Tomega

Je bent een kind van Abraham, of je bent dat niet. Abraham is niet veranderd. Alles van Abraham zegt daarom ook iets tot jou. Misschien anders, maar zeker niet zonder betekenis ook voor jou.

Dat was toen en het eerste geldt ook voor nu. Dan is een dier slachten toch echt van een andere orde lijkt me. En jouw blijdschap een beetje misplaatst. Sommigen wel, anderen niet. Als je moeite hebt om te delen wat je denkt, bespaar je dan een antwoord en dan praat ik wel met die sommigen. Wat biedt jouw indruk jou, of mij, als je aan de oppervlakte blijft hangen? Was Christus' leven wel of niet een martelgang, in jouw opinie?

Is het offer van Christus wel of niet een bloedoffer? Is de verzoening die Christus bracht wel of niet iets waar de mens aanspraak op wil maken? Is dat of een dergelijk offer dan wel of niet benodigd voor de redding van de huidige en toekomende mens? Wordt de mens daarop wel of niet geroepen om de weg van Christus na te volgen? Is dat wel of niet een martelgang voor het vlees? Geloof je dat wel of geloof je dat niet?

Vreemde rammel. Een dier wordt niet mishandeld voor of bij de slachting, terwijl Christus en allen die Hem volgen wel worden mishandeld en als geplaagde slachtlammeren lijdzaam doorgaan.. Hoe is een veranderde gedachte van God op dit punt, als gelukkig te beschouwen door jou?? Heb je wel eens bij jezelf, dat je struikelt over oppervlakkigheden? Is het niet zaak om eerst je pad te effenen alvorens je een aanloop neemt om in het diepere te springen?

Want God heeft de schepping zodanig liefgehad, dat Hij zijn Zoon Christus heeft gestuurd. Dat is niet relationeel? En dat sturen was niet binnen een liefdesverhouding? Pas op dat je niet dwaalt! Ook de 'verenigende liefde' zoals je dan benoemt, brengt weinig onderscheidends. Liefde offert iets van zichzelf op omwille van de begeerte om die ander te winnen. Als dat niet tweezijdig is, dan is het willen winnen dwaasheid en irrationeel en dus ook zonder nut en zonder versterking van de onderlinge band. Dan wordt de liefde en de inspanning om te winnen, niet beantwoord en dat brengt geen toen

Je begrijpt niet dat mijn godsbeeld irrelevant is. Bekijk het eens andersom, vanaf God. God identificeert zich met het meest zuivere en meest wettige en meest omvattende en meest liefdevolle en meest barmhartige en meest rechtvaardige en meest betrouwbare. Is dat nu mijn persoonlijk godsbeeld, of is dat een godsbeeld dat elke objectieve beschouwer zou hebben die een godsbeeld heeft? Of nog anders: is het niet frappanter dat de God die claimt de Levende God te zijn, net precies die eigenschappen claimt die de mens als goddelijk zou betitelen?? Is dat niet volkomen logisch? Voel je niet dat ook

Dat is slechts een deel. Er staat ook dat "de ijver hem vervulde". Als je weet wat dat betekent en hoe dat in het oude testament de toorn van God stilde, dan begrijp je meer. Dat ben ik met je eens. Want begeerte wordt door jou uitsluitend bestaandelijk begrepen. Maar wanneer je Gods bestaan ook reēel duidt en de begeerte naar God en Gods heiligheden ook bestaandelijk duidt, begrijp je meer. De eeuwige mens is meer dan een opgaan in een eenheid met God. Meer individueel van wezen en meer één van geest. Zonder dat individuele aspect, is liefde niet meer relationeel. Is liefde zonder rel

Dat vind ik met alle respect voor het heilige onderwerp, lariekoek. Als míjn liefde voor jou enkelvoudig is, kan jouw ego niet langer bestaan. Houd ik dan van jou? Jouw ego heeft in mijn liefde voor jou geen plaats. Voel je je nu begrepen? Of althans geliefd? Ik vrees dat dat wel meevalt.

