TTC

Te gek om los te lopen is zeggen dat we pas iets kunnen begrijpen wanneer we er ook interesse in tonen, nog gekker dat net hierdoor in het innerlijke een aantal illusies kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon, alsof wonderen bestaan. Het neveneffect verdrongen hoop in het hart, vereenzaming en verdriet, mislukking en teleurstelling, innerlijk sterven, het failliet van het zelf, het speelse kind ongezien, onbegrepen, gemarginaliseerd en verworpen, omwille van een illusie.

Als we het nog eenvoudiger zouden maken, zou niemand het geloven. Probeer maar, we kunnen zelfs meer geld recycleren dan er eigenlijk is, dat is nu eenmaal het effect van de relativiteit der dingen. Of anders, de combinatie van de neutraliteit van geld en de geldillusie laat dat eenvoudig besluiten, niet meer, niet minder.

Een aantal is er vol enthousiasme ingedoken en toen ze terug boven kwamen werden ze weggemaaid zonder dat iemand had opgemerkt dat ze ook iets in hun handen hadden, wat ze nuchter doordacht deed besluiten, dat het altijd hetzelfde is, tragisch pijnlijk, van harte.

Naar de beleving van een aantal wordt de schijnbare onverenigbaarheid van verschillende cognities pas echt transparant wanneer ze een aantal ontbrekende elementen in herinnering brengen, simpelweg omdat het toelaat dezelfde situatie vanuit een heel andere invalshoek te belichten. Het is net vanuit die beleving dat hun hoop geventileerd wordt, maar eerder duister en onbegrepen blijft zonder die extra belichting ook toe te laten tot het denken, ondanks simpel.

Je zal in je leven maar de pech hebben om iets op te merken dat amper iemand interesseert, maar wel elke dag over bezig is. Echt dom ben je pas wanneer je daar het fijne van wil weten, simpelweg omdat je dan niet meer kan zeggen dat je dat niet weet, wat voor velen echter betekenisloos blijft.

Als er al zoiets bestaat als een universeel denkvermogen, laat het zich binnen tijd en ruimte wel als enorm versnipperd en vooral conflictueus opmerken. Het zoeken en vinden van harmoniserende katalysatoren is daarom ook geen kwestie van moeilijk, het is een kwestie van aandacht en de bereidheid tot overdenking van wat ontegensprekelijk reeds bestaat, tijdloos.

Het wonderbaarlijke was dat zoveel mogelijk dermate tot z’n essentie herleid werd zodat iedereen in vrijheid van denken en keuze er iets anders van kon maken, wat dan ook gebeurde en hen in absolute verbazing liet verblijven. Alsof vanzelfsprekend een mysterie zou zijn, ondanks kinderlijk speels en hoopvol, alleszins apart. Misschien had het handiger geweest of er de motivatie kon gevonden worden om het Elaboration Likelihood Model nader te willen bestuderen.

Beetje als de besluitvormingstheorie van Herbert Simon. de mens kan onmogelijk alle alternatieven voor een beslissing kennen de alternatieven die hij kent, kan hij niet alle simultaan vergelijken als gevolg van de eerste twee axioma’s zal men niet het optimale alternatief kiezen de mens beschikt over een set routineacties deze routineacties bestaan alle los van elkaar elk probleem wordt simultaan met het bestaande doel en middelen beschouwd als gevolg van 4 en 5 zal 2 pas in werking treden als routineacties niet meer volstaan Wie aandacht heeft

De mogelijkheden van wat we denken en doen zijn beperkt door wat we niet zien, en omdat we niet zien wat we niet zien, is er niets dat we kunnen doen, tot we zien.

De absurde helden van Camus hebben zich al eerder te pletter gelopen tegen de windmolens, ondanks ze maar heel simpel wilden zeggen dat er iets ontbreekt in diverse beoordelingsmodellen.

Tiens, het is alsof je tegenspreekt wat je net tracht te zeggen, maar dan andersom.

Lichtwezens hebben de neiging om te verblinden, vandaar wellicht de totale verwarring, een gok.

Aanvankelijk lijkt het misschien een onmogelijke opdracht om tegelijk kloven te dichten, bergen te beklimmen en een brug te bouwen, maar finaal zal misschien blijken dat die brug enkel noodzakelijk was om aan die bergen te geraken, waarmee we die kloven konden dichten, logica helpt. Tijdens de werkzaamheden wordt je om de haverklap van de brug geschoten, en iets later mag je proberen uit te leggen dat die kloof er helemaal niet is.

