Tomega

Het zwaartepunt wordt bepaald door de mate waarin een bepaalde lading actief is. Beide zaken zijn afhankelijk van een inbreng door iets of iemand. Het zwaartepunt is daarna de feitelijke resultante van een en ander. Waar waar is dat iemand zich daaraan kan willen conformeren, confronteert de realiteit hem ermee dat iets of iemand niet het zwaartepunt kan verleggen. Hoe meer een iemand het zwaartepunt zoekt te verleggen, hoe meer daartegen tegenwicht komt. En het is pas een andere tijd en vanuit een ander dimensie, of/dat een verschuiving van een zwaartepunt bepaalbaar wordt. Wat gevuld is zal verveelvuldigd worden en wat leeg is, geleegd. 
Naarmate de panische angst meer wordt toegerekend, is meer, equivalent met zelfverlorenheid in een zelfredzaamheidssyndroom. Naarmate zelfredzaamheid meer wordt toegerekend, is een redelijk gesprek meer waarschijnlijk. En de dichtheid van de mist zo groot, dat zij optrekt en onzichtbaar wordt. Elke zin verliest haar zin, als de zintuigen niet worden getuchtigd tot er meer zin is bij inhoud, strekking, en liefst ook bij de lezer. De mist mist haar verstikkend effect, voor wie beseft dat het geen mist is dat hij ademt. Maar de adem van de rede, behoeft redelijke zingevende zuiverheden, tot de mist neerslaat. En wie in dat heldere plaatje woorden van mistige verstikking gebruikt, om de mist de identificeren, is als een gebarentolk in een mist waar je nog geen hand voor ogen ziet. Misschien dat je iets opmerkt en daar eigenhandig kaas of chocola van kunt maken; maar hoe zou je zo de werkelijke boodschap krijgen? Maar wie de mist identificeert vanaf een afstand en haar derhalve ook scherp als verschijning identificeren kan, en dat dan ook beschrijft, die is ineens als de merel in de mist, die het op een fluiten zet.
Wat let je? Wie let je?
Vanuit de aard van waarnemende zijnskenmerken, is een paradigmashift geen ontpoppende vlinder, maar een aandachtverleggende en identiteitvormende beeldvorming, die leidt tot aanpassingen in bewustwording en bewustzijn, maar er niettemin niet in slaagt om van een dubbeltje een kwartje te maken; ook al meent elk dubbeltje zich een rups te zijn die eens als kwartje zal ontpoppen. Maar alleen die rups ontpopt zich als een vlinder, die een vlinder is. 
Het onderwerp is hier concreet dat bepaalde leringen die aan de bijbel worden toegeschreven, toch niet in de bijbel staan. Welkom in de wereld van creationisten. Creationisten zijn zij die lezen wat er staat, maar dan in een geest van creativiteit iets uit peuren dat er niet in staat, maar er wel uit volgt, volgens de creationist. Dat zijn dus per definitie verzinners en inleggers en fantasie volgende creatievelingen. Maar wie gelooft wat er staat, die is geen creationist, maar een persoon die gelooft, dat wat er staat ook bedoelt is om daar te staan. Hij is dus geen gelovige in een bepaalde orde of oorsprong of ontwikkeling, maar een gelovige dat wat er staat afkomstig is uit een dermate betrouwbare bron van een daadwerkelijk levende zender, dat die woorden in twijfel trekken niet alleen een zaak is van onverstandigheid. maar ook een zaak is van opstand en revolutie: als een testament iets beschrijft, dan treedt zelfs een notaris en een wetenschapper niet in de geldigheid van dat testament als bron van zakelijke verslaglegging van wat de vader daadwerkelijk heeft gezegd. Ongeacht wat je er van vindt. En diegene die aan de vader toeschrijft niet te hebben bedoeld wat hij heeft gezegd, die raakt iets dat dieper gaat dan waarheidsvinding, namelijk of die vader wel of niet gezag heeft en wel of niet leeft en wel of niet nog steeds beoordeelt met hoeveel respect zijn gezag en zijn positie en zijn inbreng wordt bejegend. Vrijheid geeft vrijmoedigheid en vrijheid geeft wat de geest drijft als hij in vrijheid is. Dat precies is waarom er principieel volledige vrijheid bestaat om te kiezen voor tegenstand.  Niet dat het uitwerkt wat het beoogt, maar wel dat het uitwerkt dat kenbaar wordt welke geesten de vader volgen en welke geesten in opstand komen. En natuurlijk waar de ziel zich mee verbindt. 
De bijbelse meditatie, is de overpeinzing en bezinning op wat God heeft gezegd. Dat is lastig en samenhangend en vraagt inzichtverhogende doordenking van alles wat God heeft gezegd. En de kunst is om in dat proces vast te houden wat is gezegd, in plaats van in te ruilen voor wat je er zelf van denkt te kunnen creëren.
Aangezien God vraagt om te leven uit het geloof alleen, is er een tweede aspect bij bijbelse meditatie, en dat is het loslaten van je eigen perspectief, om dat in te ruilen voor een perspectief waarin je alles wat je wilt en wenst niet put uit de realiteit, maar voorlegt aan de vader, om dan ook zelf geheel en al los te laten het zelf regelen en besturen en doen realiseren van wat je denkt dat nuttig of gewenst is. Niet dat je stopt met doen wat in die lijn ligt; integendeel het vereist juist dat het steeds doet wat in die lijn ligt en dat ook communiceert, zodat God en ook de engelen weten wat jouw lijn en gevolgtrekkingen zijn van wat de vader gaat doen. Maar het principiële is dat je weet en erkent en handelt alsof dat wat je zelf doet niet meer is dan het aankondigen en het druppelen op die gloeiende plaat, maar dat elk woord en elke daad in geloof, gepaard gaat met legers van engelen die dat woord en dat geloof beantwoorden en in lijn daarmee strijden en doen, om ook te bewerken wat geestelijk in de lijn ligt van wat je ziel bedoelde te zeggen. Dat is heel veel echte macht en heel veel onverdiende genade. Maar het is tegelijkertijd een lege huls en naakt staan tegenover de spotters, want iedereen op aarde ziet dat het niets voorstelt. En meditatie met mystiek, mantra's en metafysische middelen biedt in dit perspectief helemaal niets. Maar wat wel iets biedt, is communicatie, en de wijze waarop je jezelf voorbereid en aanscherpt en ontwikkelt tot een goede hoorder en een dader van wat het horen heeft gebracht. God is geen God van vluchtigheden en geestdrijvingen en emotionele jezelfverliezingen.  Maar God is de God van consequent communiceren wat het is en waar het om gaat. Maar dat gebeurt in een context en in een wereld, waarin recht en waarheid en zuiverheid en eenvoud  in de ban zijn gedaan en worden misbruikt om te bewerken wat tegengesteld is aan de norm.
Dit is niet eenvoudig. Maar dat waarvan het spreekt, is dat wel.  Psalm 146.
Psalm 49:2 Hoort dit, alle gij volken; neemt ter ore, alle inwoners der wereld, Zowel verdrukten als aanzienlijken, tezamen rijk en arm. Mijn mond zal enkel wijsheid spreken, en de overdenking mijns harten zal vol verstand zijn.
Psalm16:7  Ik zal den HEERE loven, Die mij raad heeft gegeven; zelfs bij nacht onderwijzen mij mijn nieren.
Psalm 42:9 Maar de HEERE zal des daags Zijn goedertierenheid gebieden, en des nachts zal Zijn lied bij mij zijn, het gebed tot den God mijns levens.
Psalm 88:2 O HEERE, God mijns heils, bij dag, bij nacht roep ik voor U. Laat mijn gebed voor Uw aanschijn komen, neig Uw oor tot mijn geschrei. Want mijn ziel is der tegenheden zat
Jesaja 33:6 En het zal geschieden dat de vastigheid uwer tijden, de sterkte van uw behoudenissen, zal zijn wijsheid en kennis; de vreze des HEEREN zal zijn schat zijn.
Psalm 77:3,7 Ten dage mijner benauwdheid zocht ik den Heere; mijn hand was des nachts uitgestrekt en liet niet af; mijn ziel weigerde getroost te worden. Ik dacht aan mijn snarenspel, in den nacht overlegde ik in mijn hart; en mijn geest onderzocht:
Psalm 39:13 Hoor, HEERE, mijn gebed, en neem mijn geroep ter ore, zwijg niet tot mijn tranen; want ik ben een vreemdeling bij U; een bijwoner, gelijk al mijn vaders.
Psalm 119:5 Ik zal Uw bevelen overdenken, en op Uw paden letten. Te weten die Gij in Uw wet Uw volk hebt voorgeschreven. Ik zal mijzelven vermaken in Uw inzettingen; Uw woord zal ik niet vergeten. Doe wel bij Uw knecht, dat ik leve en Uw woord beware.
Psalm 1:2 Maar zijn lust is in des HEEREN wet, en hij overdenkt Zijn wet dag en nacht.

