Modestus

Het zijn negatieve voorbeelden die in de schepping zijn ingetreden na de zondeval. En zijn er talloze andere voorbeelden. Met de zondeval ging het inderdaad mis met de schepping. Het belangrijkste wezen (mens) die de geestelijke en materiële werelden met elkaar en met God verbond, was gevallen, de demonen kregen daardoor heerschappij over de aarde in plaats van mens. De wereld was niet langer in harmonie met God, zijn Schepper. Daarom zijn dood en verderf ingetreden in de natuur. En net zoals mens, moesten ook andere wezens eigen strijd voeren tegen de dood door elkaar op te eten, wegjagen en zich voortplanten. Desalniettemin kunnen we veel van de oorspronkelijke schoonheid terugvinden in de natuur voordat de oorspronkelijke harmonie van schepping met zijn Schepper hersteld wordt na de glorieuze tweede komst van Jezus en de vernieuwing van de aarde. Want Jezus is degene die de missie van Adam volbracht heeft. Adam heeft gefaald, Jezus heeft het goedgemaakt. Dat is hoe ik het zie. 
 
 Buizerd
 Boomvalk
 Velduil

Kleine mantelmeeuw
 Grote mantelmeeuw
 Zilvermeeuw

Duinvogels. Laat ons Gods schepping en creativiteit dankbaar bewonderen.
 Bruine kiekendief (zij leven ongeveer 5 jaar)
 Blauwe kiekendief
 Torenvalk
 

48. Geen kleine strijd is van ons vereist om de dood te doorbreken. Christus zegt: 'Het koninkrijk van God is in u' (Lucas 17:21); maar hij die tegen ons vecht en ons gevangen neemt, vindt ook een manier om in ons te zijn. De ziel moet daarom niet rusten voordat ze hem heeft gedood die haar gevangen neemt. Dan zal alle pijn, verdriet en zuchten wegvluchten (vgl. Jes. 35:10), omdat er water is ontsprongen in de dorstige aarde (vgl. Jes. 43:20) en de woestijn vol water is geworden (vgl. Jes. 41:18). Want Hij heeft beloofd het onvruchtbare hart met levend water te vullen, sprekend eerst door de profeet Jesaja, zeggende: 'Ik zal water geven aan hen die dorst hebben en die door droog land gaan' (Jes. 44:3. LXX); en daarna door Hemzelf, met de woorden: ‘Wie drinkt van het water dat Ik hem zal geven, zal in eeuwigheid geen dorst meer krijgen’ (Johannes 4:14).

49. De ziel die door lusteloosheid wordt overmand, is duidelijk ook bezeten door gebrek aan geloof. Daarom laat het dag aan dag voorbijgaan zonder acht te slaan op de evangeliën. Zonder aandacht te schenken aan de innerlijke strijd, wordt het gevangen genomen door verwaandheid en vaak opgetogen door dromen. Hoogmoed verblindt de ziel en laat haar haar eigen zwakheid niet zien.

Ze zijn afkomstig uit een dienst die je onderaan meekrijgt. 
Van crisis naar mogelijkheden
Alle dingen werken voor het goede om ons te verbeteren (Romeinen 8:28) God is in totale controle (Psalmen 103:19) Aanvaard de waarheid (Jesaja 55:8-9) Maak geen te snelle beslissingen/oordelen Focus je op God en niet op je problemen Vermijd de focus op je ellende, verdriet, pijn. Herinner vorige crises en de mogelijkheden die deze meebrachten Maak meteen korte metten met je boosheid Geef je over aan de wil van God Demonstreer dankbaarheid Beslis je problemen als mogelijkheden te zien Weiger advies dat niet Schriftelijk is Blijf in constant gebed Weiger toe te geven aan veranderende emoties Gehoorzaam God en laat alle consequenties over aan HeM  
 
 

Het nut is het weten wat het zin van het leven of het doel van het bestaan is. En doordat je het weet, kun je ernaar leven en voor eeuwig gelukkig zijn. Dit geldt alleen voor de Goddelijke levensbeschouwing, dat wil zeggen de levensbeschouwing van de mens die zich baseert op de wil en openbaring van God door de persoon van onze Heer Jezus Christus.
Het gevaar is het afwijken van de ware, Goddelijke zingeving van het leven met als gevolg de eeuwige dood en verdoemenis. Dit geldt voor alle andere levensbeschouwingen, die niet van de ware God zijn. Het grote voorbeeld is de levensbeschouwing van Lucifer (duivel) die uitgaat van egoïsme en ongehoorzaamheid aan God, de bron van ons bestaan. 