Vragen ons af of die zondvloed ook iets te maken heeft met Lemurië en/of Atlantis, of komt dat pas later in het verhaal?

Het lijkt logisch om te veronderstellen dat we niet geneigd zijn om te beginnen nadenken over wat we vergeten zijn, en al zeker niet wanneer we daar ook rijker van zouden kunnen worden.

Ja, een lening is de toekomst naar het heden halen, als andersom sparen. Gelukkig dat niets bestaat om het op te lossen, waar we minder vaak aan denken.

De verwarring is wel amper geloofwaardig, maar zo wordt het ook weer veel transparanter voor wie zich er niet door laat misleiden, paradoxaal genoeg.

Angstwekkend het wereldbeeld vanuit dat perspectief, probleem stelt zich dat wanneer de onderliggende zones in elkaar stuiken ook alle andere hierin betrokken worden. De dynamiek van licht en duister is hierop van toepassing, hogere impulsen die een neutraliserende werking hebben kunnen dan wel naar het niveau gebracht waarop ze van toepassing zijn, het kost je misschien wel je leven om het nog te doen ook. Maar finaal maakt dat de situatie letterlijk tragisch absurd, omdat het probleem in wezen al opgelost is, verblijvend zonder aandacht.

Zo ken ik ook veel computers die alles anders vertalen dan wat er soms gezegd wordt, onderling verwordt dan tot utopische gespletenheid met de hieraan vanuit die beleving logisch te begrijpen perverse effecten. Maar dat valt weinigen op, en toch is alles verbonden.

Die symboliek is vaak verwarrend, zo krijg je een discours waarin de ene zegt dat de slang het kwade weerspiegelt, de andere wijsheid. Wat hierin vaak vergeten wordt is dat die slang ook kan vervellen, hiermee zeggend dat we die slang als het ware in ons dragen maar kan evolueren van onbewust naar steeds meer bewustzijn. Maar om te kunnen weten wat misschien verstandiger zou kunnen zijn, hebben we ook eerst kennis nodig van goed en kwaad, als een leerschool, het leven als een beproeving.

Ergo, binnen het kader van je betoog zou het dus ook niets uitmaken dat we je zouden zeggen dat we via pro- en/of retroactieve inhibitie vergeten elementen in herinnering kunnen brengen van waaruit mag blijken dat een aantal niet weet in wanen te geloven, maar wel mensen labelt die daar als van nature een glimp van opvangen en totaal in verwarring raken?

Het spontaan aangeboden denkexperiment kende als basis de drie-eenheid ‘these-antithese-synthese’ en leverde als bij wonder ook drie verschillende denkpistes op om tot hetzelfde resultaat te komen, maar dat heeft wellicht nog niemand opgemerkt. Het is echter wel op deze manier dat we op een kinderlijk speelse manier aansluiting vonden bij de stellingen van Einstein, en anderen. Verder bestaan er spoken, vliegende spaghettimonsters, mensen van goede wil die hulpvragen stellen, zandkastelen, absurd gewaande ideeën, liefde en hoop.

Eenmaal ze zich bevrijd hadden van de obstakels waar ze lang geloof aan gehecht hebben, kwam de spontaan menselijke vraag wat ze nu met al dat neutraal gerecycleerde geld zouden kunnen doen, in overvloed gutste het immers uit de hemel. Pardoes viel het hen op dat ze schijnbaar een niet zo alledaagse denkpiste hadden gevolgd, die een totaal andere kijk op de wereld toeliet, een wereld die begon te schitteren als nieuw, verlevendigend, waar grenzen niet meer bestonden en mensen het licht in elkaars ogen gunden, als verbonden in liefde en vergeving, harmoniserend.

Apart is de bedenking dat wanneer we ons onderzoek kunnen herleiden tot een simpel woord dat als universeel en tijdloos kan ingeschreven worden, we hierna de rest van de kosmos er kunnen aanplakken, om bezig te blijven. Compleet raadsel is het, want hoe kan het immers zijn dat mensen die niet meer bestaan, toch nog hulpvragen blijven stellen?

Houden ons hart al vast, straks blijkt het totaal verkeerd te zijn geweest.