Ik weet niet hoe jullie hierop komen, dus ik kan niet navolgen of de aanleiding reden geeft voor zorg, maar ik reageer wel.
Lijden is wel degelijk een gericht geven. Een brandweerman geeft zijn leven over aan het lijden van het vuur, in hoop en verwachting dat hij er een leven mee redt. Een apostel geeft zijn leven over aan de heersers van deze wereld, in hoop en verwachting dat Christus ermee is geëerd en gediend. Een kapitein wil echt wel van boord als hij aan de reling staat van het zinkende schip, maar hij blijft vanwege de norm dat de machinist eerst van boord moet. De soldaat gaat naar het front terwijl hij weet dat hij waarschijnlijk niet levend terug zal keren. Dat is liefde en/of dat is de wet.
Lijden krijgt pas een gouden randje als het wordt omarmd in overgave.  Dat is geen suffe zelfkastijding of dwangmatig opgelegd moeten, maar zoals Jezus het noemde: er is geen grotere liefde, dan een die zijn leven stelt voor dat van een vriend. En dat kan ook wettig, aangezien je eigen leven reeds is gered in het geloof in Christus, en mitsdien is gewaarborgd voor de eeuwigheid. 
Stel dat je moet lijden om het evangelie, maar kunt kiezen om dat lijden te ontgaan. Kun je dan dat lijden wettig ontgaan door te zeggen dat Jezus al voor je heeft geleden? Als het zo gesteld is, zal er nooit meer een gelovige sterven voor de waarheid van het evangelie, en krijgt elk lijden van elke apostel een klank van nutteloosheid en fatalistische melodramatiek.  
Lijkt me niet erg gewenst, en ook niet erg bevorderlijk voor de goede geestelijke moraal.
Richt je niet naar Boedha en zelfverlossing, door God in je vlees te zoeken,
maar naar Christus de Verlosser, die de Enige weg is van waarheid tot het leven.

Ik wil dat je erkent dat Jezus Christus waarlijk is gekruisigd, en op de derde dag ook waarlijk weer is opgestaan uit de doden.

1. Het gaat niet om de inhoud, maar om de redeneertrant die je toepast. Die is corrupt.
2. Wat de inhoud betreft geldt ook voor elk individueel mens, wat je zegt over Adam. 
Namelijk: volgens Gods wet moest er tegenover het doden van iemand, de dader ook tot de dood worden veroordeeld.
Een gelijkwaardige straf dus.
Uit jouw redenering volgt rechtstreeks de logica uit je eigen woorden voor elk zondigend mens: "dat volgens Gods wet er tegenover het doden van iemand, de dader ook tot de dood wordt veroordeeld. Een gelijkwaardige straf dus." 
Dat jij dan vervolgens het lijden overslaat in heel je verhaal en niet meer rekent als behorend tot een gelijkwaardige straf "omdat God niet zo is", is echt heel bijzonder.  
Wat mij betreft is het een typisch geval van de bijbel en het evangelie omvormen tot een sociaal wat meer geaccepteerde versie.
"Jezelf mooi maken voor de wereld", noemt de bijbel dergelijke op het vlees gebaseerde benaderingen.

Ik vind het oprecht jammer dat jullie je authenticiteit hebben opgegeven en sterkte van het getal zoeken,
in ongelijke jukken met wat je zelf beschouwt als niet van het koninkrijk.
Dat klopt niet. De heilige Geest drijft de ziel aan, maar ook drijft de geest aan om één te worden met de wil van God.
De wil van God is kenbaar gemaakt door Gods Woord, die de kennis verschaft waartoe de heilige Geest ons drijft.
Maar dat is wat anders dan de illusie dat de heilige Geest onze ziel precies vertelt wat waarheid is. Want onze ziel is in ons vlees en ons vlees heeft stem in ons denken en in ons willen, op een zodanig sterke verbondenheid, dat de ziel de heilige geest kan bedroeven en tegenstaan en lasteren.
Em dat blijkt ook vanaf het begin want de evrwegingen in het vlees waren ook Petrus en paulus niet vreemd, en dwalingen waren er vanaf het begin in de gmeente vele. Dat lijkt mij duidelijk een zaak van wel een gedrevenheid hebben, en toch van het padje af raken.
Jammer dat er struikelstenen in de SV zijn voor jou. Zalig wie zich niet ergert aan wat zich in waarheid openbaart.
Mattheüs 3:12 geeft een voorbeeld dat het niet mals is wat er komt. Het maakt (in de context van bestraffing) geen fluit uit of je het de buitenste duisternis noemt, of een stille dood, of een eeuwigbrandend vuur. Net zo goed als het geen fluit uitmaakt of je één van de tien geboden overtreedt of alle tien. De afstand tot God is onoverbruggelijk, en gezien vanuit de heerlijkheid van God in eeuwigheid is dat andere vreselijk. Omgekeerd kan ook de hel dragelijk zijn voor wie geen behoefte heeft aan heerlijkheden: kijk naar deze aarde, en je kunt zien dat er werkelijk mensen zijn die genoeg op deze aarde zien aan heerlijkheden, om daar heel hun leven en zaligheid aan te willen verbinden.
Het nut en het doel van elke strafaanzegging en van aankondiging van elk oordeel,
is om de zielen te drijven naar God, zoals schapen worden gedreven in een kooi.
En dan zeg jij als schaapsherder: maak je geen zorgen schapen,
want buiten de kooi gebeurt je echt niets onoverkomelijks,
dat heeft de herder wel gezegd, maar een goede herder zou dat nooit toelaten.
Beetje jammer, maar in mijn optiek belieg je zo niet alleen de goede herder,
maar ook het schrikwekkende van de schapen die aan te wolven ten prooi vallen.
En; klinkt het nu dubbel als ik dan ook even verwijs naar wolven die in de kooi zullen komen?
Kan dat wel of kan dat niet, in een omgeving waar de Herder het bewind voert?
En om het nog even scherp tot op het bot te maken: alleen de satan durft uit te spreken dat alleen zelfs de gedachte van een eeuwigdurende pijniging niet behoort bij een liefdevolle God. Want hij is het die erin komt, en al zijn engelen en allen die hun ziel aan hem hebben verbonden. Jij gelooft dus niet in de satan en niet in het bestaan van kwaad. De vraag is daarom of jij wel in God gelooft, of althans in een almachtige God. Want zonder  het kwade, bestaat er ook geen goed. Zonder wet bestaat geen kennis van het kwaad.  De wet is van God. Het kwaad is dus altijd rechtstreeks verbonden met God.  
Dus laat ik liever concluderend uitspreken dat ik je gewoon niet begrijp, dan kan ik je ook niets toerekenen. 
Mattheüs 3:12 
Wiens wan in Zijn hand is, en Hij zal Zijn dorsvloer doorzuiveren, en Zijn tarwe in Zijn schuur samenbrengen, en zal het kaf met onuitblusselijk vuur verbranden.
Mattheüs 5:22 
Doch Ik zeg u: Zo wie te onrecht op zijn broeder toornig is, die zal strafbaar zijn door het gericht; en wie tot zijn broeder zegt: Raka! die zal strafbaar zijn door den groten raad; maar wie zegt: Gij dwaas! die zal strafbaar zijn door het helse vuur.
Mattheüs 7:19 
Een ieder boom, die geen goede vrucht voortbrengt, wordt uitgehouwen en in het vuur geworpen.
Mattheüs 13: 39-42
En de vijand, die hetzelve gezaaid heeft, is de duivel; en de oogst is de voleinding der wereld; en de maaiers zijn de engelen.
Gelijkerwijs dan het onkruid vergaderd, en met vuur verbrand wordt, alzo zal het ook zijn in de voleinding dezer wereld.
De Zoon des mensen zal Zijn engelen uitzenden, en zij zullen uit Zijn Koninkrijk vergaderen al de ergernissen, en degenen, die de ongerechtigheid doen;
En zullen dezelve in den vurigen oven werpen; daar zal wening zijn en knersing der tanden.
Mattheüs 18:8-9
Indien dan uw hand of uw voet u ergert, houwt ze af en werpt ze van u. Het is u beter, tot het leven in te gaan, kreupel of verminkt zijnde,
dan twee handen of twee voeten hebbende, in het eeuwige vuur geworpen te worden.
En indien uw oog u ergert, trekt het uit, en werpt het van u. Het is u beter, maar een oog hebbende, tot het leven in te gaan,
dan twee ogen hebbende, in het helse vuur geworpen te worden.
Mattheüs 25:41
Dan zal Hij zeggen ook tot degenen, die ter linker hand zijn: Gaat weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur, hetwelk den duivel en zijn engelen bereid is.
Zie de teksten. Allemaal beeldspraak? Is de satan en zijn de engelen ook beeldspraak?
Eigenlijk als je het bekijkt zoals een tegenstander van het oordeel dat doet, en zoals jij het voorstelt,
is het Evangelie naar Mattheüs bedoeld voor degenen die de heilige Geest niet hebben; 
en kwalificeert Matthëus mitsdien niet als leerboek voor de gelovigen die de heilige Geest hebben. 
Ben je het ermee eens dat wat je zegt zo op het eerste gezicht nogal onschriftuurlijk is?

