Hopper

Sorry, maar de laatste 10-20 reacties herken ik niet als gaande over de theodicee. Het gaat vnl over aardse zaken en die vind ik niet passen in dit onderwerp. Jammer, zo blijft een op zich interessant onderwerp onbesproken. Als de gang van zaken weer richting spiritualiteit gaat dan meld ik me wel weer.

Wie zijn kruisweg aflegt die ondergaat geen vrede, die wekt juist het lijden bij zichzelf op. In algemene zin zegt Jezus daar dat hij alles behalve een vredesapostel is zoals wij dat opvatten. Je onderwerpt je aan een smartelijk proces. Voor innerlijke vrede moet je bij de Boeddha zijn. Maar of je bij de Boeddha daarmee beter af bent?

Ik denk niet dat Jezus in tegenspraak spreekt, maar dat hij 'de weg' bespreekt. Er staat dat hij de mens tweedrachtig wil maken tegen zijn familie (en breidt dat maar rustig uit tot iedereen die je kent). Alleen in tweedracht (afscheiden van alles wat je lief is) kan de innerlijke 'verenkeling' plaats vinden. Dat is de diepgang die ik er in lees. Alleen in deze 'verenkeling' kan Waarheid haar intrede doen in de mens. Maar daar kun je alleen over spreken als die Waarheid haar intrede reeds heeft gedaan. Jezus had kennis van 'de weg naar binnen' en roept de volgelingen op om hem te volge

Ik hou me maar beperkt bezig met de wereldproblemen. Vrolijk ben ik doorgaans altijd. Leeg van zelf, is leeg van intenties en vanuit die Leegte altijd een (af)gestemd gemoed. Wat dat betreft kan ik zó terecht bij een van die kerken waar men altijd opgeruimd lijkt te zijn. En het waarschijnlijk ook daadwerkelijk is.

Waar je nu aan refereert is 'de wereld'. Ik kan mijn persoonlijk gemoed weer tot leven wekken, maar dan kan ik niet meer 'de wereld laten zijn'. Met dat persoonlijk gemoed wek ik ook het persoonlijk 'willen' weer tot leven en zondig ik tegen het "Niet mijn wil geschiedde". Dan beweeg ik me weg van Jezus' leer. Terwijl je zult begrijpen dat ik die schuldencrisis niet kan oplossen, net zo min als de klimaatcrisis of een andere crisis. Voor je het weet ben ik een of andere activist met een spandoek die ergens over straat loopt. En schep ik mijzelf opnieuw als 'goedmens' omdat de he

En dat vuur verbrandt de zelfzucht. Overigens heb ik niks tegen hippe kerken. Dan vind ik het bijna jammer dat ik ongelovig ben.

Luister, je kunt drie sferen met in totaal 31 verschillende bestaansniveaus (of werelden) onderscheiden. En misschien is dat ook wel zo? Maar wat moet ik daar mee? Er zijn ook mensen die onderwijzen dat er werelden met demonen bestaan. En misschien is dat wel zo? De leer van Jezus resulteert echter niet in oneindige aantallen bestaansniveau's, maar in het bestaan zelve: de oorsprong (waar we dus uit ontspringen in geestelijke zin). En dan is er iets bijzonders gebeurd. Vertrokken uit het 'enkele' zijn we in het veld van goed en kwaad gevallen. (De gevallen mens) Als de mens is '

Het leven leeft zichzelf, het heeft geen nut nodig. Nut vindt plaats in 'de tijd' en het is de tijd zelf die in de mens het verlangen naar een onvervulde toekomst opwekt. Dat verlangen op zich is volstrekt nutteloos, een mens kan zich niet buiten de actualiteit begeven. Buiten de actualiteit begeven kan alleen in gedachten en als de gedachtenwereld door het persoonlijk gemoed wordt aangedreven.

Ik begrijp daar ook geen jota van.

Waarom denken in termen van nut? Die termen zijn alleen geldig in het veld van goed en kwaad. Zolang de mens iets wil bereiken , zal hij nooit 'dat' bereiken wat er al is (het zijn).

Ja. In dat huwelijk vindt de 'verenkeling' (het enkele) plaats. Zo interpreteer ik ook het 'huwelijk met Jezus' waar christenen het soms over hebben. Als je er bekend mee bent, dan herken je het als anderen er over schrijven of spreken. Doch het laat zich maar nauwelijks onder woorden brengen zonder expliciet te worden. Het is niet de bedoeling dat ik hier de leraar uit ga hangen, de mens moet op eigen initiatief de weg naar binnen vinden. (Daar buiten is sowieso niks te vinden of te halen)

Daar waar de Vader en de Zoon één zijn beziet Vader en Zoon zonder sympathie of antipathie de wereld. Daar is het gemoed van de mens ontdaan van ieder gevoel. Alles wat riekt naar een persoonlijk gemoed moet radicaal uitdoven. Het moet dood zijn. Ik weet dat het heel rot klinkt wat ik schrijf en dat het gedachtes oproept dat ik een gevoelloos mens ben. Het is dan ook een lastige weg om te gaan om de 'willende natuur' in mij te doden. Maar het is wel wat Mat.10:34-38 impliceert. Daar hanteert men de beeldspraak van 'het zwaard' omdat het lijden met zich mee brengt. Er mag geen waarh

Hoi Petra, Dat is een bizarre tekst hè. Jezus is niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard! Om ergens anders weer radicaal om te draaien en te zeggen dat wie met het zwaard regeert door het zwaard zal vergaan. En dan moet je ook nog eens je vader, moeder en iedereen die je lief heeft verlaten en Mij liefhebben boven iedereen die je kent! Ga dat maar eens aan man en kinderen vertellen.... Toch heeft de tekst een diepgaande inhoud.

