TTC

De vruchten van de verschillende hersteloefeningen en het integreren van voorheen ongekende inzichten beginnen zich nu te bestendigen of manifesteren op een manier dat we nooit vermoed zouden kunnen hebben zonder dit proces te doorlopen, niet anders dan zeggend dat aandacht en de bereidheid tot diepgaander reflectie geen zaak is om lachwekkend over te doen, integendeel.

Het leerstuk over die economische paradoxen ga ons spontaan ook meer inzicht in een aantal epistemologische obstakels wat geheel weer transparanter maakte, ook dat was voor een aantal een niet onbelangrijke mijlpaal maar verboden terrein binnen bepaalde religies.

Stel dat valse religie elke religie is die anderen uitsluit zonder naar de overeenkomsten te kijken, waar zouden we dan finaal uitkomen?

Beïnvloedingswaan bestaat in elke religie, zo zijn straks verschillende nationaliteiten ook religies, het kan er nog wel bij.

Wellicht daarom ook een valse religie, het zit in kleine dingen.

Utopische gespletenheid brengt zowat iedereen in de verwarring, dat is gekend.

Het was pas toen ze in niemandsland belandden dat ze begrepen waarom die berg niet bestond.

Volgens het herstelpad van Campbell haken velen onderweg af door allerhande obstakels die hen telkens opnieuw ontmoedigen, dit komt in verschillende fases waarin hoogten, laagten, mijlpalen scharnierpunten en doorbraken weerspiegeld worden, herkenbaar voor veel lotgenoten. De ware verwondering komt echter aan het eind, maar het zou te eenvoudig zijn om hieraan geloof te hechten, wat niet anders dan de obstakels en afvalligen zijn, de paradox. Als iedereen naar links blijft kijken en dat lang genoeg blijft volhouden, is alles rechts als ongeloofwaardig en onrealistisch te beschouwen, nie

Ik was een verborgen schat en smachtte ernaar om gekend te worden, daarom schiep ik de wereld uit liefde zodat ik gekend kan worden.

Het is als zeggen dat niets bestaat, en ook daar geen jota van begrijpen.

Als er metadenkend eenvoudige oplossingen bestaan voor complexe problemen, weet je nog niet wat je te wachten staat wanneer je het voorlegt aan mensen die zeggen de schoenmaat van God te kennen.

Zo werkt religie nu eenmaal, heel bijzonder is het.

En, is het al gelukt om die berg te verplaatsen? Om die berg te verplaatsen zou hij al moeten bestaan, en je weet nog niet over welke berg we het hebben, te dichtbij wellicht?

Zoals je het zegt, betrokken in de ruis die het duister voedt en de essentie uitsluit maar er toch altijd tijdloos is. Vandaag meer dan ooit, inmiddels zo ver gevorderd dat zelfs oplossingen geen oplossingen meer zijn, en het zijn steeds dezelfde oplossingen waarvan we al lang niet meer weten dat ze ook in de Bijbel staan, en dat noemen we religie.

Aan het leven? Dan zouden we zelf dat bindmiddel zijn, interessant, liefde?

Vrijheid van wat? God is alles in Allen, over welke doorgang heb je het dan? Over die berg waar je voor staat?

Vind je het zelf niet een beetje bevreemdend dat die vraag op een christelijk forum moet gesteld worden?

Advaita heb ik ooit wel een fijne gedachte gevonden, waarin gesuggereerd wordt dat er slechts een enkel bewustzijn is dat alle rollen speelt, alsof het leven een film zou zijn waarin goed en kwaad noodzakelijk zijn om de dualiteit tot een spel te maken. Maar waarom er dan ook psychisch en ander lijden moet zijn om finaal absurde redenen, is blijkbaar niet mij alleen nog compleet duister, ondanks alle hoop.

Hoe was je universele waarheid alweer, God is alles in Allen? Zou God dan voor zichzelf valse religies kunnen creëren of voor ons onwaarheden bedacht hebben om naar Hem te kunnen zoeken? De anomalie hierin valt onmiddellijk op, niet?

Je zal het maar meemaken dat wanneer we allemaal ons bewustzijn zouden kunnen leegmaken, dat bewustzijn voor zichzelf een spelletje heeft bedacht en dan begint over valse en ware religies, het is apart alleszins.

Het is maar wat je ermee bedoelen wil, het is een beetje als zeggen dat bijvoorbeeld Gaston Bachelard een kwakzalver zou zijn wanneer hij het heeft over obstakels die de vooruitgang van het menselijke denken verhinderen. Op deze manier kunnen we andersom werken, en ons de vraag stellen waarom niet iedereen dit gewoon weet, het ontbreekt immers niet aan argumenten. Verwarring met betrekking tot waar en onwaar zien we vaak wanneer we toxische omgevingen gaan mengen met citaten en metaforen die hiernaar verwijzen, we kunnen dan niet zeggen dat het onwaar is. Maar of er dan ook oplossingen

Prisca theologia staat voor een soort universele wijsheid die zou zijn voorafgegaan aan de christelijke traditie. De openbaring van deze wijsheid wordt traditioneel toegeschreven aan de mythische filosoof Hermes Trismegistus, lezen we.

Voor het zelf dat betrokken raakt in de biosfeer-noösfeer-transitie en daar een zekere graad van competentie of inzicht in verworven heeft, ziet de wereld er opmerkelijk anders uit dan voor wie dit de ver van ons bed show is. Maar net daarom ook de alsmaar herhaalde preventieve vragen aan het adres van experten, omwille van het correlaat met veel lotgenoten, niet enkel vandaag maar ook die van morgen, van harte.

Aanvankelijk zou je kunnen denken dat de herintegratie van vergeten basiskennis wel in vreugde en hoop zou onthaald worden, het is echter pas in de reacties daarop dat een en ander striemend pijnlijk transparant wordt gemaakt. En omdat dit direct te maken heeft met de alledaagse realiteit, krijgt de vraagstelling naar valse of ware religies een heel andere connotatie die je misschien ook naar de keel doet grijpen en hopen dat je nooit geboren was, onderschatting niet gepast.

Afhankelijk op welk niveau je dat wil zien, niets is waar is namelijk ook waar. Het begint al met hoe we dat precies interpreteren, om op deze manier van religie iets te maken dat schijnbaar nu net verwarring sticht en mensen ontmoedigt, begrijp je?