De eerste christenen werden vervolgd en konden slechts in het geheim elkaar ontmoeten en elkaar identificeren. Voor dat laatste hadden ze een codeteken bedacht, namelijk de vis. Wanneer een christen een onbekende tegenkwam, kon hij op de grond de bovenste boog van de door @Modestus getoonde Ichtusvis tekenen.
Was de onbekende een christen, dan kon hij met de onderste boog de vis afmaken en wisten beiden genoeg. Maar een niet-christen zag enkel een betekenisloze boog en reageerde daar dus niet op de juiste wijze op. Zo wist de christen dat hij een niet-christen tegenover zich had, maar wist de niet-christen van niets en vormde hij dus geen gevaar.
De bisschoppelijke mijters zijn, zo had ik eens begrepen, gebaseerd op de twee tafelen van het oude Verbond en staan zo voor Gods Woord.
De bisschop draagt de mijter tijdens kerkelijke vieringen en de mijter vertegenwoordigd zo het goddelijke gezag van Christus waaraan hij onderworpen is (tijdens het eucharistisch gebed draagt hij de mijter dan ook niet, daar Christus dan zelf op het altaar tegenwoordiggesteld wordt).
Net zoals een kroon over het algemeen ook het goddelijk gezag vertegenwoordigd waar de koning dan aan onderworpen is. Daarom wordt onze koning ook niet gekroond, omdat ons koningshuis geen staatsgodsdienst heeft en dus geen religieus gezag dat haar koning kan kronen.

28. Hij die traag is in gebed, en traag en nalatig in het dienen van zijn broeders en in het uitvoeren van andere heilige taken, wordt door de apostel uitdrukkelijk een leegloper genoemd en veroordeeld als zelfs zijn brood onwaardig. Want de heilige Paulus schrijft dat de leegloper geen voedsel mag hebben (vgl. 2 Thess. 3:10); en elders wordt gezegd dat God haat luiaards, dat de luiaard niet te vertrouwen is, en dat luiheid groot kwaad heeft geleerd (vgl. Prediker 33:27). Ieder van ons dient dus de vrucht te dragen van een handeling die in Gods naam wordt verricht, zelfs als hij zich ijverig heeft ingezet voor slechts één goed werk. Anders zal hij totaal onvruchtbaar zijn, en zonder enig aandeel in eeuwige zegeningen.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

Dank voor je enthousiaste Welkom, Petra.💐😘
Het was niet mijn plan om me hier aan te melden, maar ik vond het dermate belangrijk wat Modestus hier naar voren bracht, dat ik mijn inspiratie heb gevolgd. 

Het woordje 'Nee' komt echter in andere vertalingen ook niet voor. Men vertaalt over het algemeen met 'Veleer gelukkig/zalig zij die...' of gewoon 'Gelukkig/zalig zijn zij die...' Jezus bevestigd dan dus wat deze vrouw zegt en verdiept het door zijn gelovigen te laten delen in die lofprijzing.
Dat Hij in het Evangelie Maria nog niet de lof geeft die haar toekomt, is niet zo vreemd, daar het Offer nog niet gebracht was. Nu was het van belang dat Maria nog op de achtergrond bleef en haar rol als nederige 'dienstmaagd des Heren' vervulde, omdat het nu de tijd van Jezus' bediening op aarde was.
Maar Maria profeteerde zelf al dat alle geslachten haar zalig zouden prijzen. Met de uitroep van deze vrouw begon alreeds de vervulling van die profetie. Maar nadat Jezus Maria als Moeder aan de geliefde leerling gaf onder het kruis nadat bij het Pinksterfeest Hij haar samen met de apostelen als eerste de heilige Geest gaf en nadat zij volmaakt in Gods liefde gestorven en verenigd met haar Zoon is, op haar nu ook die ándere belofte van Jezus van toepassing: wie zich vernederd, zal verheven worden.
Maria heeft zich volmaakt vernederd in het Evangelie en heeft als geen ander moeten meelijden met haar Zoon, die onschuldig op gruwelijke wijze werd gemarteld en gedood. Maar in tegenstelling tot bijna alle apostelen, bleef zij Hem tot onder het kruis trouw.
En voor die volmaakte toewijding, liefde, zorgzaamheid en nederigheid ontvangt zij nu de meest verheven schatten in de hemel, is zij ons als geliefde leerlingen nu als Moeder gegeven en wordt zij inderdaad generatie na generatie voluit en feestelijk zalig geprezen. Tot op die dag van vandaag wordt die profetie volmaakt vervuld.

