Hopper

Om op die laatste zin in te gaan: de evangeliën staan vol met verwijzingen naar die werkelijke werkelijkheid. Kennelijk hebben de schrijvers het opportuun geacht om er toch maar wat over te schrijven. En in navolging hebben velen naderhand er over geschreven. Jezus wijst de weg naar de Vader en vraagt de lezer om hem te volgen, te wandelen in het licht. Grosso modo zou je kunnen zeggen dat 'het licht' Waarheid is en de duisternis onwaar. De duisternis is nu juist de wereld van de voorstellingsbeelden. Waarmee ik dan weer niet beweer dat 'de wereld' zoals wij die waarnemen niet bestaa

Bekering zoals men dat algemeen interpreteert is eigenlijk een omkering: eerst geloofde men niet in (de christelijke) God en in de bekering gelooft men wel in God. Maar door te bekeren kom je nog niet tot de werkelijke werkelijkheid. Het zintuigelijk waarnemen vervormt de wereld. Het geeft het voorstellingsbeeld dat er 'iemand' is die de wereld waarneemt. In dat voorstellingsbeeld bepaalt men zichzelf tot allerlei hoedanigheden. In het geval van veel gelovigen moet die 'hoedanigheid' in een of andere hemel terecht komen na de dood. Maar die hemel, hiernamaals of hoe men het ook m

Er is een verborgen realiteit, Paulus verhaalt er uitgebreid over. We 'zien' door een wazige spiegel. Maar ook in 1 Timotheüs 6:16 staat waar God woont: in een ontoegankelijk licht. Als mens kun je die verborgen realiteiten bloot leggen, maar wat ik van de meeste gelovigen zie is dat ze aan 'voorstellingsbeelden' doen. Of zich bezig houden met zaken welke er niet toe doen. Iemand als Paulus valt te begrijpen als een aanvankelijk dwalende mens welke de verborgen realiteit heeft ontsluiert. In christelijke taal noemt men dat dan 'bekering'. Maar ik zie dat anders.

Optie 7. Jezus is een mystagoog. Omdat ik het woord niet kende, zocht ik het even op. Een mystagoog is iemand die leeft vanuit een persoonlijke godservaring en die de mogelijkheid van zo'n ervaring ook voor anderen wil ontsluiten. De wereld zoals wij die kennen is een verdeelde wereld en dat was noodzakelijk anders kan de wereld zoals wij die kennen niet bestaan. Maar deze wereld geeft wel een 'versluierd zien'. Alleen de Vader ziet de wereld zoals die werkelijk is.

Nu en tijdsverloop staan niet los van elkaar, ze staan in relatie met elkaar. Doch het begrip 'bestaan' behoeft nadere bestudering. Jezus als persoon 'bestond' van het jaar 0 tot het jaar 33. Het bestaan zoals wij dat kennen heeft plaats in de tijd. Immers: Het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond. In Joh 1:14 spreekt men ook van verleden tijd. Hetgeen de blik doet werpen op de betekenis van 'Het Woord'. Daar ben ik zelf ook niet helemaal uit. Maar het verwijst m.i. wel naar een andere vorm van 'zijn' als wat wij bestaan noemen. Tijdloos betekent wel dat er gee

Zolang ik vreemden nog moeiteloos aanspreek met 'mevrouw' of 'meneer' bestaan vrouwen voor mij nog steeds.

Het begrip 'zelfverloochening' is een van de moeilijkste begrippen in het leven. Dat is gelegen in het feit dat we als zelf zijnde doorgaans in een tastbare wereld leven. Daarin zijn we het eens: het vastklampen aan het leven (in de tastbare wereld) is juist een niet-leven. Jezus spreekt ook in die termen over dat niet-leven (Laat de doden de doden begraven). Of om een oud cliché van stal te halen: "Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet genoeg voor ieders hebzucht". Ook met je alinea over wederopstanding kan ik gedeeltelijk mee gaan. Het 'nieuwe' kan alleen ingang vinden als

Jaren terug heb ik stukken uit de koran gelezen. En daar mooie passages in gevonden. Net zoals er in de bijbel mooie passages staan waar ik me helemaal in kan vinden. 1 KORINTHIËRS 13 bijvoorbeeld, daar kan ik me helemaal in vinden. Maar ik weet ook dat (de meeste) christenen daar heel wat anders in lezen dan dat ik er in lees. En dan is er over discussiëren bijna onmogelijk. Want ik wens niet te evangeliseren. De Christusliefde valt niet te evangeliseren.......