De heilige Geest heeft tot taak om de ziel te drijven tot God. In vreugde, in bezieling, in vuur, in hoop, in verwachting.
Maar ook in terreur en schrikaanjaging en in heilige stormen en vreselijk lijden in het geweten.
Dat wil zeggen: de ziel zou daar verdrietig zijn, maar de verharde ziel die voelt dat verdriet niet,
en hij is in staat om de Geest te bedroeven en om zover te komen dat de kandelaar van hem wordt weggenomen.
Hier nu het lijntje doorknippen naar de hel en naar het oordeel, is de lijn met God doorknippen.
Want waar de ziel niets meer fout kan doen, is de prikkel verdwenen om naar de Geest heilig te leven.
"Nu u zo dicht genaderd bent tot Sion, zegt Paulus, verhard uw harten niet als het volk in de woestijn".
De liefde drijft de vrees uit; maar dat is en liefde die de wil 100% gericht heeft op Gods Wil.
Dat is een uitdrijven dat nog moet toenemen, bij een liefde die ook nog voortdurend moet groeien.
Dat is een prces van strijden en heiligen en voortdurend werken. In dat perspectief is de dood en ellende en de hel,
ver weg van de ziel, zoals het westen ver verwijderd is van het oosten.
Maar; dat vereist tegelijk dat ingeval van het willens wijken van Gods Weg en Gods Wil, 
de ziel ook hoort te doen beven vans schrik en vrees. 
Hier nu de vrees wegknippen, is de liefde beroven van de wet.
Opnieuw een prachtig voorbeeld hoe de tijdgeesten van vandaag er een dagtaak van maken,
om Gods Wet tot tegenstander te maken van Gods Liefde.

Inderdaad; en dat kan dus niet. Een 100% volmaakt mens is volmaakt uit twee mensen geboren.
Dat is niet zo. Christus voldoet niet aan de eis om 100% volmaakt mens te zijn.
Dus weet je al dat we ergens iets missen. Christus is mens omdat hij geboren is. Waarlijk warachtig uit Adam, die 100% mens is.
En Hij is God omdat Hij door God Zelf verwekt is. Waarlijk waarachtig uit God, die 100% Geest is.
Geen halfmens, geen halfGod maar waarlijk mens naar lichaam en waarlijk God naar geest.
Zoals de mens vlees is, en in hem is van nature wel ziel en vlees, maar geen goddelijke geest;
hoewel de godddelijke geest wel in potentie in hem is en in zijn wezen een plaats toebereid heeft.
En zoals God Geest is, en in Hem is van nature wel ziel en Geest, maar geen vlees;
hoewel het vlees in potentie wel in hem is, en in zijn wezen een plaats toebereid heeft.
((Dat de geboren mens in de eerste Adam is, is een natuurwet; niemand kan eraan ontsnappen.
Dat de nieuwgeboren mens in de tweede Adam is, is een natuurwet; niemand kan eraan ontsnappen.
Maar de eye-opener is, dat er dus een daadwerkelijke geestelijke geboorte is, net zo reëel als die in Adam,
en dat is te beschouwen als de opstanding van het leven, dat wordt verwekt door Christus in de Geest, de man,
en ontvangen in het vlees van de mens, de vrouw. Dus is het ook niet zo raar dat er alsdan geen huwelijk zal zijn:
de mens zal zijn als kinderen, en Christus als de Vader. Dat stoort je, maar waarom? Het is hetzelfde als:
de mens zal zijn als de vrouw, en Christus als de Man. Dat hoeft niet strikt genomen te worden, en is als:
de mens zal zijn als een burger, en Christus als Koning.
En al deze varianten beschrijven niet meer dan legitieme fantasieën
op en over de grens van ons weten en kennen en kunnen begrijpen.))
Maar dank je, je bewijst net wat ik zeg: geef ruimte; en het wordt onmiddellijk doorgedrukt in een extreme.
Dus tegen jou moet ik dan weer spreken over het pijnpunt dat optreedt als je het zo beklemtoont als jij doet.

Uit jouw citaat blijkt niet dat het Woord gemaakt is. En dat kan ook niet wat het woord is de maker. Het Woord is dus niet een vernedering, maar het is het wezen van God, dat ertoe doet: het spreekt en het is er. Het Woord is God Zelf, maar het is te identificeren met Christus en ook in overeenstemming met de profeten en de Schrift, dat spreekt over het Woord van God dat alles maakt en zonder welk niets is dat gemaakt is.  
Veel ernstiger is om uit de liefde en vernedering een afstand te scheppen tot God zelf. De bijbel noemt het de liefde van God de Vader. En jij noemt het de liefde van de mens de Zoon. Je lijkt nogal het zicht kwijt op wie God is, en wat Hij heeft gedaan. Uit je begrip van wat er rpecies geldt als de meeste leifde, zou je moeten kunnen afleiden wie God is. Als je dit tot je door laat dringen, zul je er misschien meer van gaan snappen.
Ik noem dit demagogie. Zorgvuldige gekozen of nauwkeurig nagesproken woorden, om wat je leert zo lang mogelijk verstopt te houden. Christus is niet alleen echt dood geweest, maar Hij is ook echt opgestaan, Niet omdat Hij een lichaam kan aannemen, maar omdat Hij echt mens was en ook echt God. Dat is iets wat buiten jouw begrip ligt. Maar de bijbel liegt net als Christus zijn wonden laat zien. De bijbel liegt niet als Christus zegt dat Hij zelf opstaat. 
Johannes 10:18 
Niemand neemt hetzelve van Mij, maar Ik leg het van Mijzelven af; Ik heb macht hetzelve af te leggen, en heb macht hetzelve wederom te nemen. Dit gebod heb Ik van Mijn Vader ontvangen.
Jij erkent alle soorten van functies, maar je slaat in werkelijkheid het functionele plat, omdat je die functies ontkent die er werkelijk toe doen: die wezenlijk zijn. Christus is echt God en echt mens. Jij erkent niet de ware brug die God daarin slaat naar de mens. Jij erkent niet het Wonder hoe God zich een plaats verwerft onder de mensen. Jij erkent niet deze hoge staat die de mens krijgt naast God.
En had je nu maar in leer en leven de gevraagde benodigde eerbied en heilige omgang met God, dan had het niet uitgemaakt. Want God de Vader is heilig en hoog verheven en God de Zoon is heilig en hoog verheven. Wat tussen de Vader en de Zoon is, raakt niet jouw leven. Maar je leer maakt het tot een hoofdonderwerp van zijn voor het leven op aarde. Dat is meer dan een beetje jammer.

Prima, maar het blijkt niet uit die specifieke teksten.
Door het zo te beklemtonen dat Jezus God Zelf is, creëer je een nieuw pijnpunt,
namelijk dat Jezus helemaal niet wezenlijk een mens is, maar een verschijning van God is als mens.  
En zo blijf je altijd maar kringetjes draaien, totdat iemand in genuanceerdheid de juiste balans en de juiste wegingen maakt. En dan wordt dat weer gebruikt door anderen om de extreme variant erdoor te drukken, want die ruimte wordt geboden als je het genuanceerd zegt.
De belijdenis heeft de knoop doorgehakt door het beiden als een belijdenis luid en duidelijk uit te spreken:
Jezus is ècht mens, en ècht God. De belijdenis is helder, maar creëert dus afstand met degenen die de kenmerken van Godheid benoemen, en zij creëert ook afstand met degenen die de kenmerken van het menszijn benoemen. En dus volgen er allerlei redengevingen, voor degenen die de moeite nemen er kennis van te nemen.
Jezus zelf bwist heel goed dat Hij eens als Koning zou worden uitgeroepen en eens als moordenaar zou worden behandeld. Dus Hij gaf een heel duidelijk signatuur: ik ben de zoon des mensen. Totdat Zijn tekenen hem overstegen als mensenzoon en de discipelen zelf ontdekten dat hij méér was dan een mensenzoon en ook méér dan een Messias. En Jezus sprak het niet tegen, maar bevestigde: dit is iets dat je moet zien en moet kennen uit het geloof, uit God zelf. 
Zoon van God zegt hier het ongerijmde: het is van tweeën twee. En dat dat zo moeilijk te verteren is, is alleen omdat de mens niet ziet dat God een heilsplan uitrolt dat fasen van zijn doorloopt. Maar het is volstrekt logisch want ook de mens doorloopt fasen van zijn; het wonderlijke is alleen dat God daarvoor zichzelf ongelijk moet worden. En het mooie wonderlijke is tegelijk dat de mens zichzelf ongelijk wordt gemaakt. God wordt Zoon, en Zoon wordt vlees, en het vlees wordt zondig en zonde wordt in het vuur geworpen. Of in de natuurlijke orde: de zonde komt in eenheid met het vlees, het vlees komt in eenheid tot Kindschap van God, en de Zoon van God komt in eenheid tot God de Vader, en God de Vader komt in alles en allen, in vlees en natuur en in alle zijnselen in hemel en op aarde. 
En de winst is ten eerste dat het stoffelijke van een stoffelijke tijdelijke fase tot een goddelijke eeuwige fase komt. En ten tweede dat in die nieuwe fase de overbrugging van vlees tot Kindschap en van God tot Zoonschap, maakt dat God in de Zoon is en dat het vlees ook in de Zoon is. Gelijke aard en wezen - maar in Christus is de Vader, en in alle anderen zijn de Kinderen. De eerste Adam verdwijnt tot wat niet meer is, en komt tot nieuw leven in de tweede Adam. En de tweede Adam verdwijnt tot wat niet meer is en komt tot nieuw leven in God. En zoals het in Christus opgestane vlees hetzelfde wezen is als het was in Adam, zo is ook de in God opgestane Geest hetzelfde wezen als Christus. God ontkennen in de wedergeboorte van Christus te zijn, is daarom Christus ontkenner in de wedergeboorte van de mens te zijn. Een wijs man treedt op dat punt dan niet graag in de Raad en Daad van Gods heilsplan, maar buigt eerbiedig, in grote blijdschap dat ook hij deel uitmaakt van dit Plan.
Daarom heb ik ook nooit kunnen begrijpen hoe JG van dit zo belangrijke omslagpunt in de ordening van de eeuwigheid, en dit Scheppingswerk dat vanuit de aard van de schepping Eenmalig en Uniek is, gebruikt als evangelisatiemiddel en splijtzwam. Ik begrijp het gewoon niet.