Wat de laatste video betreft, ik heb de voorkeur voor de Byzantijnse melodie. Hieronder is de cherubijnenlied in toon 8
Wij, die de cherubijnen geheimnisvol uitbeelden, en de levenschenkende Drieeenheid het driemaal heilig toezingen, laat ons nu alle aardse zorgen terzijde stellen. Amen. Om de Koning van het heelal te ontvangen, onzichtbaar begeleid door engelenscharen. Halleluja.
«i ta Cheroevím mystikós ikonízontes ke ti zoopió Triádi ton triságion ýmnon prosádontes, pásan tin viotikín apothómetha mérimnan os ton vasiléa ton ólon ypodexómeni tes angelikés aorátos doryforoémenon táxesin. Alliloéia».

Er kan veel gezegd worden over de onderwerpen die je aanhaalde. Zodra ik tijd heb, zal ik meer informatie daarover presenteren. Maar nu eerst over de kinderdoop. Ik heb hier een Nederlandse vertaling van een interessante Engelstalige artikel daarover. Dit vertaalde gedeelte gaat over de achtergrond. De rest van het artikel kun je eventueel ook vertalen met google naar het Nederlands.
"De kinderdoop was in de eerste twee eeuwen na Christus niet controversieel in de kerk. St. Polycarpus beschreef zichzelf als 86 jaar toegewijde dienst aan Christus op een manier die duidelijk zou duiden op een kinderdoop. Plinius beschrijft met verbazing dat kinderen net als volwassenen tot de christelijke cultus behoren. De heilige Justinus de Martelaar vertelt over de „vele mannen en vrouwen die van kinds af aan discipelen van Christus zijn geweest”. St. Irenaeus van Lyon schreef over „allen die wedergeboren zijn in God, de zuigelingen en de kleine kinderen . . . en de volwassen.” St. Hippolytus stond erop dat „je eerst de kleintjes moet dopen . . . maar voor degenen die niet kunnen spreken, moeten hun ouders spreken of iemand anders die tot hun familie behoort.”
De eerste geregistreerde oppositie tegen de praktijk komt van Tertullianus in de derde eeuw. Hij maakte bezwaar tegen de praktijk van het dopen van zuigelingen vanwege het ketterse idee dat zonde na de doop bijna onvergeeflijk was. Zijn afwijkende mening moet worden begrepen binnen de grotere debatten van zijn tijd, gecentreerd rond waargenomen laksheid in kerkelijke moraal en regering. Veel van de grootste vaders van de derde en vierde eeuw werden niet gedoopt voordat ze volwassen waren, ondanks dat ze uit christelijke ouders waren geboren. Onder hen waren St. Basilius de Grote, St. Augustinus en St. Jeronimus. De latere doop van deze mannen weerspiegelt een grotere crisis in de pas gelegaliseerde kerk onder St. Constantijn. Een van de redenen waarom het uitstellen van de doop populair werd, was de wens van sommige christenen om de nieuwe golf van dopen van heidenen die alleen tot het geloof van hun keizer wilden behoren, tegen te gaan. Hoewel het nog geen vereiste was voor Romeinse loyaliteit of burgerschap, zorgde de doop ervoor dat men aan de goede kant van Rome stond. Het uitstellen van de doop benadrukte het belang van de ritus en was een poging om de echtheid van het leven te bewaren waarvoor de doop als initiatie diende. Uitstel had niets te maken met de geldigheid van de kinderdoop. Veel van die paters wiens doop werd uitgesteld, drongen er later op aan dat gezinnen hun pasgeboren kinderen dopen, met name de heilige Johannes Chrysostomus, de heilige Ambrosius en de heilige Cyrillus van Alexandrië.
De controverse over de kinderdoop ontstond pas na de protestantse Reformatie in zijn huidige vorm. Zelfs Maarten Luther en Johannes Calvijn stonden op de praktijk. Het was met Ulrich Zwingli (1484-1531), van de Zwitserse Hervormde Kerk, dat de eerste serieuze bezwaren rezen. Verscheidene van Zwingli's leerlingen lieten zichzelf herdopen en beweerden dat ze dit deden omdat hun kinderdoop ongeldig was omdat ze niet vergezeld gingen van geloofsbelijdenissen. Dit ontketende een debat in de vroeg gereformeerde kerken, dat sterk werd beïnvloed door sociale en politieke dimensies en theologie. Kort daarna doopten de voormalige Anglicaanse predikant John Smyth (1570-1612) en zijn volgelingen zichzelf opnieuw en werd de Baptist Church geboren. De Londense Confessie van 1644 van de Calvinistische Particuliere Baptisten verklaarde: "De doop is een verordening van het Nieuwe Testament, gegeven door Christus, om alleen te worden verspreid onder personen die geloof belijden." Er zijn tegenwoordig vele miljoenen baptisten, en dit standpunt over de doop is nog steeds een van hun belangrijkste doctrines.
Protestantse bezwaren tegen het dopen van kinderen kwamen niet voort uit een vacuüm verzegelde objectieve lezing van de Schrift. Dergelijke bezwaren kwamen voort uit veronderstellingen die van recente oorsprong waren en niet met terugwerkende kracht mogen worden toegepast op de Schriften, noch op de Kerk die in en om hen heen is ontstaan."
Lees verder http://ww1.antiochian.org/content/infant-baptism-what-church-believes

