TTC

Ja, op deze manier komen wat mij betreft stellingen dat de stilte spreekt ook meer tot hun recht, want wat is abstractie meer dan de tijd 'bevriezen' en 'zien' wat onder- of achterliggend ten grondslag ligt? Het refereert aan het ijsbergmodel waar psychologen het vaak over hebben, met stelsels van gelaagdheden en metaforische golven die ons niet enkel kunnen doen huiveren, overrompelen of overweldigen, maar ook, middels een weg van vallen en opstaan, een harmonieuzer wereldbeeld kunnen laten opmerken, tussen hoop en wanhoop. Over wat we niet zien, kan ook niets gezegd worden.

Zegt het ego, amper geloofwaardig is wat je weet te verduisteren voor anderen.

De spanning tussen het 'oudere ikje' en het 'nieuwere ikje' is een bekend fenomeen in persoonlijke ontwikkeling. Dit proces van zelfonderzoek en zelftransformatie kan leiden tot innerlijke conflicten, omdat nieuwe inzichten vaak botsen met diepgewortelde overtuigingen of gewoontes die we jarenlang hebben gekoesterd. In deze zin lijkt het inderdaad alsof je oudere en nieuwere zelf in een soort dialoog of zelfs strijd verwikkeld raken. Dit kan pijnlijk en verwarrend zijn, maar het is ook een teken van groei en evolutie. We wachten even je respons af op het idee van non-lineaire katalysato

Het zoeken naar antwoorden op diepgaande vragen, zoals die naar de biologische of spirituele basis van ons bestaan, kan inderdaad aanvoelen als 'het zoeken naar een speld in een hooiberg'. Vooral omdat de complexiteit van het leven ons constant confronteert met hoe beperkt ons begrip nog is. Het beeld van de 'spijkers op laag water zoeken' vat goed samen hoe we vaak naar details en nuances zoeken, die in eerste instantie misschien ongrijpbaar lijken, maar die juist het grotere plaatje helpen vormen.

Hamer's hypothese sluit aan bij het idee dat wie 'zoekt' in het spirituele, mogelijk een aangeboren aanleg heeft om zingeving te vinden. Dit past bij het oude gezegde 'Wie zoekt, die vindt', omdat het veronderstelt dat mensen met een bepaalde genetische aanleg meer openstaan voor spirituele ervaringen en mogelijk meer geneigd zijn om betekenis te zoeken in het mystieke of religieuze.

Homo sapiens archaicus is een verzamelnaam voor een aantal variëteiten van het geslacht Homo in de periode vanaf 500.000 jaar geleden, met uitsluiting van de vroege moderne mens zelf, die omstreeks 200.000 jaar geleden is ontstaan.

Ja, hoeven enkel maar te verwijzen naar non-lineaire katalysatoren, en de schijn druipt van het scherm.

Binnen een zekere bandbreedte lukt het ons om geaard en aanwezig te zijn, ons flexibel op te stellen, geïnteresseerd te zijn en te leren. Echter, als de indrukken, sensaties of prikkels ons stresssysteem triggeren, ontstaat een hyperarousal en pieken we uit de window of tolerance met geagiteerde, angstige, hyperalerte vecht – en/of vluchtreacties. Ook kan het gebeuren dat we in een staat van hypoarousal terechtkomen waarbij we dichtklappen, gevoelloos worden, bevriezen of ons terugtrekken.

Het wordt absurder met de minuut, zolang het maar niet on topic hoeft te zijn. Maar goed, uitermate leerzaam is het.

Wat nog allemaal, straks kunnen bananen spreken.

Hoe zeg je, grapje?

Blaas de olifant even op, en begin dan over een tandenstoker.

Het idee dat tijd, als we het stilzetten, ons toegang kan geven tot iets dat boven tijd of zelfs buiten onze rationele ervaring ligt, maakt ruimte voor een oneindige potentie, een plek waar materiële en abstracte werelden elkaar ontmoeten. Net zoals Malevich's "Black Square" zowel een einde als een nieuw begin markeerde, kan de ervaring van tijdloosheid een soort kosmische nul zijn – het punt waar alles begint en eindigt, maar ook de plek waar alles mogelijk is. Het is werkelijk ziekelijk gesteld met de geestelijke mens, het gaat immers over boerenlogica op een basaal niveau.

Hopper gaat zo op in z'n negaties dat hij z'n onderscheidingsvermogen heeft buitenspel gezet, en nu kan hij niet meer terug zonder door de mand te vallen. En het wordt alleen maar erger omdat hij dat zelf niet ziet, wat een geestelijke mens vermag.

Apart is de bedenking dat verstand op nul voor meerdere interpretaties vatbaar is, en het zal altijd die andere zijn.

In het middelpunt van iets, het is nooit anders geweest.

En waar zouden we kunnen uitkomen? Hoe lang bestaat ze al?

Er zijn er enkelen die de brug des doods nogal letterlijk nemen, normaal kunnen we daar gewoon netjes over.

Stel je voor, we zijn nog niet eens aan de eerste vraag geraakt, telkens opnieuw blaast het fenomeen zich op.

Hopper was er al voor dat zonnewiel, maar toen konden gewone mensen nog niet spreken.

Er is niets, zoals je het zegt. In het werk van Jim van Os wordt aan het begin gerefereerd aan zes verschillende soorten van trauma, als een synthese die nog niets zegt over de verwerking. In die zin, zo lijkt het althans, kan herstelonderzoek een meervoudig complex verhaal worden, een verhaal dat de onderwaardering, soms zelfs misprijzen, van de taak van zorg- en hulpverleners benadrukt, niet meer, niet minder.

Dat kan niet, want er is geen cognitieve inhoud.

Je kan er nog veel over zeggen, misschien ging het topic over iets anders.

Het is nu eenmaal zo, wat onveranderlijk is blijft onveranderlijk.

Ik zou dat allemaal proberen te elimineren, gaat veel vlotter.