Ik wil niet je boodschap ondermijnen, maar precies die voorbeelden ondersteunen dat Jezus in de hoedanigheid van Gods Zoon,
ook wordt erkend als Gods Zoon. Dat betekent dan dat Gods Zoon niet met een is-gelijk-teken staat naast God als God Zelf.
Maar wel als Gods Zoon. Niet aan Gods linkerhand en niet aan Gods voeten; maar aan Gods Rechterhand.

1. Als gelovigen elk een boodschap krijgen van God, en met elkaar in onvrede zijn over de duiding, dan kun je je voorstellen dat die gelovigen bij het vertalen hun eigen klemtonen leggen. Dat dat zo is en werkt, kun je zie aan de JG vertaling. De vertaling is dan niet slechts een vertaling maar een stukje 'neergeslagen' geloof, in scheikundige betekenis dan.
Als je het zo beziet, is de vraag naar de voorkeur van engelen, dus een vraag naar de voorkeur die engelen hebben bij een bepaalde geloofsrichting.
Dan geldt ten eerste dat er dwalingen zijn en principieel verschillende manieren van in het geloof staan, die ten onrechte tot een geheel worden gerekend, of ten onrechte gescheiden zijn. Dat geeft dan tegelijk een overweging van droefdheid dat het Lichaam van Christus niet één is, en tegelijk droefheid dat het lichaamsdeel dat tot de zonde verleidt niet getuchtigd of zelfs afgehakt wordt. Farizeën en Saduceën hebben tot het einde met elkaar één tempel gehad. Van latere dwaalleraars werd ten strengste aangezegd dat ze uit de gemeente gezet moesten worden. Het hangt er dus maar vanaf. Van het geloof en van de heiligingsbereidheid en van de liefde voor God en de broederschap, welke zo gemakkelijk tegen zichzelf uitgespeeld kan worden.
2. Maar als er ergens een geloofsgroep is die niet gelooft en meent dat de bijbel een boek is als alle andere, dan is er vanaf het begin grote droefheid. Zelfs als iemand ergens naar een stad gaat, moet hij daarbij zeggen: "Zo de Heere wil" wat ertoe heeft geleid dat nog steeds officieel kerkelijke aankondigingen deze uitspraak bevatten (Deo Volente). En daar heb je het principiële probleem. Sommigen zeggen dat het niets met God te maken heeft hoe je de bijbel leest. Als het maar lekker leest, alsof het een vertaling is van een hedendaags Grieks boek. 
Maar rechtzinnige geloofsgroepen weten zich totaal afhankelijk van God, en dat temeer bij een bijbelvertaling. Bedenk dat niet iedereen de tempel mag bouwen. Ook David mocht dat niet. Het aangaan van een dergelijk groot werk van God Zelf, vraagt dus om afstemming met God Zelf. Want de engelen zijn benodigd in grote getale en in grote kracht om te voorkomen dat er mensendingen doorsijpelen in dit Werk van God. Het is toch mensenwerk? Alles is mensenwerk, ook de tempeldienst. En het is alleen door heiliging en eerbied en zuiverheid, dat mensen kunnen naderen tot God.
Wil je hier moeilijke discussies uit de weg gaan, kijk dan naar het principe: bij welke vertaling werd de heilige Geest afgesmeekt, en werd zuiverheid en getrouwheid van de vertaler en van de vertaalmethode en van de vertaalproducten geëist en met dwang opgelegd? En bij welke vertaling wordt de heilige Geest gezien als geloofslast en theologische vooringenomenheid, en worden vrijelijk ongelovigen en anti-goddelijke wetenschap en Christus-verwerpende medewerkers geaccepteerd? Vergelijk het met de offers van het allerbeste voor de joden, vergelijk het met het enorme brandoffer van Noach, terwijl hij geen droog hout en geen dieren en geen huis of haard over heeft. Maar God kwam eerst. En God beschouwde het als een offer met een lieflijke reuk. Dat is de basis voor het verbond van God met de mensen om deze aarde niet opnieuw te vernietigen.
3. Besef goed dat we het hier nog niet over (omgang met) bronteksten hebben gehad en over de (omgang met) selectie daarvan. Dat zijn vele hoofdstukken apart.
- Het is absoluut onmogelijk dat hier géén normen gelden die juist ten overstaan en om wille van de engelen hoog gehouden moeten worden.
- het is absoluut onmogelijk dat de engelen hier géén voorkeur hebben voor hoe er met geloof en met heiliging en met de aloude eis van Gods Woord zuiver en trouw bewaren, wordt omgegaan. Want overal waar de ziel niet volledig op God is afgestemd, moet er door de engelen zwaar gestreden worden met engelen van het kwaad. Merk op dat die strijd in het vlees ook daadwerkelijk grote schade en dood berokkent als het om een heilig werk gaat van God. Want de onwillige en halfwillige zielen moeten worden geweerd met geweld, totdat er zielen zijn die wèl God in heiligende zuiverheid zullen dienen. Je kunt ook het wegblijven van Gods spoedige komst toerekenen aan het ongeloof. Want hoe meer er ongeloof is, hoe meer de engelen strijd moeten leveren tot er iets als een omgeving is gecreëerd van goddelijk heil en heilige voortgang. Als je dat snapt, begrijp je ook heel de joodse geschiedenis. Als je dat ziet, dan begrijp je ook dat God zegt: Ik kom met grote haast. Maar waar de mens dat niet gelooft, is de haast er wel, maar is ook de strijd des te groter en des te langer. Het is als een geestelijke natuurwet waarvan de satan weet dat hij wint. En de geschiedenis van de geboorte en dood van Jezus leren ons dat dat ook echt zo is: het heil komt uitsluitend in de grootste zwakheid en in de minst geachte omgeving, maar dan ook nog in verborgenheid, uitsluitend benaderbaar in geloof. Want de machten van deze wereld zijn (dienstbaar aan) de engelen van het kwaad. Daarom zal de mens zelf moeten gaan beseffen dat het God menens is. Opdat de strijd die al zo hard is in de hemelse gewesten, ook op de aarde steun en support en strijd krijgt. Zolang er hoop is op rust in het vlees, zal de mensheid de geestelijke strijd niet steunen. Maar pas als de strijd ook op aarde wordt gestreden, ontstaat er op enkele plaatsen iets van een heilige omgeving, waardoor de geestelijke strijd ook nut en betekenis krijgt voor de voortgang van Gods heilsweg voor de mensheid. De schepping zucht. De engelen zullen met Jezus spreken: waar op aarde zal er nog geloof worden gevonden? Waar op aarde is er een bastion van wáár geloof? Al was het maar zo héél klein, als het er is, zijn er scharen van engelen om het te beschermen en te verdedigen. Maar in alles geldt dat de mens is overgeleverd aan de machten van deze wereld, en zijn eigen vlees, en de wisselwerking met zijn eigen omgeving die even onstopbaar is, als de tikken van een klok op de klok die ernaast hangt: al bij de eerste tik of slag, gaat de eerste trilling op in de tweede trilling. Alleen waar een véél grotere omgeving van zuiverheid komt, daar kan ook maar iets, iets van zuiverheid bewaren. Vanwege de wetmatige wisselwerking met de omgeving. En zo wordt de allermodernste nog niet eens ontdekte golfwerking van de ether volgens de principes van de Nederlandse Huygens, tot een bevestiging van de alleroudste morele wetten van God.
De engelen spelen daarin een sleutelrol in de hemelse gewesten.
Gods Woord, de bijbel, vervult daarin een sleutelrol voor het vlees.
De gelovigen hebben de sleutels in handen gekregen.
Wat doen zij daarmee? 

