TTC

Er zijn al minstens acht verschillende wereldbeelden, die zitten in ons hoofd. Sommigen daarvan zijn zo destructief dat letterlijk niets kan, ondanks het allemaal gewoon op internet staat.

Er zijn verschillende werelden, die andere is alleen niet gekend. En erger, die krijgt geen toegang tot het bewustzijn door al die trolacties.

Het is bijna als een wonder, zelfs overweldigend, hoeveel conclusies ik kan koppelen aan dat ene inzicht dat, door het gemis hieraan, zoveel neveneffecten genereert waardoor het ook amper mogelijk is om er aandacht voor te vinden, machteloos en stigmatiserend. Alsof tijd en ruimte, of beweging in algemene zin, de menselijke geest dermate consumeert waardoor we niet meer zien wat er onderliggend speelt, onbewust. Voor het individuele zelf, wanneer we bereid zijn hier steeds dieper over door te denken, is dit enorm verrijkend en verlossend, in relatie tot het menselijke lijden een kwelling, weer

Echt iets voor jou,

Een aantal maakt het echt wel bont, terwijl miljoenen mensen harder en langer gaan werken, jongleren zij met de Fishervergelijking om zich verbolgen af te vragen waarom niet meer mensen hun kinderlijke creativiteit aanwenden.

Fascinerend is het spel, naar analogie met de positieve desintegratie theorie, in de eerste plaats zien we dat de toxische omgeving bepaald wordt door een economie die berust op beperkte rationaliteit van waaruit een dubieuze logica kan geventileerd worden, om vervolgens machteloos toe te kijken wanneer elke dialoog hieromtrent nu net versmacht wordt door die dubieuze logica. Op deze manier komen we misschien spontaan op het eerder cynische idee dat straks een leger psychologen noodzakelijk zal worden om een en ander te herstellen, wat natuurlijk enkel kan wanneer psychologen zelf deze dubieuz

Als God in jou is, is het dan God zelf niet die deze strijd onderhoudt?

Wat begint met een haast onmogelijke taak lijkt steeds eenvoudiger te worden door te abstraheren en diverse obstakels weg te nemen, om finaal te eindigen met een A4’tje als synthese van een herstelonderzoek waar je moederziel alleen over kan dromen. Het voor velen onmogelijke als waarschijnlijkheid, potentieel in het verschiet, in het hier en nu.

Leren communiceren kunnen we bevorderen door onze economie aan de bron te amputeren van haar beginselen en hierbinnen een aantal anomalieën gaandeweg te laten vastroesten als schijnbaar onwrikbare natuurwetten. In het verlengde kunnen we verschillende politieke partijen in het leven roepen die deze of gene mening verkondigen, zowel op lokaal als mondiaal vlak om dan met elkaar in dialoog te gaan om de realiteit vorm te geven, het is wat het is.

In de schoksgewijze euforie van m’n herstelonderzoek vond ik het collectieve verdriet en het potentieel dat me in hoop, tweestrijd en twijfel achterlaat, en veel meer dan dat. In kleine dingen, in het verborgene, in het tijdloze, in het speelse, in het vanzelfsprekende, in het normale, in het vergetene, in het onbewuste, schijnbaar mysterieus, in de logica, in het omdenken, in het ongeloof, in het onbegrip, eenzaam en verlaten. Over een aantal zaken kan een mens beter niet nadenken, het is dan ook beter om niet te zeggen over wat. Het geweten getart, voor wie zo dom was het wel te doen

Hebben het al eens gezegd, eeuwen kan het verder gaan wanneer we onze economie amputeren van haar beginselen, letterlijk zoals Einstein zei.

Heel bijzonder, het Elaboration Likelihood Model geeft perfect weer hoe het kan verlopen, we kunnen dus niet zeggen dat het allemaal niet geweten is. Ben er al lang niet zo zeker meer van dat het delen van ervaringskennis, of kennis in algemene zin, wel zo’n goede zaak is, vooral wanneer dat niet strookt met de algemene opvattingen over bepaalde onderwerpen. Dit geldt met stip wanneer het over economie en geldzaken gaat, de overprikkelingen kunnen dan dermate oplopen waardoor het misschien beter is om alles bij het oude te laten, ondanks alle beschikbare kennis over de verzoenende al

Zo is het met deze wereld ook, naargelang hoe we kijken bestaan die schuldenbergen, of ook niet. Illusies kunnen daarom zeer hardnekkig zijn, omdat een minderheid niet opgewassen is tegen een meerderheid die niet vertrouwd is met een andere manier van kijken. Bizar genoeg, het staat gewoon in de boekjes.

