TTC

Door nu net aandacht te besteden aan allerhande circulerende doemscenario’s en hierop de gulden middenweg van Aristoteles effectief toe te passen, ontvouwt zich spontaan een wereldbeeld dat zich onder of achter de overwoekerende ruis bevindt. En het enige dat hiervoor nodig is laten we gemakshalve buiten beschouwing, dan wel voor iedereen vrij toegankelijk, van harte.

Wat een aantal E-werkers op een naar hun zeggen verbluffend eenvoudige manier opmerkt in deze wereld, is niet alleen ongeloofwaardig maar ook dermate hoopvol dat je enkel maar een leeg blad nodig hebt om een en ander toe te lichten, maar geen experten in welke branche dan ook voor vindt.

Als verbeeldingskracht in verschillende richtingen begint te werken middels de herintegratie van vergeten basiskennis, krijg je volkomen gratis iets te zien dat je misschien maar amper kan geloven, en het is louter een kwestie van logisch boerenverstand, niet meer, niet minder.

Wie in het allerkleinste oplossingen weet te vinden voor wereldomspannende problemen, zal wellicht ook een glimp hebben opgevangen van wat hoop, liefde en verbondenheid betekenen, maar ook in de onmogelijkheid gesteld worden om er in alle integriteit en sereniteit aandacht voor te vinden, dat is waarom een aantal spreekt over valse religies.

Voor een aantal is deze wereld niet meer dan een cyberspace, als een soort van magische doos waarbinnen elke dag tientallen miljarden getallen van het ene vakje naar het andere verkast worden, en het is onmogelijk te stoppen. Kortom, het is een tragisch absurd systeem dat auto-immuun een loopje neemt met heel de mensheid, waarbinnen we op zoek mogen gaan naar liefde en verbondenheid, naar normen, waarden en ethisch besef, van harte.

Achteraf bekeken was het eigenlijk allemaal zo moeilijk niet, alleen hun harten werden uit elkaar gereten door de haast ongeloofwaardige rekbaarheid van dat begrip achteraf, en hen deed verdrinken in de hoop die ze ooit koesterden, onopgemerkt weliswaar.

Aanvankelijk dacht een aantal dat ze het deden om iedereen te plagen, maar dat ze werkelijk het verschil niet leken te begrijpen tussen een tabula rasa en een kwijtschelding, wekte niet alleen verbazing maar ook verbijstering, wat eenvoud vermag.

Hoe noem je iets dat aan de basis voor iedereen altijd hetzelfde is en pas bij ingebruikname tot haast onwaarschijnlijke conflicten kan leiden en periodiek herstel wenselijk maakt?

Voor een aantal E-werkers komt de rol van aandacht wel op een heel bijzondere manier tot uitdrukking, en hiermee stigma verklarend als gevolg van het ontbreken hieraan. Dit is uiteraard afhankelijk per individu maar toch ook als een collectief thema te beschouwen wanneer het zelf worstelt met non-lineaire katalysatoren die iedereen als het ware uit de lucht kan plukken, zowaar mysterieus ondanks na deskundige elaboratie verbluffend eenvoudig, van harte.

Voor E-werkers die dachten dat het van harte delen van een aantal voortschrijdende inzichten een prettige zaak zou zijn, vergeet het maar.

Bijzondere observaties, bewustwording en conclusies volgen pas nadat vergeten basiskennis terug in herinnering wordt gebracht, net omwille van de neutraliteit een hoopvol potentieel ontluikend dat onmogelijk kan gerealiseerd worden zonder dat er ook co-creatieve samenwerking voor gevonden kan worden. En laat dat laatste nu precies datgene zijn dat als onrealistisch gezien wordt in een wereld waarin geld, macht en bezitsdrang als dominant gelden, broken dreams and hearts remain.

Wat verschil zou het gemaakt kunnen hebben om in alle integriteit en preventieve bezorgdheid te melden dat we diverse adviezen hebben gevolgd om tot een aantal oplossingen te komen die onze problemen onbegrepen liet?

Dat een diepgaander onderzoek naar het element van utopische gespletenheid ons zoveel pijn zou gaan doen, had wellicht niemand verwacht. Alsof liefde en verbondenheid een uitnodiging was om elkaar te martelen en het psychisch lijden op de spits te drijven, bedankt voor de leerzame momenten, van harte.