1. Als gelovigen elk een boodschap krijgen van God, en met elkaar in onvrede zijn over de duiding, dan kun je je voorstellen dat die gelovigen bij het vertalen hun eigen klemtonen leggen. Dat dat zo is en werkt, kun je zie aan de JG vertaling. De vertaling is dan niet slechts een vertaling maar een stukje 'neergeslagen' geloof, in scheikundige betekenis dan.
Als je het zo beziet, is de vraag naar de voorkeur van engelen, dus een vraag naar de voorkeur die engelen hebben bij een bepaalde geloofsrichting.
Dan geldt ten eerste dat er dwalingen zijn en principieel verschillende manieren van in het geloof staan, die ten onrechte tot een geheel worden gerekend, of ten onrechte gescheiden zijn. Dat geeft dan tegelijk een overweging van droefdheid dat het Lichaam van Christus niet één is, en tegelijk droefheid dat het lichaamsdeel dat tot de zonde verleidt niet getuchtigd of zelfs afgehakt wordt. Farizeën en Saduceën hebben tot het einde met elkaar één tempel gehad. Van latere dwaalleraars werd ten strengste aangezegd dat ze uit de gemeente gezet moesten worden. Het hangt er dus maar vanaf. Van het geloof en van de heiligingsbereidheid en van de liefde voor God en de broederschap, welke zo gemakkelijk tegen zichzelf uitgespeeld kan worden.
2. Maar als er ergens een geloofsgroep is die niet gelooft en meent dat de bijbel een boek is als alle andere, dan is er vanaf het begin grote droefheid. Zelfs als iemand ergens naar een stad gaat, moet hij daarbij zeggen: "Zo de Heere wil" wat ertoe heeft geleid dat nog steeds officieel kerkelijke aankondigingen deze uitspraak bevatten (Deo Volente). En daar heb je het principiële probleem. Sommigen zeggen dat het niets met God te maken heeft hoe je de bijbel leest. Als het maar lekker leest, alsof het een vertaling is van een hedendaags Grieks boek. 
Maar rechtzinnige geloofsgroepen weten zich totaal afhankelijk van God, en dat temeer bij een bijbelvertaling. Bedenk dat niet iedereen de tempel mag bouwen. Ook David mocht dat niet. Het aangaan van een dergelijk groot werk van God Zelf, vraagt dus om afstemming met God Zelf. Want de engelen zijn benodigd in grote getale en in grote kracht om te voorkomen dat er mensendingen doorsijpelen in dit Werk van God. Het is toch mensenwerk? Alles is mensenwerk, ook de tempeldienst. En het is alleen door heiliging en eerbied en zuiverheid, dat mensen kunnen naderen tot God.
Wil je hier moeilijke discussies uit de weg gaan, kijk dan naar het principe: bij welke vertaling werd de heilige Geest afgesmeekt, en werd zuiverheid en getrouwheid van de vertaler en van de vertaalmethode en van de vertaalproducten geëist en met dwang opgelegd? En bij welke vertaling wordt de heilige Geest gezien als geloofslast en theologische vooringenomenheid, en worden vrijelijk ongelovigen en anti-goddelijke wetenschap en Christus-verwerpende medewerkers geaccepteerd? Vergelijk het met de offers van het allerbeste voor de joden, vergelijk het met het enorme brandoffer van Noach, terwijl hij geen droog hout en geen dieren en geen huis of haard over heeft. Maar God kwam eerst. En God beschouwde het als een offer met een lieflijke reuk. Dat is de basis voor het verbond van God met de mensen om deze aarde niet opnieuw te vernietigen.
3. Besef goed dat we het hier nog niet over (omgang met) bronteksten hebben gehad en over de (omgang met) selectie daarvan. Dat zijn vele hoofdstukken apart.
- Het is absoluut onmogelijk dat hier géén normen gelden die juist ten overstaan en om wille van de engelen hoog gehouden moeten worden.
- het is absoluut onmogelijk dat de engelen hier géén voorkeur hebben voor hoe er met geloof en met heiliging en met de aloude eis van Gods Woord zuiver en trouw bewaren, wordt omgegaan. Want overal waar de ziel niet volledig op God is afgestemd, moet er door de engelen zwaar gestreden worden met engelen van het kwaad. Merk op dat die strijd in het vlees ook daadwerkelijk grote schade en dood berokkent als het om een heilig werk gaat van God. Want de onwillige en halfwillige zielen moeten worden geweerd met geweld, totdat er zielen zijn die wèl God in heiligende zuiverheid zullen dienen. Je kunt ook het wegblijven van Gods spoedige komst toerekenen aan het ongeloof. Want hoe meer er ongeloof is, hoe meer de engelen strijd moeten leveren tot er iets als een omgeving is gecreëerd van goddelijk heil en heilige voortgang. Als je dat snapt, begrijp je ook heel de joodse geschiedenis. Als je dat ziet, dan begrijp je ook dat God zegt: Ik kom met grote haast. Maar waar de mens dat niet gelooft, is de haast er wel, maar is ook de strijd des te groter en des te langer. Het is als een geestelijke natuurwet waarvan de satan weet dat hij wint. En de geschiedenis van de geboorte en dood van Jezus leren ons dat dat ook echt zo is: het heil komt uitsluitend in de grootste zwakheid en in de minst geachte omgeving, maar dan ook nog in verborgenheid, uitsluitend benaderbaar in geloof. Want de machten van deze wereld zijn (dienstbaar aan) de engelen van het kwaad. Daarom zal de mens zelf moeten gaan beseffen dat het God menens is. Opdat de strijd die al zo hard is in de hemelse gewesten, ook op de aarde steun en support en strijd krijgt. Zolang er hoop is op rust in het vlees, zal de mensheid de geestelijke strijd niet steunen. Maar pas als de strijd ook op aarde wordt gestreden, ontstaat er op enkele plaatsen iets van een heilige omgeving, waardoor de geestelijke strijd ook nut en betekenis krijgt voor de voortgang van Gods heilsweg voor de mensheid. De schepping zucht. De engelen zullen met Jezus spreken: waar op aarde zal er nog geloof worden gevonden? Waar op aarde is er een bastion van wáár geloof? Al was het maar zo héél klein, als het er is, zijn er scharen van engelen om het te beschermen en te verdedigen. Maar in alles geldt dat de mens is overgeleverd aan de machten van deze wereld, en zijn eigen vlees, en de wisselwerking met zijn eigen omgeving die even onstopbaar is, als de tikken van een klok op de klok die ernaast hangt: al bij de eerste tik of slag, gaat de eerste trilling op in de tweede trilling. Alleen waar een véél grotere omgeving van zuiverheid komt, daar kan ook maar iets, iets van zuiverheid bewaren. Vanwege de wetmatige wisselwerking met de omgeving. En zo wordt de allermodernste nog niet eens ontdekte golfwerking van de ether volgens de principes van de Nederlandse Huygens, tot een bevestiging van de alleroudste morele wetten van God.
De engelen spelen daarin een sleutelrol in de hemelse gewesten.
Gods Woord, de bijbel, vervult daarin een sleutelrol voor het vlees.
De gelovigen hebben de sleutels in handen gekregen.
Wat doen zij daarmee? 

De meest gangbare en heersende uitlegging, is dat de engelen er recht op hebben dat de kinderen van God die over hen zullen heersen, zich ook gedragen op een zodanige wijze dat Gods eer en Gods recht en Gods orde centraal staat en gewaarborgd is. Ook de engelen krijgen mee dat kinderen van God spreken of doen uit de Geest van God. Voor die engelen is nuttig dat die kinderen als zij daarin Gods orde negeren, laten zien dat zij Gods orde helemaal niet negeren, ook niet in de schijn van gezagsloosheid. Het communiceren van de kennis en de wil om Gods orde hierin te laten zien, is vergelijkbaar met een vrijwillig onverplicht dankoffer. En de engelen, en God, zien dat offer en zullen daaraan niet zonder blijdschap voorbijgaan. Want het getuigt ervan dat ook waar God grotere gaven geeft, de mens niet verzaakt om in de liefde van God te blijven. En dat was nu precies steeds het probleem: zodra de mens het goed krijgt in dit leven, dan vergeet hij vanwaar hij komt, en waartoe zijn roeping is. Een mens die zich richt naar iets buiten Gods orde, en dan daarbij stelt en erkent en toont, dat Gods orde centraal staat, die doet precies wat de wet eist en wat Christus deed: Gods hogere normen brengen, ook als daar vanwege het kindschap van God geen verplichting meer toe is. Doe je dat vanuit je hart in oprechtheid en eerbied en overgave; dan is de rest alweer vers twee.
In Christus is er alléén Christus. Dat is één Adam in het vlees en één tweede Adam in de Geest. Daar is geen lichaamsdeel dat onnut of minder is, hoewel niet alle onderdelen van het lichaam dezelfde taak en verschijning en eer hebben. Waar dan Christus zèlf zegt dat Hij hoofd is van de gemeente in eenheid; hoe zou jij dan de innnerlijke orde die zelfs in jouw toch veel vrijzinnigere mensenlichaam geldt, en die ook door Christus zelf is gepredikt, en waarvan Paulus ook betoogt en verdedigt dat het al in de scheppingsorde zit, bestempelen als terugkeer tot religieus-culturele achtergronden?
De corrumpering van Christus begint juist in het verlaten van de bijbel. En "als je je daar lekker bij voelt, moet je gewoon een hoedje opzetten en een rokje aantrekken". Dat stemt misschien tot overpeinzing en bezinning. Het is niet de uiterlijkheid die ertoe doet, maar het hart. En waar het hart voor zichzelf heeft onderkend, dat het totaal God wil dienen, is de vraag wat het zegt dat het vlees daartoe vervolgens toch echt niet komen kan. Was de last te zwaar? Het juk te hard?

Het is zomaar mogelijk dat het een indirecte goddelijke straf was voor het aanbieden van zijn dochters. Door wat zijn dochters deden werd hij immers de stamvader van twee volken die door Israël verafschuwd werden.
Ook verliest hij zijn vrouw en een deel van zijn familie door de ramp en komt er sowieso dus bepaald niet zonder kleerscheuren vanaf.
Nu spreekt de Schrift dus niet direct over een goddelijk ingrijpen in deze, maar je leest wel vaker over dergelijke "indirecte straffen."
Denk maar aan Jakob die zeven jaar extra voor Rachel moet werken, wat een gevolg kan zijn van zijn diefstal van het eerstgeboorterecht van Esau. Want, zo zegt Laban: "Het is bij ons geen gewoonte, de jongste uit te huwelijken voor de oudste." (vgl. Gn. 29,26)
Ook een subtiel gevalletje "wie de bal kaatst..."

Theoretisch wil zeggen: in gedachten. Je buurman ken ik al via zijn schrjiverijen, en dat hij in goede handen is weet ik zeker; want ik ken toevallig zijn buurman.