Ja, het water komt vandaag in overvloed, misschien dat mensen angst hebben om te verdrinken. En zo komen we tot angst voor vrijheid, wat paradoxaal genoeg tot averechtse effecten leidt, zo blijft de verwarring zichzelf onderhouden.

De werkelijkheid is nog iets anders dan de realiteit, schitterend doorheen alles maar schijnbaar moeilijk zichtbaar.

Ja, dat is ons allemaal duidelijk, dat je er weinig bij voelt.

Oplossingsgerichte denkers zijn sociaal vreemde mensen, ze zeggen dat we morgen kunnen wakker worden in een andere wereld. Het is een manier van spreken die ontstaat door a priori kennis te nemen van de beschikbare opties waar velen al eens over nagedacht hebben maar nooit tot realisatie werden gebracht. Sociaal vreemd is daarom afhankelijk van het referentiekader van waaruit gekeken wordt, net zoals we morgen allemaal sociaal vreemd kunnen zijn. Kortom, als de nieuwe GGZ paradigmashifts verkoopt alsof het zoete broodjes zijn, krijgen OPS-lijders het zeer benauwd.

Als de emotie de rede overmant dan raakt alles in een knoop, zeker wanneer die rede zelf al in een knoop zit door de epistemologische obstakels die onbewust het economische spel beïnvloeden. Ja, zo kan je bezeten raken, de wereld des duivels.

Heb me het altijd afgevraagd, als we ons trillingsniveau zouden willen verhogen, beginnen we dan ook te trillen? En als we dat collectief zouden overwegen, begint dan heel de wereld te bibberen? Ja, daarom, een fluweelzachte paradigmashift lijkt me aangenamer, al wordt het misschien bibberen bij enkel het idee, om het dan maar niet te willen, met droefheid in het hart voor de kansen die we laten liggen.

Bij onkruid vergaat niet, of het slechte is moeilijk uit te roeien, kunnen we ons vanalles bedenken, zeker in een geldgedreven wereld waarin macht, bezit en corruptie centraal staan. Als we dat, naar het werk van psychiater Dabrowski, de toxische omgeving noemen, wat krijgen we dan te zien wanneer we dit niveau zouden overstijgen?

Ergo, we hebben al vier in kwalitatieve zin verschillende methoden om een tabula rasa te realiseren, middels grensverleggend denken gaan we er even vanuit dat we dit ook doen om dan een verschillenanalyse op te maken. Theoretisch is het allemaal perfect denkbaar, is de wereld dan gek of zij die kennis hebben genomen van informatie die voor iedereen toegankelijk is? En is het moeilijk om deze kennis tot de parate kennis te integreren waardoor nog veel meer gevolgtrekkingen kunnen gemaakt worden?

De nieuwe GGZ vroeg ervaringswerkers om te getuigen, en ervaringswerkers vragen om meer begrip van de GGZ. Het eerste luik is eenvoudig voor wie dat durft, het tweede luik is ook eenvoudig voor wie dat durft. Ja, misschien is men dat stuk vergeten, dat psychisch kwetsbare mensen niet per definitie achterlijk zijn en niet zomaar honderden hulpvragen hebben die ze gemakshalve tot hun essentie herleiden. Maar goed, we hebben dit christelijk forum nog, wonderen zijn de wereld nog niet uit, we gingen het immers over derde orde veranderingen hebben, niet? Wees mild en bedachtzaam, en probeer niet ui

In de omgekeerde beweging worden er vergeten elementen toegevoegd aan het denken, zo zien we niet enkel het 'beestensysteem' maar ook wat velen niet zien in vanuit standpunt blinde commentaren hierop. Op deze manier wordt de duisternis helemaal volgepropt, in de eerste plaats een stelsel van halve waarheden met daarbovenop een wildgroei aan strekkingen die allemaal binnen die gordel of bestaanslaag hun plaats opeisen. Niet moeilijk dat een aantal machteloos staat te kijken, in verbijstering en verschrikking, om redenen die bijna te absurd zijn om er geloof aan te hechten, waarmee het dan weer

Als het werkelijk tot een paradigmashift komt dan kunnen we ons vandaag maar beter goed informeren wat dit betekent, bepleit door een nieuwe GGZ maar nog niet zo zeker of dit allemaal duidelijk is. Ja, het hartverwarmende stuk kennen we, de andere kant iets minder omdat het wellicht minder leuk is. En zo heeft realisme z’n kenmerken, nuchterheid gepast, meen ik.

Aan wijsheid ontbreekt het precies niet, laat ons logica ook overboord kieperen, wat volgt?