. De geestelijke mens zoals Paulus die omschrijft onderscheidt zichzelf van niemand. Waaruit al valt a

Zoals Jezus zegt: Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Wat inhoudt dat het geestelijk leven in de mens kan groeien, door de weg te gaan welke Jezus is. Als we inzoomen op wat Paulus als de natuurmens beschouwt, dan zijn dat mensen die oordelen en elkaar de maat nemen. In de natuur is dat niks bijzonders. Homo's vallen uit de maat (ze wijken af) dus ligt het voor de hand om ze de maat te nemen. Binnen het creatuurlijke zijn er allerlei maatstaven om elkaar op te oordelen/ de maat te nemen. Mannen nemen vrouwen de maat en vice versa. PVV'ers nemen moslims de maat en raciste