1. Er is geen grotere liefde, dan je leven te stellen voor dat van een vriend, zei Jezus. En Hij bracht dat ten uitvoer. Ook brandweermannen en andere reddingswerkers brengen dat ten uitvoer. Nu breekt er brand uit bij je buurman, ben jij dan als niet-brandweerman geroepen om toe te blijven kijken? Zeker, dat is ook de eerste regel van de EHBO. Maar; dat was niet de norm waar de liefde hiervoor van spreekt. De liefde rekent met het zelf al gered zijn, en met het lijden van je naaste als net zo erg alsof het jezelf betreft. De mens als één wezen: één in Adam. En als één wezen, in verwachting van het tijdelijk overstijgende in de tweede Adam.
2. De overheid draagt het zwaard, en het recht wordt ook verdedigd met het zwaard. Dat is een zaak van gezag en van recht, en ad ultimo draagt iedere gezagsdrager en elk mens een stukje van die gezagslast over zijn directe omgeving. Maar wel in goede orde, van erkenning van het hogere gezag.
3. De christelijke levensstijl blinkt uit in het maar laten gebeuren wat de machten van deze aarde over de kinderen van God brengen. Dat is geen verzoeking, maar een geloof in de leiding van God. En dan blijkt dat God heel andere wegen gaat, dan gedacht. Hoe komt het dat Christus een kruisweg ging, tegen het onrecht in? Hoe komt het dat Paulus aanstuurde op confrontatie met de overheden? Hoe komt het dat christenen in vroegere eeuwen op brandstapels terecht kwamen? Dat komt steeds omdat het brengen van licht belangrijker werd geacht dan het vege lijf te redden, dat al gold als gedoopt in de dood van Christus en toegezegd aan Gods heerlijke en enige leiding naar het burgerrecht in de hemel.
4. Je voorbeeld lijkt duidelijk. Maar wie één wordt met het geweld, vertegenwoordigt een totaal resultaat van slechtheid. Niet passief blijven zal daarom in de eerste plaats een letterlijk roepen moeten zijn: "God zal je straffen!" En God is erbij. Ook David ging de strijd met de reus aan, maar niet zonder een beroep te doen op het goddeloze van de boosaard. Als je gelooft, weet je ook dat je niet machteloos bent, maar dat God machtig is om hele scharen beschermende engelen te doen verschijnen zoals Elisa kreeg in 2 Koningen 6. 
5. God is een wrekende God. Maar Christus vervult in het godsplan (nog) niet de wraak van het zwaard, maar het licht van het zwaard van het Woord. Dat is de helderheid van weten wat er gebeurt, zoals de wet van Mozes de helderheid geeft van weten wat de straf is en wat het gevolg is. Daarom is de slotsom denk ik dat de taak een zaak is van volharding in lijdzaamheid. Maar niet uit liefde voor de ziel die zich tegen God en tegen recht en tegen liefde keert, maar uit liefde voor God en uit vrees voor God die het oordeel zal brengen met rechtvaardige ijver. En de norm is voor het heden dat de wil van God openbaar wordt, en niet tenonder gaat in een chaos van zelfrechtbrengers. En het nut en het doel is wat Jona met Ninevé beleefde: dat er bekering komt en meer inzicht van de ellende. Met tegelijk een zaak van inzicht: waar je weet dat het slechte al heerst en vergevorderd is, is het ook bekend dat je uitkomst er een van nutteloosheid is voor de andere ziel, maar tot toebrenging van meer toorn. Waar je weet dat God gekend wordt, is het ook bekend dat je een strijdtoneel opgaat, en je je moet bedienen van de juiste wapens. Waar je weet dat God wordt geclaimd gediend te worden, weet je dat je een belangrijk wapen bent in een geestelijke strijd. Ten goede of ten kwade. En het geheel geeft een beeld hoe je als een geestelijk rekenende bouwmeester je strijd zorgvuldig kiest en wel of niet ingaat. Met een harde les: ook Samuël zag het fout en koos naar het vlees bij de zalving. Ook Jona zag het fout en zag geen heil voor Ninev;e. ook Elia zag het te zwartgallig en rekende totaal alléén en verloren te zijn, waar er 7.000 medestanders waren. Rekenen, is dus vooral: met Gods Almacht rekenen!
6. Het voorbeeld is wel een wat papieren voorbeeld; de realiteit zal altijd afwijken. Niet alleen in feiten, maar ook in de eigen gemoedstoestand. Maar als de barmhartige Samaritaan de arme aangevallen reiziger zou hebben ontmoet terwijl de rovers er nog waren, wat had hij dan gedaan? Goed kans dat een werelds iemand met een geest van oprechte verontwaardiging en woede over het onrecht, op dat moment duizendmaal dichter bij God staat dan de EHBO-er die keurig wacht tot de kust veilig is. Maar in beide gevallen is het uiteindelijke oordeel niet op het niveau van wat je doet, maar op het niveau van wat je hart begeert om te doen, en van wie je de kracht en hulp verwacht. En dat zal je leven tekenen, ongeacht wat je aan lafs of moedigs in domheid of koen overwogen strijdlust hebt gedaan.
7. En al die woorden kun je samenvatten met: wat zou David gedaan hebben? David was in ons beeld gerechtvaardigd om Saul om te brengen uit zelfverdediging, maar hij sneed een slip van de mantel, en confronteerde vervolgens Saul met Gods belofte en eis. Hij stelde daarmee zijn leven in de waagschaal, waarop Saul ook daarin de hand van God zag. Maar Johannes de Doper stelde zijn leven in de waagschaal, maar kreeg het kwaad tegenover zich, dat daarin ook verharding zocht. En zo krijgt dus het goede steeds een antwoord van wat goed is in een tegenover, ofwel een versterking van het slechte. En zo zijn waarachtige christenen levende wetten van God, met precies dezelfde functie als de 'papieren' wet van Mozes voor Israël: een streng vermaan en appèl op de macht en heerschappij van God, met uiteindelijk een beroep en een claim die rust in God zelf en wordt beantwoord door de ziel die ernaar hoort: die daarin voor God of tegen God zal kiezen. En de levensverwachting van de christen is daarin naar het ideaal van ondergeschikte betekenis, omdat hij al was gered en al zijn vlees had gekruisigd en geen andere rol heeft dan het licht te brengen op plaatsen van duisternis en op plaatsen van strijd tussen goed en kwaad in mensenzielen. Zwijgen of wegkruipen als het spannend wordt en mensen bedreigd worden is dus wel begrijpelijk en wenselijk, maar naar de leer bepaald niet erg lichtgevend of getuigend van een sterk geloof dat God alles ziet en Zijn oog bewust doet rusten op degene in wie Hij een welgevallen heeft. 

Het systeem kan helemaal geen sabbatsjaar verwerken, als het systeem zelf geen fundamenten heeft. Dat was al eerder genoemd. 
1. Een lening is toestemming tot een aanspraak op bestaand bezit van anderen, die wordt gefinancierd met geld dat er helemaal niet is,
en met een waarborg van arbeid die niet in het heden is. Technisch is dat de verpanding en exploitatie van de toekomst van een bestaand mensenleven.
2. Een markt zorgt voor het verdelen van de overschotten met degenen die deelnemen. Marktwerking zorgt ervoor dat de eigen deelname aan de eigen kringloop wordt ontgaan en misbruikt om elders grotere marges te halen, dan in de eigen kringloop mogelijk is.
3. Elke oplossing wordt gegeven onder het stellen van waarborgen voor wie het systeem bewaken, instandhouden en uitmelken: de financiers.
4. Geld is niets. Het bestaat bij de gratie van de economie of de materie waaraan het wordt gekoppeld. Zou het niet zonder zekere onderliggende waarde gemaakt mogen worden, dan stijgen alle bezittingen explosief in waarde. Zoals het u is, is het waardeloos net zoals goud waardeloos is: je kunt geld lenen om het aan te schaffen, wat maakt dat per saldo alleen de lening echte waarde vertegenwoordigt.
5. Ons huidige geld bestaat niet eens; het is er echt niet en iedereen weet dat. Tegelijk ophalen gaat niet, en reserves worden alleen in theorie teruggeschroefd, omdat gelijktijdige waardestijging van financieringen hoger is. En het is geen geld maar een verzekering: wie het nodig heeft kan met een claim indienen bij een bank die zelf commissionair is en het moet halen bij de centrale bank die optreedt als herverzekeraar. En als er een ramp optreedt is elk bedrag verzekerd voor 100.000 totaal waardeloze euro's. 
Bij een zodanig zwak fundament als het huidige systeem, begrijp ik werkelijk niet hoe jij kunt spreken over sabbatsjaren. Ga lekker slapen of wordt wakker en begin je nieuwe dag met een sabbatsdag: wees goed, eerlijk, rechtlijning, helder, en open. En ga naar je buurman en zeg hem dat het sabbatsjaar in jouw hart is aangebroken, en deel hem van je bezit. En als je dat niet meer hebt, zul je ontdekken dat alleen al het denken in termen van bezit, al in strijd is met je eigen sabbatsjaar. Want materie dient tot niets. En waar het wèl massief aandacht krijgt, daar is het meest gebruikte sociale correctiemiddel: economische sancties.
Wie dan nog fiducie heeft in het heersende systeem van materie en welvaart, die heeft ergens iets gemist.
Maar waarom zou iemand zich met dit soort zaken willen inlaten en vermoeien, als de werkelijkheid niet materie is,
maar intrinsieke kracht en duurzame eeuwigheids waarden van recht, waarheid, en barmhartigheid?
Wil je concreet gedachten hebben bij de praktische kant van sabbatsdenken in een christelijke levensstijl,
lees dan "De koninklijke weg" van Frans Horsthuis: http://www.lulu.com/shop/frans-horsthuis/de-koninklijke-weg/ebook/product-12912514.html.

