TTC

Een epistemologisch obstakel is een moeilijk woord om te zeggen dat een mening of een dominante culturele conditionering de vooruitgang van zowel het individuele als maatschappelijke denken hindert. Het individuele en het maatschappelijke gaan begrijpelijkerwijs hand in hand waardoor een spreektaal ontstaat die zich manifesteert als de tirannie van de meerderheid. Een minderheid die deze obstakels op een of andere manier doorziet wordt logischerwijs dan ook getuige van een schouwspel dat het ongeloof tart, niet in het minst de emoties beroert maar tegelijk machteloos staat jegens het door een

Onderhand zal iedereen wellicht wel weten over welke epistemologische obstakels het precies gaat en wat de gevolgen zijn, dat is het voordeel van luisteren naar de klant. Denk je dat werkelijk? Natuurlijk niet, we zouden anders ook geen OPS-lijders zijn. Het enige dat rest is hopen, bidden tot weet niet welke god, met weerzin naar deze wereld kijken, proberen te overleven en steeds meer verschillende referentiekaders aan elkaar trachten te knopen zodat meer verbinding tot stand kan komen. De inzichten die we hieruit ventileren mogen ten individuele titel dan wel verrijkend zijn, het maakt de h

Het meest wonderbaarlijke aan het leven vind ik de eeuwige wijsheden die erin besloten liggen, het suggereert immers dat er ook iets is dat tijdloos is. Dit bracht me tot de praktische filosofie, of de vraag wie er is om tijd en ruimte te ervaren, en hoe we oeroude gezegden van praktisch nut kunnen maken in het leven van alledag. Om dezelfde reden heb ik tijdens het verloop van m’n herstelonderzoek het Elaboration Likelihood Model centraal gesteld, om beter te kunnen begrijpen waarom er nu zoveel (onbewust) stigma, gescheidenheid en verwarring is binnen onze hedendaagse samenleving. Het antwoo

Waarom zou je die twee willen splitsen? Misschien simultaan te beschouwen, zo kunnen we naar de toekomst kijken zonder eeuwen naar schuldigen te moeten zoeken, niet?

Het is ook altijd hetzelfde, waarom zou je er dan nog achter vragen?

Vroeger gebruikte men de paraconsistente logica in relatie tot de twee-naturenleer, logischerwijs kan dit tot de grootste verwarring leiden. Als dit potentiële misverstand vervolgens wordt aangewend om enkel het debat te verstoren dan is er geen debat mogelijk, en dat in hoeverre er al begrepen wordt wat hiermee bedoeld wordt.

Door de verinnerlijking en/of elaboratie van derde orde impulsen wordt het mogelijk om in de wereld te staan en tegelijkertijd in zekere zin ook erbuiten, om zodoende vanuit onszelf tot expressie te kunnen brengen wat de nieuwe GGZ ambieert. Zo gezien, als steeds meer mensen deze spreekwoordelijke zaadjes zouden bekrachtigen dan zou het technisch gezien mogelijk kunnen worden om een fluweelzachte paradigmashift te realiseren. Dit zou erop gaan lijken dat de samenleving van binnenuit of van onderuit een ethische upgrade ondergaat en mondiaal herstel zich in een versneld tempo kan doorzetten. He

Al weten we nog niet precies hoe we dat mogen interpreteren maar er is de door machteloosheid gedreven berusting dat we straks wellicht een regering krijgen die verder zal besparen op de GGZ. En als we al een poging zouden wagen dan vrezen we dat er weinig ontvankelijkheid voor gevonden zal worden, van waaruit de machteloosheid logisch wordt en de berusting het failliet van zij die ooit hoopvol dachten dat samengestelde kennis en expertise gevalideerd zou worden.

Op welke niveau van de tekst beschouw je dit?

Om ruzie te maken hebben we niet zoveel nodig, je bedenkt een systeem waarin je een aantal anomalieën verstopt en dat neem je als basis voor maatschappelijke besluitvormingsprocessen. Door deze setup ontstaan er verschillende visies over hoe het beter kan wat zich vertaalt in verschillende politieke kleuren, met elk hun aanhang die deze of gene kleur krachtdadig verdedigen waardoor het tumult auto-immuun verder gezet kan worden. Na diepgaander beschouwing ontstaat er spontaan nog een groep die aandacht krijgt voor de anomalieën, ze menen dat het raadzaam zou kunnen zijn om deze eerst te herste

Het is een bijzondere oefening en het staat iedereen vrij om er interesse voor te hebben, niet eens zo moeilijk. Stel dat we nog schulden moeten aflossen en we bekijken dit vanuit een microperspectief, dan wordt het zoeken naar geld om die schulden af te lossen. Als we alle schulden mondiaal bij elkaar optellen en daartoe een macroperspectief aannemen dan blijkt dat we met z’n allen nog een aantal jaar nodig hebben om die schuldenberg volledig weg te werken. En als we nog een stapje verder gaan en een metaperspectief aannemen dan is technisch gezien morgen die schuldenberg weg, met een spreekw

Niet echt, we weten alleen dat wanneer het gaat over Johari dat mensen dan sterk de neiging hebben om het snel over iets anders te willen hebben, maar mooi autootje.

