Modestus

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

Dank voor je enthousiaste Welkom, Petra.💐😘
Het was niet mijn plan om me hier aan te melden, maar ik vond het dermate belangrijk wat Modestus hier naar voren bracht, dat ik mijn inspiratie heb gevolgd. 

Het woordje 'Nee' komt echter in andere vertalingen ook niet voor. Men vertaalt over het algemeen met 'Veleer gelukkig/zalig zij die...' of gewoon 'Gelukkig/zalig zijn zij die...' Jezus bevestigd dan dus wat deze vrouw zegt en verdiept het door zijn gelovigen te laten delen in die lofprijzing.
Dat Hij in het Evangelie Maria nog niet de lof geeft die haar toekomt, is niet zo vreemd, daar het Offer nog niet gebracht was. Nu was het van belang dat Maria nog op de achtergrond bleef en haar rol als nederige 'dienstmaagd des Heren' vervulde, omdat het nu de tijd van Jezus' bediening op aarde was.
Maar Maria profeteerde zelf al dat alle geslachten haar zalig zouden prijzen. Met de uitroep van deze vrouw begon alreeds de vervulling van die profetie. Maar nadat Jezus Maria als Moeder aan de geliefde leerling gaf onder het kruis nadat bij het Pinksterfeest Hij haar samen met de apostelen als eerste de heilige Geest gaf en nadat zij volmaakt in Gods liefde gestorven en verenigd met haar Zoon is, op haar nu ook die ándere belofte van Jezus van toepassing: wie zich vernederd, zal verheven worden.
Maria heeft zich volmaakt vernederd in het Evangelie en heeft als geen ander moeten meelijden met haar Zoon, die onschuldig op gruwelijke wijze werd gemarteld en gedood. Maar in tegenstelling tot bijna alle apostelen, bleef zij Hem tot onder het kruis trouw.
En voor die volmaakte toewijding, liefde, zorgzaamheid en nederigheid ontvangt zij nu de meest verheven schatten in de hemel, is zij ons als geliefde leerlingen nu als Moeder gegeven en wordt zij inderdaad generatie na generatie voluit en feestelijk zalig geprezen. Tot op die dag van vandaag wordt die profetie volmaakt vervuld.

Wat de laatste video betreft, ik heb de voorkeur voor de Byzantijnse melodie. Hieronder is de cherubijnenlied in toon 8
Wij, die de cherubijnen geheimnisvol uitbeelden, en de levenschenkende Drieeenheid het driemaal heilig toezingen, laat ons nu alle aardse zorgen terzijde stellen. Amen. Om de Koning van het heelal te ontvangen, onzichtbaar begeleid door engelenscharen. Halleluja.
«i ta Cheroevím mystikós ikonízontes ke ti zoopió Triádi ton triságion ýmnon prosádontes, pásan tin viotikín apothómetha mérimnan os ton vasiléa ton ólon ypodexómeni tes angelikés aorátos doryforoémenon táxesin. Alliloéia».