Zeker. Zelfs met het diepste denken, komt de wetenschap niet verder dan brabbelende onzin uit te braken. Pas waar wetenschap begint vol onbegrip zo secuur en trouw mogelijk wettige verbanden te beschrijven, geraakt de wetenschap verder van z'n apropos en verder tot besef wat hetgeen buiten zijn macht en wezen is. Want al die planeten en het universum spiegelen ook de wijsheid en volmaakte wettigheid en almacht Gods.

Dat is overdrachtelijk, en ook overdrachtelijk niet een erg sluitende beschrijving. Want immers, heel het concept van straf en eeuwig lijden is erop gericht om het ego te breken. Dat breken is dus conceptueel niet anders in voorzien, dan met harde hand. Want de onverzoenlijkheid en de verharding en de duivel als geheel, is nergens geconcipieerd als bereidwillig om de betere keuzes te maken Bewijzen die woorden niet een bestaan, en wel een bestaan van een hogere graad van hardheid en wezen? Liefde is een kwetsbaar meervoudig begrip. Want liefde breekt met iets of offert iets of doe

Om de wijzen te beschamen, dat is om ook jou te beschamen. Wie beschaamt komt te staan, die ziet en ervaart en weet dat hij fout zit. Dus je zou je wel een beetje rekenschap ervan mogen geven, dat die tekst voorspellend is voor die daar genoemde en door jou zo geroemde wijzen. Verder is de wijsheid van de wetenschap die jij noemt, geen wijsheid van denken, maar slechts een beschrijvend verwonderd constateren van wat er is in de schepping. Paulus spreekt over de schepping en haar maker, en hij leert ook jou, dat je je behoorlijk kunt verkijken als je uitgaat van het oppervlakkige plaatje.

Er zijn wegen en middelen om te verbinden wat buiten bereik lijkt, en een middel is, dat God een verterend vuur is voor de mens. Dat is geen blasfemie, maar plaatsing in een reële verhouding en context. De mens die in de materie is, ervaart God die in wezen Geest is, als een verterend vuur. En daaruit weet je dan ook dat de heilige Geest die in de mens is, wel uit God is, maar niet God zelf is. Daarnaast is voor het bestaan van het onzichtbare niet altijd zicht vereist. Verder zijn er wel getuigenissen van contact met en zicht op God, dus dat dat niet kan, is een wat beperkte visie.

Je kunt aan niemand 100% bewijzen dat wetenschap slechts kennis is en geen geloof, daarom is wetenschap steeds onder de klem dat andere daarmee strijdige inzichten nog kunnen volgen. Dat daar voortdurend zaken worden geclaimd en gesteld definitief te zijn, is geloof. Wetenschap leert kennis van het gerijmde en het logische en het wettige. Geloof brengt verbinding met hetgeen volgt uit de verkregen kennis. Alvorens ons te verliezen in bevindelijkheden over wat volgt uit onze kennis, is het zaak om te doorgronden wat in onze kennis kennis is, en wat geloof. God is wettig en logisc

Geen toevluchtsoord en geen slagveld, maar een plaats van afzondering en voorbereiding en focus-verkrijging en afstemming en toerusting en beproeving. En dat wat in de woestijn wordt geroepen en beleden, is wat de plaats en de basis en de toekomst bewerkt van de roepende in de woestijn. Meestal verlangt de mens eerder terug naar de vleespotten van een oase in Egypte dan de toekomst verheerlijkt te zien in manna en een onbekende heerlijkheid.

Wat voor de een abstracter is, kan voor de ander concreter zijn. De een komt verder van huis, en de ander thuis. Dat is geen probleem, als je maar een probleem hebt.