Nee, ik ga dat niet doen. Dan geef ik het predikaat 'mooie tekst' mee en dan kunnen anderen op diezelfde tekst inhakken. Zodat ik in de rol van 'moslim' wordt geduwd. En net zoals ik mijzelf geen christen noem (de enige christen is aan het kruis gestorven), noem ik mijzelf geen moslim noch ga ik de islam verdedigen.

Ik hou me vast aan wat Jezus zei: Niemand komt tot de Vader dan door Mij. Dat jij wat anders gelooft heeft daar geen invloed op. Ook een ongelovige (of een anders-gelovige) kan zichzelf verloochenen en zijn eigen wil opgeven. Dat is ook de enige weg naar Waarheid.

Met dit soort hypothetische kwesties schiet je niks op. Alleen als je de leer van Jezus ook in je eigen leven toepast kun je dingen aan de weet komen. Daarvoor hoef je niet eens gelovig te zijn.

Sjako heeft gelijk. We dienen ons gemoed niet te laten bepalen door 'de wereld'. Doen we dat wel, dan grijpen we naar het zwaard. En dat is weer wat anders dan pacifisme. In Oekraïne zien we dat wie vrede wil zich moet voorbereiden op oorlog. Anders wordt je overvallen door bruut geweld uit Moskou. Dat laatste is gewoon een pragmatische instelling. Maar innerlijk houdt je je gemoed neutraal, je laat je niet meeslepen in haat o.i.d. En dan kun je zien hoe moeilijk het is: een christelijke Oekraïner mag geen Russen haten, ook al verkrachten ze zijn vrouw. Als hij tenminste de leer van

Alleen als je monotheïsme onzin vindt kunnen er meerdere goden bestaan. Maar gezien dat het christendom een monotheïstische religie is, kan Allah geen andere God zijn dan de christelijke God. Moslims erkennen echter de drie-eenheid niet. Dat is het grote verschil tussen islam en christendom. En daar heeft het christendom een streepje voor op de islam. De Zoon kennen is de Vader kennen. (Niemand komt tot de Vader dan door Mij) Immers: de Zoon en de Vader zijn één. En binnen het christendom speelt de HG ook nog een rol. 1 Korintiërs 3. 16 U weet toch dat u een tempel van

In het veld van goed en kwaad speelt 'de sterkste' de baas. De Christus kan alleen daar intreden waar het 'zelf' wijkt. (zelfverloochening) Op het moment dat het 'zelf' onrechtvaardigheid verdraagt wijkt het 'zelf' ietsje terug. Zelfverloochening betrachtten als er niks gebeurd is zinloos. Juist tegenslag in de vorm van onrechtvaardigheid is goed voor zelfverloochening. Met het lezen van de Schrift gebeurd er ook niks. (Uitgezonderd contemplatief lezen.)

Zelf denk ik dat er mensen zijn die niet gehoord worden en verlangen dat er recht gedaan wordt , juist om die reden geloven in God. Ik kan me bv indenken dat een slachtoffer van het toeslagenschandaal zo denkt. Of een slachtoffer van verkrachting. Wat me er niet in aan staat is het 'vereffenen'. En als ze dat 'vereffenen' in gebed met God mededelen dan houden ze de 'gebrokenheid' in zichzelf gaande. Ik ben bekend met dat wat men 'gebrokenheid' noemt, dat is een persoonlijke gemoedstoestand waar de persoon in de rol van slachtoffer verkeert. Evenzo ben ik bekend met 'ongebrokenheid

Was Jezus niet die man die onrechtvaardigheid en beschimpingen gelaten onderging tijdens de kruisweg? Jezus volgen heeft met te maken met doen en laten. Dus als Jezus gelaten onrechtvaardigheid onderging dan dien ik dat als volger van Jezus ook te doen. Maar jij mag er uiteraard anders over denken. Iets anders is het hebben van een mening. Als jij vindt dat er te weinig verzorgend personeel is ergens, dan heb je die mening. Maar op een mening hoeft geen gemoedstoestand te volgen.