Nou ja, zeg. Gaan we weer lui achterover leunen ? 
Maar goed, het is echt niet zo vreselijk ingewikkeld. Michelson en Morley leden aan een tunnelvisie: ze rekenden niet met de mogelijkheid van een golf.
Als Michelson en Morley de ether echt hadden willen beoordelen,
dan hadden zij niet gezocht naar een concrete snelheid v+c,
maar naar wat een golf c opgeteld bij een beweging v zou opleveren. 
En iedereen weet dat de snelheid van een bewegende bron nooit opgeteld kan worden bij de heersende golfsnelheid.
En ook iedereen weet dat bij een bepaalde druk, alle golfsnelheden gelijk zijn.
Dus weet ook iedereen dat er totaal geen postulaat nodig is van een constante snelheid. 
Het suffe is gewoon dat men in het hoofd bij licht dacht aan concrete deeltjes, en daardoor op niets anders meer kon uitkomen.
Het suffe is gewoon dat de snelheid van een golf per seconde niets zegt. Wat wel iets zegt is de snelheid per golflengte.
Want immers: snelheid is niets anders dan overbrugde afstand in een bepaalde tijd. Moet je wel de juiste afstand en tijd nemen. 
Dus is het heel eenvoudig:
v+c is niet geldig per seconde. Maar per golflengte: v+c/f Maar in de tijd van een golflengte is de overbrugde afstand van snelheid v niet v, maar v/f. Dus is de overbrugde afstand per trilling v/f+ c/f = (v+c)/f.  
En dat is alles. Want ook iedereen weet dat als het waar is dat er een golf geldt, dat dan de trillingstijd steeds gelijk is. En daarvan is ook bewijs, namelijk uit de formule dat golfsnelheid gelijk is aan f maal lambda. Dus weten we ook al zeker dat er een grotere overbrugde afstand is die door de toenemende druk wordt samengedrukt (minder groot dan bij een lineaire optelling) tot de tijd weer gelijk is. De frequentie verandert dus. En een stukje van de wel afgelegde afstand wordt niet meer gemeten te zijn overbrugd. Want die afstand is omgezet in energie van het medium. En dus raak je een stukje afstand kwijt en lijkt de tijd te vertragen C'est simple comme bonjour.
En dan ga je sputteren en tegenspreken natuurlijk, maar ik maak het je gemakkelijker:
Neem een afstand AB. Die overbrug je met een slingerklok. Heb je gelijk de tijd vastliggen van de waarnemer. En nu ga je de slinger iets verder laten uitwijken door er tegenaan te botsen (de crux ligt dus bij de Doppler impulswet). Wat levert dat op? helemaal niets: de trillingstijd blijft gelijk en in dezelfde tijd wordt het effect van de botsing niet waargenomen. Dus als je eerst erin stopt (tunnelvisie) dat er een extra snelheid moet worden gemeten, dan raak je die kwijt, en in totaal onbegrip grijp je naar kunstig verzonnen constructies, en spreek je van contractie en dilatatie. (Ergens is dat ook terecht natuurlijk, want die afstand-tijd wordt ook echt omgezet in energie.) 
En dan geef jij nog lang niet toe, maar dan maken we het opnieuw gemakkelijker. 
Ga helemaal achter op een stoomboot zitten, en luister naar de stoomfluit. Kun jij dan met alleen frequenties de beweging van de boot meten ten opzichte van de lucht? Het is totale dwaasheid. De snelheid kun je niet meten met alleen frequenties. En de frequenties zelf (fluit ten opzichte van jouw oor) zijn absoluut wetmatig totaal gelijk. Want relatief van elkaar in rust.  
Grappig hè, dat de waarheid op tafel kan liggen, zonder dat iemand het ziet :-).
Dat noemen we geloof. Diep, onpeilbaar diep geloof in de heersende wetenschap.
En dat maakt het ook zo relevant. Niemand die gelooft kan de waarheid vasthouden;
want geloof heerst over het licht. Dus moet er eerst besef komen,
dat God een God is van het Licht en van Waarheid.
Erasmus, Huygens, Newton en Maxwell wisten dat prima;
dat is dan ook precies waardoor ze zo dicht bij de waarheid kwamen.
 

Bedenk dat het expanderend universum is afgeleid uit roodverschuivingen;
en dat blauwverschijnselen (en zelfs het waarnemen) onmogelijk zijn omdat de uitdijing gaat met de snelheid van het licht. 
Het enige wetenschappelijke bewijs van het uitdijen, 
bestaat dus uit het waarnemen dat het uitdijen is tenietgegaan,
door ons eigen uitdijen...
Dat is weird science, and strong faith..
Tenzij wat Hubble waarnam als roodverschuiving, helemaal geen roodverschuiving is,
maar de grotere doordringbaarheid die 'rood' bewerkt,
doordat het minder gebroken wordt dan blauw.
Dat is emperical science, and strong logics..
Bron: https://www.astroblogs.nl/2014/06/02/het-uitdijende-heelal-gaat-sneller-dan-lichtsnelheid/ 
Bedenk dat God heilig is, maar ook heerlijk en volmaakt. Dat betekent dat alles wat er is, al was. Maar het was in de Geest. Alles wat is geschapen, is een uitvloeisel van wat al was in de Geest. God is Geest en God is heerlijk en God is volmaakt.
Het kenmerkende van onze wereld is, dat God is begonnen vanuit het volmaakte en volkomene iets te bouwen dat stoffelijk is. Het stoffelijke is niet volmaakt. Heel letterlijk: het heeft niet in zichzelf de Geest, en ook heel beeldelijk: elk stukje stof heeft een schaduwzijde die afstaat van het licht.
Dus is logisch en onontkomelijk dat God iets in de schepping van Zijn Geest moet stoppen, om het stoffelijke te doen branden van Geest, zodat het stoffelijke geen schaduw meer heeft, maar het Geestelijke doorschijnt tot de andere kant en tot in zichzelf en zo het stoffelijke Geestelijk wordt en uiteindeljk God is in alles en allen. Denk aan onze sterrenhemel: als er alléén sterren zijn (geen planeten), dan bestaat duisternis niet meer!
Technisch is God eens begonnen met spreken en technisch heeft God eens zichzelf een Licht gemaakt. Denk aan de schepping van het Licht, dat het verterend vuur van God kan zijn, Die immers van nature Geest is. Dus eigenlijk is de discussie of het Woord geschapen is, een beetje onzinnig, want niemand kan zich voorstellen wat spreken is, voordat er iets is. Die onzinnigheid zit echter bij de waarnemers, die gewoon geen voorstelling hebben van wat is, zonder dat iets is. Maar we weten dat God volkomen en volmaakt is, dus MOETEN we accepteren dat alles wat de mens kan, ook door God al kon in die tijd vóór ons. Dus is niets van Gods hoedanigheid geschapen, en alles wat God doet om Zijn heerlijkheid substantie te geven, is geen nieuwe schepping, maar een bekrachtiging van wat in Geest al was. 
En de bijbel zegt dus logischerwijs ook niet dat God zichzelf schiep. De bijbel zegt: Eerstgeborene en Begin van de schepping. Dat klopt. God uit God is niet geschapen, maar geboren. Dat is een wonder, maar een bekend wonder: een baby is geen schepping van de moeder. En ook begin van de schepping klopt, want het is de Maker, het scheppende Woord, waarover we spreken. Dat wordt gesproken van het scheppende Woord leert ons iets over de hoedanigheid van Christus: niets dat God doet, gaat buiten Christus om. Wie God is, is empirisch waarneembaar alleen door Christus. Dus valt de logica op z'n plaats dat empirisch Christus God is. Dat God méér is dan Jezus Christus is logica. Want Christus die alles is, is immers helemaal geen kandelaar van een alles vertrerend vuur. Dat weten we zeker, want hij is gezien en geweest en gestorven en weer opgestaan. Maar de vraag moet niet zijn naar wat is, maar wat is en Zal Zijn! De Koningszoon moet geboren worden, groeien, en fases doorlopen tot voorbereiding van Zijn Koningschap. Nu is Hij Koning in de hemel en in het geestelijke Koninkrijk waarvan wij burgers zijn, en Hogepriester van de mens op aarde die naast geest ook vlees is. Maar dàn zal hij de Kandelaar zijn van God die alles is in allen.
God is dus (schijnbaar) méér geworden. Dat is bekend omdat Jezus Christus is geboren. Geboren uit de mens. Jezus Christus, het scheppende Woord heeft alles gemaakt, en uiteindeijk zichzelf ook een plaats gegeven in de schepping. Absolute logica is dat God dus méér is geworden. Immers: met een lichaam en een aardse natuur (wat bewijst dat ook de mens een eeuwige natuur heeft). God die méer geworden is? Dat kan toch niet? Dat klopt. Dat kan niet. De bijbel spreekt dan ook: dat wat God in Christus is, dat was er al aan het begin. Het scheppende Woord dat alles heeft gemaakt dat er al aan het begin was, datzelfde scheppende Woord is vlees geworden. Het staat dus vast: Het empirische wezen van God is uitsluitend zichtbaar in Christus. Maar; waar is dan dat verterende vuur gebleven dat aan het begin gemaakt is? Dat vuur is bekendgegeven nog steeds te zijn. Het is geworden in Christus. Want Christus is de Kandelaar, en wat Hij draagt is het Licht, dat is het Vuur van God. Dat is hoe God Woning maakt onder de opgestane mensen.
En dan komt een JG met zijn vingers aan het Woord, en zegt dat God méér is dan het Woord. Ja, zeg ik dan; je hebt gelijk. De Geest in het verterende vuur, is méér dan het Scheppende Spreken. De Geest in het verterende vuur is méér dan het Lichaam. De Geest in het verterende vuur is méér dan de Mond. De Geest in het verterende vuur is méér dan de oren. De Geest in het verterende vuur is méér dan de ogen.
Maar; welke halve zool slaat dat allemaal aan stukken, en weigert daar eenheid in te zien? Zijn mijn ogen minder dan mijn geest? Zijn mijn handen minder dan mijn geest? Zijn mijn oren minder dan mijn geest? Wie zelfs maar in mijn buurt komt om mijn lichaam kwaad te doen, zal ik met het brandende vuur van mijn geest nog verteren! En inderdaad: wie daar de hand in zal hebben, is ook die je zal tonen, wie ik ben!