Er kan veel gezegd worden over de onderwerpen die je aanhaalde. Zodra ik tijd heb, zal ik meer informatie daarover presenteren. Maar nu eerst over de kinderdoop. Ik heb hier een Nederlandse vertaling van een interessante Engelstalige artikel daarover. Dit vertaalde gedeelte gaat over de achtergrond. De rest van het artikel kun je eventueel ook vertalen met google naar het Nederlands.
"De kinderdoop was in de eerste twee eeuwen na Christus niet controversieel in de kerk. St. Polycarpus beschreef zichzelf als 86 jaar toegewijde dienst aan Christus op een manier die duidelijk zou duiden op een kinderdoop. Plinius beschrijft met verbazing dat kinderen net als volwassenen tot de christelijke cultus behoren. De heilige Justinus de Martelaar vertelt over de „vele mannen en vrouwen die van kinds af aan discipelen van Christus zijn geweest”. St. Irenaeus van Lyon schreef over „allen die wedergeboren zijn in God, de zuigelingen en de kleine kinderen . . . en de volwassen.” St. Hippolytus stond erop dat „je eerst de kleintjes moet dopen . . . maar voor degenen die niet kunnen spreken, moeten hun ouders spreken of iemand anders die tot hun familie behoort.”
De eerste geregistreerde oppositie tegen de praktijk komt van Tertullianus in de derde eeuw. Hij maakte bezwaar tegen de praktijk van het dopen van zuigelingen vanwege het ketterse idee dat zonde na de doop bijna onvergeeflijk was. Zijn afwijkende mening moet worden begrepen binnen de grotere debatten van zijn tijd, gecentreerd rond waargenomen laksheid in kerkelijke moraal en regering. Veel van de grootste vaders van de derde en vierde eeuw werden niet gedoopt voordat ze volwassen waren, ondanks dat ze uit christelijke ouders waren geboren. Onder hen waren St. Basilius de Grote, St. Augustinus en St. Jeronimus. De latere doop van deze mannen weerspiegelt een grotere crisis in de pas gelegaliseerde kerk onder St. Constantijn. Een van de redenen waarom het uitstellen van de doop populair werd, was de wens van sommige christenen om de nieuwe golf van dopen van heidenen die alleen tot het geloof van hun keizer wilden behoren, tegen te gaan. Hoewel het nog geen vereiste was voor Romeinse loyaliteit of burgerschap, zorgde de doop ervoor dat men aan de goede kant van Rome stond. Het uitstellen van de doop benadrukte het belang van de ritus en was een poging om de echtheid van het leven te bewaren waarvoor de doop als initiatie diende. Uitstel had niets te maken met de geldigheid van de kinderdoop. Veel van die paters wiens doop werd uitgesteld, drongen er later op aan dat gezinnen hun pasgeboren kinderen dopen, met name de heilige Johannes Chrysostomus, de heilige Ambrosius en de heilige Cyrillus van Alexandrië.
De controverse over de kinderdoop ontstond pas na de protestantse Reformatie in zijn huidige vorm. Zelfs Maarten Luther en Johannes Calvijn stonden op de praktijk. Het was met Ulrich Zwingli (1484-1531), van de Zwitserse Hervormde Kerk, dat de eerste serieuze bezwaren rezen. Verscheidene van Zwingli's leerlingen lieten zichzelf herdopen en beweerden dat ze dit deden omdat hun kinderdoop ongeldig was omdat ze niet vergezeld gingen van geloofsbelijdenissen. Dit ontketende een debat in de vroeg gereformeerde kerken, dat sterk werd beïnvloed door sociale en politieke dimensies en theologie. Kort daarna doopten de voormalige Anglicaanse predikant John Smyth (1570-1612) en zijn volgelingen zichzelf opnieuw en werd de Baptist Church geboren. De Londense Confessie van 1644 van de Calvinistische Particuliere Baptisten verklaarde: "De doop is een verordening van het Nieuwe Testament, gegeven door Christus, om alleen te worden verspreid onder personen die geloof belijden." Er zijn tegenwoordig vele miljoenen baptisten, en dit standpunt over de doop is nog steeds een van hun belangrijkste doctrines.
Protestantse bezwaren tegen het dopen van kinderen kwamen niet voort uit een vacuüm verzegelde objectieve lezing van de Schrift. Dergelijke bezwaren kwamen voort uit veronderstellingen die van recente oorsprong waren en niet met terugwerkende kracht mogen worden toegepast op de Schriften, noch op de Kerk die in en om hen heen is ontstaan."
Lees verder http://ww1.antiochian.org/content/infant-baptism-what-church-believes

De staatskerk van Engeland zegt dat er geen officiële definitie is van een vrouw.  Ze zijn blijkbaar Genesis 3:16 vergeten. “16Tot de vrouw zeide Hij: Ik zal zeer vermeerderen de moeite uwer zwangerschap; met smart zult gij kinderen baren en naar uw man zal uw begeerte uitgaan, en hij zal over u heersen. ”
https://www.telegraph.co.uk/news/2022/07/10/church-england-no-official-definition-woman/
De mensheid heeft het nu zo ver gebracht dat een vrouw zelfs haar vrouwschap wordt betwist.  Van de week stond er een artikel op nu.nl (ik weet niet meer waar het precies over ging) waarin zelfs het woord “vrouwen” consequent vervangen was door “personen met een baarmoeder”. De mensheid is volslagen de weg kwijt.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

