Hopper

God zijn, dat gaat niemand lukken. De enige andere optie is om 'de weg' te gaan die naar Waarheid leidt. In die weg worden er zaken begrepen zodat het Mysterie deels geopenbaard wordt. Maar luister niet naar mij, wat mij geopenbaard is daar heeft geen enkele lezer wat aan. Zoek 'dat' wat in staat is om het geopenbaarde te ontvangen. Het is in uzelve.

Mijn aard is dusdanig dat ik nooit kan lachen op commando. De humor ligt op straat, maar men stapt er over heen. Ik schijn mijn licht er op en dan is humor een gave.

Dat is dan ook in het geheel niet van belang. Zolang men maar begrijpt dat ieder gevolg een oorzaak had en dat ieder gevolg daarmee weer een nieuwe oorzaak is geworden. Indien men dat begrijpt begrijpt men 1 Korinthe 13:9-13 ook. Volledig kennen en profeteren.

Ook bij Jezus zien we dialogen met tegenstellingen. De Farizeeën (de letterknechten) versus de naastenliefde. Ook heden ten dage zien we nog veel letterknechten in de tempels, nu kerken geheten. Daarnaast maakte Jezus gebruik van vergelijkingen, metaforen en allegorieën. Men kan geloven dat Jezus daadwerkelijk de geldwisselaars de tempel uit joeg. Of men kan de eigenwillenheid opgeven, zodat het 'voelen' zich openbaart en de diepere betekenis van de tempelreiniging begrijpen: dat wat niet met woorden gezegd kan. Maar doorgaans is de eigenwillenheid opgeven te veel gevraagd: men w

Matteüs 16:25 Jezus' woorden zijn lachwekkend? Wie oren heeft om te horen, die hore. Het is maar net hoe je het allemaal wilt verstaan. Verder ga ik er geen twistgesprek over houden, de smalle weg is soms erg smal.

Als de lat dan maar op de bergtop gelegd wordt, anders kunnen we ons 'thuis' niet zien noch de weg er heen.

Galaten 2:20: "Daarom leef ik zelf niet meer, maar Christus leeft in mij." Christus moet in jou wederopstaan, Piebe. De wederopstanding was geen eenmalige gebeurtenis, deze gebeurt telkens weer. 1 Korintiërs 15:22: "Zoals allen sterven in Adam, zo zullen allen ook tot leven komen in Christus." Ik ga niet de hele bijbel voor je uitspellen, maar er staat toch duidelijk dat 'Adam' dient te sterven in allen . Zolang Adam in jou nog leeft kan 'Christus' zijn wederopstanding in jou niet voltrekken.

Ik kan daar allerlei uitspraken over doen, maar dan kom je op een gebied waarin je intellectueel gezien aan tegenspraak doet. Hoe kan ik uitleggen dat de mens individualiteit behoudt en toch één is op ziels-niveau? Wat het lijden betreft: dat is een noodzakelijkheid om 'enig' te zijn. Of we hetzelfde verstaan onder 'lijden' laat zich moeilijk vergelijken. We begeven ons daarmee op emotioneel gebied.

Dat is meer de oosterse weg , waar Yin en Yang in evenwicht zijn. De weg door het midden. Doch nooit is iets volledig Yin of Yang. Beiden dragen altijd iets van elkander in zichzelf. Yin en Yang kent bijna iedereen, Yong is dan weer minder bekend. Dat is het 'stille midden' waar alles om draait. Zoals een wiel draait om zijn naaf.

De vereniging van man en vrouw is ons geschonken zodat we lichamelijk en geestelijk één kunnen worden als man en vrouw. Maar dat is niet God zelve. Door 'de weg' te gaan (Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven) worden er wel wat sluiers opgelicht. Mystici streven naar een persoonlijke vereniging van de ziel met God, zodat God geboren wordt in de ziel. Doch dat brengt ook lijden met zich mee, zodat velen er bij nader inzien maar van afzien. Maar ook dan kennen we God niet ten volle. God woont in een ontoegankelijk licht staat er geschreven. Het licht moet ons voldoende zijn. Het

Dat valt alleen achteraf te weten. Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd. (Kierkegaard). Daarom dienen we de woorden van Jezus ernstig te nemen. Ieder mens is 'op weg' of hij het er mee eens is of niet. Niemand komt tot de Vader dan door Mij staat er geschreven. Mij is reeds aanwezig, het is de aanwezigheid zelve. Maar de mens is bevangen door zelfzucht welke in de wereld te halen valt, dan valt aanwezigheid niet zo op.