Er treedt automatisch vergelding op. Ik zie hier forumdeelnemers hun gemoed luchten op hen die we 'misdadigers' noemen. Zolang het gemoed nog vervuld is van wraak en andere gevoelens is er geen sprake van zelfverloochening en kan Math 16:25 niet in werking treden en lijdt de mens schade aan zijn ziel (Math 16:26). Wraak willen voor iets in 'de wereld' is iets willen/winnen in de wereld. Waaruit blijkt dat je met louter de Schrift lezen er niet komt als je niet van plan bent om de aanwijzingen van Jezus op te volgen.

Zo begrijp ik Robert Frans niet. Hij schrijft dat voor de mens in erbarmelijke omstandigheden de toorn Gods wel eens de laatste strohalm is. Dat verwijst -volgens mij- naar wraakgevoelens in zo een mens. Alleen besteedt zo iemand het uit aan God. Als God Liefde is dan kan er simpelweg geen liefdeloosheid in God aanwezig zijn, wat de mens er zelf ook van moge denken of geloven. En kan er dus ook geen toorn van God zijn. De mens heeft de vrijheid om zich van de Liefde af te wenden, maar moet dan ook niet zeuren als hij -geestelijk- in hoge nood komt. Lees: dat zijn gemoed gevuld wordt m

Non-dualiteit is een algemeen gebruikte term in de diverse religies. Maar het is een vreemd woord. Het betekent feitelijk dat het éne niet tegenover het andere staat. Dus in non-dualiteit kan het 'goede' ook niet tegenover het 'kwaad' staan. Wie zich inspant om een 'goed mens' te zijn heeft dan nog steeds alle zondige mensen tegen over zich. Zoals ik 'de Christus' interpreteer staat de Christus geheel buiten goed en kwaad. Dat is ook wat er volgens mij bedoeld wordt in Mt. 25,31-46. Wat je voor de hongerigen en dorstigen, de vreemdelingen, zieken, en gevangenen doet, doe je niet om e

De schrijver heeft het over 'de diepste betekenis' . Math. 16:25 gaat m.i. over zelflediging (zelfverloochening). De vraag is: Hoe doe je dat? Leerde Jezus ons niet dat de ultieme dienstbaarheid jegens een ander het opgeven van je zelf is? Uitspraken over het handhaven van individualiteit doe ik niet. Zelflediging is zonder voorwaarden vooraf. Herschepping is wel degelijk een optie. Dan maakt het 'zelf' plaats voor iets anders wat je tot dat moment niet kent. Maar dat kun je niet weten, de sprong in het diepe is een ongewisse zaak.

Ik kan me natuurlijk vergissen , maar volgens mij zijn er ook joden die de christelijke God afwijzen. En die beweren dat het christendom een valse godsdienst is.

Zolang Jezus een man is die 2000 jaar terug leefde is het niet erg spannend. Misschien is het de wijze van uitdrukken? Kun jij -Peter- dermate dienstbaar zijn aan een ander dat je je zelf er voor op zou geven? Is dat niet wat Jezus heeft voorgeleefd en nagevolgd kan worden? Dat is én-én: zelfverloochening én dienstbaar zijn aan een ander.

Het pad leidt naar de fontein , als God het wil...

http://www.wegennaareenheid.nl/non-dualistisch-christendom [quote]De mens denkt in menselijke categorieën. Hij heeft, met andere woorden, de neiging om te antropomorfiseren. Omdat God zich openbaart als liefde, als aanwezigheid, concludeert de mens dat God een persoon is, met wie hij op vertrouwelijke wijze om kan gaan. Maar als hij dan denkt God te kennen, komt er vroeg of laat een ervaring waarin God zijn onkenbaarheid kenbaar maakt. In uiterlijke omstandigheden kan dat rampspoed zijn, de ervaring van Job, die eraan gewend was zijn vroomheid in voorspoed te genieten, maar wiens g

Jezus is dermate radicaal dat niemand zich daar een voorstelling van kan maken. Het gaat iedere voorstelling te boven. En dan vraag hij ook nog eens om hem te volgen.