In dit topic wil ik graag interessante informatie delen die ik gehoord heb in deze video's met mensen die in hel en/of in Hemel geweest waren of die door een of andere tunnel gevlogen hebben. Ik zal het zo kort mogelijk houden.
Jim Woodford was een succesvolle commerciële luchtvaartpiloot naar beroepsnormen, maar hij leefde zijn leven zonder God. Zijn ervaringen met de dood, de hel, de hemel en de goedheid van God omvatten ook het zien van het boek van zijn leven en een ontmoeting met Jezus, en vervolgens wordt hij teruggestuurd naar de aarde. Jim Woodford was 11 uur hersendood. Voortgestuwd door een tunnel van licht, bevond Jim Woodford zich tussen de rand van de hemel en een volslagen duisternis. Iets (een monster) begon zijn naam te roepen. Jim ging daarna naar de hemel en werd teruggestuurd met een boodschap uit de hemel - het is nooit te laat om het uit te roepen tot God.
Jim zegt ook dat de zielen van alle geaborteerde baby's worden grootgebracht in de Hemelse verpleeghuis. 
 

Hoi,
 
Ik verlang er heel erg naar om Gods kracht in mijn leven te ervaren.
Als ik nu de Bijbel lees doet het me weinig en bidden kost me ook veel moeite.
Maar God heeft beloofd: wie Mij zoekt zal Mij vinden.
En Hij heeft de Heilige Geest beloofd aan wie Hem daarom vragen.
Toen ik klein was (9 jaar) heb ik iets van God mogen ervaren.
Maar tegenwoordig lijkt Hij heel ver weg.
Ik ben Hem nu intensief aan het zoeken door Zijn Woord en door gebed.
Zijn er nog meer mensen die meer van God willen ervaren en die samen met me mee willen zoeken naar God?
Zodat we elkaar in dit topic kunnen bemoedigen om vol te houden en elkaar op de hoogte brengen wanneer iemand van ons God gevonden heeft?
Ik word namelijk zelf een beetje moedeloos dat mijn zoeken geen zin lijkt te hebben.
Als we elkaar kunnen aanmoedigen om door te gaan zou ik dat heel fijn vinden! 
Groetjes!

Niet per se. Hoewel ze meestal vrijer kunnen worden vormgegeven dan traditionele ikonen, willen ze niet per se een natuurgetrouwe weergave van de heilige op aarde weergeven. Ze willen de heilige juist meer hemels afbeelden, waarbij de aardse attributen die zij vaak meedragen naar hun roeping op aarde verwijzen, die echter uiteraard ook uit de hemel kwam. Net zoals op ikonen heiligen, zo ik begreep, met verschillende symbolische heenwijzingen en kleuren worden afgebeeld.
Ook Mariabeelden en bijvoorbeeld H. Hartbeelden willen nadrukkelijk het hart naar de hemel verheffen en hebben vaak daardoor nog weleens een wat formele, afstandelijke uitstraling.
Er zijn dan ook verschillende voorschriften waaraan heiligenbeelden en ook liturgische glas-in-loodwerken en kunstwerken in het algemeen moeten voldoen, maar het precieze hoe en wat moet ik je schuldig blijven.
Overigens zijn sommige ikonen in oosters-orthodoxe kerken weer met (flink wat) reliëf ingelijst, verzilverd of verguld, waardoor zij alsnog niet helemaal strikt tweedimensionaal zijn. Ook oosters-orthoxen kunnen het soms dus niet helemáál laten.

Hallo Wijngaard, in de bijbel staat in Deuteronomium 18: 9-14 hier een tekst over. Kort samengevat: het is een no-go. 
Je bent duidelijk dat dit geen dealbreaker voor je is. Je kunt voor haar bidden dat ze Jezus mag vinden en dat ze daar al haar kracht uit put. En zelf het goede voorbeeld geven  