Bedenk dat het expanderend universum is afgeleid uit roodverschuivingen;
en dat blauwverschijnselen (en zelfs het waarnemen) onmogelijk zijn omdat de uitdijing gaat met de snelheid van het licht. 
Het enige wetenschappelijke bewijs van het uitdijen, 
bestaat dus uit het waarnemen dat het uitdijen is tenietgegaan,
door ons eigen uitdijen...
Dat is weird science, and strong faith..
Tenzij wat Hubble waarnam als roodverschuiving, helemaal geen roodverschuiving is,
maar de grotere doordringbaarheid die 'rood' bewerkt,
doordat het minder gebroken wordt dan blauw.
Dat is emperical science, and strong logics..
Bron: https://www.astroblogs.nl/2014/06/02/het-uitdijende-heelal-gaat-sneller-dan-lichtsnelheid/ 
Bedenk dat God heilig is, maar ook heerlijk en volmaakt. Dat betekent dat alles wat er is, al was. Maar het was in de Geest. Alles wat is geschapen, is een uitvloeisel van wat al was in de Geest. God is Geest en God is heerlijk en God is volmaakt.
Het kenmerkende van onze wereld is, dat God is begonnen vanuit het volmaakte en volkomene iets te bouwen dat stoffelijk is. Het stoffelijke is niet volmaakt. Heel letterlijk: het heeft niet in zichzelf de Geest, en ook heel beeldelijk: elk stukje stof heeft een schaduwzijde die afstaat van het licht.
Dus is logisch en onontkomelijk dat God iets in de schepping van Zijn Geest moet stoppen, om het stoffelijke te doen branden van Geest, zodat het stoffelijke geen schaduw meer heeft, maar het Geestelijke doorschijnt tot de andere kant en tot in zichzelf en zo het stoffelijke Geestelijk wordt en uiteindeljk God is in alles en allen. Denk aan onze sterrenhemel: als er alléén sterren zijn (geen planeten), dan bestaat duisternis niet meer!
Technisch is God eens begonnen met spreken en technisch heeft God eens zichzelf een Licht gemaakt. Denk aan de schepping van het Licht, dat het verterend vuur van God kan zijn, Die immers van nature Geest is. Dus eigenlijk is de discussie of het Woord geschapen is, een beetje onzinnig, want niemand kan zich voorstellen wat spreken is, voordat er iets is. Die onzinnigheid zit echter bij de waarnemers, die gewoon geen voorstelling hebben van wat is, zonder dat iets is. Maar we weten dat God volkomen en volmaakt is, dus MOETEN we accepteren dat alles wat de mens kan, ook door God al kon in die tijd vóór ons. Dus is niets van Gods hoedanigheid geschapen, en alles wat God doet om Zijn heerlijkheid substantie te geven, is geen nieuwe schepping, maar een bekrachtiging van wat in Geest al was. 
En de bijbel zegt dus logischerwijs ook niet dat God zichzelf schiep. De bijbel zegt: Eerstgeborene en Begin van de schepping. Dat klopt. God uit God is niet geschapen, maar geboren. Dat is een wonder, maar een bekend wonder: een baby is geen schepping van de moeder. En ook begin van de schepping klopt, want het is de Maker, het scheppende Woord, waarover we spreken. Dat wordt gesproken van het scheppende Woord leert ons iets over de hoedanigheid van Christus: niets dat God doet, gaat buiten Christus om. Wie God is, is empirisch waarneembaar alleen door Christus. Dus valt de logica op z'n plaats dat empirisch Christus God is. Dat God méér is dan Jezus Christus is logica. Want Christus die alles is, is immers helemaal geen kandelaar van een alles vertrerend vuur. Dat weten we zeker, want hij is gezien en geweest en gestorven en weer opgestaan. Maar de vraag moet niet zijn naar wat is, maar wat is en Zal Zijn! De Koningszoon moet geboren worden, groeien, en fases doorlopen tot voorbereiding van Zijn Koningschap. Nu is Hij Koning in de hemel en in het geestelijke Koninkrijk waarvan wij burgers zijn, en Hogepriester van de mens op aarde die naast geest ook vlees is. Maar dàn zal hij de Kandelaar zijn van God die alles is in allen.
God is dus (schijnbaar) méér geworden. Dat is bekend omdat Jezus Christus is geboren. Geboren uit de mens. Jezus Christus, het scheppende Woord heeft alles gemaakt, en uiteindeijk zichzelf ook een plaats gegeven in de schepping. Absolute logica is dat God dus méér is geworden. Immers: met een lichaam en een aardse natuur (wat bewijst dat ook de mens een eeuwige natuur heeft). God die méer geworden is? Dat kan toch niet? Dat klopt. Dat kan niet. De bijbel spreekt dan ook: dat wat God in Christus is, dat was er al aan het begin. Het scheppende Woord dat alles heeft gemaakt dat er al aan het begin was, datzelfde scheppende Woord is vlees geworden. Het staat dus vast: Het empirische wezen van God is uitsluitend zichtbaar in Christus. Maar; waar is dan dat verterende vuur gebleven dat aan het begin gemaakt is? Dat vuur is bekendgegeven nog steeds te zijn. Het is geworden in Christus. Want Christus is de Kandelaar, en wat Hij draagt is het Licht, dat is het Vuur van God. Dat is hoe God Woning maakt onder de opgestane mensen.
En dan komt een JG met zijn vingers aan het Woord, en zegt dat God méér is dan het Woord. Ja, zeg ik dan; je hebt gelijk. De Geest in het verterende vuur, is méér dan het Scheppende Spreken. De Geest in het verterende vuur is méér dan het Lichaam. De Geest in het verterende vuur is méér dan de Mond. De Geest in het verterende vuur is méér dan de oren. De Geest in het verterende vuur is méér dan de ogen.
Maar; welke halve zool slaat dat allemaal aan stukken, en weigert daar eenheid in te zien? Zijn mijn ogen minder dan mijn geest? Zijn mijn handen minder dan mijn geest? Zijn mijn oren minder dan mijn geest? Wie zelfs maar in mijn buurt komt om mijn lichaam kwaad te doen, zal ik met het brandende vuur van mijn geest nog verteren! En inderdaad: wie daar de hand in zal hebben, is ook die je zal tonen, wie ik ben!

Voor hem geldt ook net als voor jou dat de Joodse traditie mensenoverleveringen zijn, die gemakkelijk kunnen gaan afwijken van wat God zei.
De traditie is niet van de satan. Maar wel de verwerping van Gods Woord. En dan maakt het niet uit dat jij daarin alleen 'Christus' leest, want Christus deed steeds de Wil van de Vader. Wie de Vader verwerpt, heeft Christus niet. Wie de Schrift verwerpt heeft Christus niet en de Vader niet.

Ja; maar vooral: Nee.
Het hele idee van wedergeboren worden,
is dat de angst en de pijn en de ellende van de dood,
reeds aan het begin wordt tegemoet gezien om die in Christus te overwinnen,
en vervolgens ook in gepaste vreugde vrijwillig wordt tegemoet gegaan,
in de wetenschap dat de dood in Christus overwonnen is.
Galaten 5:24-25
Maar die van Christus zijn, hebben het vlees gekruist met de bewegingen en begeerlijkheden.
Indien wij door den Geest leven, zo laat ons ook door den Geest wandelen.

*) even toevoegen: "...zonder te controleren of wat ze zeggen wel echt schriftuurlijk, waar, rechtvaardig of barmhartig is. "
Dan klopt het weer. Zo is de tegenstand tegen de farizeeërs ook gegaan, en zo is de reformatie ook ontstaan.

Je vat niet wat er staat; de strijd en de wapenen zijn tegen de duivel, de wereld, en jezelf. 
De duivel, dat ben jij niet, en ik ook niet.
De wereld, dat is alle verleiding en alle vlees en alles wat zich als mooi en aantrekkelijk presenteert
en zo de goede moraal en de heilige norm ondermijnt en onschadelijk stelt;
En jezelf, dat is nooit iemand anders is.
Efeziërs 6:11-12
Doet aan de gehele wapenrusting Gods, opdat gij kunt staan tegen de listige omleidingen des duivels.
Want wij hebben den strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten,
tegen de geweldhebbers der wereld, der duisternis dezer eeuw,
tegen de geestelijke boosheden in de lucht.
 

Absoluut mee eens. Het is jammer dat wij steeds eraan herinnerd moeten worden wat we allang hebben geweten en altijd al hadden kunnen weten.