De staatskerk van Engeland zegt dat er geen officiële definitie is van een vrouw.  Ze zijn blijkbaar Genesis 3:16 vergeten. “16Tot de vrouw zeide Hij: Ik zal zeer vermeerderen de moeite uwer zwangerschap; met smart zult gij kinderen baren en naar uw man zal uw begeerte uitgaan, en hij zal over u heersen. ”
https://www.telegraph.co.uk/news/2022/07/10/church-england-no-official-definition-woman/
De mensheid heeft het nu zo ver gebracht dat een vrouw zelfs haar vrouwschap wordt betwist.  Van de week stond er een artikel op nu.nl (ik weet niet meer waar het precies over ging) waarin zelfs het woord “vrouwen” consequent vervangen was door “personen met een baarmoeder”. De mensheid is volslagen de weg kwijt.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

Hallo iedereen. Ik ben Daniël, 33 jaar oud. Ik wil met jullie mijn verhaal delen van hoe ik tot het geloof gekomen ben en wat voor ontwikkeling ik meegemaakt heb binnen dat geloof. Om dat te vertellen, moet ik eerst over mezelf en mijn levensloop in het geheel vertellen.
1985-1999
Ik ben geboren in Rusland, in de stad Voronezh, op 20 september 1985. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Afghanistan en hij woonde toen in Rusland als student. Hoe mijn vader en moeder daar elkaar leerden kennen is voor mij niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat nadat ik geboren was gingen mijn ouders trouwen. Daarmee is het duidelijk dat ik niet van christelijke ouders afstam. In mijn jeugd en kinderjaren was ik ongelukkig. Thuis was er geen sprake van liefde en vrede tussen mijn ouders en buiten op het kinderspel terrein vlakbij onze flat werd ik zwaar gepest vanwege mijn getinte huidskleur. Op school scoorde ik slecht en zelfs heel slecht. Ik had geen toekomstperspectief, geen droom voor de toekomst en daarom ook geen zin om te presteren op school en in het leven. Lange tijd groeide ik op alleen met mijn moeder en broer zonder vader, toen mijn ouders uit elkaar gingen wonen. Ondanks dat leefden we van het geld dat mijn vader verdiende en ook voor een deel van een soort uitkering van de staat. Mijn moeder werkte niet en wilde dat waarschijnlijk ook niet. Wat voor werk mijn vader deed is voor mij niet helemaal duidelijk. Ik weet ongeveer dat hij als zakenman handelde in de verkoop van Duitse auto's. In 1999 heeft hij besloten om naar West-Europa te emigreren. Ik weet niet hoe het nu is in Rusland, maar toen bij veel mensen was de verleiding groot om naar het Westen te gaan voor een beter leven. Dat had te maken met de economische crisis, armoede, stijging van de criminaliteit, wanorde in de binnenlandse politiek en de algemene demoralisatie van de mensen na de val van communisme en daarmee het verlies van het “nationaal idee”. In november 1999 zijn we via Duitsland naar Nederland gekomen.
1999-2008
Ik heb zo in de loop van 2000-2008 in verschillende azc's gewoond: in Schalkhaar (2 maanden), Grootegast, Leek en Baexem. Het was een nachtmerrie voor mij om zo onvoorbereid in het azc te gaan leven en groeien. In het azc Grootegast deelden we een appartement met een andere gezin uit Azerbaijan, daarna met een gezin uit Bosnië en weer later met een gezin uit Oekraïne. In die moeilijke periode moest ik veel nadenken en mijn uitweg zoeken uit mijn ellende. Ik had constant ruzies met mijn ouders en buren. In die tijd was ik ook zwaar gepest door mijn moeder (vanwege mijn Afghaanse afkomst) en geslagen door mijn vader. Ik kreeg een diagnose van PDD-NOS (wat nu ook Autism Spectrum Disorder heet). Op school ging het ook in het algemeen slecht. Toen ik 18-19 was stopte ik zelfs met school. Daar heb ik nu spijt van. In 2001 is mijn vader in zijn eentje naar Engeland vertrokken, ook als asielzoeker. In 2002 heb ik besloten dat ik orthodoxe christen wil worden. Het Orthodoxe christendom kende ik vanuit Rusland in de jaren 90. Na de val van Sovjet-Unie is de Russische-Orthodoxe Kerk weer tot bloei gekomen: de kerken en kloosters werden herbouwd en prachtig versierd, veel mensen gingen massaal naar de kerk om gedoopt te worden en men kon de patriarch (de opperste bisschop) Alexy dikwijls op de tv zien. Dus dankzij die herinneringen twijfelde ik ook niet dat ik orthodox wil worden. Ik was opgenomen in de orthodoxe parochie van de Heilige Transfiguratie des Heren in de stad Groningen. Vanwege mijn beperking, slechte relatie met de naaste omgeving, moeilijke situatie, was mijn ontwikkeling in het christendom ook moeizaam geweest en dramatisch, maar er waren ook positieve en mooi veranderingen in mijn verdere leven.