Je kan twee verschillende religies niet met elkaar verenigen, tenzij je denkt dat ze allebei niet waarachtig zijn. 
Boeddhisme heeft leerstellingen die hij ontleend heeft aan de voorafgaande hindoeïsme, zoals de leer van nirwana, reïncarnatie, samsara, bodhisattva's... Kan de christen dit wereldbeschouwelijke systeem aanvaarden als waarachtige, reële? Natuurlijk niet, want we zijn 100% zeker dat deze dingen bestaan niet in de hiernamaalse realiteit. 
Wel zijn er andere positieve dingen in de boeddhistische praktijk. Bijvoorbeeld de zogenaamde boeddha-natuur in ieder mens en levende wezens. We kunnen dit interpreteren als Gods beeld en gelijkenis in ons en als Gods goedheid en wijsheid in de wereld van andere levende wezens en natuur. De boeddhisten streven door middel van meditatie tot hun boeddha-natuur terug te keren en die te laten ontplooien. In die zin is boeddhisme meer gebaseerd op de menselijke, spirituele ervaring, dan op dogma's ontleend aan het hindoeïsme. Het authentieke christendom is gebaseerd op de openbaring van de reële God, de Schepper van het heelal. En we verbinden onszelf met Hem niet door middel van een onbewuste meditatie in de lotushouding, maar door middel van het bewuste gebed. Je kan mediteren als een manier om tot kalmte te komen, maar niet om voor eeuwig behouden te worden. De meditatie kan het gebed niet vervangen. Overigens vind ik dat Jezus Christus de echte ware Boeddha is naar wie al de goedhartige boeddhisten verlangen, maar niet in de zin dat Hij mens is die tot de verlichting-nirwana gekomen is, maar in de zin dat Hij Gods beeld is naar wiens model wij geschapen zijn en die daarom in ons wezen als de zogenaamde boeddha-natuur is. In de orthodoxe christendom zijn er ook ascetische methoden die ons helpen om aan God gelijk te worden in deugd.
Ik ben tot deze gedachten gekomen toen ik deze film keek:
 

Hier zal wel 'bekennende zondaars' bedoelt zijn.

Oh, nu zie ik het. De video is al van 2008. Leuk dat je het audioboek in elk geval hebt gevonden.

Leuk dat je het gevonden hebt. Ik wist niet dat hij nog leefde. Het boek vertelt niet hoe het verder ging. Ik zal het ook beluisteren/bekijken. 

Hetgeen de martelaren overkomt, doet me denken aan een getuigenis van een Russische jongen (ik denk dat hij opgeroepen was voor de dienst onder het toenmalige communisme) dat ik eens heb gelezen. Het boekje heette: Vanya. Ken je dat?
Het is al lang geleden dat ik het gelezen had (misschien begin jaren '70), dus waarschijnlijk is het allang in vergetelheid geraakt. Het heeft in elk geval zeer veel indruk op me gemaakt. Vooral omdat hij geen bijbel had, maar slechts enkele citaten uit de brief aan Efeze uit z'n hoofd kende.