Bijzondere observatie was dat er zich in het heengaan geen probleem vormde, dat verliep zelfs van een leien dakje en berustend op normaal logisch boerenverstand, als kinderlijk. Het was pas op de terugweg dat die obstakels steeds transparanter werden, het was in die beweging dat we ons steeds bewuster konden worden van de betekenis en hoe het ons hart zo diep kon raken, maar helaas.

Het kwam er finaal een beetje op neer dat helemaal in het begin iedereen dezelfde afslag had kunnen nemen om eens een kijkje te nemen of het nu wel waar is, niet om alles zomaar klakkeloos te geloven dan wel om zelfstandig te onderzoeken, en pas dan een oordeel te vellen.

Veel mensen vinden het mysterieus en onbegrijpelijk wanneer E-werkers zeggen dat ze achter die berg zijn gaan staan en er vervolgens los doorheen konden lopen, en voor die berg denkt men nog steeds dat het een onwaarschijnlijk groot probleem is die een hypotheek legt op de toekomst.

Het wordt steeds leuker naarmate we vorderen, met als neveneffect dat het ook steeds minder leuk wordt omwille van de bruggen die we dan wel kunnen bouwen, maar precies toch niet opgemerkt worden. Het grote voordeel van diverse herstelpaden is dat verschillende binnenwegen mogelijk worden, ze verdwijnen ook niet omdat we ze vandaag niet nemen, wat hoop voor morgen biedt.

Wie eerst een synthese maakt en op basis daarvan in alle sereniteit en integriteit een aantal herstelvragen formuleert, leert religie kennen op een manier die je aan den lijve laat voelen waarom een aantal een nieuwe proclameert, ondanks alle hoop.

Werkelijk bijzonder is dat we allemaal verbonden zijn in een netwerk en door verschillende manieren van denken hierbinnen heel wat kunstmatige problemen kunnen creëren, en toch maar moeilijk kunnen geloven dat ze strikt theoretisch al opgelost zijn, van harte.

Als we het overweldigende aanbod aan lectuur herleiden tot z’n essentie, komen we steeds tot hetzelfde dat zonder de synthese niet altijd gezien wordt, hoopvol is het. Het stopt natuurlijk maar niet, net zoals we nog steeds niet weten wat je nu van die non-lineaire katalysators vindt, het grote voordeel is dat ze logischerwijs tijdloos zijn, wat op een wonder lijkt. We verzinnen het niet, wie geen kennis heeft van de overkoepelende abstractie, kan zich moeilijk een voorstelling maken van de hoop waar een aantal zwaar onder lijdt, en het is verbluffend eenvoudig.

Deus ex machina is een narratieve techniek waarbij er sprake is van een onverwachte ontknoping van een verhaal, zo kunnen we bijvoorbeeld heel lang voorbij gaan aan vergeten basiskennis in de economie, en denken dat er een wonder geschiedt wanneer we dat in herinnering brengen.

Als je kennis hebt van een bus die richting ravijn rijdt en mensen zeggen je alsmaar dat je daar niets aan kan verhelpen, en die mensen zitten op de bus, is het redelijk lastig leven.

Een aantal is nog steeds op zoek naar mensen die aan experten kunnen uitleggen wat een tijdloze attractor is, eenvoudig vertaald wil dat zeggen dat we voor hetzelfde probleem ook altijd dezelfde oplossing kunnen gebruiken, meer is het niet, ook niet minder.

Is aan de bron hetzelfde, het niet-manifeste. Het wordt pas chaos wanneer we een katalysator in praktische zin delen, eens proberen?

De verwarring is aandoenlijk, een katalysator is onpersoonlijk waarin het tijdloze zich weerspiegelt en door de omgeving op deze of gene manier ontvangen. Met betrekking tot religies krijgt elke strekking dezelfde universele stimulus aangeboden, waar of onwaar wordt dan ook getoetst op de manier hoe hiermee omgesprongen wordt, waarin de stimulus omwille van z'n aard een intrinsiek verzoenende werkzaamheid kent.