TTC

In essentie fungeert fundamenteel onderzoek als een kompas in een voortdurend veranderende wereld, waarbij het de diepste waarheden probeert te ontrafelen. Het geeft een onveranderlijke basis waarop innovatie en begrip voortbouwen.

Akinetisch mutisme is een neurologische aandoening die wordt gekenmerkt door een combinatie van bewegingsarmoede en stilzwijgendheid. Mensen met deze aandoening zijn fysiek in staat om te bewegen en te spreken, maar doen dit niet of nauwelijks, ondanks dat ze vaak wakker en alert lijken.

De naam 'thalamus' komt van het Oudgriekse woord θάλαμος wat 'slaapkamer' of 'binnenkamer' betekent.

RFT laat veel associaties toe, met heel soms quasi onnavolgbare verbindingen voor wie niet in dezelfde workshop aanwezig was.

Dit is, denk ik, ook wat in zekere zin door de positieve desintegratie theorie gezegd wil worden, als een hypergevoelig proces van bewustwording en daarmee ook een zich gradueel ontluikende complexiteit die het navigerende zelf overweldigen kan. En hoe dan om te gaan met de verschillende vormen van overprikkeling en zoveel subtiele nuances allerminst, zoniet quasi onmogelijk, een eenvoudige opdracht, ondanks een overvloed aan ggz-tools die aan de klant, leek niet-expert, oprecht goedwillend aanbevolen worden.

Escher's werk is een schitterend voorbeeld van hoe kunst zich kan buigen over concepten als oneindigheid, perceptie, en het ongrijpbare. Zijn litho's en houtsneden spelen met ruimtelijke logica en laten ons een wereld zien die de grenzen van wat wij als mogelijk beschouwen tart.

Vaak tergend, kwetsbare mensen zijn vaak mooie zieltjes die helemaal niet bezig zijn met winstbejag en de nogal geijkte geplogenheden die systeemtechnisch grotendeels zichzelf voeden. Ze worden wel bedacht met allerhande labels nu net omdat ze hier gevoeliger voor zijn. Ter compensatie of als afleiding trachten ze misschien een en ander om te zetten in kunst, ze blijven veel vaker echter onbeholpen en onbegrepen achter, met alle gevolgen van dien.

Onze hersenen zijn ongelooflijk complex en werken op manieren die vaak intuïtief aanvoelen, maar wetenschappelijk gezien behoorlijk ingewikkeld zijn. Begrippen zoals de thalamus, mindfulness, en filtertheorie raken precies aan dat snijvlak tussen wetenschap en ervaring, waar de logica van biologie en de subjectieve beleving van het mens-zijn samenkomen.

Ja, het maakt het mogelijk een universele stimulus te presenteren met in de periferie een vraag over horizonversmelting.

Een ander woord voor corpus geniculatum laterale is de buitenste knievormige kern.

Mooie synthese, je bijdrage meermaals doorlezend, misschien zien we aan de horizon het verleden, hier en nu.

Kernwoorden kunnen worden beschouwd als een soort conceptuele sleutel binnen een communicatief proces. Ze functioneren op een vergelijkbare manier als cryptografische sleutels, maar dan binnen een welbepaalde context van betekenis en interpretatie.

Grasduinend in wat MBCL precies wil zeggen, maar kan het allemaal niet zo goed meer volgen eigenlijk.

Humor is als een zachte bries die de zwaarte van reflectie en zelfonderzoek lichter maakt.

Beelddenken, waarbij de nadruk ligt op het denken in beelden in plaats van in woorden of lineaire concepten, roept gemengde reacties op binnen onderwijs en wetenschap. Het concept biedt interessante inzichten in hoe mensen informatie verwerken en problemen oplossen, maar het blijft omstreden vanwege methodologische beperkingen en de moeilijkheid om het fenomeen empirisch te toetsen.

Ik vrees een beetje dat het ons spontaan onmachtig zal maken, omdat elk discours hierover vrijwel onbewust betrokken wordt in het samenspel van these-antithese, waarvan we nu weten dat het altijd strijd is door de opeenstapeling en bijhorende spanningsvelden van tegengestelden. Hierin vinden we dan ook de dubbelheid van diverse ggz-tools, het zegt niet dat ze ons niet kunnen helpen om hierin op een redelijk doordachte manier meer inzicht te realiseren, het zegt tegelijk dat we al doende getuige worden van een vanuit die beleving mensonterend schouwspel dat ons kan raken in het diepste van onze

Staat helemaal in het begin overigens, we schieten op. Pseudocode, als een gestructureerde maar niet-taalspecifieke manier om algoritmen te beschrijven, is gebruikelijk in onderwijs en documentatie. Het helpt om de logica van de simplexmethodologie te verhelderen zonder te vervallen in programmeertaal-specifieke details.

Dan zal het wel weer iets anders zijn, als het maar stroomt.

Wie zoekt vindt, zeg maar. Maar omdat, naar analogie met bijvoorbeeld panta rhei, alles samenhangt, is het veel minder een strikt lineair of chronologisch proces om tot deze of gene conclusie te komen. Veel vaker is het een nogal woelig proces van wikken en wegen, en pas daarna structureren teneinde het binnen een educatieve setting te kunnen presenteren. Tenminste, zoals altijd, als daartoe al enige interesse zou bestaan, per definitie hypergevoelig.

De verbinding tussen individuen via zo'n abstract, universeel concept voelt bijna spiritueel aan. Het transcendeert het persoonlijke en raakt aan iets collectiefs, een gemeenschappelijke menselijke conditie. Wat fascinerend is, is dat deze 'absolute nul' niet per se iets nihilistisch of negatiefs hoeft te zijn, het kan juist ruimte maken voor creatie, hoop, en nieuwe perspectieven.

Zeg dat wel, ik denk dat we al van geluk mogen spreken dat sommige stimuli onveranderlijk blijven, als tijdloos.

Als je het als een paradox wil beschouwen, voel je vrij.

Strikt meetkundig gezien, toch weer iets anders.

Mind over matter wellicht, en simpel het moeilijkst.

Je kan er ook een rechte lijn van maken, met drie bolletjes.