Nee, het gaat er juist om, om die natuur van wensen, verlangen te overstijgen.

Niet zozeer omdat het op wiki staat, maar omdat ik bekend ben met die staat. Bij het verlaten van de samsarische cirkel loop je er onvermijdelijk tegen aan. Ik wil het niet afkraken of zo, begrijp me goed. Maar men hoeft daar niet in te blijven hangen. Doch de gedachte kan snel post vatten dat men met het tot rust brengen van de geest klaar is.

Zelfs over Zijn kunnen we het eens of oneens zijn. De uitgedoofde boeddhistische staat is een staat waarin men nog in 'waakbewustzijn' verkeert ook al lijkt dit niet zo. Het daadwerkelijke 'zijn' is een plaats van absolute, bewuste Leegte in de 'schaduw' van het licht van de Vader. Waaruit geweten wordt dat de Vader niet louter als Zijn mag worden opgevat. Het is het 'zijn' waar de Vader en de Zoon 'één-zijn' zijn. Daar is niet zoiets als de Hoogst Zijnde. In de bewuste Leegte zijn rangen en standen geheel afwezig. God (het Ene) blijft een mysterie en dat moet ook zo blijven. De me

Als ik naar het boeddhisme kijk dan is de staat van 'onbeweeglijkheid' de hoogste staat. Dat vind ik maar een klein muisje. Het christendom reikt m.i. toch wel een een stukje verder. Wie Jezus goed interpreteert en het 'oordeelt niet' praktiseert gaat al snel ruimschoots voorbij aan die onbeweeglijke staat. Daarnaast zijn al die 'technische' termen nergens goed voor, spiritualiteit is ook voor mensen die niet hebben doorgeleerd. Het boeddhisme is een interessante leer om eens kennis van te nemen. Ook het 'niets' en de verschijningsvormen hebben elkaar nodig. Het is complementair

Wat jij getuigend bewustzijn noemt , dat kent nu juist geen perceptie. In de vorm (mens) kent getuigend bewustzijn dan weer wel perceptie. Ik begrijp dan ook niet waarom je spreekt van zoiets als ego-transverwarring. Het is juist een einde aan alle verwarring. Omdat intern gezien wordt waar ja/nee perceptie aanwezig is. Omdat de mens dan intern kennis draagt van 'dat' wat geen ego draagt. En dan is ook het 'egoloze' nog weer in 2 hoedanigheden. De Christus is egoloos en doet zich voor als Waarheid. Maar de Vader is ook egoloos en kan derhalve niet als mens zijnde benadert worden: het

Het is de liefde voor 'de ander' waarin ik tot Waarheid kom. En zo interpreteer ik ook het: "wat gij voor de minste mijner broeders doet". Of de voetwassing. Zonder voorwaarden of verwachtingen, zonder eigen belang. Daar komen we uit bij de theodicee. In het menselijk bestaan is ook de mogelijkheid om mij bóven de ander te stellen. Dan blijven de geheimen van het leven verborgen. Dan blijft de mens wonen in het veld van goed en kwaad. Ik beschouw Jezus' leer dan ook als een verborgen leer. In de gerealiseerde Waarheid worden ook de belangen van 'ik en de ander' duidelijk.

Dat is geen thema wat mij bezig houdt. In tegenwoordigheid valt dat thema weg.

Ok. Daar gaan we het dan niet over eens worden. Als wijsheidsleraar acht ik Jezus hoger dan bv de Boeddha. Meditatie is wel aardig om de geest te doen verstillen, maar Jezus koos voor een radicalere weg. Daarnaast dient de mens ook tot bepaalde inzichten te komen om de evangeliën te begrijpen , dus je raakt eigenlijk nooit uitgestudeerd.

Ik vind dat je het gesprek nodeloos ingewikkeld maakt. Het onderwerp is hier de theodicee en daarin stel ik me op het standpunt dat Jezus een wijsheidsleraar was. Zoals gezegd , men handelt in de naastenliefde niet, men handelt 'om niet'. Dus kunnen er ook geen verwachtingen zijn ten opzichte van de ander. Zijn er wel verwachtingen dan heeft men een ruilhandeltje op het oog gehad: ik doe dit voor jou, maar ik verwacht er wel iets voor terug.

Van jou zelf uiteraard. Ik zie daar geen enkele verwarring in.

Zo zou je het kunnen noemen. De mens heeft een natuur welke uit de natuur voortkomt en die we allemaal kennen. Koning zelfzucht regeert daar. Daar wordt geoordeeld over elkaar, daar nemen mensen elkaar de maat. Zeg maar de ego-natuur. Die andere natuur zou je de Christus-natuur kunnen noemen. Die natuur ziet zonder maat. Het heeft gewoonweg die eigenschap van de maat nemen niet. De Christusnatuur geeft zichzelf weg zonder er wat voor terug te vragen, het 'handelt' dus niet. (Vandaar dat Jezus de handelaren uit de tempel joeg.) Beide naturen leven in iedere mens, echter de Ch

Dat is het probleem met de 'Waarheid' van Jezus, die valt juist niet samen met onze belangen. Waarmee het een universele Waarheid is, wat zoveel wil zeggen dat jij of ik die Waarheid niet kunnen bedenken. Anders gezegd: het denkend en voorstellend subject kan Jezus' Waarheid nooit vinden. (Het is dus een niet-voorstelbare Waarheid) Dat gezegd hebbende volgt daar uit dat het denkend en voorstellend subject afstand van zichzelf dient te doen. Dat vinden we terug in Math 16:25. Wie de leer van Jezus volgt om voor zichzelf een probleem op te lossen die komt bedrogen uit. Alle theorieën ov