Daar valt wat op af te dingen. "Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven" is er gezegd. De Weg kunnen we een beginsel noemen. Maar iedere weg heeft een doel. Doch dat doel (het tijdloze) is reeds aanwezig in de mens. Achteraf is gebleken dat weg en doel hetzelfde waren. Dat is een absurde trans-verwarring. Het doel kan niet bereikt worden zonder de weg , maar zijn hetzelfde: Mij. Het is net zo absurd als de verloren zoon die thuiskomt van weggeweest, de vader geeft een groot feest. Maar de zoon is nooit weggeweest. Wie kan zoiets begrijpen? Hoe kunnen we als mens komen waar we

Ik zit elders nog even te lezen over 'het einde van al het kwaad'. Dat tekent de hebzuchtige mens, hij wil een einde aan het kwaad, maar niet een einde aan het goed. Jezus leerde andere zaken. God spreekt alleen in de stilte met woordloze woorden. Hoe kan het ook anders met het Éne? Die kan niet tegen een ander spreken. Dat zouden er twee zijn.

Het veld buiten goed en kwaad, het Koninkrijk Gods. Men leze de bergrede nog maar eens.

Over 'iets' natuurlijk. Waar men niet over spreken kan dient men over te zwijgen (Wittgenstein). Van God wil ik zwijgen (Eckhart). Maar ik spreek graag in negatie. Zodat ik het er dan toch weer over heb, waar ik over moet zwijgen. Waar het hart vol van is, daar is de geest er leeg van.....

Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet begrepen. Zo'n beetje de belangrijkste uitspraak welke in de bijbel staat. En waaruit ook blijkt dat duisternis en licht niet los van elkaar staan. Het schijnt immers in de duisternis. En de duisternis heeft kennelijk het vermogen om zaken ja/nee te begrijpen. Jesaja 45:7. " Ik formeer het licht, en schep de duisternis; Ik maak den vrede en schep het kwaad, Ik, de HEERE, doe al deze dingen." Het geformeerde licht schijnt in de geschapen duisternis.

Daar ben ik dan weer wel slim genoeg voor. Die zogeheten qualia lijkt me duidelijk wel-iets, anders zou het geen naam dragen. Niet-iets kan geen naam dragen.

Het wederopstandingskarakter van de mystieke dood is volmaakt omdat het niets bevat behalve zelf. Maar 'niets' is uiteraard geen schepping, het staat geheel los van de schepping.

Ik ben niet slim genoeg om qualia te begrijpen.

Ik zie alleen maar meer valuta verschijnen. Cryptovaluta. Mij te cryptisch allemaal.

Klopt, de ziel heeft geen empathische vermogens. De ledige ziel ontleent haar vermogens geheel aan God. Dat wat we empathie noemen is in feite een respons van het reflectieve bewustzijn . Zielsbesef is in feite het diepere besef van zelf wat zijn verhouding met de medemens volkomen intuïtief laat gebeuren. Aan God overlaat, zeg maar. Kon ik mijn slimheid maar opgeven, dat zou nog eens slim zijn!

De ziel is vrijgesteld van het betalen van de energiefactuur. De ziel heeft genoeg aan zichzelf. (Wislawa Szymborska) De mens zit vol met af te betalen schulden, alleen de ziel is vrij. Deze is dan ook volkomen niets.

https://repository.ubn.ru.nl/bitstream/handle/2066/107536/mmubn000001_036906603.pdf?sequence=1 Voor wie zich afvraagt wat de zelfervaring is, deze bevindt zich op zielsniveau. Verwarrend misschien. Waar steeds de vraag zich opwerpt: heeft de mens een ziel? Of heeft de ziel een mens? Als mens zijn we bezield, als ziel zijn we bemensd. Op de tast voelen we in het donker, de een voelt een tuinslang of toch een slurf? De ander voelt een pilaar of is het toch een poot? (Vrij naar Rumi)

Maar de filosoof kan het schouwen niet schouwen, plotiniaans gezien. Hetgeen ook in Tim 6:16 staat: "Hem heeft geen mens gezien en niemand kan Hem ook zien". Alleen in de zelfervaring kan dit geweten worden. Doch er is een andere wijze van schouwen van de kern in het centrum. Volgens Augustinus is de heilige Geest de liefde die God (het Ene) is. Deze liefde is alleen te beleven als de mens uit God is en niet tegenover God staat. Daarnaast is er 'de weg' van Jezus. God beleeft zichzelf in de liefde van de éne mens tegenover de ander (naastenliefde). Waardoor we onze naasten m

Dat hangt er van af wat je met die tweede schepping bedoelt. De mystieke dood heeft een wederopstandingskarakter. Maar dat kun je geen 'schepping' noemen in de zin zoals we het 'geschapene' normaliter betitelen.