In 2005 verhuisde ik naar het azc Baexem in Limburg. Toen begon ik een andere parochie bezoeken in Eindhoven. Het is de Grieks-orthodoxe parochie van de heilige Nektarios van Egina. Het ging beter toen met mij. Ook maakte ik toen kennis met het Grieks-orthodoxe klooster van de Geboorte van de Moeder Gods in de gemeente Asten. Het is een vrouwelijke klooster met 6-7 nonnen uit verschillende landen. De overste van dat klooster, zuster Maria, was een goede vrouw uit Den Haag die enige tijd als non in Griekenland had gewoond. Eind 2007 heeft ze mij toegestaan om op haar kloosterterrein te gaan wonen in een oude caravan apart van de nonnen. Ik wilde toen ook naar het klooster gaan. En zij wilde mij helpen om naar de Berg Athos (in Griekenland) te gaan. Berg Athos is in feite een kleine monnikenrepubliek. Daar wonen alleen monniken, kloosterlijke gastarbeiders en er komen dagelijks pelgrims naar toe. Alleen mannen mogen het schiereiland Athos betreden. Eigenlijk wilde ik niet echt monnik worden, maar van het leven vluchten, en daarom hield ik me voor dat ik moet naar het klooster gaan en de wereld de rug toekeren. In die tijd kreeg ik toevallig ook verblijfsvergunning dankzij de Generaal Pardon en mocht ik naar het buitenland reizen. Het was ons ook gelukt om voor mij een plek te vinden in één van de 20 kloosters op de berg Athos. Dat klooster heet Karakalou. Daar werd ik opgenomen als een novice. In een klooster wordt men niet direct een monnik, maar pas na verloop van een proefperiode van ongeveer 3 jaar. In die proefperiode ben je dan een novice. In 2008 heb ik dus als een novice daar gewoond. Ik moest in de loop van de dag samen met anderen urenlange diensten bijwonen. Buiten de kerkdiensten moest iedereen eigen werk doen, ook was er tijd om uit te rusten in de cel. Ik mocht klussenwerk doen. Uiteindelijk is het mij niet gelukt om daarin te blijven en de abt stuurde me terug naar Nederland. Als novice ben je geen monnik en mag je altijd terugkeren en bijvoorbeeld gaan trouwen. Je blijft dan nog steeds een leek. In Nederland heeft zuster Maria mij geholpen mijn leven verder op te bouwen. Ik ging studeren, later dankzij de hulp van verschillende instanties (Mee, GGZ, Maatschappelijk opvang Helmond) heb ik woning kunnen vinden in Helmond en heb ik zelfs werk als postbode hier kunnen krijgen dankzij de re-integratietraject bij de stichting Boekenwerk en UWV. Voor al de mensen in Nederland die het voor mij mogelijk hebben gemaakt en mij hebben geholpen ben ik zeer dankbaar. Met name mijn dank gaat uit naar Pamela, een zachtaardige jonge vrouw dankzij wie ik voel me minder vervreemd van de mensen in Nederland die ik nu (in mijn hart) kan omarmen als mijn medemensen. Moge God haar en alle anderen rijkelijk zegenen en voor zijn Hemels Koninkrijk waardig maken.
Dit is in het kort mijn verhaal. Ik kon het ook heel uitgebreid vertellen, maar misschien zal het te veel worden. Als je vragen hebt, mag die gerust stellen. Dan krijg ik de kans om meer te vertellen. Bedankt voor het lezen en sorry als mijn verhaal dramatisch klinkt. Ik kan er niks aan doen. Moge God's zegen en ontferming over u komen.
Tot slot een samenvatting van het verhaal: Ik twijfelde niet dat Jezus is reëel en dat zijn evangelie de waarheid is (in tegenstelling tot de heilige boeken uit andere religies, zoals Koran in islam of Talmoed in het jodendom). Ik heb geen bovennatuurlijke wonderen gezien, maar toch diep in mijn hart ben ik overtuigd dat Jezus de Waarheid, het Leven en de Weg is. De ellende in mijn leven hebben mij aangemaand om de uitweg te zoeken, zo niet materiële, dan wel spirituele. Toen ik christen ben geworden, is mijn zoektocht niet tot het einde gekomen. Ik was toen helaas niet voorbereid om gedoopt te worden en was niet verantwoordelijk genoeg om mijn belofte (om volgens God's geboden te leven) na te komen. Vandaar dat mijn levenspad naar God was vol met vallen (in zonde) en opstaan (in berouw). Ik ben op zoek naar de persoonlijke relatie met God; met Jezus Christus die ik niet alleen vanuit boeken of andere mensen wil kennen, maar met name uit ervaring. Wel besef ik dat men moet zuiver van hart zijn voordat het mogelijk wordt. En daar werk ik aan zo goed als ik kan.