De Maria-verering was er al altijd in de traditie van de kerk. De grote feesten zelf waren gevormd na de tijd van de vervolging, toen de christenen de gelegenheid kregen om hun liturgische eredienst te organiseren. Er is geen 'Maria Hemelvaart' als een aparte feest. We geloven wel dat ze is opgestaan uit de doden drie dagen na haar begrafenis, door Gods wonder en naar het voorbeeld van Jezus. Maar dit hoort bij het verhaal van het grote Mariaanse feest van de Ontslaping van de Moeder Gods (15 augustus). De eerste schriftelijke informatie vind je in de apocriefen (niet-gezaghebbende boeken) - Protoevangelium van Jacob, de evangelie van de Geboorte van Maria, de Ontslaping van Maria. Je kan het in het Engels hier vinden en lezen (Jakobs Protoevangelium, Gospel of the Nativity of Mary, The Passing of Mary) https://www.ccel.org/ccel/schaff/anf08.toc.html#P6204_1831404
'Orthodoxe christenen zegenen, vereren en eren Maria, maar we aanbidden haar nooit.
Een deel van de verwarring over de 'aanbidding van Maria' komt voort uit het idee van aanbidding zelf. Als men in moderne kerken over aanbidding spreekt, bedoelt men meestal het zingen dat vóór de preek plaatsvindt. Als een bezoeker ons over Maria hoort zingen, associëren ze dat zingen met Maria-aanbidding. Maar in de orthodoxe kerk wordt aanbidding opgevat als offer (aan God). Wanneer we de Eucharistie aanbieden, nemen we deel aan het offer van het lichaam en bloed van Jezus. Orthodoxen zouden nooit een offer aan Maria brengen.
We eren Maria vanwege haar relatie met Christus, het wordt nooit geïsoleerd of op basis van haar eigen verdienste gedaan. In de iconen van de kerk zal Maria zelden of nooit in haar eentje afgebeeld worden. Ze wordt altijd met Christus getoond. Het meest voorkomende beeld is dat Maria Christus vasthoudt met haar hand naar Hem wijzend, de gelovigen opdragend om naar Christus op te zien voor redding.
In Lukas lezen we,
LUKAS 11:27-28
Een zekere vrouw uit de menigte verhief haar stem en zei tegen Hem: "Gezegend is de baarmoeder die U gebaard heeft en de borsten die U verzorgden!" Maar Hij zei: "Meer dan dat, gezegend zijn zij die het woord van God horen en het bewaren!"
Maria wordt niet alleen geëerd op basis van het feit dat ze Jezus fysiek heeft gebaard of gekoesterd. Ze is vereerd omdat ze het woord heeft gehoord en het heeft gehouden. Het is haar leven van volledige overgave aan de wil van God dat ze wordt geëerd. Hoewel het baren van Christus Maria's eigen unieke ervaring is, kan haar voorbeeld van onderwerping door alle christenen worden gevolgd.
De orthodoxe kerk leeft de Schrift na,
LUKAS 1:48
"van nu af aan zullen alle generaties mij gezegend noemen."
De afgelopen eeuwen is er veel discussie geweest over de mate van verering aan Maria, grotendeels vanwege de angst om te ver te gaan. Het ongelukkige resultaat is Maria helemaal niet te vereren. In feite heeft dominee Billy Graham herhaaldelijk gezegd: "Wij, evangelische christenen, geven Maria niet wat ze toekomt." Veel moderne christenen beschouwen Maria als een verre historische figuur, maar voor orthodoxe christenen is ze een aanwezige, levende voorbeeld in onze aanbidding van de ene God. Sinds het begin van het christendom tot op de dag van vandaag hebben we nooit opgehouden Maria te eren.
CITATEN VAN DE VROEGE CHRISTENEN
Want terwijl Eva, nog maagd en onbesmet, door het woord dat van de slang kwam, ongehoorzaamheid en dood voortbracht; de Maagd Maria, geloof en vreugde nemend, toen de Engel haar de goede tijding vertelde dat de Geest van de Heer over haar zou komen, en de kracht van de Allerhoogste haar zou overschaduwen, en daarom zou de Heilige die uit haar geboren zal worden de Zoon van God zijn, antwoordde: Het zij me naar uw woord. En zo werd Hij door bemiddeling van haar geboren, over wie... er zoveel Schriftplaatsen gesproken hebben; door wie God de slang omverwerpt, alsook de engelen en mensen die aan hem zijn gelijk geworden, en aan de andere kant verlossing van de dood bewerkstelligt voor degenen die zich bekeren van hun slechte daden en in Hem geloven - heilige Justinus de Martelaar, 'Dialoog met Trypho de Jood' (ca. 160 na Christus)
Net zoals Eva, de vrouw van Adam, maar nog steeds maagd, door haar ongehoorzaamheid de oorzaak van de dood werd voor haarzelf en de hele mensheid, zo werd ook Maria, die nog maagd was, door haar gehoorzaamheid de oorzaak van het heil voor haarzelf en de hele mensheid... En zo kwam het dat de knoop van Eva's ongehoorzaamheid werd losgemaakt door Maria's gehoorzaamheid. Want wat de maagd Eva vastbond door haar weigering om te geloven, dit heeft de Maagd Maria ontbonden door haar geloof. - St. Irenaeus, Tegen ketterijen (175-185 na Christus)
Het hele mensenras op aarde werd uit Eva geboren; maar in werkelijkheid is het van Maria dat het Leven waarlijk ter wereld is geboren. Zodat Maria door geboorte te geven aan de Levende, de moeder werd van alle levenden - St. Epifanius, Tegen 80 ketterijen, 78,9 (c. 374)'
http://theorthodoxfaith.com/article/worship-of-mary/
Daarnaast zijn verschillen met de rooms-katholieke verering van Maria. De Maria-verering wordt niet als dogma gezien in de oosters-orthodoxe traditie en we kennen ook niet het feest of de leer van de Onbevlekte Ontvangenis. 'Orthodoxen geloven dat de Heilige Maagd werd geboren in voorouderlijke zonde, net als elke andere persoon. Dit is belangrijk omdat als Maria niet in voorouderlijke zonde was geboren, God de zondige menselijke natuur niet van haar had kunnen aannemen. Zoals St. Gregorius Nazianzen schreef: "Want dat wat Hij niet heeft aangenomen, heeft Hij niet genezen." Als God de zondige menselijke natuur niet van de Heilige Maagd had aangenomen, had Hij de zondige menselijke natuur niet kunnen redden door de menswording van Christus. Inderdaad, een gebed gericht aan de Maagd Maria uit de dienst van Completen bevat de mooie woorden: "door Uw glorieuze baren heeft God het Woord zich verenigd met de mens en de gevallen natuur van ons ras verbonden met het hemelse."' http://ww1.antiochian.org/node/17079
Meer over deze verschilen vind je in deze lange Engelstalige artikel https://ortodoks.dk/ortodoks-tro-og-praksis/de-hellige/the-orthodox-veneration-of-mary-the-birthgiver-of-god
 
