TTC

Hoe kom ik te weten wat ik vergeten ben, of misschien nog nooit van gehoord heb? En wat als ik het niet geloof omdat het volledig indruist tegen m’n eigen overtuiging? In dat geval heb je misschien wel iets aan ervaringswerkers in de GGZ die dit al eens hebben meegemaakt, in vertrouwen, veiligheid en verbondenheid, speels, ernstig en bedachtzaam.

De wereld redden wordt alsmaar eenvoudiger naarmate we de richtlijnen van de GGZ opvolgen, simpelweg door in herinnering te brengen van wat we al weten.

Het is interessant om zien dat we trapsgewijs kunnen groeien, op deze manier komen we tot een groeidynamiek die in fasen verloopt. Elk scharnierpunt betekent dan overstijgen, integreren en omvatten, met groeipijnen en ziektebeelden die zich hardnekkig kunnen gaan nestelen. Echt fascinerend is het, zeker wanneer we netjes de richtlijnen van de GGZ opvolgen en tot ontdekkingen komen die ze schijnbaar zelf nog niet opgevallen zijn. Het bundelen van competenties en inzichten lijkt dan ook geen achteloos advies, tenzij groeipijn en ziektebeeld verward worden met elkaar.

Ongeloof verhindert inzicht, interessante stelling van Heraclitus. Tijdens een herstelonderzoek kunnen we deze stelling onderzoeken op waarachtigheid, het wordt dan ook snel duidelijk waarom Schopenhauer meende dat elke waarheid drie fasen doorloopt, of waarom Einstein meende dat we onze problemen niet opgelost krijgen met dezelfde manier van denken dat ze veroorzaakt. En dan komt het, uit morele overweging stap je dan goedbedoelend naar de GGZ met een hulpvraag, je raadt het goed, ongeloof verhindert inzicht. Wat eenvoud vermag, verdriet, eenzaamheid en hartenpijn rest.

Soms zijn mensen bezig met jouw leven en welzijn maar het interesseert je niet eens, de relevantie ontgaat je maar toch beklaag je je elke dag over dat waar een aantal je vreedzaam iets tracht te zeggen. Herken je dat?

Het zijn eenvoudige premissen die snel ontaarden in chaos en tumult wanneer we ze in het publieke domein bespreekbaar stellen, paradoxaal genoeg nu net de premissen bekrachtigend. Er is dan ook een gegronde reden waarom een aantal hier niet telkens opnieuw in betrokken wil raken, alsof je absoluut gestraft moet worden omdat je op het absurde idee was gekomen om alles zo eenvoudig mogelijk te maken. Maar loslaten betekent ook dat je er elke dag nuchter en machteloos getuige van bent, van de haast onwaarschijnlijke strijd en tumult om redenen die op zich tragisch absurd zijn. Daarom, de kracht v

Het onbevattelijke laat zich opmerken in het gemanifesteerde op een manier waar weinig aandacht voor bestaat, nochtans doortastend ingrijpend in dat waar iedereen het altijd over heeft maar amper iets van begrijpt. We kunnen daarom ook niet zeggen dat het onmogelijk is, doch niet gezien door net dat waar iedereen het alsmaar over heeft, magie en wonder in een notendop.

De pragmatische waarheid hoeft niet waar te zijn vis-à-vis het algemeen geaccepteerde referentiekader, ze heeft in het bijzonder oog voor het menselijke lijden en welzijn. Maar zowat iedereen zal je maar al te graag voor gek verklaren wanneer we stellen dat we met helikoptergeld ook begrotingstekorten kunnen oplossen, in schril contrast met het vigerende wegwerken dat op de schouders van de bevolking wordt gelegd. Vergeef me, ik had enkel maar een beetje interesse in het leven, op deze manier hoor ik niet meer tot deze wereld, alsof we niet meer bestaan, letterlijk. En over wat gaat het nu uit