Als je de berg op een hoger niveau verstaat en meditatie op een lager niveau, dan zijn bergmeditaties meer iets van plattelanders dan van Himalayaanse bergmonniken. Hebreeën 12:18-29 Want gij zijt niet gekomen tot den tastelijken berg, en het brandende vuur, en donkerheid, en duisternis, en onweder, En tot het geklank der bazuin, en de stem der woorden; welke die ze hoorden, baden, dat het woord tot hen niet meer zou gedaan worden. Maar gij zijt gekomen tot den berg Sion, en de stad des levenden Gods, tot het hemelse Jeruzalem, en de vele duizenden der engelen; Tot de algemene vergaderin

De kunst is dus om op weg te gaan, dwars door de berg heen, in hoop en verwachting dat de spelt steeds overal kan prikken. Dan ben je voorbereid en waakzaam, en boezemt de speldenprik geen angst in. En als je dan de berg nergens ziet, weet je dat je er middenin zit. Want stond je er buiten, dan had je hem niet gemist.

David was een man naar Gods hart. Jacob die genade ontving was een bedrieger, zelfs bij de worsteling. Emotie moet er dus helemaal uit, zoals je inderdaad zegt. En tegelijk is het objectieve zakelijke niets waard zonder een heilige emotie. Tussen die twee zit een kei van een spanningsveld en een probleem, want de duivel heeft vaste grond in de mens als het emotioneel wordt. Anekdotisch is Saul die bij tijden onder de profeten werd gerekend, maar op andere momenten met dezelfde geestdrift David aan zijn lans wilde spietsen. Emoties bedriegen inderdaad. De begeerte presenteert zich als liefde, h

Ja, dat ben ik met je eens. Maar aangezien God Geest is, is het wat belevingsafhankelijk en emotioneel gevoed om Hij die Geest is de bron te noemen. Hij is dat wel, maar voor ons is niet de bron wat Geest is, maar dat wat concreet de bron is, en die bron is iets feitelijks waar wij ons op baseren. Zelfs zij die bevlogen en geīnspireerd iets deden of zeiden, deden dat op gronden van kennis of inzicht of zicht. Waar dat ontbreekt zoals bij het spreken in tongen wordt daarvan niets bevestigd als bronmateriaal, tenzij dat logisch verklaard kan worden met hetgeen al eerder als bron is erkend.

Religie is bij mij niks. Een woord van mensen over mensen. Maar in een religie is er gezag van iets dat daar bovenuit stijgt. Dat gezag is gevestigd via opgelegde ervaringen en profetische geschriften. Daarvoor geldt inderdaad wat je zegt.

Dat heb ik gemist. Welke bron is dat?

het geschrift is iets anders dan de doctrine, Je spreekt van westerse religies en de logica daarin. Een religie is iets van mensen, zoals je inbrengt. Maar wat geldt als bron voor die westerse religies, is enerzijds een overgeleverd geschrift of getuigenis en anderzijds wat de natuur laat zien. Daar geldt logica als ontstaansgrond en bestaansrecht. Zonder logica had er niet moeilijk gedaan hoeven te worden, of anderzijds dan had herstel van norm en moraal en zuivere verhoudingen geen issue hoeven zijn. Waar ik zei dat je hier iets mist, had ik ook kunnen zeggen dat je daar iets mist,

Als ik in plaats van hier daar had gezegd was het duidelijker geweest?

De leer of beter het geschrift is iets anders dan de doctrine, net zoals de jurisprudentie iets anders is dan de wet. Als bron en uitleg en referent alle iets van het absolute hebben en uiten, dan is niet logisch om iets absoluuts af te lijden van Aristoteles, die slechts referent is van het absolute of referentie voor verwijst. Wat jij hier mist is dat de westerse religie zichzelf afleidt uit een bron. Die bron is wel degelijk logisch en absoluut en sluitend samenhangend.

Naar voorstellingen van bijvoorbeeld Aldo Leopold in A Sand County Almanac zijn de theorieën van modern denkende wetenschappers als Arthur Holmes, Edwin Hubble en James Hutton keurig afgestemd met het beperkte voorstellingsvermogen van de mens. Zou die wetenschap eens kritisch bekeken worden, dan zou een studie gerechtvaardigd zijn met de titel "Turning science into verbs". Want elk stukje wetenschap is een steen die we kunnen raadplegen als een open boek, over aard en onzin van dat betreffende stukje moderne wetenschap. Zo ook hier. De diepe tijd is logaritmisch omdat datering en evolutie op