Strikt gesproken houdt het ego niet vast aan halve verhalen, dat is de illusie die wordt opgewekt door identificatie. Bij depersonalisatie keert dit proces waardoor de ziener zichzelf ziet als een personage in een droom.

Eenvoud, als de kenniskloof ook leidt tot een bewustzijnskloof dan is het misschien raadzaam om de kenniskloof te dichten om tot meer bewustwording te komen. En door de kenniskloof te dichten kunnen we ook de inkomenskloof dichten, en veel andere problemen anders belichten. Ergo, al doende kunnen we ons steeds bewuster worden van een weerzinwekkende wereld waarin onwetendheid centraal staat, niet als scheldwoord maar als een nuchter waarneembaar feit. Eenvoud, begrotingstekorten bestaan niet tenzij beperkte- en/of begrensde rationaliteit niet toelaten om in te zien dat ze in stand worden gehou

Zo, hoe lang zou het duren om die schulden tot nihil te herleiden? Oeps, niet van deze wereld wellicht.

Het is een vreemd gegeven dat je met doodgewone of simpele ideeën de wereld in elkaar kan laten stuiken, het behoeft dan wellicht weinig commentaar dat we hier spreken over het economische systeem zoals we het heden kennen. Er zit nochtans logica in, als een dominant inflatoir systeem voldoende lang wordt volgehouden dan heeft het menselijke denken de neiging zich volledig te conformeren volgens die setup, wanneer je dan simpelweg de setup verandert dan heeft dat een impact op zowel het inflatoire systeem als het vigerende menselijke denken dat hierdoor verstoord raakt. Het idee zelf is wel do

OPS-lijders leven vanuit hoop, en angstig om wat er kan gebeuren wanneer niet tijdig gezien wordt waar het over gaat.

Wie de definitie van derde orde veranderingen en een paradigmashift begrijpt, vervolgens nog rustig over straat kan lopen, heeft wellicht een hart van staal. We denken dan ook dat GGZ-experten van staal zijn, tenzij ze de definitie nog niet ten gronde bekeken hebben.

Op de vraag hoe we nu tot het absurde idee komen van co-creatieve rente is het antwoord nog niet zo duidelijk, ondanks het kristalhelder zou kunnen zijn wanneer de vraag gesteld zou worden.

Ja, het gaat al lang niet meer over God wel of niet bestaat, het gaat om onze verantwoordelijkheid jegens God.

Als meer verbondenheid het doel is dan is het ook nuttig, vooral eigenlijk, om ook het technische luik aandacht te geven. De reden daartoe is eenvoudig, voor leken echter vaak zo ongeloofwaardig en overweldigend dat jammer genoeg het averechtse effect ontstaat, met in het verlengde de vrijwel spontane marginalisatie van christenen. De hartenpijn, de angst, de zorg en het getuige zijn van weerzinwekkende omstandigheden vergroot hierdoor, alsof de wereld in tweeën wordt gescheurd door een op zich simpele kenniskloof over dat wat mogelijk is maar niet gekend door een meerderheid. Naarmate special

In het diepste van mezelf zag ik het, iets dat leek op een verloren gegane wereld die me in vervoering bracht, zo intens prachtig dat ik er nog steeds kippenvel van krijg. Alles was er anders maar toch was het ook deze wereld, als een potentieel dat voor ons allen realiseerbaar is naarmate steeds meer mensen dit wereldbeeld zouden bekrachtigen. Nader onderzoek gaf echter toegang tot nog een ander beeld, alsof beiden mogelijk zijn naargelang onze keuze. Maar hoe gaan we die keuze ooit kunnen maken wanneer we nuchter bekeken vooral onszelf beperken?

Het zijn niet zozeer de teksten of het begrip daarover dat ons angst en zorgen baart, het is wat er effectief gebeurt in de wereld. Het voelen dat ons innerlijk beroert en het catastrofale lijden dat op ons afkomt, bovenop wat al al zo mensonterend is. Erger wordt het wanneer mensen dat allemaal gaan ontkennen of simpelweg negeren, verpakt in allerhande teksten waarvan men niet eens de diepte kan peilen.

Ja, zoals je het zegt, nuchter naar de wereld kijken is niet iedereen gegeven.

De meeste mensen slapen inderdaad, ze zijn totaal niet op de hoogte wat de effecten van dat proces zijn op hun eigen leven. Toen ik tijdens m’n herstelonderzoek steeds dieper in mezelf begon te graven kwam ik in aanraking met iets dat begon te lijken op het collectieve onbewuste, een domein waar ik nooit eerder was maar me ook met een schok wakker maakte. Het beeld of de informatie die ik hieruit kon ventileren was echter niet fraai, me naar de keel grijpend en me overweldigend op een manier dat ik amper kon bevroeden, het haalde me naar beneden en verlamde me. Maar er was meer, net om