Als je moeite hebt met ROK, vergeet haar. Er zijn nog andere 14 kerkelijke organisaties (zelfstandige lokale kerken) binnen de orthodoxe kerk, wiens voorgangers een andere mening kunnen hebben over meneer Poetin.

Hoi, Modustus,
Mag ik wat 'kanttekeningen' of zelfs wat 'kritische' opmerkingen plaatsen?
Uiteraard wil ik geen discussie opstarten, want daarvoor zijn deze artikeltjes veel te interessant. Maar ze zijn natuurlijk (door anderen) geschreven vanuit een bepaald gezichtspunt, waardoor ze vanzelf een subjectief karakter krijgen. En subjectiviteit valt me nu eenmaal altijd op.
Dus, van te voren, bied ik mijn excuses aan voor het leveren van, wellicht wat té kritische, kanttekeningen, want het is geenszins mijn bedoeling deze stukjes tekort te doen.
Het eerste punt heeft te maken met wat ik hierboven citeer. Ik kan me namelijk in het geheel niet voorstellen, dat wanneer er tijdens een kruisiging een aardbeving plaatsvindt, dat men dan 'uit angst de lichamen van het kruis haalt'. Een meer natuurlijke reactie zou, in mijn ogen, zijn, dat men er vandoor gaat om het vege lijf te redden en de gekruisigden gewoon aan hun lot overlaat. Hun einde is de dood en of die nu wordt bespoedigd door een aardbeving, doet in feite niet ter zake. Je zou het zelfs als een vorm van genade kunnen zien, dat ze nu, blijkbaar, niet zo lang hoeven te lijden.
Het tweede punt dat je gewoon als een aanvulling mag zien, betreft de schildering van de relatie die Paulus met Barnabas had. Ik denk, dat uit het relaas in Handelingen niet blijkt, dat Paulus in de eerste instantie de 'hulp' van Barnabas was, maar dat het eerder omgekeerd was. En aan het conflict tussen Paulus en Barnabas, lag niet het karakter van Paulus ten grondslag, alhoewel het ongetwijfeld een rol heeft gespeeld, maar het feit dat Marcus tijdens een eerdere reis, afhaakte. Paulus wilde niet opnieuw het risico lopen dat Marcus hen opnieuw in de steek liet. De boodschap die Paulus en Barnabas verkondigden was nu eenmaal controversieel en veroorzaakte veel opschudding in de steden die ze bezochten. En dan wil Paulus wel medewerkers om zich heen hebben, die door dik en dun te vertrouwen zijn.
Maar goed, zie mijn opmerkingen maar als aanvulling. Je hoeft er dan ook niet op te reageren. Ik ben nu eenmaal in het bezit van een kritisch denken wat dat aangaat, dus laat je vooral niet tegenhouden om deze stukjes te blijven plaatsen.
Veel zegen.  

Ook dit is weer een zeer verhelderend stuk, Modestus. Het maakt ook Jacobus 2:14-26 voor velen wat eenvoudiger uit te leggen. Het legalistische denken, heeft de Westerse kerk bepaald geen goed gedaan. Maar ook de Reformatie heeft dat juk niet kunnen afwerpen. Vooral daar waar het Calvinisme de overhand kreeg. Spijtig.

Dank voor je toelichting. Zinvolle info.