In dit topic wil ik graag interessante informatie delen die ik gehoord heb in deze video's met mensen die in hel en/of in Hemel geweest waren of die door een of andere tunnel gevlogen hebben. Ik zal het zo kort mogelijk houden.
Jim Woodford was een succesvolle commerciële luchtvaartpiloot naar beroepsnormen, maar hij leefde zijn leven zonder God. Zijn ervaringen met de dood, de hel, de hemel en de goedheid van God omvatten ook het zien van het boek van zijn leven en een ontmoeting met Jezus, en vervolgens wordt hij teruggestuurd naar de aarde. Jim Woodford was 11 uur hersendood. Voortgestuwd door een tunnel van licht, bevond Jim Woodford zich tussen de rand van de hemel en een volslagen duisternis. Iets (een monster) begon zijn naam te roepen. Jim ging daarna naar de hemel en werd teruggestuurd met een boodschap uit de hemel - het is nooit te laat om het uit te roepen tot God.
Jim zegt ook dat de zielen van alle geaborteerde baby's worden grootgebracht in de Hemelse verpleeghuis. 
 

Hoi,
 
Ik verlang er heel erg naar om Gods kracht in mijn leven te ervaren.
Als ik nu de Bijbel lees doet het me weinig en bidden kost me ook veel moeite.
Maar God heeft beloofd: wie Mij zoekt zal Mij vinden.
En Hij heeft de Heilige Geest beloofd aan wie Hem daarom vragen.
Toen ik klein was (9 jaar) heb ik iets van God mogen ervaren.
Maar tegenwoordig lijkt Hij heel ver weg.
Ik ben Hem nu intensief aan het zoeken door Zijn Woord en door gebed.
Zijn er nog meer mensen die meer van God willen ervaren en die samen met me mee willen zoeken naar God?
Zodat we elkaar in dit topic kunnen bemoedigen om vol te houden en elkaar op de hoogte brengen wanneer iemand van ons God gevonden heeft?
Ik word namelijk zelf een beetje moedeloos dat mijn zoeken geen zin lijkt te hebben.
Als we elkaar kunnen aanmoedigen om door te gaan zou ik dat heel fijn vinden! 
Groetjes!