De dubbele insteek mag gezien de aspiraties van de nieuwe GGZ als maatschappelijk wenselijk geacht worden, dit zou betekenen dat klanten ook inspraak kunnen hebben binnen een wetenschappelijk referentiekader. Dit leidt tot het AB-perspectief, zodoende wordt het mogelijk om elke stoornis deskundig op twee verschillende manieren te belichten, enerzijds vanuit het vigerende ‘nulsomspel’ denkkader, anderzijds vanuit het 'co-creatieve’ denkkader. Het waarom mag echter evident genoemd worden, het zou anders immers totaal absurd worden om nog positief en hoopvol te denken, een stelling die echter nie

Als ik de duivel in mezelf wil leren kennen dan lees ik dat het de personificatie van verwarring is, ik slaap en ben dronken, alsof ik door m’n onwetendheid in trance leef en niet eens kan weten welke schade ik aanricht aan m’n omgeving. En erger, ik hou nog het liefst vast aan het referentiekader dat ik als enige echte zie, elke poging om dat te veranderen zie ik dan ook als des duivels, als een vijandelijke verstoring die m’n zekerheden in het gedrang brengt, zelfs zonder dat ik daar enig begrip voor kan opbrengen, ik luister niet eens naar wat anderen inhoudelijk te vertellen hebben. Verder

Doorwinterde OPS-lijders getuigen van harte en ter preventie van nog veel erger, tot ze niet meer getuigen, dan zijn ze dood, op z’n minst innerlijk gestorven door te bezwijken onder dat wat ze niet tot expressie hebben kunnen brengen, onwaardig, hoe hoopvol en speels ze ooit ook waren, niet langer van deze wereld, minderwaardig, dom, innerlijk verteerd door onvoorwaardelijke liefde, verdriet en hartenpijn.

Vreemd eigenlijk, had het eerder nog niet zo gezien, de tweeledigheid van een sleutel, en de binnen en de buitenkant die ons in verwarring kunnen brengen. Waar gaat het over? Simpel eigenlijk, als we onszelf beperken door aangeboden sleutels niet diepgaander te exploreren dan krijgen we nooit een glimp van wat er zich achter de deur bevindt, zelfs diegenen die ze in alle integriteit aanreiken marginaliserend. Voor hen echter, ziet de binnenkant er totaal anders uit dan de buitenkant, van waaruit tal van symptomen eenvoudig kunnen verklaard worden, maar onbegrepen zonder zichzelf ook een beter

We lezen het, het is onmogelijk te begrijpen zonder de ervaring zelf, dat wat je iedereen gunt maar ondanks de eenvoud onmogelijk blijkt. Wie dan nog de moed heeft om verder te zoeken komt misschien, vroeg of laat, tot nog heel andere ontdekkingen, alsof de puzzel plots klopt maar je ook opzadelt met kennis die heel je leven vergalt, als een innerlijk loodzwaar ervaren vergiftigd geschenk. En toch, het is niet eens een geheim, de magnitude een ander paar mouwen, in zekere zin, wat wil zeggen naargelang perceptie, zelfs ongeloofwaardig. En waar kan je dan nog terecht? Het is echter vanuit dat p

Wat is dat, zelfbewustzijn? Heeft dat inhoud? Negatieve theologie is proberen God te bewijzen door te beschrijven wat God niet is, oppervlakkig gezien lijkt het onschuldig en een beslist mooie oefening voor het zoekende intellect. Diepe introspectie kan echter tot heel andere conclusies leiden die ook in het verkeerde keelgat kunnen schieten, door de tweedeling die in de vraag gelegen is. Fascinerend, niet?

Socrates was nog de slimste, die zei dat hij van niks wist om er vanaf te zijn. Het is een andere manier om te zeggen dat inherent hoopvolle en integere mensen niet altijd in situaties verkeren waardoor ze hun volle potentie tot expressie kunnen brengen, het is dan wegkwijnen of verharden tot je niet meer dezelfde bent, alsof je nog een schim bent en je tot het diepe besef komt dat al je inspanningen totaal geen nut hebben. Zelfbewustzijn verdringen, wat betekent dat eigenlijk? Men zegt het, wie in deze wereld de geldstromen volgt, die komt het antwoord te weten. Samsara betekent