Nochthans zijn wij één in Christus. De gelovige kent God en God functioneert in hem zoals Paulus zegt: "Niet langer ik leef maar Christus leeft in mij." Dat is waar voor iedere christen en ook al zijn er verschillen in theologie en onenigheden: Christus leeft in ons en daarin zijn wij één. In Christus zijn wij volmaakt en is er volledige harmonie en eenheid. Christus is het hoofd en doet alle leden van Zijn lichaam samenwerken in een eenheid zoals ook de Vader de Zoon en de Heilige Geest één zijn. Wij delen mee in die eenheid met God voor zover wij in Christus blijven. De zonde gooit roet in het eten maar wij leven door de genade en de zonde doet niets af aan de eenheid die er in Christus is.
Gemene vraag. Als je de discussie niet kunt winnen geef het dan op.
Mee eens. In de kerk is meer eenheid dan erbuiten. Het is heel makkelijk om kritiek te hebben op de kerk maar ten laatste blijkt altijd dat het in de wereld nog veel erger is.
Wat ik ervaar is dat wanneer je relaties aangaat op vriendschappelijke basis de verschillen helemaal niet zo belangrijk zijn.
Stel dan de goede vragen. Eervolle vragen. Je eist een antwoord terwijl je daar het recht niet toe hebt. Je zou eigenlijk zelf met je billen bloot moeten. Wat wil je nou eigenlijk bereiken op dit forum?

Er valt best wel wat over te zeggen. We hebben het leven gekregen van God en het is niet de bedoeling dat we er gewoontes op na houden om dat leven moedwillig te verkorten.
2Kor 7:1 7 Daar wij dan deze beloften hebben, geliefden, laten wij ons reinigen van elke verontreiniging van vlees en geest, en in de vrees voor God heiligheid vervolmaken.
Met drugs en tabak verontreinigen we zowel ons vlees als onze geest. Dat is voor een Christen niet de bedoeling.
Titus 2:11,12 zegt dat we wereldse begeerten moeten verzaken.
Galaten 5:19-21 De werken van het vlees nu zijn openbaar, en die zijn: hoererij, onreinheid, een losbandig gedrag,  20 afgoderij, beoefening van spiritisme, vijandschappen, twist, jaloezie, vlagen van toorn, ruzies, verdeeldheid, sekten,  21 uitingen van afgunst, drinkgelagen, brasserijen en dergelijke. Aangaande deze dingen waarschuw ik U van tevoren, zoals ik U reeds van tevoren gewaarschuwd heb, dat wie zulke dingen beoefenen, Gods koninkrijk niet zullen beërven.
Het Griekse woord wat gebruikt wordt voor beoefening van spiritisme is far-ma-kia. Dit betekent letterlijk ‘drogerij’ of ‘genees- of tovermiddelen’. Drugs valt hieronder. Het leegt je geest, veroorzaakt hallucinaties etc en zo ben je een makkelijke prooi voor demonen.
 

Het is voor jou toch wel een uitdaging om het topic te honoreren, hè DBI?
Even als reminder: "Ik stel voor om hier niet te lange artikels of citaten te presenteren en/of nuttige links te geven van de interessante theologische onderwerpen, zonder dat we dit topic met off-topics of luchthartige reacties vervuilen."
Het laatste gaat je, zoals we van je gewend zijn, prima af. Nu het eerste gedeelte nog. 

Je noemt in je topic-onderwerp "Over aflatingen en vagevuur...". Nu ben ik zelf een, wat je zou kunnen noemen, eerste generatie, niet traditioneel opgevoede, gelovige op protestantse grondslag. Hetgeen ik inhoudelijk weet van 'aflaat en vagevuur' is in feite niets; ik weet alleen dat ik er vanuit mijn grondslag op tegen ben.
Maar misschien kunnen jij (en, bijvoorbeeld @Robert Frans eens wat meer achtergrond informatie geven. Dat lijkt me zeer interessant. Zo denk ik ook aan de Maria-verering, waar komt die vandaan? Zo ook Maria Hemelvaart, bijvoorbeeld. Maar ook wat algemenere onderwerpen als kinderdoop, erfzonde enz.
Ze zijn toch ergens ontstaan. Nu kan ik natuurlijk het internet afstropen voor een antwoord. Maar wellicht brengt het een beetje kwaliteit terug op Credible, als we dit soort onderwerpen kunnen bespreken, zonder direct weer te vervallen in oude patronen. Wat vind je ervan?