Niet per se. Hoewel ze meestal vrijer kunnen worden vormgegeven dan traditionele ikonen, willen ze niet per se een natuurgetrouwe weergave van de heilige op aarde weergeven. Ze willen de heilige juist meer hemels afbeelden, waarbij de aardse attributen die zij vaak meedragen naar hun roeping op aarde verwijzen, die echter uiteraard ook uit de hemel kwam. Net zoals op ikonen heiligen, zo ik begreep, met verschillende symbolische heenwijzingen en kleuren worden afgebeeld.
Ook Mariabeelden en bijvoorbeeld H. Hartbeelden willen nadrukkelijk het hart naar de hemel verheffen en hebben vaak daardoor nog weleens een wat formele, afstandelijke uitstraling.
Er zijn dan ook verschillende voorschriften waaraan heiligenbeelden en ook liturgische glas-in-loodwerken en kunstwerken in het algemeen moeten voldoen, maar het precieze hoe en wat moet ik je schuldig blijven.
Overigens zijn sommige ikonen in oosters-orthodoxe kerken weer met (flink wat) reliëf ingelijst, verzilverd of verguld, waardoor zij alsnog niet helemaal strikt tweedimensionaal zijn. Ook oosters-orthoxen kunnen het soms dus niet helemáál laten.

Hallo Wijngaard, in de bijbel staat in Deuteronomium 18: 9-14 hier een tekst over. Kort samengevat: het is een no-go. 
Je bent duidelijk dat dit geen dealbreaker voor je is. Je kunt voor haar bidden dat ze Jezus mag vinden en dat ze daar al haar kracht uit put. En zelf het goede voorbeeld geven  

Je kan twee verschillende religies niet met elkaar verenigen, tenzij je denkt dat ze allebei niet waarachtig zijn. 
Boeddhisme heeft leerstellingen die hij ontleend heeft aan de voorafgaande hindoeïsme, zoals de leer van nirwana, reïncarnatie, samsara, bodhisattva's... Kan de christen dit wereldbeschouwelijke systeem aanvaarden als waarachtige, reële? Natuurlijk niet, want we zijn 100% zeker dat deze dingen bestaan niet in de hiernamaalse realiteit. 
Wel zijn er andere positieve dingen in de boeddhistische praktijk. Bijvoorbeeld de zogenaamde boeddha-natuur in ieder mens en levende wezens. We kunnen dit interpreteren als Gods beeld en gelijkenis in ons en als Gods goedheid en wijsheid in de wereld van andere levende wezens en natuur. De boeddhisten streven door middel van meditatie tot hun boeddha-natuur terug te keren en die te laten ontplooien. In die zin is boeddhisme meer gebaseerd op de menselijke, spirituele ervaring, dan op dogma's ontleend aan het hindoeïsme. Het authentieke christendom is gebaseerd op de openbaring van de reële God, de Schepper van het heelal. En we verbinden onszelf met Hem niet door middel van een onbewuste meditatie in de lotushouding, maar door middel van het bewuste gebed. Je kan mediteren als een manier om tot kalmte te komen, maar niet om voor eeuwig behouden te worden. De meditatie kan het gebed niet vervangen. Overigens vind ik dat Jezus Christus de echte ware Boeddha is naar wie al de goedhartige boeddhisten verlangen, maar niet in de zin dat Hij mens is die tot de verlichting-nirwana gekomen is, maar in de zin dat Hij Gods beeld is naar wiens model wij geschapen zijn en die daarom in ons wezen als de zogenaamde boeddha-natuur is. In de orthodoxe christendom zijn er ook ascetische methoden die ons helpen om aan God gelijk te worden in deugd.
Ik ben tot deze gedachten gekomen toen ik deze film keek:
 

Hier zal wel 'bekennende zondaars' bedoelt zijn.

Oh, nu zie ik het. De video is al van 2008. Leuk dat je het audioboek in elk geval hebt gevonden.

Leuk dat je het gevonden hebt. Ik wist niet dat hij nog leefde. Het boek vertelt niet hoe het verder ging. Ik zal het ook beluisteren/bekijken.