Krijg stilaan toch wel de indruk dat herstel nooit stopt, enkel het aanbod aan verklaringen waarom veel niet begrepen wordt dermate overweldigend dat verzadiging en nog meer verwarring het resultaat wordt, averechts aan dat wat je misschien hoopvol had verwacht bij aanvang. En zoveel verschillende wegen die finaal hetzelfde lijken te zeggen, vaak leidend tot Babylonische spraakverwarringen en meningsconflicten terwijl je eigenlijk over hetzelfde bezig bent, om dan totaal ontmoedigd achter te blijven als getuige van een weerzinwekkend schouwspel waar je, ondanks alle moeite om je herstel ernsti

Samsara stopt niet zomaar omdat iemand het Nirvana is binnengetreden, het is dan kunst om er niet opnieuw door opgeslokt te worden. De verwarring doorgaans compleet wanneer het ene niet begrepen wordt, noch het andere. En zo wordt alles steeds eenvoudiger, wat niet wil zeggen makkelijker zolang dat wederzijdse onbegrip niet geneutraliseerd kan worden, in de waarachtige verbinding waarin de geest zichzelf herkent als zichzelf, om er vervolgens expressie aan te geven in woord en daad met als doel meer harmonie, van harte. In liefde, hoop en vertrouwen op een goede afloop.

Als abstracties tot leven komen en je hierdoor ten diepste begint te beseffen wat je misschien al heel de tijd niet gezien, of onbewust genegeerd hebt, dan is het nog maar de vraag hoe je daarop zal reageren. Andersom is ook mogelijk, hoe kijkt iemand naar de wereld bij wie die abstracties eerder al tot leven zijn gekomen? Het is als de kip of het ei, onbegrijpelijk zonder de verlevendiging die noodzakelijk is om daar überhaupt enig oordeel over te kunnen vellen. Kortom, roepen in de woestijn is op zichzelf niet zo heel moeilijk om te begrijpen, noch het waarom een aantal zelfmoord pleegt.

Systeemtechnisch, als er een collectief probleem A en een oplossing PA01 is, dan laat dat ruimte voor meerdere opties zoals PA02, PA03, PA04 enzoverder. Dit vereist logischerwijs dialoog en consensus, tenzij je PA01, PA02, PA03, PA04 gewoon buiten het besluitvormingsproces laat en eigenlijk amper iemand weet dat deze opties überhaupt bestaan, zelfs als niet realistisch zal percipiëren. Over meer gaat het uiteindelijk niet, die elementen van beperkte en/of begrensde rationaliteit, waardoor finaal nu net de oplossing overweldigend kan zijn en plotsklaps, als reactie daarop, het collectieve probl

Hoe ga je dat dan doen met je aandelen op de beurs, op een velletje papier?

Ben je zeker dat je hier niet een en ander door elkaar haalt?

Altijd interessant gevonden, je kan een paard wel naar het water leiden, je kan het niet verplichten om te drinken. De ervaringsgerichte toetsing leidt echter tot inzichten die je prompt ook kunnen opzadelen met een aantal stoornissen waardoor de stelling ook omgekeerd kan gelezen worden, zoals niet luisteren naar de klant is niet alleen stigmatiserend maar ook beperkte rationaliteit cultiverend, zij het in alle onwetendheid omdat we niet kunnen weten wat we niet weten. En net daarom dat een aantal ervaringswerkers in alle integriteit en sereniteit hulpvragen blijft stellen aan de GGZ, omwille

Met de Bancor zou het dan alleen eenvoudiger worden? Vreemd, geld is toch neutraal? Of denk je dat dit een gevolg is van die beperkte rationaliteit waar mensen het altijd over hebben?

Er lijken twee opties te bestaan, de BEF of de Bancor. Verder worden nog verschillende kloven opgemerkt, welke zou jij kiezen?

Als ik het AB-perspectief combineer met het XY-perspectief dan wordt het helemaal een helse ervaring, het zal dan misschien lijken alsof je terecht bent gekomen in een apocalyptische wereld die zich enkel in jouw hoofd afspeelt en je omgeving heeft werkelijk geen idee wat er aan de hand is. Ja, achteraf is het makkelijk praten, je durft het alleen niet meer zeggen omdat je telkens opnieuw het risico loopt om door stormen, tsunami’s en aardbevingen gekaapt te worden. De synthese, delen, aftrekken, optellen en vermenigvuldigen, en een paar hulpvragen voor de GGZ, eenvoud.